DuoFLEX Cocktail Anti-CD3 Anti-CD20cy Ready-to-Use

DuoFLEX Cocktail
Anti-CD3
Anti-CD20cy
Ready-to-Use
(Dako Autostainer/Autostainer Plus)
Nr kat. IK002
Przeznaczenie
Do badań diagnostycznych in vitro.
Mieszanina DuoFLEX zawierająca królicze przeciwciała poliklonalne anty-ludzkie CD3 oraz mysie przeciwciała
monoklonalne anty-ludzkie CD20cy klon L26, (Dako Autostainer/Autostainer Plus) jest przeznaczona do stosowania
w immunohistochemii w aparatach Dako Autostainer/Autostainer Plus. Królicze przeciwciało poliklonalne antyludzkie CD3 jest przydatne w identyfikacji limfocytów T oraz powstających z nich nowotworów (1,2). Przeciwciało
anty-ludzkie CD20cy znakuje limfocyty B i jest przydatne w identyfikacji nowotworów wywodzących się z
limfocytów B (3). Interpretacja kliniczna wystąpienia lub braku barwienia musi być uzupełniona przez badania
morfologiczne z wykorzystaniem odpowiednich prób kontrolnych i powinna być przeprowadzana przez
doświadczonego patologa z uwzględnieniem historii choroby pacjenta i innych badań diagnostycznych.
Synonimy antygenu
CD3: T3, kompleks CD3 (4). CD20:L26 (5).
Streszczenie
i informacje ogólne
CD3:
CD3 zawiera co najmniej cztery róŜne elementy (γ, δ, ε, ζ) o masie cząsteczkowej od 20 do 28 kDa. Na
powierzchni limfocytów cząsteczka CD3 wiąŜe się wiązaniem niekowalencyjnym z receptorem komórek T (TCR).
Przypuszcza się, Ŝe elementy CD3 kompleksu TCR/CD3 biorą udział w transdukcji sygnałów podczas
rozpoznawania antygenów przez TCR (6).
CD3 wykazuje ekspresję w komórkach T w grasicy, szpiku kostnym, obwodowej tkance limfoidalnej i krwi (7,8).
Inne prawidłowe komórki wykazujące znakowanie przeciwciał przeciwko CD3 to komórki Purkinjego w móŜdŜku (9).
Antygen CD3 jest wykrywalny najpierw we wczesnych tymocytach, a jego obecność najprawdopodobniej jest
jednym z pierwszych objawów przynaleŜności do linii komórkowej T (7). W niedojrzałych tymocytach ekspresja
CD3 jest wyłącznie cytoplazmatyczna, CD3 wykazujące odczyn błonowy występują po fazie dojrzewania
komórek (7).
Antygen CD3 występuje w większości nowotworów z komórek T, podczas gdy brak ekspresji w nowotworach
złośliwych z komórek T nielimfoidalnych (10). Zgodnie z odczynem syntezy antygenu w prawidłowych
tymocytach, cząsteczka CD3 jest najwcześniej wykrywalna w komórkach nowotworowych w cytoplazmie (7).
Cząsteczka CD3 uwaŜana jest za kluczowy marker do wstępnego rozpoznania przewlekłych zaburzeń proliferacji
limfocytów (11). Białaczkę z duŜymi ziarnistymi leukocytami z komórek typu T (T-LGL) charakteryzuje
immunofenotyp CD3+/CD57+/CD56 i reorganizacją klonalna genów receptora komórek T (12).
CD20:
CD20 to nie glikozylowane białko transmembranowe, którego ekspresja zachodzi w prekursorowych i dojrzałych
limfocytach B, ale ulega utracie po róŜnicowaniu na plazmocyty (13). W spoczynkowych limfocytach B CD20
występuje w formie nie fosforylowanej, o masie cząsteczkowej 33 kDa. Po stymulacji mitogenem CD20 ulega
silnej fosforylacji (izoformy 35–37 kDa) i stanowi domunującą fosfoproteinę w aktywowanych limfocytach B,
liniach limfocytów B i białaczkach włochatokomórkowych (5). Długie N- i C-końce białka znajdują się po stronie
cytoplazmatycznej błony i tylko niewielka część białka eksponowana jest na powierzchni komórki (13).
Przeciwciała reagujące z epitopami cytoplazmatycznymi CD20 oznaczane są CD20cy (5). Sugeruje się, Ŝe CD20
odgrywa bezpośrednią rolę w regulacji przewodzeniowego, transmembranowego przepływu Ca2+ limfocytów B,
co wskazuje na moŜliwą funkcję CD20 jako regulatora proliferacji i róŜnicowania (13).
