Konstytucyjnopawne przesłanki ograniczania praw i wolności

advertisement
Konstytucyjnoprawne przesłanki wprowadzenia stanów nadzwyczajnych
w Polsce.
Praktycznie od samego początku swego istnienia poszczególne państwa i społeczeństwa
poszukiwały trwałych rozwiązań mających na celu umożliwienie postępu i zagwarantowanie
względnej stabilizacji dla dalszego rozwoju. Pomimo podejmowanych wysiłków nie udało się
jednak wyeliminować lub chociażby w zadowalający sposób ograniczyć zagrożeń, zarówno
zależnych od woli człowieka (konflikty zbrojne), jak również całkowicie od jego woli
niezależnych (np. katastrofy naturalne, trzęsienia ziemi). Współczesne państwa w większości
przywiązane do standardów demokratycznych i uznające zasadę „demokratycznego
społeczeństwa” za podstawę ustroju starają się wypracować procedury działania na wypadek
wystąpienia okoliczności, które zagrażają życiu narodu bądź w znacznym stopniu ograniczają
normalne funkcjonowanie społeczeństwa. Jak trafnie zauważa K. Wójtowicz „demokracja nie
może bowiem być bezbronna tak wobec zamachów na swe instytucje, jak i wobec innych
sytuacji obiektywnie grożących załamaniem porządku społecznego.”1 Instrumentem, którym
państwo się posługuje w celu jak najszybszego wyeliminowania stanu zagrożenia jest
instytucja stanów nadzwyczajnych. Ponadto, jak wskazał Trybunał Konstytucyjny w
postanowieniu sygnalizacyjnym z dnia 6 marca 2001r. problematyka stanów nadzwyczajnych
jest niezwykle istotna z punktu widzenia ochrony praw człowieka oraz zapewnienia
praworządnego funkcjonowania organów władzy publicznej. Nie sposób bowiem przewidzieć
wydarzeń nadzwyczajnych, które mogą się zdarzyć nawet w najbardziej demokratycznym
państwie. Z tego powodu system prawny nie może być nieprzygotowany na takie sytuacje.2
K.Wójtowicz „Stany nadzwyczajne. Analiza prawno-porównawcza z uwzględnieniem projektu Konstytucji
RP.”, Warszawa –9 maja 1995r., Komisja Konstytucyjna Zgromadzenia Narodowego, Ekspertyzy 1995/96, nr
68, s.1.
2
Zob. Postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 marca 2001r., (sygn. akt S 1/01, OTK 2001/2/35). W
przywołanym orzeczeniu Trybunał zasygnalizował fakt występowania luki w prawie polegającej na braku
odpowiednich regulacji w zakresie funkcjonowania władz publicznych oraz ograniczania praw i wolności
obywatelskich w sytuacjach nadzwyczajnych zagrożeń. Pomimo upływu znacznego okresu czasu od wejścia w
życie Konstytucji parlament nie uchwalił ustaw poświęconych stanom nadzwyczajnym. Ponadto z uwagi na fakt
1
1
Mając jednak na uwadze fakt, że zachwianie normalnych, zwyczajnych mechanizmów
sprawowania władzy oraz naturalne dla takiego stanu rzeczy ograniczenie wolności i praw
człowieka i obywatela prowadzić może do nadużyć, w literaturze przedmiotu wysuwa się
warunki, od zaistnienia których uzależnia się możliwość skorzystania z tych instytucji.
Stanowią one, że :
1. niebezpieczeństwo płynące z sytuacji nadzwyczajnej musi być bezpośrednie
i rzeczywiste,
2. skutki tego niebezpieczeństwa muszą dotyczyć całego narodu,
3. niebezpieczeństwo
powinno
zagrażać
kontynuacji
zorganizowanego
życia
społeczeństwa,
4. niebezpieczeństwo jest na tyle wyjątkowe, że nie można go opanować za pomocą
zwyczajnych środków zaradczych będących w dyspozycji państwa.3
Konstytucja
RP
z
2
kwietnia
1997r.
formułuje
zamknięty katalog
stanów
nadzwyczajnych : stan wojenny, stan wyjątkowy oraz stan klęski żywiołowej.4 W świetle
polskich regulacji konstytucyjnych stanem nadzwyczajnym nie jest zatem „stan wojny”, o
którym mowa w art. 116 Konstytucji.5 Przesłankami uprawniającymi Sejm do podjęcia
uchwały o stanie wojny jest (w przypadku, gdy Sejm nie może zebrać się na posiedzenie
wówczas o stanie wojny decyduje Prezydent RP) : zbrojna napaść na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, lub zobowiązanie wynikające z umów międzynarodowych do
wspólnej obrony przeciwko agresji.
Dodatkowo należy nadmienić, iż stan wojny oraz stan wojenny nie może być
utożsamiany z pojęciem „czas wojny”, który ma charakter faktyczny i ogranicza się do
upływu kadencji ówczesnego parlamentu oraz zasady dyskontynuacji istniało prawdopodobieństwo znacznego
odciągnięcia w czasie uchwalenia stosownych regulacji.
3
Zob. B.Gronowska „Wolności, praw i obowiązki człowieka i obywatela” (w:) Z.Witkowski „Prawo
konstytucyjne”, Toruń 2000, s. 132.
4
Problematyce stanów nadzwyczajnych poświęcony jest rozdział XI Konstytucji zatytułowany właśnie „Stany
nadzwyczajne” składający się z art. od 228 do art. 234. Zob. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2
kwietnia 1997. (Dz.U.1997, nr 78, poz. 483).
5
Należy jednak zaznaczyć, iż instytucje stanów nadzwyczajnych należy odnieść jedynie do stosunków
wewnętrznych w państwie. Natomiast odpowiednikiem stanu wojny (który wywołuje skutki prawne głównie w
sferze zewnętrznej funkcjonowania państwa) w prawie wewnętrznym jest stan wojenny. Por. K. Prokop „Stan
wojny a stan wojenny w Konstytucji RP.”. Państwo i Prawo 2002, nr 3. Stan wojenny realizuje więc w praktyce
w porządku prawnym wewnętrznym skutki płynące wynikające ze stanu wojny. Podobnie należy zaznaczyć, iż
wystąpienie stanu wojny nie oznacza automatycznie obowiązku wprowadzenia stanu wojennego, który powinien
być wprowadzony w sytuacji wystąpienia przesłanek konstytucyjnych- przede wszystkim wówczas gdy zwykłe
środki będące w dyspozycji władz publicznych okażą się niewystarczające. Nie można przecież z góry
wykluczyć sytuacji, w której kraj będący w stanie wojny prowadzi działania wojenne z dala od granic państwa.
2
rzeczywistego okresu prowadzenia działań zbrojnych.6 Na czas wojny Prezydent, na wniosek
Prezesa Rady Ministrów mianuje Naczelnego Dowódcę Sił Zbrojnych (art. 134 ust. 4
Konstytucji). Ponadto w tym okresie Ustawa zasadnicza
przewiduje możliwość
wprowadzenia trybu doraźnego sprawowania wymiaru sprawiedliwości oraz dopuszcza
funkcjonowanie szczególnego rodzaju sądownictwa – sądów wyjątkowych działających
według szczególnych zasad (art. 175 ust. 2 Konstytucji).
