Pitagoras

Pitagoras
przygotował Jan Wójcik, 2 „f”
Pitagoras (gr.
Πυθαγόρας,
Pythagoras) (ur. ok.
572 p.n.e. na Samos,
zm. ok. 474 p.n.e. w
Metaponcie) – grecki
matematyk, filozof,
mistyk kojarzony ze
słynnym
twierdzeniem
matematycznym
nazwanym jego
imieniem.
Założył w Krotonie szkołę pitagorejczyków w roku 529
p.n.e., drugą po założonej wcześniej na Samos. Od ok. 509
p.n.e. przebywał w Metaponcie, choć według niektórych
tylko 40 dni. We wszystkich koloniach greckich
wyznawano orfizm, zaś wspólnoty pitagorejczyków miały
dysponować ponadto wspólną własnością, nie wiadomo
jednak czy cała ich własność była wspólna; jedynie
wykłady odbywały się w domu Pitagorasa, natomiast
wszyscy mieli raczej własne siedziby i nie przebywali stale
w tym samym budynku. Na swoich uczniów wybierał osoby
zdolne do milczenia, które byłyby w stanie zachowywać w
tajemnicy jego nauki. Za nieprzyzwoite wówczas uważano
"uliczne filozofowanie", co mogło się jednak w
rzeczywistości sprowadzać do plotek na temat
wychowania, co wiadomo jednak jedynie na podstawie
opracowań.
Uczniowie Pitagorasa swoje dzieła
często przypisywali mistrzowi, dzięki
czemu otrzymywały one wyższą rangę i
były poparte autorytetem wielkiego
filozofa. Posługiwał się twierdzeniem
nazwanym współcześnie jego imieniem,
ale dowód tego matematycznego faktu
sformułowany został znacznie później.
Wśród innych osiągnięć Pitagorasa i
jego szkoły wymienia się też:
Pitagorejczycy potrafili czytać i pisać, prowadzili
notatki, jak również stosowali formę częstego
rachunku sumienia (znanego przecież nawet
Egipcjanom). Według "Złotych wierszy" Pitagoras
doradzał dobre wychowanie i opiekę nad rodzicami i
bliskimi oraz modlitwę. Żywoty Pitagorasa podają
szereg przykładów, z których wynika, że
pitagorejczycy byli ludźmi dbającymi o równowagę
ducha, nie nawykłymi do kłamstwa i kradzieży,
słownymi, niosącymi ofiarnie pomoc innym
pitagorejczykom. Jako jeńcy byli czasem
wypuszczani, gdyż zgodnie z daną obietnicą wracali.
Język Pitagorejczyków był podobno "dziecięcy", zaś
siłę odzyskiwali grając i śpiewając.
Sam Pitagoras miał być podobno widywany w wielu
miejscach równocześnie i choć opisy takie znane są z
czasów współczesnych, nie wiadomo czy przyczyna
miałaby być podobna, czy jest to jedynie przesłanka za
życzeniowością lub niedosłownością opisów Porfiriusza i
Jamblicha, które mogły dotyczyć powszechności jakiegoś
wizerunku lub nawet jedynie pisma. Wiadomo, że w domu
Pitagorasa były rzeźby i być może nawet taki złoty posąg
zakopano pod domem, o czym wspomniał jeden z autorów,
zaś jego części są wzmiankowane w opracowaniach. Nie
wiadomo natomiast nic o tym by w podobny sposób
Pitagoras potrafił podglądać innych, choć podobno był
przewidujący.




dowód, że suma kątów trójkąta równa jest
dwóm kątom prostym,
wprowadzenie średniej arytmetycznej,
konstrukcje wielościanów foremnych i
odkrycie dwunastościanu foremnego,
twierdzenie Pitagorasa
Twierdzenie Pitagorasa
W dowolnym trójkącie prostokątnym
suma kwadratów długości
przyprostokątnych jest równa
kwadratowi długości
przeciwprostokątnej tego trójkąta.
Geometrycznie oznacza to, że jeżeli na
bokach trójkąta prostokątnego
zbudujemy kwadraty, to suma pól
kwadratów zbudowanych na
przyprostokątnych tego trójkąta będzie
równa polu kwadratu zbudowanego na
przeciwprostokątnej. W sytuacji na
rysunku obok: suma pól kwadratów
"czerwonego" i "niebieskiego" jest równa
polu kwadratu "fioletowego".
Maksymy Pitagorasa:

Każde twierdzenie filozofa daje się obalić z taką samą łatwością, z
jaką można go dowieść, nie wykluczając powyższego twierdzenia.

Kto mówi, sieje, kto słucha, zbiera,

Muzyka budzi w sercu pragnienie dobrych czynów,

Najkrótsze odpowiedzi "tak" i "nie" wymagają najdłuższego
zastanowienia

Trudno jest iść przez życie wieloma drogami jednocześnie,

Trzeba milczeć albo mówić rzeczy lepsze od milczenia

Zły język zdradza złe serce,
Informacje zaczerpnięte z:
• pl.wikipedia.org