Henryk Różański - Fitoterapia cz. 1 - BOOKS - sailena

Visualização do documento
Henryk Różański - Fitoterapia cz. 1.doc
(346 KB) Baixar
Wstęp do zielarstwa i
fitoterapii
Claudius Galenus /ok.130-200 r./ - lekarz, filozof, twórca podstaw farmacji
Oraz podstawy profilaktyki chorób metodami
naturalnymi
w ujęciu historycznym i współczesnym
dr Henryk St. Różański
Akademia Medyczna im. K. Marcinkowskiego
Katedra Medycyny Społecznej
Zakład Historii Nauk Medycznych
Kierownik Zakładu: prof. dr hab. med. Roman Meissner
Ciała czynne zawarte w ziołach: alkaloidy, aminokwasy, aminy biogenne, antrachinony,
biopierwiastki, flawonoidy, garbniki, glikozydy, gorycze, kumaryny, olejki eteryczne, pektyny,
prowitaminy, saponiny, śluzy, witaminy
Witaminy i biopierwiastki – znaczenie dla organizmu; zastosowanie w lecznictwie; objawy niedoboru;
źródła witamin
i biopierwiastków
Tutaj znajdziecie Państwo dokładny opis składników roślinnych, ich znaczenie
w lecznictwie współczesnym i dawnym; ponadto preparaty handlowe zawierające składniki roślinne,
które Chcecie stosować w terapii (nazwa handlowa, producent, działanie, wskazania,
przeciwwskazania, dawkowanie)
Strona ta jest uzupełnieniem lub częścią innych stron autora
-----------------------------Dokument chroniony prawami autorskimi
Opracowano na podstawie:
Henryk Różański
Poradnik fitoterapii
Rękopis; Maszynopis recenzowany; Krosno 1990-1994
Roślinne preparaty galenowe, cz. I - III, receptura
i wyniki badań autora
Rękopis i maszynopis; Krosno, cz. I-III - 1989-1996;
Krosno, Poznań, cz. IV – 1997-2001
Sponsor badań autora w latach 1993-2000 - Fundacja Büchnera
Ciała czynne zawarte w ziołach
Poszczególne zioła mają określony skład chemiczny obejmujący rozmaite związki
organiczne i nieorganiczne. Wiele z tych związków w organizmie człowieka wykazuje
działanie farmakologiczne. Jedne z nich leczą, inne natomiast działają stymulująco i
tonizująco na organizm, np. sole mineralne, aktywne enzymy, alkaloidy, flawonoidy,
glikozydy, witaminy i prowitaminy.
W niektórych ziołach znajdują się substancje trujące lub szkodliwe, jeśli zostaną spożyte
w nadmiernych ilościach. To, czy dana substancja zadziała jako lek, czy jako trucizna zależy od jej dawki. Są również substancje obojętne dla naszego ustroju, np. suberyny,
kutyna, woski.
Ciała czynne zgromadzone są przeważnie w wakuolach czyli w wodniczkach, gdzie są
rozpuszczone w soku komórkowym.
W rozdziale tym omówiłem niektóre substancje czynne zawarte w ziołach, aby mogli
Państwo zapoznać się z ich budową i działaniem oraz znaczeniem w gospodarce
człowieka.
Gorycze
Gorycze są to bezazotowe związki najczęściej o charakterze glikozydowym, które
wykazują silnie gorzki smak i odruchowo zwiększają wydzielanie śliny, kwasu solnego,
soku jelitowego i trzustkowego. Jest to nazwa o znaczeniu historycznym, bowiem zbiorcza
dla rozmaitych substancji o smaku gorzkim, często bardzo różnorodnych pod względem
chemicznym Działają ogólnie wzmacniająco w różnego rodzaju osłabieniach. Polepszają
trawienie, pobudzają apetyt, podwyższają kwasowość soku żołądkowego, przyspieszają
wchłanianie mleczka pokarmowego (strawiony, upłynniony pokarm) z jelit do krwi i
limfy. Większość z nich działa także żółciopędnie i dlatego stosuje się je w przypadku
przewlekłych chorób układu żółciowego.
Glikozydy gorczyczne zawarte są np. w goryczkach Gentiana (gencjopikrozyd,
amarogentyna), w bobrku Menyanthes (loganina, menyanthyna, meliatyna), w bylicy
Artemisia (absyntyna, artabsyna, anabsyntyna), w centurii Centaurium (erytrocentauryna,
amarogentyna).
Do substancji gorzkich należą także olejki gorczyczne, to jest izotiocyjaninowe o ogólnym
wzorze R-N:C:S. Enzymatyczny rozpad tzw. glukozynolatów (glikozydowe połączenia
siarki) prowadzi do wydzielania się olejków gorczycznych. Podstawową strukturą olejków
gorczycznych jest układ izonitryli. Rozpowszechnione są w rodzinie Cruciferae
(krzyżowe) i Umbelliferae (baldaszkowate). Te z kolei dodatkowo działają silnie
odkażająco i żółciotwórczo (np. rzodkiew Raphanus, gorczyca Sinapis alba).
Antrachinony
Antrachinony są to związki pochodne antracenu (zw. trójcykliczny), podobnie jak
antrony. Spotkać je można w grzybach Penicillinum i Aspergillus oraz w roślinach