Dokonując analizy przepisów konstytucyjnych dotyczących stanów nadzwyczajnych
wyodrębnić można pewne zasady ogólne odnoszące się do wszystkich ich rodzajów
określonych w rozdziale XI Konstytucji.7 Zgodnie bowiem z treścią art. 228 Ustawy
zasadniczej wprowadzenie i utrzymanie stanów nadzwyczajnych musi czynić zadość
następującym zasadom :
1. wyjątkowości (wyrażonej w art. 228 ust. 1, która stanowi, że wprowadzenie
określonego stanu nadzwyczajnego może nastąpić w sytuacjach szczególnych
zagrożeń
i
jedynie
w
przypadku,
gdy
zwykłe
środki
konstytucyjne
są
niewystarczające),8
2. legalności (zawartej w art. 228 ust.2,3,4, określającej sposób ich wprowadzenia –
tylko na podstawie ustawy, w drodze rozporządzenia, które podlega dodatkowemu
podaniu do publicznej wiadomości. Zasada legalności wskazuje również podstawy dla
bardziej szczegółowych regulacji ustawowych dotyczących warunków i trybów ich
wprowadzenia, ograniczania praw i wolności obywatelskich oraz zasad działania
organów władzy publicznej.),
3. proporcjonalności (wyrażonej w art. 228 ust. 5, odnoszącej się zarówno do samej
decyzji o wprowadzeniu konkretnego stanu nadzwyczajnego, jak również do działań
podjętych w wykonaniu tej decyzji. Zasada ta formułuje nakaz użycia jedynie takiego
środka, który jest najmniej uciążliwy dla społeczeństwa. Jeżeli zatem istnieje
możliwość osiągnięcia zamierzonego celu środkami mniej uciążliwymi należy z nich
Dokonując analizy wzajemnego zakresu wymienionych pojęć zauważyć można, że stan wojenny może być
wprowadzony przed wystąpieniem przesłanek konstytuujących stan wojny i czas wojny, w trakcie ich
występowania, a także po ich ustaniu. Sytuacja taka umożliwia organom władzy publicznej właściwą reakcję w
postaci wykorzystania prawnych instrumentów stanu nadzwyczajnego w zależności od stopnia zagrożenia
państwa.
7
Por. L.Garlicki „Polskie prawo konstytucyjne. Zarys wykładu.”, Warszawa 2004, s. 424 i nast.
8
Wnioskując a contrario przyjąć należy, iż w sytuacji, gdy szczególne zagrożenia mogą być zneutralizowane za
pomocą „normalnych” środków konstytucyjnych, wówczas użycie środków nadzwyczajnych nie jest dozwolone.
(W ten sposób wyraźnie P.Sarnecki komentarz do art.136 w: L.Garlicki „Konstytucja Rzeczypospolitej
Polskiej.Komentarz.” Warszawa 1999.) Respektowanie zasady wyjątkowości nie oznacza jednak, że stan
nadzwyczajny może być wprowadzony jedynie wówczas, gdy uprzednio wykorzystano zwykłe środki
konstytucyjne (usytuowane poza rozdziałem XI Konstytucji), które w rezultacie okazały się niewystarczające.
6
3
skorzystać. Podjęte działania „muszą odpowiadać stopniowi zagrożenia i powinny
zmierzać do jak najszybszego przywrócenia normalnego funkcjonowania państwa.”),
4. celowości (określonej w art. 228 ust. 5 in fine, nakazującą by działania podejmowane
w wyniku wprowadzenia stanu nadzwyczajnego zmierzały do jak najszybszego
przywrócenia
normalnego
funkcjonowania
państwa.
Zatem
wszelkie
środki
wykorzystywane w czasie trwania stanu nadzwyczajnego powinny być skierowane na
jak najszybsze usunięcie skutków istniejącego zagrożenia, których neutralizacja
pozwoli na przywrócenie zwykłych środków konstytucyjnych.)
5. ochrony podstaw systemu prawnego (wyartykułowanej w art. 228 ust. 6,
wprowadzającej zakaz zmiany w czasie stanu nadzwyczajnego uregulowań mających
fundamentalne znaczenie dla ustroju państwa dotyczących zasad funkcjonowania
władz publicznych. Niedopuszczalna jest zatem zmiana : Konstytucji, ordynacji
wyborczych do Sejmu, Senatu i organów samorządu terytorialnego, ustawy o wyborze
Prezydenta Rzeczypospolitej oraz ustaw o stanach nadzwyczajnych.)
6. ochrony organów przedstawicielskich (wyrażonej w art. 228 ust.7, ustanawiającej w
czasie trwania stanu nadzwyczajnego zakaz dokonywania zmian w strukturze organów
przedstawicielskich. W czasie stanu nadzwyczajnego, jak również w ciągu 90 dni po
jego zakończeniu, nie może być skrócona kadencja Sejmu, przeprowadzone
referendum ogólnokrajowe, nie mogą być przeprowadzane wybory do Sejmu, Senatu,
organów samorządu terytorialnego oraz wybory Prezydenta Rzeczypospolitej, a
kadencje tych organów ulegają odpowiedniemu przedłużeniu. Natomiast wybory do
organów samorządu terytorialnego są możliwe tylko tam, gdzie nie został
wprowadzony stan nadzwyczajny.)
Stan wojenny: Zgodnie z treścią art. 229 Konstytucji przesłankami (niezależnymi)
wprowadzenia stanu wojennego są : 1.) zewnętrzne zagrożenie państwa, 2.) zbrojna napaść
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz 3.) zobowiązanie wynikające z umowy
międzynarodowej do wspólnej obrony przeciwko agresji.
Ad.1 W literaturze przedmiotu podkreśla się, iż przesłanka zewnętrznego zagrożenia państwa
jest zwrotem niedookreślonym, co umożliwia w miarę elastyczną reakcję. Należy jednak
nadmienić, iż nie budzi wątpliwości stwierdzenie, że zagrożenie powinno być poważne,
pochodzić z zewnątrz oraz mieć charakter militarny.
9
W odróżnieniu jednak od wystąpienia
stanu mobilizacji, o którym mowa w art. 136 Konstytucji, ustrojodawca nie wymaga, by
9
Por. m.in. K.Prokop „Stany nadzwyczajne w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej”, Białystok 2005, s. 46-48.
4
zagrożenie miało charakter bezpośredni. Ustawa o stanie wojennym jako egzemplifikację
zewnętrznego zagrożenia państwa wymienia działania terrorystyczne (art.2 ust.1).10
Ad.2 Wystąpienie przesłanki zbrojnej napaści na terytorium państwa w możliwie
największym stopniu uzasadnia podjęcie działań obronnych i wprowadzenie stanu
wojennego. Instytucja ta powinna być wykorzystywana w celu zneutralizowania zagrożeń
oraz możliwie najszybszego przywrócenia normalnego funkcjonowania państwa.
