praca magisterska - 0825190806 - wwss2
advertisement
praca magisterska - 0825190806.doc (276 KB) Pobierz PRACA ZALICZNIOWA Myśl polityczna Faszyzm Nazwa i pojęcie. Etymologicznie nazwa faszyzm wywodzi się od łacińskiego Fasces, w języku włoskim przekształcony na fascio, które to oznaczało pęk rózg symbolizujących siłę jedności politycznej (Konsulowie w starożytnej republice Rzymskiej). W 1892 słowo fascio po raz pierwszy zastosowano dla określenia pro socjalistycznych postaw sycylijskich ugrupowań. Słowo fascio – dosłownie związek, wiązka – w 1914 oznaczało włoskie grupy sprzeciwiające się neutralności Włoch w I wojnie światowej. W 1917 słowem tym określono włoskie grupy obrony kraju podczas walk pod Caporetto. Słowo faszyzm znalazło szerokie zastosowanie dopiero od roku 1922. Obejmowało treści dotyczące ruchu Mussoliniego, cechy jego państwa i ideologii. Następnie zakres tego słowa został poszerzony o te ruchy, ideologie, państwa, które oparły się i były pochodne od faszyzmu włoskiego. Należy zaznaczyć, iż na początku faszyzm był bardziej metodą zdobywania władzy a dopiero z czasem zaczęto „dorabiać” do niej ideologię. Po II wojnie światowej słowo to kojarzono z okrucieństwem, terrorem i ludobójstwem. Samo zasadnicze pojęcie faszyzmu wskazuje na jego eklektyczny charakter. Powiązania dotyczą socjalizmu, syndykalizmu, konserwatyzmu, nacjonalizmu i rasizmu. Jest niepowtarzalnym połączeniem wyrwanych z całości części w/w ideologii i stawał się czymś innym i niepowtarzalnym. Faszyzm pogardza jednostką ludzką wyjątek stanowi kult wodza. Wprowadza prymat wspólnoty narodowej, rasowej w ramach państwa nad jednostką. Mobilizuje masy pod dyktando wodza, środkami rewolucjonalizmu werbalnego, w celu dążenia do konserwatyzmu społecznego opartego na ekonomicznym fundamencie, jakim była własność prywatna. Kreując nowe elity społeczne, odwoływał się raczej do aparatu policyjno-wojskowego niż do siły ekonomicznej. Porównanie faszyzmu z nazizmem W faszyzmie włoskim kwestie dotyczące rasy są pomijane, natomiast w nazizmie dochodzą niemal do obsesji, szczególnie jeśli chodzi o antysemityzm. Nazizm próbował także osadzić się w tradycji ludowej, co się nie udało faszyzmowi. Różne także było podejście do przemocy i terroru. We Włoszech nie wprowadzono obozów zagłady, sama liczba aresztowań na tle politycznym była o wiele mniejsza. Nazizm był antyreligijny natomiast faszyzm szukał oparcia w Kościele. Faszyści podbijali kraje w imieniu agresywnego imperializmu natomiast naziści pod hasłami obsesyjnego rasizmu. Założenia i źródła Kuźnią idei faszystowskich były ruch faszystowskie, ale faktycznych źródeł należy szukać wcześniej. Pierwszym ruchem faszystowskim były włoskie związki walki przekształcone przez Mussoliniego w Narodową Partie Faszystowską. Większy rozgłos zyskała jednak NSDAP (Narodowosocjalistyczna Niemiecka Partia Robotnicza). Nie były to ruchy jednej klasy społecznej, lecz stanowiły przekrój wszystkich warstw społecznych. Same idee faszystowskie miały różne źródła od kryzysu ekonomicznego oraz politycznego poprzez upadek wartości moralnych po nacjonalistyczne ambicje, czy żądze odwetu militarnego. Faszyści umiejętnie wykorzystywali niezadowolenie społeczne. Za wszystkie niepowodzenia, trudności państwa obwiniali rządzących, wykazując nieudolność rządów parlamentarnych i potrzebę wprowadzenia nowego porządku.. Poszczególne narodowe wersje faszyzmu różniły się od siebie ideologicznie, dlatego należałoby mówić o wielu faszyzmach i wielu ideologiach faszystowskich.. Najbardziej rozwiniętą wręcz modelową stała się wersja włoska i niemiecka ideologii faszyzmu. Do czołowych