wyższych, np. w rodzinie rdestowatych Polygonaceae, trędownikowatych
Scrophulariaceae, liliowatych Liliaceae czy szakłakowatych Rhamnaceae. Są to związki
z reguły glikozydowe, rozpuszczone w soku komórkowym (wakuolarnym). Działają
rozwalniająco – przeczyszczająco, wpływając drażniąco na śluzówkę i mięśniówkę jelit.
Zbyt częste stosowanie ziół zawierających tego typu związki, np. kruszyny, szakłaku,
senesu - jest niebezpieczne, gdyż powoduje przekrwienie jelit i narządów pobliskich;
zaburza (rozleniwia) także naturalne odruchy motoryczne jelit, co prowadzi z kolei do
atonii jelit. Podczas przerabiania (suszenia, gotowania) antrachinony ulegają stopniowemu
utlenianiu.
Atomy węgla i tlenu w pochodnych antronu u grzybów pochodzą z octanu zaś u roślin
wyższych pierścień A powstaje z kwasu szikimowego. Dimery to produkty złożone z
większej liczby jednostek antrachinonu. Dimerem jest np. hiperycyna zawarta w
dziurawcu, czy fagopiryna zawarta w gryce. Nie działają one przeczyszczająco, ale
uczulają na światło (wpływ fotouczulający), działają przeciwzapalnie oraz pobudzają
układ nerwowy (hamują rozkład adrenaliny i noradrenaliny).
Kumaryny
Kumaryna – lakton o-hydroksycynamonowy, dwupierścieniowy związek heterocykliczny,
pochodny alfa-pironu, czyli mają rdzeń benzo-alfa-pironowy na którym są rozmaite
podstawniki (grupy chemiczne). Związki kumarynowe występują w roślinach jako
glikozydy, niekiedy są składnikiem olejków eterycznych. W hydrolizie enzymatycznej
rozkładają się na glukozę i wolne kwasy kumarynowe, w wyniku czego wyzwala się
przyjemny i charakterystyczny zapach siana. Kumaryny zgromadzone są w wakuolach
komórek w różnych organów, głównie jednak nadziemnych (wolny aglikon). Wyraźnie
oddziałują na organizm człowieka. Piranokumaryny (np. wisnadyna w aminku)
rozszerzają naczynia krwionośne (wieńcowe) i wywierają wpływ rozkurczowy.
Umbeliferon (u baldaszkowatych), eskulina (w kasztanowcu) i herniaryna (u połonicznika)
posiadają właściwości ochraniające organizm przed działaniem promieni ultrafioletowych.
Dużo związków kumarynowych (melilotyna, dikumarol, kwas kumarynowy, kw.
melilotowy) posiadają nostrzyki Melilotus. Dikumarol hamuje wytwarzanie protrombiny
we krwi, a co za tym idzie obniża jej krzepliwość (działanie przeciwzakrzepowe).
Najwięcej kumaryny w nostrzyku przypada na okres kwitnienia, kiedy zawartość jej
dochodzi do 1,2%. Większość kumaryn działa też przeciwbakteryjnie, przeciwzapalnie i
uspokajająco. Niektóre z furanokumaryn uczulają na światło, np. psoralen zawarty w
baldaszkowatych. Angelicyna (np. w arcydzięglu) obniża ciśnienie krwi i uspokaja.
Oczywiście łatwo się domyśleć skąd nazwy: furanokumaryny mają przyłączony pierścień
furanowy, a piranokumaryny – pierścień piranowy.
Dicumarol znalazł zastosowanie w lecznictwie. Syntetyczne pochodne kumarolu, np.
acenokumarol, dihydroksykumaryna są silnymi lekami przeciwzakrzepowymi. Podawane
są osobom mającym sztuczną zastawkę serca, ponadto w profilaktyce i leczeniu zatorów i
zakrzepicy żylnej i w chorobie niedokrwiennej serca. Dawkowanie zależy od choroby i
wrażliwości indywidualnej pacjenta na lek; średnio podaje się 2-4 mg acenokumarolu/
dobę. Preparaty: Acenocoumarol (Polfa Pabianice, Polfa – W-wa) – tabl. 4 mg, Sintrom
Novartis – tabl. 1 mg i 4 mg.
Glikozydy
Glikozydy to grupa związków organicznych o bardzo skomplikowanej budowie
chemicznej. Są to pochodne cukrów prostych, utworzone przez połączenie cukru z
hydroksylowym składnikiem niecukrowym. Część niecukrową glikozydu określa się jako
aglikon lub genina, a część cukrową mianem glikonu. Pod względem konfiguracji wiązań
glikozydowych rozróżnia się:
1. O-glikozydy, które są najbardziej rozpowszechnione w świecie roślin. W tych
glikozydach cukier przyłączony jest do cząsteczki alkoholu lub kwasu
karboksylowego poprzez atom tlenu.
2. C-glikozydy – reszta cukrowa dołączona jest bezpośrednio do atomu węgla.
3. S-glikozydy, zawierające aglikony siarkowe.
4. N-glikozydy – reszta cukrowa dołączona jest do atomu azotu.
W zależności od jakich związków pochodzą aglikony, glikozydy dzielimy na:
1. Glikozydy pochodne fenylopropanu, gdzie należą związki flawonoidowe obejmujące
bardzo ważne w ziołolecznictwie antocyjany, leukoantocyjanidyny, flawony, flawonole,
flawanony i chalkony.

