Materiały formacyjne ŚDM 2016 Plan formacji przed ŚDM 2016 w

Materiały formacyjne ŚDM 2016
Plan formacji przed ŚDM 2016 w Diecezji Zamojsko-Lubaczowskiej na miesiąc czerwiec
(propozycja WDO)
I.
II.
6 czerwca 2014 – spotkanie formacyjne w parafii:
powitanie uczestników, spotkanie w grupach
13 czerwca 2014 – spotkanie formacyjne w parafii:
powitanie uczestników, spotkanie w grupach, przygotowanie wyjazdu na spotkanie dekanalne – 20
czerwca (należy zachęcić młodzież, aby zaprosili na to spotkanie swoich kolegów i koleżanki)
III.
20 czerwca 2014 – celebracja słowa Bożego oraz adoracja Najświętszego Sakramentu w jednej
z parafii dekanatu:
powitanie uczestników w kościele, celebracja słowa Bożego, adoracja Najświętszego Sakramentu,
spotkanie integracyjne przy herbacie i ciastku (podczas tego spotkania można zaprezentować filmy o
ŚDM, wysłuchać świadectw uczestników, itp.)
IV.
27 czerwca 2014 – spotkanie formacyjne w parafii:
podsumowanie spotkania dekanalnego, przypomnienie idei przygotowania do ŚDM 2016, spotkanie
w grupach, zaproszenie młodzieży na różne formy rekolekcji i formacji na wakacje (rekolekcje i inne
spotkania KSM, piesza pielgrzymka, OAZA, ZHR, i inne…)
I.
Spotkanie formacyjne w parafii (6 czerwca 2014)
Temat: Jak dzisiaj się buntować?
Spotkanie prowadzi ksiądz, katecheta lub animator wybrany spośród młodzieży. Jeśli w spotkaniu
uczestniczy ponad 10 osób, należy uczestników podzielić na grupy (maksymalna liczna uczestników w
grupie – 10 osób).
Informacje dla animatora
Wprowadzenie:
Do swoistego buntu w Kościele wezwał młodych sam papież Franciszek. Wyraźnie mówił o tym podczas
Światowych Dni Młodzieży w Rio de Janeiro. Mówił wtedy: idźcie, róbcie raban; chcę, aby was było słychać
w diecezjach; idźcie, bez obawy. Młodzi mogą (i powinni) wziąć pewne rzeczy w swoje ręce, stając się
posłańcami „rabanu”. Jezus (w tym znaczeniu) też wielokrotnie czynił raban: wypędzał kupców ze świątyni,
jadał z celnikami i grzesznikami, bronił jawnogrzesznicy, uzdrawiał w szabat, ignorował nawet swoją Matkę
(zagubienie w świątyni; moimi braćmi i moją matką są ci ...); robił raban nawet na krzyżu, przebaczając
wszystkim i kanonizując jako pierwszego świętego Dobrego Łotra. Czasem bunt może wnieść coś
pozytywnego, prowadzić do rozwoju.
Cel:
– uczestnicy uświadamiają sobie, że nie można iść w życiu z prądem, że są wartości dla których warto i
trzeba się „buntować”,
– na kartach Pisma Świętego odkrywają wielu „buntowników”, którymi cudownie posługiwał się Pan Bóg.
Potrzebne materiały:
– Pismo Święte /wydrukowane fragmenty: J 2, 13-16, Łk 19, 1-10, Łk 5, 17-26/,
– duży arkusz papieru,
– coś do pisania.
Przebieg spotkania
Animator gromadzi uczestników wokół dwóch znaków: ŚWIATŁA (zapalona świeca) oraz BIBLII (Pismo
Święte). Pierwszy wskazuje na obecność Chrystusa, drugi na Jego żywe Słowo.
Animator rozpoczyna spotkanie zapaleniem świecy i modlitwą do Ducha Świętego.
1. WIDZIEĆ
a) Prowadzący rozdaje uczestnikom kartki papieru i prosi ich o narysowaniu na kartce tabelki składającej się
z dwóch kolumn. W jednej z nich uczestnicy piszą hasło: Motywy buntu, dlaczego ludzie się buntują? A
następnie mają kilka minut na wypisanie swoich odpowiedzi.
b) Podsumowując prowadzący tłumaczy, że na przestrzeni wieków często dochodziło do buntów, rebelii,
rewolucji. Występowały one wtedy, kiedy jakaś grupa stawała w obronie swoich prawa, przywilejów, kiedy
broniła swoich wartości, żądała zmian na lepsze. Podkreśla, że człowiek buntuje się wtedy, kiedy mu na
czymś bardzo zależy, kiedy wie, że jego bunt może coś zmienić. Buntownik to ktoś, kto nie boi się
niekonwencjonalnych zachowań, poglądów. Broniąc swoich wartości nie zważa na to, co ludzie mogą sobie
o nim pomyśleć.
c) Następnie w drugiej części tabeli uczestnicy wypisują Obszary buntu, czyli w jakich sferach życia ludzie
się buntują. Prowadzący może zwrócić uwagę na: szkołę, rodzinę, społeczeństwo, czy Kościół.
d) Prowadzący podsumowując to zadanie, nawiązuje do słów Papieża Franciszka z Rio, który wzywał
młodych do zrobienia ewangelicznego rabanu w Kościele. A Kościół to my wszyscy i dlatego my wszyscy
jesteśmy za niego odpowiedzialni. Również my młodzi. Naszą energią, pomysłami, żywiołowością możemy
zmieniać oblicze Kościoła!
2. OCENIĆ
e) Prowadzący rozdaje uczestnikom przygotowane fragmenty Pisma Świętego, po ich przeczytaniu,
wspólnie staramy się odpowiedzieć na następujące pytania:
J 2, 13-16
– jak myślisz, dlaczego Pan Jezus tak gwałtownie zareagował?
