Krótka historia starożytnego Egiptu - sp1
advertisement
Krótka historia starożytnego Egiptu Około IV tysiąclecia nastąpiło pustynnienie obszaru Afryki (powstała m.in. Sahara) co spowodowało przenoszenie się ludności na teren doliny Egiptu. Zasiedlany był głównie teren delty Nilu. Około roku 3100 Górny Egipt (ten na południu, przy pierwszej katarakcie) podbił Dolny. W Egipcie było 30 dynastii. Egipt rozwinął się dzięki corocznym, regularnym (a co za tym idzie dającym się przewidzieć) wylewom Nilu, który przynosił żyzne muły zapewniające przy odpowiednim nakładzie sił i środków oraz odpowiedniej organizacji dwukrotne, wysokie plony w ciągu roku. Dzięki tak sprzyjającym warunkom rolnictwo, które stanowiło podstawowe zajęcie ludności, zapewniało nadwyżki żywności, co pozwalało na jej magazynowanie na okresy nieurodzaju oraz na eksport. Równocześnie, od początku IV tysiąclecia p.n.e., posługiwano się w Egipcie żaglowymi łodziami do transportu materiałów po Nilu i opanowano obróbkę miedzi. Pod koniec tego tysiąclecia zaczęto stosować pismo hieroglificzne. Hieroglify były pismem obrazkowym. System pisma hieroglificznego kształtował się za panowania trzech pierwszych dynastii, na przełomie IV i III tysiąclecia p.n.e. Utrzymywał się przez trzy tysiące lat, aż do okresu rzymskiego. Niemal równocześnie z powstaniem pisma hieroglificznego w okresie Starego Państwa, jako wynik szybkiego pisania niektórych tekstów wykształciła się kursywa hieroglificzna. Zaznaczano w niej tylko kontury znaków, pomijano zaś szczegóły. Państwem kierowali dynastyczni władcy – faraonowie, którym przydawano boskie pochodzenie, uznając ich za synów boga-słońca Re (Ra). Wierzono iż ich dusze żyją tak długo aż ich ciała się nie rozłożą bądź dopóki nie zniknie imię zmarłego i dlatego mumifikowano ciała zmarłych władców, umieszczając je w specjalnie w tym celu budowanych grobowcach Kanon w sztuce egipskiej Postać ludzka Sylwetkę ludzką przedstawiano tak, aby wszystkie zasadnicze elementy były dobrze widoczne: głowa, trójkątny tułów, obie ręce i nogi. Jest to postać zbliżona w zasadzie do profilu, ale tors jest wyobrażony frontalnie i w okolicach brzucha skręcony w bok. Frontalnie zaznaczone są również barki, ramiona i ręce, z profilu przedstawiona jest głowa, ale oko musiało być zaznaczone od frontu. Z profilu przedstawiano również nogi. W sylwetce kobiecej piersi zaznaczano z profilu. Układ figury ludzkiej w kanonie był dwojaki: człowieka przedstawiano jako postać kroczącą lub siedzącą. Stroje i ozdoby zależały od okresu historycznego, zawsze stanowiły trwały element w przedstawianiu postaci. Wizerunek władcy Nieco inne zasady obowiązywały w sposobie przedstawiania klasy rządzącej, władców i najwyższych dostojników państwowych, Władca wyobrażany był w pozie stojącej lub kroczącej. W takiej postawie ukazywał się publicznie, a poddani oglądali go tylko z oddali. Rysy twarzy miał powszechnie znane, jego wizerunki bowiem pojawiały się w świątyniach. Oczywiście był to portret oficjalny, przedstawiany w "bezczasowej młodości"., z ukrytymi niedostatkami anatomicznej budowy jego ciała, bez uwzględniania jakichkolwiek uczuć na obliczu władcy. Mastaba – pierwsze grobowce egipskie Piramidy – grobowce faraonów Piramidy – grobowce faraonów Świątynia – wejście główne Sfinks ` Urny Mumifikacja zwłok Maska z grobowca Tutenchamona – jednego z faraonów Egiptu Egipski papirus z hieroglifami i sceną rodzajową z Księgi Umarłych Rzeźba siedzącego skryby (pisarza) Posąg Ramzesa II w Luksorze
