Operacja BARBAROSSA - HISTORIA - dibi77

Operacja BARBAROSSA.doc
(512 KB) Pobierz
Operacja
„Barbarossa”
ATAK NIEMIEC NA ZSRR
WYBÓR DOKUMENTÓW, INFORMACJ I FAKTÓW
OPR. DAWID B.
Spis treści
1 Przygotowania III Rzeszy

2 Przygotowania ZSRR


3 Przebieg operacji
3.1 Działania Grupy Armii „Północ”
o

3.1.2 Walki o Dyneburg


3.1.3 Obrona Dźwiny

3.1.4 Walki o Psków

3.2 Działania Grupy Armii „Środek”
o

3.2.1 Początek walk

3.2.2 Dalsze natarcie

3.2.3 Atak na Kijów
3.3 Działania Grupy Armii „Południe”
o

3.3.1 Sytuacja na granicy radziecko-rumuńskiej

4 Potyczki ZSRR z Finlandią
5 Rekapitulacja warunków przebiegu kampanii




3.1.5 Dalsze walki
3.1.6 Atak na Leningrad


3.1.1 Pierwsze walki
6 Rezultat ofensywy
7 Wojna wyniszczająca
8 Przyczyny klęski Niemiec
9 Stan czołgów Armii Czerwonej na 1 czerwca 1941
10 Stan czołgów Armii Czerwonej na 22 czerwca 1941


11 Stan czołgów Wehrmachtu na 22 czerwca 1941



12 Przypisy
13 Bibliografia
14 Linki zewnętrzne
Operacja Barbarossa
(niem. Unternehmen Barbarossa) – agresja III Rzeszy na ZSRR w trakcie II wojny światowej. Pierwotny plan
przewidywał atak 15 maja 1941[4], ale z powodu obalenia proniemieckiego rządu księcia Pawła Hitler musiał
interweniować na Bałkanach, w Jugosławii, a także w Grecji[5]. Przełożono więc atak na 22 czerwca 1941 roku. Plan
ataku był przygotowany i podpisany przez Adolfa Hitlera już 18 grudnia 1940 (dyrektywa nr 21). Była to największa i
najważniejsza operacja niemiecka w czasie wojny, której porażka zdecydowała ostatecznie o niemieckiej przegranej
w całej wojnie. Bitwy na froncie wschodnim, gdzie realizowano operację „Barbarossa”, okazały się być jednymi z
najbrutalniejszych i najbardziej wyniszczających potyczek dla obu stron. Nazwa „Barbarossa” wywodzi się od
przydomku cesarza rzymsko-niemieckiego Fryderyka I Barbarossy.