Antocyjany zawierają aglikon – antocyjanidynę (związek amfoteryczny) i cukier
(np. glukoza). Aglikon tworzy z kwasami sole oksoniowe barwy czerwonej, a z
zasadami sole fenolowe barwy niebieskiej. Antocyjany są więc barwnikami
czerwonymi lub niebieskimi kwiatów i owoców. Zawartość ich w płatkach korony
bywa nieraz znaczna, np. 20% w płatkach bratków. Pod wpływem hydrolizy
kwasowej rozkładają się na cukier (cukry) i antocyjanidyny. Zabarwienie
antocyjanów zależy od odczynu pH soku komórkowego. Przy odczynie kwaśnym
kolor jest różowy lub czerwony, przy zasadowym – niebieski, błękitny, granatowy.
Czynnikami sprzyjającymi syntezie antocyjanów są: światło, niska temperatura,
niedobór azotu. Rośliny w trakcie wegetacji (w miarę starzenia) i na różnych
glebach mogą mieć różną barwę kwiatów, np. miodunka, fiołki (różne odcienie).
Antocyjany rozpuszczają się w wodzie. Wykazuja działanie farmakologiczne.
Działają przeciwzapalnie, przeciwalergicznie, uspokajająco, przeciwwysiękowo,
poprawiają krążenie w naczyniach włosowatych, wzmacniają ścianki naczyń
krwionośnych. Nazwy antocyjanów pochodzą często od nazw łacińskich rodzajów
lub gatunków roślin, np. malwidyna (w malwach), peonidyna (w piwoniach, czyli
peoniach), pelargonidyna (w pelargoniach), petunidyna (w petuniach), cyjanidyna
(w Centaurea cynus czy w chabrze bławatku), sambucyna (w Sambucus nigra –
bzie czarnym), wiolanina (w Viola – fiołkach).

