Teatr jest najważniejszą rzeczą na świecie, gdyż tam pokazuje się

TEATR
Teatr jest najważniejszą rzeczą na świecie, gdyż tam pokazuje się ludziom, jakimi
mogliby być, jakimi pragnęliby być, choć nie mają na to odwagi, i jakimi są.
Tove Jansson, „Lato Muminków”
Kiedy mówimy teatr wyobrażamy sobie okazały budynek, w nim dużą, wyciemnioną
salę z rzędami krzeseł i oświetloną sceną. Na scenie aktorzy mówiący tekst przedstawienia.
Jest to jednak jeden z wielu rodzajów teatru.
Teatr często może obejść się bez budynku, sceny, kurtyny. Można grać sztuki wprost
na ulicy, miejskim placu, wśród przechodzących lub stojących widzów. Mamy wtedy, do
czynienia z teatrem ulicznym.
Jest też teatr, który nie potrzebuje słów. Artyści potrafią własnym ciałem i twarzą
przedstawić ludzkie myśli, uczucia oraz przebieg wydarzeń. Spotykamy się z tym w
pantomimie i teatrze tańca.
W teatrze lalek czy też kukiełkowym na scenie występują lalki: pacynki- lalki
zakładane na rękę, kukiełki – lalki na kiju, jawajki – lalki posiadające duże możliwości
animacyjne, zwykle mają ruchome oczy, usta i ręce, lalki cieniowe – używane w teatrze cieni.
Ukryci aktorzy ożywiają je i użyczają im swojego głosu. Bywa tak, że aktorzy grają razem z
lalkami jest to wtedy teatr lalki i aktora.
Największy teatr, który przychodzi do nas do domu to Teatr Telewizji. Chcąc go
obejrzeć nie musimy kupować biletów, nie słyszymy dzwonków, nie widzimy kurtyny ani
sceny oddzielonej od widowni, ale jest coś, bez czego teatr nie istnieje. To aktor i widz.
JAK POWSTAŁ TEATR
Ponad 2600 lat temu narodził się teatr w starożytnej Grecji. Przedstawienia
odbywały się w specjalnie zbudowanych amfiteatrach na wolnym powietrzu. Aktorzy, a
byli nimi tylko i wyłącznie mężczyźni grali w maskach i poruszali się na wysokich
drewnianych podeszwach tzw. koturnach. Sztuki niektórych starożytnych pisarzy
wystawiane są w teatrach do dnia dzisiejszego. Przez wieki historii teatr wciąż ulegał
zmianie. Bardzo często bywał religijnym widowiskiem, ale także dostarczał ludziom
beztroskiej rozrywki. Widzowie oczekiwali i wciąż oczekują, że teatr a właściwie
wystawiane w nim sztuki pokażą, choć część prawdy o życiu, człowieku i ludzkim losie.
Teatr to miejsce, gdzie może zdarzyć się wszystko. Dlatego osoby w nim pracujące
przestrzegają kilka zasad. Po pierwsze w teatrze nie wolno gwizdać, nawet w toalecie.
Chyba, że tego wymaga akcja na scenie. Nie należy gryźć pestek słonecznika ani dyni,
wnosić pawich piór, nucić „Marsza żałobnego”. A gdy komuś przypadkiem egzemplarz
sztuki upadnie na podłogę trzeba go szybko przydepnąć. Odwróci to pecha i sztuka nie
padnie. Nikt nie wie czy to prawda, ale wszyscy o tym pamiętają tak na wszelki wypadek.
Nagradzając oklaskami grę aktorów po skończonym spektaklu nie zapominajmy, że
nie tylko oni przygotowali to wspaniałe widowisko. Zanim powstanie spektakl musi
napracować się wiele osób. Pisarz pisze sztukę. Reżyser obmyśla jak przedstawić sztukę,
dobiera aktorów, poucza ich jak mają poruszać się po scenie, jak wygłaszać swoje kwestie.
Kompozytor pisze muzykę. Scenograf projektuje dekoracje i ozdabia nią scenę.
Inspicjent pilnuje, aby wszystko na scenie toczyło się po kolei tzn. wzywa na scenę
aktorów, czuwa nad zmianą dekoracji. Operator światła dba o oświetlenie sceny i
widowni. Charakteryzator za pomocą pudru, szminek, peruk, sztucznego zarostu potrafi
zmienić twarz aktora np. młodego aktora w starego. Sufler podpowiada w trakcie sztuki
aktorom, kiedy oni zapomną słów swojej roli. Garderobiany pomaga ubierać się aktorom
przed wyjściem na scenę i opiekuje się ich strojami. Nad tworzeniem każdego spektaklu
jak widzimy czuwa wiele osób.
Z okazji Międzynarodowego Dnia Teatru obchodzonego 27 marca składamy im
najlepsze życzenia.
Opracowały: G.Krychowiak, B.Michniewicz