Zobacz dokument Ogólne instrukcje wykonywania odczynów immunohistochemicznych firmy Dako lub następujące
części instrukcji do systemu detekcji IHC: 1) Zasada przeprowadzenia odczynu, 2) Niezbędne materiały
niedostarczone z zestawem, 3) Przechowywanie, 4) Przygotowanie preparatu, 5) Wykonanie barwienia, 6) Kontrola
jakości, 7) Rozwiązywanie problemów, 8) Interpretacja wyniku barwienia, 9) Ograniczenia metody.
Dostarczany
odczynnik
Gotowa do uŜycia mieszanina króliczych przeciwciał poliklonalnych i mysich przeciwciał monoklonalnych jest
dostarczana w postaci ciekłej w buforze zawierającym białko stabilizujące i azydek sodu w stęŜeniu 0,015 mol/L.
Królicze poliklonalne anty-ludzkie CD3
Monoklonalne mysie anty-ludzkie CD20cy, klon L26, izotyp: IgG2a, kappa
Immunogen
CD3: Peptyd syntetyczny składający się z aminokwasów 156-168 z części cytoplazmatycznej ludzkiego łańcucha
CD3ε połączonego z tyreoglobuliną (1).
CD20: Ludzkie limfocyty B z migdałków (14)
(119825-001)
307771PL_001 str. 1/5
Swoistość
CD3:
W testach Western blot przeciwciało przeciwko CD3 wykrywa prąŜki odpowiadające oczekiwanej masie
cząsteczkowej antygenów CD3 (2). Przeciwciało rozpoznaje CD3ε w linii komórek T (Jurkat) oraz linii naturalnych
komórek cytotoksycznych (NK11), nie reaguje z lizatami przygotowanymi z kilku linii komórek B (Raji, Ramos i
JY), liniami komórek szpikowych (U937) ani liniami komórek raka okręŜnicy (Colo-205) (15).
W testach immunoprecypitacji z lizatów Nonidet P40 limfoblastów T powierzchniowo jodanowanych przeciwciało
wytrąca łańcuch γ (26 kDa), δ (21 kDa) i ε (19 kDa) cząsteczki CD3 w sposób zbliŜony do wytrącania za pomocą
dobrze scharakteryzowanych przeciwciał monoklonalnych mysich skierowanych przeciwko ludzkiej CD3, klon
UCHT1 (1).
W testach wykonywanych metodą ELISA przeciwciało znakuje peptyd CD3 w charakterze immunogenu.
CD20:
Przeciwciała przeciwko ludzkiemu CD20cy, klon L26, zostały zdefiniowane jako anty-CD20 podczas konferencji
Fifth International Workshop and Conference on Human Leucocyte Differentiation Antigens (5. międzynarodowe
warsztaty i konferencja na temat antygenów róŜnicujących ludzkie leukocyty) (5).
Wykonana metodą SDS-PAGE analiza immunoprecypitatów utworzonych między znakowanym 125I lizatem komórek
migdałków a przeciwciałem wykazuje reakcję zachodzącą głównie z polipeptydami o masie 30 kDa i 33 kDa (14).
Badania z wykorzystaniem komórek COS-1 transfekowanych cDNA kodującym cząsteczkę CD20 wykazują, Ŝe
przeciwciało znakuje epitop wewnątrzplazmatyczny zlokalizowany na cząsteczce CD20 (16).
Środki ostroŜności
1.
Odczynniki przeznaczone dla przeszkolonych UŜytkowników.
2.
Produkt zawiera silnie toksyczny związek — azydek sodu (NaN3), w czystej postaci. Azydek sodu
zastosowany w produkcie w stęŜeniu, które nie jest sklasyfikowane jako niebezpieczne, moŜe reagować z
elementami kanalizacji wykonanymi z ołowiu i miedzi, powodując nagromadzenie silnie wybuchowych
azydków metali. Przy usuwaniu resztek odczynnika uŜywać duŜych ilości wody do przepłukiwania, aby
uniknąć gromadzenia się azydków w instalacji kanalizacyjnej.
3.
Podobnie jak w przypadku kaŜdego produktu otrzymywanego z materiału biologicznego, naleŜy stosować
odpowiednie procedury postępowania.
4.
NaleŜy stosować właściwe wyposaŜenie ochronne, zabezpieczające przed kontaktem odczynnika ze skórą
bądź oczami.
