pytania3 - 19 Jajorodność i żyworodność
advertisement
pytania3.doc (141 KB) Pobierz 25.Jajorodność, żyworodność Jajorodność Jajorodność (oviparia) - najbardziej rozpowszechniona forma rozrodu płciowego zwierząt, polegająca na rozwoju zarodkowym w jaju wydalonym z organizmu matki przed zapłodnieniem (u wielu bezkręgowców, ryb) lub tuż po zapłodnieniu (u gadów, ptaków) . Jaja zwierząt jajorodnych zawierają substancje odżywcze. Zwierzęta, których potomstwo wykluwa się z jaj poza organizmem matki nazywamy jajorodnymi. Jajo Budowa jaja ptaka: 1 - skorupka wapienna, 2 - zewnętrzna błona podskorupowa (pergaminowa), 3 komora powietrzna, 4 - wewnętrzna błona podskorupowa, 5 - sznury białkowe - chalazy, 6 - białko gęste, 7 - osłona żółtka, 8 - wewnętrzna warstwa białka płynnego, 9 - żółtko białe, 10 - żółtko żółte, 11 - tarczka zarodkowa Typy jaj W zależności od ilości materiałów zapasowych nagromadzonych w jaju możemy wyróżnić następujące typy jaj: - jaja alecytalne - bezżółtkowe - np. robaki płaskie; - jaja oligolecytalne - skąpożółtkowe - np. jeżowiec, ssaki; - jaja mezolecytalne - średniożółtkowe - np. płazy, owady; - jaja polilecytalne - bogatożółtkowe - np. gady, ptaki; Ze względu na rozmieszczenie żółtka (deutoplazmy) możemy natomiast wyróżnić : - jaja izolecytalne - równomierne rozmieszczenie - np. jeżowiec; - jaja anizolecytalne - nierównomiernie rozmieszczone W obrębie tych ostatnich wyróżniamy: - jaja telolecytalne - skupienie żółtka na biegunie - np. ptaki; - jaja centrolecytalne - żółtko w środku - np. owady. W jajach anizolecytalnych zaznacza się biegunowość - część jaja bez żółtka to biegun animalny, natomiast z żółtkiem - to biegun wegetatywny. Budowa jaja ptasiego i gadziego Żeńska komórka rozrodcza zostaje otoczona w jajowodzie kolejnymi osłonkami. Po zniesieniu przez samicę, jaja są w większości przypadków przez nią wysiadywane, choć notowane są przypadki wysiadywania przez samce oraz zapewnienia odpowiedniej temperatury w inny sposób (np. zagrzebanie jaja) lub podrzucenie jaja innemu gatunkowi do wysiadywania. Właściwa komórka jajowa składa się z żółtka stanowiącego materiał odżywczy dla rozwijającego się zarodka oraz tarczki zarodkowej zawierającej jądro. Po zapłodnieniu z tej właśnie tarczy rozwija się zarodek. Kulę żółtkową otacza błona żółtkowa którą otacza gruba warstwa białka (składającego się z wody i albuminy). Żółtko może się jedynie obracać wzdłuż osi długiej jaja, gdyż pozostałe ruchy uniemożliwiają mu dwie chalazy. Białko otoczone jest przez błonę pergaminową złożoną z dwóch ściśle do siebie przylegających blaszek, które rozchodzą się jedynie przy tępym biegunie otaczając komorę powietrzną. Z zewnątrz całe jajo otacza gruba skorupka, która może być sztywna dzięki wysyceniu wapniem (ptaki) lub skórzasta (niektóre gady). Skorupka posiada dużo tzw. porów, przez które do wnętrza jaja przenika tlen atmosferyczny i wydostaje się na zewnątrz dwutlenek węgla, powstały podczas przebiegu procesów życiowych zarodka, i para wodna. Jajo ptaka jest komórką jajową produkowaną przez lewy jajnik(prawy jest silnie zredukowany). Jajo gada jest owalne, przeważnie białawe. Jajo typu polilecytalnego – zawierają duże ilości żółtka w osłonkach pergaminowych, a u żółwi i krokodyli w wapiennych skorupkach. Jajo płaza - właściwe jajo płaza jest zazwyczaj kuliste, na zewnątrz otoczone przeważnie kulistą lub owalnie wydłużoną galaretowatą, wilgotną otoczką, często przezroczystą, o różnej grubości. Ssaki jajorodne- stekowce. Jajożyworodność (ovoviviparia) - odmiana jajorodności. Jest konsekwencją zapłodnienia wewnętrznego, gdzie