współtwórców należeli Mussolini i Hitler. Ścierają się z sobą cztery poglądy na temat głównego źródła myśli faszystowskiej. Wymienić można między innymi: 1) Instynktowny stan umysłu i inklinacja psychologiczna kształtujące określony typ osobowości, występujących we wszystkich formach od początku cywilizacji; 2) Kultura włoskiej, głownie jednak myśli oświecenia i odrodzenia; 3) Kompleksowa, fatalistyczna, negatywna i krytyczna reakcji myśli politycznej na główne myśli polityczne zrodzone przez rewolucje francuską; 4) Odpowiedź na skutki I wojny światowej, w okresie kryzysu kapitalizmu przy nienawiści do komunizmu. Poszukiwanie istoty Faszyzmu Historyk Ernest Nolte rozróżnia cztery interpretacje faszyzmu: 1) Interpretacje specyfikujące – czyli ujmujące faszyzm w ich krajowych przejawach; 2) Interpretacje generalizujące – poszukujące wszystkich wspólnych cech różnych faszyzmów; 3) Interpretacje heteronomiczne – dopatrujących się istoty faszyzmu poza nim samym; 4) Interpretacje autonomiczne – poszukujące istoty w nim samym. Liczba interpretacji faszyzmu jest olbrzymia i przejawia się głównie nazewnictwie poszczególnych odmian np.: kryptofaszyzm, parafaszyzm czy konserwatyzm narodowy. Interpretacje marksistowskie koncentrują się na wzajemnym stosunku kapitalizm – faszyzm oraz siłach społecznych, które się przyczyniły do jego powstania. Stwierdza, iż przyczyną powstania faszyzmu była wewnętrzna transformacja kapitalizmu, co doprowadziło do zaostrzenia walki klas w 20leciu między wojennym. Sprowadza faszyzm do antykomunistycznego, antysemickiego, antyliberalnego ruchu terrorystycznego z jawną dyktaturą kapitału. August Thalheimer, choć sam był współzałożycielem Niemieckiej Partii Komunistycznej miał poważne wątpliwości do powyższych stwierdzeń. Marksiści nie potrafili także jednoznacznie określić położenia burżuazji w systemie faszystowskim tworząc różne sprzeczne koncepcje. Myśl liberalna poszukiwała istoty faszyzmu głównie w uznaniu go za formę totalitarnego modelu sprawowania władzy w odmiennej formie niż komunizm sowiecki. Faszyzm charakteryzował: Monolityczny system partyjny Brak rozdziału miedzy państwem a społeczeństwem Całkowite podporządkowanie jednostki ludzkiej Podporządkowanie kultury i gospodarki państwu Totalna mobilizacjia mas dla agresywnych celów Hannah Arendtw w pracy „Korzenie totalitaryzmu” narodziny faszyzmu powiązała z pojawieniem się społeczeństwa masowego oraz umacnianiem się imperializmu. Główne powodzenie ideologii faszystowskiej wiązała z uległością i biernością mas, które nie potrafiły się przeciwstawić dyktaturze faszystowskich przywódców. Zdaniem wspomnianego Eresta Notle faszyzm może narodzić się tylko na gruncie systemu liberalnego i nie istnieje faszyzm bez pojedynku z bolszewizmem. Natomiast głównym argumentem wysuwanym przeciw utożsamianiu istoty faszyzmu z totalitaryzmem uznawano często chaotyczne i niekompetentne działanie struktur faszystowskich przejawiające się w ostrej wewnętrznej konkurencji. Odrębne grupy wyjaśnień przynoszą nauki społeczne zwłaszcza historia, etyka, psychologia, socjologia i politologia. Wyjaśnienie historyczne odnoszące się do nazizmu (bo tylko tu znalazło zastosowanie), jako nieuchronności pojawienia się faszyzmu. Innej możliwości nie było. Tradycja kulturowa od zawsze była pangermańska, autorytarna, militarna i antysemicka, co w konsekwencji musiało doprowadzić do uzewnętrznienia się faszyzmu w spotkaniu z narodowo socjalistycznym ruchem. Wyjaśnienie etyczne opiera się na tezie kryzysu moralności religii w Cywilizacji Zachodu. Depresja społeczna spowodowano wojnę (Croce), utratę wiary w wolność i