5.
Niewykorzystany odczynnik naleŜy usuwać zgodnie ze stosownymi przepisami lokalnymi i krajowymi.
Przechowywanie
Przechowywać w temperaturze 2–8°C. Nie stosowa ć po upływie terminu waŜności podanego na opakowaniu.
JeŜeli odczynniki są przechowywane w warunkach innych niŜ podane na ulotce dołączanej do opakowania,
UŜytkownik powinien je zweryfikować. Nie ma jednoznacznych oznak świadczących o niestabilności tego
produktu. Z tego względu jednocześnie z badaniem próbek pochodzących od pacjentów, naleŜy wykonywać
dodatnie i ujemne próby kontrolne. W wypadku nieoczekiwanego wyniku odczynu, którego nie moŜna wyjaśnić
róŜnicami w procedurach laboratoryjnych, gdy podejrzewa się problem z przeciwciałem, naleŜy się skontaktować
z działem wsparcia technicznego firmy Dako.
Przygotowanie próbek
oraz materiały
wymagane, ale
niedostarczane
Mieszaniny przeciwciał moŜna uŜyć do znakowania utrwalonych formaliną skrawków zatapianych w parafinie.
Preparaty tkankowe naleŜy pociąć na skrawki o wymiarach około 4 µm.
Wymagane jest poddanie preparatów cieplnemu odmaskowaniu antygenu (HIER). Optymalne wyniki uzyskuje
się w wyniku wstępnej obróbki tkanek przy uŜyciu roztworu EnVision FLEX Target Retrieval Solution, High pH
(50x) (nr kat. K8004).
Odparafinowane skrawki: Do obróbki wstępnej utrwalonych w formalinie i zatopionych w parafinie skrawków
tkankowych, które zostały odparafinowane, zalecany jest odczynnik Dako PT Link (nr kat. PT100/PT101).
Szczegółowe instrukcje zawiera Instrukcja uŜytkownika aparatu PT Link.
Postępować według procedury wstępnej obróbki tkanek, zamieszczonej w ulotce roztworu EnVision FLEX
Target Retrieval Solution, High pH (50x) (nr kat. K8004). Dla aparatów PT Link naleŜy stosować następujące
parametry: Temperatura wstępnego ogrzewania: 65°C; temperatura i czas odmaskow ania antygenu: 97°C przez
20 (±1) minut, ochłodzić do 65°C. Usun ąć statywy na szkiełka aparatu Autostainer wraz ze szkiełkami ze
zbiornika aparatu PT Link i natychmiast zanurzyć szkiełka w słoju/zbiorniku (np. PT Link Rinse Station, nr kat.
PT109) wypełnionym rozcieńczonym (20x) buforem EnVision FLEX Wash Buffer (nr kat. K8007) o
temperaturze pokojowej. Zostawić szkiełka w buforze Wash Buffer na 1 – 5 minut.
Skrawki zatapiane w parafinie: Preferowaną metodą przykrywania jest zastosowanie zatapiania wodnego (Dako
Faramount, nr kat. S3025). W celu odmiennego przygotowania próbek zarówno odparafinowanie, jak i
odmaskowanie moŜna wykonać w aparacie PT Link z zastosowaniem zmienionej procedury. Informacje moŜna
znaleźć w Instrukcji uŜytkownika aparatu PT Link. Po zakończeniu wykonywania odczynu skrawki tkankowe
naleŜy wysuszyć na powietrzu przez pozostawienie na 1 godzinę w temperaturze 60 °C, następnie zanurzyć w
ksylenie i nakryć za pomocą środka do trwałego zatapiania. Przy trwałym zatapianiu naleŜy unikać alkoholu,
poniewaŜ moŜe zredukować reaktywność czerwonego chromogenu.
Przed zatopieniem, w trakcie przygotowywania oraz podczas procedury znakowania immunohistochemicznego
skrawki nie powinny wyschnąć. W celu uzyskania lepszego przylegania skrawków do szkiełek podstawowych
zaleca się stosowanie szkiełek FLEX IHC Microscope Slides firmy Dako (nr kat. K8020).