Łk 19, 1-10 , Łk 5, 17-26
– co było niekonwencjonalnego w postawie Zacheusza oraz paralityka? Jakie konsekwencje miała ich wiara,
bunt i nie zwracanie uwagi na reakcje innych?
f) Na zakończenie prowadzący tłumaczy, że Pismo Święte opisuje wiele postaci, które w imię wiary gotowe
były na niekonwencjonalne zachowania, które kończyły się zawsze spotkaniem z Chrystusem. Przykładem
takiego bożego buntownika, był również Jan Paweł II. Wiele jego pomysłów początkowo spotykało się ze
sprzeciwem. Przykładem są choćby Światowe Dni Młodzieży, do których papiescy współpracownicy
podchodzili sceptycznie.
3. DZIAŁAĆ
g) Franciszek z Asyżu, patron obecnego papieża, znany jest jako buntownik, który reformował Kościół.
Przywołując tego świętego jako patrona, obmyślmy swój plan na ewangeliczny raban w Kościele.
Propozycje wypiszmy na kartce, a niektóre z nich postarajmy się wcielić w życie.
Na zakończenie prowadzący prosi uczestników, aby przygotowali na następne spotkanie krótkie
charakterystyki wybranych subkultur młodzieżowych
Hipisi
Punk
Skini (skinheadzi)
Rastafarianie
Graficiarze (sprejowcy)
Metalowcy
Skejci (skaterzy)
Hip - Hop
Technomani
Dresiarze i jumacy
Hakerzy i freekerzy
Szalikowcy
Emo
II.
Spotkanie formacyjne w parafii (13 czerwca 2014)
Temat: Bunt przeciw buntowi!
Spotkanie prowadzi ksiądz, katecheta lub animator wybrany spośród młodzieży. Jeśli w spotkaniu
uczestniczy ponad 10 osób, należy uczestników podzielić na grupy (maksymalna liczna uczestników w
grupie – 10 osób).
Informacje dla animatora
Wprowadzenie:
Chęć buntu to jedna z podstawowych cech młodzieży. Może być jednak bunt ,,zły” i bunt ,,dobry”. Patrząc
na postać Pana Jezusa śmiało możemy powiedzieć, że był On buntownikiem. Bunt Jezusa była buntem
dobrym. Jezus buntował się bowiem przeciw złu, obłudzie, niesprawiedliwości, nienawiści… Młody
człowiek, który buntuje się jak Pan Jezus, buntuje się dobrze…
Cel:
– uczestnicy uświadamiają sobie, że warto buntować się tak, jak buntował się Pan Jezus
– uczestnicy zdają sobie sprawę, że bunt, który jest związany ze współczesnymi subkulturami, jest ,,złym”
buntem – bunt ten nie jest buntem przeciw złu, ale często przeciw dobru
– uczestnicy pragnę ,,buntować się przeciw buntowi”
Potrzebne materiały:
– Pismo Święte /wydrukowane fragmenty: Mt 23, 1-36
– duży arkusz papieru,
– coś do pisania.
Przebieg spotkania
Animator gromadzi uczestników wokół dwóch znaków: ŚWIATŁA (zapalona świeca) oraz BIBLII (Pismo
Święte). Pierwszy wskazuje na obecność Chrystusa, drugi na Jego żywe Słowo.
Animator rozpoczyna spotkanie zapaleniem świecy i modlitwą do Ducha Świętego.
w swych synagogach i przepędzać z miasta do miasta. 35 Tak spadnie na was wszystka krew niewinna,
przelana na ziemi, począwszy od krwi Abla sprawiedliwego aż do krwi Zachariasza, syna Barachiasza,
którego zamordowaliście między przybytkiem a ołtarzem. 36 Zaprawdę, powiadam wam: Przyjdzie to
wszystko na to pokolenie.
1. WIDZIEĆ
a) Prowadzący spotkanie wyjaśnia, co to jest subkultura (z łac. sub = 'pod' + kultura) – określa grupę
społeczną i jej kulturę wyodrębnioną według jakiegoś kryterium na przykład zawodowego, etnicznego,
religijnego, demograficznego.
b) Uczestnicy spotkania wymieniają subkultury młodzieżowe i ich nazwy zapisują na arkuszu papieru.
Osoby, którym na ostatnim spotkaniu zostało zlecone zadanie przygotowania w domu charakteryzacji
poszczególnych subkultur, prezentują te subkultury. Do prezentacji subkultur można wykorzystać materiały
podane w załączniku do tego spotkania.
c) Uczestnicy wspólnie próbuję odpowiedzieć na pytania: Przeciw czemu buntuje się młodzież we
współczesnych subkulturach?
2. OSĄDZIĆ
a) Odczytanie fragmentu Pisma Świętego: Mt 23, 1-36 oraz wręczenie wydrukowanych fragmentów
każdemu uczestnikowi.
b) Uczestnicy spotkania odpowiadają na pytania:
Przeciw komu i przeciw czemu ,,buntował się” Pan Jezus?
Jakie cechy najwyraźniej krytykował Pan Jezus u faryzeuszów?
Kiedy bunt młodzieży we współczesnych subkulturach jest buntem ,,dobrym”, a kiedy buntem ,,złym”?
3. DZIAŁAĆ
a) W jaki sposób mamy się buntować, abyśmy mogli naśladować Pana Jezusa?
b) Do czego może zaprowadzić młodych ludzi bunt propagowany przez współczesne subkultury (warto
podać przykłady)?
c) Do czego prowadzi nas bunt, który proponuje nam Pan Jezus?
d) Dlaczego warto buntować się przeciw buntowi współczesnych subkultur?