liberalizm (Collingwood), nihilizm moralny i kulturowy. Religijny aspekt „śmierci Boga” i zmierzanie ku „świeckiej religii” Wyjaśnienia psychologiczne zwana psychohistorią składa się na cechach psychiki faszystów składających się no osobowość autorytarną. W świetle psychologii typowy faszysta jest impulsywny, okrutny, sadystyczny, masochistyczny, lubieżny, kipiący zawiścią i jednocześnie pełen buntowniczości. Według Freuda na powyższe cechy składało się trudne dzieciństwo. Wyjaśnienie socjologiczne dopatruje się przyczyn w gwałtownym przejściu od społeczeństwa tradycyjnego do industrialnego. To zmusiło do przejścia od działalności zracjonalizowanej do aktywnością impulsywną. Według Mannheima pośpiech ten umożliwił wtargnięcie na scenę polityczna bezrozumnych mas o irracjonalnej mentalności. Wyjaśnienie politologiczne polega na dopatrywaniu się w kryzysie formy państwa, jaką jest demokracja parlamentarna, która została zastąpiona przez tyranię. Faszyzm nie jest tutaj upatrywany jako forma państwa. Jest to tyrania w formie znanej od dawna, nowe jest tylko zachowanie się tyranów takich jak Hitler czy Mussolini. Według Otto Bauera faszyzm jest formą władzy o cechach dyktatury kapitalistyczno – militarystycznej. Cole utrzymywał, że istota faszyzmu była zasadniczo polityczna i polegała na potwierdzeniu swoich politycznych możliwości. Wszystkie powyższe wyjaśnienia cechuje jednostronność. Antyidee faszyzmu Dominacja propagandy nad ideologią i lekceważenie ideologii w polityce. Faszyzm nie rozwijał własnych ideologii natomiast z wielką determinacją zwracał się przeciwko przodującym ówcześnie ideologią. Za to praktyka faszystowska umiejętnie dorabiała ideologię do istniejącego już stanu rzeczy. Antyideologia faszystowska odnosiła się w szczególności do: Antyintelektualizmu, antyliberalizmu, antymarksizmu, antykomunizmu antyindywidualizmu, antysemityzmu, antyfeminizmu, antyhumanitaryzmu, antydemokratyzmu, antypluralizmu, antyegalitaryzmu, antyinternacjanalizmu i antypacyfizmu. Antyliberalizm uzasadniony, jako że liberalizm jest historycznym i logicznym przedsionkiem anarchii. Liberalizm jest błędną i przestarzałą ideologią i trzba bezwzględnie mu oponować. Antyintelektualizm opowiadał się przeciwko wszelkiej myśli racjonalistycznej. Faszyzm polegał na instynkcie, intuicji, emocjach, witalności i wierze. Faszyzm jest wrogiem wszelkiej nauki filozofii, kulturze, nie przykładał wagi do ideologii. Główną cecha faszyzmu był irracjonalizm. Antyindywidualizm godził w główną idee liberalizmu. Prymat państwa nad jednostka. Jednostka się nie liczy. Koncepcja wolności według faszyzmu to synteza jednostki i państwa o cechach obowiązku obywatelskiego, opierające się na całkowitym podporządkowaniu wodzowi. Antyfeminizm, faszyzm sprzeciw wobec równouprawnienia płci. Kobieta jest słaba a zakres jej obowiązków określało hasło „kuchnia, dzieci, kościół” oraz płodzenie wojowników czystych rasowo aryjczyków. Antysemityzm składał się na propagandę antyżydowską i nawoływał do otwartej walki z Żydami. W narodzie żydowskim upatrywano zagrożenie dla narodu niemieckiego. Żydów uważano za spekulantów, lichwiarzy i pasożytów „na zdrowym organizmie gospodarki niiemieckiej”. Podstawy stworzył Chamberlain Podstawy XIX wieku. Antyhumanitaryzm faszyzm upowszechniał wzór człowieka, twardego, brutalnego, agresywnego, na kształt zwierzęcia wyzbytego z ludzkich uczuć. Czynił z człowieka instrument na usługach systemu. Antydemokratyzm wynikał z zasad organizacji państwa. Atakował zasadę równości ludzi. Łatwiej przejdzie wielbłąd przez ucho igielne niż geniusz w wyborach. Odrzucał demokratyczną zasadę