Królowie Rzymscy - 7 królów Rzymu. Opracowanie

Królowie Rzymscy - 7 królów Rzymu.
Opracowanie legendy
Dokładne ustalenie historii powstania i pierwszego okresu istnienia
miasta Rzym do tej pory nastarcza historykom wiele trudności. Od
czasów cesarza Warrona (I w. p.n.e.) za umowną datę założenia miasta
przyjmuje się rok 753 p.n.e. Za założyciela miasta-państwa uważa się
Romulusa, wywodzącego się od trojańskiego Eneasza, który wraz ze
swoim bratem Remusem zostali zrodzeni przez westalkę Reę Sylwię z
woli samego boga Marsa.
Tradycja rzymska dotycząca powstania miasta jest pomieszaniem
legend i faktów historycznych. Przetrwała do naszych czasów w wersji
pochodzącej z przełomu er, głównie w postaci dzieł łacińskich Tytusa
Liwiusza i greckich Dionizjusza z Halikarnasu. Opisując wydarzenia
sprzed ponad 700 lat posiłkowali się oni dziełami pierwszych historyków
rzymskich, tzw. annalistów. Byli nimi np. Kato Starszy czy Kwintus
Fabiusz Piktor, którzy nie mając dostępu do zaginionych dokumentów z
okresu królewskiego, opierali się najczęściej na przekazie ustnym i
rodzinnych kronikach rodów.
Pierwszym, na poły legendarnym królem Rzymu był Romulus założyciel miasta, o którym mówiono, że pewnego dnia roku 715 p.n.e.
został we mgle zabrany przez bogów i od tej pory jest czczony jako bóg
Kwirynius.
Jego następcą został wybrany Sabińczyk Numa Pompiliusz (715-672
p.n.e.), który po zaprowadzeniu pokoju w mieście rozpoczął budowę
świątyni Janusa - otwieranej później tylko na czas wojny. Przypisuje się
mu również stworzenie stanu kapłańskiego, sprowadzenie westalek
oraz podział tygodnia na dni pomyśle i niepomyślne (dies fasti i dies
nefasti).
W latach 672-640 Rzymem władał Tullus Hostiliusz, który powrócił do
ekspansywnej polityki Romulusa i m.in. podporządkował sobie Alba
Longa oraz szereg innych osad. Kres jego panowaniu położyli sami
bogowie zsyłając na miasto zarazę, której ofiarą padł również król.
Po śmierci Tullusa nowym władca Rzymu został wnuk Numy
Pompiliusza, Ankus Marcjusz (640-616 p.n.e.), który z kolei zasłużył się
miastu jako wielki budowniczy. Podczas jego panowania wybudowany
został pierwszy most na Tybrze oraz port w Ostii - spotkanie miasta z
morzem.
Za panowania Marcjusza do Rzymu przybył niejaki Lukumon z
etruskiego miasta Tarkwinie, który przybrał imię Tarkwiniusza. Właśnie
on został następca zmarłego króla jako Tarkwiniusz Stary (616-578
p.n.e.). Głównymi zasługami jego panowania były: rozpoczęcie budowy
wielkiego cyrku (Circus Maximus) oraz kanału drenażowego
nazwanego później Cloaca Maxima, dzięki któremu możliwe stało się
osuszenie okolicznych bagien, na których zbudowane zostało następnie
Forum Romanum.
Następcą Tarkwiniusza Starego został Serwiusz Tuliusz (578-534
p.n.e.), który kojarzony jest głównie jako budowniczy tzw. murów
serwiańskich okalających miasto oraz pomysłodawca reformy
wojskowej, która podzieliła społeczeństwo na pięć klas majątkowych na
nowo organizując armię rzymską, podzieloną od tej pory na centurie.
Panowanie Serwiusza zostało brutalnie przerwane przez zamach stanu
zorganizowany przez jego zięcia, Tarkwiniusza Pysznego (534-509
p.n.e.). Okazał się on być surowym i bezwzględnym władcą, którego
ostatecznie wypędzono z miasta w roku 509 p.n.e. kończąc tym samym
okres rządów królewskich w Rzymie a rozpoczynając erę
republikańską.
Rzym z okresu królestwa nosił wyraźne znamiona ustroju rodowego.
Według tradycji Rzymianie byli podzieleni na 300 rodów (gentes), które
tworzyły 30 kurii a kurie łączyły się w 3 tribus. Ród rzymski miał cechy
patriarchalne, tzn. decydującą rolę w rodzinie (familia) odgrywał jej
ojciec, posiadający władzę niemal absolutną. Przedstawiciele możnych
rodów tworzyli radę (senatus), decydującą o najważniejszych sprawach
w państwie. Obok senatu funkcjonował jeszcze wybierany przez kurie
król (rex), który jednak nie posiadał zbyt rozległych kompetencji poza
przywództwem nad armią w czasie wojny oraz byciem najwyższym
sędzią i kapłanem. Na przestrzeni lat rozwinął się w Rzymie system
tzw. klienteli, czyli proceder oddawania się pomniejszych możnych pod
opiekę tych bogatszych i potężniejszych w zamian za poparcie i służbę
wojskową. Społeczeństwo Rzymu okresu wczesnego składało się
zasadniczo z dwóch grup: patrycjuszy (dawna organizacja rodowa,
służąca w wojsku jako equites, czyli konnica) oraz plebejuszy (ludzie
wolni, posiadający ziemię, rzemieślnicy, handlarze, stanowiący trzon
piechoty w armii).