Załącznik
Hipisi
Ruch ten powstał w połowie lat 60. w Stanach Zjednoczonych, a w Polsce pojawił się w większych miastach
pod koniec lat 60. W latach 70 moda na hipisowanie dotarła do mniejszych miast. Założenia ideologii
polskich hipisów były modyfikacją poglądów młodzieży amerykańskiej, dostosowaną do specyfiki lokalnej.
cechy:
 sprzeciw wobec aparatu państwowego, postępu technicznego i tradycyjnych instytucji
społecznych,
 życie chwilą: „tu i teraz”, bez troszczenia się o przyszły byt,
 unikanie życia ustabilizowanego i brak dążenia do osiągnięcia lepszego statusu społecznego,
 preferowanie wolnych związków między kobietami i mężczyznami,
 traktowanie przedmiotów, należących do członków grupy jako wspólnej własności,
 unikanie powołania do wojska,
 bierne przyjmowanie społecznej krytyki życia i poglądów hipisów.
Punk
Słowo punk oznacza śmieci, rzeczy bezwartościowe, tandetne; jest też slangowym synonimem
homoseksualisty i lumpa. Nazwa subkultury odzwierciedla jej główne cechy: buntowniczy, prowokujący i
nihilistyczny charakter. Członkowie grupy protestowali przeciwko zastanemu porządkowi społecznemu,
poddawali krytyce otaczającą ich rzeczywistość. Strój punka ma charakter niedbały i celowo antyestetyczny.
W jego skład wchodzą: skórzana lub dżinsowa kurtka nabijana ćwiekami, dżinsowe spodnie, oraz ciężkie,
wojskowe buty. Fryzura ma postać biegnącego przez środek głowy czuba. Muzyka, tworzona i słuchana
przez punków również ma charakter antyestetyczny. Jest ogromnie dynamiczna, agresywna,
nieskomplikowana. W Polsce największa aktywność ruchu punk przypada na lata 80.
cechy:
 zdecydowane odrzucenie tradycyjnego systemu społecznego,
 kwestionowanie wszelkiego rodzaju autorytetów,
 sprzeciw wobec dyskryminacji, rasizmu, podziałów politycznych i ekonomicznych,
 krytyka tradycyjnych wartości i realizujących je instytucji społecznych (wojsko, policja kościół),
 nieufność wobec mass mediów,
 nastawienie anarchistyczne, pacyfistyczne, a w części środowisk proekologiczne,
Skini (skinheadzi)
Subkultura ta pojawiła się w Anglii w połowie lat 60. Nazwa odnosi się do głównej cechy wyglądu skina:
krótkich lub ogolonych do samej skóry włosów, kurtka typu flyers, dżinsowe spodnie z podwiniętymi
nogawkami, szerokie, elastyczne szelki oraz wysokie, ciężkie i wypastowane do połysku buty. Główną
cechą tej subkultury jest silne przywiązanie do wąsko rozumianej społeczności lokalnej.
W Polsce przejawy działalności skinów obserwuje się od około 20 lat.
Ideologia ruchu ma charakter skrajne nacjonalistyczny. Propagowane hasła są przejawem postaw wręcz
faszystowskich. Celem ataków są ludzie należący do mniejszości etnicznych, będący zaprzeczeniem
swoiście pojmowanej idei siły i porządku.
cechy:

ciągła gotowość do walki,


brak kompromisów,
pogarda dla słabszych.
Rastafarianie
Ruch Rastafari zapoczątkowany został w latach trzydziestych na Jamajce w środowiskach ruchu walki o
równouprawnienie rasowe. Wyrasta też z interpretacji biblijnego proroctwa, aspiracji społecznokulturalnych osób czarnoskórych i kazań Marcusa Garveya. Rozpowszechniał się wraz z emigracją
mieszkańców Jamajki, a także dzięki muzyce (rocksteady, reggae, dub, ragga, ska i dancehall). Nazwa ruchu
pochodzi od imienia chrzestnego cesarza Ras Tafari, co w języku amharskim znaczy książę straszliwy.
Ulubioną muzyką rastafarian to reggae (połączenie muzyki jamajskiej, bluesa i soulu). najbardziej znany jest
Bob Marley.
Właśnie popularność tego rodzaju muzyki była jedną z przyczyn pojawienia się tej subkultury w Polsce we
wczesnych latach 80.
cechy:






nieużywanie alkoholu i narkotyków,
spożywanie żywności czystej ekologicznie,
wyzbycie się przemocy,
propagowanie zasad braterstwa i równości między ludźmi,
prowadzenie spokojnego trybu życia, wolnego od rywalizacji, agresji i stresu.
włosy - „dredy”.
Graficiarze (sprejowcy)
Mianem graffiti określa się rysunki i napisy, wykonywane w miejscach publicznych. W Polsce początki tej
subkultury sięgają lat 80. Największy rozwój przypada natomiast na początkowy okres transformacji
ustrojowej. Grafficiarze najczęściej działają w grupach, w nocy. Rysunki mogą mieć charakter własnych
kompozycji lub być inspirowane. Zdaniem opinii publicznej ich działalność przynosi szkody materialne.
Według grafficiarzy – rozjaśnia i ubarwia otaczający ich, szary świat.
Metalowcy
Metalowcy, metale (ang. metalhead, headbanger, metallian) - subkultura powstała na początku lat 70. XX
wieku, zgromadzona wokół muzyki heavymetalowej i jej podgatunków. Subkultura ta powstała w Wielkiej
Brytanii i Stanach Zjednoczonych, jednak metalowców można spotkać w wielu krajach, najwięcej co
ciekawe w Japonii i Brazylii.
cechy:
 długie włosy,
 obcisłe spodnie,
 skórzane kurtki,
 czarne T-shirty,
 ćwiekowane pasy.
Skejci (skaterzy)
Jeżdżą na rolkach i deskorolkach. W Polsce grupy skejtów powstały pod koniec lat 80. Ich uczestnicy
wywodzili się z ruchu punk. Dla członków subkultury skateboarding jest czymś więcej niż tylko sportem i
zabawą - jest częścią ich stylu życia. Główne jego cechy to spontaniczność, luz i podkreślanie niezależności.
Przynależność do subkultury manifestowana jest przez specyficzny ubiór: czapki baseballówki lub chustki
bandanki, obszerne bluzy z kapturami, luźne podkoszulki. Sympatycy subkultury mogą sprawdzić swoje
umiejętności sportowe podczas zawodów, zaopatrzyć się w specjalistycznych sklepach w sprzęt i kultową
odzież.
