Metoda Weroniki Sherborne

METODA RUCHU ROZWIJAJĄCEGO
WERONIKI SHERBORNE
Metoda W.Sherborne wywodzi się z teorii i praktyki szkoły
Rudolfa Labana. Weronika Sherborne kontynuowała jego
dzieła a w rezultacie stała się twórczynią swojej własnej
metody pracy z dziećmi znanej jako Ruch Rozwijający.
Na początku swoje spojrzenie na ruch i doświadczenie
wykorzystywała w pracy z dziećmi sprawnymi, później
rozpoczęła pracę z dziećmi specjalnej troski. Praca z
niepełnosprawnymi sprawiła, że zaczęła ona rozwijać swoją
własną metodę. To ona zwróciła uwagę na potrzebę bliskich
kontaktów między ludźmi. Jej metoda nawiązuje do
najprostszego sposobu porozumiewania się jakim jest język
ciała.
RUCH JAKO CZYNNIK ROZWOJU I
ŚRODEK TERAPII
W metodzie R.Labana i W.Sherborne wyróżnia
się kilka kategorii ruchu:
1. Ruch prowadzący do poznania własnego
ciała
2. Ruch kształtujący związek jednostki z
otoczeniem fizycznym
3. Ruch wiodący do wytworzenia się związku z
drugim człowiekiem
4. Ruch prowadzący do współdziałania w
grupie
5. Ruch kreatywny.
ZAŁOŻENIA METODY



Główną ideą metody jest stwierdzenie, że posługiwanie się
ruchem jest narzędziem wspomagania rozwoju
psychoruchowego dziecka i terapii tego rozwoju. System
ćwiczeń W. Sherborne wywodzi się z naturalnych potrzeb
dziecka.
Podstawowe założenia metody to rozwijanie przez ruch:
Świadomości własnego ciała
Świadomości przestrzeni i działania w niej
Dzielenia przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywanie z
nimi kontaktu
ZAKRES ZASTOSOWAŃ METODY
Metoda Weroniki Sherborne jest skuteczna jako
metoda:
1.Terapeutyczna
2.Wspomagająca rozwój
3.Profilaktyczna
4.Odprężająca
5.Wykorzystywana do pracy z dorosłymi
ZASTOSOWANIE METODY RUCHU
ROZWIJAJĄCEGO W PRACY Z DZIEĆMI:
Niepełnosprawni umysłowo
Metoda W. Sherborne może przyczynić się do rozwoju tych dzieci w dwóch ważnych
dziedzinach:
1.Wykształcenia obrazu samego siebie-świadomość samego siebie, posiadania ciała, jego
części jest podstawa do wyodrębniania własnej osoby z otoczenia i poczucia tożsamości.
2.Nawiązania kontaktów społecznych:
 brak reakcji na bodźce zewnętrzne (dzieci zamykają się w sobie, są obojętne na otoczenie,
kiwają się), wskazane jest tu oddziaływanie głosem ludzkim, dotykiem, zabawa w
wodzie.
 unikanie kontaktu wzrokowego (charakterystyczne dla dzieci autystycznych lub
uciekanie od drugiej osoby), okazuje się jednak ze dzieci te jednocześnie pragną kontaktu
i udziału w zabawie- lęk przed kontaktem fizycznym można wyeliminować dzięki radości
płynącej z zabaw ruchowych, Np. huśtanie, podskakiwanie, wykonywanie ćwiczeń
początkowo bez kontaktu wzrokowego którego dziecko się boi, wykonywanie ćwiczeń z
zabawka, zanim zacznie ćwiczyć z żywa osoba;
 dominacja w kontaktach (nawiązywanie przez dziecko kontaktu tylko wtedy gdy może
być strona dominująca), by to zmienić należy stosować zabawy ruchowe, które przyniosą
dziecku odprężenie i dziecko nabierze zaufania do partnera oraz przeświadczenie, że
może się poddać jego woli;
 brak inicjatywy, słaba aktywność, brak motywacji do działania (nie podejmują aktywnej
roli w zabawie m.in. po to aby nie zmieniać, pozycji w której czują się bezpiecznie, lub
też, gdy są niepewne swoich możliwości), dzieci takie potrzebują wsparcia i pomocy.
Jąkający się
U dzieci jąkających się formy komunikacji funkcjonują nieprawidłowo. Występują
też często zaburzenia osobowości, głównie w sferze emocjonalnej, pod postacią
nadwrażliwości, nadpobudliwości emocjonalnej, lekowej postawy wobec
otoczenia, stanów depresyjnych lub apatii. Wyniki przeprowadzanych badan i
rozważań wskazują na potrzeby dzieci jąkających się:
 usprawnianie ruchowe,
 poprawa stanu emocjonalnego dziecka,
 poprawa funkcjonowania społecznego,
 poprawa z osobami z otoczenia, szczególnie w rodzinie.
Nadpobudliwi ruchowo
Dzieciom z nadpobudliwością ruchową trzeba pomóc w uświadomieniu sobie
swojej nadmiernej energii i siły, tego co robią spontanicznie. Szereg ćwiczeń
zawartych w metodzie pomaga takim dzieciom w rozwijaniu właściwych zachowań.
Ważne jest nauczenie dziecka koncentracji uwagi siły i
energii, uspołecznienie ich. Zajęcia w grupie pomagają im w rozwijaniu empatii i
uczeniu się współdziałania z innymi. W procesie terapeutyczno – wychowawczym
metoda Weroniki S, jakkolwiek nie może być jedyną formą terapii dzieci
nadpobudliwych psychoruchowo, zajmuje ważne miejsce.
