Główne zasady procedur przyjmowania aktów administracyjnych
advertisement
Temat 2 Główne zasady procedur przyjmowania aktów administracyjnych 1. Pojęcia i klasyfikacja aktów administracyjnych. 2. Przygotowanie i przyjmowanie aktu administracyjno-prawnego. 3. Wcielenie w życie aktu administracyjno-prawnego. 4. Rozstrzyganie w sprawach administracyjnych w wyniku odwołania obywateli 1. Pojęcia i klasyfikacja aktów administracyjnych. Kwestii wyjaśnienia pojęcia administracyjnych aktów w literaturze prawnej poświęcono dużo uwagi. Była ona przedmiotem badań tak w czasach władzy radzieckiej, jak i w czasach obecnych. Jeszcze z podręczników z radzieckiego prawa administracyjnego biorą się objaśnienia różnych przejawów aktów administracyjnych i ich klasyfikacja.1 Przez akty wykonawczych administracyjne rozumie na podstawie i się przyjęte w procesie działań w celu wykonanie ustaw Ukrainy, wiążące wskazania, które nakierowane są na ustanowienie, zmianę czy ustanie konkretnych stosunków prawnych albo takie, które ustanawiają normy obowiązujące podległe organów oraz współpracowników, docelowo organizacje kierujące państwem. Akty władzy państwowej klasyfikują się w zależności od różnych kryteriów: według płaszczyzny zastosowania, prawnych możliwości. Wewnętrzne akty organizacyjne skierowane są do podległych w hierarchii organów i państwowych urzędników. Oni maj ą zabezpieczać regulowanie tej albo innej służby, tych albo innych współpracowników. Zewnętrzne akty wykraczające poza granice organów władzy wykonawczej, adresowane są do osób fizycznych lub osób prawnych, które nie znajdują się pod kontrolą organów, które je wydają. Zgodnie z prawnymi regulacjami akty administracyjne dzielą się na indywidualne i normatywne. Akty normatywne w swojej treści zawierają normy administracyjno-prawne, zasady zachowania w sferze zarządzania (administrowania). Za pomocą tych aktów ustanawia się prawne regulaminy funkcjonowania tej czy innej sfery działalności wykonawczej. Akty indywidualnego przeznaczenia – to akty, nie zawierające norm prawa powszechnie obowiązującego, lecz normy adresowane do określonego podmiotu albo, które tworzą odpowiednie organizacyjne ramy dla nadania kierowniczych funkcji określonym osobom. Procedura przyjęcia normatywnego aktu jest szczególnym rodzajem postępowania. Obecnie indywidualny akt administracyjny może być tak rezultatem działalności zarządczej, jak i zwieńczeniem osobnego administracyjno-prawnego postępowania. Bezwarunkowo, co do przyjęcia, akty działalności zarządczej w procesowym odniesieniu znacznie różnią się od przyjmowania analogicznego aktu w stosunkach administracyjno-prawnej działalności. Dlatego te stosunki będą rozpatrywane osobno. Co do indywidualnych aktów działalności w zakresie procedur trzeba tutaj zaznaczyć, że cechą charakterystyczną procesu ich przyjęcia jest fakt, iż proces ten składa się ze struktury osobnych trybów postępowania, na przykład procedury wydania licencji (pozwolenia, zgody) na osobne rodzaje działalności gospodarczej, wydania pozwolenia na zakup i sprzedaż sprzętu myśliwskiego, itd. W ramach tego wykładu docelowo zostanie skoncentrowana uwaga na pytaniach udoskonalenia procedury przyjęcia aktów normatywnych organów władzy wykonawczej. Administracyjno-prawne akty normatywne przyjmowane są zgodnie z osobną procedurą, czyli w odrębnym trybie postępowania administracyjnego, które posiada odpowiadające mu etapy. 2. Przygotowanie i przyjmowanie aktów administracyjno- prawnych. Etapy administracyjno-ustawodawczego procesu – to samodzielne, logicznie powiązane etapy oraz organizacyjno-techniczne działania, dotyczące przyjęcia aktów administracyjno-prawnych. Administracyjny ustawodawczy proces – to specjalna prawna działalność pełnoprawnych podmiotów, administracyjnoprawnych stosunków, dotycząca przygotowania, podjęcia i wejścia w życie aktów administracyjno-prawnych. Ten rodzaj administracyjnego postępowania, jak widać z tego, co wskazano wyżej, składa się z trzech etapów: 1) Przygotowanie aktu administracyjno-prawnego; 2) Podjęcie aktu administracyjno-prawnego; 3) Wejścia w życie aktu administracyjno-prawnego. Niniejszy wykład dotyczy jedynie podjęcia aktów administracyjnoprawnych. Podmiotami do tego uprawnionymi są Prezydent, Gabinet Ministrów Ukrainy, ministerstwa, inne organy centralnej władzy wykonawczej, miejscowa administracja państwowa, miejscowe organy ministerstw, służb państwowych, departamentów i urzędów. Projekty administracyjno-prawnych aktów normatywnych mogą być przyjęte albo zgodnie z planem pracy ustawodawczego organu władzy, albo z inicjatywy odpowiednich podmiotów. Planowanie pracy prawodawczej, na przykład, koncentruje się na poziomie takiego organu administracyjnego jak Gabinet Ministrów Ukrainy. Stosownie do Regulaminu Gabinetu Ministrów Ukrainy prawodawcza działalność Gabinetu Ministrów wynika z Programu działalności Gabinetu Ministrów Ukrainy, corocznego Państwowego programu ekonomicznego i socjalnego rozwoju Ukrainy, ustaw Ukrainy, aktów i poleceń Prezydenta Ukrainy. Zgodnie z propozycjami ministerstw, innych centralnych organów władzy wykonawczej Ministerstwo Sprawiedliwości tworzy, co roku plan pracy legislacyjnej, na następny rok. Propozycje przygotowuje się do 15 grudnia. Powinny one zawierać: nazwę projektu, określenie konieczności przyjęcia normatywnego aktu administracyjnego prawnego, ogólną charakterystykę, główne zasady, a także zasady Programu działalności Gabinetu Ministrów Ukrainy, wykonanie, których składa się na projekt, określenie konieczności stworzenia koncepcji projektu oraz termin jego przekazania do Gabinetu Ministrów, przegląd centralnych organów władzy wykonawczej, instytucji i organizacji, które proponuje się przyłączyć do realizacji projektu, termin przekazania projektu do Gabinetu Ministrów. Stworzony przez Ministerstwo Sprawiedliwości coroczny plan pracy projektowej, podaje się do zatwierdzenia Gabinetowi Ministrów. Ministerstwa, inne centralne organy władzy wykonawczej, co kwartał (każdego roku) do 5 dnia miesiąca następującego po minionym kwartale i co roku do 1 stycznia przekazują Ministerstwu Sprawiedliwości raport o stanie ustawodawczej działalności. Ministerstwo, ze swojej strony, informuje Gabinet Ministrów o kolejności wykonania corocznego planu pracy projektowej. Inicjatywa ustawodawcza – to wniesienie przez uprawnione podmioty do odpowiednich dotyczących podmiotów konieczności ustawodawczych przyjęcia, zmian umotywowanych lub propozycji uzupełnienia aktów normatywnych czy ich projektów. Obecnie w ustawodawczym porządku nie wyznaczono podmiotów administracyjnej inicjatywy ustawodawczej. Moim zdaniem, inicjatorami przyjęcia administracyjnych aktów normatywno- prawnych powinni być: kierownik urzędu i jego zastępcy. Propozycje, co do przyjęcia takiego aktu mogą pochodzić od każdego współpracownika aparatu organu wykonawczej władzy i społeczności Ukrainy. Mogą oni być włączeni – i nie będzie podstawą dla inicjowania przygotowania projektu aktu, albo odstępstw, ale co do nich powinno być dodane objaśnienie o celowości przyjęcia takiego aktu. Inicjatywa przyjęcia administracyjno-prawnego aktu normatywnego może różnić się w zależności od organu – podmiotu przyjęcia. Jak zwykło się mówić, przygotowanie projektu aktu normatywnego realizowane jest przez organ ustawodawczy albo przez jego wydziały, np. organy, do kompetencji których należy jego przyjęcie. Dla przyjęcia administracyjnego aktu normatywno-prawnego tworzy się czasem tymczasowa komisja, grupa robocza albo ustawodawczy organ dla opracowania odpowiedniego projektu. Administracyjno-prawne akty normatywne także są realizowane przez państwowe organy i instytucje, obywateli i ich zgromadzenia, naukowców, specjalistów i inne osoby z własnej inicjatywy, obowiązku lub na zlecenie ustawodawczego organu. Kompetencje organu ustawodawczego w zakresie przygotowania projektu normatywnego aktu nadsyła się z materiałami strony inicjującej dotyczącymi konieczności przyjęcia normatywnego aktu, planem opracowania projektu, wyznaczonymi terminami wykonania zadania. W opracowaniu projektu normatywnego aktu powinni brać udział prawnicy pozostający w służbie podmiotu, który opracowuje projekt. W ustawodawczym porządku ustanowiono, że projekt administracyjnego aktu normatywnego Prezydenta Ukrainy, Gabinetu Ministrów Ukrainy, ministerstwa, które strzeże praw obywateli albo takiego, które ma międzyresortowy charakter, nadsyła się do Ministerstwa Sprawiedliwości Ukrainy dla zaopiniowania, co do jego jakości, umiejscowienia, zgodności z prawem i celowości. Jeśli realizacja danego projektu potrzebuje ekonomicznych i finansowych nakładów, to wnosi się do rozpatrzenia administracyjnego ustawodawczego organu według umowy z koniecznością przygotowania rozliczeń i poinformowania odpowiednich organów o pokryciu tych kosztów. Etap omówienia i przyj ęcia administracyjno-prawnego aktu normatywnego różni się w zależności od tego, w jakim organie odbywa się ta procedura, a zatem od tego, który organ jest podmiotem administracyjnej ustawodawczości. Przyjęcie administracyjno-prawnego ustawodawczego aktu rozpoczyna się od momentu inicjatywy przygotowania jego projektu. Po czym powstaje grupa robocza przygotowująca akt normatywny, który najpierw wyznacza zakres, wokół którego powinny koncentrowa ć się zapisy danego aktu. Grupa robocza przygotowuje koncepcję administracyjno-prawnego aktu normatywnego, na podstawie, którego przygotowuje si ę z włączeniem zasad ustawodawczej techniki, sam projekt administracyjno-prawnego aktu normatywnego. Przyjęcie administracyjno-prawnego administracyjno-ustawodawczego procesu. aktu jest Rozpoczyna drugim etapem się raportu od składanego kierownikowi organu, którego dotyczy projekt aktu administracyjnoprawnego. Kierownik organu władzy wykonawczej powinien zapoznać się z przekazanym projektem i zaopiniować go. W razie konieczności ma prawo nanieść poprawki do aktu według własnych spostrzeŻeń i przekazać grupie roboczej do dopracowania. W razie przyjęcia administracyjno-prawnego aktu przez organ kolegialny władzy wykonawczej (Gabinet Ministrów Ukrainy, Radę Ministrów Autonomicznej Republiki Krym), projekt przyjmuje się na posiedzeniu tego organu. Decyzje Gabinetu Ministrów przyjmuje się większością głosów członków Gabinetu Ministrów, obecnych na posiedzeniu. W razie równego podziału głosów, decydującym jest głos Prezesa Rady Ministrów. Praktyka organów wykonawczej władzy opiera się w takim wypadku na tym, że w ich normotwórczej działalności podejmowane są takie przepisy, które potem uznawane są za niezmienne we własnych normatywno-prawnych aktach tych organów. Najważniejsze administracyjno-prawne akty normatywne przyjęto odsyłając do ekspertyzy. Na przykład, obowiązkową naukową ekspertyzę przechodzą projekty ustaw Gabinetu Ministrów Ukrainy w wydziałach urzędowego sekretariatu. W razie konieczności powstaje niezależna naukowa ekspertyza. Naukowa ekspertyza powinna zostać stworzona przez naukowe instytucje, inne organizacje, a także przez osobnych naukowców i specjalistów tej dziedziny nauki, której najbliższy jest przedmiot projektu aktu normatywnego. Przyjęcie aktu centralnego organu władzy wykonawczej realizuje się poprzez podpisanie nakazu o jego zatwierdzeniu albo w inny sposób przewidziany w prawie. Na przykład w razie przyjęcia aktu Gabinetu ministrów z wniesionymi w toku posiedzenia zmianami projekt przekazuje się odpowiednio do przyjętej przez Gabinet Ministrów decyzji wydziałom Urzędu Rady Ministrów, który przeprowadzał jego ekspertyzę; zatwierdza się przez Pierwszego zastępcę Prezesa Rady Ministrów, Zastępcę Prezesa Rady Ministrów (odpowiednio podziału do organizacyjnych kompetencji) i przekazuje się do Urzędu Rady Ministrów w celu podpisania przez Prezesa Rady Ministrów. Przyjęcie aktów prawa miejscowego wyróżnia się cechami charakterystycznymi, które przewidziane są w Ustawie Ukrainy „O lokalnych samorządach na Ukrainie”. Rada w granicach swoich kompetencji przyjmuje akty normatywne i inne akty w formie zarządzeń. Uchwały rady podejmuje się na jej plenarnym posiedzeniu po omówieniu przez większość deputowanych ogólnego składu rady. Przy określaniu wyników głosowania do ogólnego składu wiejskiej, gminnej, miejskiej rady wlicza się przewodniczącego rady, który bierze udział w plenarnym posiedzeniu rady i liczy się jego głos. Uchwały rady przyjmuje się w jawnym (w tym wypadku imiennym) albo w tajnym głosowaniu. Uchwała wiejskiej, gminnej i miejskiej rady na piąty dzień od momentu jej przyjęcia może być uzupełniona przez przewodniczącego wsi, gminy, miasta i skierowana do powtórnego rozpatrzenia przez odpowiednią radę z uwzględnieniem uwag. Rada zobowiązana jest w terminie dwóch tygodni powtórnie głosować nad przyjęciem uchwały o stosownej treści. Jeśli rada odrzuciła uwagi przewodniczącego wsi, gminy czy miasta i potwierdziła poprzednią uchwałę większością dwóch trzecich członków rady, uchwała wchodzi w życie. Komitet wykonawczy (zarząd) wiejskiej, gminnej, miejskiej, rejonowej w miejsce (w razie jej stworzenia) rady w granicach swoich kompetencji także podejmuje uchwały. Komitet wykonawczy (zarząd) podejmuje uchwały na posiedzeniu większością głosów ogólnego składu komitetu wykonawczego (zarządu). Akt ten dla swej ważności wymaga podpisu przewodniczącego wiejskiego, gminnego, miejskiej rady. 3. Wejście w życie aktu administracyjno-prawnego Następnym etapem procesu administracyjnego normatywnego jest wcielenie w życie aktu administracyjno-prawnego. Akt administracyjno-prawny nabiera mocy od momentu przyjęcia i kończy się w chwili jego zawieszenia. W zależności od rodzaju aktu administracyjno-prawnego nabiera on mocy w momencie jego podpisania, oficjalnego rozpowszechnienia, po upływie pewnego terminu od dnia ogłoszenia, od momentu podania jego treści do wiadomości wykonawców, a także od momentu określonego bezpośrednio w akcie normatywnym. Akty Prezydenta Ukrainy i Gabinetu Ministrów Ukrainy nie później niż w terminie piętnastu dni od ich przyjęcia podlegają ogłoszeniu w oficjalnym zbiorze albo w gazecie „Kurier urzędowy”. W innych wypadkach one mogą być ogłoszone przez telewizję lub radio. Akty organów i urzędników miejscowego samorządu podaje się do wiadomości ludności przez miejscowe środki masowego przekazu. Akty administracyjno-prawne centralnych organów władzy wykonawczej publikuje się w ich powszechnych wydaniach. Opracowany zgodnie z zasadami dokumentacji przyjęty akt administracyjnoprawny powinien być wysłany do redakcji odpowiednich czasopism i gazet w terminie, który nie przekracza jednej doby. Kierownik redakcji musi dołożyć starań, by opublikować akt administracyjno-prawny normatywny także nie później niż jedna doba od jego wpływu do redakcji. Szczegółowe kwestie dotyczące zasad wejścia w życie administracyjnych aktów normatywnych powinny zostać w przyszłości uregulowane w odrębnym akcie ustawodawczym. 