Przygotowania III Rzeszy
Atak na ZSRR był planowany przez Hitlera od dawna, wspominał o tym już w swojej książce Mein Kampf w
1924 roku[6] (wspomniane to jednak było tylko w jednym zdaniu, a głównym wrogiem wymienionym w Mein Kampf była
Francja[7]). Uważał, że Niemcy potrzebują „przestrzeni życiowej” na wschodzie, sięgającej nie tylko Polski, ale i terenów
radzieckich (zwłaszcza Ukrainy). Przed rozpoczęciem działań wojennych pomiędzy ZSRR a Niemcami, kraje te
nominalnie pozostawały w sojuszu, zawiązanym paktem Ribbentrop-Mołotow w 1939, zapewniającym o wzajemnej
nieagresji. Jednak szybkie postępy w podporządkowywaniu ZSRR przewidzianych w pakcie stref wpływu (wojna w
Finlandii[8], opanowanie Besarabii, Bukowiny północnej, Litwy, Łotwy i Estonii, przymusowe wysiedlenia ludności
niemieckojęzycznej z krajów nadbałtyckich), a przede wszystkim intensyfikacji zbrojeń, zdobywanie doświadczenia
przez Armię Czerwoną (ros. Рабоче-Крестьянская Красная Армия, Rabocze-Krestjanska Krasnaja Armija, w
skrócie: RKKA) i zagrożenie rumuńskich pól naftowych spowodowały przyspieszenie prac nad planem agresji na
ZSRR.
Już miesiąc po opanowaniu ostatniego państwa nadbałtyckiego Hitler wydał dyrektywę 21 (18 grudnia 1940
roku) pomimo, że cały czas trwała bitwa o Anglię[9].
Autorem planu operacji „Barbarossa” w sporej części był sam Hitler. Jego doradcy odradzali mu wojnę na dwóch
frontach równocześnie, ale Hitler uważał się za politycznego i militarnego geniusza, zdolnego zrealizować swoje
ambitne plany szybkiego zakończeniu wojny na zachodzie i przeniesieniu działań wojennych na wschód. Takie
mniemanie ugruntowały w nim dotychczasowe łatwe zwycięstwa w Europie Zachodniej i Skandynawii. Plany szybkiego
podboju komentował, mówiąc o przedwojennym układzie sił w Europie: „Musimy jedynie kopnąć w drzwi, a cała zgniła
konstrukcja zacznie się rozpadać”. Plany Hitlera zakładały również bezproblemowe rozprawienie się z wrogiem na
froncie wschodnim – chciał podbić Europę Wschodnią przed zimą, nie rozważając innej ewentualności.
Do działań na froncie wschodnim Hitler skoncentrował 4 733 990 żołnierzy w 164 dywizjach (w tym 135 dywizji
niemieckich i 29 sprzymierzonych). Siły te dysponowały łącznie 3612 czołgami, 12 686 działami i moździerzami oraz
2937 samolotami. Rozpoczęcie ataku poprzedzone zostało dużą liczbą misji samolotów zwiadowczych oraz
zbieraniem danych wywiadowczych, które dostarczyły szczegółowych informacji o dyslokacji i ilości sił radzieckich w
zachodnich Specjalnych Okręgach Wojskowych (SOW). Duża ilość i wysoka jakość tych informacji miała jednak złą
stronę – odwróciła uwagę niemieckich analityków od faktu, że na temat dyslokacji pozostałych sił ZSRR oraz ich
możliwości mobilizacyjnych nie było wiadomo praktycznie nic. W ramach przygotowań III Rzesza zgromadziła zapasy
materiałów do prowadzenia operacji (choć zapas paliwa miał starczyć tylko na 3 miesiące) oraz zmobilizowała ok. 500
000 pojazdów motorowych dla celów operacji.
Pomimo rozległości niemieckich przygotowań i dokładnych meldunków wywiadu, atak całkowicie zaskoczył
Armię Czerwoną. Winą za ten fakt należy obarczyć Stalina, Komisarza Obrony Timoszenkę i Szefa Sztabu Żukowa,
którzy zlikwidowali wszystkie Rejony Obronne zlokalizowane na byłej granicy z Polską. Meldunki dostarczane przez
szefa INO NKWD (od lutego 1941 NKGB) Pawła Fitina oraz szefa Razwiedupru Filipa Golikowa, mimo swojej celności
i wiarygodności trafiały do Stalina za pośrednictwem Wsiewołoda Mierkułowa i jego zwierzchnika, Ławrentija Berii.
Beria, w trosce o swoje wpływy, osobiście dokładał starań, aby Stalin otrzymywał głównie informacje pasujące do już
wyrobionego światopoglądu, zgodnie z którym Niemcy nie mieli zamiaru atakować ZSRR.
Winston Churchill, korzystając z raportów Ultry również przekazywał Stalinowi wiele pożytecznych informacji
na temat planowanej przez Niemców inwazji, ale Stalin traktował je jako brytyjską prowokację, mającą wciągnąć ZSRR
do wojny. Także III Rzesza dbała o to, aby Stalin nie zrobił się podejrzliwy – m. in Adolf Hitler wystosował do Stalina
dwa osobiste listy, w których tłumaczył dyslokacje kolejnych jednostek tym, że siły zostały przesunięte na wschód, aby
znaleźć się poza zasięgiem brytyjskich bombowców. Niemcy przeprowadzili również z sukcesem zaawansowaną
dezinformację, podsuwając fikcyjnego informatora Amajakowi Kobułowowi, agentowi radzieckiemu w Berlinie. Jako
agent był on wyjątkowo niezdarny, był jednak zaufanym człowiekiem Berii i bratem Bogdana Kobułowa. W ten sposób
