Document
advertisement
Krótka historia matematycznych odkryć Ok. 1800 p.n.e. • Datowane na ten okres babilońskie tablice wyjaśniają, jak rozwiązywać równania kwadratowe. Ok. 1650 r. p.n.e. • Papirus Rhinda, starożytny zwój znajdujący się obecnie w British Museum, podaje pierwsze dokładniejsze przybliżenie liczby π jako 256 podzielone przez 81. ok. 500 r. p.n.e. • Pitagoras z Samos formułuje słynne twierdzenie o trójkątach prostokątnych: kwadrat przeciwprostokątnej jest równy sumie kwadratów przyprostokątnych. II w. n.e. • Ptolemeusz rozwija trygonometrię i wykorzystuje ją w astronomii. VII w. n.e. • Hinduski matematyk Brahmagupta tworzy pierwszy znany tekst, w którym zero traktowane jest jak odrębna liczba XIII w. • Włoski matematyk Fibonacci jako pierwszy w Europie stosuje arabsko-hinduskie cyfry. W 1299 roku władze Florencji „zakazują” używania zera. XV w. • Hinduski matematyk Madhava z Sangamagramma odkrywa wzór na liczbę π. Dowód na niewymierność tej liczby podał J. H. Lambert dopiero w 1761 r XVII w. • Rene Descartes tworzy geometrię kartezjańską, która przekłada geometrię na język liczb – to teoria leżąca u podstaw nawigacji satelitarnej. Izaak Newton i Gottfried Leibniz kładą fundamenty pod rachunek całkowy i różniczkowy. 1637 r • Pierre de Fermat formułuje swoje Wielkie Twierdzenie, które głosi: „Jeżeli liczba naturalna n jest większa od 2, równanie an + bn = cn, nie ma rozwiązań dla niezerowych liczb naturalnych a, b i c”. Zostało ono udowodnione dopiero w 1994 roku 1735 r • Leonhard Euler podaje nowy wzór: Wzór ten przyczynił się do nowych odkryć dotyczących liczb pierwszych. 1792 r • Piętnastoletni Carl Friedrich Gauss podaje wzór liczenia prawdopodobieństwa, że dana liczba jest liczbą pierwszą. 1854 r • Bernhard Riemann odkrywa hiperprzestrzeń, obliczenia geometryczne w więcej niż trzech wymiarach. 1874 r • Niemiecki matematyk Georg Cantor dowodzi, że jest wiele różnych rodzajów nieskończoności.
