Interesariusz - ściąga

INTERESARIUSZ – każda
osoba lub grupa która może
wywierać wpływ na daną
organizację lub, na która ta
organizacja wywiera wpływ
CSR – koncepcja zgodnie z
którą przedsiębiorstwa
dobrowolnie uwzględniają
względy społeczne i
ekonomiczne w codziennej
działalności operacyjnej i w
swoich kontaktach z
interesentami
WYMIARY CSR:
ZEWNĘTRZNY :działania
ekonomiczne, pomoc chorym
dzieciom, dofinansowania dla
ubogich rodzin, terminowe
wywiązywanie się z umów
WEWNĘTRZNY –
dofinansowania np. do
wyjazdu, szkolenia,
dokształcanie pracowników
ZALETY CSR
WEWN. – lojalnych
zadowolonych pracowników,
podniesienie kultury,
doskonalenie jakości,
zmniejszenie kosztów
ZEWN. – dobra reputacja,
zainteresowanie inwestorów,
wyróżnia się w środowisku
konkurencji
WADY CSR – są koszty, firma
nierząd i nie będzie się
zajmowała cierpiącymi dziećmi,
brak wiedzy i umiejętności
menedżerów do rozwiązywania
problemów społecznych
POZIOMY
ODPOWIEDZIALNOŚCI
SPOŁECZEŃSTWA BIZNESU
– odpowiedzialność
filantropijna, odpowiedzialność
etyczna, odpowiedzialność
prawna, odpow. Ekonomiczna
KULTURA ORGANIZACYJNA
– wszelkie pojęcia wartości,
normy i przekonania, które są
w firmie akceptowane i
przestrzegane przez wszystkich
lub większość.
Jest zwyczajnym tradycyjnym
sposobem myślenia, działania,
które muszą poznać nowi
członkowie, przynajmniej
częściowo go zaakceptowali
jeżeli sami chcą być
zaakceptowani. Sposób
myślenia nie działania wynika
częściowo ze wspólnych
poglądów wartości norm.
MODEL KULTURY WG .
SCHEINA
1. ARTEFAKTY – językowe
np. slang zawodowy;
behawioralne np. sposób
witania, przyjmowania gości,
klientów; fizyczne np. sposób
ubierania się, wystrój wnętrza,
komórka
2.NORMY WARTOŚCI –
poziom dużo trwalszy niż
artefakty, normy przynoszone
są z pokolenia na pokolenie
np.: zgadzaj się ze swoim
szefem, nie ufaj innym
3. ZAŁOŻENIA – są
najgorszym, najtrwalszym
poziomem kultury, są one
podstawą, badając artefakty i
normy wartości możemy
uzyskać pewne wnioski, które
pozwolą nam dotrzeć do istoty
tych założeń
3. ZAŁOŻENIA – są
najgorszym, najtrwalszym
poziomem kultury, są one
podstawą, badając artefakty i
normy wartości możemy
uzyskać pewne wnioski, które
pozwolą nam dotrzeć do istoty
tych założeń
1. KULTURA WŁADZY –
zarządzanie jest autorytarne,
kierownictwo podejmuje
kluczowe decyzje, szefostwo
dokonuje kontroli efektów
pracy, a nie sposób
wykonywania w małych
firmach
A) ZALETY – w razie
niebezpieczeństwa
odpowiedzialność skupia się na
jednym kręgu
b) WADY – jeżeli jedna osoba
jest nieudolna to i reszta.
2. KULTURA ZADAŃ –
dominuje praca zespołowa,
władza opiera się na
kompetencji przywódcy, duże
znaczenie maja eksperci
A)ZALETY – szybko reaguje
na zmiany
B) WADY – rywalizacja grupy
3. KULTURA RÓL – duże
poszanowanie reguł i zadań.
