Rozliczenie podatkowe w Polsce czy za granicą? Osoby, które

Rozliczenie podatkowe w Polsce czy za granicą?
Osoby, które pracowały w danym roku podatkowym w Polsce i za granicą często zastanawiają się, jak
mają się rozliczyć z fiskusem. Ten artykuł powinien ułatwić zrozumienie tej sprawy.
Sposób opodatkowania dochodów uzyskiwanych za granicą zależy od tego, w którym kraju ma się
miejsce zamieszkania oraz od tego, czy Polska ma z danym innym krajem podpisaną umowę o
unikaniu podwójnego opodatkowania.
Rozróżnia się:


ograniczony obowiązek podatkowy – dotyczy osób, które nie mają miejsca zamieszkania na
terytorium Polski; opodatkowaniu podlega tylko ta część dochodu, która została osiągnięta
w Polsce;
nieograniczony obowiązek podatkowy – dotyczy osób, które mają miejsce zamieszkania w
Polsce; płacą one podatek od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich
uzyskania.
Tak więc dochody mogą być opodatkowane nie tylko w Polsce, lecz także w kraju ich uzyskania. Aby
uniknąć podwójnego opodatkowania wynagrodzeń, Polska podpisała z wieloma krajami z całego
świata umowy regulujące tę kwestię. Wykaz umów o unikaniu podwójnego opodatkowania można
znaleźć na stronie: http://www.finanse.mf.gov.pl/abc-podatkow/umowy-miedzynarodowe/wykazumow-o-unikaniu-podwojnego-opodatkowania
Umowy te przewidują jeden z dwóch sposobów unikania podwójnego opodatkowania dochodów:


metodę wyłączenia z progresją,
metodę proporcjonalnego odliczenia.
Generalna zasada obowiązująca w tego typu umowach mówi, że wynagrodzenie z tytułu pracy
najemnej wykonywanej przez osobę mającą miejsce zamieszkania w jednym z krajów- stron umowy,
podlega opodatkowaniu tylko w tym państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim państwie.
W takim przypadku dochód może być opodatkowany zarówno w państwie miejsca zamieszkania, jak
i w państwie, w którym wykonywano pracę.
Warto wiedzieć, że od 01.01.2012 roku dla osób fizycznych, które nie prowadzą działalności
gospodarczej lub nie są zarejestrowanymi podatnikami VAT, jedynym identyfikatorem podatkowym
jest PESEL. Ponadto w większości przypadków przysługuje zwrot podatku z zagranicy. Aby go
otrzymać, należy złożyć odpowiednią deklarację w zagranicznym urzędzie skarbowym.
Metoda wyłączenia z progresją
Metoda wyłączenia z progresją oznacza, że dochód osiągnięty za granicą wyłącza się z podstawy
opodatkowania w Polsce. Jego wysokość bierze się pod uwagę jedynie przy ustalaniu stawki podatku
od pozostałych dochodów podlegających opodatkowaniu w Polsce.
Metodę tę przewidują umowy zawarte m.in. z Austrią, Chinami, Cyprem, Czechami, Danią, Finlandią,
Francją, Grecją, Irlandią, Japonią, Kanadą, Niemcami, Norwegią, Szwecją, Włochami, Wielką Brytanią
i Irlandią Północną.
Przy jej zastosowaniu podatnik ma obowiązek składania zeznania rocznego, jeśli osiągnie inne
dochody podlegające opodatkowaniu w Polsce według skali podatkowej oraz jeżeli będzie chciał
skorzystać z preferencyjnego rozliczenia rocznego, tzn. złożyć zeznanie łącznie z małżonkiem lub
opodatkować dochody w sposób przewidziany dla osób samotnie wychowujących dzieci.
Metoda proporcjonalnego odliczenia
Metoda ta oznacza, że dochód osiągany za granicą jest opodatkowany w Polsce, ale od należnego
podatku odlicza się podatek zapłacony za granicą. Odliczenie to jest możliwe tylko do wysokości
podatku przypadającego proporcjonalnie na dochód uzyskany w obcym państwie.
Metoda ta znajduje zastosowanie również wtedy, gdy dochody są uzyskiwane ze źródeł przychodów
położonych w państwie, z którym Polska nie ma zawartej umowy o unikaniu podwójnego
opodatkowania (np. w Iraku, Afganistanie, Brazylii) lub zawarta umowa nie obejmuje danego
terytorium (np. Hongkong).
Metoda proporcjonalnego odliczenia jest ustanowiona w umowach zawartych m.in. z: Belgią,
Holandią, Islandią, Kazachstanem, Rosją i USA.
Przy zastosowaniu tej metody obowiązek wykazania w zeznaniu rocznym dochodu uzyskanego za
granicą istnieje zawsze bez względu na to, czy oprócz dochodów z zagranicy podatnik uzyskał inne
dochody opodatkowane w Polsce według skali podatkowej.
Jeżeli podatnik przebywa czasowo za granicą i osiąga dochody z wykonywanej tam pracy bez
pośrednictwa płatnika, ma dodatkowo obowiązek wpłacenia zaliczki na podatek dochodowy w
wysokości 18% tych dochodów (może również zastosować wyższą stawkę wynikającą ze skali
podatkowej), w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym wrócił do kraju.
Jeżeli termin płatności zaliczki przypada po zakończeniu roku podatkowego, należny podatek jest
płatny w terminie złożenia zeznania. Przy wpłaceniu zaliczki podatnik również może odliczyć – w
odpowiedniej proporcji – podatek zapłacony za granicą.