(119825-001)
307771PL_001 str. 2/5
Wykonanie odczynu
oraz materiały
wymagane, ale
niedostarczane
Zalecanym systemem wizualizacji jest EnVision DuoFLEX Doublestain System (nr kat. K6807). Kolejne kroki
barwienia oraz czasy inkubacji zaprogramowano wstępnie w oprogramowaniu aparatów Dako
Autostainer/Autostainer Plus, przy uŜyciu następujących protokołów:
Protokół wzorcowy: DuoFLEX2 (200 µL dozowanych odczynników) lub DuoFLEX3 (300 µL dozowanych odczynników)
Autoprogram: CD3CD20 (bez barwienia kontrastowego) lub CD3CD20H (z barwieniem kontrastowym)
Wszystkie procedury inkubacji naleŜy równieŜ przeprowadzać w temperaturze pokojowej. Szczegółowe
informacje zawiera instrukcja obsługi odpowiedniego aparatu. Jeśli protokoły nie są dostępne w uŜywanym
urządzeniu Autostainer firmy Dako, naleŜy skontaktować się z działem wsparcia technicznego firmy Dako.
Optymalne warunki mogą się zmieniać w zaleŜności od rodzaju materiału i sposobów jego przygotowania i
powinny być określone indywidualnie w kaŜdym laboratorium. Aby moŜliwe było wykonanie oceny przez
patologów z róŜnym nasileniem odczynu preparatów, naleŜy skontaktować się z działem obsługi/obsługą
techniczną firmy Dako, w celu uzyskania informacji dotyczącej zmiany programowania protokołu. NaleŜy upewnić
się, Ŝe działanie zmodyfikowanego protokołu jest prawidłowe – w tym celu naleŜy ocenić, czy odczyn jest taki jak
opisany w części „Charakterystyka wydajnościowa”.
Zalecane jest barwienie kontrastowe hematoksyliną przy uŜyciu EnVision FLEX Hematoxylin (Dako
Autostainer/Autostainer Plus) (nr kat. K8018). Po zakończeniu wykonywania odczynu skrawki tkankowe naleŜy
wysuszyć na powietrzu, zanurzyć w ksylenie i nakryć za pomocą środka do trwałego zatapiania. Przy trwałym
zatapianiu naleŜy unikać alkoholu, poniewaŜ moŜe zredukować reaktywność czerwonego chromogenu.
Równolegle z odczynami na materiale pochodzącym od pacjentów, naleŜy wykonywać dodatnie i ujemne próby
kontrolne z uŜyciem identycznego protokołu. Dodatnia kontrola tkankowa powinna obejmować migdałki,
natomiast we wszystkich dodatnich preparatach komórki/struktury powinny wskazywać odczyn reakcji taki jak
opisany dla tej tkanki w części „Charakterystyka wydajnościowa”.
Interpretacja odczynu
CD3: Komórki znakowane przeciwciałem przeciwko CD3 wykazują czerwony odczyn błonowy i/lub
cytoplazmatyczny.
CD20: Limfocyty B znakowane przez przeciwciało przeciwko CD20 wykazują brązowy odczyn po
cytoplazmatycznej stronie błony komórkowej.
Charakterystyka
wydajnościowa
Tkanki prawidłowe:
CD3:
Przeciwciało przeciwko CD3 daje odczyn w komórkach T w przypadku róŜnych rodzajów tkanek, w tym komórkach
migdałków i okręŜnicy. Komórki T w międzygrudkowych obszarach migdałków wykazują umiarkowany lub silny
odczyn, a komórki T w ośrodkach rozmnaŜania migdałków i nabłonku okręŜnicy wykazują słaby lub umiarkowany
odczyn w kolorze czerwonym.
CD20:
Przeciwciało skierowane przeciwko CD20 w prawidłowej tkance chłonnej wybarwia komórki centrów
zarodkowych, limfocyty strefy płaszcza i rozproszone limfocyty międzygrudkowe, ale nie limfocyty T, histocyty i
komórki plazmatyczne (17,18). Nie zaobserwowano odczynu w naskórku, gruczołach łojowych, mieszkach
włosowych i gruczołach potowych typu ekrynowego skóry, nabłonka pęcherzykowego tarczycy, pneumocytów i
nabłonka oskrzelowego płuc oraz duŜej liczby innych badanych prawidłowych tkanek pozalimfatycznych (17).
Limfocyty B płaszcza i centrów zarodkowych w migdałkach wykazują odczyn umiarkowany do silnego, natomiast
izolowane limfocyty B w wątrobie wykazują brązowy odczyn, słaby do umiarkowanego.
