praca magisterska

FILOZOFIA
WSPÓŁCZESNA
Główne idee chrześcijańskiego realizmu i teizmu
Z dążeń ludzkich do uprawiania filozofii wynika u podstaw analiz literackich
nie tyle sama formuła intelektualizacji rzeczywistości zmysłowej, rozwijanej
egzystencjonalnie w zgodności prawd kulturowych, ale intelektualizacja rzeczywistości
pozazmysłowej, której postrzeganie dane jest rodzajowi ludzkiemu nie tylko przez wzgląd na
istnienie błękitu nieba. Sama ciekawość rozumu, zależna od ogólniejszych praw pogladowej
realności znalazła w historii świata wiele ciekawych odmnian filozofii, niemniej nas
interesuje kontekst wyodrębniający treści, dokonujące się w określonych kategoriach
poznawczych, a te skupiając się w integralność istnienia, wyznaczają umysłowy zakres
kreacji pojęciowej, w ogólnej możliwości myślenia transcenolentalnego samej filozofii a i
reprezentacji nauki chrześcijańskiej.
Konkretne zagadnienie funkcjonowania terminu teizm, dotyczy odległych
metod badawczych nad prawami aktualizującymi widzialna rzeczywistość, a o ile wymaga
intelektualnej deklaracji, dotyczy wiary w Boga osobowego i żywego, którego funkcja
odróżnia się znaczeniowo od deizmu będącego psychologizmem religijnym wierze,
odrzucającym wszelkie o nim rozważania i wyobrażenia, a od ateizmu odróżnia go
nacechowanie pojęciową bliskością stwórcy – Boga Potężnego, Wszechmoralnego i Dobrego.
Stanowisko takie w ogólnych rozważaniach filozofii chrześcijańskiej jest ściśle
uzależnione od nauki biblijnej, stanowiącej o rytuale tradycji wierzeń Kościoła
Chrystusowego, a sama ewangelia, będąc ostatecznym objawem wewnętrznego życia Boga,
dokonanym po to, by to życie stało się udziałem człowieka, ukazuje źródła idei filozofii
chrześcijańskiej, chociaż w głównej mierze ich źródłem nie jest. Bowiem Jezus Chrystus
swoja potęgę w miłości, realnie stanowiącą o jedności w wierze i nadziei na doświadczenie
absolutnej w wieczności.
Ustawiczny dialog miłości absolutnej i objawienia w miłości jest przedmiotem
rozważań historii filozofii i nauki, chociaż bezpośrednie analizy intelektualne zupełnie nie
dotyczą tej prawdy. Dotyczą, bowiem niezgodności istnienia, interpretującego udział Boga w
kierowaniu życiem na ziemi. Jest to realność życia chrześcijańskiego metody doskonalenia
marnej natury ludzkiej, uzależnionej od zła, ale i istnienia innych religii i wierzeń. Nie
możemy o tym zapominać, bezskutecznie chcąc naśladować w swym postępowaniu ideę
zwycięstwa Chrystusa nad śmiercią.
Uniesprzecznienie relacji podmiotowej i religijności i osobowej pewności jak i
przedmiotowej aktywności życia w wierze, w historii stało się wyodrębnieniem w warunkach
ogólno kulturowych postawy życia i rozwoju ludzkiej wiedzy o otaczającej rzeczywistości, w
kategoriach naukowych, co bezpośrednio chrześcijaństwo zawdzięcza św. Tomaszowi z
Akwinu. Przeciwstawiając swoje stanowisko wcześniejszym osiągnięciom myśli, chociaż jej
nie wykluczając, wprowadził współcześnie obowiązujące zasady wiary, a chrześcijaństwo
stało się nie tylko religia, rozumianą jako uczestnictwo w obrzędach rytualnych życia
modlitewnego i przebłagalnego za grzechy, ale nauka transcedentalną, dając człowiekowi
możliwość poznania prawdy życia duchowego w egzystencjalnym oddzieleniu, a na zewnątrz
odnalezieniu istnienia Boga w świecie natury. Uwielbienie tego poglądu wydało pokorę św.
Franciszka a i naśladowców życia modlitewnego i ascezy.