Leukoantocyjanidyny – pokrewne związki antocyjanom, lecz bezbarwne, jednakże
pod wpływem kwasów przechodzą w barwne antocyjany. Występują w owocach.
Wzmacniają serce, uszczelniają naczynia krwionośne. Obecne są, np. w owocach
kaliny, głogu, aronii.

Flawony - związki 2-fenylochromonowe barwy jasnożółtej, obecne w kwiatach,
owocach i w organach asymilacyjnych. Działają moczopędnie, kardiotonicznie,
wzmacniająco na naczynia i rozkurczowo na miocyty gładkie. Przedstawicielami
są: witeksyna obecna w kwiatach głogu, luteolina i diosmina oraz ich pochodne
(praktycznie wszędzie rozpowszechnione), apigenina (np. w rumianku, dalii),
linaryna (w lnicy Linaria), chryzyna (w topolach i wierzbach).

Flawonole są intensywnie żółtymi barwnikami rozpowszechnionymi u wszystkich
roślin. Należy tu kwercetyna i jej pochodne (kwercytryna i izokwercytryna obecne,
np. we wrzosach, borówkach, w kasztanowcu, w herbacie, skrzypie; rutozyd w
rucie, hiperozyd w dziurawcu i w brzozie, awikularyna w rdestach, ramnetyna w
szakłaku),kemferol i jego pochodne (np. robinina w robinii, astragalina w arnice,
ekwizetryna w skrzypie). Rutyna, kwercetyna i hesperydyna to 3 najważniejsze
substancje składowe witaminy P (patrz witamina P). Ogólnie biorąc działają one
przeciwzapalnie,
moczopędnie,
przeciwalergicznie,
przeciwwysiękowo,
przeciwmiażdżycowo, uspokajająco, rozkurczowo, wydłużają i potęgują działanie
witaminy C. Wymiatają wolne rodniki, chronią przed nowotworami, wzmacniają
serce. Powodują umiarkowany wzrost siły skurczów i wzrost pojemności
minutowej serca.

Flawanony – występują w korze, liściach i owocach roślin, np. eriodykcjol i
noryngenina obecne w śliwach i czeremchach, hesperydyna – w pomarańczy,
cytrynach, grejfrutach, w mięcie, pinocembryna - w sosnach i w propolisie,
likwirytyna – w lukrecji. Działanie jak wyżej.

Chalkony – produkty pośrednie w biosyntezie flawonoidów o działaniu
spazmolitycznym na miocyty gładkie. Należy tu ksantohumnol obecny w chmielu i
izosalipurpozyd i w kocankach.
2. Glikozydy pochodne sterydów – aglikonem jest pochodna steranu. Należą tu glikozydy
nasercowe, saponiny sterydowe i glikoalkaloidy sterydowe.