Terminem zbliżonym do „zbrojnej zapaści” jest pojecie „agresji”, o której mowa w art. 116
Konstytucji (zgodnie z którym Sejm może podjąć uchwałę o stanie wojny jedynie w razie
zbrojnej napaści na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub gdy z umów międzynarodowych
wynika zobowiązanie do wspólnej obrony przeciwko agresji). Niemniej jednak na gruncie
polskiej Konstytucji wykładnia teleologiczna uzasadnia przyjęcie tożsamości tych pojęć. Jak
słusznie podnosi się w doktrynie, w przeciwnym przypadku łatwiej będzie ogłosić stan wojny
(a następnie stan wojenny) w sytuacji, gdy państwo trzecie zastosuje wobec sojusznika Polski
inną formę agresji niż zbrojna napaść (np. blokada portu, czy „jedynie” udostępnienie swego
terytorium w celu dokonania agresji).11
Warunki, które musi spełniać zbrojna napaść, skutkujące uruchomieniem procedury obronnej
określa art. 6 Traktatu Północnoatlantyckiego. W świetle tego przepisu zbrojna napaść na
jedną lub więcej stron traktatu obejmuje zbrojną napaść:
- na terytorium którejkolwiek ze Stron w Europie lub Ameryce Północnej, na algierskie
departamenty Francji, na terytorium Turcji lub na wyspy znajdujące się pod
jurysdykcją którejkolwiek ze Stron na obszarze północnoatlantyckim na północ od
Zwrotnika Raka;
- na siły zbrojne, okręty lub statki powietrzne którejkolwiek ze Stron znajdujące się na
tych terytoriach lub nad nimi albo na jakimkolwiek innym obszarze w Europie, na
którym w dniu wejścia w życie traktatu stacjonowały wojska okupacyjne
Ustawa z dnia 29 sierpnia 2002r. o stanie wojennym oraz o kompetencjach Naczelnego Dowódcy Sił
Zbrojnych i zasadach jego podległości konstytucyjnym organom Rzeczypospolitej Polskiej, (Dz.U.2002, nr 156,
poz. 1301 ze zm.) – zwana w dalszej części w skrócie u.s.w. Propozycja konstytucjonalizacji klauzuli
antyterrorystycznej została wysunięta w trakcie prac w Komisji Konstytucyjnej Zgromadzenia Narodowego nie
uzyskując jednak aprobaty.
11
Por. K.Prokop „Stany nadzwyczajne...”, op.cit., s. 52-53. Niemniej jednak w doktrynie prawa
międzynarodowego można zaobserwować pewną dystynkcję pomiędzy tymi pojęciami polegającą na uznaniu,
że zbrojna napaść stanowi kwalifikowaną postać agresji. Warto w tym względzie przytoczyć definicję agresji
zawartą w Rezolucji Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 3314, w świetle której agresją jest "użycie siły zbrojnej
przez państwo przeciwko terytorialnej integralności lub politycznej niezawisłości drugiego państwa, albo w
jakikolwiek inny sposób niezgodny z Kartą Narodów Zjednoczonych". Ponadto rezolucja zawiera katalog aktów,
które stanowią akt agresji stanowiąc, że takim działaniem jest m.in. : "wysyłanie w imieniu państwa na
terytorium innego państwa band zbrojnych, grup nieregularnych lub najemników, którzy prowadzą działania
zbrojne przeciwko innemu państwu".
10
5
którejkolwiek ze Stron, lub też na Morzu Śródziemnym czy na obszarze
północnoatlantyckim na północ od Zwrotnika Raka. 12
Ad.3 Samoistną przesłanką wprowadzenia stanu wojennego jest również wynikające z
umowy międzynarodowej zobowiązanie do wspólnej obrony przeciwko agresji. Podstawowe
zobowiązanie w tej materii formułuje art. 5 Traktatu Północnoatlantyckiego stanowiący , iż
zbrojna napaść na jedną lub więcej z nich (Stron) w Europie lub Ameryce Północnej będzie
uznana za napaść przeciwko nim wszystkim i dlatego (Strony) zgadzają się, że jeżeli taka
zbrojna napaść nastąpi, to każda z nich, w ramach wykonywania prawa do indywidualnej lub
zbiorowej samoobrony, uznanego na mocy artykułu 51 Karty Narodów Zjednoczonych,
udzieli pomocy Stronie lub Stronom napadniętym, podejmując niezwłocznie, samodzielnie
jak i w porozumieniu z innymi Stronami, działania, jakie uzna za konieczne, łącznie z
użyciem siły zbrojnej, w celu przywrócenia i utrzymania bezpieczeństwa obszaru
północnoatlantyckiego.
Należy jednak zaznaczyć, iż dokonanie aktu agresji wobec państwa będącego członkiem
NATO nie skutkuje automatycznie wprowadzeniem stanu nadzwyczajnego w Polsce,
podobnie sama akcja w wykonaniu zobowiązań sojuszniczych nie zawsze musi mieć
charakter militarny.
W przypadku wystąpienia określonych powyżej przesłanek Prezydent na wniosek Rady
Ministrów może podjąć decyzję o wprowadzeniu stanu wojennego. Zatem inicjatywa w tym
zakresie należy do Rady Ministrów, która przedstawiając stosowny wniosek powinna określić
przyczyny i obszar, na którym ma być wprowadzony stan wojenny, a także odpowiednie do
stopnia i charakteru zagrożenia, rodzaje ograniczeń wolności i praw człowieka i obywatela
(art. 2 ust. 2 u.s.w). Należy jednakże podkreślić, iż Prezydent nie jest związany treścią
wniosku. Konstytucja używa bowiem określenia „może wprowadzić”, natomiast ustawa o
stanie wojennym expressis verbis stanowi, że Prezydent w następstwie złożonego wniosku
wydaje rozporządzenie o wprowadzeniu stanu wojennego lub postanawia odmówić wydania
takiego rozporządzenia (art. 3 ust.1 u.s.w.). Niemniej jednak biorąc pod uwagę
dotychczasową spójną politykę zagraniczną wydaje się, że stanowiska tych konstytucyjnych
organów będą tożsame w ocenie wystąpienia przesłanek wprowadzenia stanu wojennego. W
przypadku akceptacji wniosku Rady Ministrów, Prezydent wydaje rozporządzenie o
wprowadzeniu stanu wojennego, które powinno zawierać przyczyny jego wprowadzenia oraz
zob. Traktat Północnoatlantycki sporządzony w Waszyngtonie dnia 4 kwietnia 1949r. (Dz.U.2000, nr 87, poz.
970).
12
6
obszar na którym wprowadza się stan wojenny, a także rodzaje ograniczeń wolności i praw
człowieka i obywatela (art. 3 ust.2 u.s.w.).
Stan wojenny obowiązuje od dnia ogłoszenia w Dzienniku Ustaw (art. 4 ust. 1 u.s.w.).