4. Kierowanie do rozpatrywania administracyjnych spraw w wyniku apelacji (wniosków) obywateli Za osobny typ administracyjnego zarządzania można uważać kierowanie do rozpatrywania spraw administracyjnych w wyniku wniosków i przyjmowania indywidualnych aktów administracyjny ch. Realizacja praw obywateli realizuje się w drodze ich aktywności w rozwiązywaniu konkretnych spraw. Prawo do odwoływania przez obywateli zawarto w Ustawie „O apelacjach obywateli”, której art. 1 stanowi, że obywatele Ukrainy mają prawo zwracać się do organów władzy państwowej, organów samorządu terytorialnego, zgromadzeń obywateli, przedsiębiorstw, instytucji, organizacji niezależnie od form własności, środków masowego przekazu, pracowników administracji publicznej odpowiednio do ich kompetencji z uwagami, skargami i propozycjami, w zakresie ich statutowej działalności, podaniem albo skargą, co do realizacji swoich socjalnoekonomicznych, politycznych i osobistych praw i ustawowych interesów oraz ze skargami o ich narus zaniu. Osoby pozostające w służbie wojskowej, pracownicy organów spraw wewnętrznych i bezpieczeństwa wewnętrznego mają prawo kierować wnioski, które nie dotycz ą ich służbowej działalności. Osoby, które nie są obywatelami Ukrainy i legalnie znajdują się na jej terytorium, mają prawo do kierowania opisanych wyżej pism na takich samych zasadach, co obywatele Ukrainy, chyba że co innego wynika z umów międzynarodowych.3 Tym sposobem, w rzędzie innych wniosków wspomniana Ustawa wskazuje podania, przy czym podania dotyczą realizacji praw obywateli. Jednak spostrzeżenia, skargi, propozycje, wnioski różnią się treścią i przeznaczeniem, tak jak i obiektywnie koniecznymi procedurami ich rozpatrywania. Propozycja albo spostrzeżenia, jak wynika z art. 3 Ustawy Ukrainy „O apelacjach obywateli”, to wnioski obywateli, w jakich pojawia się porada, rekomendacja, co do działalności organów władzy państwowej i miejscowego samorządu, deputowanych wszystkich stopni, urzędników, a także pojawia się sugestia, co do uregulowania stosunków społecznych i warunków życia obywateli, udoskonalenia prawnej podstawy państwowego i obywatelskiego życia, socjalno-kulturowej i innych sfer działalności państwa i społeczeństwa. Skarga – stosownie do przepisów powołanej ustawy – to zwrócenie się z żądaniem o przywrócenie praw obywateli, nie zadowolonych z działań (bezczynności), decyzji państwowych organów, organów miejscowego samorządu, przedsiębiorstw, instytucji, organizacji, zgromadzeń obywateli, urzędników. Podanie różni się od innych typów apelacji i polega głównie na prośbie o przychylności, co do realizacji zawartych w Konstytucji i obowiązującym ustawodawstwie praw i interesów obywateli albo powiadomieniu o naruszeniu obowiązującego prawa czy niedociągnięciach w działalności przedsiębiorstw, instytucji, organizacji, niezaleŻnie od form własności, narodowych deputowanych Ukrainy, deputowanych lokalnych rad, urzędników, a także wyrażenia sugestii, co do polepszenia ich działalności. Podania obywateli, co do rozpatrzenia ich indywidualnych administracyjnych spraw różnią się także od wniosków, które określa Ustawa Ukrainy „O apelacjach obywateli”, inaczej mówiąc, to pojęcie odnosi się do pojęcia jako część i całość. Pod pojęciem indywidualnej sprawy administracyjnej, w myśl poprzednio obowiązujących przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego, uznaje się faktyczne warunki, pytania, życiową działalność osoby fizycznej albo prawnej, która potrzebuje rozpatrzenia ze strony organu władzy wykonawczej, albo odpowiedniego administracyjnego aktu. urzędnika w drodze przyjęcia indywidualnego Temat 6 Administracyjno-procesowa działalność i jej procedury we Włoszech 1. Kompetencje Trybunału Obrachunkowego Włoch. 2. Rada Stanu i regionalne trybunały administracyjne. 1. Kompetencje Trybunału Obrachunkowego Włoch. We włoskim prawodawstwie stworzony jest dość rozgałęziony system kontroli prawnej w zakresie realizacji państwowych uprawnień. Szczególne miejsce w niej zajmuje Trybunał Obrachunkowy i Rada Stanu, których kluczowe elementy funkcjonowania zabezpieczone są na poziomie konstytucyjnym. Choć ustawa zasadnicza zalicza je do rzędu organów pomocniczych, spełniają one również i prawodawcze funkcje, przez co tłumaczy się ich niezależność względem rządu. (p.3 art.100 Konstytucji). Trybunał Obrachunkowy Trybunał Obrachunkowy został stworzony na mocy ustawy nr 800 z 14 sierpnia 1862 r. Obecnie jego status wyznacza ustawa nr 1214 z 12 lipca 1934 r. Poważne zmiany w jej działalności były wniesione za sprawą ustaw nr 19,20 z 13 stycznia 1994 r. o jurysdykcji i kontroli Trybunału Obrachunkowego, odpowiednio do których były zniesione niektóre sekcje oraz ustanowione nowe regionalne struktury. Skład Trybunału Obrachunkowego Trybunał Obrachunkowy składa się z 10 sekcji, pierwsza z ich sprawuje kontrolne funkcje, inne spełniają funkcje jurysdykcyjne. Sekcje obradują osobno, jednak w szczególnych przypadkach przeprowadza się wspólne posiedzenia. W skład Trybunału Obrachunkowego wchodzi 523 specjalistów, którzy dzielą się na sędziów i prokuratorów audytorów. Personel częściowo powołuje się w drodze konkursu, częściowo wyznacza się z urzędu. Przewodniczący, generalny prokurator i sędziowie mogą być pozbawieni funkcji lub zwolnieni tylko na podstawie dekretu Prezydenta państwa z wzięciem pod uwagę opinii komisji, w skład, której wchodzą przewodniczący obu izb parlamentu i ich zastępcy (art. 8 ustawy nr 1214). We wszystkich obwodach Włoch istnieją jurysdykcyjne sekcje i służby generalnego prokuratora Trybunału Obrachunkowego. Kompetencje Do pełnomocnictw Trybunału należy główna kontrola nad prawomocnością aktów rządu. Trybunał najpierw przegląda wszystkie regulaminy w formie dekretów Prezydenta Republiki z wyjątkiem aktów o charakterze politycznym (nominacje na wyższe stanowiska, relacje z parlamentem). Akty, uznane za takie, które odpowiadają przepisom ustawy, wchodzą w życie po rozpatrzeniu i rejestracji w zarejestrowania Trybunale możliwe Obrachunkowym. jest zastosowanie W przypadku procedury odmowy rejestracji z zastrzeżeniem. Właściwy minister, nie zgadzający się z umotywowaną decyzją Trybunału Obrachunkowego, ma prawo wnieść akt do rozpatrzenia przez Radę Ministrów. Jeśli Rada potwierdzi celowość przyjęcia podobnego aktu, to Trybunał, uznawszy ten akt bezprawnym, pozwala na jego zastosowanie na polityczną odpowiedzialność rządu. Dekrety, zarejestrowane z zastrzeżeniem, przekazywane są do parlamentu na rozpatrzenie przez kompetentną komisję, która powinna po wysłuchaniu zainteresowanego ministra rozpatrzyć te dekrety w ciągu miesiąca (p. 1 art. 150 regulaminu parlamentu). Kontrola Trybunału Obrachunkowego Oprócz tego Trybunał Obrachunkowy sprawuje tak prewencyjną, jak i późniejszą kontrolę nad wydatkami i dotrzymaniem państwowego budżetu. Zgodnie ze zbiorczym tekstem (art. 17, 18, 19) prewencyjna kontrola obejmuje wszystkie akty rządu, które wpływaj ą na budżet. Ona dzieli się na: 1) dekrety ministrów i innych kompetentnych organów władzy, które przewiduj ą wydatki na sumę ponad 2 400 000 lirów, oprócz tego 2) sankcjonuj ą umowy na sumę ponad 4 800 000 lirów, 3) akty o mianowaniu, przesunięciu państwowych pracowników, a tak Że tych osób, które otrzymuj ą zapłatę albo czasowe wypłaty od państwa, 4) nakazy i inne dokumenty o wydatkowaniu albo o przyznaniu kredytów osobom, upoważnionym realizować podobne wypłaty (odnoście aktów publicznej administracji działa podobny system prewencyjnej kontroli. Wewnętrzną kontrolę sprawuje centralna księgowość na poziomie ministerstwa, regionalna albo prowincjonalna – na lokalnym poziomie. Jeśli kompetentna księgowość odmawia zatwierdzenia, minister albo organ zwierzchni administracji powinna dać pisemną wskazówkę księgowości, aby nadać tok danemu aktowi). Przy realizacji finansowej kontroli nie dopuszcza się zastosowania procedury rejestracji z zastrzeżeniem, że przy rozpatrywaniu aktów przekraczających wydatki, które przewyższają budżetowe plany, mianowaniu albo awansowaniu w administracji, przyznaniu kredytów upoważnionym osobom znacznie przekraczającym plany, ustanowiona w prawie rejestracja aktów nie realizuje się. Późniejsza kontrola, podobna do poprzedniej według kryteriów i porządku realizacji, ale różni się od niego prawnymi następstwami. Jeśli prewencyjna kontrola może wpływać na wejście w życie kontrolnych aktów Trybunału Obrachunkowego, to późniejsza może przywieźć tylko do pociągnięcia do odpowiedzialności winnych osób. Rozróżnia się dwa różne punkty widzenia późniejszej kontroli. Pierwszy składa się tylko na osobne akty, zawarte w ustawach. Oczywiście, mowa o aktach autonomicznych służb i administracji, a także o niektórych aktach tradycyjnych ministerstw, przeważnie w sferze obywatelskich prac albo państwowej interwencji w gospodarkę. We włoskiej literaturze wyraźnie można spostrzec tendencję do rozszerzania liczby podobnych aktów. Drugi punk t widzenia przejawia się w kontroli nad finansową działalnością odpowiedniego organu, sprawdzeniu wszystkich albo osobnych wydatków. Trybunał Obrachunkowy corocznie przegląda raport o wykonaniu państwowego budżetu, działalności instytucji, które otrzymuj ą nie mniej niż dwa lata nadpłaty albo finansowej gwarancji od państwa, a także prowincji i społeczności z zaludnieniem większym niż 8 000 mieszkańców, które maj ą deficyt albo zadłużenie o charakterze pozabudżetowym. Trybunał przedstawia parlamentowi odpowiednie finansowe raporty, a także rezultaty sprawozdań, w których daje ocenę realizacji finansowej działalności odpowiednim obiektom i propozycji polepszenia zarządu państwowymi pieniędzmi. 2. Rada Stanu i regionalne trybunały administracyjne Rada Stanu Zgodnie z konstytucją Rada Stanu jest konsultacyjnym administracyjnoprawnym organem, a także organem ochrony prawa na poziomie jego stosowania (p. 1 art. 100). Była założona na mocy ustawy nr 3707 z dn. 30 października 1859 r., w tej chwili status tego organu wyznacza zbiorczy tekst nr 1054 z dn. 26 czerwca 1924. Skład Rady Stanu Rada Stanu składa się z 6 sekcji, 3 z nich spełniają jurysdykcyjne, a 3konstytucjne funkcje. Formą pracy Rady Stanu są regularne posiedzenia wszystkich radnych na czele z prezesem, połączone posiedzenia konsultacyjnych sekcji, jeśli zajdzie potrzeba – posiedzenia specjalnie utworzonych komisji. Personel Rady, który składa si ę z radnych i referentów, powstaje w wyniku publicznych konkursów, na podstawie awansów w służbie publicznej spośród regionalnych administracyjnych trybunałów, odpowiednio do decyzji rządu. W odróżnieniu od referentów radni nie mogą być przeniesieni, zdymisjonowani albo zwolnieni inaczej jak odpowiednio do decyzji ogólnego posiedzenia Rady Stanu (art. 5 Tekstu zbiorczego). Zgodnie z przepisami ustawy nr 186 z 27 kwietnia 1982 r. (art. 7) przy prezesie jest utworzona Rada, w skład, której wchodzi równa liczba sędziów Rady Stanu i regionalnych administracyjnych trybunałów. Ten organ rozstrzyga wszystkie wątpliwości, jakie wynikają w związku z powołaniem na posadę, awansami, przesunięciami, pociągnięciem do odpowiedzialności sędziów. Porządek działalności Rady Stanu Rada Stanu, z jednej strony, jest apelacyjną instancją odnośnie decyzji regionalnych administracyjnych trybunałów. Przy tym na jej decyzje, jak i na decyzje Izby Rachunkowej, podania kasacyjnej skargi dopuszcza się tylko na podstawie obecności (p.4 art. 111 Konstytucji). Z drugiej strony, jako pomocniczy organ, wypowiada swoją opinię po zapytaniach ministrów. Ta opinia formułuje się na posiedzeniu sekcji, a po decyzji prezesa Rady Stanu – przez specjalną komisję albo wspólnie przez kilka konsultacyjnych sekcji. Na posiedzeniach, które maj ą charakter zamknięty, może być obecny albo minister, albo jego przedstawiciel. Opinia Rady nie nosi zobowiązującego charakteru i nie kładzie obowiązków na osobę, która zwróciła si ę z zapytaniem. We włoskim prawodawstwie przewiduje się wypadki obowiązkowego zasięgania opinii Rady Stanu. Oczywiście, to stosuje się do wszystkich projektów rządowych regulaminów w formie dekretu Prezydenta kraju, międzyministerialnych i ministerialnych regulaminów, eksternistycznych zapytań do głowy państwa z powodu nieprawomocnych administracyjnych aktów, wniesienia zmian do przyjętych tekstów. Ograniczenia kompetencji Rady Stanu i sądów powszechnych Osobliwością włoskiego systemu jest to, Że spory, które dotyczą administracji publicznej, mogą być rozpatrywane przez administracyjne trybunały (przez specjalistyczne organy administracyjnej jurysdykcji), jak i przez sądy powszechne. Sądowa ochrona dopuszcza odnośnie byle jakiego aktu administracji publicznej niezależnie od kategorii aktu albo sposobu oskarżenia. Sądy powszechne rozstrzygają spory, które dotycz ą naruszenia podmiotowych praw. Możliwości zwyczajnego sądu dość są ograniczone. W związku z twardym traktowaniem zasady podziału władzy on nie może anulować albo zmienić aktu publicznej administracji, jaki posłużył za podstawę dla rozstrzygnięcia sprawy. On może przyjąć decyzję tylko o niezastosowaniu w danym konkretnym przypadku aktu, uznanego w sądowym sporze nieprawomocnym, i o nałożenie na odpowiedni organ administracji publicznej obowiązku odszkodowania za wyrządzoną szkodę. Organ administracyjnego systemu prawnego, jak zwykło się mówi ć, spełnia jurysdykcję nad ochroną prawnych interesów. Odmienność podmiotowego prawa i prawnego interesu można zilustrować na następującym przykładzie. Konstytucja Włoch (p.3 art.42) dopuszcza ekspropriację własności prywatnej, obiektu prywatnego, we wspólnych interesach. Według określonych warunków prawny interes właściciela, który był poddany ekspropriacji, polega na tym, że administracyjna procedura odbyła się odpowiednio do prawa i żeby w organie administracji publicznej, prawidłowo działała ocena majątku), albo zapewniła ochronę podmiotowych praw na podstawie przepisów ustaw ( n a przykład, w regionie służby państwowej). W odróżnieniu od sądów powszechnej jurysdykcji organy administracyjnego systemu prawnego są prawomocne nie tylko anulować akt, ile oskarżać z powodu nadużycia władzy, przekroczenia kompetencji albo nieprawidłowego zastosowania prawa, ale i zażądać od organu publicznej administracji przyjęcia pewnego aktu. We Włoszech administracyjnego rozróżnia systemu się zwyczajne prawnego. Do i specjalistyczne zwyczajnych organy odnoszą się administracyjne trybunały, które działaj ą na podstawie ustawy nr 1034 z dn. 6 grudnia 1971 r o stworzeniu regionalnych administracyjnych trybunałów. W każdym włoskim regionie funkcjonuje jeden trybunał w składzie prezesa, który jest członkiem Rady Stanu, i nie mniej niż pięciu sędziów. Regionalne sądy dzielą się na trzy kategorie. Prokuratorzy są mianowani na stanowiska w wyniku konkursu spośród ilości osób, która wyróżnia się wysokim poziomem wiedzy prawniczej i ma doświadczenie zawodowe nie krótsze prokuratorzy niż 5 lat. Pierwsi i administracyjni sędziowie są mianowani w wyniku decyzji urzędu. Skład regionalnych administracyjnych trybunałów zatwierdza się dekretem Prezydenta Republiki po rozpatrzeniu propozycji premiera Rady Ministrów z uwzględnieniem opinii Rady Stanu. Regionalny administracyjny trybunał zasiada w składzie trzech osób. Specjalistycznymi organami administracyjnego systemu prawnego jest Trybunał Obrachunkowy – odpowiada na pytania publicznego pochodzenia. Centralna podatkowa komisja i odpowiednie komisje – odnośnie sporów między płatnikami podatków i finansowymi organami. Stany Zjednoczone Administracyjno-procesowe relacje w USA 1. Kompetencje administracyjnych instytucji USA co do przygotowania (opracowania) i przyjęcia administracyjnych aktów. 