podczas składania przez samicę jaj młode są w pełni rozwinięte i gotowe do samodzielnego życia. Uwalniają się z osłon jajowych bezpośrednio przed złożeniem jaj, w trakcie lub zaraz po złożeniu. Spotykana jest u niektórych owadów, ryb i gadów. Żyworodność Żyworodność (łac. viviparia, od vivus - żyć oraz parire - urodzenie) – rodzaj rozmnażania cechujący ssaki (poza rzędem stekowców). U ssaków, powstały w wyniku zapłodnienia wewnętrznego, zarodek rozwija się w układzie rozrodczym matki, substancje odżywcze czerpiąc za pośrednictwem krwi z jej organizmu. Dzięki temu rozwój płodu przebiega niezależnie od czynników zewnętrznych, co zwierzętom żyworodnym umożliwia zasiedlenie wielu środowisk. Z wyjątkiem stekowców ssaki rozwijają się bez osłonek jajowych i rodzą w pełni rozwinięte. Jajorodnych jest Czy jajo-żyworodne? również część spodoustych ryb. Dzięki temu rekiny i płaszczki zaczynają swoje życie jako stosunkowo duże zwierzęta. Jest to ważne dla gatunków drapieżnych, gdyż umożliwia prowadzenie od młodości trybu życia jak rodzice. U spodoustych początkowo zarodek wymaga ochrony przed zetknięciem się z wodą morską albo przez ciało matki albo grube osłonki jaja. Dodałbym coś o podziale na owodniowce i bezowodniowce. 26. Sposoby ograniczania konkurencji międzygatunkowej Konkurencja międzygatunkowa - typ konkurencji ekologicznej - zależność polegająca na ubieganiu się co najmniej dwóch gatunków o czynniki niezbędne do życia, które występują w ograniczonej ilości. Konkurencja międzygatunkowa zwykle prowadzi do różnicowania nisz ekologicznych konkurentów (w ten sposób konkurencja się zmniejsza, dochodzi do jej ograniczenia) . Jeżeli nisze ekologiczne pokrywają się, silniejszy konkurent może doprowadzić do wyeliminowania słabszego. Już Darwin stwierdził, że konkurencja prowadzi do ekologicznej dywergencji w użytkowaniu zasobów i widział w niej czynnik doboru prowadzący do specjacji różnicowania się gatunków. Ekolodzy wykazali, że sympatryczne gatunki zwierząt użytkują na ogół odmienne zasoby. Uważają że różnice te wykształciły się w toku ewolucji dla uniknięcia konkurencji. Dodatkowo sposobem ograniczenia konkurencji międzygatunkowej mogą być różne pory dnia aktywności danych gatunków, różny czas rozrodu, różne okresy najwyższej aktywności (np. chrabąszcze majowy i czerwcowy). Fenotypowe różnice między osobnikami (takie jak wielkość dzioba u ptaków odżywiających się nasionami) prowadzą do różnic w użytkowaniu zasobów(nasion różnej wielkości). Ptaki dwóch gatunków są zróżnicowane pod tym względem wewnątrz gatunku Rozkłady częstości występowania różnych rozmiarów dzioba u obu gatunków mocno na siebie zachodzą W związku z tym większość ptaków obu gatunków musi znosić konkurencję ze strony drugie gatunku jak i swojego W sytuacji gdy w środowisku występują nasiona różnych rozmiarów osobniki o najbardziej skrajnych rozmiarach dzioba będą najmniej narażone na konkurencję Skrajne genotypy będą miały najwyższe dostosowanie Taki zależny od częstości dobór różnicujący doprowadzi z czasem do słabszego nakładania się gatunków pod względem użytkowania zasobów co ograniczy konkurencję Dywergencję w odpowiedzi na konkurencję nazywa się sympatrycznym rozszczepieniem cech (można to traktować jako koewolucję) Zasoby o szerokim spektrum zmienności mogą nie być wykorzystywane w pełni przez jeden czy dwa gatunki. W takim przypadku do zgrupowania mogą próbować dołączyć dodatkowe gatunki. Wtedy zarówno nowy gatunek, jak i rezydenci będą podlegać dalszej ewolucji prowadzącej do różnic w użytkowaniu zasobów i minimalizacji konkurencji. Gatunki mogą