Hip - Hop
Ruch kulturowy, rozpoczęty przez Afroamerykanów i Latynosów we wczesnych latach 70. XX wieku w
nowojorskim Bronksie. Hip-hop zaczął przenikać do świata kultury masowej na początku lat 80. W
następnej dekadzie zaczął zyskiwać popularność w innych rejonach świata. Protoplastą ruchu hip-hopowego
był DJ Kool Herc (ok. 1969-1971), a DJ Hollywood jest uznawany za pierwszego, który określił kulturę
mianem “hip-hopu”.
Kultura hip-hopu w swoim pochodzeniu, wywodzi się przede wszystkim ze zmarginalizowanych społecznie
środowisk. W swoim pochodzeniu jest nonkonformistyczna w odniesieniu do zachodniego systemu wartości
i estetyki, np. nie stroni od wulgarnej ekspresji.
Technomani
Nazwa subkultury pochodzi od stylu muzycznego, opartego na monotonnym, jednostajnym,
wprowadzającym w taneczny trans rytmie. Subkultura inspirowana tego rodzaju muzyką pojawiła się pod
koniec lat 80. w USA i W. Brytanii. W Polsce uzyskała popularność w połowie następnej dekady. Oprócz
fascynacji muzyką, technomanów łączy zamiłowanie do tańca oraz oryginalnych, futurystycznie
zaprojektowanych strojów. Największe europejskie imprezy techno odbywają się w Niemczech, a w Polsce
- W Łodzi. Ponieważ trwające kilkanaście godzin imprezy są wyczerpującym przeżyciem, młodzież używa
w ich trakcie różnych substancji dopingujących.
Dresiarze i jumacy
Oba określenia odnoszą się do młodzieżowych subkultur dewiacyjnych, których powstanie jest efektem
ubocznym procesów transformacji ustrojowej i zmian społeczno- politycznych zachodzących w naszym
kraju w latach 90. Ich ulubionym strojem są dresy znanych firm, krótko ostrzyżone włosy. Dresiarze lubią
się popisywać przed rówieśnikami i ostentacyjnie demonstrują swoją zamożność. Dochody czerpią z
działalności przestępczej. Sami nie używają narkotyków (jedynie amfetamina przed „ akcją”).
Większość członków subkultury to osoby o wykształceniu zawodowym lub średnim.
Jumacy to młodzi ludzie, dla których źródłem dochodu są kradzieże sklepowe dokonywane za granicą.
Jumacy zwykle kradną drogie towary, które następnie sprzedają paserom. Podobnie jak dresiarze lubią
imponować swoją zamożnością.
Hakerzy i freekerzy
Działalność subkultury hakerów może mieć zarówno charakter intelektualnej zabawy i swoiście
pojmowanego sportu, nastawionego na wynajdywanie luk komputerowych w systemach zabezpieczeń;
może też mieć znamiona aktywności przestępczej.
Mianem freekerów określa się młodzież świetnie obeznaną z zasadami działalności systemów
telekomunikacyjnych. Członkowie tej subkultury wykorzystują swoją wiedzę, łamiąc kody
telekomunikacyjne, podłączają się nielegalnie do sieci telefonicznej i dzwonią na koszt operatorów lub osób
prywatnych.
Szalikowcy
Główne przejawy działalności subkultury szalikowców to naruszenia porządku, do których dochodzi nie
tylko podczas meczów piłki nożnej, ale również przed i po spotkaniach, oraz na trasach dojazdowych do
stadionów. Do chuligańskich ekscesów dochodzi najczęściej na i w pobliżu obiektów sportowych, ulicach
miast, w obrębie dworców kolejowych. Można wyróżnić trzy najczęściej występujące formy negatywnych
zachowań agresywnych kibiców. Są to: awantury połączone z bójkami, rzucanie niebezpiecznych
przedmiotów oraz tzw. pociągi grozy. Chóralne śpiewy i wulgarne okrzyki można zakwalifikować jako
wykroczenie, stanowią one jednak, przede wszystkim, naruszenie zasad fair play. Większość grup
szalikowców ma ustalony repertuar kilku lub kilkunastu najczęściej wykonywanych piosenek. Zjawisko
chuligaństwa na stadionach piłkarskich w Polsce ma swoje początki w połowie lat 70. Największy rozwój
subkultury piłkarskich fanów przypada na lata 90. Zdecydowana większość grup szalikowców odnosi się do
siebie wrogo i zwalcza się wzajemnie.
Emo
Dwuznaczny termin slangowy używany do opisania lub w odniesieniu do mody, stylu i postawy połączonej
z muzyką post-hardcore, pop punk, a także metalcore. Emo może również opisywać muzykę emo lub
ogólnie stan emocjonalny (jak “czuć się emo”). Jest również (czasami niepochlebnie) używane w stosunku
do kogoś ubierającego się jako stereotypowy emo lub kogoś ogólnie, we własnym mniemaniu,
nieprzystosowanego do realiów świata.
Emo powstało jako reakcja na agresywny i materialistyczny styl życia amerykańskich raperów. Dotyczy to
głównie popełniania przestępstw, zażywania środków odurzających, powierzchowności, braku okazywania
uczuć oraz konsumpcjonizmu. Sprzeciw ten objawia także w modzie - czyste, schludne, obcisłe ubrania,
nakładanie makijażu oraz zadbane fryzury będące zaprzeczeniem luźnego, ulicznego wyglądu gangsterów.
III. Celebracja słowa Bożego oraz adoracja Najświętszego Sakramentu
w jednej z parafii dekanatu (20 czerwca 2014)
Temat: Do ,,dobrego” buntu potrzebujemy Ducha Świętego i Jego darów.
Pieśń - „O Stworzycielu, Duchu przyjdź” lub inna
Kapłan: W Imię Ojca i Syna i Ducha Świętego.
Wierni: Amen.