2. Przyjęcie i wprowadzenie w życie administracyjnych aktów. 3. Quasi-sądowa działalność. 1. Kompetencje administracyjnych (instytucji) urzędów USA co do przygotowania (opracowania) i przyjęcia administracyjnych aktów. Działalność administracyjnych instytucji USA przebiega w zasadzie na dwa sposoby: w sposobie przygotowania i przyjęcia normatywnych aktów i w sposobie rozpatrywania osobnych spraw konkretnych osób i podejmowania co do nich decyzji (indywidualnych aktów). Administracyjne prawodawstwo Przegląd prawodawczych kompetencji administracji. Konstytucja USA nadaje kompetencje do wydawania prawnych aktów Kongresu. Analiza historii ich przyjmowania na zjeździe w Filadelfii świadczy o tym, że założyciele narodu nie mieli na uwadze podzielenia władzy wykonawczej prawodawczymi kompetencjami. Nie zwracając uwagi na wszystko to, administracyjne urzędy od samego początku ich funkcjonowania wydawały normatywne akty. Nie mając takich praw na mocy Konstytucji, z początku prezydent i departamenty, a potem i niezależne wydziały otrzymały je od Kongresu. Administracyjne prawodawstwo w USA otrzymało szczególnie szerokie możliwości obecnie, kiedy zasięg działalności państwa i jego złożoność wzrosły w znacznym stopniu. Na koniec XIX wieku Kongres już nie mógł uporać się z lawiną spraw, jaka spadła na niego, i był zmuszony w znacznym stopniu przekazać kompetencje opracowywania prawnych aktów prezydent owi i innym organom administracyjnym. Podstawy prawodawcze Czy Kongres ma prawo przekazać administracji swoje kompetencje ustawodawcze? Konstytucja USA nigdzie takiej możliwości nie przewiduje. Nie brano pod uwagę przekazania kompetencji, co zrozumiałe, podczas jej tworzenia. Na czym ona się opiera? Zwyczajnie posiłkuje się na ostatnim akapicie rozdziału 8 artykułu 1 Konstytucji, zgodnie z którym Kongres w granicach kompetencji federacji ma prawo do wydawania ustaw. Amerykańscy uczeni dlatego wysnuwają wniosek o tym, że Kongres ma prawo uchwalić ustawy, które przekazuj ą administracji kompetencje do wydawania prawnych aktów nie tylko w związku z zapytaniami wewnętrznych organizacji urzędów czy porządkiem ich pracy, ale i zapytań odnoszących się do ich wcielania w Życie, np. handlu, podatków, ceł, itd. Prawny charakter działalności niezależnych instytucji. Wydając normatywne akty instytucja administracji publicznej faktycznie spełnia tę władzę, która powinna by ć realizowana przez legislaturę, stąd tworzy prawo. Najwyższy Sąd w 1908 r. podjął decyzję w jednej ze spraw, w której faktycznie uznał prawodawczy charakter działalności administracji, wspominając, Że „ustanowienie podatkowej stawki – to uchwalenie przepisu na przyszłość i, ma to charakter ustawodawczy, a nie sądowy”. Ustawodawczy charakter normatywnej działalności administracji oficjalnie uznano w paragrafie 557 piątego rozdziału zbioru ustaw, który pokazuje, Że administracyjnonormatywny akt oznacza akt instytucji, wyznaczonej do sformułowania prawa. Naruszenie zasady podziału władzy Przekazanie administracji ustawodawczych kompetencji przeczy doktrynie podziału władzy, a także innym doktrynom, których dotąd przestrzegano w amerykańskim systemie demokracji obywatelskiej („delegatus non potest delegare”). Stosownie do kompetencji Kongresu ta ostatnia doktryna oznacza, Że amerykański naród, który zgodnie z preambuł ą Konstytucji jest jej autorem, nie upoważnił Kongresu przekazywać jego kompetencje. W Stanach konstytucyjnych podstaw dla administracyjnego prawodawstwa jest nie więcej niż na poziomie federacji, przecież konstytucje stanów zwyczajnie mają „rozdzielone kompetencje”, odpowiednio, do których gałęziom jednej władzy zwyczajnie zabrania się realizować funkcje dwóch innych. Takim sposobem na przekór doktrynie podziału władzy i doktrynie „delegatus non potest delegare”, a także nie zważając na dokładną treść konstytucji, legislatury przekazały administracji znaczne normotwórcze kompetencje. Z właściwą im elastycznością i pragmatyzmem Amerykanie zawarli w swojej konstytucji treść, która nie wynika z jej literalnego znaczenia. Tak i proces był spowodowany potrzebą czasu i świadczy o niemożności sprawowania władzy sztywno w ramach twardego podziału kompetencji między ustawodawczą i wykonawczą władzą. Sankcje sądowe prawodawstwa instytucji niezależnych Być albo nie być administracyjnego prawodawstwa w dużej mierze zależało do sądów. Sądy w całym szeregu orzeczeń w sprawach, w jakich oskarżało się konstytucyjność przekazania administracji ustawodawczych kompetencji, sankcjonowały podobną praktykę. Pierwsza taka decyzja Najwyższego Sądu USA pochodzi z 1813 r. Sąd uważa przekazanie konstytucyjnym, jeśli w ustawie, która przekazuje władz ę, zaznaczone są zalążki granicy, w jakich powinna przebiegać normatywna działalność administracji. Przy obecności podobnych standardów przeglądu normatywnych kompetencji nie rozpatruje się w pełni, jak odstąpienie ustawodawczego organu od tych kompetencji. Przykład przekazania kompetencji W miarę rozszerzania przekazywania administracyjnym instytucjom normatywnych kompetencji wzmogła się władza administracji. W ustawa o handlu między stanami z 1887 r., Kongres przekazał Komisji ds. handlu między stanami swoje kompetencje w zakresie uchwalania maksymalnych stawek opłat przewozów kolejowych, jeśli komisja znajdzie stawki, które s ą „nieprawidłowymi albo bezpodstawnymi”. Ustawa z 188 7 r. została nazwana przykładem przekazania, dlatego że zawiera wyraźne wskazówki odnośnie towarów, klientów, porządku jego realizacji i umieścił w ten sposób sam ą działalność komisji w pewnych ramach. Kompetencje ustawy były na tyle dokładne, Że dla przystosowania jego do zmieniających się warunków niemal każda sesja Kongresu uchwalała do niego poprawki. Podobno reglamentacja ustawodawstwa tego wydziału, a także innych instytucji nie mogła nie wstrzymywać prac. Dlatego w następnych ustawach wymogi, proponowane przez Kongres co do administracyjnych aktów, stawał y się dużo bardziej niejasnymi i niewyraźnymi, i niezależnym agencjom potrzebne były dużo większe kompetencje do rozstrzygania spraw. Publiczny interes, adekwatność albo konieczność W ogólnej formie sformułowane prawa, którymi odpowiednio do Ustawy o związkach z 1934 r. powinny kierować się niezależne instytucje – Federalna Komisja Związków. Takimi zasadami jest „publiczny interes, adekwatność albo konieczność”. Jedynym ograniczeniem działalności komisji jest zakaz wprowadzania cenzury w radio albo uchwalenie zasad, co do ograniczenia wolności słowa w radio. W praktyce „publiczny interes”, którym zazwyczaj powinny kierować się instytucje, w wielu wypadkach służy maskowaniem regulacji w interesie regulowanych. Pracownicy nowej instytucji poważnie „biorą się do roboty”, podejmują energiczne środki w odniesieniu do niektórych korporacji. „Osiągnąwszy wiek dojrzały” działalność takiej instytucji uspokaja się, chętniej nawiązuje ona współpracę z przedsiębiorstwami i znacznie bardziej skłonna jest uwzględniać, zgodnie z „publicznym interesem”, interesy korporacji, działalność których ma kontrolować. Akt agencji- uchwała Administracyjno-normatywny akt, jak określił Najwyższy Sąd USA w decyzji w sprawie United States v. Howard (1957 r.), ma moc uchwały. Naruszenie jego pociąga za sobą karę pociągnięcia do odpowiedzialności. Sama administracja jednak, nie ma prawa ustanowić kary. Ona jest ustanawiana przez legislaturę na drodze uchwały, w tym który przekazuje kompetencje do wydania normatywnego aktu przez agencję. Moc uchwały faktycznie mają akty interpretujące. Formalnie nie są one obowiązkowe, ale w praktyce te akty postawione na tym samym poziomie z normatywnymi. Prywatne osoby i organizacje wolą zwyczajnie podpierać się administracyjnymi interpretacjami, dlatego że one wyrażają stanowisko urzędu. Sądy w większości wypadków biorą pod uwagę administracyjną interpretację. 2. Przyjęcie i wcielenie w życie administracyjnych aktów. Amerykańska praktyka wypracowała kilka oficjalnych i nieoficjalnych sposobów, które stosuj ą się w relacjach administracji z prywatnymi osobami przy opracowaniu, uchwalaniu i wcielaniu w życie aktów normatywnych. Najważniejsze wśród nich: 1) petycje, 2) obwieszczenia o przygotowaniu aktu, 3) nadanie obywatelom wolnego dostępu do materiałów urzędu; 4) konsultacje, konferencje i doradcze komitety; 5) otwarte obrady, 6) rejestracja i opublikowanie aktów; 7) odłożenie nadania mocy aktów. Petycje Zgodnie z 1 poprawką do Konstytucji USA amerykańscy obywatele mają prawo „zwrócić się do Urzędu z petycją o powstrzymanie nadużyć”, co naturalnie, zawiera w sobie prawo do przekazanie skarg do administracyjnych urzędów. Piąty rozdział zbioru ustaw USA także nadaje zainteresowanym osobom możliwość zwrócenia się do urzędu z petycją o wydanie, zmianę lub usunięcie normatywnego aktu. Obwieszczenia o przygotowaniu aktu Federalne prawo wymaga, żeby każdy urząd powiadomił w oficjalnym urzędowym piśmie „Federalrejestr” o przewidywanym uchwaleniu normatywnego aktu. Powiadomienie powinno zawierać: 1) wskazówkę o czasie, miejscu i charakterze ustawodawczej procedury, 2) powołanie na akt, w którym nadano prawodawcze kompetencje, 3) cel albo powód aktu albo omawiana problematykę w związku z przygotowaniem aktu. Nadanie obywatelom wolnego dostępu do informacji publicznej Obywatele mają wolny dostęp do wszystkich materiałów, które są w posiadaniu niezależnej agencji, z wyjątkiem tajnych. Konsultacje, konferencje, doradcze komitety Instytucja pracuje zwyczajnie w ścisłym kontakcie z osobami fizycznymi i organizacjami, działalność których ona reguluje. Przy przygotowaniu projektu normatywnego aktu, zasięga opinii zaciekawionych osób, przesyła im kopie projektu. Oprócz tego, urzędy często przygotowują konferencje, na które zapraszają przedstawicieli organizacji. Konferencje często są wykorzystywane przez Federalną Komisję Handlową. Ta instytucja, zobowiązana jest zapobiegać nieczystym metodom konkurencji”, formułuje na konferencjach razem z przedstawicielami organizacji zawodowych kierunki realizacji tych celów. Doświadczenie konferencji pokazuje i inną formę udziału obywateli w normatywnym procesie – doradcze komitety. Takie komitety zależnie od czasu ich istnienia, sposobu organizacji i zakresu kompetencji mogą być podzielone na: 1) jednorazowe, powołane w celu wsparcia instytucji przy podejmowaniu decyzji na jakieś odrębne pytanie; 2) tymczasowe, które organizuje urząd na pewien czas dla podjęcia decyzji w związku z pewną kategorią problemów i 3) stałe, skład, kompetencje, z nierzadko i porządek działalności których dokładnie reguluje się uchwałami. Doradcze komitety często wykorzystuje się przez departamenty wewnętrznych spraw przy przygotowaniu dla nich zasad w zakresie polowania i rybołówstwa. Doradcze komitety odgrywają także ważna rolę w regulowaniu spornych relacji i w wielu innych sprawach. Rozprawy W zależności od celu wszczęcia rozprawy można podzielić je na formalne i nieformalne. Pierwsze z nich zwołuje się nie w takich sztywnych ramach, jak te ustanowione dla sądowych rozpraw. Takie posiedzenia w znacznej mierze są analogicznie do posiedzeń w komitetach legislatury. Na rozprawach drugiego typu, formalnych, obecne są dwie strony: producenci tańszych towarów przeciw producentom droższych towarów przy ustalaniu maksymalnych cen i minimalnych stawek wynagrodzenia; robotnicy i administracja przeciw przedsiębiorcom odnośnie wynagrodzenia i umów o pracę; sprzedawcy przeciw klientom przy regulowaniu handlu. Rozprawy w związku z uczestnictwem stron mają charakter sądowych rozpraw ze wszystkimi wymogami dociekań, oskarżeń, sporządzania protokołu, itd. Publikacje (wydawanie aktów) Obecnie publikacja administracyjnych aktów dokładni e reguluje się w rzędzie artykułów kodyfikowanego 44-go rozdziału zbioru ustaw „Rządowe projekty i publikacje”, jego piątym rozdziałem i innymi ustawami. Wszystkie administracyjne akty, które podlegają publikacji, składa się dyrektorowi „Federalregister”, rejestruje się i publikuje. Są wydawane systematycznie zbiory wchodzących w życie administracyjnych aktów normatywnych – Przegląd federalnych przepisów. Odroczenie wejścia w życie aktu Zgodnie z paragrafem 553 piątego rozdziału Zbioru ustaw przyjętych przez urząd normatywny akt wchodzi w życie tylko w ciągu 30 dni po jego opublikowaniu. Są jednak odstępstwa od tej zasady. Oczywiście, jeśli zajdzie potrzeba urząd może wcielić w aktów życie akt wcześniej, przygotowawszy odpowiednie powiadomienie o tym fakcie. 