Glikozydy nasercowe dzielimy na kardenolidowe (mają pięcioczłonowy pierścień
laktonowy) i bufadienolidowe (sześcioczłonowy pierścień laktonowy). Do
kardenolidów zaliczyć można m.in. oleandrynę, digitoksynę, gitoksynę, digoksynę,
lanatozydy, peruwozyd, adonitoksynę, konwalatoksynę, konwalozyd, strofantozyd,
strofantynę cymarynę. Do bufadienolidów zalicza się, m.in. helebrynę, scylareninę
i
scylaren.
Glikozydy nasercowe występują w miłku wiosennym - Adonis vernalis, w
naparstnicy wełnistej i purpurowej - Digitalis lanata et Digitalis purpurea, w
konwalii majowej - Convallaria maialis, w oleandrze pospolitym - Nerium oleander,
w kokoryczkach - Polygonatym, w cebulicach - Scilla i in. Wchodzą w skład
prostych i złożonych preparatów farmakologicznych, np. Cardiol C (Herbapol) krople (konwalia), Neocardina (Herbapol) - krople (konwalia) – krople, Kelicardina
(Herbapol) – krople (konwalia), Phytocard (Phytopharm) – krople (konwalia),
Convafort (Herbapol) – draż. (konwalia), naparstnicowe: Digitoxin Didier
(Hormosan) – tabl. 0,07 i 0,1 mg, Digitoxin Streuli – tabl. 0,1 mg, Coramedan
(medice) – tabl. 0,07 mg, Digimed (Corax) – tabl. 0,07 i 0,1 mg, Digoxin (Polfa
Kutno, Polfa W-wa) – tabl. 0,1 i 0,25 mg, amp. 0,5/2 ml, Digoxin – Sandoz Novartis
– tabl. 0,125 i 0,25 mg, amp. 0,25 mg/2 ml, Lanicor (Roche) – tabl. 0,25 mg, fl. 10
i 20 ml – roztwór, amp. 0,25 mg – dożylnie, Lanoxin (Wellcome) – tabl. 0,25 mg,
amp. 0,5 mg/2 ml; scylarenowe: Proscillaridin (Polfa Kutno) – tabl. powl. 0,25 mg
/30 szt.), Talusin (Knoll) – draż. 0,25 mg /50 szt.); strofantynowe (skrętnikowe):
Strodival (Herbert) – kaps. 3 i 6 mg, kaps. dojelitowe 3 mg. Oczywiście dawniej
było o wiele więcej preparatów z roślinnymi glikozydami nasercowymi, obecnie
zastępowane syntetykami. W miłku wiosennym występują głownie: cymaryna,
adonitoksyna, wernadigina, adonitoksol i kwas akonitowy (kwas
trójkarboksylowy). Ciała czynne zawarte w miłku wzmacniają skurcze mięsnia
sercowego, zwalniają czynność serca, rozszerzają naczynia nerek, działają
moczopędnie, uspokajająco i przeciwobrzękowo. Glikozydy miłkowe nie kumulują
się w organizmie. Przedawkowane powodują nudności, wymioty, biegunkę i
zaburzenia sercowe. Miłek i preparaty z niego sporządzone były stosowane w
przewlekłej niedomodze mięśnia sercowego, w dusznicy bolesnej, w obrzękach na
tle niedomogi serca. Obecnie stosowane jedynie w ziołolecznictwie ludowym, a
surowiec pozyskiwany jest z własnych upraw. Napar dawkuje się 3 razy dz. po 15
ml (6-8 g suchego ziela na 220 ml wrzącej wody). Sproszkowane ziele można
zażywać na miodzie w dawce 1,5 -2 g 3 razy dz. Z kolei naparstnica purpurowa i
leki naparstnicowe wykorzystywane były i nadal są w leczeniu nadkomorowych
zaburzeń serca, w niewydolności mięśnia sercowego, w zastojach płucnych
połączonych z nieżytem oskrzeli, w dusznicy sercowej, w bloku serca. Skuteczna
jest w migotaniu przedsionków oraz w osłabieniu serca po przebytych chorobach
zakaźnych. Naparstnice zwiększają siłę skurczu mięśnia, przedłużają pauzę
rozkurczową serca, zwiększają pojemność wyrzutową komór serca. Likwidują
zastój krwi w żyłach. Działają przeciwobrzękowo. Rozszerzają naczynia wieńcowe.
Sproszkowane liście stosowano w dawce 300-600 mg/dobę, czyli np. 150 mg 3 razy
dz. przez 3-4 dni, aż do ustąpienia obrzęków; po kilku dniach dawkę stopniowo
obniżano; dawka podtrzymująca wynosi 50 mg 3 razy dz. Stosowanie naparstnicy
wymaga umiejętności i staranności ze strony nie tylko lekarza, ale również i
pacjenta. Dlatego też wprowadzono nowoczesne preparaty naparstnicowe o ściśle
określonej zawartości glikozydów i wygodne w użyciu oraz dawkowaniu.
Naparstnica jest bardzo niebezpieczna po przedawkowaniu. Przedawkowanie
objawia się znacznym zwolnieniem czynności i niemiarowością serca, skurczami
jelit, wymiotami, biegunką i zatrzymaniem serca w maksymalnym skurczu. Dawka
śmiertelna jednorazowa suszu wynosi 2-3 g. Nalewka zabija człowieka w dawce
około 20 g. Napar (1,2 g suchych sproszkowanych liści na 180 ml wody wrzącej)
stosuje się w ziołolecznictwie ludowym w dawce 4 razy dz. po łyżce stołowej. W