K: Miłość Boga Ojca, łaska naszego Pana Jezusa Chrystusa i dar jedności w Duchu Świętym niech będą z
wami wszystkimi.
W: I z duchem twoim.
WPROWADZENIE
K: Gromadzimy się dziś na modlitwie w naszym wieczerniku. Duch Święty przychodzi dzisiaj z tą samą
mocą, z którą zstąpił na modlących się w Wieczerniku prawie dwa tysiące lat temu, stąd powinniśmy z
większą gorliwością i intensywnością modlitwy wołać: Przyjdź, Duchu Święty! Przyjdź, Światłości sumień!
To dzięki Niemu możemy wyznawać wiarę w Jezusa jako Zbawiciela. To Duch Pański buduje jedność
dzieci Bożych w Kościele, to On jest dawcą jedności i pokoju w świecie. Niech ta wspólna modlitwa
pozwoli wszystkim doświadczyć, że Duch Pana daje jedność, że pomaga otwierać się na różnorodność
darów i charyzmatów.
Jezus zostawia nam niezwykłą obietnicę, która może stać się dla nas oparciem w najtrudniejszych
momentach życia. Obiecał, że ześle Ducha Świętego obdarzającego nas pokojem. Gromadząc się w tej
naszej wspólnocie wiary, prośmy gorąco, aby Duch Pocieszyciel zstąpił na nas ze swoją mocą.
Modlitwa w ciszy, w której wierni przedstawiają swoje intencje. Po niej kapłan – zbierając poszczególne
intencje - odmawia modlitwę.
K: Módlmy się:
Boże, Ty przez misterium dnia dzisiejszego uświęcasz swój Kościół ogarniający wszystkie ludy i narody,
ześlij dary Ducha Świętego na całą ziemię i dokonaj w sercach wiernych tych cudów, które zdziałałeś w
początkach głoszenia Ewangelii. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.
LITURGIA SŁOWA
I Czytanie – (Rz 8, 5 – 17)
Z Listu św. Pawła Apostoła do Rzymian
Ci bowiem, którzy żyją według ciała, dążą do tego, czego chce ciało; ci zaś, którzy żyją według Ducha - do
tego, czego chce Duch. Dążność bowiem ciała prowadzi do śmierci, dążność zaś Ducha - do życia i pokoju.
A to dlatego, że dążność ciała wroga jest Bogu, nie podporządkowuje się bowiem Prawu Bożemu, ani nawet
nie jest do tego zdolna. A ci, którzy żyją według ciała, Bogu podobać się nie mogą. Wy jednak nie żyjecie
według ciała, lecz według Ducha, jeśli tylko Duch Boży w was mieszka. Jeżeli zaś kto nie ma Ducha
Chrystusowego, ten do Niego nie należy. Jeżeli natomiast Chrystus w was mieszka, ciało wprawdzie
podlega śmierci ze względu na [skutki] grzechu duch jednak posiada życie na skutek usprawiedliwienia. A
jeżeli mieszka w was Duch Tego, który Jezusa wskrzesił z martwych, to Ten, co wskrzesił Chrystusa
<Jezusa> z martwych, przywróci do życia wasze śmiertelne ciała mocą mieszkającego w was swego Ducha.
Jesteśmy więc, bracia, dłużnikami, ale nie ciała, byśmy żyć mieli według ciała. Bo jeżeli będziecie żyli
według ciała, czeka was śmierć. Jeżeli zaś przy pomocy Ducha uśmiercać będziecie popędy ciała - będziecie
żyli.
Albowiem wszyscy ci, których prowadzi Duch Boży, są synami Bożymi. Nie otrzymaliście przecież ducha
niewoli, by się znowu pogrążyć w bojaźni, ale otrzymaliście ducha przybrania za synów, w którym
możemy wołać: Abba, Ojcze! Sam Duch wspiera swym świadectwem naszego ducha, że jesteśmy dziećmi
Bożymi. Jeżeli zaś jesteśmy dziećmi, to i dziedzicami: dziedzicami Boga, a współdziedzicami Chrystusa,
skoro wspólnie z Nim cierpimy po to, by też wspólnie mieć udział w chwale.
Oto słowo Boże
Psalm responsoryjny
(Ps 104,1.24.29-31.34)
REFREN: Niech stąpi Duch Twój i odnowi ziemię
Błogosław, duszo moja, Pana,
o Boże mój, Panie, Ty jesteś bardzo wielki.
Jak liczne są dzieła Twoje, Panie,
ziemia jest pełna Twych stworzeń.
Gdy odbierasz im oddech, marnieją
i w proch się obracają.
Stwarzasz je napełniając swym duchem
i odnawiasz oblicze ziemi.
Niech chwała Pana trwa na wieki,
niech Pan się raduje z dzieł swoich.
Niech miła Mu będzie pieśń moja,
będę radował się w Panu.
Śpiew przed Ewangelią
Alleluja, Alleluja, Alleluja.
Przyjdź Duchu Święty, napełnij serca swoich wiernych i zapal ogień swojej miłości.
Alleluja, Alleluja, Alleluja.
Ewangelia – (J 14, 15 – 20. 26)
Z Ewangelii według św. Jana
Jezus powiedział do swoich uczniów: Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania. Ja
zaś będę prosił Ojca, a innego Pocieszyciela da wam, aby z wami był na zawsze - Ducha Prawdy, którego
świat przyjąć nie może, ponieważ Go nie widzi ani nie zna. Ale wy Go znacie, ponieważ u was przebywa i
w was będzie. Nie zostawię was sierotami: Przyjdę do was. Jeszcze chwila, a świat nie będzie już Mnie
oglądał. Ale wy Mnie widzicie, ponieważ Ja żyję i wy żyć będziecie. W owym dniu poznacie, że Ja jestem
w Ojcu moim, a wy we Mnie i Ja w was. (…)
To wam powiedziałem przebywając wśród was. A Pocieszyciel, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim
imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem.