Z zaburzeniami emocjonalnymi w psychoterapii
grupowej
 Dzieci zaburzone emocjonalnie unikają kontaktu z ludźmi,
jeśli tylko jest to możliwe (dzieci zahamowane
psychoruchowo, z lękową postawą wobec otoczenia), aż do
zupełnego wycofania się z otoczenia i wyobcowania (dzieci
autystyczne), lub tez nawiązuje kontakt w sposób
przesadnie gwałtowny, natarczywy, czym zrażają sobie
innych (dzieci nadpobudliwe emocjonalnie). Inną grupę
stanowią dzieci reagujące negatywizmem, które nie
potrafią współbrzmieć z otoczeniem (zbuntowane
nastawione na „nie”, nie reagują na „prośby i groźby”, lub
nastawione „anty”, robiące wszystko na przekór).
Najważniejsza sprawa dla pokonania lęku i zahamowania
jest dostarczenie dziecku pozytywnych doświadczeń.
Doskonała okazja do zdobycia zaufania do siebie i innych
oraz treningu zachowań społecznych dają zajęcia metoda
W. Sherborne.
ZASADY CHARAKTERSTYCZNE DLA
METODY W.SHERBORNE:
Osoba prowadząca zajęcia powinna pamiętać o ogólnych normach prowadzenia
terapii:
-uczestniczenie w zajęciach jest dobrowolne (możemy zachęcić dziecko, dodać
mu odwagi, ale nie zmuszać),
-nawiązaniu kontaktu z każdym dzieckiem (pamiętamy o nawiązaniu i
utrzymanie kontaktu wzrokowego)
-zajęcia powinny być dla każdego dziecka przyjemne i dawać możliwość
przezywania radości z aktywności ruchowej, kontaktu z innymi ludźmi,
satysfakcji z pokonania własnych leków
-prowadzący bierze udział we wszystkich ćwiczeniach
-dziecko ma prawo do swoich decyzji
-nie krytykowanie dziecka
-chwalenie dziecka nie tyle za efekt co za podejmowanie wysiłku, starania
-unikanie sytuacji rywalizacji
-rozszerzenie kręgu doświadczeń społecznych (najpierw ćwiczenia w parach,
potem w trójkach aż do ćwiczeń z cała grupa)
-większość ćwiczeń szczególnie początkowe prowadzimy na poziomie podłogi
-zaczynamy od ćwiczeń prostych stopniowo je utrudniając
-zmniejszenie swojego udziału na rzecz coraz aktywniejszego udziału dzieci
w kształtowaniu programu
-stosowanie na przemian ćwiczeń dynamicznych i relaksacyjnych
-uczymy dziecko używania siły jak i delikatności i opiekuńczości w stosunku
do drugiej osoby
-we wspólnych ćwiczeniach pamiętamy aby dziecko znalazło się tez w pozycji
dominującej;( poprzez zamianę ról). Rodzice biorący udział w sesji nie musza
dostosowywać się do prowadzącego.
-nie używajmy słów ćwiczenie, zabawa zastępujmy je słowami aktywność
ruchowa, doświadczenie
-nazywamy, rozmawiamy z dziećmi zwykłym językiem- nie używamy
metafor (nazywamy części ciała kierunki)
-dziecko podczas tych zajęć uczy się własnego ciała i jego rytmu-nie
używamy tu jednak muzyki
-w czasie aktywności ruchowej może wystąpić rozmowa i nazywanie
doświadczeń
-dajemy odpowiednia ilość czasu na doświadczenie (wyczuwamy kiedy
dziecko się zniechęca i przechodzimy do następnego etapu)
-na początek proponujemy ćwiczenia dające poczucie bezpieczeństwa a na
zakończenie zajęć proponujemy ćwiczenia wyciszające , uspokajające)
W METODZIE WYRÓZNIA SIĘ CZTERY GRUPY
ĆWICZEŃ:
- ćwiczenia prowadzące do poznania własnego ciała
- ćwiczenia pomagające zdobyć pewność siebie
- ćwiczenia ułatwiające nawiązanie kontaktu i współpracy z partnerami
grupy.
- ćwiczenia twórcze
Wymienione ćwiczenia mogą występować w różnych formach jako
zajęcia indywidualne z jednym dzieckiem, jako zajęcia w parach, gdy
dorośli ćwiczą z dziećmi lub starsze dzieci partnerują młodszym, lub jako
zajęcia dla trzech bądź większej liczby osób. Zakres każdego ćwiczenia
może być mniej lub bardziej rozszerzony zgodnie z potrzebami z
możliwościami i stopniem zaawansowania.
Rozwijanie świadomości ciała i przestrzeni:
Pozycja wyjściowa: siad prosty lub skrzyżny, opiekun za uczniem.
Należy zwrócić uwagę na dobra stabilizacje
głowy i tułowia. Ćwiczenia:
 klaskanie dłońmi pocieranie dłońmi
 uderzanie stopami o podłogę, pocieranie stopa o stopę, o podłogę
 uderzanie dłońmi o kolana, uda , stopy
 poklepywanie głowy, brzucha
 masaż pleców
 unoszenie rak do góry
 przesuwanie się do przodu i tyłu na pośladkach
 kręcenie się na pośladkach w prawo i lewo
Rozwijanie wzajemnych kontaktów =Relacja opiekuńcza
 P.W: siad prosty lub skrzyżny, opiekun za uczniem,
 siad w fotelikach-dziecko między nogami opiekuna, który obejmuje
go, oboje zwróceni do przodu, stabilizacja głowy i tułowia dziecka,
głowa w linii środkowej ciała.
 Ćw: ”kołyska”- kołysanie na boki, „koń na biegunach” kołysanie się
w przód i w tył,”pociąg”-przesuwanie się do przodu.