Teatr oświecenia

Wykonały: Paulina Błauciak,
Ksymena Piwońska
 Teatr
powstał w Warszawie z inicjatywy króla
w 1765 roku. Był to pierwszy publiczny teatr,
który zapoczątkował działalność sceny
narodowej. Pierwszym dyrektorem został
Wojciech BOGUSŁAWSKI. Mieścił się on w
Operalni. Występowały zespoły: francuskie,
polskie i włoskie. Pierwszą wystawioną
sztuką była "Natręta" J.Bieleckiego (na
zamówienie króla, dnia 19.XI.).
 Franciszek
Zabłocki - pisał komedie
obyczajowe i przerabiał francuskie komedie
klasyczne. Najbardziej znany utwór to
"Fircyk w zalotach".
 Wojciech
Bogusławski - Ojciec teatru
polskiego (dbał o to by wystawiano sztuki
narodowe). Przyczynił się do podniesienia
prestiżu Teatru Narodowego w Polsce.
Usprawnił scenografię i zadbał o
wykwalifikowanie aktorów.

Otóż początkowo były to głównie sztuki obce, zwłaszcza
francuskie, tłumaczone na język polski. Z biegiem czasu
zaczęły powstawać sztuki pisane przez rodzimych autorów,
najpierw były to głównie przeróbki, czyli teksty
wzorowane na dramatach obcych. Potem już nawet
pomysły były własne, bo życie dostarczało wciąż nowych
tematów. Szczególną popularnością cieszyły się komedie,
bo przecież hasłem epoki była nauka poprzez zabawę.
Ludzie pióra tworzyli więc polskie komedie, wśród autorów
mamy takie postacie, jak: Ignacy Krasicki, Adam Kazimierz
Czartoryski, Franciszek Karpiński, Franciszek Dionizy
Kniaźnin, Franciszek Zabłocki, Franciszek Bohomolec,
Wojciech Bogusławski, Julian Ursyn Niemcewicz. Sztuki ich
grywane były właśnie na scenie pierwszego teatru
narodowego, który z inicjatywy króla Stanisława Augusta
został otwarty w Warszawie w budynku Operalni

Poza dworskimi i szkolnymi teatrami za czasów
panowania Augusta III znaczną rolę odgrywały jeszcze dwa
typy widowisk teatralnych: misteria, wykonywane
najczęściej przez amatorów i przedstawienia publiczne,
grane przez zawodowych aktorów. Publiczne
przedstawienia zawodowe miały charakter na wpół
cyrkowy, albo polegały na wystawianiu utworów
dramatycznych. Najczęściej jednak byli to aktorzy
niemieccy i włoscy. W latach trzydziestych niemieckie
przedsiębiorstwa teatralne działały już na Śląsku i w
Prusach. Odtąd wstępowały do Polski zespoły wędrujące na
trasie Wrocław – porty bałtyckie. Niejednokrotnie
przybywali z nimi do Warszawy wybitni aktorzy (Konrad
Ackermann w 1754 r.). Jednak wszyscy mijali Polskę w
przelocie. W latach sześćdziesiątych warszawski kupiec
Franciszek Albani uruchomił w Warszawie stały teatr
zatrudniając aktorów francuskich. Była to pierwsza
całkowicie nowoczesna organizacja teatralna, która już
wiosną 1763 roku przestała istnieć.
Z odległych miejsc zajmowanych przez widzów
nie zawsze można było dobrze widzieć aktora,
jednak odbiór przedstawienia ułatwiały dobra
akustyka i odpowiednio skonstruowana maska
zwiększająca natężenie dźwięku mowy aktora.
Duże znaczenie miały też stroje – z daleka
widoczne kostiumy w zdecydowanych kolorach
(tuniki). Kolory były związane z odgrywanymi
rolami (np. tunika biała oznaczała postać
pozytywną, niewinną).
 Ponadto aktorzy nosili peruki oraz drewniane
obuwie (tzw. koturny, których wysokość sięgała
nawet 70 cm). Również te elementy sprzyjały
byciu bardziej widocznym

Sztuki teatralne
 Maski
 Marionetki
 Kukiełki
 Pacynki
 Sycylijki – są to lalki używane w teatrze (często
czeskim). Mają do głowy, pleców i rąk
przyczepione uchwyty, za które aktor trzyma
lalkę. Aktor, trzymając lalkę i chcąc by "szła"
pcha lekko lalkę. Wtedy jedna noga na chwilę
unosi się w górę. W tym momencie aktor musi
przesunąć lalkę w miejsce, w które miała zrobić
krok.
 Cienie