się także różnicować pod względem innych cech np. zmniejszenie konkurencji może nastąpić w wyniku użytkowania różnych środowisk. Np. wśród trzmieli niektóre różnią się długością rurki ssącej, a inne gatunki, niezróżnicowane pod tym względem różnią się zajmowanymi siedliskami, żyjąc np. na różnych wysokościach nad poziomem morza. Reasumująć: Unika się konkurencji przez specjalizację, zawężanie niszy, przesunięcie występowania w czasie lub przestrzeni. Zmiany te mogą być ewolucyjne (dziedziczne) lub behawioralne Jeszcze jakiś przykład: Żyjące na Galapagos żerujące na ziemi zięby Darwina Geospiza fortis i G. fuliginosa znacznie bardziej różnią się długością dzioba gdy żyją razem w jednym miejscu, niż gdy występują oddzielnie. Jedyny gatunek zięby Darwina występujący na wyspie Cocos odznacza się znacznie szerszym spektrum diety niż ten sam gatunek występujący wraz z innymi w innych miejscach. Pytanie 28. Nietoperze Polski – zagrożenia i ochrona. Ogólne informacje o nietoperzach: Nietoperze (Chiroptera) wraz z ptakami są jedynymi współcześnie żyjącymi na Ziemi kręgowcami, które opanowały zdolność aktywnego lotu. Ich kończyny przednie przekształcone są w błoniaste skrzydła, zaś tylne zaopatrzone w pazurki, służą do poruszania się po podłożu oraz do zawieszania się na spoczynek. Liczba gatunków na świecie to ok. 970, w Polsce dotychczas stwierdzono 25 gatunków. Występują na całej kuli ziemskiej, a najliczniej w tropikach. Odżywianie się: większość jest owadożerna ( w Polsce ), inne gatunki światowe są rybożerne, owocożerne, a trzy południowo-amerykańskie gatunki wampirów żywią się krwią ptaków i ssaków. Nasze polskie nietoperze nie budują schronień, korzystają z naturalnych kryjówek takich jak dziuple drzew, jaskinie, ale również z tych utworzonych sztucznie: strychy, piwnice, studnie i wszelkiego rodzaju podziemia. Niezwykłą cechą tych ssaków jest zdolność do echolokacji. Polega ona na wysyłaniu przez nie ultradźwięków, które odbite od przeszkód czy zdobyczy wracają jako echo do ucha nietoperza informując go o otoczeniu. O naszych krajowych nietoperzach: - odżywianie- podstawowym pokarmem naszych nietoperzy są owady, zdarzają się też pająki, drobne bezkręgowce Inne niż owady? u gat. żerujących nad wodą. Polują nocą. Często jest tak, że ich głównym składnikiem pożywienia są te owady, które występują najliczniej na obszarze żerowania danego nietoperza (łatwe wyśledzenie i schwytanie) – w ten sposób nietoperze są ważnymi regulatorami liczebności owadów wykazujących tendencje do masowych pojawów. W ciągu nocy 1 nietoperz może zjeść owady o masie równej 30% masy ich własnego ciała. - zasiedlanie- duża plastyczność w zasiedlaniu poszczególnych terenów. Np. rozród może odbywać się w głębi kompleksu leśnego, a zimowanie tego samego gatunku na obszarze zurbanizowanym. W czasie żerowania wykazują jednak związek z terenami zalesionymi lub ze skupiskami drzew niż z terenami otwartymi (ze względu na małą dostępność pokarmu i brak punktów odniesienia ułatwiających orientację w terenie). - hibernacja- w klimacie umiarkowanym zasoby pokarmowe, z których korzystają nietoperze są dostępne sezonowo, więc okres zimy- prawie zupełnego braku pożywienia spędzają w stanie hibernacji. Wtedy wszystkie procesy życiowe ulegają spowolnieniu, a temperatura ciała zostaje obniżona do temp. otoczenia. To umożliwia przetrwanie kilku miesięcy bez pobierania pokarmu, jedynie przy wykorzystaniu zmagazynowanych pod skórą zapasów tłuszczu. Odpowiednie miejsca dla nietoperzy na hibernację są dobrze izolowane termicznie, chłodne, wilgotne i zaciszne, naturalne: jaskinie, głębokie szczeliny skalne, dziuple grubych drzew, antropogeniczne: sztolnie, piwnice, studnie, stare fortyfikacje, schrony, tunele, kanały, strychy, szczeliny w murach. - rozród- przystępują do rozrodu wiosną po opuszczeniu zimowych kryjówek. Należy pamiętać, że kopulacja miała miejsce poprzedniej jesieni, a plemniki były cały czas przechowywane w drogach rodnych samic. Do zapłodnienia dochodzi właśnie po opuszczeniu zimowisk wiosną. Ciąża trwa ok. 2 miesiące, a młode przychodzą na świat w tzw. koloniach rozrodczych ( czyli skupiskach samic, które wspólnie „wspólnie” sugeruje jakąś kooperację, a tu chodzi tylko o jedność miejsca i - w jakimś stopniu - czasu rodzą i wychowują potomstwo ). Samica rodzi jedno (rzadziej dwa) nagie i ślepe młode. Młode przez pierwsze tygodnie karmione jest mlekiem matki i pozostaje pod jej opieką do uzyskania samodzielności (4-6 tygodni). Długość życia kilka- kilka naście lat ( teoretycznie mogą dożyć nawet 30 lat- rekordzista to nocek Brandta odłowiony 38 lat po zaobrączkowaniu). Miejscami kolonii rozrodczych mogą być dziuple starych drzew, szpary pod odstającą korą, jaskinie, a także szopy, szałasy, ambony myśliwskie, strychy, ptasie budki. Jeśli chodzi o samce, to większość roku spędzają samotnie, ich kryjówki letnie są podobne do tych z koloniami rozrodczymi. Jesienią rozpoczyna się okres godowy i ich aktywność wzrasta. Samce np. borowców i karlików w okresie godów zajmują swoje terytoria i emitują specjalny rodzaj sygnałów socjalnych nawołując samice. Wśród nietoperzy możemy wyróżnić gatunki migrujące i osiadłe ( jeśli chodzi o poszukiwanie schronień). Podkowce małe i gacki zazwyczaj korzystają ze schronień zimowych oddalonych od letnich zaledwie o kilka- kilkanaście km, natomiast borowce i karliki większe podejmują dalekie wędrówki przekraczające nawet dystans tysiąca km. Śmiertelność, dł. życia i zagrożenia: - śmiertelność młodych przed uzyskaniem zdolności do lotu jest bardzo mała ( jedynie wtedy duża, gdy samica porzuca młode ze wzgl. na brak pożywienia) - w okresie usamodzielniania się młodych jest większa śmiertelność ( przez drapieżnictwo, wypadnięcie z kryjówki, złą pogodę, wypadki podczas nauki latania) - po pierwszym roku życia śmiertelność maleje - długość życia w warunkach naturalnych przeciętnie 4-5 lat ( ale mogą dożywać 20-30 lat) Czynniki ograniczające i zagrożenia: - naturalne: mała rozrodczość (1-2 młode/rok), niewielka liczebność i zagęszczenie uzależnione od dostępności kryjówek zimowych i letnich, wysoka pozycja w piramidzie pokarmowej (są konsum. 2. i 3. rzędu) wpływająca na dostępność pokarmu, ale także na możliwość gromadzenia się w ich ciele subst. toksycznych. Jeśli chodzi o drapieżnictwo, to na nietoperze polują głównie sowy, ale jest to bardzo niski procent ich zdobywanego pokarmu ( nietoperze są trudne do schwytania ), zdarzają się polowania kuny domowej, lisów na duże kolonie, zimowiska. Ostatnio dużym zagrożeniem dla nietoperzy są też koty domowe, które polują , ale nie zjadają nietoperzy ze względu na ich zapach. Odnośnie wścieklizny wśród nietoperzy to szacuje się jej występowanie w ułamku procenta u naszych krajowych gatunków i stwierdzono ją tylko u mroczka późnego, ponadto ma ona inny genotyp niż wścieklizna np. psia i objawia się brakiem agresji, stanem apatii, paraliżem i brakiem zdolności do lotu. - antropogeniczne: 1) niszczenie letnich i zimowych kryjówek, usuwanie martwych, obumierających, dziuplastych drzew z lasów, niszczenie obiektów podziemnych ( sztucznych i naturalnych) głównie przez palenie ognisk i składowanie w nich