ANALIZA ZMIAN WIELKOŚCI BILANSOWYCH W CZASIE
advertisement
ANALIZA ZMIAN WIELKOŚCI BILANSOWYCH W CZASIE Sporządzanie sprawozdań finansowych określa ustawa z dnia 29 września 1994 roku o rachunkowości. Sprawozdanie finansowe składa się z: bilansu rachunku zysków i strat sprawozdania z przepływu środków pieniężnych informacji dodatkowej Przedsiębiorstwa zgodnie z ustawą o rachunkowości, niezależnie od formy organizacyjnej, prawnej i własnościowej, zobowiązane są do sporządzania sprawozdań finansowych na dzień kończący rok obrotowy lub na inny dzień zamknięcia ksiąg rachunkowych. Sprawozdania z przepływu środków pieniężnych sporządzają tylko te jednostki, o których mowa w art. 64 ust.1 ustawy o rachunkowości, tj: banki oraz ubezpieczyciele jednostki działające na podstawie przepisów prawa o publicznym obrocie papierami wartościowymi i funduszach powierniczych spółki akcyjne pozostałe jednostki, które w poprzedzającym roku obrotowym, za który sporządzono sprawozdanie finansowe osiągnęły lub przekroczyły granicę dwóch z trzech następujących wielkości: średnioroczne zatrudnienie – 50 osób suma aktywów bilansu na koniec roku obrotowego – równowartość w walucie polskiej 1 000 000 ECU przychód netto ze sprzedaży towarów i produktów oraz operacji finansowych za rok obrotowy – równowartość w walucie polskiej 3 000 000 ECU Sprawozdanie z działalności w roku obrotowym powinno zawierać informacje o: ważniejszych wydarzeniach, w tym również inwestycjach, mających istotny wpływ na działalność jednostki, które nastąpiły w roku obrotowym lub są przewidywane na lata następne przewidywanym rozwoju jednostki ważniejszych osiągnięciach w dziedzinie badań i rozwoju technicznego aktualnej i przewidywanej sytuacji finansowej BILANS Bilans zawiera informacje o stanie zasobów majątkowych przedsiębiorstwa i źródłach ich finansowania. Istota bilansu wyraża się w jego równowadze między majątkiem (aktywami) i źródłami jego finansowania (pasywami). PIONOWA ANALIZA BILANSU Pionowa analiza bilansu jest to porównanie stanów na koniec roku sprawozdawczego ze stanami na początek roku. Porównanie ich pozwala na zaobserwowanie zmian jakie nastąpiły w majątku przedsiębiorstwa i źródłach jego finansowania. Umożliwia tym samym uchwycenie nieprawidłowości i zagrożeń w funkcjonowaniu przedsiębiorstwa. Celem analizy pionowej bilansu jest ocena struktury składników majątkowych (aktywów) i funduszów przedsiębiorstwa (pasywów), tzn. udziału poszczególnych pozycji aktywów i pasywów w sumie bilansowej. Znaczenie struktury aktywów dla sytuacji finansowej przedsiębiorstwa wynika głównie z faktu, że poszczególne składniki majątkowe różnią się między sobą: Stopniem płynności Skalą ryzyka, jakim jest obarczone ich wykorzystanie Formą uczestnictwa w realizacji operacji gospodarczych W bilansie aktywa są uszeregowane według stopnia płynności. Aktywa najbardziej stabilne (najtrudniej wymienić je na gotówkę) są wykazywane na początku. Są to składniki majątku trwałego, którego cykl obrotowy w przedsiębiorstwie jest dłuższy niż rok. Następnie wykazuje się składniki majątku obrotowego, odtwarzane w jednym cyklu operacyjnym. Powszechnie przyjęte jest, że w normalnie rozwijającym się przedsiębiorstwie wartość rzeczowego majątku trwałego powinna wzrastać w większym stopniu niż zapasy rzeczowych składników majątku obrotowego, a one z kolei – w