Z uwagi na możliwość ewentualnych zakłóceń wymiany informacji, ustawodawca dodatkowo
wprowadza wymóg podania rozporządzenia (oraz innych aktów dotyczących tego stanu) do
publicznej
wiadomości,
w
drodze
obwieszczenia
właściwego
wojewody,
przez
rozplakatowanie w miejscach publicznych, a także w sposób zwyczajowo przyjęty na danym
obszarze (art. 4 ust. 3 u.s.w.). Ponadto ustawa nakłada obowiązek na redaktorów naczelnych
dzienników oraz nadawców programów radiowych i telewizyjnych do niezwłocznego,
nieodpłatnego
podania
do
publicznej
wiadomości
rozporządzenia
Prezydenta
Rzeczypospolitej Polskiej o wprowadzeniu stanu wojennego i innych aktów prawnych
dotyczących tego stanu przekazanych im przez wojewodę właściwego ze względu na siedzibę
redakcji lub nadawcy (art. 5 u.s.w.).
Zgodnie z zasadą proporcjonalności wyrażoną w art. 228 ust. 5 oraz wyraźnym
brzmieniem art. 229 Konstytucji Prezydent może, w zależności od okoliczności wprowadzić,
stan wojenny jedynie na części terytorium państwa. Mając jednak na uwadze charakter oraz
ciężar gatunkowy przesłanek umożliwiających wprowadzenie stanu nadzwyczajnego wydaje
się, że regułą w takich przypadkach będzie zawieszenie praw i wolności obywatelskich na
całym terytorium państwa.
Zapewniając parlamentowi kontrolę dotyczącą najważniejszych decyzji dotyczących
państwa i obywateli, w tym ograniczania praw i wolności obywatelskich Konstytucja
nakazuje, by wydane rozporządzenie było przedstawione Sejmowi w ciągu 48 godzin od
podpisania. Przedstawione rozporządzenie Sejm (z wyłączeniem Senatu) rozpatruje
niezwłocznie. Zgodnie z art. 231 Konstytucji Sejm może je uchylić bezwzględną większością
głosów ustawowej liczby posłów – za wnioskiem o uchylenie musi się opowiedzieć co
najmniej 231 posłów. (decyzja Sejmu w tej materii wyrażona jest w formie uchwały)
13
Należy jednak zaznaczyć, że parlamentarna kontrola wyraża się jedynie w możliwości
uchylenia rozporządzenia. Sejm bowiem nie zatwierdza rozporządzenia.
Jeżeli podjęte działania doprowadzą do usunięcia zagrożenia i możliwe będzie
„przywrócenie” zwykłych środków konstytucyjnych Prezydent, na wniosek Rady Ministrów
w drodze rozporządzenia znosi stan wojenny.
Por. art.2 pkt 6 ustawy z dnia 20 lipca 2000r. o ogłoszeniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów
prawnych (Dz. U. 2000, nr 62, poz. 718)
13
7
Wystąpienie okoliczności uzasadniających wprowadzenie stanu wojennego może
doprowadzić do zakłócenia normalnego funkcjonowania władz publicznych, w szczególności
Sejmu. Dlatego zgodnie z treścią art. 234 ust. 1 Konstytucji „jeżeli w czasie stanu wojennego
Sejm nie może zebrać się na posiedzenie, Prezydent Rzeczypospolitej na wniosek rady
Ministrów wydaje rozporządzenia z mocą ustawy…” Należy jednak zaznaczyć, iż
rozporządzenie z mocą ustawy może być wydane jedynie w przypadku kumulatywnego
spełnienia się wskazanych powyżej przesłanek. Z uwagi na fakt, że rozporządzenia z mocą
ustawy mają charakter źródła prawa powszechnie obowiązującego ustrojodawca określił ich
zakres przedmiotowy oraz cel ich wydania (art. 234 ust. 1 w zw. z art. 228 ust. 3-5
Konstytucji). Rozporządzenia muszą zatem odpowiadać stopniowi zagrożenia i powinny
zmierzać do jak najszybszego przywrócenia normalnego funkcjonowania państwa. Mogą one
regulować : zasady działania organów władzy publicznej, zakres, w jakim mogą zostać
ograniczone wolności i prawa człowieka i obywatela, podstawy zakres i tryb wyrównywania
strat majątkowych wynikających z ograniczenia w czasie stanu wojennego wolności i praw
człowieka i obywatela. Pewne wątpliwości w doktrynie prawa konstytucyjnego, w
odniesieniu do zakresu przedmiotowego rozporządzeń z mocą ustawy, budzi treść art. 228
ust.6 zakazująca zmian dotyczących fundamentalnych zasad funkcjonowania władz
publicznych. W literaturze przedmiotu można spotkać bowiem głosy, iż brak stosownego
odesłania do art. 228 ust. 6 Konstytucji może rodzić przekonanie, iż w ekstremalnych
sytuacjach ustrojodawca pozostawił możliwość obrony interesów społeczeństwa za pomocą
środków, które zasadniczo w stanie wojennym nie mogą być stosowane.14
Stan wyjątkowy : W odróżnieniu od przesłanek wprowadzenia stanu wojennego
przesłanki wprowadzenia stanu wyjątkowego koncentrują się na zagrożeniach wewnętrznych.
Zgodnie z art. 230 Konstytucji samoistnymi przesłankami wprowadzenia stanu wyjątkowego
są zagrożenia : 1. konstytucyjnego ustroju państwa, 2. bezpieczeństwa obywateli, 3. porządku
publicznego.
Ad.1 Przesłanka zagrożenia konstytucyjnego ustroju państwa dotyczy niebezpieczeństwa
grożącego wszelkim instytucjom i zasadom sprawowania władzy określonym w Konstytucji.
Oprócz instytucji sensu stricto ochronę przed zagrożeniami należy rozciągnąć również na
zasady naczelne Konstytucji, które mają fundamentalne znaczenie dla funkcjonowania
państwa, w szczególności zaś na zasadę demokratycznego państwa prawnego oraz zasadę
W ten sposób K.Prokop „Stany nadzwyczajne...”, op.cit., s.179. Zdaniem autora w ekstremalnych
okolicznościach wydaje się możliwa modyfikacja zasad sprawowania władzy o której mowa art. 228 ust. 6
Konstytucji. Niemniej jednak K.Prokop podkreśla, ze środki te powinny być stosowane jedynie wówczas, gdy
inne działania zawodzą i jedynie w celu przywrócenia demokratycznych zasad sprawowania władzy.
14
8
suwerenności narodu. Trybunał Konstytucyjny wielokrotnie bowiem wskazywał iż klauzula
demokratycznego państwa stanowi fundament polskiego ładu konstytucyjnego. Art. 2
Konstytucji określający zasadę demokratycznego państwa prawnego należy do tych
fundamentalnych przepisów konstytucyjnych, które określają podstawowe i szczególnie
chronione cechy ustrojowe Rzeczypospolitej Polskiej. Dla organów władzy klauzula ta
stanowi niezwykle ważną dyrektywę w zakresie stanowienia i stosowania prawa wyznaczając
standardy dla tego typu państwa. Z tego względu zasada ta stanowić może podstawę do
wywodzenia, niewyrażonych wprost w Konstytucji, zasad konstytucyjnych działania tych
organów.
