Egipt

I dynastia (ok. 31002890 p.n.e.)
• Narmer (Menes)
• Aha
• • Andżib
• Semerchet
• Ka
Dżer
• Dżet (Uadżi)
• Den
II dynastia (ok. 28902686 p.n.e.)
• Hetepsechemui
• Reneb
• Nineczer
• Weneg
• Sened
• Nubnefer
• Peribsen
• Chasechem
• Chesechemui
III dynastia (ok.
2686-2613 p.n.e.)
• Sanacht
• Dżoser
• Sechemchet
• Chaba
• Huni
IV dynastia (ok.
2613-2494 p.n.e.)
• Snofru
• Cheops (Chufu)
• Redżedef
• Chefren (Chafre)
• Nebka II
• Mykerinos
(Menkaure)
• Szepseskaf
Po śmierci Kleopatry VII, ostatniej
przedstawicielki dynastii Lagidów, Oktawian
August przyłączył de facto Egipt do imperium
rzymskiego. W zasadzie odbyło się to bez
większych oporów, pomijając pewne reakcje o
wąskim zasięgu na południu kraju. Egipt
rządzony był przez bezpośredniego
przedstawiciela cesarza, namiestnika
ekwickiego w najwyższej randze prefekta. W
początkowym okresie rządów rzymskich
zaznaczył się pewien wzrost prosperity,
wynikający z usprawnienia administracji pod
okiem rzymskich urzędników, a także w wyniku
podjętych działań na rzecz zwiększenia
wydajności zbiorów (m.in. przez oczyszczenie
kanałów). Kraj zachował podział na nomy, ale
rola nomarchów (zresztą już od czasów
ptolemejskich) została znacznie ograniczona na
rzecz powoływanych przez prefekta strategów.
Zdjęcie Sfinksa
Sfinks w starożytnym Egipcie to symbol
władzy królewskiej, przedstawiany jako
postać leżącego lwa z głową człowieka,
często z twarzą faraona. Egipskie sfinksy
były płci męskiej i była to tak ważna
tradycja, że królowa Hatszepsut,
przedstawiana na tych pomnikach, miała
doczepioną sztuczną brodę. Kolejną ważną
cechą odróżniającą sfinksy egipskie są
skrzydła - a raczej ich brak. Skrzydła u
sfinksów są bowiem atrybutem w mitologii
sumeryjskiej i greckiej. Najstarszego,
znanego sfinksa odkryto w Abu Roasz i
pochodzi on z czasów władcy Egiptu
Dżedefre (IV dynastia
Plan terenu wokół Sfinksa z
1902 roku
Pozostałości piramidy Dżedefre
Piramida Dżedefre – piramida z całym kompleksem grobowym władcy Egiptu
Dżedefre z IV dynastii, zlokalizowana w północnej części nekropoli memfickiej w
Abu Roasz. Piramida ta jest najdalej na północ położoną piramidą władcy
starożytnego Egiptu.
Budowle grobowe tego kompleksu wzniesiono na wzór kompleksów z Sakkary, a w
ich skład wchodzą: świątynia kultowa, rampa i droga oraz dolna świątynia. Rampa
ma długość 1700 m i jest najdłuższą rampą z okresu Starego Państwa. Kompleks
ten nie został ukończony, co może stanowić przesłankę do twierdzenia o krótkim
panowaniu Dżedefre. Budowle wzniesiono z cennych materiałów - sjenitu i
czerwonego kwarcytu - co tłumaczy znaczne ich rozgrabienie.
Do komory grobowej wiódł długi na ok. 50 m korytarz. Komora grobowa znajdowała
się na głębokości ok. 20 m, a sarkofag był prawdopodobnie zbudowany z
czerwonego granitu. Długość jej boku, jak się szacuje, miała wynosić ok. 100 m, a
wysokość – 92 m.
1) Piramida
2) Komora grobowa
3) Świątynia Grobowa Górna
4) Wykop na łódź
5) Mur okalający
6) Piramida satelitarna
7) Droga procesyjna (rampa
Źródłową rzeką Nilu jest licząca około 420 km długości Kagera,
mająca swój początek w miejscu połączenia się rzek Nyawarongu,
mającej początek w Rwandzie i Ruvuvu, wypływającej w Burundi.
Kagera przecina wyżynne obrzeża Wielkiego Rowu Zachodniego.