Oto słowo Pańskie
HOMILIA - kilka myśli do wykorzystania
A/ „POSŁANI” – nabożeństwo posłania – „idźcie…, bez obawy…, aby służyć” – czuwanie modlitewne–
modlitwa o dary Ducha Świętego – możliwość przystąpienia do sakramentu pokuty i pojednania
(„rewolucję” = raban zaczynam od siebie, czyli najpierw porządkuję swoje życie, dopiero później innych).
Na zakończenie wspaniałego Spotkania Młodych w Rio de Janeiro, papież Franciszek posyłając młodych
misjonarzy na cały świat powiedział:
„Drodzy Bracia i Siostry, Droga Młodzieży!
„Idźcie (…) i nauczajcie wszystkie narody” (…)
Jezus Cię wzywa, abyś był uczniem pełniącym misję! (…)
Co mówi nam Pan? Trzy słowa: idźcie, bez obawy, aby służyć.
B/ 1. Idźcie. W tych dniach tutaj, w Rio, mogliście przeżyć piękne doświadczenie spotkania Jezusa, i to
spotkania Go wspólnie z innymi, odczuwaliście radość wiary. Ale doświadczenie tego spotkania nie może
zostać zamknięte w waszym życiu czy w małej grupie parafialnej, w ruchu, waszej wspólnocie. Byłoby to
niczym odcięcie tlenu płonącemu ogniu. Wiara jest płomieniem, który staje się tym żywszy, im bardziej się
nią dzieli, przekazuje, aby wszyscy mogli poznać, umiłować i wyznawać Jezusa Chrystusa, który jest Panem
życia i historii (por. Rz 10, 9).
Jednakże uwaga! Jezus nie powiedział: jeśli chcecie, jeśli macie czas, idźcie, ale powiedział: „Idźcie (...) i
nauczajcie wszystkie narody”. Dzielenie się doświadczeniem wiary, dawanie świadectwa wiary, głoszenie
Ewangelii jest poleceniem, które Pan daje całemu Kościołowi, także tobie. Jest to nakaz, który nie wynika
jednak z woli panowania czy z woli władzy, ale z siły miłości, z faktu, że Jezus pierwszy przyszedł do nas i
dał nam nie trochę siebie, lecz dał nam całego siebie, On dał swoje życie, aby nas zbawić i ukazać nam
miłość i miłosierdzie Boga. Jezus nie traktuje nas jak niewolników, ale jak osoby wolne, jak przyjaciół,
braci. Nie tylko nas posyła, ale nam towarzyszy, zawsze jest przy nas w tej misji miłości.
Gdzie nas posyła Jezus? Nie ma granic, nie ma ograniczeń: posyła nas do wszystkich. Ewangelia jest dla
wszystkich, a nie dla niektórych. Nie jest tylko dla tych, którzy wydają się nam bliżsi, bardziej otwarci,
bardziej przyjaźni. Jest dla wszystkich. Nie bójcie się iść i nieść Chrystusa w każde środowisko, aż na
peryferie egzystencjalne, także do tych, którzy wydają się najbardziej oddaleni, najbardziej obojętni. Pan
poszukuje wszystkich, pragnie, aby wszyscy poczuli ciepło Jego miłosierdzia i Jego miłości. (…)
Św. Paweł mówi: „Biada mi (...), gdybym nie głosił Ewangelii” (1 Kor 9, 16). (…) Teraz to głoszenie jest
powierzone również wam, aby zabrzmiało z nową siłą. Kościół was potrzebuje, potrzebuje cechującego was
entuzjazmu, kreatywności i radości. (…) Czy wiecie, co jest najlepszym narzędziem do ewangelizowania
młodych ludzi? Inny młody człowiek. Oto droga, którą wszyscy powinniście iść!
2. Bez obawy. Ktoś mógłby pomyśleć: „Nie mam specjalnego przygotowania, jak mogę iść i głosić
Ewangelię?". Drogi przyjacielu, twój lęk nie różni się zbytnio od lęku, jaki ogarnął Jeremiasza, - słyszeliśmy
w czytaniu – gdy został powołany przez Boga, aby był prorokiem. „Ach, Panie Boże, przecież nie umiem
mówić, bo jestem młodzieńcem!”. Bóg mówi również do was to, co powiedział Jeremiaszowi: „Nie lękaj się
(...), bo jestem z tobą, by cię chronić” (Jr 1, 6. 8). On jest z nami!
„Nie lękaj się”. Kiedy idziemy głosić Chrystusa, On sam idzie przed nami i nas prowadzi. Wysyłając swoich
uczniów na misję, obiecał: „Ja jestem z wami przez wszystkie dni” (Mt 28, 20). Prawda ta dotyczy także
nas! Jezus nigdy nikogo nie zostawia samym! Zawsze nam towarzyszy.
Jezus zresztą nie powiedział: „idź”, ale „idźcie”. Jesteśmy posłani razem. Drodzy młodzi, odczuwajcie, że
w tej misji towarzyszy wam cały Kościół, a także świętych obcowanie. Kiedy wspólnie podejmujemy
wyzwania, wówczas jesteśmy mocni, odkrywamy zasoby, których posiadania nie byliśmy świadomi. Jezus
nie powołał apostołów do życia w izolacji, ale powołał ich, aby tworzyli grupę, wspólnotę. (…) Człowiek
młody zaraża młodością. (…) Kontynuujcie i nie lękajcie się!
3. Ostatnie słowo: aby służyć. Na początku Psalmu, który odśpiewaliśmy, znajdują się następujące słowa:
„Śpiewajcie Panu pieśń nową” (96 [95], 1). Jaka jest ta nowa pieśń? Nie chodzi o słowa ani o melodię, ale o
śpiew waszego życia, pozwolenie, aby nasze życie utożsamiało się z życiem Jezusa, podzielanie Jego
uczuć, Jego myśli, Jego działania. A życie Jezusa jest życiem dla innych, życie Jezusa jest życiem dla
innych. Jest życiem posługi.