lecznictwie wykorzystuje się także naparstnicę wełnistą, silniejszą w działaniu co
przejawia się również w jej dawkowaniu: sproszkowany liść 50 mg 3 razy dz. przez
3 dni; dawka podtrzymująca 50 mg 2 razy dz.; napar sporządza się z 1 g suszu na
180 ml wrzącej wody i pije 3 razy dz. po 1 łyżce stołowej. Efekt leczniczy po
podawaniu naparstnicy pojawia się po kilku dniach, kiedy to tkanki ulegną
wysyceniu glikozydami. Deslanoside to substancja zawierająca glikozyd
naparstnicy wełnistej. Obecnie rzadko stosowna, np. w formie zastrzyków
dożylnych Cedilanide (Novartis) – amp. 0,4 mg/2 ml. Dawniejsze (o znaczeniu
historycznym) polskie preparaty zawierające glikozydy naparstnicy wełnistej to
Deslanosidum – amp. 0,0004, Lanatosid C – tabl. 0,00025 i Acetyldigitoxinum –
tabl. 0,0002. Podczas zażywania digoksyny i jej podobnych leków
(naparstnicowych) nie wolno jednocześnie pobierać niektórych medykamentów ze
względu na poważne interakcje, np. neomycyny, chinidyny, preparatów wapnia i
witaminy C, salicylany, penicyliny, kortykosteroidy, teofiliny, werapamilu,
spironolakton. Osoby w podeszłym wieku nie powinny dostawać leków
naparstnicowych, ponieważ często u nich występuje niedobór magnezu i potasu,
ponadto często zażywają leki moczopędne zwiększające wydalanie potasu. Brak
tych dwóch pierwiastków przyczynia się do nasilenia objawów ubocznych i
toksyczności oraz kumulacji w organizmie glikozydów naparstnicowych. Mogą
również doprowadzić do pomyłkowego zażycia zbyt dużych dawek leku. Patrz
także konwalia, kokoryczka w opisie ziół. Preparaty scylarenowe (Proscillaridin i
Talusin) zwiększają pojemność minutową serca, zwiększają siłę skurczu mięśnia
sercowego, działają moczopędnie i przeciwobrzękowo, są bezpieczniejsze od
glikozydów naparstnicowych i szybciej działają. Zastosowanie: zastoinowa
niewydolność krążenia, zespół płucno-sercowy, serce starcze. Dawkowanie: 1 tabl.
0,25 mg 3 razy dz. przez 4 dni, potem 1 tabl. 0,25 mg 2 razy dz. przed jedzeniem.
Glikozydy scylarenowe są zawarte w wielu roślinach z rodziny liliowatych. Z
krajowych roślin zawierają je cebulice: syberyjska i dwulistna Scilla sibirica et
Scilla bifolia. Na skalę przemysłową były uzyskiwane z oszlocha morskiego (Kraje
Śródziemnomorskie) Urginea maritima (obecnie zaliczana do rodziny
Hyacinthaceae). Oszloch (ostrawka) był stosowany w formie nalewki, intraktu i
naparu (Tinctura, Intractum et Infusum Scillae). Napar (1 g rozdrobnionej suchej
cebuli na 200 ml wrzątku) zażywano 3 razy dz. po 1 łyżce stołowej. Miała
szczególne zastosowanie w niedomodze krążenia z obrzękami. Glikozydy
oleandrowe działają na serce 3 razy silniej niż glikozydy naparstnicy, nie kumulują
się w organizmie, są szybsze ale krótsze w oddziaływaniu. Zastosowanie jako
cardiotonicum (wzmacniające serce) i diureticum w obrzękach na tle niewydolności
krążenia. W niektórych krajach nadal w użyciu. Sproszkowany liść oleandru Folium
Oleandri (Fol. Nerii) – Pulvis Folium Oleandri dawkuje się 3 razy dz. po 50 mg.
Glikozydem bufadienolidowym jest helebryna obecna w ciemiernikach Helleborus
(Ranunculaceae), np. w Helleborus niger (rośnie w Alpach) oraz Helleborus viridis
(środkowa Europa; brak w Polsce). Niegdyś były one stosowane w lecznictwie jako
lek nasercowy zastępujący glikozydy strofantynowe. Substancje balastowe zawarte
w surowcu łatwo jednak wywołują nudności, wymioty i biegunkę, dlatego stracił
on na znaczeniu. Dawkowanie: sproszkowane kłącze ciemiernika Rhizoma
Hellebori – 250 mg 3 razy dz. Preparaty naparstnicowe próbowano w niektórych
krajach zastąpić preparatami z cieciorki pstrej Coronilla varia (Papilionaceae),
które są bezpieczniejsze. Rośnie ona na łąkach i pastwiskach, pospolita w Polsce.
Cieciorka zawiera glikozyd kardenolidowy – koronilinę. Działa ona uspokajająco,
przeciwobrzękowo, moczopędnie, wzmacniająco na serce. Szczególnie przydatna
okazała się w leczeniu nerwic serca podczas okresu po- i przekwitania i w kołataniu
serca. Stosowana w formie naparu Infusum Coronillae: 2 g suchego rozdrobnionego
ziela na 200 ml wrzącej wody; napar zażywano w dawce 15 ml 3-4 razy dz.

