Rozważania Drogi Światła - 14 Tajemnic Pana Jezusa od
advertisement
Ks. Wojciech Pikor Struktura nabożeństwa Drogi światła • pieśń na wejście, • intronizacja Pisma Świętego i okadzenie Paschału, • po pozdrowieniu wprowadzenie, • stacje „drogi światła”: - zapowiedź stacji [prowadzący], - aklamacja: K.: Światło Chrystusa! W.: Bogu niech będą dzięki (odpalenie świecy od Paschału), - fragment Listu do Galatów [lektor], - rozważanie prowadzącego nabożeństwo, - aklamacja końcowa: Alleluja! Wznieś po niebo głos, Pan dał Słowa moc. Alleluja![2 x] • zakończenie • Ojcze nasz • modlitwa końcowa • błogosławieństwo • pieśń końcowa. „DROGA ŚWIATŁA” ZAPISANA W LIŚCIE ŚW. PAWŁA APOSTOŁA DO GALATÓW Wprowadzenie Droga Światła jest zapisem pięćdziesięciu dniu po Zmartwychwstaniu Jezusa do Zesłania Ducha Świętego. Jest nie tylko wspomnieniem historycznym, gdyż uczestnicząc w tym nabożeństwie, odkrywamy, iż jest to droga, na którą jest zaproszony każdy wierzący w Jezusa. Na tej drodze każdy z nas może spotkać na nowo zmartwychwstałego Pana, doświadczyć Chrystusowego daru pokoju, pokonać własny lęk i wątpliwości, odkryć na nowo swoje powołanie i posłanie, wreszcie zostać umocniony Duchem Święty. Droga Światła jest drogą ucznia Chrystusa. Dzisiaj pragniemy, by na tej drodze towarzyszył nam św. Paweł ze swoim Listem do Galatów. Sięgamy po niego nie tylko dlatego, że list ten jest przedmiotem lektury podczas obchodzonego dzisiaj pierwszy raz w Polsce Narodowego Czytania Pisma Świętego. List do Galatów jest zapisem rzeczywistej „drogi światła”, którą pokonał apostoł Paweł, drogi, w której jak on, „ukrzyżowawszy swoje ciało” z Chrystusem, mamy otrzymać nowe „życie od Ducha” Świętego (por. Ga 5,24-25). Stacja I – Jezus powstaje z martwych K. Światło Chrystusa! W. Bogu niech będą dzięki! „Paweł, apostoł nie z ludzkiego ustanowienia czy zlecenia, lecz z ustanowienia Jezusa Chrystusa i Boga Ojca, który Go wskrzesił z martwych, i wszyscy bracia, którzy są przy mnie - do Kościołów Galacji: Łaska wam i pokój od Boga, Ojca naszego, i od Pana Jezusa Chrystusa, który wydał samego siebie za nasze grzechy, aby wyrwać nas z obecnego złego świata, zgodnie z wolą Boga i Ojca naszego. Jemu to chwała na wieki wieków! Amen” (Ga 1,1-5). W punkcie wyjścia swego listu św. Paweł przypomina Galatom podstawową prawdę wiary chrześcijańskiej, którą jest zmartwychwstanie Chrystusa. To zmartwychwstały Pan powołał Pawła, wtedy jeszcze Szawła, na drodze do Damaszku, dokąd zmierzał, by prześladować chrześcijan. Powołanie Pawła nie jest jego zasługą, lecz pozostaje inicjatywą Boga, który jest Miłością. Miłością, którą przyjęła ludzkie ciało. Miłością, która ofiarowała siebie za nasze grzechy. Miłością, która „wyrywa nas z obecnego złego świata”. Miłością, która przywraca dobro, piękno i blask temu, kto z wiarą wychodzi na spotkanie ze Zmartwychwstałym. Alleluja! Wznieś po niebo głos, Pan dał Słowa moc. Alleluja![2 x] Stacja II – Uczniowie przy pustym grobie K. Światło Chrystusa! W. Bogu niech będą dzięki! „Słyszeliście przecież o moim postępowaniu ongiś, gdy jeszcze wyznawałem judaizm, jak z niezwykłą gorliwością zwalczałem Kościół Boży i usiłowałem go zniszczyć, jak w żarliwości o judaizm przewyższałem wielu moich rówieśników z mego narodu, jak byłem