Neopozytywistyczna koncepcja filozofii i jej stosunku do wiedzy naukowej
Neopozytywizm, propagując wiedzę opartą na doświadczeniu, sprowadza do
pojęć logicznych w teorii naukowych analiz empirycznych fizyki i filozofii, przeciwstawił się
swych założeniach metafizycznemu formułowaniu sądów, twierdzeń teoretycznych, a tym
samym wpłynął na przekształcenie poglądów dziewiętnastowiecznych pozytywizmu,
konsekwentnie rozwiniętego w dwóch fazach, komentując przyrodnicze usytuowanie
ludzkiego rozumu w tym znaczeniu, w jakim modyfikacje osiągnięć fizyki na początku XX
wieku, dały się uznać za przełom w dochodzeniu do poznania prawdy – zawartości
informacyjnej filozofii wiedzy. Sposób strukturalizacji świata, łączenia zdarzeń i
eliminowania elementów uznawanych za nieistotne, był uzależniony od zbioru przyjętych
wcześniej teorii, zaś wszystkie fakty, są obciążone teoretycznie, sposobem zastosowanej
metody naukowej.
Najprostszy akt weryfikacji wymaga w swej prostocie znajomości całej
wiedzy, a nie tylko przejęcia psychicznego własnościami fizykochemicznymi obserwowanych
substancji czy teoretycznymi formułami matematycznego pojmowania świata. Dlatego też
aktywna działalność empirystów z koła wiedeńskiego, do których zasadniczo przynależeli: M.
Schlick, R. Carnap, O. Neurath i inni wystawiona była na konfrontację z krytyką innych
orientacji, do jakich zaliczyć należy w głównej mierze L. Wittgensteina, B. Russela, ale i C.
Poppera. Analityka filozoficzna szkoły brytyjskiej, zamiejscowej na początku XX wieku
przez G. Moora, zrodziła się w reakcji na spekulacje idealistyczne XIX stulecia, bezpośrednio
przeciwstawiając danym zmysłowym analitykę intelektualnej wspólnoty, w jakiej
ograniczona metafizycznie, neoempirystom pozwoliły wyodrębnić z matematyki dyscypliny
naukowe, a i samemu pojęciu prawdy przypisać takie znaczenia, aby samo poznanie stanu
wiedzy nie było tylko przyjemnością, co charakteryzowało monumentalne a niezrozumiałe
systemy wcześniejszej filozofii.
Incydent intelektualny, o którym mowa współcześnie uwzględniamy jest jako
element dookreślenia współczesnych teorii naukowych, ale jak to bywa z ludzka inwencją,
nie uporządkował epistemologii ogólnej a tylko skomplikował status antyczny sytuacji
literackiej wiedzy i przekładów językowych. A cała wiedza z początków minionego stulecia
uległa wielokrotnym przeformuowaniom, sugestywnie upraszczając idealizacje i uproszczenia
filozoficzne. Wreszcie ukształtowawszy współczesną fenomenologię filozofia definiuję
fenomenalizm istnienia dedukcyjnych i indukcyjnych metod odróżnialności definicji i
terminów, elementarnych postulatów, ale i składni sensów.
Nie ujmując nic z wartości w sytuacji poznawczej, powyższe procesy służąc
naukowej racjonalności rozstrzygnęły o istocie i usytuowaniu nauk ścisłych w filozofii i ogóle
nauk humanistycznych, a i uporządkowały problematykę analiz pozytywistycznej socjologii
nauki, będącej procesem instytucjonalnego życia naukowego, jak również perspektywy
internalizmu i konsekwencji ukonstytuowania statusu współczesnej fizyki.
Filozoficzne podstawy i konsekwencja teorii kwantu
Między subiektywnymi przekonaniami indywidualnych badaczy i
uniwersalnymi twierdzeniami przyjmowanymi w nauce danego okresu, jako prawdy
obiektywne przyjmuje się kryterium rozpoznawalności do subiektywnych preferencji
badacza. Te ostatnie zależąc od specyfiki epistemologicznej, zależą przedmiotowo od
interpretacji wzorca badań naukowych, metodologicznie ograniczającego dystans poznawczy
i ograniczenia, a w przypadku autonomii rewolucji naukowej na skalę świata, wartość
sformułowanej teorii wynika wyłącznie od intuicji tezy wymagającej interpretacji w
warunkach rozumienia uznanej krytyki.