Saponiny sterydowe (łac. sapo = mydło) występują w wielu roślinach, np. z rodziny
trędownikowatych, liliowatych, psiankowatych, motylkowatych. Saponiny tworzą
z wodą roztwory koloidalne i obniżają napięcie powierzchniowe roztworów
wodnych. Aglikon nosi nazwę sapogeniny. Wiele saponin glikozydowych wykazuje
działanie toksyczne, uszkadzają bowiem komórki nerwowe, erytrocyty (hemoliza
krwinek) i miocyty. Zwiększają przepuszczalność błon komórkowych. Zwiększają
resorpcję wielu substancji chemicznych (wody, metali). W odpowiednich dawkach
są pomocne w leczeniu wielu chorób. Działają też sekrolitycznie i mukolitycznie
(wzmagają wydzielanie gruczołów śluzowych, upłynniają wydzielinę). Nasilają
działanie wielu leków. Oddziałują przeciwzapalnie. Przedstawicielami są:
tigogenina (Yuca, naparstnica), jamogenina (psianki), hekogenina (agawa),
diosgenina (kozieradka). Wazne dla przemysłu chemicznego w procesie syntezy
sterydów (np. hormonów).
Glikoalkaloidy – patrz alkaloidy sterydowe.

3. Glikozydy cyjanogenne. Cyjanogeneza to zespół procesów zmierzających do syntezy
związków cyjanogennych, czyli zawierających grupę cyjanową –CN. W wyniku hydrolizy
enzymatycznej lub kwasowej związki te wydzielają cujanowodór (kwas pruski) HCN
Większość związków cyjanogennych ma charakter glikozydu – nitrylozydu. Spośród
około 50 związków cyjanogennych wytwarzanych przez rosliny, można wymienić
amigdalinę (migdały), prunazynę (tarnina, czeremcha, wisnia, czereśnia), sambunigrynę
(bez czarny, bez hebd, bez koralowy), linamarynę (lnica, len), lotaustralinę (koniczyna),
factor Lathyrus (groszek) Podczas hydrolizy enzymatycznej (enzym e...
Arquivo da conta:
sailena
Outros arquivos desta pasta:


Grzyby_jakich_nie_znamy.pdf (30735 KB)
 message-pl.pdf (925 KB)
 To, co ta kobieta zrobiła ze zwykłej starej zasłony i puszki kolorowego sprayu jest
rewelacyjne!.pdf (4011 KB)
Najważniejsze jest to, czego nie widać - rozmowa z Wojciechem Eichelbergerem.pdf (129
KB)
 Dobra Miłość- Eichelberger+ Samson+ Sosnowska.doc (1112 KB)
Outros arquivos desta conta:


_W olszynie
1998 - Kapela ze wsi Warszawa - Hop sa sa
 Bruno
 Copiada
 Dla Yadar Darya
Relatar se os regulamentos foram violados



Página inicial
Contacta-nos
Ajuda





Opções
Termos e condições
Política de privacidade
Reportar abuso
Copyright © 2012 Minhateca.com.br