Św. Paweł, jak usłyszeliśmy przed chwilą w czytaniu, mówi: „Stałem się niewolnikiem wszystkich, aby
tym liczniejsi byli ci, których pozyskam” (1 Kor 9, 19). Aby głosić Jezusa, Paweł stał się „sługą
wszystkich”. Ewangelizacja jest dawaniem osobiście świadectwa o miłości Boga, jest przezwyciężaniem
naszych egoizmów, jest służeniem, pochylając się, żeby umywać nogi naszym braciom, tak jak to czynił
Jezus.
Trzy słowa: Idźcie, bez obawy, aby służyć. Idźcie, bez obawy, aby służyć. Postępując zgodnie z tymi trzema
słowami, doświadczycie, że ten, kto ewangelizuje, jest ewangelizowany, kto przekazuje radość wiary,
otrzymuje więcej radości. Drodzy młodzi, gdy wrócicie do swoich domów, nie bójcie się być wielkoduszni
dla Chrystusa, dawać świadectwo o Jego Ewangelii. W pierwszym czytaniu, kiedy Bóg posyła proroka
Jeremiasza, daje mu siłę, by „wyrywał i obalał, by niszczył i burzył, by budował i sadził” (por. Jr 1, 10). Tak
też jest w waszym przypadku. Niesienie Ewangelii jest niesieniem mocy Boga, aby wykorzeniać i niszczyć
zło i przemoc, aby burzyć i obalać bariery egoizmu, nietolerancji i nienawiści, aby budować nowy świat.
Drodzy młodzi, Jezus Chrystus na was liczy! Kościół na was liczy! Papież na was liczy! Maryja, Matka
Jezusa i nasza Matka, niech was zawsze otacza swoją czułą miłością: „Idźcie (…) i nauczajcie wszystkie
narody”. Amen.
(Fragmenty homilii Ojca Świętego Franciszka wygłoszona w czasie mszy świętej na zakończenie
Światowych Dni Młodzieży w Rio de Janeiro, 28 lipca 2013).
C/ Prawdziwy i ,,dobry” bunt to bunt ,,przeciw ciału”, bunt przeciw pokusom, złu, diabłu, naszej słabości…
D/ Wyrazem buntu jest też zachowywanie Bożych Przykazań. Mentalność współczesnego świata nie opiera
się na Dekalogu. Uczeń Jezusa, młody zbuntowany człowiek powinien się temu przeciwstawiać.
Chwila ciszy…
Pieśń – „Nie bój się, wypłyń na głębię” lub „Gdy schodzimy się, niech Święty Duch w nas działa” lub inna
WYSTAWIENIE NAJŚWIĘTSZEGO SAKRAMENTU
I MODLITWA ADORACYJNA
Pieśń – „Jezus jest tu” lub inna
Kapłan: W czasie naszego dzisiejszego spotkania przed Najświętszym Sakramentem będziemy prosić Boga
o Ducha Świętego i Jego dary. Siedem darów Ducha Świętego skupia się wokół mądrości życia. Jest to
mądrość wywiedziona z wiary w Boga - to rozumienie życia przez pryzmat wiary. Dary Ducha Świętego
jawią się nam zatem jako niezbędne, by żyć zgodnie z Bożym zamysłem. Można je porównać z iskrą, która
wydobywając się z krzemienia, nie wyczerpuje w nim ognia, nawet go nie umniejsza, lecz wznieca nowy
płomień. Dary Ducha Świętego to “siedem władz lub siedem źródeł działania, uaktywniających wiarę,
nadzieję i miłość, a także kierujących nimi w działaniu”. Najkrócej można ich działanie określić jako
oświecanie rozumu, uświęcanie serca i złączenie woli człowieka z wolą Bożą (kard. H. Manning).
Otwórzmy nasze serca i umysły na te Boże dary.
Pieśń - „Przybądź, Duchu Stworzycielu”
Lektor (chłopak): Dar mądrości - jest uczestniczeniem w mądrości Jezusa, czyli widzeniem ludzi, rzeczy i
ich relacji takimi, jakimi widzi je On. Jest to dar patrzenia na rzeczywistość oczami Boga, widzenia
wszystkiego w perspektywie wieczności. Jego przeciwieństwem jest głupota, która jest brakiem smaku w
sprawach Bożych. Głupota w myśleniu o życiu nie bierze pod uwagę krzyża, śmierci, kruchości życia; nie
uwzględnia w ogóle Boga, zawęża horyzont życia wyłącznie do doczesności. Dar mądrości – prowadzi do
uznania Boga za Stwórcę i Pana oraz do poznania człowieka, jego powołania, celu i sensu życia.
W chwili ciszy uczestnicy spotkania proszą Ducha Świętego o ten dar…
Kapłan: Duchu Przenajświętszy, Pocieszycielu, uświęcający dusze nasze, racz nam udzielić daru mądrości,
abyśmy poznawali i umiłowali Prawdę Wiekuistą i nigdy dóbr tego świata nie przedkładali nad dobro
wieczne.
Pieśń do Ducha Świętego…
Lektor (dziewczyna): Dar rozumu - jest sztuką wnikania w tajemnice Boże. Pomaga on rozumieć głęboko
to, co najważniejsze: życie, miłość, śmierć. Bez tego daru człowiek nie jest w stanie patrzeć z odwagą na to,
co się z nim dzieje, traci „Ducha”. „Rozumnie” znaczy „biorąc pod uwagę Boga”. Dar rozumu – służy do
poznania tajemnic i dzieł Bożych oraz do kierowania się nim w podejmowaniu decyzji.
Kapłan: Duchu Święty, udziel nam daru rozumu, abyśmy, na ile nasz umysł pojąć może, głębiej poznali i
zrozumieli prawdy wiary, abyśmy więcej rozumieli prawdy objawione i bardziej do nich się przywiązali
swoim umysłem i sercem.
