o stosowanych metodach pracy można przeczytać tutaj

advertisement
Oto niektóre najczęściej stosowane przez nas metody pracy.
Metoda ośrodków pracy
Poznanie świata zewnętrznego za pomocą tej metody opiera się na stwarzaniu
odpowiednich warunków do właściwej percepcji bodźców, do sprawnej przeróbki tych
bodźców oraz do zastosowania w praktyce przyswojonych wiadomości.
W metodzie tej należy::
*obserwować, badać, porównywać, wyciągać wnioski, wyodrębniać cechy istotne na plan
pierwszy;
*zebrać wszelkie dostępne materiały o nich różnymi drogami i w różnej postaci;
*skonkretyzować zebrane wiadomości i przeżycia związane z tym poznaniem.
W metodzie ośrodków pracy treści nauczania czerpiemy ze środowiska społecznoprzyrodniczego obejmującego następujące działy tematyczne:
1.pory roku i związane z nimi zamiany w przyrodzie oraz zajęcia przyrodnicze,
2.w szkole i w klasie, otoczenie szkoły, droga do szkoły,
3.rodzinny dom dziecka, życie w rodzinie, mieszkanie,
4.rodzinna miejscowość i okolice, urzędy, zajęcia ludzi, zabytki itd.,
5.tematyka okolicznościowa związana ze świętami i innymi aktualnymi wydarzeniami.
Treści poznawcze narastają w każdym kolejnym roku nauki. Te same tematy realizowane są
coraz szerzej, w innym kontekście, a zagadnienia dostosowywane są do coraz wyższego
poziomu rozwoju ucznia.
Elementy Metody Bon Depart- Dobrego Startu
Celem metody jest jednoczesne usprawnianie czynności analizatorów słuchowego,
wzrokowego i kinestetyczno-ruchowego, a także kształcenie lateralizacji, orientacji w
schemacie ciała i przestrzeni. W jej założeniach leży koordynowanie czynności –słuchowowzrokowo-ruchowych
integrowanie
i
harmonizowanie
wszystkich
funkcji
psychomotorycznych.
Metoda wzrokowo-słuchowo- motoryczna, w której rolę odgrywają następujące trzy
elementy: element wzrokowy (wzory graficzne),słuchowy (piosenka) i motoryczny –
wykonywanie ruchów zharmonizowanych z rytmem piosenki i jednocześnie ilustrujących
figury zawarte we wzorach graficznych.
Podstawę ćwiczeń stanowi tu zestaw wzorów graficznych uszeregowanych wg zasady
stopniowania trudności i wymagających coraz większej precyzji ruchów podczas
odtwarzania.
Metoda Dobrego Startu służy nauce pisania i czytania, stąd w metodzie tej w trakcie ćwiczeń
zwraca się uwagę na poprawne ułożenie ręki dziecka, na rytm i tempo śpiewanych piosenek
oraz poprawność artykulacji. Służy ona również koordynacji wzrokowo-przestrzennej,
rozwija pamięć słuchowo –wzrokową Zajęcia Metodą Dobrego Startu opierają się na
piosenkach i wzorach i szlaczkach graficznych, a w następnym etapie wzorach liter pisanych.
Piosenka jest podstawą każdego zajęcia dostosowaną do aktualnie przerabianego tematu.
Zajęcia przeprowadza się w formie zabaw i w atmosferze pełnej akceptacji, która jest okazją
do odreagowania napięć.
Elementy Metody G. Domana.
W metodzie tej wychodzi się z założenia, iż na drodze rozwoju zdrowego dziecka pojawia się
sześć najważniejszych obszarów, służących do pełnego funkcjonowania istoty ludzkiej. Są
nimi: wzrok, słuch, dotyk, ruch, mowa oraz sprawność rąk. W metodzie Domana przyjmuje
się wczesne usprawnianie dzieci. Ma ono doprowadzić do tego, by nieuszkodzona część
mózgu, przyjęła zadania jego uszkodzonej części. Na pierwszy plan wysuwa się tu koncepcję
inteligencji. Zaznacza się przy tym, że mózg rośnie i wtedy doskonale się rozwija, gdy poza
jego indywidualnymi możliwościami maksymalnie zapewnia mu się ze strony otoczenia
wszystkie możliwości dla rozwoju ruchu, mowy, zdolności manualnych. Usprawnianie
metodą
Domana
to
bodźcowanie
mózgu
odpowiednimi
sygnałami.
Dzięki
np.
polisensorycznej stymulacji następuje rozwój poszczególnych zmysłów: dotyku, smaku,
słuchu i wzroku.