15
Natomiast zasada suwerenności narodu określa podmiot władzy zwierzchniej w
państwie, wskazując na Naród jako jedynego suwerena władzy w Polsce. Dlatego
przeniesienie legitymacji władzy na rzecz innego podmiotu godziłoby w samą istotę ustroju
konstytucyjnego RP. Z tego względu objęcie ochroną również zasad naczelnych Konstytucji
wydaje się usprawiedliwione.
Jest rzeczą charakterystyczną, iż zarówno ustawa o stanie wojennym, jak również ustawa
o stanie wyjątkowym jako egzemplifikację zagrożeń (zewnętrznych i wewnętrznych) państwa
wskazują działania terrorystyczne. W tym kontekście należy
uznać terroryzm jako
podstawowe źródło zagrożeń państwa, zarówno o charakterze zewnętrznym, jak również
wewnętrznym.16 Z tego względu, w zależności od okoliczności (ze względu na obszar
oddziaływania), działania terrorystyczne stanowić mogą podstawę dla wprowadzenia stanu
wojennego lub wyjątkowego.17
Ad.2 Przesłanka zagrożenia bezpieczeństwa obywateli (Narodu) stanowi podstawową
przesłankę
substancjalną
uzasadniającą
wprowadzenie
stanów
nadzwyczajnych.
18
Konstytucja określając cele państwa podkreśla, iż „Rzeczpospolita Polska strzeże
niepodległości i nienaruszalności swojego terytorium, zapewnia wolności i prawa człowieka i
obywatela oraz bezpieczeństwo obywateli, strzeże dziedzictwa narodowego oraz zapewnia
ochronę środowiska, kierując się zasadą zrównoważonego rozwoju (art. 5 Konstytucji).
Wydaje się, iż na gruncie Ustawy zasadniczej bezpieczeństwo obywateli będzie pojęciem
15
Por. m.in. wyrok TK z dnia 7 maja 2001r. (sygn. akt K.19/00, OTK 2001/4/82), wyrok TK z dnia 20 listopada
2002r. (sygn. akt K. 41/02, OTK-A 2002/6/83), wyrok TK z dnia 23 listopada 1998r. (sygn. akt SK 7/98, OTK
1998/7/114).
16
Nie bez znaczenia w tym zakresie jest aspekt historyczny. Należy bowiem wskazać, iż ustawy o stanach
nadzwyczajnych zostały uchwalone kilka miesięcy po ataku terrorystycznym na WTC z 11 września 2001r.
17
Można bowiem wyobrazić sytuację, gdy bojówki terrorystyczne będą atakowały terytorium państwa z
zewnątrz- nie instalując komórek organizacyjnych, bądź sytuację, w której istniejąca organizacja terrorystyczna
będzie przeprowadzała ataki na obiekty wewnątrz kraju.
18
Por. T.Jasudowicz „Studium substancjalnych przesłanek dopuszczalności środków derogacyjnych” (w:)
„Prawa człowieka w stanach nadzwyczajnych”, Toruń 1997, s. 45 i nast.
9
bardzo
zbliżonym
(pod
względem
określenia
podmiotów
objętych
ochroną)
z
bezpieczeństwem narodu. Mając bowiem na uwadze ujęcie Narodu w kategoriach prawnych i
politycznych (a nie etnicznych) – jako wszystkich obywateli Rzeczypospolitej, przyjąć
należy, iż jego bezpieczeństwo stanowi wartość najwyższą.
Przedstawiona redakcja pojęcia „bezpieczeństwo obywateli” implikuje jeszcze jeden
warunek. Otóż przesłanka ta będzie wypełniona jedynie w sytuacji, gdy niebezpieczeństwo
będzie dotyczyło ogółu obywateli, a nie jedynie określonej grupy społecznej – choćby była to
grupa znaczna.
Ad.3 Zagrożenie porządku publicznego stanowi samodzielną podstawę wprowadzenia
stanu wyjątkowego. Przesłanka ta występuje również w innych przepisach Konstytucji
traktujących o ograniczaniu praw i wolności człowieka i obywatela. Z tego względu pojęcie
porządku publicznego stanowi przedmiot dociekań przedstawicieli różnych gałęzi prawa.
Można przyjąć iż pojęcie to może być rozumiane jako dyrektywa takiej organizacji życia
publicznego, która zapewniać ma minimalny poziom uwzględniania interesu publicznego
oraz taką organizację społeczeństwa, która jest oparta na wartościach powszechnie
podzielanych.
19
Zdefiniowana w ten sposób klauzula porządku publicznego zawiera w sobie
trzy elementy składowe :
1. stan normalnego funkcjonowania państwa,
2. stan normalnego funkcjonowania społeczeństwa,
3. stan normalnego funkcjonowania gospodarki narodowej. 20
Zagrożenie któregokolwiek z wymienionych wyżej elementów stanowić może przesłankę
wprowadzenia stanu wyjątkowego. Należy również zaznaczyć, iż klauzula „porządku
publicznego” występuje wielokrotnie w przepisach Konstytucji. Szczególne jednak znaczenie
uzyskuje w klauzuli limitacyjnej wyrażonej w art. 31 ust. 3 Konstytucji - jako przesłanka
ingerencji ustawodawcy w wolności i prawa obywatelskie. W tym kontekście stanowi ona
również przedmiot rozważań jurysprudencji trybunalskiej. 21
W przypadku wystąpienia określonych powyżej przesłanek Prezydent na wniosek Rady
Ministrów może wprowadzić stan wyjątkowy na części lub na całym terytorium państwa.
Stan wyjątkowy może być wprowadzony na czas nie dłuższy niż 90 dni, z możliwością
jednokrotnego przedłużenia przez Sejm, ale tylko o 60 dni (jeżeli pomimo zbliżającego się
Zob. M.Wyrzykowski „Granice praw i wolności –granice władzy” (w:) „Obywatel-jego wolności i prawa.
Zbiór studiów przygotowanych z okazji 10 lecia Urzędu Rzecznika Praw Obywatelskich” B.OliwaRadzikowska(red.), Warszawa 1998, s.50.
20
Por. K.Wojtyczek „Granice ingerencji ustawodawczej w sferę praw człowieka w Konstytucji RP”, Kraków
1999, s.189.
21
Por. m.in. wyrok TK z dnia 12 stycznia 1999r. (sygn. akt P. 2/98, OTK 1999/1/2).
19
10
upływu czasu, na jaki został wprowadzony, nie ustały przyczyny wprowadzenia tego stanu
oraz nie zostało przywrócone normalne funkcjonowanie państwa). W sumie więc stan
wyjątkowy nie może trwać dłużej niż 150 dni.
Podobnie jak w przypadku stanu wojennego Rada Ministrów kierując odpowiedni
wniosek do Prezydenta powinna określić przyczyny wprowadzenia i niezbędny czas trwania
stanu wyjątkowego oraz obszar, na jakim stan wyjątkowy ma być wprowadzony, a także
odpowiednie do stopnia i charakteru zagrożenia rodzaje ograniczeń wolności i praw
człowieka i obywatela. Rozporządzenie Prezydenta o wprowadzeniu stanu wyjątkowego
powinno być w ciągu 48 godzin przedstawione Sejmowi, który może je uchylić bezwzględną
większością głosów w obecności co najmniej połowy ustawowej liczby posłów. Niemniej
jednak uchwała Sejmu w sprawie uchylenia rozporządzenia, podobnie jak w przypadku stanu
wojennego, wywołuje skutek od dnia wskazanego w uchwale (ex nunc).