Formalne przepisy, ma duże
znaczenie komunikacja
pionowa, administracyjna,
publiczna np. banki
A)ZALETY – poczucie
stabilizacji, bezpieczeństwo
B)WADY – mała zdolność
przystosowawcza
4. KULTURA
ZORIENTOWANA NA OSOBĘ
– np. artyści, służy potrzebom
jednostki, jest umowa
dwustronna. Kultura
organizacyjna zorientowana na
osobę za podstawę przyjmuje
stwierdzenie, iż organizacja
służy potrzebom jednostki. Nie
ma w niej mechanizmów
kontroli i hierarchii z wyjątkiem
dwustronnej umowy. Daje
jednostce duża swobodę
działania. Występuje
najczęściej w biurach
adwokackich, spółkach
doradczych, luźnych związkach
artystów
A) ZALETY – kreatywność.
swoboda jednostki, dobra
komunikacja, zaangażowanie,
duże zaufanie, samorealizacja,
troska, zaniedbywanie zadań
B) WADY – trudność
kierowania osobami, jednostka
ważniejsza od organizacji,
powolne podejmowanie
decyzji, powolność w zakresie
zmian
a) KOMUNIKACJA
WERBALNA
- USTNA – rozmowa
bezpośrednia, dyskusja
grupowa, rozmowy
telefoniczne i inne okoliczności,
w których słowo mówione jest
wykorzystywane do
przekazywania treści
- PISEMNA – notatki, listy,
sprawozdania i inne
okoliczności w których do
przekazywania informacji
wykorzystuje się słowo pisane
b) KOMUNIKACJA
NIEWERBALNA – wszelka
komunikacja która nie
posługuje się słowami lub
używa słów do przekazywania
szerszego przekazywania niż
słownikowe
KOMUNIKACJA PIONOWA –
jest zwykle formalna,
następuję w górę i w dół
wzdłuż linii podporządkowania
w organizacji. Celem
komunikacji skierowanej w dół
jest informowanie, doradzanie,
kierowanie i ocena Z kolei
komunikacja skierowana w
górę ma na celu przede
wszystkim informowanie.
Typowe przeszkody w kom.
pion. To :różnice pozycji i
władzy, pragnienie awansu
podwładnego, brak zaufania
KOMUNIKACJA POZIOMA –
jest zwykle nieformalna,
ulepsza koordynację w
organizacji i pomaga w
rozwiązywaniu problemów.
Zaletą jest możliwość
nawiązywania kontaktów
międzyludzkich. Kom. ta
obejmuje kolegów i osoby
zajmujące równorzędne
stanowisko w hierarchii
organizacyjnej.
KOMUNIKACJA FORMALNA
– wykorzystuje istniejące w
firmie oficjalne kanały
informacyjne.
KOMUNIKACJA
NIEFORMALNA – informacje
przepływają przez
powszechnie znaną sieć
pogłosek (kwitnie plotka)
FUNKCJE KOMUNIKACJI
- sprawowanie kontroli nad
zachowaniem członków;
sprzyja motywacji przez
informowanie pracowników o
tym co należy robić, jak im
idzie i w jaki sposób poprawić
efektywność; dostarcza
informacji potrzebnych
jednostkom i grupom do
podjęcia decyzji; stwarza
możliwość wyrażania uczuć i
zaspakajania .
SIEĆ KOMUNIKACYJNA – to
wzorzec w jaki układa się
komunikacja zachodząca
pomiędzy członkami grup
KOMUNIKOWANIE SIĘ –
polega na formułowaniu
informacji, ustalaniu
odbiorców, doborze form
przekazu oraz odbiorze treści
komunikatu przez osoby, do
których był on skierowany.
Jest to proces przekazywanie
inf. Od jednej osoby do drugiej
KANAŁ INFORMACYJNY –
jest środkiem przekazywania
informacji przez jedną osobę
do drugiej np. telefon, poczta
elektroniczna
KOMUNIKAT – jest fizycznym
wynikiem kodowania przez
nadawcę
REKRUTACJA – proces
przyciągania jednostek do
ubiegania się o wolne
stanowisko pracy
KAPITAŁ SPOŁECZNY – służy
ustaleniu najlepszych
propozycji pomiędzy
rywalizacją a kooperacją
miedzy firmami
PROCES PERSONALNY
- planowanie zasobów ludzkich
– ilu i jakich pracowników
musimy mieć aby zrealizować
cele,
- kształtowanie stanu i
struktury personelu – na
podstawie planów,
realizowanie – rekrutacja,
pozyskiwanie, przyjmowanie
pracowników,
- zarządzanie efektywnością
pracy – określenie norm pracy
i warunki ich spełnienia,
oczekiwania,
- kształtowanie wynagrodzeń –
motywacja finansowa i
pozafinansowa,
- rozwój zasobów ludzkich –
kształtowanie intencjonalne z
myślą o przyszłych potrzebach,
- kształtowanie warunków i
stosunków pracy – budowanie
neutralnych stosunków z
pracodawcami,
- administrowanie sprawami
personalnymi,
- doskonalenie organizacji i
zarządzanie funkcją personalną
ZASOBY ORG.