Milczące poznanie i intuicyjne odczucie dotyczyły w historii nauki nie tylko
przewrotu kopernikowskiego uznanego dzięki wypracowaniu zasad fizyki teocentrycznej prze
Newtona i odkryciu paradoksy przez, Bessela, ale wielu innych prawd filozoficznych,
tworzących przekrojowo grunt pod zastosowanie praw rewolucji naukowej wynikającej z
zastosowania fizyki atomowej do interpretacji zjawisk w istniejącym niezmiennie świecie, ale
i racjonalizacji stanu wiedzy.
Kolejne rewolucje naukowe wywołane przez metodologię współczesności a
zainspirowane przez Einsteina, Plancka, Bohra i odkrycie teorii kwantu, nie tylko
zrewolucjonizowały widzenie świata, czy związały same rozbieżności w kreowaniu
elementowego modelu istnienia materialnej rzeczywistości na progu XX wieku, ale
przenikając rewizyjne wcześniejsze poglądy na istotę poznania naukowego, stworzyły
argumentacje stosowana intelektualnie, wykluczające przyrodnicze wyalienowanie bytu,
pomimo intensywnych wysiłków refleksyjnych, mających zdominować standard wskazanej
teorii naukowej, a chcących wyalienować samopoznanie z możliwości poznania naukowego.
Teoria kwantu odległa od teorii względności, była jednak zbyt silna, aby neoempiryzm został
pokonany przez anarchizm władczy, chociaż pojęciowo rewolucja kulturowa modernizmu
wykształciła szereg odkryć epistemologicznych nauk ścisłych chemii, biologii, penologii,
astronomii a i oczywiście uświęcono narodziny astrofizyki odcinając się od tradycyjnie
pojmowanej metafizyki.
Realizacja naukowa koncepcji mechaniki kwantowej, w sposób szczególny
ujawniająca intensywność statusu logicznego teorii przyrodniczych, bo wyjątkowo
kwestionująca wrażenia, wpływając na rozwój techniki współczesnej stała się próżnym
narzędziem w rękach polityki, panujących w minionym stuleciu systemów totalitarnych
filozofii, bo nie muszę wspominać o militarnym zagrożeniu atomowym, jądrowym, i
neuronowym broni masowego rażenia, ale i gospodarczym jako niewyczerpywalne źródło
energii. Obok meta psychologicznych skutków istnienia rzeczywistości, współczesna fizyka
promieniuje na naturę aktywności ludzkiej kierując ku poznaniu rzeczywistości poza
granicami poznania. Formalizm porządkujący perspektywy rozwoju teorii kwantu i
zastosowania wiedzy o mikroskopowej realności na dzień dzisiejszy jest nieokreślony i
oczekuje na kolejne modyfikacja technologiczne i teoretyczne. Stąd o doniosłości formuły
kwantowej zadecydowało nie tylko ludzkie uprzywilejowanie, ale i doskonałość świata
stworzonego.
Bibliografia
1. Miś Andrzej. „Filozofia współczesna. Główne nurty” Warszawa 2002
2. Opara Stefan. „Filozofia. Współczesne kierunki i problemy” Warszawa 1999
3. Mackiewicz Witold. „Filozofia współczesna w zarysie”, Warszawa 1994
4. Kasprzyk Leszek, Węgrzecki A. „Wprowadzenie do filozofii” Warszawa 1974
5. Tatarkiewicz Władysław. „Historia filozofii” Tom 3, Warszawa 1983
6. Wojtyła Karol. „Miłość i odpowiedzialność” Lublin 1982
7.A. Einstein. „Pisma filozoficzne” Warszawa 2002
8.Heisenberg. „Poza granicami” – Badania nad atomem i prawo przyczynowości
9.M. Tempczyk. „Rola Obserwatora w mechanice kwantowej w Wiedza a podmiotowość”
red.
A.
Motycka
Warszawa
1988r.x60