3. Administracyjny system prawny Co spowodowało przekazanie sądowych kompetencji? Sądy nie mogą uporać się z lawiną nowych spraw. Przekazanie administracji sądowych kompetencji spowodowały także i inne przyczyny: szczególna znajomość współpracowników urzędów; obecność w administracji kontrolnych i śledczych funkcji, prawo z własnej inicjatywy pociągnąć do odpowiedzialności naruszających prawo (takich kompetencji sądy nie mają); złożona i niezmienna procedura rozpatrywania spraw w sądach; wysoka wartość sądowych strat; przychylność sądów do „idących z duchem czasu” sprawców procederu; koncentracja uwagi sądów na rozpatrzeniu spraw osobnych, prywatnych osób nierzadko na szkodę państwa; niejaka wrogość konserwatywnych kół sędziowskich i adwokackich co do socjalnych reform, ich zainteresowanie w ograniczeniu złożonej, długotrwałej procedury, która zabezpiecza prawnikom pracę, znaczne honoraria i wysoki prestiż. „Sądy” administracyjne, szczególne apelacyjne uprawnienia Dla tych urzędów przegląd wniosków albo zażaleń prywatnych osób jest mniejszą częścią ich pracy. Charakterystyczną oznaką, która wyróżnia takie instytucje od sądów, jest ich położenie przy rozstrzygnięciu sporów. Jeśli sąd występuje w roli arbitra między dwoma stronami, jedną z których może być organ państwowy, to urząd jest stroną, do której kieruje si ę problem prywatnej osoby. Jednak, staje się ona stroną sądzącą w swojej własnej sprawie. W takich instytucjach formułuje się szczególny system organów administracyjnego systemu prawnego. Kluczowe miejsce wśród nich zajmuj ą administracyjne sądy. Oprócz nich w niektórych urzędach są także specjalne apelacyjne komisje. Przy tym wyróżnia się tendencja do dalszego wyodrębnienia organów administracyjnego systemu prawnego wewnątrz urzędów i wzmocnienia ich autonomiczności. Dla innych urzędów rozpatrzenie sporów to jedyna funkcja. Są to np. stanowe komisje ds. wypłaty rekompensat pracownikom fizycznym i administracji publicznej. Stworzone w większości specjalistycznych urzędów, takie organy rozwijają się na ogół w dwóch kierunkach. Jedne z nich na przykład Rada Narodowa oprócz relacji spornych, posiada również prawotwórcze kompetencje i staje się pełnoprawnym administracyjnym organem. Inne przekształcają się w prawdziwe sądy, np. organ – poprzednik Federalnego sądy apelacyjnego USA, założony w 1855 r., istniał z początku jako urząd, który zbierał materiał po zażaleniach prywatnych osób, które przedstawiał i Kongresowi swoje opinie. Wkrótce, w 1863 r., otrzymał pełnomocnictwo decydowania o charakterze tych zażaleń. I w końcu, po 99 latach Sąd Najwyższy USA w decyzji z 1962 r. w sprawie Glidden 3 v. Zdanok uznał go za pełnoprawny organ sądowy. Quasi-sądowe organy ustanawiają prawa i obowiązki prywatnych osób w zakresie realizacji przez nie kompetencji dwóch głównych typów: 1) regulacyjnych – licencjonowania, kontrola nad zastosowaniem prawa i innych aktów normatywnych, opodatkowanie itd. i 2) dystrybucyjnych – rozdzielanie pensji i różnego rodzaju pomocy. Obwieszczenia i rozprawy Administracja uchwala decyzje, które mogą bezpośrednio zahaczyć o interesy majątkowe prywatnych osób i nawet pozbawi ć je swobody, jak to ma miejsce w sprawach o przesiedlenia. Tym czasem w 5 poprawce do Konstytucji USA mówi się, że „nikt nie powinien być pozbawiony życia, wolności i majątku bez należytej procedury prawnej.” Pod „należytą prawną procedurą” Amerykanie rozumieją przede wszystkim, po pierwsze, poinformowanie osoby, pod adresem, której pojawiają się jakiekolwiek zażalenia, o ich zaistnieniu i po drugie, danie jej możliwości swobodnie wypowiedzieć się co do tych zażaleń. Krótko mówiąc te dwa najważniejsze elementy należytej prawnej procedury nazywa się „obwieszczeniem i rozprawą”. We wszystkich wypadkach, kiedy administracja realizuje quasi-sądową działalność, jest zobowiązana nadać osobom, których interesów dotyka decyzją uchwały, prawo do poinformowania i rozprawy. Uchwały, których nadają administracji sądowe kompetencje, zwyczajne nadają osobom fizycznym prawo bycia poinformowanymi i wysłuchanymi. W tych osobnych przypadkach, kiedy prawo o tym milczy, a sąd znajdzie, że rozpoczęta uchwałą akcja przez swój charakter jest sądowa, wnosi o nadanie takiego prawa. Uchwała o emigracji z 1917 r. zawiera zapisy o tym, że jakikolwiek cudzoziemiec, który trafił do USA nielegalnie, powinien być na podstawie przepisu, wydanego przez generalnego prokuratora (szef departamentu systemu prawnego), skierowany do aresztu i deportowany. Ustawa nie przewiduje obowiązkowego zorganizowania rozprawy w takiego typu sprawach. Emigracyjna władza przed aresztowaniem i wydaleniem cudzoziemca z kraju zobowiązana jest przeprowadzić przesłuchanie z jego udziałem. Takie stanowisko wyraził Sąd Najwyższy w postanowieniu wydanym w sprawie Japanese Immigrant (1903 r.). Procedura administracyjna „Historia wolności była w znacznej mierze historią dotrzymania procedur gwarancji” – powiedział w 1943 r. sędzia Sądu Najwyższego USA podczas wystąpienia w sprawie Mcnabb v. United States. Elastyczność i dostępność administracyjnego procesu. Amerykanie przykładają dużą wagę do tego, Żeby uczynić administracyjny proces otwartym, dostępnym dla wszystkich zaciekawionych osób, dla szerokiej publiczności, Żeby uchronić ludność od swawoli biurokracji. To dokonuje się szlakiem szerokiego informowania obywateli o tym, czym administracja zajmuje się, kontrolą obywateli w związku z interesującymi ich sprawami, szlakiem przeprowadzania otwartych posiedzeń kolegialnych organów i otwartych rozpraw w organach ustawodawczych i quasi-sądowych. 4. Quasi-sądowa działalność Porządek rozpraw i quasi-sądy Paragraf 552a postanawia, że posiedzenia urzędów mają być otwarte, kierowanymi przez kolegia składające się z dwóch, trzech członków, co dotyczy przede wszystkim niezależnych instytucji. W osobnych wypadkach, posiedzenia mogą mieć charakter zamknięty, jeśli na nich będzie rozpatrywana informacja tajna o charakterze obronnym lub polityki zewnętrznej. O posiedzeniach, tak otwartych, jak i zamkniętych, społeczeństwo obowiązkowo uprzednio zostaje poinformowane. Naruszenie prawa i innych prawnych norm, które dotycz ą tych posiedzeń, mogą być zaskarżone przez zainteresowane osoby do sądu. Posiedzenia dotyczące spraw prawodawczych lub quasi-sądowych (paragraf 556) są otwarte dla wszystkich zaciekawionych osób, oprócz wydatków, przewidzianych w prawie. Powiadomienia o posiedzeniu powinno być „odpowiednio wczesne”. To oznacza, jak uważają sądy, nadanie stronom dostatecznego czasu do przygotowania się do posiedzenia. W odróżnieniu od sądu w cywilnym procesie administracyjne sądownictwo odgrywa w quasi-sądowym procesie bardziej aktywną rolę. Zgodnie z zasadami Rady Narodowej w sprawach spornych jest upoważnione powoływać i przepytywać świadków, zorganizować im przesłuchanie i wnieść do protokołu pisemne powiadomienia. Nie powinien zamykać protokołu dopóki, nie będzie w pełni pewien tego, że wszystkie informacje, które zawiera sprawa i zawarte w prawie przedstawione przez strony albo, jeśli to konieczne, zdobyte przez nich samym. Otwarte rozprawy Rozprawy upowszechnia się w administracyjnym sądownictwie, które powiadamia nazwę i numer sprawy, a także strony w niej. Rozpatruje się i wyznacza w protokole obecność uczestników. Potem sąd krótko przedstawia treść sprawy i stronom proponuje zaakceptowanie takiego stanu rzeczy albo zaproponowanie poprawek. W ślad za tym adwokatem obu stron (w ich obecności – samym stronom) daje się możliwość przygotowania wniosku o charakterze sprawy. Po tym sądownictwo wywołuje do przysięgi świadków, włącza do protokołu rzeczowe dowody (na ogół pisemne dokumenty), decyduje o dopuszczeniu dowodów po zwykłych pytaniach. Wszystko, co odbywa się podczas przesłuchania, a także decyzje sądu zostaje zobrazowane w protokole: 1) wystąpienia stron, ich propozycje, 2) procedury wykonania, 3) otrzymane albo rozpatrzone dowody, 4) znane fakty, 5) ocena dowodów przez strony, 6) projekty decyzji i protesty przeciw nim, 7) wszelkie decyzje, odnoszące się do sprawy albo wypowiedź osoby, która przewodniczy na przesłuchaniu, 8) wszystkie służbowe memoranda i dane, przekazane sądowi przez pracownika instytucji w związku z rozpatrywaniem sprawy. By protokół nie był zbyt obszerny, stronom dozwala się umówienie si ę co do usunięcia z niego mniej znacznych materiałów. Protokół, który zawiera decyzje sądu, przekazuje się zazwyczaj prezesowi instytucji, która podejmuje ostateczną decyzję. Prewencyjne posiedzenia (narady) W celu przyspieszenia rozpatrzenia wniosków, które rozpatruje się na przesłuchaniach, powszechnie praktykuje się przeprowadzanie narad. Kierownictwu w tych naradach służą przepisy ZAP, zgodnie z którymi na nich opiera się: 1) uproszczenie pytań, 2) konieczność i życzenie wniesienia zmian do wniosku stron, 3) możliwość uznania faktów i dokumentów, 4) ograniczenie ilości ekspertów itd. Narada może zakończyć się nawet tym, że strony umawiają się, by nie powoływać rozprawy, ograniczając się w sprawie pisemnym wyjaśnieniem. Strony Strony mogą być obecnie na rozprawie osobiście (z adwokatem albo innym wykwalifikowanym przedstawicielem, albo bez nich), mają także działać w sądzie wśród tych osób, nie pojawiając się w sądzie osobiście. Administracja realizuje kontrolę nad praktykującymi w niej adwokatami. I tak, w 1926 r. Najwyższy Sąd decyzją w sprawie Goldsmith v Board of Tax Appeals uznał, że instytucja ma prawo ustanawiać porządek dopuszczenia praktykujących adwokatów do reprezentowania przed nimi interesów obywateli i organizacji. Opierając się na tę decyzję sądu, wiele instytucji stworzyło przy nich specjalne adwokackie grupy z zastrzeżeniem, Że tylko ich członkowie mogą prowadzić sprawę. Dowody Administracja otrzymuje dowody tak od stron w sprawie, jak i w rezultacie swojego dochodzenia, które jest ważną składową częścią pracy instytucji. Tym zajmują się poszczególne grupy jej pracowników. W urzędach stosuje się mniej surowe prawa wyboru i oceny dowodów. Paragraf 556 Zbioru ustaw przewiduje, że instytucja może przyjąć wszelki ustny lub pisemny dowód. Kalifornijski ZAP zawiera takie sformułowanie: „Wszelki dowód w sprawie dopuszcza si ę, jeśli godne zaufania osoby mogą go wnieść do prowadzonej sprawy, niezależnie do istnienia innej normy ogólnego prawa albo statutowej, która mogła by nie dopuścić w cywilnej sprawie podobny dowód.” Sądy uważają, że instytucja może przyjąć i dowody „słyszalne”, tzn. słowa świadków. Razem z tym tylko te dowody nie są same w sobie wystarczającymi, choć w paragrafie 556 mówi si ę o tym, że normatywny akt albo nakaz urzędu powinien gruntować się na „istotnych dowodach, które odnoszą się do sprawy.” Postanowienia administracyjne W odróżnieniu od sądu, który sam roztrząsa sprawę i podejmuje co do niej decyzje, w instytucji administracji przeprowadzenie rozprawy i podjęcie decyzji w sprawie realizowało się do 1946 r. przez różne osoby. Dowody w rozprawach przedstawiało się w administracyjnym sądzie, który przygotowywał wyjaśnienie z propozycjami. Potem sprawę częściowo zlecało się różnym specjalistom: prawnikom, księgowym, inżynierom i innym, którzy sprawdzali dowody i propozycje rozwiązań. W końcu wszystko to docierało do kierownika instytucji, który albo zatwierdzał proponowane decyzje, albo w wyjątkowych sytuacjach wnosił swoje poprawki do procesu decyzyjnego. W rezultacie proces podejmowania decyzji stawał się bezpodmiotowy. Nierzadko kończyło się tak, że decyzję uchwalała nie konkretna osoba, a w każdym razie, nie ta, która badała podczas rozprawy do wody, a instytucja jako całość i jednocześnie nikt z osobna. Szczególnie nie do przyjęcia dla prywatnych osób było to, że decyzje w istocie uchwalało się przez pracowników administracji, którzy brali udział w rozprawie i byli skłonni zmniejszać znaczenie dowodów, które figurowały w sprawie, oddając przewagę zawodowej wiedzy, swojej i swoich kolegów w urzędzie. Federalny ZAP częściowo rozwiązał ten złożony problem. W znacznej mierze wcielił w życie zasadę: „ Ten, kto decyduje, powinien przesłuchiwać”. Prawo nadało administracyjnemu sądownictwu prawo decydowania. Jeśli ta decyzja nie dotyczy prezesa instytucji albo ta ostatnia sama nie wtrąca się w rozpatrzenie sprawy, to decyzja staje się ostateczna. Ostateczna decyzja może być podjęta także i przez prezesa instytucji, którą on zarządza, na rozprawie. Temat: System administracyjny Republiki Federalnej Niemiec 1. Administracyjne prawo i kierowanie w Niemczach. 2.System organów publicznej administracji i ich administracyjna działalność. 3. Rządy krajów związkowych 4.Organy samorządu Źródła administracyjnego prawa RFN Źródła administracyjnego prawa RFN jak w formalnym, tak i w materialnym znaczeniu można przedstawić pod postacią pewnego systemu, "szczyt" którego twarzą Ustawa zasadnicza (Konstytucja), akty najwyższych przedstawicielskich organów(Bundestagu i Bundesratu) oraz prawodawstwo organów publicznej administracji, włączając w to organy administracji rządowej. Szczególne miejsce w systemie źródeł prawa RFN zajmują orzeczenia Federalnego Sądu Administracyjnego w niektórych sprawach i normy międzynarodowych umów. Socjalne państwo Teoria ta, stworzona przez E. Forsthofa, zgodnie którą współczesne państwo, w szczególności niemieckie, „poważnie różni się” od liberalnego prawnego państwa końca XIX - początki XX stulecia, bazując na zasadzie socjalnego państwa, przyjętej Konstytucją RFN. Ta zasada nakłada pewne zobowiązania na prawodawczą władzę i administrację publiczną. Socjalne państwo zakłada dostosowanie organizacji aparatu państwowego do potrzeb dzisiejszego społeczeństwa, oznacza ingerencję państwa w dziedziny życia gospodarczego i socjalnego, co z kolei oznacza przemiany i w stylu kierowania, w podejmowaniu środków administracyjnego działania. „Przepisy o socjalnym państwie przypuszczają takie zadanie państwowego rozwoju, w decyzji której u prawodawczej i wykonawczej władzy otworzyły się zdolności do przejawu twórczej inicjatywy w rozwiązaniu społeczno-ekonomicznych pytań, do celowego i celowego tłumaczenia praw i podprawomocnych akt”. Obecnie państwo RFN - „zupełne” państwo prawne, zakłada szeroką obronę praw człowieka przed możliwymi naruszeniami ze strony władzy publicznej. Jeden z przepisów Ustawy zasadniczej, to jest Konstytucji RFN („st. 19 аrt. 4”), w razie jakiegokolwiek naruszenia praw człowieka w wyniku działania organów władzy publicznej daje uprawnienie obywatelom RFN do zaskarżenia takiego działania w określonym trybie do sądu. Z drugiej strony, sądy, uwzględniając przepisy konstytucyjne, zobowiązane są kontrolować działalność organów władzy publicznej pod tym kątem. System organów władzy według Ustawy Zasadniczej Zgodnie z Konstytucją RFN administracyjne systemy są pięciostopniowe. Najwyższy stopień tego systemu stanowią organy federacji. To pierwszy stopień, który odpowiada administracyjnej działalności organów federacji; drugi stopień - działalności rolnych administracyjnych organów; trzeci stopień działalności administracji okręgów, co znajdują się pod kontrolą rządu ziem; czwarta stopień - działalności administracji rejonów i miast na poziomie rejonów; piąty stopień - działalności administracji gromad. Działania (akty) nazwanych organów, mające generalny (lecz nie indywidualny) charakter, są źródłami prawa. Prawo administracyjne we Francji jak gałąź prawa Prawo administracyjne we Francji reguluje ustrój oraz działalność organów administracyjnych. Organy te zajmują kluczową pozycję w systemie władzy publicznej tego kraju. Zasadniczym ich zadaniem jest realizowanie „politycznych decyzji prawodawców”. Od wyników ich działalności zależy społeczno-gospodarcza i polityczna sytuacja w kraju. Prawo administracyjne zajmują niezwykle ważne miejsce we francuskim systemie prawnym. CZĘŚĆ II Akty indywidualne i normatywne w RFN Wyznaczając administrowanie jak działalność i funkcję specjalnego systemu organów wykonawczej (publicznej) władzy, przedstawiciele niemieckiej doktryny prawa administracyjnego wyróżniają moment działalności