Pieśń do Ducha Świętego…
Lektor (chłopak): Dar rady - jest kunsztem orientacji w moralnej złożoności życia. Pozwala radować się
życiem, pozwala się nie gubić, niweluje niepokój rodzący wątpliwości, z których powodu człowiek odwleka
podjęcie „moralnych” decyzji. Dar rady przynosi duchowy pokój, uzdalnia do entuzjazmu i do działania.
Jest źródłem pasji życia. Dar rady – pomaga człowiekowi wypełniać wolę Bożą poprzez odpowiednie, czyli
służące dobru, wybory.
Kapłan: Duchu Święty, daj nam dar rady, abyśmy we wszystkim u Ciebie szukali rady i u Ciebie ją zawsze
znajdowali.
Pieśń do Ducha Świętego…
Lektor (dziewczyna): Dar męstwa - jest pokarmem nadziei. To głównie ten dar uwalnia człowieka od lęku
przed największym wrogiem - śmiercią. Daje siłę „Ducha”, potrzebną w trudnych doświadczeniach życia,
takich jak choroby, rozłąki, sytuacje, o których wiemy, że nie będą miały ziemskiego happy endu. Dar
męstwa pomaga czerpać siłę do życia z samego źródła witalności: z Boga samego. Dar męstwa – wyzwala
odwagę w dochowaniu wierności Bogu i Jego woli w obliczu różnorakich przeciwności.
Kapłan: Duchu Święty, daj nam dar mocy, abyśmy przezwyciężali pokusy nieprzyjaciela i znosili
prześladowania, na które moglibyśmy być wystawieni.
Pieśń do Ducha Świętego…
Lektor (chłopak): Dar umiejętności (wiedzy) - jest poznawaniem prawdy o Bogu i budowaniem wiedzy o
sobie, ludziach i świecie na tej właśnie prawdzie. Dar umiejętności – uczy człowieka tak korzystać ze
środków naturalnych i nadprzyrodzonych, by mógł on prowadzić siebie i innych do uświęcenia, czyli
zjednoczenia z Bogiem.
Kapłan: Duchu Święty, obdarz nas darem umiejętności, abyśmy umieli w świetle wiary patrzeć na rzeczy
stworzone. Niech sprawy ludzkie, dzięki Twojemu natchnieniu, będą przez nas właściwie oceniane i
wszystko niech prowadzi nas do Boga.
Pieśń do Ducha Świętego…
Lektor (dziewczyna): Dar bojaźni Pańskiej - jest taką miłością do Boga, która świadoma jest własnej
kruchości. To lęk przed tym, aby nie zerwać z Nim relacji, poczucie głębokie, że Bóg jest tajemnicą, z którą
nie można igrać; lęk przed tym, że nie jest się w stanie sprostać wielkiej, Boskiej miłości, a równocześnie
silne pragnienie bycia całym dla Boga. To dar, który owocuje odpowiedzialnością za siebie i innych. Bojaźń
wobec Pana nie jest czymś, co miażdży, ale czymś, co poszerza serce i daje radość. W tym sensie jest
syntezą biblijnej duchowości. Dar bojaźni Bożej – prowadzi do uległości Bogu związanej ze świadomym i
dobrowolnym odrzuceniem grzechu.
Kapłan: Duchu Święty, daj nam dar bojaźni Bożej, aby żadna bojaźń ani względy ziemskie nie mogły nas od
Ciebie oderwać.
Pieśń do Ducha Świętego…
Lektor (chłopak): Dar pobożności - jest zdolnością traktowania Boga jako Ojca. Czyli bycia wobec Niego
na sposób synowski; prosto, z ciepłym szacunkiem, czule; wychwalając Go i adorując. Ale pobożność
wyraża się również w sposobie odnoszenia się do ludzi. Poznać ją po wrażliwości, delikatności,
serdeczności, łagodności. Jej przeciwieństwem jest niezdolność rozumienia innych, niewrażliwość na nich,
zatwardziałość serca. Pobożność ma po prostu swoje źródło w świadomości, że jest się dzieckiem Boga. I
jest tej świadomości siłą oraz owocem. A jeśli się tego poczucia nie ma, to źle się traktuje zarówno Boga,
jak i ludzi... Dar pobożności – uzdalnia człowieka do nawiązywania osobistych relacji z Bogiem i
oddawania Mu czci tak indywidualnie, jak i we wspólnocie wierzących.
Kapłan: Duchu Święty, obdarz nas darem zdrowej pobożności. Wszystko, co zostało nam dane, pochodzi z
Bożej dobroci dla nas. Tylko Bogu należy się najwyższy szacunek i uwielbienie. Dopomóż nam, byśmy
Boga najbardziej miłowali, ze wszystkiego, co jest na świecie, abyśmy Jemu całkowicie zaufali, jak dziecko
ufa dobremu ojcu. Spraw, byśmy za bezmiar dobroci i miłosierdzia, którego doświadczamy, umieli składać
Bogu dziękczynienie całym sercem, umysłem i czynami. Ustrzeż nas także od wszelkiego fałszu w
pobożności, od wszystkiego, co może gorszyć i osłabiać wiarę innych.
Pieśń do Ducha Świętego…
Kapłan: Panie Jezu, ukryty w Najświętszym Sakramencie, który uniżyłeś samego siebie, pozostając wśród
nas w znaku Chleba, prosimy Cię poślij nam Ducha Świętego, aby wyciszył nasze wnętrze. Daj nam ducha
uwielbienia i chwały. Daj nam serca otwarte na Twoje działanie, na przemieniającą i uzdrawiającą łaskę
Twojego Słowa i Twej zbawczej obecności.
Pieśń na zakończenie adoracji i błogosławieństwo Najświętszym Sakramentem
Po modlitwie w kościele spotkanie integracyjne przy herbacie i ciastku (podczas tego spotkania można
zaprezentować filmy o ŚDM, wysłuchać świadectw uczestników, itp.).
IV. Spotkanie formacyjne w parafii (27 czerwca 2014)
Materiały na spotkanie w parafiach 27 czerwca zostaną opublikowane w najbliższym czasie.