śmieci, wyburzanie/ zasypywanie starych studni, piwnic 2) uszczuplanie bazy pokarmowej i zmniejszanie liczby żerowisk nietoperzy ( osuszanie terenów podmokłych i zbiorników wodnych wpływa na zagęszczenie owadów ), usuwanie śródpolnych zadrzewień w celu zwiększenia powierzchni pól uprawnych ( zmniejsza liczbę żerowisk, ale również tras przelotowych), zaniechanie tradycyjnego wypasu bydła i owiec ( zmniejszenie populacji żywiących się odchodami dużych chrząszczy i muchówek ), zmiany w sadownictwie (likwidacja starych sadów i wprowadzenie szybko rosnących, małych drzewek) 3) chemiczne skażenie środkami owadobójczymi (DDT, Chlordane kumulowały się w tk. tłuszczowych nietoperzy ), w ciałach tych ssaków gromadzą się również metale ciężkie pochodzące z emisji przemysłowych, niekorzystnie wpływają też chemiczne środki ochrony drewna zabezpieczające konstrukcje budynków, niekontrolowana penetracja jaskiń i fortyfikacji przez turystów, grotołazów, lokalną ludność skutkuje budzeniem i płoszeniem hibernujących nietoperzy ( śmierć z powodu przedwczesnego wyczerpania rezerw energetycznych ), giną też na skutek umyślnego zabijania rzez ( niedoinformowanych, przesądnych) ludzi. Możliwości ochrony: - ochrona prawna- w Polsce wszystkie nietoperze są objęte ścisłą ochroną ( zabronione jest więc zabijanie, płoszenie i niepokojenie nietoperzy, a także umyślne niszczenie ich siedlisk ). Z chwilą przystąpienia polski do UE zaczęła obowiązywać unijna Dyrektywa siedliskowa dotycząca ochrony gatunków i ekosystemów ważnych z punktu widzenia całej wspólnoty. W załączniku 2. tej dyrektywy umieszczono 7 gatunków krajowych nietoperzy: podkowca dużego i małego, nocki: dużego, Bechsteina, orzęsionego i łydkowłosego oraz mopka. Dla tych gatunków kraje członkowskie Unii są zobowiązane tworzyć tzw. Specjalne Obszary Ochrony stanowiące podstawę europejskiej sieci ekologicznej Natura 2000. Załącznik 4. tej dyrektywy obejmuje natomiast gatunki wymagające ścisłej ochrony – w tym pozostałe gatunki nietoperzy występujące w Polsce. - ochrona i tworzenie kryjówek letnich – zabezpieczanie istniejących kolonii rozrodczych w budynkach ( zachowanie otworów wylotowych ze strychów lub przestrzeni między warstwami dachu ), eliminacja toksycznych środków ochrony drewna i zastępowanie ich nietoksycznymi dla ssaków (np. Basilit, Xylodecor ), ograniczenie prac remontowych do okresów kiedy nietoperzy nie ma w kryjówkach, w lasach pozostawienie dziuplastych drzew lub umieszczenie skrzynek na drzewach ( co 50 metrów). - ochrona i tworzenie kryjówek zimowych – zabezpieczenie podziemnych kryjówek przed ludźmi, wstawianie krat w wejścia do piwnic itp., wewnątrz stosowanie cegły „dziurawki” lub innych przedmiotów imitujących szczeliny - edukacja i informacja społeczeństwa ( m.in. dlaczego nietoperze nie wkręcają się we włosy i nie wysysają krwi z ludzi :D ), tutaj zalicza się także rehabilitacja osobników chorych, rannych, wypłoszonych z kryjówek w trakcie hibernacji lub uwięzionych w różnych pułapkach antropogenicznych - ochrona nietoperzy w lasach – jej skuteczność zależy od zapewnienia tym zwierzętom kryjówek, miejsc żerowania i wodopojów oraz edukacji służb leśnych ( gatunki zakładające kolonie w dziuplach: nocek Bechsteina, nocek Natterera, borowiaczek, mopek ). Dla ochrony nietoperzy w lasach wielkie znaczenie ma rozwijanie sieci wielu położonych blisko siebie schronień naturalnych. Najważniejsza jest ochrona istniejących drzew z dziuplami. W lasach ubogich w wodę zakłada się coraz częściej małe zbiorniki retencyjne i przeciwpożarowe. Należy też ograniczyć stosowanie środków