szczególnie wielkim zapaleńcem w zachowywaniu tradycji moich przodków. Spodobało się jednak Temu, który wybrał mnie jeszcze w łonie matki mojej i powołał łaską swoją, aby objawić Syna swego we mnie, bym Ewangelię o Nim głosił poganom” (Ga 1,13-16). Pusty grób był szokiem nie tylko dla kobiet, które rankiem przybyły namaścić ciało Jezusa, ale również dla apostołów, którzy przybiegli później do grobu zaniepokojeni wiadomością o braku ciała Ukrzyżowanego. „Szukacie żywego wśród umarłych? Nie ma Go tu, zmartwychwstał”. To jest orędzie Ewangelii głoszonej również przez Pawła. Na drodze do Damaszku objawił mu się zmartwychwstały Jezus, którego prześladował w Jego uczniach, jakby chcąc na powrót uczynić grób znakiem panowania śmierci. Tymczasem zmartwychwstały Pan pragnie objawić swoje zwycięstwo nad grzechem, złem i śmiercią właśnie w Pawle, który na sobie doświadczy prawdy o Ewangelii życia, Ewangelii przebaczenia, Ewangelii miłości. Alleluja! Wznieś po niebo głos, Pan dał Słowa moc. Alleluja![2 x] Stacja III – Zmartwychwstały Pan objawia się Marii Magdalenie K. Światło Chrystusa! W. Bogu niech będą dzięki! „Potem udałem się do krain Syrii i Cylicji. Kościołom zaś chrześcijańskim w Judei pozostawałem osobiście nie znany. Docierała do nich jedynie wieść: ten, co dawniej nas prześladował, teraz jako Dobrą Nowinę głosi wiarę, którą ongiś usiłował wytępić. I wielbili Boga z mego powodu” (Ga 1,21-24). Jest wiele wspólnego w życiu Marii Magdaleny i Pawła. Ich życie przed spotkaniem z Jezusem było naznaczone brzemieniem ludzkiej słabości i grzechu. Oboje rozpoznają Zmartwychwstałego w momencie, gdy ten zwraca się do nich po imieniu. To wezwanie po imieniu czyni ich głosicielami Ewangelii. „Nie zatrzymuj Mnie” – to słowo słyszy Maria i zostaje posłana do braci już jako zupełnie inna osoba – jako pierwsza apostołka Zmartwychwstałego. Na tę drogę apostoła wchodzi także Paweł. Głosi Jezusa swoim życiem, które jest prawdziwym zmartwychwstaniem Chrystusa w nim – „dawniej prześladował, teraz głosi wiarę, którą kiedyś próbował wytępić”. W ten sposób Bóg doznaje uwielbienia nie tylko przez życie Pawła, ale każdego z nas, którzy naszym życiem głosimy Zmartwychwstałego. Alleluja! Wznieś po niebo głos, Pan dał Słowa moc. Alleluja![2 x] Stacja IV – Zmartwychwstały Pan ukazuje się uczniom w drodze do Emaus K. Światło Chrystusa! W. Bogu niech będą dzięki! „Tymczasem ja dla Prawa umarłem przez Prawo, aby żyć dla Boga: razem z Chrystusem zostałem przybity do krzyża. Teraz zaś już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus. Choć nadal prowadzę życie w ciele, jednak obecne życie moje jest życiem wiary w Syna Bożego, który umiłował mnie i samego siebie wydał za mnie” (Ga 2,19-20). Dwaj uczniowie uciekający w niedzielę Zmartwychwstania do Emaus tak naprawdę uciekali od krzyża – rozczarowani śmiercią Chrystusa, odmawiający sobie nadziei, pogrążający się w lęku. Paweł nie ucieka od krzyża. W krzyżu dostrzega miłość Chrystusa do siebie. To miłość Jezusa sprawiła, że Paweł – i każdy z nas – został wyzwolony z lęku, beznadziei i grzechu. „Zostać przybitym do krzyża” Jezusa, to utożsamić się z Jego miłością, wyrzec się własnych pomysłów na zbawienie, umrzeć dla grzechu, który zostaje pochłonięty przez Jego miłość. Połączyć się