większości, równości. Antyparlamentaryzm polegał na całkowitej koncentracji i centralizacji władzy w ręku wodza, eliminując zasadę trójpodziału władzy. Faszyzm określił faszyzm jako „nonsens i obłęd demokracji”. Pożar Reichstagu był najlepszym odzwierciedleniem nazistów do parlamentaryzmu. Antymarksizm bezkompromisowe dążenie do całkowitego zniszczenia ideologii marksizmu. Antykomunizm rozciągał się na wszelkie przejawy komunizmu. Uderzał w marksistowską koncepcje zmian społecznych. Antypacyfizm rodzić się z agresywnego charakteru faszyzmu oraz jego bezkompromisowości. Zaleca walkę z użyciem przemocy w celu całkowitego wyniszczenia fizycznego ludzi o odmiennych poglądach. Gloryfikuje wojny i podboje w celu uzyskania obranych celów. Na tle przedstawionych anty idei faszyzm rysuje się jako ideologia destrukcji. Krytyka i destrukcja była od zawsze łatwiejsza niż tworzenie i konstrukcja. Mussolini główną postacią faszyzmu włoskiego Benito Mussolini (1883-1945), z wykształcenia nauczyciel, był głównym ideologiem i wodzem (dute) faszyzmu włoskiego. Początki jego ewolucji ideowej przebiegały od związków z Włoską Partią Socjalistyczną, dla której redagował pismo Avanti w duchu ateizmu, antyklerykalizmu i antymilitaryzmu. W 1915 roku, służąc w armii w stopniu kaprala, czym później jako zwierzchnik armii się szczycił, należał do współzałożycieli nacjonalistycznej organizacji Fasci di Azione Revoluzionaria. W 1919 roku założył zdecydowanie faszystowską organizację Fasci di Cobatimento, w 1921 roku przekształconą w Partito Nazionale Fascista. W następnym roku, po marszu "czarnych koszul na Rzym" - faszystowskich bojówek umundurowanych w czarne koszule, przejął władzę dyktatora o mocarstwowych aspiracjach imperialnych, zaznaczoną podbojem Etiopii i Albanii oraz akceptacją aneksji Austrii przez Niemcy. Sojusz Mussoliniego z Hitlerem, zwłaszcza podczas II wojny światowej, przypisał Włochom rolę wasala Niemiec. Po niepowodzeniach militarnych, 27 kwietnia 1945 roku został ujęty przez włoskich partyzantów i następnego dnia rozstrzelany wraz z jego konkubiną Clarą Petacci. Mussolini uznawał za swoich mistrzów N. Machiavellego, A. Rocco, G. Gentile; chętnie też powoływał się na G. Sorela i V. Pareto. Sam napisał wiele artykułów i rozpraw politycznych, wśród których większe znaczenie zyskały publikacje Nowe zjednoczenie Włoch (1927), obszerne hasło do Encyklopedii Wloskiej Treccaniego, przełożone na język polski przez S. Gniadka jako Doktryna faszyzmu, Moja autobiografia (1928), Cztery mowy o państwie korporacyjnym (1935), Państwo korporacyjne (1936). Hitler główną postacią faszyzmu niemieckiego Adolf Hitler (1889-1945), urodził się w Austrii, po ukończeniu szkoły średniej był samoukiem o rozległej, aczkolwiek powierzchownej i chaotycznej wiedzy, zajmującym się m.in. sztuką malarstwa, ale bez powodzenia. Podczas I wojny okrył się dozgonną chwałą walcząc w armii niemieckiej, był ranny, został dwukrotnie odznaczony Zelaznym Krzyżem za odwagę i męstwo. W 1919 roku związał się z Nationalsozialistische Deutsche Arbeiterpartei, w skrócie NSDAP, aby po dwóch latach stać się jej niekwestionowanym przywódcą (Fuhrer). W 1923 roku partia ta usiłowała dokonać zamachu stanu, zwanego puczem monachijskim, za co Hitler otrzymał pięć lat więzienia, ale odzyskał wolność już po roku odbywania kary. W więzieniu rozpoczął pisanie dwutomowej pracy Moja walka (1925-192, która stała się programem ruchu nazistowskiego. Jak to wyraził je den z niemieckich badaczy hitleryzmu „zmieszał w jednym tyglu wszystkie przydatne mu substancje wytworzone w rozwoju historycznym Niemiec". Otoczony gronem zdolnych i