chem. do zwalczania owadów w lasach. Źródła: „ Nietoperze Polski” K.Sachanowicz, M.Ciechanowski, www.nietoperze.pl www.julia.ug.gda.pl/~mroczek/index.php -->strona naszego koła chiropterologicznego Pytanie 30. Płazy krajowe – zagrożenia i ochrona. W Polsce występuje 18 gatunków płazów (Amphibia): - ogoniaste – 5 gatunków - bezogonowe – 13 gatunków Rząd: Urodela- płazy ogoniaste Salamandra plamista (Salamandra salamandra) – długość ciała do 23 cm, nasz największy płaz ogoniasty, ubarwienie czarne w pomarańczowo-żółte plamy, jest zwierzęciem wyłącznie lądowym, zamieszkuje wilgotne lasy na pogórzu oraz w reglu dolnym, poluje w nocy, żywi się dżdżownicami, nagimi ślimakami, gąsienicami, rzadziej dorosłymi owadami lub pająkami, za kryjówki służą jej wykroty, kępy mchu, nory ziemne, rzadko szczeliny skalne, gody salamander odbywają się na jesieni, głównie we wrześniu, młode przychodzą na świat w kilku miotach, dojrzałość płciową uzyskują po trzech lub czterech latach, dorosłe salamandry unikają wody i są bardzo złymi pływakami, w Polsce salamandra żyje w Karpatach i Sudetach, w Tatrach jest rzadka. Traszka grzebieniasta (Triturus cristatus) Traszka zwyczajna (Triturus vulgaris ) Traszka karpacka ( Triturus montandoni ) Traszka górska ( Triturus alpestris ) Rząd: Anura – płazy bezogonowe Rodzina: grzebiuszkowate Grzebiuszka ziemna (Pleobates fuscus ) - do 8 cm długości, oczy wypukłe mają pionową źrenicę, u nasady pierwszego palca tylnych nóg występuje u tego gatunku bardzo duża, silna, sierpowata, rogowa narośl, służąca do zagrzebywania się w ziemi, zamieszkuje tereny o lekkiej, piaszczystej glebie, prowadzi ukryty tryb życia w norach, które sama wygrzebuje w miękkiej ziemi, na łowy wychodzi nocą, żywi się dżdżownicami i stawonogami, spłoszona zagrzebuje się szybko w ziemi w przeciągu kilku minut; w okresie godowym, trzyma się dna zbiorników i wypływa jedynie dla zaczerpnięcia powietrza, wybierając na ten cel ich bardziej zarośnięte części, samiec wydaje charakterystyczny, głęboki, bulgoczący glos, przypominający stłumione pohukiwania dochodzące z dna zbiornika wodnego, a słyszane z bardzo bliskiej odległości; u przedstawicieli tego gatunku głos wydają również samice, co jest zjawiskiem wyjątkowym wśród naszych płazów. Pora godowa przypada na okres od marca do maja i wiąże się zwykle z nasileniem opadów atmosferycznych. Samica składa skrzek w postaci nieregularnych, krótkich sznurów, które przyczepia do liści roślin. Bardzo charakterystyczne są ogromne kijanki omawianego gatunku. Dochodzą one do 17 cm długości, przekraczając znacznie rozmiary dorosłych, przeobrażonych osobników. Rozwój kijanek trwa stosunkowo długi okres czasu, bo od trzech do pięciu miesięcy, przedłużając się niekiedy na rok następny. Młode kijanki odżywiają się filtratem zawiesiny organicznej, duże są drapieżne i polują na larwy owadów, skorupiaki, a nawet kijanki innych żab. W Polsce żyje grzebiuszka na całym niżu. W okolicach pagórkowatych jest rzadsza, wyjątkowo dochodzi do wysokości 400 m npm. Rodzina: rzekotkowate Rzekotka drzewna ( Hyla arboreta ) Rodzina: ropuszkowate Kumak nizinny ( Bombina bombina ) - przypomina wyglądem niewielką ropuchę, lecz o delikatniejszej budowie ciała. Skóra jego jest chropowata, pokryta okrągłymi, drobnymi brodawkami. Ubarwienie grzbietu jest ciemne, brunatne, oliwkowe, rzadko z odcieniem zielonym, pokryte ciemnymi plamami. Spód ciała jest niebieskawy, niekiedy prawie granatowy, upstrzony dużymi nieregularnymi, jaskrawymi plamami. Długość dorosłych osobników dochodzi do 5 cm. Palce tylnych nóg spięte są błoną pływną. Samiec