W założeniu stan wyjątkowy powinien trwać przez czas wskazany w rozporządzeniu
Prezydenta. Niemniej jednak, zgodnie z zasadą proporcjonalności, wprowadzone w ten
sposób ograniczenia nie powinny trwać dłużej niż jest to niezbędnie konieczne. Można zatem
wskazać cztery możliwe sposoby jego zakończenia : 1. upłynięcia terminu na jaki został
wprowadzony, 2. wydania przez Prezydenta rozporządzenia znoszącego stan wyjątkowy (art.
5 ust. 2 ustawy o stanie wyjątkowym),22 3. uchylenia przez Sejm rozporządzenia
wprowadzającego stan nadzwyczajny, 4. niewyrażenia przez Sejm zgody na jego
przedłużenie (art.5 ust. 3 w zw. z art. 3 i 4 u.s.wyj.).
Stan klęski żywiołowej. W odróżnieniu od stanu wojennego i wyjątkowego stan klęski
żywiołowej co do zasady może być wprowadzony jako skutek działania siły wyższej (vis
maior cui humanae infirmitas resistere non potest.) W przeciwieństwie bowiem od
zorganizowanego i realizowanego z góry założonego planu działania ludzkiego, które może
prowadzić do zagrożenia bezpieczeństwa państwa czy zbrojnej napaści, stan klęski
żywiołowej powodują działania z reguły od człowieka niezależne, względnie przez niego
niezamierzone. Niemniej jednak państwo prowadząc racjonalną politykę powinno
przewidywać również możliwość wystąpienia takich sytuacji. Z tego względu postulat
konstytucjonalizacji stanu klęski żywiołowej nie wzbudza zastrzeżeń.
Zgodnie art. 232 Konstytucji przesłanką wprowadzenia tego stanu nadzwyczajnego jest
1. dążenie do zapobieżenia skutkom katastrof naturalnych i likwidacji ich następstw, oraz 2.
dążenie do zapobieżenia skutkom awarii technicznych, noszących znamiona klęsk
Ustawa z dnia 21 czerwca 2002r. o stanie wyjątkowym (Dz.U.2002. nr 113, poz. 985)- zwana dalej w skrócie
u.s.wyj.
22
11
żywiołowych. Ustawa o stanie klęski żywiołowej zawiera legalne definicje konstytucyjnych
przesłanek jego wprowadzenia.
23
Zgodnie z art. 3 u.s.k.ż. przez klęskę żywiołową rozumie
się katastrofę naturalną lub awarię techniczną, których skutki zagrażają życiu lub zdrowiu
dużej liczby osób, mieniu w wielkich rozmiarach albo środowisku na znacznych obszarach, a
pomoc i ochrona mogą być skutecznie podjęte tylko przy zastosowaniu nadzwyczajnych
środków, we współdziałaniu różnych organów i instytucji oraz specjalistycznych służb i
formacji działających pod jednolitym kierownictwem. Przez pojęcie katastrofy naturalnej
ustawodawca rozumie zdarzenie związane z działaniem sił natury, w szczególności
wyładowania atmosferyczne, wstrząsy sejsmiczne, silne wiatry, intensywne opady
atmosferyczne, długotrwałe występowanie ekstremalnych temperatur, osuwiska ziemi,
pożary, susze, powodzie, zjawiska lodowe na rzekach i morzu oraz jeziorach i zbiornikach
wodnych, masowe występowanie szkodników, chorób roślin lub zwierząt albo chorób
zakaźnych ludzi albo też działanie innego żywiołu. Natomiast pojęcie awarii technicznej
rozumiane jest jako gwałtowne, nieprzewidziane uszkodzenie lub zniszczenie obiektu
budowlanego, urządzenia technicznego lub systemu urządzeń technicznych powodujące
przerwę w ich używaniu lub utratę ich właściwości.
Jako egzemplifikację katastrofy naturalnej lub awarii technicznej ustawodawca wskazuje
zdarzenie będące następstwem działań terrorystycznych. Przy czym należy zaznaczyć, iż
wprowadzenie stanu klęski żywiołowej może być podyktowane nie tylko działaniami o
charakterze restytucyjnym, które ma na celu usunięcie ujawnionych już skutków, lecz
również może mieć na celu zapobieżenie wystąpieniu pewnych zjawisk bądź skutków w
niedalekiej przyszłości.
Uwzględniając jednak treść zasady proporcjonalności stwierdzić należy, iż uzasadnieniem
wprowadzenia stanu klęski żywiołowej mogą być jedynie takie zdarzenia, w postaci
katastrofy naturalnej i awarii technicznej, którym przeciwdziałać można tylko przy
zastosowaniu nadzwyczajnych środków. Jeżeli zatem organy władzy publicznej będą mogły
usunąć lub zapobiec wystąpieniu negatywnych skutków za pomocą zwykłych środków
konstytucyjnych wówczas wprowadzenie stanu klęski żywiołowej należy uznać za
niedopuszczalne.
Podmiotem uprawnionym do wprowadzenia stanu klęski żywiołowej jest Rada Ministrów
(art. 232 Ustawy zasadniczej), przy czym należy podkreślić autonomiczną pozycję RM w
stosunku do Prezydenta (w przeciwieństwie do trybu wprowadzenia stanu wojennego i
Ustawa z dnia 18 kwietnia 2002r. o stanie klęski żywiołowej (Dz.U.2001, nr 62, poz. 558 ze zm.)- zwana dalej
w skrócie u.s.k.ż.
23
12
wyjątkowego). W przypadku wystąpienia przesłanek Rada Ministrów może z własnej
inicjatywy, lub na wniosek właściwego wojewody wprowadzić stan klęski żywiołowej na
obszarze, na którym wystąpiła klęska żywiołowa, a także na obszarze, na którym wystąpiły
lub mogą wystąpić skutki tej klęski. Ustawa określiła granice czasowe obowiązywania tego
stanu nadzwyczajnego na czas niezbędny dla zapobieżenia skutkom klęski żywiołowej lub ich
usunięcia, nie dłuższy jednak niż 30 dni (art. 4 ust.2 u.s.k.ż.). W przypadku, gdy zamierzone
efekty w wyznaczonym czasie nie zostaną osiągnięte, stan klęski żywiołowej może zostać
przedłużony w drodze rozporządzenia Rady Ministrów na czas oznaczony. Rozporządzenie
Rady Ministrów przedłużające stan klęski żywiołowej może być wydane po uprzednim
wyrażeniu zgody na to przedłużenie przez Sejm w formie odpowiedniej uchwały (art. 232
Konstytucji i art. 6 ust 2 u.s.k.ż.). Kontroli parlamentarnej poddano zatem jedynie decyzję
Rady Ministrów w przedmiocie przedłużenia stanu klęski żywiołowej.