Elementy Metody W.Sherborne „ Ruchu Rozwijającego”
Celem metody jest wspomaganie prawidłowego rozwoju dziecka i korekcja jego zaburzeń.
Stąd ważne miejsce w metodzie zajmuje wielozmysłowa stymulacja psychomotoryczna i
społeczna, oparta o ruch, jako czynnik wspomagania.
Cechą charakterystyczną metody jest rozwijanie przez ruch: świadomości własnego ciała i
usprawniania ruchowego, świadomości przestrzeni i działania w niej oraz dzielenia
przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywania z nimi kontaktu.
Metoda W. Sherborne zalecana jest dzieciom o zaburzonym schemacie ciała.
W proponowanych ćwiczeniach dochodzi do integracji własnego ciała i jego poznania.
Ćwiczenia w prosty sposób przekazują dziecku wiedzę o budowie jego ciała, a uczenie
odbywa się w bezpośrednim doświadczeniu. Obserwuje się zachowania dziecka i podążania
jego śladem, a nie trzymania się ściśle proponowanego schematu.
Ćwiczenia dają poczucie bezpieczeństwa oraz zaufania do siebie i do innych. Wykonywane
w grupie, budują więzi grupowe i interpersonalne.
Zajęcia metodą W. Sherborne stanowią element doskonałej zabawy. Mają właściwości
relaksu. Dostarczają psychicznych i fizycznych doznań, które pobudzają świadomość ciała,
kontrolę nad nim, wywołując dobre samopoczucie.
Dając chwile odprężenia, są czynnikiem w rozładowaniu napięć i tym samym obniżają
spastyczność.
Metoda P. Denisona- kinezjologia edukacyjna
Jest to zespół prostych ćwiczeń ruchowych stosowanych w celu zwiększenia umiejętności
wszelkiego rodzaju uczenia się całym mózgiem, umożliwiającym dzieciom rozwinięcie ich
potencjalnych możliwości zblokowanych w ciele; ćwiczenia stymulują pracę obu półkul
mózgu, wpływają na współpracę między płatami potylicznymi i czołowym mózgu
odpowiedzialnymi odpowiednio za odbiór informacji i ich ekspresję oraz ćwiczenia te
stabilizują emocje.
Treść oddziaływań wychowawczo – dydaktycznych dostosowana jest do potrzeb i
możliwości indywidualnych konkretnego dziecka. Celem zajęć jest przezwyciężenie trudności
i kompensowanie braków (rozłożenie czynności złożonej na najprostsze elementy,
wielokrotne powtarzanie przyswojonych wiadomości i umiejętności, usprawnienie manualne i
polisensoryczne).
Metoda Christophera Knilla
Są to Programy aktywności – Świadomość Ciała, Kontakt i Komunikacja, w których rozwija
się z dzieckiem kontakt społeczny, poprzez ruch i zabawę. Programy pomagają dziecku
poznawać: własne ciało, pobudzają dzieci do aktywności i działania porządkują zachowanie
dzieci.
Zaletą programów jest zabawowa forma muzyczno-ruchowa. Muzyka jako element
stymulujący i podwyższający uwagę w tych programach odgrywa dużą rolę. Dzięki słuchaniu
specjalnego tonu sygnatury muzycznej na początku i na końcu zajęć dziecko uczy się
rozpoznawać sytuację , a to przygotowuje je do określonej aktywności. Podstawą jest to, że
dziecku jest dane inne niż do tej pory zaplanowane i systematyczne, doświadczenie ruchów
takich jak: naciskanie przedmiotów, obracanie ich, pocieranie ich, przekładanie różnych
rzeczy z ręki do ręki itp. Każdemu etapowi przyporządkowana jest inna bardziej wyraźna
melodia. Po pewnym czasie dziecko będzie bardzo wyraźnie łączyć bodźce słuchowe ze
schematem i urodzajem wykonywanej czynności.
Dziecko musi być świadome wykorzystywania swoich rąk, nóg, ust, ramion, stóp i całego
swojego ciała podczas używania ich w tak prostych czynnościach jak jedzenie i ubieranie oraz
podczas zabaw i w komunikacji z innymi. Dziecku pomaga to, że terapeuta używa głosu,
śpiewa lub mówi wyraźnie i melodyjnie, akompaniuje każdej aktywności. Każdy ruch dziecka
jest wspierany przez specjalny akompaniament muzyczny.
