Uczestnictwo Polski w Europejskim Stowarzyszeniu Handlu - CEFTA Spis treści 1. WSTĘP 2. Cel pracy 3. Współpraca Polski z krajami CEFTA. 3.2. Główne zapisy umowy CEFTA. 4. Efekty liberalizacji handlu zagranicznego Polski z krajami CEFTA 5. Obroty handlowe Polski z krajami CEFTA. 6. Ocena efektów liberalizacji handlu zagranicznego Polski z krajami CEFTA 6.1. Towary przemysłowe. 6.2. Towary rolnicze. PODSUMOWANIE BIBLIOGRAFIA SPIS TABEL 1. WSTĘP Gospodarka światowa to historycznie ukształtowany zmieniający się w czasie system powiązań produkcyjnych, technologicznych, finansowych i instytucjonalnych pomiędzy różnymi krajami o różnych ustrojach i poziomach rozwoju gospodarczego i społecznego, włączając je w ogólnoświatowy proces produkcji i wymiany. W takim rozumieniu gospodarka światowa stanowi powiązany układ z gospodarkami poszczególnych krajów. W XVI wieku powstaje gospodarka europejska. Europa Zachodnia i Północno-Zachodnia staje się ośrodkiem produkcji przemysłowej, gdzie rozwijają się takie dziedziny wytwórczości, jak produkcja sukna, metalurgia i budowa okrętów. Rozwój produkcji wyrobów przemysłowych wywołuje wzrost popytu na surowce (drewno) oraz żywność (głównie pszenicę). Dostawą tych surowców staje się Europa Wschodnia, zwłaszcza kraje Bałtyckie, w tym Polska. W XVII i XVIII wieku następuje rozwój gospodarki atlantyckiej. Kraje Europy wciągają w orbitę swoich interesów kontynent amerykański. Stopniowo zwiększa się wymiana handlowa. Indie Zachodnie i Kolonie w Ameryce Północnej dostarczają do Europy: cukier, herbatę, kawę, tytoń w zamian za wyroby przemysłowe. Nowym bodźcem do narastania współzależności gospodarczych staje się w XIX wieku rewolucja przemysłowa. Zmieniła ona w metody wytwarzania w Anglii, Francji, Niemczech, USA. Zastosowały one technikę maszynową w produkcji i przyczyniły się do rozwoju handlu światowego. Od połowy XIX wieku zwiększa się przemieszczenie kapitałów zachodnioeuropejskich do innych regionów świata. W ostatnim dwudziestoleciu XIX wieku zaczynają narastać konflikty i sprzeczności ekonomiczne, które prowadzą do wybuchu I Wojny Światowej. Okres międzywojenny charakteryzuje się dezintegracją gospodarki światowej, na skutek powstania Związku Radzieckiego i rozpadu systemu kolonialnego. Największą potęgą przemysłową i finansową świata stały się Stany Zjednoczone. Po I Wojnie Światowej obniżyła się pozycja gospodarcza krajów Europy Zachodniej, co było skutkiem wyniszczenia ich potencjału przez wojnę. II Wojna Światowa wywołała jeszcze większe zmiany gospodarce świata niż I Wojna Światowa, Stany Zjednoczone wykorzystały wysoką koniunkturę wojenną dla dalszej rozbudowy i modernizacji technicznej swego przemysłu i przy jednoczesnych ogromnych zniszczeniach wojennych w Europie i Azji zdobyły dominującą pozycję w świecie. Rynek światowy obfitował dużą różnorodnością wyrobów produkcji amerykańskiej, które dominowały nad innymi poziomami technicznymi. Stany Zjednoczone stały się największym eksporterem świata. Kraje walczące w II Wojnie Światowej znacznie zadłużyły się w Stanach Zjednoczonych, co było następstwem ogromnych wydatków wojennych. W latach 1946-1949, 50 % światowego eksportu pochodziło z USA. Po II Wojnie Światowej w siedmiu krajach europejskich (Albanii, Bułgarii, Czechosłowacji, Jugosławii, Polsce, Rumunii i na Węgrzech) dokonała się rewolucja ludowo-demokratyczna. W 1949 r. jako ósme państwo socjalistyczne powstała NRD. Po II Wojnie Światowej dokonał się również w wyniku walk rewolucyjnych i wyzwoleńczych proces likwidacji systemu kolonialnego. Już w latach pięćdziesiątych większość dawnych krajów kolonialnych odzyskała niezależność polityczną. Kraje te rozpoczęły programy przyśpieszenia gospodarczego, budowy własnego przemysłu, zmiany struktury gospodarczej i struktury handlu zagranicznego. Po II Wojnie Światowej nastąpił więc proces dezintegracji w tradycyjnym międzynarodowym podziale pracy oraz wymianie. Było to spowodowane: - przewagą Stanów Zjednoczonych nad innymi rozwiniętymi krajami, - rozpadem systemu kolonialnego, - powstaniem bloku państw socjalistycznych ×