w formie wydania aktu kierowania. Ściślej, kierowanie albo administracyjna- prawna działalność, wyraża się głównie w formie wydania aktu kierowania. Prawo o postępowaniu administracyjnym RFN od 25 maja 1976 r. (później od 23 stycznia 2003 r.) rozróżnia dwa rodzaje działalności administracyjno-prawnej – wydawanie aktów administracyjnych oraz wydawanie „ogólnonormatywnych” aktów kierowania (art. 35). Zgodnie z tą ustawą jest uważane za „administracyjny akt rozporządzenie, decyzja albo inne jednostronne i władcze działanie, które spełniają kompetentne instytucje w celu regulacji indywidualistycznych stosunków w obwodzie publicznego prawa i które są skierowane zewnątrz". Za akt „ogólnonormatywny” uznaje się taki akt kierowania, którego działanie odnosi się do bliżej nieokreślonej grupy osób, których łączą pewne wspólne cechy. Słownik prawa administracyjnego RFN definiuje akt administracyjny jako „decyzję, rozporządzenie albo inne władcze działanie, przyjęte organem kierowania dla regulacji stosunków indywidualnych w celu zabezpieczenia publicznych interesów i skierowane na powstanie prawnych skutków. Ta forma prawnych działań różni się od akt ogólnonormatywnego charakteru, <<przewidzianych na nieokreślone koło jaźni>>". Austriaccy uczeni L. Adamowicz i B. Funk, badając niemiecką teorię akt kierowania, wyznaczają ich w jakości "działań organów kierowania, obdarzonych władczymi funkcjami, co ustala jednostronny - obowiązkowe stosunki dla całych jaźni, co przebywa w zakresie kierowania". Prawo autonomii wydania aktu Organ samorządu terytorialnego i niektóre inne niepaństwowe instytucje (np. uniwersytety), wydając akt kierowania, wykorzystują nadane im prawo tak zwanej autonomii, na mocy którego mogą one ustalać normy, o administracyjno-prawnym, czyli obowiązkowym charakterze. Taki akt zazwyczaj opiera się na statutach, przepisach wewnętrznych, wydanych przez właściwe organy państwowe, które nadają albo dopuszczają możliwość przyjęcia danymi instytucjami prawnych akt. Organy administracyjne w Wielkiej Brytanii Formalnie władza wykonawcza w Wielkiej Brytanii należy Królowej, która nominalnie staje na czele całego administracyjnego aparatu kraju. Ten aparat dzieli się na organy centralne i „Szablonowe”. Centralne organy administracyjne Do centralnych organów zalicza się, oprócz królowej, premier (prezesa rady ministrów), gabinet, rząd, Tajemna rada, ministerstwa i resorty. Premier jest głównym doradcą korony. Jego posada pojawiła się w 1721 r., lecz pierwsze wspomnienie o nim w prawie jest zrobione tylko w 1917 r. Kluczowe położenie premiera w systemie wykonawczej władzy bazuje się na tym, że on jest liderem partii większości w parlamencie. Premier staje na czele rządu, kieruje działalnością gabinetu, ministerstw i centralnych resortów. On rozwiązuje zagadnienia o składzie gabinetu, liczbie ministerialnych stanowisk, przepisaniu ministrów i rozdziałów centralnych resortów i innych głównych kierowników ministerstw i resortów, wyższych sędziów, wyższego naczelnego składu sił zbrojnych i innych osób urzędowych. Gabinet powstał jeszcze w końcu XVII w. w jakości organu przy koronie, w którym obradowali najbardziej liczący ministrowie. W nasz czas on włącza do swojego składu są zwyczajne blisko 20 członków. Wśród ich - premier, lord-kanclerz (głowa izby lordów), kanclerz resortu (sekretarz skarbów) skarbu, państwowi sekretarze (ministrowie) wewnętrznych spraw, spraw zagranicznych, obrony, handlu i przemysłu, inne najbardziej szanowne służbowe osoby państwa po wyborze premiera. Według odczytu Komitetu do mechanizmu państwowego zarządu 1918 r. (Komitetu Haldane) funkcjami gabinetu zgłaszają się : 1) przedstawienie parlamentu ostatecznego wariantu polityki; 2) kontrola za odpowiedniością działań organów wykonawczej władzy politycznemu kursowi, zatwierdzonemu parlamentem; 3) rozgraniczenie zakresów i koordynacja działalności ministerstw i resortów. Zwołuje gabinet i prowadzi jego obrady premier. Protokół obrad gabinetu zazwyczaj nie prowadzi się. Czasami nie protokołują się nawet jego decyzje. Najbardziej liczące decyzje gabinetu dla nadania im prawnej siły załatwiają się formalnie pod postacią projektów ustawy, co nakierowuje się do izby gromad, albo pod postacią nakazów korony w Tajemnej radzie. W innych wypadkach decyzja jest wskazaniem ministrowi czy innemu służbowemu obliczu centralnego aparatu, jak on musi działać, i nie ma formalnie mocy wiążącej. Taka decyzja nakłada na adresata polityczną, a nie prawną odpowiedzialność za jego niewykonanie, tzn. jej wykonanie nie podlega ochronie sądowej. Brytyjski rząd nie powinien, zgodnie z prawem, przekraczać 95 członków. W ostatnich latach składał się zazwyczaj z 75-80 członków. W skład rządu wchodzą ministrowie, którzy stoją na czele ministerstw (zwanych, z reguły, departamentami), i ich zastępcy; ministrowie bez teki; parlamentarni sekretarze ministerstw; a także inne osoby pełniące najwyższe funkcje publiczne, takie jak: lord-kanclerz, lord resortu skarbu, lord-głowa rady, kanclerz księcia Lancaster, lord-strażnik pieczęci, główny naczelnik poczty. W pełnym składzie rząd nigdy nie obraduje i nie podejmuje żadnych decyzji, a ponosi kolegialną polityczną odpowiedzialność przed parlamentem i podaje się do dymisji wraz z premierem. W odróżnieniu od rządu Tajemna rada przy Królowej jest organem, który podejmuje decyzje. Biorąc pod uwagę liczbę jej członków (blisko 300 osób) rada jest największym organem rządowym. W jej skład wchodzą wszyscy ministrowie gabinetu i niektórzy inni ministrowie, sędziowie Sądu Apelacyjnego, arcybiskupi Kościoła anglikańskiego oraz inni członkowie. Zwyczajowo na obrady Tajemnej rady zaprasza się tylko kilku doradców - zwolenników rządu. Wymagane kworum dla ważności obrad rady wynosi zaledwie 3 doradców. Na obradach Tajemnej rady podejmuje się formalnie decyzje gabinetu pod postacią nakazów korony w Radzie. Tymi nakazami załatwiają się formalnie jak akty, mające ogólny charakter, tzn. normatywny-prawny, jak i akty indywidualne, odnoszące się do konkretnych osób fizycznych czy prawnych, w tym rozporządzenia o powołaniu określonych osób na stanowiska urzędowe w administracji. Sądy uznają za zgodne z prawem tylko te rozstrzygnięcia Królowej w Radzie, które nie przekraczają granic królewskich prerogatyw bądź innych uprawnień przekazanych Królowej. Ministerstwa i centralne resorty (ostatnie nazywają się często publicznymi korporacjami) są branżowymi czy funkcjonalnymi organami kierowania. Cechą specyficzną brytyjskiej administracji jest obecność ministerstw terytorialnych do spraw Szkocji, Walii i Irlandii. Ministerstwa i resorty wielkiej Brytanii są publicznymi osobami prawnymi, których rozstrzygnięcia podlegają zaskarżeniu do sądów. Ministrowie i wydziały centralnych resortów mają prawo wydawać akty normatywno-prawne i indywidualne. Ministrowie oprócz tego mają liczne uprawnienia do kontroli działalności centralnych resortów i organów terenowych. W wielu wypadkach centralne organy mają podległe im, odrębne oddziały terenowe. Głównym organem polityki zagranicznej jest ministerstwo spraw zagranicznych i do spraw Wspólnoty. Do siłowych ministerstw odnoszą się ministerstwa obrony i wewnętrznych spraw. Ministerstwo sprawiedliwości jest nieobecne. Jego funkcje spełniają faktycznie ministerstwo spraw wewnętrznych, lord-kanclerz (jeden z głównych prawnych doradców rządu) prokurator generalny i generalny „solysytor”, „wiodące w sądach w imieniu rządu sprawy cywilne i co czyni kryminalne prześladowanie, i niektóre inne osoby urzędowe”. Powoływaniem członków aparatu ministerstw zajmuje się ministerstwo służby cywilnej. Kierowanie w zakresie gospodarki narodowej należy do ministerstw i publicznych (państwowych) korporacji. Prywatnie przedsiębiorczy sektor reguluje się stosunkowo „miękko” i w zasadzie podlega zarządowi ministerstw: finansów; handlu i przemysłu; energetyki; transportu; gospodarki rolnej, rybactwa i żywności. Znacjonalizowany sektor (transport kolejowy, atomowy, węglowy, gazowy, elektroenergetyczny i odlewniczy, a częściowo również dróg publicznych, samochodowy, powietrzny i wodnych transport) znajduje się pod kontrolą odpowiednich państwowych organów, do których zalicza się: Brytyjską Komisją Transportową; Radę Kolejową; Radę do spraw kierowaniem sprawami energii atomowej; Narodową Radą Węglową; Radę Gazową; Radę Pomocy Elektrycznej, Zarząd brytyjskich portów lotniczych i inne. Rząd wyznacza szefa i innych członków kolegialnego kierownictwa korporacji, daje im wskazania w najważniejszych sprawach, kontroluje ich działalność w pełnym zakresie, na przykład co do spełnienia wkładów kapitałowych. 4. Administracyjny system prawny Wielkiej Brytanii Administracyjny system prawny. W wielkiej Brytanii administracyjny system prawny realizowany jest w dwóch formach: orzecznictwa trybunałów, które są swoistymi sądami administracyjnymi, niezależnymi od innych instytucji oraz tzw. śledztw ministerialnych. Trybunały działają głównie w wypadkach przyznawania „socjalnych przewodników” i przyznawania innych usług socjalnych. Śledztwa przeprowadzają się ministrami wtedy, kiedy rozwiązują się zagadnienia polityki i im należy przed podjęciem decyzji wysłuchać opinię zainteresowanych jaźni, społeczeństwa. Oni przeprowadzają się w mieszkalnych sprawach, w zakresie użytkowania ziemi, w szczególności w wypadkach przymusowego okupu działek rolnych u osób prywatnych dla celi ogólnego korzystania. Organizacja trybunałów i śledztw, ich procedura regulują się Prawem o trybunałach i śledztwach 1971 r. Tym że prawem (w pierwotnej redakcji 1957 r.) jest założony stale czynny Wesoły z trybunałów w jakości nadzorczy-doradczego organu w systemie wykonawczej władzy. Trybunały - specyficznie brytyjskie zjawisko. To - swoiste "nieformalne" sądy. Oni zajmują pośrednie położenie między administracją i ogólnymi sądami. Zadanie trybunału - ustalanie obecności u konkretnego oblicza prawa do przewodnika czy usługi, przewidzianego konkretnym prawem. W środku 80-х lat w wielkiej Brytanii było więcej 2 tys. trybunałów 40 różnych rodzajów. Najbardziej liczne wśród ich trybunały po podatku dochodowym, po narodowej służbie lecznictwa, po ubezpieczeniu społecznym i po socjalnych przewodnikach. Są najbardziej dociążone zazwyczaj trybunały, co zajmuje się socjalnymi przewodnikami, pracującymi sporami, oceną majątku dla celi opodatkowania i komornym. Tak, w 1986 r. apelacyjne trybunały po socjalnych przewodnikach rozpatrzyły więcej 90 tys. spraw, szacunkowych sądów lokalnych - więcej 48 tys., trybunały po komornem - więcej 15 tys. spraw, a przemysłowe (po pracujących sporach) trybunały przyjmowały w końcu lat 80-tych do swojego rozpatrzenia corocznie średnio więcej 39 tys. oświadczeń. Liczba rodzajów trybunałów przedłuża zwiększać się, ponieważ Anglicy preferują stwarzać każdorazowo nowe trybunały zamiast tego, żeby reorganizować stare. Trybunały tak wiele, że istnieje ciężko zorientować się, w której z ich trzeba odwołać się : na przykład, do trybunału po komornemu, założony w 1946 r., czy do komitetu według oceny rozmiaru komornego, stworzony w 1965 r. Brytyjski trybunał powinien być nieuprzedzonym arbitrem w sporze między osobami prywatnymi i administracją. On nie może występować w imieniu instytucji, jak to często bywa w USA. Toż trybunały w całości są niezależne od administracji, i państwa jako taki, co służy, obradować w nich nie mogą. Żeby zabezpieczyć niezależność trybunałów, oni kompletują się, z reguły, nie z grona państwowych urzędników. Lecz bywają wyjątki. Na przykład, szczególni pełnomocnicy po podatku dochodowym - to państwowi urzędnicy, lecz oni w całości są niezależne przy spełnieniu swoich sądowych uprawnień. Głowami trybunałów są zazwyczaj prawnicy, pracujące w nich łącząc stanowiska. Oni przeznaczają się odpowiednimi ministrami z grona jaźni, wskazanych w spisach, co przygotowuje się lordem-kanclerzem. Inni członkowie trybunału, z reguły, przedstawiają społeczeństwo i nie są prawnikami. Członkowie trybunałów pracują zazwyczaj niepełny dzień pracujący, a czasami i bezpłatnie. Sprawa w trybunale rozpatruje się kolegium w składzie głowy i dwóch członków, co przedstawia różne interesy, na przykład, przedsiębiorców i pracowników. Taki skład zabezpiecza zrównoważone, zazwyczaj możliwe do przyjęcia podejście dla obu stron w sprawie. W jakości urzędników w trybunałach pracują państwowi urzędnicy, co przeznacza się odpowiednimi ministrami. Żeby nie dopuścić dominacji urzędników, szefami trybunałów wyznacza się „silnych jaźni”. Procedura w trybunałach brytyjskich jest odformalizowana i koszty sądowe są znaczne niższe niż w tego rodzaju administracyjnych instytucjach USA. Protokołu, z reguły, nie prowadzi się, surowe reguły doboru dowodów nie stosują się, uczestnictwo adwokatów jest nie obowiązkowe, interesy stron często bronią przedstawiciele związków zawodowych, sprawy nierzadko rozpatrują się nawet podczas nieobecności stron. Główne zasady proceduralne dla trybunałów są ustalone przez Prawo o trybunałach i śledztwach. Oni przewidują otwarte obrady, uczestnictwo adwokatów i innych przedstawicieli stron, wolne wezwanie świadków, prawo stron do zapoznania się z wszystkimi dokumentami w sprawie, uzasadnienie na ich żądanie decyzji trybunału. Dokładniejsze reguły mieszczą się w prawach, co zakłada oddzielne trybunały, albo detalizują się odpowiednimi ministrami i załatwiają się formalnie nimi pod postacią normatywnych akt. Te reguły, podobnie wielu innym prawnym aktom, zazwyczaj są bardzo dokładne i skomplikowane dla rozumienia. System administracyjnych sądów we Francji Do administracyjnych sądów należą 1) sądy niższe (regionalne i specjalistyczne), 2) apelacyjne, 3) Rada Państwa. Poprzednikami współczesnych regionalnych administracyjnych sądów były rady prefektur. W 1926 r. te rady były zreorganizowane i przekształcone do międzydepartamentowych rad prefektur. Potem w 1953 r. oni byli gruntownie reformują - przekształcone do prawdziwych sądów na wzór sądów ogólnej jurysdykcji i przemianowane do regionalnych administracyjnych sądów. W odróżnieniu od specjalistycznych sądów regionalne są uważane za ogólne administracyjne. Na dołowym poziomie oni rozpatrują wszystkie te spory, którymi nie zajmują się specjalistyczne sądy. Wszystko jest 31 regionalny administracyjny sąd, w skład których wchodzą 320 sędziów - głów i doradców. Największy i najważniejszy z ich rozmieszczony w Paryżu. Paryski sąd składa się z 50 sędziów i rozdzielony na kilka działów. Sąd jest również w Wersalu. Władza Wersala sądu rozprzestrzenia się na znaczną część przedmieści i okolic Paryża. Jeszcze 24 sądy rozmieszczone w innej części metropolie, a 5 w zamorskich regionach". Na zamorskich terytoriach administracyjne sądy nazywają się radami administracyjnego systemu (ich zaledwie 3) prawnego. Specjalistyczne sądy administracyjne Do specjalistycznych administracyjnych sądów odnoszą się : 1) Liczeniowa izba sam stary, ważny i znaczny z ich; w 1982 r. w regionach były założone regionalne liczeniowe izby, podległy stołecznej; 2) dyscyplinarne sądy - jak wewnątrz administracyjnego systemu (na przykład, dla wykładowców publicznych edukacyjnych zakładów), tak i poza jej zasięgami ( dla architektów, lekarzy i innych jaźni wolnych fachów); 3) sądy do spraw ubezpieczenia społecznego, co zajmuje się emeryturami i innymi dopomohami. Specjalistyczne sądy tworzą się w zasadzie z dwóch przyczyn: 1) w interesach użycia korzyści wąskiej specjalizacji urzędników administracji (w razie jak Liczeniową izbą) i 2) w celu dołączenie przedstawicieli społeczeństwa (emerytów, wykładowców, lekarzy itd.) do uczestnictwa do ich. Apelacyjne sądy administracyjne Uchwały regionalnych sądów mogą być zaskarżone do apelacyjnych sądów, stworzone w 1987 r. dla odciążenia Rady Państwa. Jest zaledwie 5. Każdy z ich pozdzielono na 2 albo 3 wydziały. Na czele sądów stoją członkowie państwowej Rady. Członkowie sądów są nieusuwalni i bez ich zgody niemożliwie ich przemieszczenie po służbie, nawet w wypadku awansowania. Orzeczenie, po rozpoznawaniu skarg, podejmuje się zazwyczaj izbami, a w wyjątkowych wypadkach całym składem sądów. CZĘŚĆ III Prawomocność - główna zasada publicznego kierowania Główną zasadą publicznego kierowania RFN jest zasada prawomocności. Zasada prawomocności publicznego kierowania, jak podkreślał Franz Mayer, przedstawia wyrażenie zasady podziałowi władzy. Według tej zasady prawodawcza władza ustala podporządkowanie kierowania prawu i wymaga uzasadnienia prawem działań publicznego kierowania. Zasada prawomocności (albo prawowitości) kierowania oznacza, że dowolny zachód publicznego kierowania, co zaczepia czyjeś interesy, w tym i interesy trzecich osób, musi odpowiadać istniejącemu systemowi prawa, czyli być uzasadniony w materialnej treści i odnośnie do konstytucyjnego ustroju. Przez niemieckiej prawnej doktrynie każda działalność publicznego kierowania ani za swoimi praktycznymi skutkami, ani jakimkolwiek innym sposobem nie może przeczyć istniejącemu porządkowi prawnemu. Więc, na myśl niemieckich prawników, oddzielny indywiduum jest obroniony od swawoli publicznej władzy. Przypuszcza się, że dowolny obywatel zawsze może zawczasu znać (albo dowiedzieć się), w którym wypadku i w którym stopniu publiczna władza może wtrącać się do zakresu jego prawa i którego charakteru (pozytywny albo negatywny) przyjmie taką inwazję. Żeby uniknąć negatywnych skutków publiczna administracja coraz, kiedy rozmowa dotyczy o prawniczo znaczącej ingerencji, musi uzasadniać swoje działania normą prawa. Konstytucyjna zasada prawomocności, odpowiednio do której zobowiązują się działać organy administracji RFN, jest sformułowana zasadniczo w art 3 pkt 20 Ustawy zasadniczej RFN. Zgodnie z tym przepisem "Prawodawcza władza jest powiązana konstytucyjnym ustrojem, wykonawcza i sądowa - prawem". Federalny rząd, federalny minister albo rządy ziem mogą być upoważnione prawem wydawać uchwały. Przy czym prawem muszą być określone treść, cel i objętość nadanych im uprawnień. W uchwale musi wskazywać się jej prawna podstawa. Jeśli prawem przypuszcza się późniejsze delegowanie uprawnień, tak dla takiego przekazania jest potrzebna szczególna uchwała". W Konstytucji mówi się, że w tym wypadku, kiedy jakieś główne prawo jest ograniczony prawem, takie prawo musi nosić ogólny charakter. Ponadto Ustawa zasadnicza RFN (Konstytucja) przewiduje, że konstytucyjny ustrój w ziemiach powinien bazować się na zasadzie przewodzenia prawa i odpowiadać duchowi tejże Konstytucji. 3. Uprawnienia do realizacji procedur administracyjnych w Wielkiej Brytanii W Wielkiej Brytanii działalność administracji dzielą zazwyczaj na dwie części: tworzenia przepisów, co nazywa się, z reguły, wydelegowanym ustawodawstwem, i administracyjny system prawny. Wydelegowane ustawodawstwo. Anglicy nazywają administracyjne tworzenie przepisów wydelegowanym ustawodawstwem, ponieważ ono bazuje się głównie na delegowaniu parlamentem administracji normatywnej władzy. Z wyjątkiem tych nielicznych wypadków, kiedy administracja przyjmuje normatywne akta na podstawie królewskiej prerogatywy, ona nie ma własnych uprawnień na ich edycję, a otrzymuje ich od parlamentu, który uchwala dla tego celu szczególne prawa. Parlament przekazuje administracje uprawnienia nie tylko po dopełnieniu i detalizowaniu czynnych praw, lecz czasami i po wprowadzeniu przemian do czynnych praw. W wielkiej Brytanii przekazanie administracyjnym instytucjom legislacyjnych uprawnień nie przeczy jej konstytucje. Samodzielnie praktyka delegowania stała się konstytucyjną normą. Jednak i parlament, i sądy śledzą za tamtym, żeby administracja nie przekraczała swoje uprawnienia, żeby ona przyjmowała prawne akta, tzn. formułując ich, uwzględniła wszystkie przepisy delegującego prawa. Parlament w delegującym prawie może wskazać warunki i ograniczenia, które administracja zobowiązana uwzględniać przy opracowaniu i edycji normatywnych akt. Takie położenie wycieka z zasady przewodzenia parlamentu. Parlament w stanie dosyć efektywnie kontrolować administracyjne tworzenia przepisów. Rządowa większość w tych wypadkach do przebiegu zazwyczaj nie puszcza się, ponieważ w administracyjnych aktach, z reguły, rozwiązują się zagadnienia nie polityki (oni już byli rozstrzygnięte w stadium uchwały praw), a najbardziej możliwego do przyjęcia przeprowadzenia tej politycy do życia. Sprawdzając akta instytucji, parlament wyjaśnia, na ile jest celowe zrobione administracją detalizowanie przepisów delegującego prawa. Najczęściej tworzenia przepisów uprawnienia delegują się ministrom. Jeśli pytanie nie stosuje do prowadzenia jakiegoś oddzielnego ministra, odpowiednie uprawnienia udzielają się koronie. W imieniu korony akta pod postacią nakazów w Radzie wydają się faktyczno premierem. Procedura regulacyjna w wielkiej Brytanii jest mniej formalna, czym w USA. Najpierw na mocy Prawa o publikacji reguł 1893 г. administracja mogła, z zastrzeżeniem pewnych wyjątków, publikować projekty normatywnych akt przed ich formalnym zatwierdzeniem. Jednakże w 1946 r. ta ogólna norma została uchylona Prawem o aktach wydelegowanego ustawodawstwa. Tym samym „były zostawione próby formalizować w instytucjach proces tworzenia przepisów”. Tylko w poszczególnych wypadkach prawa (na przykład, Przyfabryczne prawo 1961 r.) zobowiązują administrację zawiadomić społeczeństwo zawczasu o zaznaczanej edycji aktu, nadać zainteresowanym jaźniom możliwość wyrazić swoje zdanie, przeprowadzić w sprawie otwarte słuchanie. W praktyce brytyjskich instytucji są rozpowszechnione każdego rodzaju nieformalne procedury, w szczególności przeprowadzenie konsultacji i stworzenie doradczych komitetów. Zazwyczaj administracja zawczasu toczy trwałe rokowania z przedstawicielami zainteresowanych jaźni i organizacji, urządza spotkania i narady. Na przykład, wielotomowe przepisania ministra socjalnych służb w sprawach kierowania narodową służbą lecznictwa są swoistą ugodą między administracją i medykami. Brytyjczycy nie dopuszczają możliwości opracowania administracyjnego aktu bez przeprowadzenia konsultacji z zainteresowanymi osobami. Na mocy ustaw często dopuszcza się na tworzenie niezależnych doradczych komitetów, co włącza, z reguły, przedstawicieli społeczeństwa. Tak, odpowiednio do ustaw projekty przepisów dotyczących procedury dla trybunałów kierowane są do Rady w sprawie trybunałów, projekty przepisów z zakresu ubezpieczenia społecznego - do Doradczego komitetu do ubezpieczenia społecznego, projektów aktów dotyczących policji - do Policyjnej rady i Doradczej policyjnej rady itd. Komitety same ustalają tryb rozpatrzenia tych projektów. Większość administracyjnych akt kontroluje się parlamentem według delegujących praw w trybie, przewidzianym Prawem o aktach wydelegowanego ustawodawstwa. Jeśli delegujące prawo przewiduje, że akt instytucji może być anulowany rezolucją którejś z izb parlamentu, to każdy parlamentarz może wystąpić z propozycją o jego anulowaniu w ciągu 40 dni. Czasami delegujące prawo zawiera inne, srogie formułowanie: administracyjny akt nie wstępuje do działania dopóki on nie będzie zaakceptowany parlamentem. Jak uważa prof. Wade, nadzór za wydelegowanym ustawodawstwem w niektórych stosunkach - bardzo efektywna strona działalności parlamentu". Wszystkie akta, co podporządkowuje się kontroli parlamentu, przechodzą przez jego Zjednoczony komitet do akt wydelegowanego ustawodawstwa, co składa się z siedmiu przedstawicieli od każdej z izb. Komitet przykłada uwaga do szczególną te przepisy w aktach instytucji, które przewidują zwiększenie opodatkowania, wyjątek sądowej kontroli nad działaniami administracji, odwrotne ich działanie, niezwykły sposób spełnienia administracyjnych uprawnień, przepisy, co nie jasno wyłożyło się. Tworzenia przepisów centralnych i miejscowych organów kierowania kontroluje się również sądami. Dając prawną ocenę aktu instytucji, sądy kierują się zazwyczaj doktryną ultra vires, tzn. one same rozwiązują zagadnienie o tym, czy administracja nie przekroczyła swoich uprawnień, czy nie nadużyła ona władzy. Sądy kontrolują również dotrzymanie instytucją proceduralnych reguł. Uznawszy akt za bezprawny, sąd podejmuje wyrok o jego uchyleniu. Orzeczenie to ma charakter deklaratoryjny. Jedną z bardzo ciekawych w tym zakresie spraw była sprawa Commissioners of Customs and Excise v. Cure and Decley Ltd. W wyroku zapadłym w tej sprawie, wniesionej do 1962 r., „członkiem Wysokiego sądu Sachs, przyznawały się bezprawnymi przepisania, zrobione pełnomocnikami po cłach i akcyzach, które przewidywały dowolne szacunki towarów w celach przepisania podatku na kupna”. Decyzje trybunałów mogą być zaskarżone – co do zgodności z prawem - do Wysokiego Sądu, potem - do Apelacyjnego Sądu i, na końcu, do Izby Lordów. 5. Kontrola sądów nad proceduralną działalnością Administracji w wielkiej Brytanii W systemie władz publicznych kontrolę nad administracją spełniają parlament i sądy. Inne organy grają w tej sprawie mniej znaczną rolę. Tak, na przykład, parlamentarni pełnomocnicy (rzecznicy praw obywatelskich) po administracji, lecznictwie, miejscowym kierowaniu mają ograniczoną kompetencję. Oni tylko przeprowadzają śledztwo wypadków "złego" kierowania i nakierowują materiały śledztwa członkom parlamentu, które same decydują które środki należy przyjąć. Żadnych obowiązkowych akt nie przyjmuje i Wesoły z trybunałów. On wynosi rekomendacje po projektach praw i innych prawnych akt, odnoszących się do administracyjnych trybunałów i ministerialnych śledztw, rozpatruje skargi na naruszenia administracją prawomocności i opiniuje swoją o tym, jak te naruszenia usunąć. Jeśli parlament spełnia nad administracją głównie polityczną kontrolę, to główne obciążenie po prawnym nadzorze za administracją niosą sądy. Inspektor, prowadzący śledztwo w wielkiej Brytanii, wynosi tylko polecającą uchwałę. Ostateczne rozwiązanie pytania zostaje zazwyczaj za ministrem. W istocie, ma miejsce separacja funkcji. Zadanie inspektora - ujawnienie wszystkich faktów w sprawie, zadanie ministra - podjęcie decyzji, przy czym, jak uważają Brytyjczycy, politycznych. W stosunku do inspektora minister występuje jakby w roli apelacyjnego sądu: on stosuje normy prawa do ustalonych faktów i zastosować może po swojemu. Jeśli minister jest nie zgodny z inspektorem w układaniu po fakcie czy okazują się nowe fakty, strony zawiadamiają się o przemianie faktycznej strony sprawy, śledztwo odnawia się i stronom nadaje się możliwość wypowiedzieć swoje rozumowania za okolicznościami, co znów otworzyło się. 1. System administracji wielkiej Brytanii W wielkiej Brytanii administracyjne prawo długi czas nie wyznawało w jakości samodzielnej branży prawa. Aż do końca ubiegłego stulecia ingerencja państwa do życia społecznego była stosunkowo znikoma, kraj nie miał stałej armii, aparat wykonawczej władzy był niewielki. Wzmacnianie aktywności państwa w XX w. zwiększenie liczby organów kierowania, wzrost ilości urzędników doprowadziły w wyniku do kształtowania kompleksu prawnych norm regulującą organizację i działalność administracyjnych, instytucji. Dla brytańskiego administracyjnego prawa jest charakterystyczny szereg właściwości, uwarunkowanych specyfiką systemu kierowania. Nimi są: przewodzenie parlamentu, separacja uprawnień między administracją i sądami, odpowiedzialność ministrów, panowanie prawa. Parlament - najwyższy państwowy organ wielkiej Brytanii. Uchwalając prawa, on formuje prawo kraju, w tym i administracyjne. Sądy nie mają i nie przyznają za sobą uprawnień ogłosić akt parlamentu nie konstytucyjnym tym więcej, że konstytucje jak jedynego dokumentu w wielkiej Brytanii nie ma i nowe prawo może zmienić czy skasować dowolny stary i stać się członem brytańskiej konstytucji. Sądy toż przez wyrafinowane (czasami bardzo wolnego) tłumaczenie prawa szukają okólne drogi po to, żeby "poprawić" czasem ustawodawcy, kiedy prawo, na myśl sędziów, okaże się sformułowanym niezupełnie umiejętnie. Anglicy uważają, że teren działania ministrów - to przyjęcie i spełnienie politycznych decyzji. Teren sądowego działania - nie polityka, a prawo. Administracja podejmuje polityczne decyzje, wspierając się na fakty, które ona ma w rozporządzeniu. Przy czym ona musi kierować się prawami, działać w ich ramkach. Sąd, sprawdzając za skargą co pocierpiało administracyjne działania, okazuje główną uprzejmość prawnej stronie sprzeczki, kontroluje to, jak działania administracji wpisują się do norm prawa. Ministrowie - główni przedstawiciele państwa. Oni odpowiadają za wszystko w swoim zakresie: za własne działania i działania podległych im urzędników. Wszystkie pretensje do centralnym rządowym organom koniec końcem adresują się im. Przed parlamentem ministrowie ponoszą polityczną odpowiedzialność - aż do wyjścia w dymisję. Przed sądami oni ponoszą odpowiedzialność za prawną bezprawne działania, swoje i swoich podległych. Różnorodność organów publicznej administracji Dla Włoch, jak i dla innych krajów, co jest należące do Rzymsko-Germańskiego prawnego systemu, jest charakterystyczne wydzielanie administracyjnego prawa, co reglamentuje specyfikę działalności organów publicznej administracji, do samodzielnej branży publicznego prawa. Na myśl znanego włoskiego znawca prawa administracyjnego M.S Giannini, obecnie dosyć skomplikowano dać wyczerpującą listę organów publicznej administracji. To uwarunkowano szeregiem przyczyn. Po pierwsze, liczba tych organów stanowczo rośnie. A po drugie, w rozwiniętych państwach praktycznie nie ma takich stron ludzkiej działalności, które by nie zaczepiały