Gatunki roślin prawnie chronione w Polsce

Gatunki roślin prawnie
chronione w Polsce
Marcin Sagan klasa 3\3
Brzoza ojcowska
•
Brzoza ojcowska (Betula oycoviensis Bess.) – gatunek drzewa lub krzewu należący do rodziny brzozowatych.
Według danych na 2006 w Polsce występuje na 5 stanowiskach: Chojnik w Sudetach, Dolina Kobylańska i
Hamernia na Wyżynie Krakowsko-Częstochowskiej, Czerwona Góra koło Opatowa na Wyżynie
Sandomierskiej oraz Skiełek w Beskidzie Wyspowym. Poza Polską spotykany jest w Siedmiogrodzie, na
Słowacji, Ukrainie, Danii i Szwecji, jednak są to pojedyncze stanowiska.
Jest mieszańcem brzozy brodawkowatej (Betula pendula) z
brzozą Szafera (Betula szaferi). Według nowszych ujęć
taksonomicznych nie jest odrębnym gatunkiem, lecz tylko
odmianą brzozy brodawkowatej i ma nazwę Betula pendula Roth
var. oycoviensis (Besser) Dippel Handb. Laubholzk. 2:167. 1891
Brzoza ta znaleziona została w 1805. Opisana
po raz pierwszy w 1809 r. przez polskiego
botanika Wilibalda Bessera jako Betula
oycoviensis. W 1860 niemiecki botanik Schur
odkrył ten sam gatunek brzozy w
Siedmiogrodzie. W roku 1920 znalazła ją
Jadwiga Jentys-Szaferowa, która, po długich
badaniach, ogłosiła ich wyniki w roku 1928 w
Roczniku Polskiego Towarzystwa
Dendrologicznego i w 1953 r. w Ochronie
Przyrody (rocznik XXI)
Sosna limba
•
Sosna limba (Pinus cembra L.) – gatunek drzewa iglastego z rodziny sosnowatych. Sosna
limba występuje na obszarze Alp, Tatr i Karpat Wschodnich na terenie państw: Austria, Francja,
Niemcy, Polska, Rumunia, Słowacja, Szwajcaria, Ukraina, Włochy. Drzewo iglaste, wolno
rosnące. Może osiągnąć wiek do 500 lat.
Gatunek jednopienny, wiatropylny. Limba kwitnie po raz pierwszy dopiero w wieku około
40 lat (70–80 lat). Kwitnie i produkuje nasiona co 2–3 lata, ale tylko w jednym roku na 4–
10 obficie[5]. Pylenie w czerwcu i lipcu. Szyszki dojrzewają po 2 latach i opadają w całości.
Igły pozostają na drzewie przez 3 do 6 lat. Jedna wiązka przewodząca i dwa kanały
żywiczne w liściu. Limby w Dolinie Małej Zimnej Wody w Tatrach
W Polsce w stanie dzikim występuje tylko w Tatrach, gdzie rośnie pojedynczo wśród
kosodrzewiny w reglu górnym oraz na górnej granicy lasu. Typowe siedliska znajdują się
na wysokościach od 1200 do 2600 m n.p.m. Na granicy lasu tworzy często czyste
gatunkowo skupiska, ale także lasy mieszane ze świerkiem lub modrzewiem. Uważana
jest za gatunek charakterystyczny górnoreglowych borów świerkowych. Limba rośnie na
skalistych zboczach, przeważnie na podłożu krystalicznym, chociaż dobrze czuje się także
na nizinach o żyznych, glinianych glebach, dobrze nawodnionych. Lubi miejsca
nasłonecznione.
Jest drzewem wolno rosnącym. W warunkach naturalnych może minąć 30 lat zanim
osiągnie wysokość 1,3 m. W związku z powolnym wzrostem limba przegrywa walkę o
światło w konkurencji z innymi gatunkami drzew. Jest jednak lepiej przystosowana do
warunków wysokogórskich, dzięki czemu może tworzyć jednolite stanowiska powyżej
granicy występowania tych gatunków. Powolny wzrost w początkowej fazie naraża także
limby na ataki chorób wywoływanych przez grzyby, w warunkach długotrwałego
przebywania pod pokrywą śnieżną. Z tego powodu limby nie zasiedlają miejsc i obszarów,
na których śnieg długo się utrzymuje.
