Hegel - Magisterskie24.pl

Tomasz Jabłoński
Gr. SMJ1/PRA2
Georg Wilhelm Friedrich Hegel – filozof reprezentujący sferę sacrum i profanum, stworzył
system łączący te 2 sfery na tle historii. Zbudował konstrukcję obejmującą metafizykę, logikę, etykę,
filozofię historii, przyrodoznawstwo, estetykę, elementy psychologii i religii. Zdaniem Hegla filozofia
jest ostateczną formą wiedzy – syntezą. Idealizm ewolucyjny – Hegel twierdził, że tylko myśl jest
pierwotna a rzeczy są jej wytworami. Każda myśl ma swój byt pierwotny a byt jak i myśl są natury
logicznej. Historia jest jak historia ducha – człowiek realizuję się poprzez rozwój co jest logiczne. Do
Prawa logiki Hegel zaliczał prawo dialektyczne, czyli twierdzenie, że każdemu prawdziwemu
twierdzeniu odpowiada nie mniej prawdziwe przeczenie, każdej tezie antyteza, z których wyłania się
synteza. Proces przechodzenia tezy do antytezy był nie tylko rozumowaniem ale też rozwojem.
Rzeczywistość tezy przechodzi nie tylko do antytezy bo również do syntezy – synteza jest wynikiem i
zawiera sprzeczności ale także uzgodnienie. Tak działa Heglowska Triada – trój rytm, który rozwija
świat.
Przyroda i duch były postaciami które składały się na byt. Tezą był byt, duch subiektywny
(logika , fenomenologia, psychologia, antropologia) antytezą jest duch obiektywny (prawo i państwo,
moralność, etyczność), natomiast syntezą jest duch absolutny (sztuka, religia, filozofia), który
wychodzi poza przeciwstawienie podmiotu i przedmiotu. Duch absolutny – człowiek dąży do rozwoju
swojego ducha, opanowania tych dziedzin, wyzwolenia się od natury.
Periodyzacja dziejów wg Hegla – miał państwo za pierwotniejsze i istotniejsze od jednostki bo
jednostka dopiero w ramach państwa nabiera realności i wartości moralnej. Hegel widział najwyższy
szczebel społecznego ustroju w państwie co było tworem jednostek jednak uważał, że do pełnego
rozwoju musi dotrzeć tam duch obiektywny. Według Hegla obywatele byli dla państwa, a nie
odwrotnie. Naturę ducha stanowi rozwój, duch obiektywny objawia się w dziejach państwa dzięki
czemu kształtuje się „duch świata” w czynach i losach państw i narodów. Uniwersalizm – wolna
podmiotowość rozwijała się uniwersalnie, dawała przewagę ogółowi nad jednostką. Proces
sensotwórczy jako walka i zniesienie bezpośredniości. Walka o uznanie, jak „ walka na śmierć i
życie”.
W 1806 roku „wolność” i „równość” były upowszechniane na całym świecie. Liberalizm głosił
wolność jednostek.
Relatywizm historyczny wg Hegla – ożywiony tym samym duchem co periodyzacja dziejów,
otwierał dawniej nieznane perspektywy tworzące wielką konstrukcje i zamknięty system.
Wiedza absolutna – głębokie objaśnienie, Bóg jako wszechwiedzący. Religia była duchem
absolutnym, Hegel pojmował religie nie jako uczucie tylko jako wyobrażenia. Rozwój dzielił na:
religie natury, indywidualności duchowej i absolutną religie prawdy, wolności i ducha. Chrześcijanie
nie chcieli się odkupić, żyli jak niewolnicy na ziemi gdyż mieli zostać nagrodzeni po śmierci.
Historiozofia – dzieje zbawienia. Chrześcijaństwo jako „duch świata” i „duch narodów”
Moment spajania w teorii Hegla (Heglizm) – doktryna ta jest idealizmem obiektywnym (byt
jest idealny ale nie subiektywny), logicznym (byt jest całkowicie logiczny), ewolucyjnym. Heglizm
jest doktryną wyłącznie konstruktywną. Najważniejszą dziedzina filozofii Heglowskiej jest filozofia
kultury – wydano wielką koncepcję idealistyczną dziejów, prawa, państwa, sztuki oraz religii.
Koncepcje te łączą 2 sposoby widzenia: logiczne i ewolucyjne „każda postać kultury jest tu pojęta
jako przemijający etap rozwoju, ale etap konieczny, logicznie wynikający z poprzedniego”.
Hegel – niemiecki filozof, profesor nauk teologicznych, urodzony w 1770 roku, zmarł 1831
chorując. Za młodu popierał rewolucję francuską, potem stał się ideologiem pruskiej reakcji. Poglądy
filozoficzne przez cały żywot pozostały bez zmian. Jego żywot można podzielić na 3 okresy
działalności:
1. Okres akademicki w Jenie od 1801 do 1807 roku.
2. Okres pozaakademicki do 1816 roku.
3. Nowy okres akademicki w Berlinie, w tym okresie system Heglowski zapanował nad
umysłami w Niemczech.
Fenomenologia ducha – historia jest procesem, stawaniem się, drogą ducha. Jest to proces
rozumny i pozbawiony jakiejkolwiek przypadkowości. Punktem wyjścia jest idea, że poznanie „rzeczy
samej w sobie” jest możliwe, a jego kolejne etapy odpowiadają rozwojowi ducha, który przebywa
drogę od poznania indywidualnego do wiedzy absolutnej.