Nazwa Wydziału: Wydział Nauk o Zdrowiu

Syllabus
Wydział
NAUK o ZDROWIU
Kierunek ZDROWIE PUBLICZNE
Specjalność OPIEKUN OSOBY STARSZEJ
INFORMACJE OGÓLNE
Studia (odpowiednie podkreślić)
I stopnia - stacjonarne
I stopnia - niestacjonarne
I stopnia - pomostowe: poziom AB/ C/ D
II stopnia - stacjonarne
II stopnia - niestacjonarne
Podyplomowe
Profil kształcenia (odpowiednie podkreślić): ogólnoakademicki, praktyczny, praktyczno-ogólnoakademicki
Nazwa przedmiotu (zgodnie z
MEDYCYNA NATURALNA
obowiązującym standardem kształcenia
i/lub programem nauczania
zatwierdzonym przez Radę WNoZ).
Kod przedmiotu
Jednostka organizacyjna prowadząca
Katedra Biologii i Ochrony Środowiska
zajęcia
Osoba odpowiedzialna za przedmiot:
Wykaz osób prowadzących zajęcia:
Stopień/tytuł/nazwisko i imię osób
Prof. dr hab. Krzysztof Wiktorowicz,
Prof. dr hab. Krzysztof Wiktorowicz,
realizujących przedmiot
mgr Mirosława Kaszkowiak
dr Tomasz Rzepiński, dr Michał Chojnicki
mgr Mirosława Kaszkowiak,
Fizjologia, farmakologia, psychologia, filozofia
Przedmioty wprowadzające.
Samokształcenie: Znajomość układów integrujących organizm człowieka
Wymagania wstępne
Punkty ECTS
2
Liczba godzin
Warunki zaliczenia przedmiotu
Forma zaliczenia przedmiotu
Forma zajęć
dydaktycznych
(odpowiednie podkreślić)
1. Ogółem
Opanowanie materiału z zajęć
Egzamin
50
seminaryjnych, praktycznych i
Zaliczenie z oceną
2. Wykłady
10
samokształcenia
Zaliczenie
3. Seminaria
20
4. Ćwiczenia
5. Zajęcia praktyczne
6. Praktyki zawodowe
7. Samokształcenie
20
8. E – learning
INFORMACJE SZCZEGÓŁOWE
Cele kształcenia przedmiotu (C) wynikowe: wiedza (W), umiejętności (U), kompetencje społeczne (KS)
Symbol
Cele kształcenia
Poznanie kształtowania się zachowań prozdrowotnych w ujęciu historycznym i filozoficznym. Przekazanie wiedzy z zakresu
C(W)1
metodologii związanej ze stosowaniem terapii medycyny naturalnej (MN) wspomagających zdrowie osobnicze i zdrowie populacji.
Przedstawienie podstaw biologicznych medycyny naturalnej, roli procesów adaptacyjnych związanych ze starzeniem się oraz
C(W)2
znaczenia uwarunkowań natury psychicznej i psychosomatycznej związanych z dbałością o zdrowie osób w wieku podeszłym.
Poznanie podstawowych założeń różnych systemów medycznych w zakresie przyrodolecznictwa, ziołolecznictwa i właściwej diety,
C(W)3
terapii aktywnych umożliwiających utrzymanie zdrowia psychicznego i kondycji fizycznej.
Nabycie umiejętności interpretacji i oceny, z uwzględnieniem obecnego stanu wiedzy, metod terapeutycznych wykraczających poza
C(U)1
paradygmat medycyny akademickiej, a praktykowanych na terenie Polski.
Formułowanie prawidłowych wniosków dotyczących zagadnień związanych z funkcjonowaniem organizmu człowieka (np. zdrowie i
C(U)2
choroba a dieta, aktywność fizyczna i umysłowa oraz w wieku podeszłym, stres, adaptacja) i stosowanych terapii naturalnych.
Upowszechnianie wiedzy o ograniczeniach terapii, kształtowanie krytycznego podejścia w ocenie terapii naturalnych, alternatywnych,
C(KS)1
komplementarnych, także przestrzegania zasad etycznych przez terapeutów praktykujących w Polsce. Otwartość wobec odmiennych
poglądów.
Przewidywane efekty kształcenia studenta w zakresie wiedzy (W), umiejętności (U), kompetencji społecznych (KS).