ze śmiercią Jezusa, by żyć w Nim dla Boga i dla drugiego człowieka. Już nie sam, już nie uciekający w samotność, ale zanurzony w miłości Jezusa. „Łamanie chleba” staje się po zmartwychwstaniu Jezusa zwrotem jednoznacznie określającym Eucharystię – sakrament Miłości Ukrzyżowanej i Zmartwychwstałej. Sakrament, w którym każdy wierzący doświadcza prawdy o swoim dziecięctwie Bożym. Paweł pisze Galatom: „Jesteście synami Bożymi!” Uczestnicząc we Mszy świętej, odkrywamy i przeżywamy wciąż na nowo naszą jedność w Jezusie ukrzyżowanym i zmartwychwstałym. Żyje w nas przez swoje słowo, żyje w nas przez swoją Miłość, którą obdarowuje nas w Komunii świętej. To w Eucharystii przekraczamy, burzymy dzielące nas mury, podziały, różnice, z którymi przychodzimy do Jezusa poranieni, ale złaknieni miłości, czułości, bliskości i jedności. Alleluja! Wznieś po niebo głos, Pan dał Słowa moc. Alleluja![2 x] Stacja VI – Zmartwychwstały Pan ukazuje się Apostołom Alleluja! Wznieś po niebo głos, Pan dał Słowa moc. Alleluja![2 x] K. Światło Chrystusa! W. Bogu niech będą dzięki! Stacja V – Zmartwychwstały Pan objawia się przy „łamaniu chleba” „Na dowód tego, że jesteście synami, Bóg wysłał do serc naszych Ducha Syna swego, który woła: Abba, Ojcze! A zatem nie jesteś już niewolnikiem, lecz synem. Jeżeli zaś synem, to i dziedzicem z woli Bożej” (Ga 4,6-7). K. Światło Chrystusa! W. Bogu niech będą dzięki! „Wszyscy bowiem dzięki tej wierze jesteście synami Bożymi - w Chrystusie Jezusie. Bo wy wszyscy, którzy zostaliście ochrzczeni w Chrystusie, przyoblekliście się w Chrystusa. Nie ma już Żyda ani poganina, nie ma już niewolnika ani człowieka wolnego, nie ma już mężczyzny ani kobiety, wszyscy bowiem jesteście kimś jednym w Chrystusie Jezusie” (Ga 3,26-28). Pierwszy dar Zmartwychwstałego to dar Ducha Świętego. „Przyjmijcie Ducha Świętego!” To w Duchu Świętym doświadczamy pełni naszego dziecięctwa Bożego. To w Nim wypowiadamy słowo „Abba, Ojcze!”, w którym rodzimy się do nowego życia. To słowo Jezusa, Syna, który daje nam swego Ducha. Życie Ojca i Syna w Duchu Świętym staje się naszym życiem. Duch Święty – Ich wzajemna Miłość – zostaje wlana w nasze serca (por. Rz 5,5). Alleluja! Wznieś po niebo głos, Pan dał Słowa moc. Alleluja![2 x] K. Światło Chrystusa! W. Bogu niech będą dzięki! Stacja VII – Zmartwychwstały Pan przekazuje uczniom władzę odpuszczania grzechów „Ku wolności wyswobodził nas Chrystus. A zatem trwajcie w niej i nie poddawajcie się na nowo pod jarzmo niewoli! Oto ja, Paweł, mówię wam: Jeżeli poddacie się obrzezaniu, Chrystus wam się na nic nie przyda. I raz jeszcze oświadczam każdemu człowiekowi, który poddaje się obrzezaniu: jest on zobowiązany zachować wszystkie przepisy Prawa. Zerwaliście więzy z Chrystusem; wszyscy, którzy szukacie usprawiedliwienia w Prawie, wypadliście z łaski. My zaś z pomocą Ducha, na zasadzie wiary wyczekujemy spodziewanej sprawiedliwości. Albowiem w Chrystusie Jezusie ani obrzezanie, ani jego brak nie mają żadnego znaczenia, tylko wiara, która działa przez miłość” (Ga 5,1-6). K. Światło Chrystusa! W. Bogu niech będą dzięki! Bracia, proszę was, stańcie się tacy jak ja, bo ja stałem się taki jak wy. Nie skrzywdziliście mnie w niczym. Wiecie przecież, jak pierwszy raz głosiłem wam Ewangelię zatrzymany