większym stopniu niż należności i roszczenia. W strukturze pionowej pasywów za zjawisko pozytywne uważa się szybszy wzrost funduszów własnych w porównaniu ze wzrostem zobowiązań. Pewien wzrost stanu zobowiązań można uzasadnić wzrostem produkcji, ale zbyt duży ich wzrost jest zwykle objawem trudności finansowych firmy. Jednocześnie wysoki udział kapitału własnego w przeciwieństwie do wysokiego udziału zobowiązań jest korzystnie oceniany przez kredytodawców. Dążenie do osiągnięcia takiej struktury kapitału, która byłaby pozytywnie postrzegana zarówno kredytobiorców i kredytodawców jest nazywane optymalizacją poziomu zadłużenia przedsiębiorstwa. Teoretycznie optymalny poziom zadłużenia występuje przy 50 % udziale kapitału własnego w kapitale łącznym. W praktyce optymalizacja poziomu zadłużenia zależy od przyjętej przez przedsiębiorstwo strategii finansowej. STRATEGIE FINANSOWANIA PRZEDSIĘBIORSTWA Wyróżniamy trzy rodzaje strategii finansowania przedsiębiorstwa: Strategia umiarkowana – jest to strategia bezpieczna pod względem utrzymania równowagi krótko- i długoterminowej. Zapewnia zyskowność zbliżoną do średniej w branży. Podobnie stopień zadłużenia i koszt pozyskania kapitału obcego są zbliżone do przeciętnych w branży, w której znajduje się przedsiębiorstwo. Jest pozytywnie oceniana przez wierzycieli i kontrahentów przedsiębiorstwa oraz przez inwestorów. Strategia agresywna – występuje w niej relatywnie wysoki poziom zadłużenia, co wiąże się z wysokim kosztem pozyskania kapitałów obcych. Zapewnia stosunkowo wysoką zyskowność kapitałów własnych, natomiast zysk netto wyrażony w wartościach bezwzględnych jest niższy w porównaniu ze strategią umiarkowaną, gdyż przedsiębiorstwo musi dzielić się zyskiem z dawcami kapitału obcego poprzez płacenie odsetek. Strategia ta jest raczej negatywnie oceniana przez wierzycieli i kontrahentów, natomiast potencjalni inwestorzy i kredytodawcy oczekują wysokiej stopy zwrotu z zaangażowanego kapitału. Strategia zachowawcza – zakłada bardzo wysoką bieżącą płynność finansową oraz wysoki udział kapitałów własnych w finansowaniu majątku. Jest pozytywnie oceniana przez wierzycieli i kredytodawców, gdyż ryzyko niewypłacalności jest niewielkie. Nie zapewnia wysokiej zyskowności kapitału własnego, ale umożliwia osiągnięcie wysokiego poziomu zysku netto z powodu stosunkowo niskich kosztów pozyskania kapitałów obcych. Wyszczególnienie Strategie finansowania: Umiarkowana Agresywna Zachowawcza Bieżąca płynność finansowa Przeciętna Niska Wysoka Ryzyko niewypłacalności Przeciętne Wysokie Niskie Stopień zadłużenia Przeciętny Wysoki Niski Koszt pozyskania kapitału obcego Przeciętny Wysoki Niski Zyskowność bezwzględna Przeciętna Niska Wysoka Zyskowność kapitału własnego Przeciętna Wysoka Niska Do badania i oceny zmian aktywów i pasywów stosuje się: wskaźniki struktury - wyrażają one procentowy stosunek poszczególnych pozycji aktywów i pasywów do łącznej sumy bilansu. Stosuje się je przy porównaniach w czasie (za kilka kolejnych okresów sprawozdawczych) i porównaniach między przedsiębiorstwami. Zestawiając bilanse tego samego przedsiębiorstwa z kilku kolejnych okresów sprawozdawczych, na podstawie wskaźników struktury można określić, w jakim kierunku szły zmiany w majątku przedsiębiorstwa i źródłach jego finansowania. wskaźniki dynamiki – określają stopień i kierunek