Symbol
EK(W)1
EK(W)2
EK(W)3
EK(U)1
Rozumie powiedzenie Hipokratesa „najlepszym lekarzem jest natura”.
Zna podstawy filozoficzne i społeczne wybranych systemów medycznych zapewniających zdrowie jednostce,
społeczeństwu i środowisku, a kształtujących obecny stan wiedzy o zdrowiu i chorobie.
Rozumie rolę WHO w odniesieniu do CAM (medycyna komplementarna i alternatywna) i terapii opartych na
doświadczeniu wielu pokoleń w zakresie troski o zdrowie, rekomendując ich koegzystencję z medycyną
akademicką.
Zna problemy stosowania wytycznych EBM w zakresie oceny skuteczności terapii medycyny naturalnej.
Zna podstawowe założenia terapii wybranych systemów medycznych z zakresu przyrodolecznictwa,
ziołolecznictwa i właściwej diety, terapii aktywnych umożliwiających utrzymanie do wieku podeszłego zdrowia
psychicznego i kondycji fizycznej.
Zna podstawy biologiczne medycyny naturalnej i rozumie mechanizm działania bodźców fizykalnych na ciało i
umysł człowieka uwzględniając procesy starzenia organizmu.
Potrafi dokonać krytycznej oceny i wybrać naturalne terapie medycyny naturalnej, bezpieczne i skuteczne,
racjonalnie wspomagające zdrowie osób starszych.
Odniesienie do
celów kształcenia
(symbol)
C(W)1
C(W)3
C(W)1
C(W)3
C(W)2
C(W)3
C(U)1
C(U)2
1
Ma umiejętność formułowania prawidłowych wniosków dotyczących zagadnień związanych z funkcjonowaniem
C(U)2
organizmu człowieka (np. zdrowie i choroba a dieta, wysiłek, stres, adaptacja).
Umiejętnie, zachowując tolerancję i szanując preferencje pacjentów, upowszechnia wiedzę o ograniczeniach
EK (KS)1
C(KS)1
terapii CAM, zwracając uwagę na przestrzeganie zasad etycznych przez terapeutów praktykujących w Polsce.
Treści programowe (TP): opis przedmiotu wynikający z obowiązującego standardu kształcenia i/lub programu nauczania zatwierdzonego
przez Radę WNoZ
Symbol
Forma realizacji
Odniesienie
treści kształcenia:
do efektów
wykład, seminaria, kształcenia
ćwiczenia,
(symbol)
zajęcia
praktyczne,
samokształcenie,
Rola Światowej Organizacji Zdrowia w zmniejszaniu przepaści pomiędzy medycyną
wykład,
TP1
EK(W)1
konwencjonalną, (ortodoksyjną) a naturalną opartą na doświadczeniu wielu pokoleń w zakresie
seminarium,
EK(W)2
troski o zdrowie.
samokształcenie
Omówienie i interpretacja definicji zdrowia Światowej Organizacji Zdrowia (1947): część oceny
skuteczności terapii odnosi się do własnego poczucia bycia zdrowym, czyli subiektywnej oceny,
trudnej do weryfikacji parametrami laboratoryjnym czy socjomedycznymi.
Medycyna holistyczna w opiece nad osobą starszą. (odzwierciedlenie podstawowych zasad
obowiązującej filozofii i kultury uwzględniających tryb życia, genetyczne uwarunkowania,
wpływy środowiska fizycznego i społecznego).
Konwencjonalne systemy medyczne praktykowane na świecie i posiadające własne paradygmaty
(odzwierciedlające wiedzę z zakresu medycyny i filozofię obowiązująca w danym kręgu
cywilizacyjnym):
Obserwacje wielopokoleniowe a prozdrowotny algorytm zachowania w różnych systemach
wykład,
TP2
EK(W)3
medycznych. Ból i choroba jako objaw dysharmonii i nierównowagi energetycznej w różnych
seminarium,
EK(U)1
systemach medycznych.
zajęcia
praktyczne,
Warunki zachowania dobrego zdrowia do wieku podeszłego:
 równowaga pomiędzy pracą, odpoczynkiem, zabawą, utrzymanie zdolności
samokształcenie
adaptacyjnych malejących z wiekiem.
 życie w zgodzie ze sobą i wiara w siłę swojego ciała, która pomaga radzić sobie z
każdym fizycznym i emocjonalnym wyzwaniem.