chorobą i jak mimo próby, na jaką moje niedomaganie cielesne was wystawiło, nie wzgardziliście mną ani nie odtrąciliście, ale mnie przyjęliście jak anioła Bożego, jak samego Chrystusa Jezusa. [...] Dzieci moje, oto ponownie w bólach was rodzę, aż Chrystus w was się ukształtuje. Jakże chciałbym być w tej chwili u was i odpowiednio zmienić swój głos, bo nie wiem, co z wami począć (Ga 4,12-14.19-20). Przebaczenie daje życie, miłosierdzie rodzi życie, pojednanie jest życiem. Dlatego Jezus umiera na krzyżu. By słowa te stały się prawdą w naszym życiu, zmartwychwstały Pan obdarza swoich uczniów darem odpuszczania grzechów. Potrzeba tylko jak Paweł uznać swój grzech. A potem przebaczyć drugiemu, jak Paweł czyni to wobec Galatów, przypominając im, iż kiedyś przyjęli go w jego słabości i chorobie. Przebaczenie będzie nieraz „rodzeniem w bólach”, ale to jest jedyny sposób, by „Chrystus został w nas ukształtowany”. Alleluja! Wznieś po niebo głos, Pan dał Słowa moc. Alleluja![2 x] Stacja VIII – Zmartwychwstały Pan umacnia wiarę Tomasza Można być zniewolonym przez własne schematy, wyobrażenia, oczekiwania, nadzieje. Tomasz Apostoł był zakładnikiem swojego wyobrażenia Chrystusa, który musiał pozostać Ukrzyżowanym. Tymczasem Zmartwychwstały Pan wyzwala w nim wiarę, która prowadzi go do wyznania miłości: „Pan mój i Bóg mój!” „Wiara, która działa przez miłość” jest wyznacznikiem naszej wolności jako dzieci jednego Boga, braci i sióstr dla siebie nawzajem w Chrystusie. Alleluja! Wznieś po niebo głos, Pan dał Słowa moc. Alleluja![2 x] Stacja IX – Zmartwychwstały Pan spotyka uczniów nad Jeziorem Galilejskim K. Światło Chrystusa! W. Bogu niech będą dzięki! „Wy zatem, bracia, powołani zostaliście do wolności. Tylko nie bierzcie tej wolności jako zachęty do hołdowania ciału, wręcz przeciwnie, miłością ożywieni służcie sobie wzajemnie! Bo całe Prawo wypełnia się w tym jednym nakazie: Będziesz miłował bliźniego swego jak siebie samego” (Ga 5,13-14). Tam nad Jeziorem Galilejskim widzimy wspólnotę uczniów – dzieci jednego Boga, braci dla siebie nawzajem – zgromadzoną przez Jezusa łamiącego dla nich chleb. Miłość, która ich jednoczy. Miłość, która ich posyła. Miłość, która przebacza. Piotr trzykrotnie pytany: „Czy miłujesz mnie?” Prawda, którą Zmartwychwstały zna o każdym z nas, nie tylko o Piotrze: „Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię miłuję”. Dlatego „miłością ożywieni, służmy sobie wzajemnie”. Ten sam Paweł trzy lata po spotkaniu ze Zmartwychwstałym na drodze do Damaszku, udaje się do Jerozolimy „dla zapoznania się” z Kefasem, czyli Piotrem – fundamentem, na którym Zmartwychwstały Pan buduje swój Kościół. Także i dzisiaj Piotr naszych czasów jest fundamentem łączności i jedności między braćmi. „Drogę światła” pokonujemy we wspólnocie Kościoła, w której jest żywy i działający Chrystus. Dlatego potrzebujemy Kościoła. Alleluja! Wznieś po niebo głos, Pan dał Słowa moc. Alleluja![2 x] Stacja XI – Zmartwychwstały Pan zawierza uczniom swoją misję wobec świata Alleluja! Wznieś po niebo głos, Pan dał Słowa moc. Alleluja![2 x] K. Światło Chrystusa! W. Bogu niech będą dzięki! Stacja X – Zmartwychwstały Pan przekazuje prymat Piotrowi „Co do mnie, nie daj Boże, bym się miał chlubić z czego innego, jak tylko z