Jest rzeczą charakterystyczną, iż przepisy prawa nie przewidują maksymalnych granic
obowiązywania tego stanu nadzwyczajnego. Mając jednak na względzie zasady
wyjątkowości i proporcjonalności wyrażone w art. 228 Konstytucji, przyjąć należy, iż stan
klęski żywiołowej powinien zakończyć się lub zostać zniesiony niezwłocznie po ustaniu
zagrożenia, które było podstawą jego wprowadzenia. Stąd też wyraźny nakaz ustawodawcy
zniesienia stanu klęski żywiołowej na całym obszarze jego obowiązywania lub na części tego
obszaru przed upływem czasu, na który został wprowadzony, jeżeli ustaną przyczyny jego
wprowadzenia (art. 6 ust.2 u.s.k.ż.). Zniesienie stanu klęski żywiołowej następuje w drodze
rozporządzenia Rady Ministrów, które (podobnie jak rozporządzenie wprowadzające stan
nadzwyczajny) powinno być ogłoszone w Dzienniku Ustaw oraz podane do publicznej
wiadomości w formie obwieszczenia właściwego wojewody przez rozplakatowanie w
miejscach publicznych, a także w sposób zwyczajowo przyjęty na danym obszarze (art. 6 ust.
3 w zw. z art. 5 ust.3 u.s.k.ż.). W odróżnieniu od regulacji dotyczących stanu wojennego oraz
stanu wyjątkowego ustawodawca dopuścił możliwość stopniowego znoszenia stanu klęski
żywiołowej. W sytuacji bowiem, gdy ustaną przyczyny jego wprowadzenia Rada Ministrów
znosi stan nadzwyczajny na całym obszarze jego obowiązywania lub na części tego obszaru
przed upływem czasu, na który została wprowadzony (art. 6 ust.2 u.s.k.ż.). Jest to rozwiązanie
zasługujące na aprobatę pozwalające na elastyczną reakcję w przypadku wystąpienia
katastrofy naturalnej i awarii technicznej. Kolejnym odstępstwem od reguł obowiązujących w
stanach nadzwyczajnych jest pozbawienie Sejmu uprawnienia do uchylenia rozporządzenia
Rady Ministrów w przedmiocie wprowadzenia stanu klęski żywiołowej.
13
Wprowadzenie stanów nadzwyczajnych powoduje
zmianę zasad działania organów
władzy publicznej oraz ograniczenie wolności i praw człowieka i obywatela. Konkretne
decyzje w zakresie ustalenia wspomnianych ograniczeń, dokonywanych jednak w ramach
zakreślonych w Konstytucji oraz w ustawach poświęconych stanom nadzwyczajnym, należą
do organów uprawnionych do wprowadzania poszczególnych stanów nadzwyczajnych.
Modyfikacja zasad działania dotyczy nie tylko organów władzy wykonawczej, lecz
również parlamentu (chociaż niewątpliwie uprawnienia Prezydenta wkraczające w zadania
legislatywy należą do środków mających zastosowanie jedynie w ostateczności- tylko w
okresie stanu wojennego i tylko pod warunkiem, że Sejm nie może zebrać się na posiedzenie).
Ustrojodawca zaznacza jednak, iż w czasie stanu nadzwyczajnego nie mogą być zmienione
akty prawne o fundamentalnym znaczeniu dla ustroju państwa : Konstytucja, ordynacje
wyborcze do Sejmu, Senatu i organów samorządu terytorialnego, ustawa o wyborze
Prezydenta Rzeczypospolitej oraz ustawy o stanach nadzwyczajnych. Modyfikacja dotyczy
zatem ewentualnej zmiany zasad
funkcjonowania organów władzy publicznej poprzez
wprowadzenie zasady koncentracji uprawnień w ręku jednego organu.
W przypadku stanu wojennego jednoosobowe kierownictwo należy do Prezydenta, który
powinien współdziałać z Radą Ministrów, a w czasie stanu wyjątkowego do Prezesa Rady
Ministrów - w przypadku wprowadzenia stanu wyjątkowego na obszarze większym niż
obszar jednego województwa i właściwego wojewody - w przypadku wprowadzenia stanu
wyjątkowego na obszarze lub części obszaru jednego województwa.
Natomiast w okresie obowiązywania rozporządzenia o wprowadzeniu stanu klęski
żywiołowej jednoosobowe kierownictwo należy do :
- ministra właściwego do spraw wewnętrznych lub innego ministra, do zakresu działania
którego należy zapobieganie skutkom danej klęski żywiołowej lub ich usuwanie ( w
przypadku wątpliwości co do właściwości ministra lub w przypadku gdy właściwych jest
kilku ministrów - minister wyznaczony przez Prezesa Rady Ministrów ) - jeżeli stan klęski
żywiołowej wprowadzono na obszarze więcej niż jednego województwa.
-
wojewody - jeżeli stan klęski żywiołowej wprowadzono na obszarze więcej niż
jednego powiatu wchodzącego w skład województwa,
-
starosty - jeżeli stan klęski żywiołowej wprowadzono na obszarze więcej niż jednej
gminy wchodzącej w skład powiatu,
-
wójta (burmistrza, prezydenta miasta) - jeżeli stan klęski żywiołowej wprowadzono
tylko na obszarze gminy.
14
Ponadto w czasie stanu nadzwyczajnego oraz w ciągu 90 dni po jego zakończeniu nie
może być skrócona kadencja Sejmu, przeprowadzone referendum ogólnokrajowe, nie mogą
być przeprowadzane wybory do Sejmu, Senatu, organów samorządu terytorialnego oraz
wybory Prezydenta Rzeczypospolitej, a kadencje tych organów ulegają odpowiedniemu
przedłużeniu. Natomiast wybory do organów samorządu terytorialnego są możliwe tylko tam,
gdzie nie został wprowadzony stan nadzwyczajny (art. 228 ust. 7 Konstytucji). Podstawowym
celem tego przepisu jest zapewnienie ciągłości funkcjonowania naczelnych organów państwa
w stanach szczególnego zagrożenia, które z natury rzeczy uniemożliwiają przeprowadzenie
wyborów. Naczelne organy państwowe uzyskują wówczas legitymację konstytucyjną do
pełnienia swoich funkcji pomimo upływu „normalnego” okresu określonego w Ustawie
zasadniczej. Niemniej jednak, jak podkreśla Trybunał Konstytucyjny, nie jest to jedyny cel
wymienionego przepisu. Art. 228 ust. 7 ustanawia zakaz przeprowadzania wyborów w
stanach nadzwyczajnych, nawet wówczas gdy byłoby to technicznie możliwe. Takie
rozwiązanie pozwala z jednej strony skoncentrować wysiłki na odwróceniu zagrożeń, z
drugiej natomiast - chroni obywateli przed wykorzystywaniem instytucji stanów
nadzwyczajnych dla manipulowania procedurą wyborczą. Powszechne wybory organów
władzy publicznej mają bowiem sens tylko w warunkach zapewniających pełną swobodę
wyrażania woli wyborców, bez jakichkolwiek zakłóceń natury faktycznej i prawnej. 24
Naturalną konsekwencją wprowadzenia stanu nadzwyczajnego jest również ograniczenie
wolności i praw człowieka i obywatela. W sytuacji zagrożenia dochodzi bowiem do zderzenia
dwóch wartości konstytucyjnych określonych w art. 5 Konstytucji : niepodległości i
nienaruszalności swojego terytorium i zapewnienia bezpieczeństwa obywateli z jednej strony
oraz zapewnienia wolności i praw człowieka i obywatela – z drugiej strony. Jak powszechnie
uznaje się w doktrynie prawa konstytucyjnego wolności obywatelskie określone w
Konstytucji nie mają charakteru absolutnego. W przypadku konkurencji dwóch wartości
prymat musi uzyskać ta z nich, która w danej sytuacji zdaje się być bardziej zagrożona.
