Badacz przeszłości
advertisement
Wszechświat wg ludzi prehistorycznych Już w najdawniejszych czasach, tj. ok. 100 tys. lat p.n.e., ludzie zwracali uwagę na otaczający ich świat – nam może się to wydać banalne, ale pierwszą obserwacją było zauważenie cyklu, jakim jest następowanie po sobie dnia i nocy. Babilończycy Dla mieszkańców Babilonu najważniejsze było Słońce uważali je za najpotężniejszą siłę, dającą życie, sterującą wszystkimi procesami zachodzącymi na Ziemi . Nieco gorszym towarzyszem Słońca był Księżyc, który wędrował po niebie zmieniając swój wygląd. Egipcjanie Za czasów świetności Egiptu (tj. ok. 3 tys. lat p.n.e.) cykle ciał niebieskich były już doskonale znane. Egipcjanie podzielili cykl gwiezdny na rok - 365,25 dnia, a każdy dzień na 24 godziny, które z kolei mierzyli za pomocą zegarów słonecznych i wodnych. Dzięki temu, co roku po pojawieniu się na horyzoncie jasnej gwiazdy Sirius, wiedzieli, że wyleje Nil. Podczas budowy świątyń i piramid także korzystali z gwiazd. Grecy Grecy stworzyli jedną z najwspanialszych cywilizacji starożytności; mieli zupełnie nowe poglądy na świat. Pierwszym astronomem był Tales z Miletu (625-547 p.n.e.). Uważał on, że Ziemia jest płaskim, okrągłym dyskiem, pływającym po wielkim morzu. Pierwszym człowiekiem, który uznał Ziemię za kulę był Pitagoras (570-480 p.n.e.) - grecki matematyk. Ziemia miała być otoczona ośmioma przeźroczystymi, koncentrycznymi sferami, na których znajdowały się Słońce, Księżyc i planety. Niewątpliwie najwspanialszym myślicielem był grecki filozof – Arystoteles (384-322 p.n.e.). Jako pierwszy udowodnił, że Ziemia jest kulą oraz, że cień rzucany przez Ziemię na Księżyc podczas jego zaćmienia ma okrągły kształt, a taki może dawać tylko kula. Jednym z najbardziej znanych, najwybitniejszych uczonych był Ptolemeusz (100-178 n.e.). Udało mu się wykonać pierwsze mapy świata i nieba, policzyć gwiazdy i opisać ich jasność. Jednak jego największym dziełem była książka Almagest, w której nakreślił stan wiedzy astronomicznej w II w. n.e., oraz zawarł teorię geocentrycznego układu Wszechświata. Środkiem Wszechświata miała być nieruchoma Ziemia, wokół której krążyły planety: Księżyc i Słońce oraz sfera gwiazd stałych. Renesans- Teoria heliocentryczna 19 lutego 1473 r. w Toruniu urodził się Mikołaj Kopernik. Mając lat dwadzieścia cztery był wykształcony w dziedzinie: medycyny, prawa kościelnego, ekonomii, matematyki oraz astronomii. Kopernik chcąc wyjaśnić zjawiska zachodzące na Ziemi i w jej otoczeniu, zakłada trzy rodzaje ruchu Ziemi: w 24 godziny Ziemia obraca się wokół własnej osi, w ciągu roku, tak jak inne planety okrąża Słońce, także jej oś wykonuje ruch precesyjny. Był to prawdziwy przełom - powstała nowa idea - nie Ziemia, a Słońce w środku Wszechświata - czyli układ heliocentryczny. Swoje dzieło „Sześć ksiąg o obrotach ciał niebieskich” zawierające te teorie, powstałe w latach 1515-1530, Kopernik wydał dopiero w 1543 r. Kiedy ta dedykowana papieżowi Pawłowi III książka dotarła do Rzymu (w dniu śmierci astronoma) została natychmiast umieszczona na indeksie ksiąg zakazanych. Według Kopernika Ziemi była tylko jedną z planet okrążających Słońce, nie miała specjalnego znaczenia, nie była nawet pierwsza w kolejności od Słońca. Mistrz zmarł, nawet nie zobaczywszy wydania swojego dzieła. Pozostało przysłowie „Wstrzymał Słońce, ruszył Ziemię”. Johannes Kepler Johannes Kepler (1571–1630) – niemiecki matematyk, astronom i astrolog. Najbardziej znany jest z nazwanych jego imieniem praw ruchu planet. I Prawo Keplera Każda planeta krąży po orbicie eliptycznej a Słońce znajduje się w jednym z jej ognisk. II Prawo Keplera Promień wodzący poprowadzony ze środka Słońca do środka planety zakreśla równe pola powierzchni w równych odstępach czasu. III Prawo Keplera Sześciany wielkich pół osi orbit jakichkolwiek dwóch planet mają się tak do siebie jak kwadraty ich okresów obiegu. Galileusz W 1609 roku Galileusz po raz pierwszy za pomocą lunety obserwował obiekty astronomiczne. Zobaczył kratery na Księżycu, stwierdził, iż Wenus, podobnie jak Księżyc, widoczna jest w różnych fazach. Obserwował także cztery największe księżyce Jowisza, nazwane później Księżycami Galileuszowymi. Luneta Galileusza była bardzo prostym instrumentem, ale wkrótce potem zaczęto budować coraz bardziej złożone teleskopy. Przełom XVII i XVIII wieku Isaac Newton - angielski samouk. Jego głowę zaprzątały od najmłodszych już lat przeróżne pomysły. Zbudował wiele maszyn pomagających w codziennym życiu. Ale najbardziej znaną rzeczą (oczywiście oprócz trzech zasad dynamiki) było tzw. „jabłko Newtona”, a mianowicie odkrycie grawitacji, która była tym większa im większą masę miało ciało. Wiek XIX i XX Te dwa wieki są nazywane wiekami odkryć. Wynaleziono więcej nowych rzeczy niż w całej wcześniejszej historii świata. W astronomii jednak od czasów Kopernika nie było w zasadzie żadnych przełomowych odkryć. Było wielu wspaniałych naukowców.
