Stosunek pracy nawiązuje się w oparciu o wiele podstaw, jednak

Jedną z podstawowych zasad prawa pracy jest swoboda nawiązywania stosunków pracy.
Nawiązanie stosunku pracy następuje w oparciu o wiele podstaw. Wybór podstawy określa
prawa i obowiązki stron stosunku pracy. Powszechną podstawą stosunku pracy jest zawarcie
umowy o pracę, o ile odrębne przepisy nie przewidują szczególnego sposobu nawiązania
stosunku pracy (przez powołanie, wybór, mianowanie lub spółdzielczą umowę o pracę.
O zawarciu umowy o pracę decyduje nie tyle rodzaj wykonywanej pracy, co sposób i
warunki, w jakich jest ona wykonywana.
Umowa o pracę jest czynnością dwustronną, w ramach której pracodawca zobowiązuje się do
zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem, a pracownik do wykonywania określonej
pracy na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem. Umowa kształtuje stosunek pracy
zawarty pomiędzy stronami i jest uważana za czynność ugodową, co oznacza, że dochodzi do
skutku, gdy strony złożą zgodne oświadczenie co do istotnych postanowień umowy o pracę.
Jednakże swoboda ta może zostać ograniczona na rzecz obowiązku nawiązania umowy, gdy
obowiązek ten wynika z przepisu prawa
lub czynności prawnej. Swoboda stron jest
ograniczana również w zakresie ustalania treści umowy, ponieważ zgodnie z art. 18 § 2
Kodeksu Pracy postanowienia umów o pracę nie mogą być dla pracownika mniej korzystne
niż przepisy prawa pracy.
W sprawach nieuregulowanych przepisami prawa pracy należy, postępując zgodnie z art. 300
Kodeksu pracy, odpowiednio zastosować niektóre z przepisów kodeksu cywilnego, jeżeli nie
są one sprzeczne z zasadami prawa pracy.
Sprawy, do których należy odpowiednio zastosować przepisy kodeksu cywilnego, obejmują
chociażby:

tryb zawarcia umowy o pracę (oferta, negocjacje - art. 66-72 kodeksu cywilnego),

wykładnię oświadczeń woli (art. 60 kodeksu cywilnego

rodzaje i skutki wad oświadczeń woli stron (art. 82-88 kodeksu cywilnego

możliwość zawarcia przedwstępnej umowy o pracę (art. 389, 390 kodeksu cywilnego

odpowiedzialność za niezawarcie umowy przyrzeczonej (art. 390 § 1 kodeksu
cywilnego).