w porze godowej ma na przedramieniu przednich nóg wyraźne modzele godowe. Poza tym jest on nadzwyczaj podobny do samicy. Glos kumaków jest bardzo donośny. Wydawany jest on przez cały okres aktywnego życia, szczególnie często na wiosnę w okresie godowym. Kumaki są silnie związane z wodą. Spotyka się je w dużych stawach rybnych, jak i niewielkich gliniankach. Na wiosnę pojawiają się w końcu marca lub1 kwietnia, w zależności od temperatury. Na początek godów duży wpływ mają opady atmosferyczne. Skrzek składają samice kumaków w postaci małych kłębów, zawierających do kilkudziesięciu jaj, umieszczając je na roślinach lub na dnie zbiornika wodnego. Okres przeobrażania kijanek trwa około 90 dni. Kumaki dobrze pływają, unikają jednak wody bieżącej - jak większość płazów bezogonowych. Spłoszone kryją się na dnie, wśród roślin i szlamu. Na lądzie rozpłaszczają tułów i wyginając się łukowato, odsłaniają odstraszające barwy brzucha. Przy silnym podrażnieniu, komórki gruczołów skórnych wydzielają substancję trującą o bardzo dużej toksyczności, dzięki której większość zwierząt pozostawia je w spokoju. Pokarm kumaków stanowi drobna fauna wodna oraz na lądzie owady a także ślimaki i pierścienice. Sen zimowy spędzają na lądzie gromadnie, w towarzystwie innych płazów. Kumak górski ( Bombina variegata ) Rodzina: ropuchowate Ropucha szara ( Bufo bufo ) Ropucha zielona ( Bufo viridis ) Ropucha paskówka ( Bufo calamita ) Rodzina: żabowate żaby zielone: Żaba jeziorowa ( Rana lessonae ) Żaba śmieszka ( Rana ridibunda ) Żaba wodna ( Rana esculenta ) żaby brunatne: Żaba trawna ( Rana temporaria ) Żaba moczarowa ( Rana arvalis ) Żaba dalmatyńska ( Rana dalmatina ) Charakterystyka płazów: Płazy (gromada Amphibia) stanowią formę pośrednią pomiędzy kręgowcami morskimi i lądowymi. Są to pierwsze kręgowce, które przystosowały się do życia na lądzie. Zwierzęta należące do tej grupy odznaczają się wielką różnorodnością postaci. Jeżeli weźmie się pod uwagę ogólny wygląd form wymarłych, można wykazać, że zasadniczy kształt ciała zwierząt zaliczanych do tej gromady wywodzi się od kształtu ciała płazów ogoniastych (Urodela). Płazy beznogie ( Apoda) oraz płazy bezogonowe (Anura) pochodzą od tej właśnie grupy zwierząt. Płazy są pierwszymi kręgowcami, u których wykształciły się parzyste kończyny zdolne do ruchu na twardym podłożu, pierwszymi zwierzętami, u których występują kostki słuchowe oraz ucho środkowe, pierwszymi, które w toku ewolucji wytworzyły narząd czuciowy zwany "narządem Jacobsona" mieszczący się w jamie gębowej na podniebieniu. W grupie tej też po raz pierwszy spotykamy powieki ochraniające oczy, a także gruczoły i przewody łzowe. Płazy są zwierzętami zmiennocieplnymi (ektotermicznymi) co oznacza, że temperatura ich ciała zmienia się wraz z temperaturą otoczenia ( i od niej zależy). Mają miękką, wilgotną, bogato unaczynioną skórę, która odgrywa ogromną rolę w ich oddychaniu. Skóra jest gładka i pokryta jedynie cienką warstwą zrogowaciałą warstwą złuszczającą się okresowo. W skórze również znajduj... Plik z chomika: marta.jarosinska Inne pliki z tego folderu: 21, 25, 26.doc (66 KB) pytania3.doc (141 KB) 19.odt (28 KB) 19.docx (13 KB) Inne foldery tego chomika: 13 Systemy rozrodcze u kręgowców 14 Przyczyny i konsekwencje migracji różnych grup kręgowców 15 Strategie życiowe r i K 16 Przekształcanie biotopu przez zwierzęta 17 Anatomiczne i morfologiczne adaptacje różnych grup kręgowców do lotu Zgłoś jeśli naruszono regulamin Strona główna Aktualności Kontakt Dział Pomocy Opinie Regulamin serwisu Polityka prywatności Copyright © 2012 Chomikuj.pl