zmian poszczególnych elementów bilansu w porównaniu do stanu początkowego lub ich poziomu w bilansach wcześniejszych. Badanie dynamiki poszczególnych pozycji bilansowych aktywów i pasywów umożliwia ustalenie kierunków rozwoju majątku przedsiębiorstwa oraz wzrostu kapitałów finansujących ten rozwój. Zastosowanie tych wskaźników stanowi uwzględnieniem wskaźników struktury. POZIOMA ANALIZA BILANSU uzupełnienie analizy przeprowadzonej z Poziomą analizą bilansu jest porównanie powiązań poziomych pomiędzy poszczególnymi pozycjami aktywów i pasywów, co pozwala na ocenę struktury majątkowo – kapitałowej firmy. Ma ona wysoki wpływ na poziom ryzyka finansowego, gdyż poszczególne składniki majątkowe różnią się między sobą stopniem płynności. Szczególnie ryzykowne jest angażowanie kapitałów w finansowanie składników majątku trwałego, bo łączy się z zamrożeniem środków na długi czas. Dlatego: składniki majątkowe o niskiej płynności powinny być finansowane ze źródeł stabilnych (kapitał stały: kapitały własne, długoterminowe kredyty, pożyczki, obligacje). Finansowanie majątku trwałego krótkoterminowymi kapitałami obcymi, nawet w niewielkim zakresie, jest bardzo ryzykowne, gdyż wymaga częstego odnawiania zobowiązań. W przypadku trudności w pozyskaniu środków przedsiębiorstwo może stracić płynność finansową, co może doprowadzić do jego upadłości. składniki majątkowe o wysokiej płynności mogą być finansowane przez kapitały udostępniane przedsiębiorstwu na krótki okres. Celem poziomej analizy bilansu jest ocena stopnia finansowania działalności przedsiębiorstwa funduszami własnymi i środkami obcymi oraz ocena jego płynności finansowej krótko- i długookresowej. 1. Wskaźniki odnoszące się do płynności długoterminowej: Srebrna reguła finansowania Jest relacją między wysokością kapitału stałego i wartością majątku trwałego, wyższą od jedności. Jej przestrzeganie oznacza, że majątek trwały jest w pełni finansowany kapitałem długoterminowym. Tę relację wyraża się przy pomocy wskaźnika pokrycia majątku trwałego kapitałem stałym: FMTKS = KS/MT = (KW + ZD)/ MT FMTKS - wskaźnik pokrycia majątku trwałego kapitałem stałym KS - kapitał stały KW - kapitał własny ZD - zobowiązania długoterminowe MT - majątek trwały Dla strategii agresywnej charakterystyczny poziom tego bliski 1,0. W miarę zmniejszania ryzyka finansowego, jego wartości rosną. wskaźnika jest Złota reguła bilansowa Kapitał własny spełnia funkcję gwarancyjną. Kredytodawcy są skłonni udostępnić przedsiębiorstwu swoje kapitały co najwyżej do wysokości równej wartości kapitału własnego. Dlatego istotna jest relacja między majątkiem trwałym i kapitałami własnymi. Określa się ją jako wskaźnik pokrycia majątku trwałego kapitałem własnym: FMTKW = KW/MT Wskaźnik ten powinien mieścić się w przedziale (0,5;1), co ogranicza ryzyko utraty płynności. Sprzyja to finansowaniu przez przedsiębiorstwo także obrotowych składników majątku, co dodatkowo stabilizuje płynność krótkoterminową. Relacja mieszcząca się w tym przedziale jest nazywana złotą regułą bilansową lub złotą regułą bankową. W przypadku strategii zachowawczej poziom wskaźnika jest zbliżony do 1,0, natomiast dla strategii agresywnej przyjmuje wartości zbliżone do 0,5. 