podczas swojej działalności organy publicznej administracji. CZĘŚĆ IV Regulacja administracyjnej działalności w Francji Uprawnienie administracji. Administracja w Francji ma uprawnienie na przyjęcie i wykonanie administracyjnych decyzji. Te uprawnienia są nadane jej Konstytucją i innymi prawami. Administracyjna decyzja jest prawnym aktem, który wprowadza przemiany do istniejących stosunków prawnych. Ono może nadać jaźni prawa albo nałożyć na jego obowiązki albo to i inne razem. Administracja przy czym musi użyć środków co do wykonania swoich decyzji, odwoławszy się w skrajnym wypadku do przymusu. Podejmując decyzję, administracja korzysta przewagą lekceważyć zgodą na tę decyzję z boku innej jaźni, przede wszystkim prywatnej. Ona działa samodzielnie korzystając nadanymi jej uprawnieniami, zwracając się do sądu tylko w tych wypadkach, kiedy konieczny przymus, na przykład, przy wyprowadzce lokatora właściciel domu albo przy wysyłce z kraju cudzoziemca. Administracja, z reguły, nie ma prawa odmówić od spełnienia administracyjnego działania. Ona nie ma prawa nie być czynny, kiedy prawo wymaga, żeby instytucja zrealizowała swoje uprawnienia. Takie uprawnienia są dane nie w jej własnych, a w społecznych interesach. Administracja może podejmować tylko decyzje, dozwolone prawem. Prawa że nadają jej prawo wynosić decyzję dwojakiego rodzaju : 1) pod postacią normatywnych akt, na przykład w formie praw drogowych albo cen na produkcję; 2) pod postacią indywidualistycznych akt administracyjnego albo finansowego charakteru, jak, na przykład, przy usuwaniu niskogatunkowej żywności albo ustaleniu stawek podatku dla oddzielnych osób. Jeśli decyzja administracji nie wykonuje się, to ona ma prawo działać do dwóch sposobów : domagać się jego wykonania przez sąd albo samodzielnie. Tak, jaźń może być przyciągnięta w sądzie do kryminalnej odpowiedzialności za niewykonanie policyjnych reglamentów. W wypadkach pilnej konieczności administracja działa samodzielnie. Przy gaszeniu pożarów, na przykład, strażacy mogą bez pozwolenia właścicieli domów i dotrzymania zwyczajnych formalności przenikać do pomieszczenia, zaszkodzić mignę itd. Toż samo odbywa się przy wojskowych rekwizycjach majątku, przy znoszeniu starych budowl, przy naruszeniu reguł parkowania ewakuacji nieprawidłowo zaparkowanych samochodów. Przy czym działanie administracji musi być prawne, i ona nie ma prawa wychodzić za granice dozwolonego, czyli musi czynić tylko to, że koniecznie dla wykonania operacji. Odszkodowanie wyrządzonych strat Bezprawne decyzje o stosowaniu przymusowych środków podporządkowują się skasowaniu, i administracja zobowiązana odszkodować wyrządzony jej działaniami strata. Tak samo ona musi odszkodować stratę, wyrządzoną prawnym, lecz nieprawidłowo dokonaną decyzją. Prawa przewidują również pewne formy obrony państwem urzędników państwowego majątku w celu swobodnego funkcjonowania administracji. i Jeśli urzędnik przy wykonaniu im służbowych obowiązków swoimi działaniami i ze swojej winy wyrządził szkody, to rekompensuje stratę nie on, a administracja. Lecz immunitet urzędnika nie jest pełny. Administracja może wyegzekwować z jego sumę odszkodowania. Jednak w praktyce takie zdarza się rzadko. Oprócz tego, za Francuskim ustawodawstwem urzędnicy, korzystają również szczególną obroną od obrazy, obraźliwych wypowiedzeń i od zamachów na nich osobiście i na ich majątek. Szczególny status państwowej własności. Do majątku państwa odnoszą się państwowe zabudowania, państwowa własność i majątek organów kierowania. Państwowe zabudowania (drogi, groble, mosty - wynik społecznych prac), nawet zbudowane nie za regułami, w szczególności bez pozwolenia właścicieli działek rolnych, oni nie podporządkowuje się znoszeniu. Oni zachowują się przez ich społeczną przydatność. Przy czym państwem muszą być odszkodowane straty poszkodowanym. Państwowa własność (ziemi, wody, majątek państwowych gospodarczych przedsiębiorstw itd.) jest uważana za nieugiętą i niezbywalny. Sama administracja nie ma prawa sprzedać albo ustąpić państwową własnością. Ona może zadysponować nią za swoim mniemaniem tylko w wyjątkowych wypadkach z dotrzymaniem ustalonych prawem procedur. Na majątek administracyjnych organów i instytucji (domowi, zabudowań itp) w odróżnieniu od prywatnego majątku nie może być obciążone ściągnięcie, ponieważ do administracji nie mogą pozywać się majątkowe. Szczególny status państwowego majątku stawia w znacznej mierze do uprzywilejowanego położenia państwowe gospodarcze przedsiębiorstwa w porównaniu z prywatnymi. Obowiązki administracji. Przywileje, którymi korzystają administracja i jej funkcjonariusze, mają swoim odwrotnym bokiem odpowiednie im obowiązki. Obowiązki w rozumieniu francuskich prawników to wymogi, którym musi zadowalać administracja w jej działalności. Takimi głównymi wymogami są: 1) pod prawomocność działalności administracji, 2) odpowiedzialność administracji. Prawomocność w działalności administracji przedstawia całokształt obowiązków, pozwoleń i zakazów, ustalonych prawem. Najpierw administracja musi wykazywać inicjatywę w przeprowadzeniu do życia uchwalonych ustaw. W szczególności, ona zobowiązana szybko opracowywać podprawomocne akta w celu detalizowania przepisów prawa. Czasami sam ustawodawca wskazuje w prawie taki termin. W praktyce, jednak, administracyjne akta czasem długo nie uchwalają się i prawa nie być czynny. Tak, w sprawie wdowy Renard, po którym Państwowa rada wyniosła decyzję w 1964 r., miała miejsce " referencyjna чехарда". Jednym z administracyjnych akt przypuszczało się mianowanie emerytur. Lecz sam ten akt odsyłał do innego administracyjnego aktu po pytaniu warunków mianowania emerytur. A ten ostatni akt nie być czynny. W wyniku ludzie nie otrzymywali emerytur. Państwowa rada uznała za winną administrację i zobowiązała ją wypłacić emerytury. W wyniku ludzie nie otrzymywali emerytur. Państwowa rada uznała za winną administrację i zobowiązała ją wypłacić emerytury. Administracja zobowiązana zastosować przymus, jeśli to koniecznie. W takich wypadkach ona musi, na przykład, wszczynać administracyjne sprawy, pozywać w sądzie, załączać do dyscyplinarnej odpowiedzialności. Przy bezczynności instytucji administracyjny sąd ma prawo zobowiązać jego wypłacić poszkodowanemu odszkodowania. Pod podprawomocnością administracji rozumie się najpierw bezwzględne jej podporządkowywanie nie tylko Konstytucji Francji i ratyfikowanym nią międzynarodowym umowom, lecz podporządkowywanie również i wszystkim innym francuskim prawom. W odróżnieniu od USA ani zwyczajne, ani administracyjne sądy Francji nie przyznają za sobą prawa kontroli nad konstytucyjnością praw. Tylko Konstytucyjna rada, założona Konstytucją 1958 r., zajmuje się pytaniami konstytucyjności. Główne reguły administracji. W swojej organizacji i działalności administracja zobowiązana dotrzymywać się trzech główne reguł: ciągłości, hierarchii i samodzielności. Administracyjne organie i instytucje muszą funkcjonować zawsze, i tylko w 1950 r. państwowa Rada w decyzji w sprawie Deazna uznała prawo państwowych urzędników do strajku. Zarazem administracja musi jak wcześniej wyraźnie dotrzymywać się zasady ciągłości w pracy przedsiębiorstw i służb ogólnego korzystania, takich, na przykład, jak służby dostawy gazu. Według reguły o hierarchia minister albo inna wyższy odnośnie funkcjonariusz ma prawo w ramach swoich uprawnień skasować albo zmienić w ustalonych zasięgach akt podwładnej jemu instytucje. Samodzielność instytucji polega na tym, że w jakości publicznej osoby prawnej ona jest samodzielna. w stosunkach z innymi takimi samymi jaźńmi i nadzór za nimi może spełniać się tylko na mocy szczególnego aktu. Prawa obywateli w stosunkach z administracją Administracja zobowiązana przestrzegać praw obywateli w tych wypadkach, kiedy oni wstępują współdziałają z nią. Do takich głównych praw należą najpierw wolność i równość. Wolność przesuwania, sumienia, handlu i przemysłu, wolność myśli i słowa i wiele innych wolności, przewidzianych prawami, muszą dotrzymywać się administracją, i za tym stricte śledzą sądy. Wszyscy obywatele są równe przed administracją. Państwowym energia przedsiębiorstwem nie mogą, na przykład, stosować się różne taryfy na energię elektryczną dla obywateli, co przebywa w jednakowym położeniu. Wszyscy obywatele mają dostęp równy na państwową służbę niezależny, w szczególności, od ich politycznych poglądów. Administracja i sądy wyprodukowały również system procesualnych gwarancji praw obywateli i wśród ich najpierw prawo do obrony. Pierwotne prawo do obrony było nadano w 1905 r. państwowym urzędnikom Prawem o prawie do doprowadzenia materiałów osobistej sprawy do uwagi urzędników. Państwowa rada poszerzyła zakres stosowania tej normy. W ten czas dowolnym przymusowym. środkom, przyjętym względem urzędnika, musi poprzedzać rywalizuje proces, który zawiera w sobie ogłoszenie zainteresowanych jaźni, zapoznania się ich z materiałami sprawy i przeprowadzenia słuchania sprawy za regułami, bliskimi do sądowych. Taki tryb, w szczególności, stosuje się przy nałożeniu dyscyplinarnych ściągnięć, przy wyjaśnieniu pytania o odpowiedniości jaźni zajmowanemu stanowisku, a także przy użytku dyscyplinarnych środków względem funkcjonariuszy, które przeznaczają się rządem. W 1944 r. państwowa Rada rozpowszechniła sądową praktykę do spraw obrony na całych innych obywatelów, co wstępuje w stosunki z administracją. Oprócz prawa do obrony obywatelom jest nadane również prawo do zaskarżenia dowolnej decyzji administracji albo do sądu. Zgodnie z decyzją państwowej Rady takie zaskarżenie jest możliwe nawet wtedy, kiedy w prawie specjalnie przestrzegło się, że decyzja nie podporządkowuje się zaskarżeniu. W tych wypadkach może być zaskarżone przekroczenie władzy administracją albo uchwała administracyjnego sądu. Uznaniowe uprawnienia administracji. Czasami administracji nadaje się wolność mniemania (dyskrecjonalne władza), czyli prawo do wyboru wariantów działania po jej mniemaniu. Instytucja, wykorzystując dyskrecjonalni uprawnienia, zobowiązana najpierw słusznie ocenić fakty w sprawie, poprawnie zastosować do ustalonych faktów czynne prawne normy, nie dopuścić przy czym nadużycia władzą, czyli wykorzystywać ją w interesach obywateli, a nie w osobistych chciwych interesach. W takich wypadkach administracja musi obiektywnie oceniać okoliczności sprawy. Nareszcie, dla osiągnięcia postawionego celu ona zobowiązana użyć odpowiednie środki. Delegowanie uprawnień. Administracyjny organ może delegować swoje uprawnienia albo prawo podpisu innemu organowi, związanemu z nim za rodzajem działalności albo podległemu jemu. Takie przekazanie władczych uprawnień jest możliwe tylko na podstawie prawa albo dekretu rządu. Przekazane uprawnienia muszą być dokładnie opisane. Dopuszcza się delegowanie tylko części kompetencji, lecz nie wszystkiej. Ponownie delegacji uprawnień niedopuszczalny. Konsultacje przed podjęciem decyzji Przed podjęciem decyzji administracja zobowiązana przeprowadzić konsultacje z zainteresowanymi jaźńmi i organizacjami. Często dla tego tworzą się specjalne doradcze organy: komisje, rady, komitety. Te doradcze organy, z reguły, kompletują się z z zewnątrz dla instytucji obywateli. Motywowanie swoich decyzji Aż do niedawnego czasu administracja nie była zobowiązana motywować swoje decyzje, działy się tylko oddzielne wyjątki.Tak, uzasadniały się decyzje o nałożeniu dyscyplinarnych ściągnięć. W pytaniu motywacji administracyjnych decyzji Francja jawnie odstawała od wielu innych rozwiniętych krajów. Toż Prawem 1979 r. liczba wypadków obowiązkowego uzasadnienia administracyjnych decyzji była znacznie powiększona. Prawo między innymi przewidziało obowiązkowe motywowanie szeregu negatywnych albo niesprzyjających decyzji. W odróżnieniu od administracji sądy, w tym i administracyjne, zobowiązane zawsze uzasadniać swoje decyzje. Umotywowana uchwała sądu jest bardziej zrozumiała i zainteresowanym jaźniom ułatwia jej zaskarżenie. Administracyjne prawo przewiduje szczególne środki obrony od bezprawnych działań i bezprawnych akt administracji. Za ustawodawstwem Francji bezprawne są akta, 1) przyjęte niepełnomocnym organem albo 2) w bezprawnym trybie, albo akta, 3) że zawierają błędne motywowania. Bezprawny akt. Bezprawny akt przyznaje się nieważnym. On albo nie stosuje się, albo specjalnie kasuje się. Akt nie stosuje się, jeśli sąd, ogólny albo administracyjny, jest ograniczony tylko konstancją jego nieprawomocności, lecz nie unieważnia jego. Akt przedłuża istnieć, lecz nie stosuje się. Ani kryminalna, ani cywilna odpowiedzialność za naruszenie jego nie nastaje. Najrozpowszechnione skasowanie bezprawnego aktu samą administracją albo anulowanie jego drgawek. Skasowanie aktu samą administracją - to faktyczno jego odwołanie. Odwołanie administracją jej aktu oznacza zwyczajne niestosowania jego w przyszłości. Lecz przyjęty akt ona, z reguły, unieważniać nieskłonna. Częściej zdarza się anulowanie aktu drgawek. Przy czym sąd działa nie z własnej inicjatywy, a za skargą, która musi być podana w dwumiesięczny termin. Podanie skargi nie zaprzestaje działanie aktu. Które skutki anulowania aktu? Oni są dosyć poważne. Akt jest uważany za nieważny. Skasowanie aktu drgawek ma odwrotną czynność, czyli kasuje się wszystko, że już było zrobiono na jego wykonanie. Jednak nie zawsze takie być może. Na przykład, zbudowany dom, z reguły, nie wyburza się. W razie niewykonania orzeczenia sądu o anulowaniu bezprawnego aktu na administrację może być nałożony obowiązek wypłaty poszkodowanym odszkodowania. Państwowa rada może również zażądać wypłaty grzywnie za każdy dzień niewykonania uchwały sądu. Administracyjne procedury w Bułgarii Organy administracyjne Konstytucja Bułgarii zamocowała zasadę rozdziału władzy. Odpowiednio do st. 8 państwowa władza rozdziela się na prawodawczą, wykonawczą i sądową". Jednak, jeśli o zebraniu Ludowym prosto powiedziano, że ono spełnia prawodawczą władzę (st. 62), a rozdział szósty, poświęcony prawnemu statusowi sądowych organów, nosi nazwę "Sądowa władza", to odnośnie do wykonawczych organów takich wskazań prawie nie ma (wyjątek składa st. 139 Konstytucji, w której powiedziano, że "organem wykonawczej władzy we wspólnocie jest kmet"). To nie przypadkowo, ponieważ Konstytucja obdarza szeregiem uprawnień w zakresie wykonawczej działalności Prezydenta, Rada Ministrów, ministrów, obwodowych władców i kmetów. Prezydent spełnia państwową władzę w jakości rozdziału państwa (st. 92). Ponieważ Prezydent "wciela jedność narodu", jemu jest nadany szereg uprawnień, co pozwala efektywnie wpływać na wszystkie trzy gałęzi władzy. Prezydent bierze udział w kształtowaniu Rady Ministrów. Odpowiednio do st. 99 Konstytucji po konsultacjach z parlamentarnymi grupami