Tkanki nieprawidłowe:
CD3:
Przeciwciało znakowało 73/96 przypadków nowotworów z komórek T, w tym 7/9 przypadków limfoblastycznych,
25/35
przypadków
wielopostaciowych,
5/5
przypadków
immunoblastycznych,
5/5
przypadków
angioimmunoblastycznych i limfatycznych, 2/2 przypadki chłoniaków strefy T, 19/19 przypadków ziarniniaka
grzybiastego/zespołu Sezary’ego, 2/3 przypadki chłoniaków Lennerta 4/13 przypadków chłoniaków
anaplastycznych z duŜych komórek wykazujących ekspresję antygenu Ki-1, 3/4 przypadki chłoniaka papulosis,
1/1 przypadek chłoniaka związanego z trzewami (1). Przeciwciało znakowało 149/149 przypadki ostrych
białaczek limfoblastycznych z prekursorowych komórek T (ALL)/chłoniaków. W 131/149 przypadkach odczyn
dodatni wykazywało 100% komórek w 14 przypadkach odczyn dodatni wykazywało 50-90% komórek a w 4
przypadkach odczyn dodatni wykazywało mniej niŜ 50% komórek. Nie stwierdzono odczynu w 68/68
przypadkach ostrych białaczek limfoblastycznych z prekursorowymi limfocytami B (ALL), oprócz reaktywnych
naciekowych komórek T (2).
CD20:
Antygen CD20 znakowany był w większości ze 131 testowanych nowotworów z limfocytów B (3). Znakowanie
przeciwciałem wykazało, Ŝe w róŜnicowaniu limfocytów B antygen CD20 nie ulegał ekspresji w bardzo
niedojrzałych komórkach limfatycznych (0/6 ostrych niezróŜnicowanych białaczek), ale zaczął być produkowany
na wczesnych etapach dojrzewania (14/34 ostrych białaczek limfoblastycznych i 7/9 ostrych białaczek
limfoblastycznych z limfocytów pre-B), po czym antygen CD20 ulega pełnej ekspresji w dojrzałych limfocytach B
(15/15 przewlekłych białaczek limfocytowych, 3/3 białaczki limfocytarne, 3/3 białaczki włochatokomórkowe, 6/7
mięsaków limfatycznych i 45/46 białaczek złośliwych z limfocytów B, włącznie z chłoniakiem Burkitta,
makroglobulinemią Waldenströma i chłoniakami immunoblastycznymi z limfocytów B). Antygen CD20 znika w
komórkach plazmatycznych i tylko 1/2 białaczek z komórek plazmatycznych i 0/12 szpiczaków było znakowanych
przez przeciwciało (3). Inne badania dostarczyły porównywalnych wyników, wykazując dodatnie znakowanie
44/44 białaczek wielkokomórkowych oraz immunoblastycznych białaczek z limfocytów B (17), oraz wszystkie z
(119825-001)
307771PL_001 str. 3/5
40 chłoniaków z limfocytów B, z wyjątkiem ostrych białaczek limfoblastycznych typu cALL i złośliwych chłoniaków
z komórek plazmatycznych. W chorobie Hodgkina obserwowano silny odczyn powierzchni błon komórek ReedSternberga w 9/27 przypadków (18). Z chorób limfoproliferacyjnych z komórek T, przeciwciało znakowało 0/73 (3),
natomiast inne badania wykazały 1/18 (18) i 1/111 (19) dodatnich przypadków. Zgłaszano rzadkie przypadki
CD20-dodatnich chłoniaków z obwodowych limfocytów T (18, 19).
Piśmiennictwo
1.
Mason DY, Cordell J, Brown M, Pallesen G, Ralfkiaer E, Rothbard J, et al. Detection of cells in paraffin wax
embedded tissue, using antibodies against a peptide sequence from the CD3 antigen. J Clin Pathol 1989;
42:1194-1200
2.
Pilozzi E, Pulford K, Jones M, Müller-Hermelink H-K, Falini B, Ralfkiaer E, et al. Co-expression of CD79a
(JCB117) and CD3 by lymphoblastic lymphoma. J Pathol 1988; 186:140-3
3.
Takami T, Qi C-F, Yamada T, Yamashina M, Kon S-I, Ishii Y, et al. B20.3. Reactivity and specificity of L26
(pan-B cell mAb) on 322 cases of fresh and paraffin-embedded lymphoproliferative diseases. In: Knapp W,
Dörken B, Gilks WR, Rieber EP, Schmidt RE, Stein H, et al., editors. Leukocyte typing IV. White cell
differentiation antigens. Proceedings of the 4th International Workshop and Conference; 1989 Feb 21-25;
Vienna, Austria. Oxford, New York, Tokyo: Oxford University Press; 1989. p. 134-6
4.