Bezpieczne zasady stosowania terapii naturalnych, jako pomoc w zwiększaniu odpowiedzialności
seminarium,
TP3
EK(W)3
za swoje zdrowie.
zajęcia
EK(KS)1
Racjonalne wspomaganie zdrowia i leczenia konwencjonalnego terapiami naturalnymi. Efekt
praktyczne,
placebo.
samokształcenie
Podstawy terapii aktywnych (kinezyterapia, chiropraktyka, gimnastyka, podstawy jogi, chi gong,
taniec). Terapie wykorzystujące dźwięk, sztuki plastyczne.
Wybrane zabiegi terapii manualnych: masaż punktowy i strefowy, schiatsu, refleksoterapia).
Medycyna naturalna jako rozwinięcie powiedzenia Hipokratesa „ najlepszym lekarzem jest
seminarium,
TP4
EK(W)1
samokształcenie
natura”.
EK(U)2
Tradycyjna medycyna naturalna - terapie bazujące na potencjale natury i uwzględniające
naturalną zdolność organizmu ludzkiego do zachowania zdrowia.
Leczenie naturalne -zbiór tradycyjnych metod terapeutycznych, uzupełnianych i ulepszanych
przez pokolenia, medycyna ludowa wykazująca skuteczność w życiu codziennym.
Koncepcje leczniczego działania żywności. Racjonalizacja żywienia, stosowanie ziół i przypraw.
wykład,
TP5
EK(W)3
Działanie biotyczne produktów pszczelich.
seminarium,
EK(U)2
samokształcenie
Przyrodolecznictwo- najstarsze naturalne sposoby i metody stosowane do łagodzenia lub usuwania
wykład,
TP6
EK(W)3
dolegliwości, metody stosujące bodźce a nie leki, wyzwalające i mobilizujące naturalne siły
seminarium,
EK(KS)1
organizmu do likwidacji schorzenia lub jego objawów.
samokształcenie
Lecznictwo uzdrowiskowe. Metody lecznicze: Hydroterapia, balneoterapia, klimatoterapia,
helioterapia, talassoterapia, światło- i ciepłolecznictwo. Celowość stosowania zabiegów
przyrodoleczniczych. Wrażliwość i reaktywność organizmu na zabiegi pacjentów w różnym wieku.
Przegląd polskich uzdrowisk.
Ziołolecznictwo w wschodnich i zachodnich systemach medycznych. Etnomedycyna.
seminarium,
TP7
EK(W)3
Podstawowy zestaw ziół – naturalna apteczka domowa. Ogólne zasady przygotowywania i
zajęcia
EK(U)2
stosowania samodzielnie produktów zielarskich, wskazania i przeciwwskazania.
praktyczne,
Ziołolecznictwo w Polsce (przychodnie np.oo. Bonifratrów). Problem zaopatrywania się w leki
samokształcenie
ziołowe odpowiedniej jakości (apteki i sklepy zielarskie).
Zasady homeopatii a samoleczenie.
seminarium,
TP8
EK(W)2
EK(U)1
Zagadnienia metodologiczne związane ze stosowaniem terapii medycyny naturalnej (MN) we
wykład,
TP9
EK(W)2
współczesnej opiece zdrowotnej.
seminarium,
EK(KS)1
Zagadnienia związane z regulacją prawną dotyczącą działań w obszarze medycyny naturalnej w
Polsce. Ubezpieczenie a alternatywne sposoby leczenia i samoleczenia. Prawo pacjenta do wolnego
wyboru terapii a świadczenia NFZ.
podające (, wykład, opis);
Metody dydaktyczne
(sposób pracy nauczyciela, umożliwiający osiągnięcie celów kształcenia)
eksponujące (pokaz z elementami zangażowania emocjonalnego);
programowe ( przy użyciu książki, komputera, filmu);
praktyczne (metoda projektu);
problemowe (metody aktywizujące).
Środki naturalne
Środki dydaktyczne wykorzystywane w procesie kształcenia
Środki techniczne: wzrokowe, słuchowe, audiowizualne
EK(U)2
2
Wykaz piśmiennictwa dla studenta
Piśmiennictwo podstawowe
do 4 pozycji
Piśmiennictwo uzupełniające
do 4 pozycji
Brzeziński T., ”Historia medycyny”, PZWL, Warszawa, 1988.
Janicki T., Rewerski W., „Medycyna naturalna”, PZWL, Warszawa, 2001.