Zasada demokratycznego państwa prawnego ex definitione zapewnia swobody obywatelskie.
Z tego względu jej obrona wydaje się mieć wartość nadrzędną (w chwili zagrożenia),
uzasadniającą ingerencję w wolności obywatelskie. Możliwość dokonywania ograniczeń nie
oznacza jednak dowolności w kreowaniu przez organy władzy publicznej klauzul
derogacyjnych w tym zakresie.
Zgodnie z zobowiązaniami wynikającymi z prawa
międzynarodowego Konstytucja szczegółowo określa zakres dopuszczalnych ograniczeń
24
Por. wyrok Trybunał Konstytucyjnego z dnia 26 maja 1998r. (sygn. akt K. 17/98, OTK 1998/4/48).
15
praw i wolności obywatelskich. Ustrojodawca korzysta przy tym z klauzuli negatywnej
wskazując expressis verbis które z praw i wolności nie mogą być w czasie stanu wojennego i
wyjątkowego naruszane. Zgodnie z art. 233 Ustawy zasadniczej w czasie stanu wojennego i
wyjątkowego nie mogą być ograniczane następujące wolności i prawa konstytucyjne :
godność człowieka (art. 30), obywatelstwo (art. 34 i art. 36) , ochrona życia (art. 38),
humanitarne traktowanie (art. 39, art. 40 i art. 41 ust. 4), ponoszenie odpowiedzialności karnej
(art. 42), dostęp do sądu (art. 45), dobra osobiste (art. 47), sumienie i religia (art. 53), petycje
(art. 63) oraz rodzina i dziecko (art. 48 i art. 72). Przyjęcie takiej konstrukcji ograniczania
wolności i praw jest zgodne z międzynarodowymi regulacjami w tym zakresie (por. art.15 ust.
1 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka oraz art. 4 Międzynarodowego Paktu Praw
Obywatelskich i Politycznych).25
Natomiast w przypadku stanu klęski żywiołowej ustrojodawca zastosował katalog
pozytywny dla wskazania które z konstytucyjnych praw i wolności mogą być ograniczane.
W świetle art. 233 ust. 3 Konstytucji, w przypadku wprowadzenia stanu klęski żywiołowej
mogą być ograniczone jedynie wolności i prawa określone w art. 22 (wolność działalności
gospodarczej), art. 41 ust. 1, 3 i 5 (wolność osobista), art. 50 (nienaruszalność mieszkania),
art. 52 ust. 1 (wolność poruszania się i pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej), art.
59 ust. 3 (prawo do strajku), art. 64 (prawo własności), art. 65 ust. 1 (wolność pracy), art. 66
ust. 1 (prawo do bezpiecznych i higienicznych warunków pracy) oraz art. 66 ust. 2 (prawo do
wypoczynku). W literaturze przedmiotu podkreśla się, że zastosowanie klauzuli pozytywnej
poprzez wyraźne wskazanie, które z konstytucyjnych wolności i praw człowieka i obywatela
mogą być ograniczane w czasie stanu nadzwyczajnego jest bardziej korzystne z punktu
widzenia praw obywatela.26
Dopuszczone przez ustrojodawcę ograniczenia wprowadzane w okresie stanów
nadzwyczajnych nie mogą jednak stanowić podstawy dyskryminacji wobec obywateli.
Niedopuszczalne jest bowiem ograniczenie wolności i praw wyłącznie z powodu rasy, płci,
języka, wyznania lub jego braku, pochodzenia społecznego, urodzenia oraz majątku (art. 233
ust. 2 Konstytucji).
Dokonując
analizy
konstytucyjnoprawnych
przesłanek
wprowadzenia
stanów
nadzwyczajnych w Polsce stwierdzić należy, iż odpowiadają one w pełni standardom
Konwencja o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności sporządzona w Rzymie 4 listopada 1950r.
(Dz.U.1993, nr 61, poz. 284) oraz Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich i Politycznych z dnia 19 grudnia
1966r. (Dz.U.1977, nr 38, poz. 167).
26
Zob. T.Jasudowicz „Granice korzystania z praw człowieka-rozwiązania Konstytucji RP na tle standardów
europejskich” (w:) C.Mik (red.) „Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z 1997 roku a członkostwo Polski w
Unii Europejskiej”, Toruń 1999, s.67 i nast.
25
16
międzynarodowym oraz w sposób dostateczny chronią podstawowe prawa człowieka w
okresie, który przecież z natury rzeczy powoduje ich ograniczanie.27 Rozwiązania
obowiązujące w Polsce charakteryzują się pewną elastycznością możliwych rozwiązań
(w ramach zakreślonych przez Konstytucję i ustawy), niezbędną w tego typu sytuacjach. Jest
to szczególnie widoczne w doniesieniu do możliwości podejmowania decyzji w przedmiocie
terytorialnego obowiązywania stanu nadzwyczajnego oraz zakresu ograniczania wolności
i praw człowieka i obywatela – w zależności od istniejących zagrożeń.
Niemniej jednak można sformułować wnioski de lege ferenda dotyczące w szczególności
uwzględnienia nowych źródeł zagrożeń bezpieczeństwa obywateli, głównie terroryzmu.
W dzisiejszej rzeczywistości trudno bowiem jednoznacznie zdefiniować zagrożenie w
kategoriach koncentracji czynnika zagrażającego - jako pochodzącego z zewnątrz lub
wewnątrz państwa. Należałoby również rozważyć wypracowanie formuły ograniczającej
ograniczenia wolności i praw człowieka i obywatela bez rozległych konsekwencji
wprowadzenia stanu nadzwyczajnego (postulowanej w pracach w Komisji Konstytucyjnej
Zgromadzenia Narodowego przez S.Gebethnera).28 Rozwiązanie przedmiotowych kwestii ma
doniosłe znaczenie praktyczne. W sytuacji bowiem wystąpienia zagrożenia z reguły jest już
za późno na modyfikację konstrukcji prawnych.
Por. A.Cieszyński „Stany nadzwyczajne w Konstytucji RP z 1997r.” (w:) Z.Witkowski (red.) „Wejście w
życie nowej Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej”, Toruń 1998, s.186.
28
Zob. Komisja Konstytucyjna Zgromadzenia Narodowego. Biuletyn XI, Warszawa 1995, s.60.
27
17
Download