Prezydent pokłada na kandydata в Ministrowie-głowy od największej według liczebności parlamentarnej grupy obowiązek po kształtowaniu rządu. Jeśli temu kandydatowi wdaje się sformować rząd, to Zebranie Ludowe przeprowadza głosowanie po tej kandydaturze. Konstytucja przewiduje sytuację, kiedy kandydat в Ministrowie - głowy od największej według liczebności parlamentarnej grupy nie potrafi do siedmiodniowego terminu zaproponować skład Rady Ministrów. W tym wypadku Prezydent pokłada ten obowiązek na kandydata в Ministrowie-głowy od drugiej według liczebności parlamentarnej grupy. Jeżeli i wtedy nie będzie zaproponowany skład Rady Ministrów, Prezydent pokłada ten obowiązek na kandydata в Ministrowie-głowy, nazwanego jakąkolwiek następną parlamentarną grupą. Pod warunkiem, że ten mandat jest zrealizowany pomyślnie, Prezydent proponuje zebraniu Ludowemu obrać kandydata в Ministrowie-głowy. Jeśli że zgoda o utworzeniu rządu jest nie dosięgnięta, to Prezydent przeznacza "służbowy" rząd, rozpuszcza Zebranie Ludowe i rozpisuje nowe wybory. W praktyce Bułgarii już miały miejsce takie sytuacje: potem, jak wszystkie próby sformować rząd okazały się bezskutecznymi i 12 października 1994 r. zebranie Ludowe nie obrało Ministrem - głową D. Ludzheva, Prezydent rozpuścił zebranie Ludowe, rozpisał nowe wybory i przeznaczył "służbowy" rząd na czele z Reinette Indzhovoy. Jak najwyższy głównodowodzący siłami zbrojnymi, Prezydent przeznacza i zwalnia wyższy naczelny skład sił zbrojnych. Prezydent staje na czele Doradczego wesołego z narodowego bezpieczeństwa, w skład którego wchodzą głowa zebrania Ludowego, Minister, - głowa, minister obrony, minister spraw zagranicznych, minister wewnętrznych spraw, sekretarz skarbów, kierownik generalnego sztabu bułgarskiej armii i po jednym przedstawicielu od każdej parlamentarnej grupy. Doradczy wesoły z narodowego bezpieczeństwa: omawia pytania zewnętrznej i wewnętrznej polityki; zabezpiecza cywilny świat, porządek publiczny, prawa i interesy bułgarskich obywateli; podejmuje działania, skierowane na wstrzymanie czy odwrócenie powstania zagrożenia narodowego bezpieczeństwa. Na kolejne obrady Rada zbiera się jeden raz do trzech miesięcy, przedterminowe obrady przeprowadzają się w wypadku konieczności z inicjatywy Prezydenta czy przy ogłoszeniu ogólnej czy cząstkowej mobilizacji, wojennego stanu i w niektórych innych wypadkach, prosto przewidzianych Konstytucją (p. 4 i 5 st. 100). Obrady Rady - są zamknięte. Kworum składa 2/3 składy Rady. Prezydent wyznacza organizację służb przy Prezydencie i przeznacza personel. Poza tym, Prezydent spełnia cały szereg treściwych uprawnień w wykonawczym zakresie. Ogłasza ogólną czy uprawnienia do cząstkowej mobilizacji w przewidzianych prawem wypadkach zawiera międzynarodowe umowy, zatwierdza przemiany zasięgów i centrów administracyjno-terenowych jednostek na wniosek Rady Ministrów. W Bułgarii jest przewidziany instytut kontrasygnaty : znaczna część akt Prezydenta wzmacnia się również podpisem Ministra - głowy czy odpowiedniego ministra (st. 102). Wyjątek składają akta o przepisaniu "służbowego" rządu, o pokładaniu mandatu na utworzenie rządu, wyznaczeniu organizacji i trybu działalności służb przy Prezydencie i przepisaniu personelu, przepisaniu wyborów i niektóre inne, prosto wskazane w p. 3 st. 102 Konstytucja. Kierownictwo zewnętrzną i wewnętrzną polityką kraju Konstytucja pokładła na Radę Ministrów. St. 2 Przepisy o strukturze i organizacji pracy Rady Ministrów i jego administracji, zatwierdzonej Uchwałą № 45 Rady Ministrów od 5 marca 1993 r., ustala, że Rada Ministrów kieruje wykonawczą władzą w Republice Bułgaria. Ten że akt ustala, że zasadami działalności tego organu są: prawomocność, kolegialna, hierarchiczna i decentralizacja operatywnych funkcji i uprawnień. Rada Ministrów składa się z Ministra-głowy, jego zastępców i ministrów. Członkami Rady Ministrów mogą być bułgarscy obywatele, co odpowiada warunkom wybrania ludowymi przedstawicielami (tzn. którzy ukończyli 21 rok życia, mają pełną zdolność do czynności prawnych i nie odbywają kary pozbawienia wolności). Członków Rady Ministrów dotyczy też zasada „niezgodności posad i działalności”, ustalona dla ludowych przedstawicieli. Poza tym, do siły p. 2 st. 113 Konstytucja dla ich mogą być ustalone dodatkowe ograniczenia. Uprawnienia ludowego przedstawiciela, wybranego przez ministra, przysługują przez okres zajmowania stanowiska ministra (ч. 2 st. 68). Decyzją Zebrania Ludowego do 1992 r. była stworzona Rada Ministrów w składzie Ministra-głowy i 14 ministrów, w tej liczbie : ministra handlu, ministra transportu, ministra pracy i ubezpieczenia społecznego, ministra rolnictwa, ministra spraw zagranicznych, ministra w sprawach środowiska przyrodniczego, sekretarza skarbów, ministra zdrowia, ministra obrona, minister wewnętrzny sprawa, minister wymiar sprawiedliwości, minister przemysł, minister terytorialny rozwój i budownictwo, minister edukacja, nauka i kultura. Pierwsze trzy z przelanych ministrów były jednocześnie zastępcami Ministra-głowy. 6. Sądowa kontrola za dotrzymaniem prawomocności w państwowym kierowaniu Odpowiednio do st. 7 Konstytucji Bułgarii "państwo niesie odpowiedzialność za szkodę, wyrządzoną bezprawnymi aktami czy działaniami jego organów czy osób" urzędowych, a st. 56 ustala, że "każdy obywatel ma prawo do obrony, jeśli są poruszone czy dotknięte jego prawa czy prawne interesy. Do instytucji państwowych on może zgłaszać się z obrońcą". Odpowiednio do st. 120 Konstytucji sądy spełniają kontrola za prawomocnością akt i działań administracyjnych organów. Obywatele i osoby prawne mogą zaskarżyć wszystkie administracyjne akta. Zadaniem sądowej władzy jest obrona praw i prawnych interesów obywateli, osób prawnych i państwa. Sądowa władza ogłasza się w Konstytucji niezależnej (jedną z gwarancji tego służy jej samodzielny budżet) i spełnia się kasacyjnym sądem Najwyższym, administracyjnym sądem Najwyższym, apelacyjnymi, obwodowymi, wojskowymi i rejonowymi sądami. Kasacyjny sąd najwyższy spełnia najwyższy sądowy nadzór za dokładnym i jednakowym stosowaniem praw wszystkimi sądami. Administracyjny sąd najwyższy spełnia najwyższy sądowy nadzór za dokładnym i jednakowym stosowaniem praw w administracyjnym prawo stosowaniu. Struktura prokuratury odpowiada strukturze sądowych organów. Główny prokurator spełnia nadzór za prawomocnością i metodyczne kierownictwo działalnością wszystkich prokuratorów. W rozwiązaniu służbowych pytań w sądowym systemie Bułgarii dużą rolę gra specjalny organ - Wyższa sądowa rada, która składa się z 25 członków, przy czym głowy Najwyższego kasacyjnego i Najwyższego administracyjnego sądów i główny prokurator są jego członkami słusznie, jedenaście członków obierają zebranie Ludowe, a inne jedenaście - organy sądowej władzy. Mandat obieralnych członków Wyższej sądowej rady składa 5 lat. Przewodniczy na obradach minister sprawiedliwości, co nie bierze udział w głosowaniu. Wyższa sądowa rada przeznacza, podwyższa, obniża, przemieszcza i zwalnia ze stanowiska sędziów, prokuratorów i śledczych, proponuje kandydatury głowy kasacyjnego sądu Najwyższego, głowy administracyjnego sądu Najwyższego i Głównego prokuratora Prezydentowi dla przepisania. Termin uprawnień Głowy kasacyjnego sądu Najwyższego. Głowy administracyjnego sądu Najwyższego i głównego prokuratora - siedem lat bez prawa ponownego wybrania; sędziowie, prokuratorzy i śledczy stają się niezastąpionymi po trzech latach pobytu na posadzie. Sędziowie, prokuratorzy i śledczy korzystają immunitetem ludowych przedstawicieli, pytanie o zdejmowaniu immunitetu decyduje Wyższą sądową radę. Adwokatura wolna, niezależna i samorządowa. Ona pomaga obywatelom i osobom prawnym w obronie ich praw i prawnych interesów. Poza tym, ustawodawstwem jest przewidziana możliwość zaskarżenia decyzji organów państwowych w administracyjnym trybie, tzn. po linii pionowej. Ostatecznym w tym wypadku służy albo decyzja ministra, albo innego organu, prosto ustalonego w prawie czy administracyjnym akcie. Przykładem administracyjnego trybu zaskarżenia może służyć regulacja pytania o nadaniu roboczych wiz. Z podaniem o pozwoleniu pracować w Bułgarii cudzoziemcowi i wydaniu roboczej wizy pracodawca zwraca się do dołowego biura po pracy, kompetencja której rozprzestrzenia się na terytorium miejsca rozmieszczenia pracy. To biuro po pracy albo odmawia w nadaniu wizy, albo nakierowuje dokumenty do regionalnego biura po pracy. Regionalne biuro po pracy również ma prawo odmówić, albo skierować dokumenty do centrali Narodowej służby nawału pracy, które i wydaje robocze wizy. Odmowa każdego ogniwa może być zaskarżona do wyższy, przy czym decyzja centrali narodowej służby nawału pracy jest ostateczna. Prowincje we Włoszech W 1992 r. we Włoszech były 95 prowincji, a 8 znajdowały się w stadium kształtowania się. Nowe prowincje nie mogą mieć mniej 200 tysięcy ludności, a dla efektywnego spełnienia administracyjnych funkcji w nich nie mogą tworzyć się administracyjne okręgi. Prowincja zbiera propozycje komun, bierze udział w opracowaniu obwodowych planów i programów rozwoju, a także przyjmuje odpowiednio do ich własne wieloletnie секторальные programy i plan rozwoju terytorium. Na mocy odpowiednich programów prowincja koordynuje działalność komun i samodzielnie działa w obwodzie gospodarki, produkcji, komercji, turyzmu, a także socjalnego zakresu, sportu i kultury. Do przedmiotów prowadzenia prowincji odnoszą się : ochrona środowiska przyrodniczego, przyrodniczej warstwy gruntu, flory, fauny, przyrodniczych parków i rezerwatów; użycie hydro- i zasobów energetycznych, dóbr kulturowych; transport i podróżna sieć; chęć i rybny połów w wewnętrznych wodach; przerób odpadów, sanitarne służby, higiena i profilaktyka; średnia, artystyczna i zawodowa edukacja, jeśli uprawnienia w tym zakresie są przewidziane państwowymi i obwodowymi prawami; administracyjno-techniczna pomoc miejscowym organom i zdobywanie informacji. Akty normatywne w Bułgarii Akty normatywne publicznej administracji są dosyć rozmaite. Chociaż administracyjne prawo Bułgarii trwały okres rozwijało się przez proste zapożyczanie idei i instytutów radzieckiego prawa, były wyrobione swoiste formy administracyjnych akt. 1. Uchwały - akta Rady Ministrów, co wydaje się po szerokim kole pytań, co stosuje do kompetencji tego organu. W uchwałach zaznaczają się środki w jakimkolwiek terenie działania czy życia społeczeństwa (na przykład, uchwały Rady Ministrów : №140 1994 r. "O wyznaczeniu ostatecznych cen na rafinowany olej" słonecznikowy; № 27 1994 r. "06 wyznaczeniu minimalnej płacy zarobkowej, podwyższeniu rozmiaru socjalnej emerytury i kompensacji niektórych dochodów ludności"); uchwałami wprowadzają się przemiany i dopełnienia do wydanych przedtem uchwał i takich akt, jak "Pravilnik; zatwierdzają się różne spisy i programy (uchwała Rady Ministrów № 180 1994 r. "O przyjęciu spisu przedsiębiorstw i ich wyodrębnionych części, które nie mogą być prywatyzowane w trybie st. 35 Prawa o przekształceniu i prywatyzacji państwowych i społecznych przedsiębiorstw"; uchwała Rady Ministrów № 187 1994 r. "O przyjęciu Narodowego programu przeciwdziałania przestępczości"). 2. " Pravilnik " - akt, co wydaje się Radą Ministrów czy ministrami. Bułgarscy autorzy zaznaczają, że dla tego, że "u nas nazywa się " Pravilnik ", w języku rosyjskim stosują się kilku terminów: położenie, statut, reglament, reguły, uchwała". Analiza akt wydanych pod tą nazwą, potwierdza to. Tak, do 1994 r. pod tą nazwą były wydane akta "O urządzeniu i działalności Głównego kierowania "Państwowa rezerwa i zapasy wojskowego czasu przy Radzie Ministrów"; "O trybie spełnienia prawa własności na państwowych przedsiębiorstwach"; "O stosowaniu Prawa o tytoniu i tytoniowych wyrobach" ta ін. Różnorodność treści tych akt pokazuje, że " Pravilnik" - termin обобщающего charakteru dla ogólnego administracyjnego aktu. 3. " Naredba " - również ogólny administracyjny akt, co wydaje się Radą ministrów czy ministrami i odnoszący się do zazwyczaj albo jednego resortu, albo jednego konkretnego pytania, albo wydany do dodatku do jednej czy kilku artykułów prawa czy uchwały Rady Ministrów. Ten termin przekłada się jak decyzja czy rozporządzenie. Jak " Naredba " były wydane 1994 r. akta Rady Ministrów "O działalności, otrzymaniu i traceniu środków według funduszu "Tytoń" przy Ministerstwie rolnictwa"; "O kontroli za złotymi i srebrnymi wyrobami"; "O nadaniu i reglamentacji statusu uciekinierów"; "O wydaniu pozwoleń na organizację ferworów gier" ta in. 4. "Decyzje" - akta Rady Ministrów w konkretnych sprawach przepisania na posadę i zwolnienia z posady (na przykład, obwodowych kierowników), finansowania i пр. Na przykład, do 1994 r. były podjęte następne decyzje Rady Ministrów Bułgarii : "O wyznaczeniu dni religijnych świąt wyznań wiary, odmiennych od wschodnioprawosławnego"; "O tłumaczeniu na letni czas"; "O odkryciu bułgarskiej państwowej fachowej szkoły z niemieckim uczestnictwem"; "O finansowaniu przedwyborczej kampanii po wybraniu ludowych przedstawicieli" ta іn. 5. "Nakaz" - analogiczny rosyjskiemu pojęciu o tym rodzaju aktu. Na przykład, nakaz Ministerstwa kultury o prywatyzację Reklamowo-wydawniczego centrum "Kultura" (Sofia) czy nakaz Ministerstwa rolnictwa o wyznaczeniu reżimu rybnego połowu w wodach rzeczki Dunaj w ustawie z 1994 г. przewidziano również edycja organami państwowymi indywidualistycznych administracyjnych akt. Skład niezależnych resortów USA Kierownicy niezależnego resortu (z reguły, członkowie kolegium, co nalicza zazwyczaj od 5 do 11 osób) również przeznaczają się prezydentem i podporządkowują się twierdzeniu senatem. Jednak w odróżnieniu od kierowników departamentów oni przeznaczają się zazwyczaj w ustalonym przez prawo terminie, który przekracza termin uprawnień prezydenta, a w niektórych najbardziej liczących resortach (w Komisji pomiędzy rodzimych handlu. Federalnej morskiej komisji. Federalnej handlowej komisji, Federalnemu rezerwowemu systemowi, Narodowym wesołym z pracujących stosunków, Komisji do bezpieczeństwa spożywczych towarów) mogą być odsunięte prezydentem przedterminowo tylko za poważne przestępstwa, wskazane w prawie. Dla zabezpieczenia dziedziczności w pracy kierownictwo niezależnych resortów odnawia się, z reguły, nie w całości, lecz częściowo, z tym, że zazwyczaj nieco więcej niż połowa składu kolegialnego kierownictwa resortu może być przeznaczona z grona przedstawicieli jednej i partii politycznej, żeby niezależny resort nie mógł być posądzony w jednopartyjnym podejściu. Tak, obecnie Komisja pomiędzy rodzimych handlu składa się z 11 członków, przeznaczonych prezydentem na 7 lat "za radą i z wiedzy" senatu. Tylko 6 z ich mogą być członkami jednej i tejże politycznej partii.