Trevelyan J., Booth B., „Medycyna niekonwencjonalna”. PZWL, Warszawa, 1998
Ponikowska I., Lecznictwo uzdrowiskowe. Poradnik dla chorych”, Oficyna Wydawnicza BRANTA,
Bydgoszcz, 1996
Castleman M., „Naturalne metody leczenia”, Wydawnictwo AMBER, Warszawa, 1999.
Edgson V., Marber I., „Leczenie przez żywienie”, Gr.Wyd. Bertelsmann Media, Warszawa, 2001.
Górnicka J., „Apteka natury. Poradnik zdrowia”, Agencja Wydawnicza Morex, Warszawa, 2002.
Monde T.,” Encyklopedia medycyn świata” ,Limbus, Bydgoszcz 1999.
Sposób oceny pracy studenta
Typ oceny: diagnostyczne (D),
Formujące
formujące (F), podsumowujące (P)
Podsumowujące – zaliczenie
Metody oceny np. test wiedzy, test
test wiedzy wielokrotnego wyboru
umiejętności, studium przypadku, proces
pielęgnowania, projekt
Kryteria oceny
Ocena
Definicja lokalna
Ocena
lokalna
ECTS
5
Bardzo dobry – znakomita wiedza, umiejętności,
A
kompetencje
4,5
Ponad dobry – bardzo dobra wiedza, umiejętności,
B
kompetencje
4
Dobry – dobra wiedza, umiejętności, kompetencje
C
3,5
3
2
Dość dobry – zadowalająca wiedza, umiejętności,
kompetencje, ale ze znacznymi niedociągnięciami
Dostateczny – zadowalająca wiedza, umiejętności,
kompetencje, z licznymi błędami (próg 60%
opanowania W,U,KS)
Niedostateczny – niezadowalająca wiedza,
umiejętności, kompetencje (poniżej 60% opanowania
W,U,KS)
Definicja ECTS
Celujący – wybitne osiągnięcia
Bardzo dobry – powyżej średniego standardu, z pewnymi błędami
D
Dobry – generalnie solidna praca z szeregiem zauważalnych
błędów
Zadowalający – zadowalający, ale ze znaczącymi błędami
E
Dostateczny – wyniki spełniają minimalne kryteria
FX, F
Niedostateczny – podstawowe braki w opanowaniu materiału
INFORMACJE DODATKOWE
Odniesienie efektów kształcenia i treści kształcenia do sposobów prowadzenia zajęć i metod oceniania
Symbol efektu
Numery symboli treści
Sposoby prowadzenia zajęć umożliwiające
kształcenia dla
kształcenia realizowanych w
osiągnięcie założonych efektów kształcenia
przedmiotu
trakcie zajęć
EK(W)1
TP1, TP4
wykład, seminarium, samokształcenie
Typy (D, F-dyskusja w
trakcie zajęć, P) i metody
oceniania stopnia
osiągnięcia założonego
efektu kształcenia
D, F-
EK(W)2
TP1, TP8, TP9
wykład, seminarium, samokształcenie
D, F-
wykład, seminarium, zajęcia praktyczne,
D, Fsamokształcenie
wykład, seminarium, zajęcia praktyczne,
FEK(U)1
TP2, TP8
samokształcenie
wykład, seminarium, zajęcia praktyczne,
FEK(U)2
TP4, TP5, TP7
samokształcenie
wykład, seminarium, zajęcia praktyczne,
FEK (KS)1
TP3, TP6, TP9
samokształcenie
Zestawienie przewidywanych efektów kształcenia przedmiotu do efektów kształcenia dla programu studiów tzw. programowych efektów
kształcenia (PEK) oraz efektów zdefiniowanych dla obszaru kształcenia (wyłącznie symbolami)
Symbol
Przyporządkowanie efektu kształcenia dla przedmiotu Odniesienie efektu
Efekty kształcenia dla przedmiotu (EK)
do efektów zdefiniowanych dla całego programu
kształcenia dla przedmiotu
(PEK)
do efektów zdefiniowanych
dla obszaru kształcenia
K_W59
M1_W08
EK(W)1
K_W04
M1_W03
EK(W)2
M1_W10
K_W10
M1_W07
EK(W)3
M1_U07
EK(U)1
K_U12
M1_U13
EK(U)2
K_U02
K_K02
M1_K03
EK (KS)1
EK(W)3
TP2, TP3, TP5, TP6, TP7
3