2. Wskaźnik odnoszący się do płynności krótkoterminowej: Złota reguła bilansowania w stosunku do obrotowych składników majątku przedsiębiorstwa, ze względu na stosunkowo krótki czas związania majątek firmy może być finansowany krótkoterminowymi środkami obcymi. W praktyce zazwyczaj część środków obrotowych jest finansowana kapitałem stałym, co jest zgodne ze złotą regułą finansową. Ta część kapitału stałego, która finansuje środki obrotowe jest określana mianem kapitału obrotowego netto, którego zadaniem w przedsiębiorstwie jest zmniejszenie ryzyka wynikającego z unieruchomienia części środków obrotowych lub ze strat związanych z tymi środkami. Relacja ta może być ujęta w formie wzoru: BPF = MO/ZK BPF - wskaźnik bieżącej płynności finansowej MO - majątek obrotowy ZK - zobowiązania krótkoterminowe (kapitały krótkoterminowe i płatności bieżące) Jeżeli relacja ta jest wyższa od jedności, oznacza to dodatnią różnicę między kapitałem stałym a trwałymi składnikami majątku – część kapitałów długoterminowych pozostaje w ciągłej dyspozycji firmy i służy finansowaniu środków obrotowych. Kapitał obrotowy netto może być kapitałem własnym, sumą części kapitału własnego i zobowiązań długoterminowych lub tylko kapitałem obcym. Za korzystanie z kapitału przedsiębiorstwo jednak płaci odsetki, dlatego ich angażowanie w finansowanie działalności bieżącej nie zawsze jest opłacalne. Przestrzeganie powyższych reguł charakteryzujących relację między strukturą majątku i strukturą źródeł jego finansowania sprzyja utrzymaniu równowagi finansowej przedsiębiorstwa, warunkującej jego bieżącą egzystencję oraz przyszły rozwój. W ocenie wierzycieli i kredytodawców za optymalny uznaje się poziom relacji zbliżony do 2. Strategia umiarkowana: zakładając kompromis między ryzykiem finansowym i zyskami przyjmuje najczęściej poziom wskaźnika z przedziału (1,5; 2,0). Strategia agresywna: ukierunkowana na wzrost ryzyka przyjmuje wartości wskaźnika < 2, przy czym na poziomie < 1,2 występuje zagrożenie utraty płynności. Strategia zachowawcza: typowy poziom wskaźnika kształtuje się powyżej 2,0, gdyż ryzyko finansowe sprowadza się niemal do 0 (całość majątku obrotowego ma pokrycie w kapitale stałym). Zbyt wysoki poziom wskaźnika postrzegany jest zwykle jako nieumiejętność zagospodarowania płynnych zasobów majątkowych przedsiębiorstwa. 3. Wskaźnik wyrażający strukturę kapitałową przedsiębiorstwa i informujący o stopniu finansowania majątku kapitałem własnym: FAK KW = KW / (MT+MO) Przy pomocy tego wskaźnika wyznacza się przedział określający poziom zadłużenia przedsiębiorstwa w zależności od przyjętej strategii finansowej. Strategia umiarkowana – przyjęta relacja kapitału własnego do obcego wynosi 1 : 1. Strategia agresywna – stopień zadłużenia przedsiębiorstwa jest tutaj relatywnie wysoki. Jest ono zainteresowane zaangażowaniem kapitałów obcych w jak największym zakresie. Górny poziom zadłużenia, który są skłonni zaakceptować dawcy kapitału obcego wyznaczany jest przez relację KW: KZ =1:2, co oznacza, że do 70 % wartości pasywów mogłyby stanowić zobowiązania. Strategia zachowawcza – poziom zadłużenia jest tu względnie niski, relacja KW: KZ=3:1 przyjmowana jest za dolną granicę zadłużenia, czyli zobowiązania wynoszą ¼ wartości pasywów. W praktyce przedziały zadłużenia typowe dla poszczególnych strategii są zróżnicowane branżowo, w zależności od stopnia ryzyka, jakim jest obarczone prowadzenie działalności gospodarczej, kapitałochłonności, średniej zyskowności.
