S C H I Z O F R E N I A
advertisement
SCHIZOFRENIA Grupa zaburzeń, określanych dzisiaj mianem schizofrenii, została po raz pierwszy opisana w 1852 roku przez belgijskiego psychiatrę Benedicta Morela. Tradycyjnie używanej nazwy dementia praecox (otępienie wczesne) po raz pierwszy użył w roku 1896 Emil Kraepelin, kładąc nacisk na charakterystyczny przebieg zaburzenia o wczesnym początku, prowadzącego do stanu przypominającego otępienie. Termin schizofrenia został wprowadzony w 1911 roku przez Eugena Bleulera, który także podjął próbę zestawienia kryteriów diagnostycznych, używanych przez długi okres zamiennie z systemami diagnostycznymi Kraepelina i Kurta Schneidera. Na schizofrenię choruje 1% populacji. Szacuje się, że w Polsce cierpi na nią około 400.000 osób. W 2002 roku chorzy z rozpoznaniem schizofrenii stanowili 32 % wszystkich chorych w szpitalach psychiatrycznych. Początek choroby najczęściej następuje w młodym wieku i przypada u mężczyzn od 20-26 roku życia, a u kobiet od 25 do 30 roku życia. Statystycznie rzecz ujmując, schizofrenia częściej dotyka mężczyzn. Z racji ich konstrukcji psychologicznej także częściej niż u kobiet dochodzi u nich do objawów agresji w chorobie. Pobudzenie psychoruchowe, jako jeden z objawów choroby, daje zresztą podstawy dość powszechnemu przekonaniu, że schizofrenicy są niebezpieczni dla otoczenia i że należy ich izolować. Schizofrenia, z pewnego punktu widzenia, może być uważana za najważniejszą chorobę psychiki i największe wyzwanie psychiatrii. Jest tak z wielu powodów. Kliniczne konsekwencje tej choroby są istotne a przebieg często długotrwały, wieloletni. Można mówić też o niezwykłości objawów tego schorzenia, która polega nie tylko na bogactwie, trudnych do precyzyjnego opisania, różnego rodzaju urojeń i omamów. Objawy schizofrenii można w dużym skrócie podzielić na: -objawy wytwórczezaburzenia spostrzegania (omamy) i zaburzenia treści myślenia (urojenia), -objawy negatywne - wycofanie z życia społecznego, brak inicjatywy, apatia, pustka myślowa lub emocjonalna, -zaburzenia nastroju - depresja, lęk, myśli samobójcze. Chorzy od początku wykazują tendencję do wycofywania się z życia do ich wewnętrznego świata - zdominowanego przez chorobę. Schizofrenia powoduje niemal całkowitą psychiczną izolację chorego od otoczenia. Chorzy tracą przyjaciół, możliwość nauki, wykonywania pracy zawodowej, porozumiewania się. Ponieważ zazwyczaj nie są w stanie decydować o sobie w sposób odpowiedzialny, bez opieki brną w chorobę coraz bardziej. Schorzenie bowiem silnie zaburza postrzeganie, emocje i jasne myślenie. Mimo że nie jest znany czynnik genetyczny odpowiedzialny za rozwój choroby, wiadomo jednak, że biologiczni krewni chorych ze schizofrenią należą do grupy podwyższonego ryzyka wystąpienia choroby. Jeżeli w rodzinie występuje schizofrenia, możliwość zachorowania wzrasta do 15% u zdrowych członków w rodzinie.