krzyża Pana naszego Jezusa Chrystusa, dzięki któremu świat stał się ukrzyżowany dla mnie, a ja dla świata. Bo ani obrzezanie nic nie znaczy ani nieobrzezanie, tylko nowe stworzenie. Na wszystkich tych, którzy się tej zasady trzymać będą, i na Izraela Bożego niech zstąpi pokój i miłosierdzie!” (Ga 6,14-16). K. Światło Chrystusa! W. Bogu niech będą dzięki! „Gdy jednak spodobało się Temu, który wybrał mnie jeszcze w łonie matki mojej i powołał łaską swoją, aby objawić Syna swego we mnie, bym Ewangelię o Nim głosił poganom, natychmiast, nie radząc się ciała i krwi, ani nie udając się do Jerozolimy, do tych, którzy apostołami stali się pierwej niż ja, skierowałem się do Arabii, a później znowu wróciłem do Damaszku. Następnie, trzy lata później, udałem się do Jerozolimy dla zapoznania się z Kefasem, zatrzymując się u niego tylko piętnaście dni” (Ga 1,15-18). Paweł jest „apostołem nie z ludzkiego ustanowienia, lecz z ustanowienia Jezusa Chrystusa i Boga Ojca, który Go wskrzesił z martwych” (Ga 1,1). Przed swoim wniebowstąpieniem Jezus powierza swoim uczniom misję bycia Jego świadkami „aż po krańce świata”. Dla Pawła przedmiotem świadectwa jest krzyż, który jest objawieniem Miłości Ukrzyżowanej i Zmartwychwstałej. Krzyż dla wielu pozostaje zgorszeniem czy głupstwem (por. 1 Kor 1,23), jednakże dla apostoła jest on chlubą (Ga 6,14) i jedyną mądrością (1 Kor 1,24). Paweł mówi tak dlatego, iż będąc jedno z Chrystusem ukrzyżowanym, doświadcza w sobie bycia nowym stworzeniem – dzieckiem Boga, które żyje według Jego Ducha, zdolne kochać tak, jak samo zostało umiłowane. K. Światło Chrystusa! W. Bogu niech będą dzięki! Alleluja! Wznieś po niebo głos, Pan dał Słowa moc. Alleluja![2 x] „Gdy jednak nadeszła pełnia czasu, zesłał Bóg Syna swego, zrodzonego z niewiasty, zrodzonego pod Prawem, aby wykupił tych, którzy podlegali Prawu, abyśmy mogli otrzymać przybrane synostwo” (Ga 4,4-5). Stacja XII – Zmartwychwstały Pan wstępuje do Ojca K. Światło Chrystusa! W. Bogu niech będą dzięki! „Oto, czego uczę: postępujcie według ducha, a nie spełnicie pożądania ciała. Ciało bowiem do czego innego dąży niż duch, a duch do czego innego niż ciało, i stąd nie ma między nimi zgody, tak że nie czynicie tego, co chcecie. Jeśli jednak pozwolicie się prowadzić duchowi, nie znajdziecie się w niewoli Prawa” (Ga 5,16-18). Jesteśmy powołani do wolności. Można ją przeżywać na dwa sposoby. Żyjąc według ciała, będąc zapatrzeni w siebie, stając się niewolnikami własnego ja, wybieramy w istocie drogę wiodącą ku samotności, egoizmowi i śmierci. Żyjąc według ducha, wybieramy drogą światła i „dążymy do tego, co w górze, gdzie zasiada Chrystus po prawicy Ojca” (Kol 3,1). Duch, który jest samą miłością Ojca i Syna, obdarza nas siłami, doradza sposób i wskazuje cel naszej drogi życia. „Pozwolić się prowadzić duchowi” to zawierzyć się Duchowi Świętemu, który pragnie być naszą Miłością, Mądrością i Męstwem. Alleluja! Wznieś po niebo głos, Pan dał Słowa moc. Alleluja![2 x] Stacja XIII – Oczekiwanie z Maryją na Ducha Świętego Tajemnica naszej wolności i naszego synostwa pozostaje związana z Maryją, Matką Jezusa i naszą Matką. To w Niej dokonuje się „pełnia czasu”, którą jest Jezus Chrystus. Jezus powierza nam swoją Matkę, byśmy razem z Nią mogli przeżywać