Nasiona chętnie zjadane, a przy tym rozsiewane, przez ptaki, m.in. orzechówkę (Nucifraga
caryocatactes). Orzechówka może zebrać ok. 25000 nasion w ciągu roku. Nie zjada ich od
razu, tylko zakopuje w ziemi na zapas.
Cis pospolity
Cis pospolity (Taxus baccata L.) – gatunek wiecznie zielonego iglastego drzewa lub dużego krzewu z rodziny
cisowatych. Występuje naturalnie w Europie; na północy do południowej Skandynawii, na wschodzie do Iranu
(w Azji) oraz w północnej Afryce[1]. Największe osobniki znane są z Kaukazu i Szkocji (Fortingall), gdzie
osiągają do 32 m wysokości i 9 m obwodu pnia.
Roślina dwupienna. Kwitnie w okresie od lutego do maja. Nasiona dojrzewają od sierpnia do listopada. Liczba
chromosomów 2n=24. Roślina trująca. We wszystkich częściach rośliny, oprócz osnówki, znajdują się duże ilości
trujących związków, przede wszystkim taksyna. Zatrucia zazwyczaj przypadkowe. Objawy zatrucia dotyczą
przede wszystkim układu krwionośnego i serca (spadek ciśnienia krwi, zaburzenia rytmu serca, migotanie komór).
Zatrucia mogą okazać się śmiertelne, więc poszkodowany powinien znaleźć się jak najszybciej w szpitalu.
najstarszy cis na świecie uważany jest Llangernyw Yew, rosnący w
północnej Walii, w wiosce Llangernyw. Szacuje się, że ma 4-5 tys. lat.
Najstarszym cisem w Polsce jest cis Henrykowski w Henrykowie
Lubańskim na Dolnym Śląsku, jego wiek ocenia się na 1266 lat. Blisko
800-letni cis rośnie w Bystrzycy (Gm. Wleń), drzewo mierzy w obwodzie
ponad 382 cm. Jak głosi legenda posadzony był przez mieszkańców po
zakończeniu budowy kościoła katolickiego (ok. 1217 r.) na cześć jego
fundatorki księżnej Jadwigi uznanej później za świętą
Jarząb szwedzki
Jarząb szwedzki (Sorbus intermedia) – gatunek drzewa należącego do rodziny różowatych. Występuje w
Europie. W Polsce osiąga południową granicę; w stanie dzikim występuje tylko na Pomorzu – w lasach nad
Bałtykiem, między Kołobrzegiem a Gdynią. Coraz częściej spotykany w lasach i zaroślach niemal całej Polski
za sprawą rozsiewania się drzew uprawianych na terenach zieleni. W północnych i północno-wschodnich
Niemczech i w zachodniej Polsce jest nierzadkim drzewem alejowym przy ulicach i w zadrzewieniach
śródpolnych.
Gatunek jest utrwalonym mieszańcem poliploidalnym jarząba pospolitego (S. aucuparia), jarząba mącznego (S.
aria) i jarząba brekinii (S. torminalis)
Roślina ozdobna. Jarząb ten jest często uprawiany na terenie całego kraju. Mało wymagający w stosunku do
gleby, jednak na siedliskach uboższych zwykle rośnie krzaczasto. Wymaga pełnego oświetlenia. Ozdobny jest ze
względu na liście, regularną koronę, barwne owoce. Jest odporny na zarazę ogniową
Jarząb brekinia
•
•
•
Jarząb brekinia, jarząb brzęk (Sorbus torminalis) – gatunek drzewa należącego do rodziny różowatych
(Rosaceae).