niemieckie dezinformacje, dobrze dopasowane do oczekiwań Stalina, dostarczane były do Moskwy najszybszym
kanałem i oznaczane jako najbardziej wiarygodne. Na marginesach ponurych raportów Golikowa i Fitina Stalin zwykł
ostro krytykować informatorów, a czasem żądać pociągnięcia ich do odpowiedzialności za dezinformację, a
protestujących szefów wywiadu osadzać na miejscu twierdzeniem, że posiada własne raporty[10]. Agenci z Czerwonej
Orkiestry, oraz Richard Sorge podali nawet Stalinowi dokładną datę ataku – bez rezultatu. Według Wiktora Suworowa
Stalin nie wierzył w możliwość ataku niemieckiego, z uwagi na niedostateczne przygotowanie sprzętowe (kilkukrotnie
mniejsza liczba pojazdów jeżdżących i latających, do tego z gorszymi osiągami) i kadrowe (wojna na kilka frontów)
armii Hitlera, uniemożliwiające mu odniesienie ostatecznego zwycięstwa nad ZSRR[11].
Głównym założeniem operacji, zaprojektowanej w myśl Blitzkriegu, było jak najszybsze zniszczenie armii
ZSRR (Armii Czerwonej) i doprowadzenie do upadku państwa, które jak każda dyktatura w przypadku znacznego
osłabienia sił wojskowych było podatne na wewnętrzne niestabilności. Istnieją przesłanki, że ostateczną linią
niemieckiego natarcia miała być linia Uralu. Hitler zaplanował podział sił wschodnich na trzy grupy armii, które miały
zajmować konkretne obszary niezależnie od siebie, rozpoczynając równocześnie. Grupę Armii „Północ” przydzielono
do podboju terenów nadbałtyckich z Leningradem, Grupa Armii „Środek” obrała kierunek na Mińsk, Smoleńsk i
Moskwę, a Grupa Armii „Południe” przejść miała przez tereny ukraińskie, zajmując Kijów i kierując się w kierunku
Wołgi, zdobywając po drodze Zagłębie Donieckie.
Przygotowania ZSRR
Na początku lat 40. ZSRR nie można było określić mianem słabego państwa. Szybka industrializacja w latach
30. spowodowała, że pod względem uprzemysłowienia Związek Radziecki na świecie wyprzedzały jedynie Stany
Zjednoczone i Brytyjska Wspólnota Narodów. Z punktu widzenia odsetka przemysłu pracującego na potrzeby
wojskowe, ZSRR bezapelacyjnie zajmował pierwsze miejsce. Produkcja militarna znacznie przekraczała produkcję w
nazistowskich Niemczech, w których nadal – mimo 1,5 roku trwania wojny – bezwzględne zasady gospodarki wojennej
wdrażano niespiesznie. Szacuje się, że w dniu ataku Armia Czerwona łącznie liczyła 5 373 000 żołnierzy (w tym 793
500 świeżo powołanych, w drodze do jednostek), jednak jedynie 2 901 000, uformowane w 171 dywizji znajdowało się
w zachodnich SOW (jak widać było to dużo mniej niż siły niemieckie skierowane na front wschodni).
Co gorsza dla Armii Czerwonej, o ile stany szeregowych w wielu dywizjach zachodnich SOW udało się
uzupełnić, brakowało przede wszystkim oficerów liniowych i sztabowych, personelu łączności, specjalistów od
rozpoznania, saperów i mechaników. Wyszkolenie taktyczne i techniczne żołnierzy było często na bardzo niskim
poziomie (np. kierowcy czołgowi mający za sobą kilka godzin jazdy szkolnej).
W Armii Czerwonej nie została przeprowadzona mobilizacja żadnych środków technicznych, w wyniku czego stany
samochodów ciężarowych i dyspozycyjnych, ciągników artyleryjskich, cystern paliwowych, pojazdów zwiadowczych
(np. motocykli) oscylowały w okolicach 40-60%. Sytuacja w Radzieckich Siłach Powietrznych (ros. Военно-воздушные
силы, Wojenno-Wozdusznyje Siły, w skrócie: WWS) wyglądała nie lepiej. Tam także trwało przezbrajanie,
reorganizacja i tworzenie nowych jednostek. Doszło do podobnych zaniedbań przy utrzymaniu stanu technicznego
maszyn. Ponadto w zachodnich SOW krytycznie brakowało lotnisk. Skierowane w ten rejon oddziały budowlane miały
oddać odpowiednią liczbę nowych lotnisk najwcześniej wiosną 1942 – ale do tego czasu pułki lotnicze gnieździły się
po dwa na jednym (norma wymagała 3 lotnisk na pułk).
W takich okolicznościach niemiecką przewagę podwyższała wyszkolona i doświadczona kadra. Armia
Czerwona prezentowała się na tym polu gorzej. W wyniku stalinowskiej Wielkiej Czystki (...
Plik z chomika:
dibi77
Inne pliki z tego folderu:


Lesław Bartelski - Walcząca Warszawa (1).pdf (17267 KB)
097_-_4th_Panzer_Division_Kursk_1943.pdf (16001 KB)
 Lesław Bartelski - Walcząca Warszawa.pdf (17267 KB)
 Mellenthin-Bitwy pancerne Wermachtu.pdf (16932 KB)
 EDW-05-Pierwsze lata okupacji.pdf (14177 KB)
Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin







Strona główna
Aktualności
Kontakt
Dla Mediów
Dział Pomocy
Opinie
Program partnerski




Regulamin serwisu
Polityka prywatności
Ochrona praw autorskich
Platforma wydawców
Copyright © 2012 Chomikuj.pl
Przekład Dosłowny