Płynie na podłożu wulkanicznym i napotykając liczne progi skalne,
tworzy wodospady. Po pokonaniu 400 km uchodzi do Jeziora
Wiktorii, kilkadziesiąt kilometrów na północ od miasta Bukoba, z
którego na północ wypływa jako Nil Wiktorii.
Malarstwo egipskie powstawało bezpośrednio na materiale, z
którego wzniesiono budowlę. Kamień, cegła, drewno były
pokrywane cienką warstwą wygładzonej zaprawy wapiennej.
Na niej czerwoną linią nanoszony był szkic przedstawianej
sceny. Kontury zaznaczano mocną, czarną linią. Powstałe
pola wypełniano kolorem. Do malowania używano pędzelków
z rozgniecionej trzciny, do wypełniania większych powierzchni
służyły pędzelki zrobione z połączonych trzcin, traw i włókien
liści palmowych. Farby mieszano w skorupach morskich
muszli. Stosowane barwniki były pochodzenia naturalnego:
np. czarny z sadzy lub węgla, biały z wapienia lub gipsu,
żółto-pomarańczowy z ochry, zieleń i niebieski z malachitu i
lazurytu albo kobaltu i tlenku żelaza. Jako spoiwa używano
roztworu z gumy arabskiej zmieszanej z białkami jaj i
odrobiną wody (farba ta nazywana była temperą). W czasach
XVIII dynastii jako spoiwo zaczęto używać wosku pszczelego.
Jej ojciec Ptolemeusz XII Auletes zmarł w 51
r. p.n.e. oddając państwo dwójce spośród
czwórki żyjących wówczas swoich dzieci:
najstarszej w tym momencie córce
Kleopatrze VII mającej lat siedemnaście i
synowi, Ptolemeuszowi XIII, chłopcu
dziesięcioletniemu. Mieli oni, zgodnie z
tradycją rodzinną, zawrzeć małżeństwo.
Oboje byli dziećmi nieznanej małżonki o
niższej randze (na pewno nie urodziła ich
Kleopatra Tryfajna, siostra-żona Auletesa, z
tego związku pochodziła jedynie Berenike
zamordowana przez ojca). Kim była owa
kobieta? Wśród dzisiejszych historyków
odzywają się głosy, że należała do egipskiej
arystokracji, może pochodziła z potężnego
rodu kapłanów Ptaha z Memfis.
Piramida była grobowcem faraona.
Była zbudowana z kamienia w jej wnętrzu znajdowała się
wspaniale
Wyposażona komora grobowa, do której wiódł pełen pułapek
korytarz.
Miało to uchronić mumie faraona od rabusi.
Mumifikacja miała na celu zachowanie
życia wiecznego. Wierzono, że jeśli
mumia zostanie zbezczeszczona, dusza
zmumifikowanej osoby nie zostanie
rozpoznana przez bogów i na wieki
będzie się błąkać pomiędzy światem
żywych i umarłych. Była to najgorsza
rzecz, jaka mogła się przydarzyć
człowiekowi. Egipcjanie mumifikowali
swoich władców i dostojników usuwając
wszystkie wnętrzności człowieka, które
po zakonserwowaniu umieszczano w
rytualnych naczyniach zwanych urnami
kanopskimi lub kanopami, a następnie
puste wnętrze ciała wypełniali szmatami,
sianem. Później ciało smarowano
olejkami i owijano w bandaże. Tak
właśnie powstawały mumie, które
przetrwały do dzisiejszych czasów.
Egipska mumia kota
Zapis liczb
Starożytni Egipcjanie używali systemu
dziesiętnego. Istniały specjalne znaki dla 1, 10,
100, 1000 i 10000. Działano także na tzw.
ułamkach egipskich, tzn. takich ułamkach, w
liczniku których zawsze występuje 1, czyli 1/2,
1/3, 1/4, 1/5, 1/6 itd
Znaki fonetyczne
Pismo starożytnego Egiptu używało
powszechnie znaków fonetycznych do
zapisu języka egipskiego. Ze względu na
strukturę tego języka, charakterystyczną dla
języków afroazjatyckich (występowanie tzw.
rdzenia spółgłoskowego), występują jedynie
hieroglificzne znaki spółgłoskowe
(samogłoski pomijano). Są to znaki
oznaczające 1, 2 lub nawet 3 spółgłoski.
Hieroglify z świątyni Komb Ombo