Występuje w Europie, Azji Mniejszej, na Kaukazie i w Afryce Północnej. Najdalej na północy rośnie we
wschodniej Danii. Najliczniej rośnie w Europie Południowej i sięga tutaj do wysokości 1200 m n.p.m., zaś
najwyżej położone jego stanowiska znajdują się na Kaukazie, gdzie sięga do wysokości 1900 m. W Polsce
jest dość rzadki, występuje na rozproszonych stanowiskach, głównie na niżu. W Karpatach znany jest
obecnie tylko z dwóch stanowisk: na Białowodzkiej Górze i w Rożnowie koło zapory. Osiąga u nas
południowo-wschodnią granicę zasięgu. Linia przebiega od Gdyni przez Tczew, Ciechocinek, Strzelno,
Gołuchów, Wrocław, Strzelin, Ojców i Nowy Sącz.
Megafanerofit. Rośnie w świetlistych i suchych zaroślach i lasach. Najwyżej położone jego stanowisko w
Polsce znajduje się na Białowodzkiej Górze (550 m n.p.m.)[3]. Wymaga gleb żyznych i głębokich; dobrze
rośnie na glebach wapiennych i gliniastych. Nie rośnie na piaskach, glebach bagiennych i ilastych. Jest
odporny na suszę. W młodości dobrze znosi ocienienie (do 8 roku), później potrzebuje dużo światła. Nie jest
przystosowany do surowych warunków klimatycznych. Rośnie wolno. Kwitnie w maju-czerwcu. Owoce
dojrzewają w październiku – listopadzie. Zaczyna owocować ok. 15 roku, owocuje co 3 lata. W klasyfikacji
zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla rzędu
Woskownica europejska
•
•
•
Woskownica europejska (Myrica gale L.) – gatunek rośliny wieloletniej należący do rodziny
woskownicowatych. Występuje nad morskimi wybrzeżami w Ameryce Północnej, Azji i w Europie. W Polsce
jest rośliną bardzo rzadką, występuje jedynie w niewielu miejscach nad Bałtykiem, największe jej skupienia
znajdują się nad Zalewem Szczecińskim.
Nanofanerofit. Rośnie na nadmorskich torfowiskach, w bagiennych olszynach i w zaroślach na siedliskach
bagiennych. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla Cl/O/All. Alnetea glutinosae i
Ass. Myrico-Salicetum auritae
Roślina objęta w Polsce ścisłą ochroną gatunkową. Występuje tylko na ok. 50 stanowiskach. Największym
zagrożeniem dla tego gatunku są zmiany warunków siedliskowych, szczególnie osuszanie. Dla jej ochrony
utworzono na Pomorzu kilka rezerwatów przyrody i użytków ekologicznych.
Wierzba borówkolistna
•
•
•
•
Wierzba borówkolistna (Salix myrtilloides L.) – gatunek rośliny wieloletniej należący do rodziny
wierzbowatych.
Występuje na niektórych obszarach w Azji i Europie. W Polsce jest rzadka. Występuje głównie na Pojezierzu
Mazurskim, nad dolną Wisłą i na Lubelszczyźnie. Pojedyncze jej stanowiska znajdują się jeszcze w Puszczy
Białowieskiej, na Nizinie Śląskiej i w Sudetach
Rośnie wyłącznie na torfowiskach, wśród torfowców. Chamefit. Kwitnie od maja do lipca, już po rozwinięciu
się liści. Jest rośliną owadopylną i miododajną. Nasiona są rozsiewane przez wiatr.
Tworzy mieszańce z wierzbą piaskową, w. płożącą, w. uszatą, w. purpurową i innymi gatunkami pokrewnymi.
Malina moroszka
•
•
•
Malina moroszka (moroszka) Rubus chamaemorus L. – gatunek rośliny zielnej z rodziny różowatych
(Rosaceae Juss.).
Roślina strefy borealno–arktycznej Euroazji i Ameryki Północnej[2]. W Skandynawii oraz Rosji występuje
powszechnie. W Polsce jest bardzo rzadka, jest reliktem epoki lodowcowej. Ma kilka rozproszonych
stanowisk na Pomorzu, Warmii i Mazurach oraz w Sudetach (Karkonoszach). Na Pomorzu jej zasięg sięga po
linię Świnoujście – Tuchola – Morąg – Górowo Hawskie[3]. W 2002 znaleziono jedno stanowisko w Kotlinie
Orawsko-Nowotarskiej na torfowisku Puścizna Wielka[4]. Jest to jedyne stanowisko tego gatunku w
Karpatach i równocześnie najbardziej na południe wysunięte w całym jego zasięgu
Rośnie w górach – piętro kosodrzewiny, na niżu – torfowiska wysokie i bory bagienne. Kwitnie w czerwcu, w
Polsce rzadko owocuje. Kwitną i owocują zazwyczaj okazy rosnące w zacienieniu, pod drzewami i krzewami.