nasze dziecięctwo i nasze braterstwo. Jak apostołowie trwali razem z Maryją na modlitwie w Wieczerniku w oczekiwaniu na zesłanie Ducha Świętego, tak my trwajmy we wspólnocie serca, pragnień i modlitwy z Maryją. Ona jako pierwsza z ludzi stała się świątynią Ducha Świętego i teraz wyprasza dla nas, jako swoich dzieci, doświadczenie tego samego wylania Ducha Świętego. A zarazem swoim życiem Maryja mówi nam, że dla Boga „nie ma rzeczy niemożliwych”. Alleluja! Wznieś po niebo głos, Pan dał Słowa moc. Alleluja![2 x] Stacja XIV – Zmartwychwstały Pan posyła uczniom swojego Ducha K. Światło Chrystusa! W. Bogu niech będą dzięki! „Owocem zaś ducha jest: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie. Przeciw takim cnotom nie ma Prawa” (Ga 5,22-23). Tego wszyscy pragniemy: miłości, pokoju, cierpliwości, wierności, łagodności... To jest dar Zmartwychwstałego Pana. Duch Święty jest tym wszystkim w nas. Potrzeba Go przyjąć. Gdy zostanie przyjęty, wzrasta i dojrzewa jak owoc z nasiona. Duch Święty jest jeden, ale Jego działanie w nas ma wiele smaków: miłości, pokoju, cierpliwości, wierności, łagodności... Przyjdź, Duchu Święty, i zapal w nas ogień swojej miłości! Alleluja! Wznieś po niebo głos, Pan dał Słowa moc. Alleluja![2 x] Zakończenie W ostatnim rozdziale Listu do Galatów św. Paweł pisze między innymi takie słowa: „Bóg nie dozwoli z siebie szydzić. A co człowiek sieje, to i żąć będzie: kto sieje w ciele swoim, jako plon ciała zbierze zagładę; kto sieje w duchu, jako plon ducha zbierze życie wieczne. W czynieniu dobrze nie ustawajmy, bo gdy pora nadejdzie, będziemy zbierać plony, o ile w pracy nie ustaniemy. A zatem, dopóki mamy czas, czyńmy dobrze wszystkim, a zwłaszcza naszym braciom w wierze” (Ga 6,8-10). Przeszliśmy „drogę światła” razem ze Zmartwychwstałym Chrystusem. Św. Paweł, którego słowa nam towarzyszyły, pokazuje, że „droga światła” jest w istocie drogą życia, miłości i zmartwychwstania. To jest droga, która jest naszym powołaniem w Chrystusie. Droga, na której „siejemy w duchu”, czyniąc wszystkim dobrze, a zwłaszcza naszym braciom w wierze”. To jest droga wolności dzieci Bożych, które „ożywione miłością, służą sobie nawzajem”. To jest droga w Duchu Świętym, w którym razem ze Zmartwychwstałym możemy wołać „Abba, Ojcze”. Dlatego też na zakończenie naszej „drogi światła” módlmy się słowami, których nauczył nas Zmartwychwstały Pan. Ojcze nas... Modlitwa końcowa Panie, dziękujemy Ci, że udzielasz nam Twojego Ducha, który pozwala nam doświadczyć Zmartwychwstania w Piśmie Świętym, w Eucharystii, w braterstwie, okazywanej nam dobroci, w charyzmatycznych darach oraz we wszystkim tym, co jest w Kościele życiem: od przebaczenia do pocieszenia, od wzajemnego wsparcia do zdolności sprostania próbom i do nadziei, którą wzbudzasz w najbardziej rozpaczliwych sytuacjach. Dzięki Ci, Panie, ponieważ także dziś objawiasz się nam jako Zmartwychwstały. Daj nam, o Jezu, zdolność rozpoznania Ciebie; otwórz nasze oczy, byśmy Ciebie ujrzeli; otwórz nasze usta, byśmy potrafili z prostotą, jasnością i odwagą głosić prawdę, którą żyjemy, tak żeby również innych ona rozpaliła, Bądź uwielbiony, Zmartwychwstały Panie, na drogach naszego życia, który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen. Błogosławieństwo