Metoda zabawowa
Metoda zabawowa przeznaczona jest dla uczniów niepełnosprawnych umysłowo w różnym
wieku. Polega ona na ćwiczeniach ruchowych, tańcach przy muzyce oraz zabawach
dydaktycznych. Dzięki tej terapii uczeń odreagowuje napięcia emocjonalne, ma możliwość
przeżywania sukcesów, a tym samym wzmacnia poczucie własnej wartości, uczy nawiązywać
kontakty współdziałać z innymi uczestnikami zabawy. Głównymi celami są: usprawnianie
funkcji psychomotorycznych ( wrażliwości na bodźce, zdolności do wyobrażeń,
spostrzegania, kojarzenia, motywacji); aktywizowanie całego organizmu dziecka poprzez
angażowanie
poszczególnych
analizatorów
(ruchowego,
słuchowego,
wzrokowego,
dotykowego) oraz uspołecznianie dzieci.
Elementy muzykoterapii
wykorzystujemy jako uzupełnienie i pogłębienie różnorodnych działań muzycznych z
wykorzystaniem instrumentów i niekonwencjonalnych źródeł dźwięku. Są to zabawy i
ćwiczenia
rytmizujące,
aktywizujące
i
relaksacyjne.
Muzyka
relaksacyjna
ułatwi
wykonywanie miękkiego ruchu, oddechu, zachęci do odpoczynku, uspokoi i odpręży.
Muzyka aktywizująca zmobilizuje do ruchu, tańca, przyczyni się do zintegrowania,
skoordynowania i zrytmizowania ruchów oraz pozwoli odreagować napięcie.
oraz muzykoterapię C. Orffa, która jest „terapią wielozmysłową.
Środki
muzyczne,
takie
jak:
fonetyczno-rytmiczna
mowa,
swobodny
i uporządkowany rytm, ruch, melodia mowy i śpiewu oraz ręczne instrumenty są tak
wykorzystywane, aby odpowiadały wszystkim zmysłom.
Dzięki tym wielosensorycznym impulsom możliwe jest także stwierdzenie, gdzie ważny
organ zmysłowy „wypada" lub jest uszkodzony. W spontaniczno-kreatywnej współpracy
dziecko może i powinno swobodnie formułować swój sposób wyrażania się i wykorzystywać
to w relacjach społecznych.
Stosujemy Alternatywne metody komunikacji
Głównym założeniem metody komunikacji alternatywnej jest stworzenie warunków osobom z
poważnym upośledzeniem zdolności komunikowania się do nabywania wiedzy o najbliższym
otoczeniu oraz porozumiewania się z nauczycielami i rówieśnikami. Na zajęcia uczęszczają
uczniowie, u których długotrwałe stosowanie tradycyjnych metod logoterapii nie przyniosło
oczekiwanych rezultatów. Celem zajęć jest wyposażenie dziecka w narzędzie komunikacji,
służące do zrealizowania potrzeby kontaktów międzyludzkich, nawiązywania więzi oraz ich
podtrzymywania, eliminowanie u uczniów frustracji wynikających z niemożności werbalnego
porozumiewania się.
Wykorzystujemy Salę Doświadczenia Świata
Zasadniczym celem stosowania Sali Doświadczania Świata w procesie rewalidacji osób
niepełnosprawnych umysłowo jest pobudzanie zmysłów,
oddziaływanie na nie przy pomocy odpowiednio dobranych bodźców. A poprzez to
wyzwolenie aktywności własnej osoby poddanej tej terapii oraz ułatwienie kontaktu z
opiekunem.
To pobudzanie dotyczy wybranego zmysłu. Oddziałuje się nań podając osobie
niepełnosprawnej ściśle uporządkowane proste bodźce np. dźwięki, barwne plamy w
specjalnie do tego celu przygotowanej sali. Pozostawia się jej jednak swobodę do wyboru
tych bodźców, jak i czasu koncentrowania się na nich.
Bodźce te są dobrane w taki sposób,
by nie tylko stymulowały ludzkie zmysły, ale i umożliwiały miły odpoczynek połączony z
biernym ich odbiorem. Tworzy się tym samym łatwiejsze do zrozumienia dla osoby
upośledzonej umysłowo
środowisko. Daje się jej możliwość odprężenia oraz stwarza poczucie bezpieczeństwa.
Ogranicza się zatem częstotliwość występowania różnego typu nie akceptowanych społecznie
reakcji . Reakcje te mogą być skutkiem przebywania w „ normalnym” świecie, pełnym
chaosu i niezrozumiałych, niemożliwych do odczytania przez osobę upośledzoną umysłowo
informacji.
Download