FIRMOWE – kapitał finansowy
wykorzystywany przez org. Do
finansowania – zasoby te
stanowią o wiarygodności org.
RZECZOWE – środki trwałe org.
Zasoby te wyznaczają stopień
nowoczesności org
INFORMACYJNE – wszelkiego
typu użyteczne dane liczbowe i
jakościowe pochodzące z
otoczenia wewn. i zewn. org.
Niezbędne do podejmowania
decyzji
FAZY ROZWOJU
PRZEDŚIĘBIORSTWA
1. FAZA POWSTANIA – stała
liczba zatrudnionych, mała liczba
klientów, na czele firmy stoi
jedna osoba, jest nie
ukierunkowane na innowacje i
kreatywność, między
kierownictwem a szefem jest
tylko jeden szczebel zarządzania,
osobiste kontakty właściciela z
pracownikami, brak
sformalizowanego systemu
oceniana motywacyjnego, styl
kierowania jest autorytarny,
sukces firmy zależy od osoby
przedsiebiąrcy.
2. FAZA WZROSTU – wzrost
liczby zatrudnionych, nowe
komórki organizacyjne np. działy
kadr, marketing, produkcja;,
firma zaczyna zatrudniać
specjalistów, ekspertów, szybko
rosną obroty, wzrost kapitału
własnego, wzrost formalizacji –
duży st formalizacji, typ
przedsiębiorcy organizator,
menedżer – syndrom ‘’trzech
wiedzy’’
3. FAZA DOJRZAŁOŚCI – dalszy
rozrost struktury organizacyjnej,
wzrost tendencji nominacji
formalnych , stały realny wzrost
obrotów, stabilizacja płac, styl
kierowania – partycypacyjny,
przełożony nie podejmuje
autokreatywnych decyzji, brak
zrozumienia dla innowacji, typ
przedsiebiąrcy – administrator
która będzie zainteresowana
utrzymaniem firmy na rynku,
koszt utrzymania na rynku jest
coraz większy, pojawiają się
naśladowcy
4. FAZA SCHYŁKU – spadek
obrotów, izolacja od otoczenia
danej firmy, redukcja
zatrudnienia, typ przedsiębiorcy –
rewitalizator, uzdrawianie
reformatów
CYKL ŻYCIA FIRMY
I. FAZA
PRZEDISĘBIORCZOŚCI –
stworzenie produktów i
znalezienie nabywców, praca
odbywa się w niewielkich
zespołach, osobisty nadzór
właściciela, sukces firmy
doprowadza do rozrostu org i
j ej złożoności, potrzeba
zastąpienia przedsiębiorcy w
kierowaniu org, forma ta
kończy się kryzysem
II. FAZA
KOLEKTYWNOŚCI –
zaczyna się ustanowieniem
kierownictwa złożonego z
menedżerów, menedżerowie
wyprowadzają org z kryzysu
przywództwa, wprowadzenie
zcentralizowanego sposobu
podejmowania decyzji, w
skutek dalszego rozrostu org
menedżerowie nie nadążają
z podejmowaniem tych
decyzji i wywołuje to tzw.
kryzys autonomii
III. FAZA DELEGACJI –
charakteryzuje się
delegowaniem
podejmowania decyzji, a w
konsekwencji rozwiązanie
kryzysu autonomii, potrzeba
integracji działa, tworzenie
coraz bardziej
szczegółowych regulaminów
i procedur mających
zagwarantować takie decyzje
jakie kierownictwo
podejmowały gdyby samo
kierowało firmo, faza ta
kończy się kryzysem kontroli
IV. FAZA KOORDYNACJI –
służy przede wszystkim
przezwyciężaniu kryzysu
kontroli i dopasowaniem się
do nowych warunków, jest
dalszy rozrost i
zróżnicowanie się org,
występuje tendencja do
kierowania org na pomocy
środków biurokratycznych,
co rodzi kryzys
biurokratyzmu
V. FAZA
WSPÓŁDZIAŁANIA –
cechuje ją głownie praca
zespołowa, reorganizacja
przedsiębiorcy firm i
wyodrębnienie w jej
strukturze mniejszych
jednostek, stosunki
interpersonalne oparte na
wzajemnym zachowaniu i
współpracy