CD guide In: Kishimoto T, Kikutani H, von dem Borne AEG, Goyert SM, Mason DY, Miyasaka M, et al.,
editors. Leucocyte typing VI. White cell differentiation antigens. Proceedings of the 6th International
Workshop and Conference; 1996 Nov 10-14; Kobe, Japan. New York, London: Garland Publishing Inc.;
1997. p. 1111
5.
Zhou L-J, Tedder TF. CD20 workshop panel report. In: Schlossman SF, Boumsell L, Gilks W, Harlan JM,
Kishimoto T, Morimoto C, et al., editors. Leukocyte typing V. White cell differentiation antigens. Proceedings
of the 5th International Workshop and Conference; 1993 Nov 3-7; Boston, USA. Oxford, New York, Tokyo:
Oxford University Press; 1995. p. 511-4
6.
Jacobs H. Pre-TCR/CD3 and TCR/CD3 complexes: decamers with differential signalling properties?
Immunol Today 1997; 18:565-9
7.
Campana D, Thompson JS, Amlot P, Brown S, Janossy G. The cytoplasmic expression of CD3 antigens in
normal and malignant cells of the T lymphoid lineage. J Immunol 1987; 138:648-55
8.
Tunnacliffe HA, Olsson C, Traunecker A, Krissansen GW, Karjalainen K, De la Hera A. The majority of CD3
epitopes are conferred by the epsilon chain. In: Knapp W, Dörken B, Gilks WR, Rieber EP, Schmidt RE,
Stein H, et al., editors. Leukocyte typing IV. White cell differentiation antigens. Proceedings of the 4th
International Workshop and Conference; 1989 Feb 21-25; Vienna, Austria. Oxford, New York, Tokyo: Oxford
University Press; 1989. p. 295-6
9.
Garson JA, Beverley PC, Coakham HB, Harper EI. Monoclonal antibodies against human T lymphocytes
label Purkinje neurones of many species. Nature 1982; 298:375-7
10. Erber WN, Mynheer LC, Mason DY. APAAP labeling of blood and bone-marrow samples for phenotyping
leukaemia. Lancet 1986;i: 761-5
11. Braylan RC, Orfao A, Borowitz MJ, Davis BH. Optimal number of reagents required to evaluate
hematolymphoid neoplasias: results of an international consensus meeting. Cytometry 2001; 46:23-7
12. Kingreen D, Siegert W. Chronic lymphatic leukemias of T and NK cell type. Leukemia 1997; 11 Suppl 2:S46-9
13. Tedder TF, Engel P. CD20: a regulator of cell-cycle progression of B-lymphocytes. Immunology Today
1994; 15:450-4
14. Ishii Y, Takami T, Yuasa H, Takei T, Kikuchi K. Two distinct antigen systems in human B-lymphocytes:
identification of cell surface and intracellular antigens using monoclonal antibodies. Clin Exp Immunol 1984;
58:183-92
15. Lanier LL, Chang C, Spitz H, Pillips JH. Expression of cytoplasmic CD3ε proteins in activated human adult
natural killer (NK) cells and CD3γ, δ, ε complexes in fetal NK cells. Implications for the relationship of NK and
T lymphocytes. J Immunol 1992; 149:1876-80
16. Mason DY, Comans-Bitter WM, Cordell JL, Verhoeven MAJ, van Dongen JJM. Antibody L26 recognizes an
intracellular epitope on the B cell-associated CD20 antigen. Am J Pathol 1990; 136:1215-22
17. Cartun RW, Coles FB, Pastuszak WT. Utilization of monoclonal antibody L26 in the identification and
confirmation of B cell lymphomas. A sensitive and specific marker applicable to formalin- and B5-fixed,
paraffin-embedded tissues. Am J Pathol 1987;129:415-21
18. Norton AJ, Isaacson PG. Monoclonal antibody L26: an antibody that is reactive with normal and neoplastic B
lymphocytes in routinely fixed and paraffin wax embedded tissue. J Clin Pathol 1987; 40:1405-12
19. Blakolmer K, Vesely M, Kummer JA, Jurecka W, Mannhalter C, Chott A. Immunoreactivity of B cell markers
(CD79a, L26) in rare cases of extranodal cytotoxic peripheral T- (NK/T-) cell lymphomas. Mod Pathol 2000;
13:766-72
(119825-001)
307771PL_001 str. 4/5
Wydanie 03/09
(119825-001)
307771PL_001 str. 5/5