ORGANIZM DUCHOWY - Teologia Duchowości UKSW

ORGANIZM DUCHOWY ( organizm nadprzyrodzony)  nadprzyrodzone
uzdolnienie człowieka. Podstawą
o.d. jest  łaska uświęcająca otrzymana w
sakramencie chrztu św. Jest to wszczepiona w człowieka nadprzyrodzona jakość, dająca
mu uczestnictwo w życiu Boga. Konsekwencją uczestnictwa w naturze Bożej jest 
przybrane synostwo. Chociaż ł.uś. podnosi człowieka do poziomu nadprzyrodzonego, to
jednak bezpośrednio nie usposabia go do działania. Rolę tę wypełniają w o.d. człowieka
 cnoty teologalne. Stałe dyspozycje dynamiczne, które uzdalniają władze człowieka do
wykonywania aktów nadprzyrodzonych, w celu bezpośredniego osiągnięcia zjednoczenia
z Bogiem. C.t. są sprawnościami czynnymi, którymi człowiek posługuje się według
własnego uznania. Dlatego Bóg podnosi jego ludzki sposób działania do poziomu
działania boskiego poprzez  dary Ducha Świętego. Są to stałe, trwałe dyspozycje, dane
człowiekowi po to, aby mógł przyjmować  natchnienia, które Bóg udziela i iść za
nimi. Działalność człowieka staje się coraz doskonalsza, zaczyna on intensywnie
uczestniczyć w życiu Bożym. Aby jego czyny były nadprzyrodzone potrzebne są  łaski
aktualne, będące przejściowym działaniem Boga na o.d. człowieka. Wzięte czynnie,
pobudzają go do czynienia dobra; zaś od strony władz ludzkich, aktualizują c.t., dzięki
którym zostaje wykonana czynność nadprzyrodzona. Są konieczne do wykonania
każdego zbawczego czynu (  J 15,5; 1Kor 12,3). Teologia wyróżnia różne rodzaje ł.a.
w zależności od sposobu ich działania.  Sakramenty inicjacji chrześcijańskiej.
.
A. Marchetti, Zarys teologii życia duchowego, przeł. i opr. J.E. Bielecki, Kraków
1996, cz.1; S. Urbański, Polska teologia życia mistycznego (1914-1939), Warszawa
1995.
ks. Stanisław Urbański.