Natomiast okazy rosnące na otwartych, dobrze nasłonecznionych terenach zwykle są płone[4]. W klasyfikacji
zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla All. Oxycocco-Empetrion, Ass. Empetro-Trichophoretum
austriac
Wiśnia karłowata
•
•
•
•
•
Wiśnia karłowata, wisienka stepowa (Prunus fruticosa Pall.) – gatunek rośliny wieloletniej należący do rodziny
różowatych.
Występuje od południowo-zachodniej Syberii do Nadrenii, rozprzestrzeniła się również gdzieniegdzie poza
obszarem swojego rodzimego występowania. Przez Polskę przebiega północno-zachodnia granica jej
zwartego zasięgu, który obejmuje Wyżynę Zachodniowołyńską, Polesie, Wyżynę Lubelską, południowowschodnią część Wyżyny Radomskiej i środkową część Wyżyny Małopolskiej. Poza tymi obszarami zwartego
zasięgu występuje jeszcze w rozproszonych stanowiskach w Kotlinie Toruńskiej, Równinie Inowrocławskiej, w
rezerwacie Bielinek nad Odrą, Dolsku koło Gostynia, Grodzisku koło Łęczycy i w okolicach Przemyśla
Nanofanerofit. Siedlisko: słoneczne wzgórza i zbocza, obrzeża lasów. Gatunek pontyjski, ciepłolubny. W
klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla związku zespołów (All.) Prunion fruticosae
W literaturze polskiej funkcjonuje łacińska nazwa Cerasus fruticosa (Pall.) Woronow. Według nowszych ujęć
taksonomicznych prawidłowa nazwa tego gatunku to Prunus fruticosa Pall..
Tworzy mieszańce z czereśnią ptasią, wiśnią pospolitą (często), wiśnią wonną
pluskwica europejska
•
•
•
Pluskwica europejska (Cimicifuga europaea Schipcz.), nazywana też pluskwicą cuchnącą – gatunek rośliny z
rodziny jaskrowatych. Według nowszych badań filogenetycznych gatunki należące do rodzaju pluskwica
(Cimicifuga) zostały włączone do rodzaju Actaea, prawidłowa zatem nazwa łacińska tego gatunku to Actaea
europaea
Występuje w Europie. W Polsce jest dość rzadka. Główny obszar jej występowania to wyżyny na południu,
dorzecze dolnej Wisły oraz Pojezierze Mazurskie. W Karpatach jest bardzo rzadka, podano ją z ok. 20
stanowisk. Tutaj występuje głównie w Pieninach (Zielone Skałki, Upszar, Masyw Trzech Koron, Wąwóz
Szopczański, Podskalnia Góra, pod Kopą Siana, podnóża Facimiecha, Małe i Wielkie Przechodki, Wysokie
Skałki, Rabsztyn, Ligarki, Kiczora), poza nimi tylko na dwóch stanowiskach na Pogórzu Bukowskim i dwóch w
Tatrach Zachodnich (Organy i Wąwóz Kraków)
Bylina, hemikryptofit. Rośnie zwłaszcza w liściastych lasach oraz w zaroślach, szczególnie na ich obrzeżu.
Preferuje gleby o odczynie obojętnym lub zasadowym, wilgotne. Występuje głównie na próchnicznych
rędzinach powstałych z wapieni, rzadko tylko na glebach brunatnych powstałych z lessu i na czarnoziemach.
W górach występuje po regiel dolny. Najwyższe opisane jej stanowisko znajduje się w Wąwozie Kraków w
Tatrach. Kwitnie w lipcu i sierpniu. Owoce rozsiewane są przez zwierzęta (zoochoria), w sierść których
wczepiają się specjalnymi haczykami. Roślina trująca, zawiera alkaloidy i glikozydy. Liczba chromosomów
2n=16
Wawrzynek wilczełyko
•
•
•
Wawrzynek wilczełyko (Daphne mezereum L.) – gatunek krzewu należący do rodziny wawrzynkowatych.
Występuje w całej Europie, w zachodniej Syberii, na Ałtaju i Kaukazie, także w Azji Mniejszej. W Polsce na
całym terytorium, ale jest rośliną rzadką.
Kwitnie przed wypuszczeniem liści, na przedwiośniu, od lutego do kwietnia, najczęściej w marcu i na
początku kwietnia. Kwiaty zapylane przez owady o długich narządach gębowych. Nasiona rozsiewane przez
ptaki (ornitochoria). Występuje w cienistych lasach liściastych i mieszanych oraz zaroślach w całej Polsce
(także w lasach regla dolnego i górnego oraz w kosówce). Preferuje gleby świeże i zasadowe, szczególnie
wapienie. Rośnie na niżu i w górach. Nanofanerofit. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek
charakterystyczny dla rzędu (O.) Fagetalia
Cała roślina jest bardzo silnie trująca. Zjedzenie 10-12 dojrzałych owoców może spowodować śmierć
dorosłego człowieka, dla dziecka nawet 1-2 owoce mogą być śmiertelne. Owoce i liście zawierają dwa trujące
składniki: glikozyd dafninę i mezereinę. Ma słodko-cierpki smak. Pierwszymi objawami zatrucia jest pieczenie
i drętwienie ust, puchnięcie warg, krtani i twarzy, ślinotok, chrypka oraz trudności w połykaniu. Potem
pojawiają się silne bóle brzucha i głowy, odurzenie, skurcze, wymioty i krwawe biegunki. Śmierć występuje
wskutek zatrzymania krążenia (zapaść). Roślina działa szkodliwie również na skórę i błony śluzowe; już sam
kontakt z nią, bez doustnego spożycia, może powodować zaczerwienienie i obrzęki oraz pojawienie się
pęcherzy na skórze
Rokitnik zwyczajny
•
•
•
•
Rokitnik zwyczajny, rokitnik pospolity (Hippophaë rhamnoides L.) – gatunek rośliny z rodziny oliwnikowatych
(Elaeagnaceae). Nazywany bywa także rosyjskim ananasem. Występuje w Europie i Azji, aż po Chiny,
głównie wzdłuż wybrzeży morskich. W Polsce naturalne jego stanowiska znajdują się tylko nad wybrzeżem
Bałtyku po ujście Wisły na wschodzie. Zdziczałe formy rosną również w Pieninach i w rejonach upraw, zwykle
w obrębie obszarów zurbanizowanych. Często sadzony, jako roślina ozdobna oraz w celu umocnienia skarp.
W Polsce rośnie nad Bałtykiem na wydmach i na klifach, tworząc tam gęste zarośla. Ma niewielkie
wymagania glebowe, może rosnąć na piaszczystych glebach. Jest odporny na mróz i suszę, niezbyt silne
zasolenie gleby, dobrze znosi zanieczyszczenie powietrza. Na północ jego zasięg sięga aż do 68 stopnia
szerokości geograficznej. Jest rośliną światłolubną i kwasolubną. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych podgat.
Hippophae rhamnoides subsp. maritima jest gatunkiem charakterystycznym dla All. Salicion arenarieae
Surowiec zielarski: owoce są bogate w witaminy i mikroelementy: zawierają 2,4 razy więcej witaminy C niż
czarna porzeczka, witaminy: E, F, K, P, kwas foliowy, prowitaminę A i D, antocyjany, flawonoidy, fosfolipidy,
garbniki, nienasycone kwasy tłuszczowe oraz makro i mikroelementy, m.in. mangan, żelazo, bor.
Roślina objęta ochroną gatunkową. Zagrożeniem dla niej jest zacienianie jej stanowisk przez wyższe drzewa
w wyniku naturalnej sukcesji ekologicznej. Niektóre jej stanowiska ulegają zniszczeniu w wyniku eksploatacji
kredy
źródła
• Wikipedia
• http://eko.org.pl/lkp/ostoje_html/gatchron.htm