bezwzględnych towarzyszy (Góring, Goebbels, Hess, Himmler, Rohm), dzięki demagogicznym uzdolnieniom i charyzmatowi porywania tłumów, wspieranych mistrzowską taktyką polityczną wykorzystującą nowoczesne środki techniczne, w 1933 roku przejął pełnię władzy kanclerza, prezydenta, a później i zwierzchnika armii. Przekonany o swoim geniuszu posłannictwa dziejowego, rozpętał przegraną II wojnę światową. Gdy wojska alianckie zdobywały Berlin, 30 kwietnia 1945 roku popełnił samobójstwo wraz ze swoją żoną Evą Braun. Jako organizator masowej eksterminacji dziesiątków milionów ludzi w obozach koncentracyjnych, konkuruje w ocenach historycznych ze Stalinem o miano największego zbrodniarza w dziejach. Miano największego antysemity wszechczasów zachowa zapewne po wsze czasy. Raczej prawica Jako że od końca Drugiej Wojny Światowej słowo faszyzm przestało odnosić się do pewnej rzeczywistości politycznej czy społecznej, stając się dyskredytującym epitetem, wszyscy myśliciele przyznający się do prawicy starają się za wszelką cenę od faszyzmu odciąć. Podejmują rozmaite próby przerzucenia go do obozu lewicy. Starania te, choć zrozumiałe, pozostają bezskuteczne. Najprawdopodobniej bowiem faszyzm wymyka się tradycyjnemu podziałowi na lewicę i prawicę. Miał on być prawicowy, bo wszystkie państwa określane tym mianem posiadały cechy utożsamiane z prawicowością: autorytaryzm, silna władza, pragmatyzm, antyliberalizm. Za lewicowością faszyzmu przemawiać jednak może "wrażliwość społeczna" systemów tak określanych, neopogański i antyklerykalny charakter ideologii, deklarowana i realizowana rewolucyjność. Oczywiście żadne z tych argumentów nie są dostatecznie przekonywujące. Ekstremizm niektórych rozwiązań proponowanych przez faszystów nie pozwala ich zaliczyć również do centrum, któremu właściwa jest filozofia kompromisu. Oni sami przeważnie uważali się za zwolenników Trzeciej Drogi. Falanga faszystowski człon frankistowskiej koalicji w hiszpańskiej wojnie domowej samookreślał się jako równie daleki tak od lewicy jak i prawicy. Legendarny przywódca Falangi Jose Antonio Prima de Rivera mówił wprost: "Ideał faszystowski nie jest ani ideałem prawicy, <...> ani ideałem lewicy". Mussolini pisał, że faszyzm to nie ustrój, a pragmatyzm władzy. Przypomnijmy tu jeszcze życiorys szefa brytyjskich faszystów Sir Oswalda Mosleya. W latach 1918-1931 był on kolejno posłem Izby Gmin z ramienia Partii Konserwatywnej, posłem niezależnym, posłem Partii Pracy i ministrem w jej rządzie, wreszcie założycielem Brytyjskiej Unii Faszystów. Nie będąc zjawiskiem prawicowym, był jednak faszyzm bliższy raczej prawicy niż lewicy. Benito Mussolini w “Doktrynie Faszyzmu” określając wiek XX pisał: “...jest to wiek prawicy, wiek faszystowski...”. W hiszpańskiej wojnie domowej to właśnie tradycyjna prawica walczyła we wspólnej koalicji z faszystowską Falangą i pragnącym przywrócenia porządku wojskiem. Także wielu przedstawicieli niemieckiej “konserwatywnej rewolucji”, jak i niemieckich monarchistów udzieliło w pewnym momencie poparcia Hitlerowi. Polscy Narodowi Demokraci wielokrotnie deklarowali sympatię dla ruchu Mussoliniego (dodajmy, że przyjaźń ta nie była odwzajemniana gdyż wielu włoskich faszystów pogardzało nacjonalizmem). Długa jest lista przedwojennych prawicowych myślicieli politycznych i prawicowych polityków, którzy wyrażali sympatię lub nawet fascynację włoską, a często i niemiecką odmianą faszyzmu. Na wieść o pierwszym sukcesie wyborczym hitlerowców 1930 roku znany konserwatywny działacz i magnat prasowy, lord Rothemere napisał entuzjastyczny artykuł w brytyjskim Times’ie. Tomasz Gabiś w swym znakomitym tekście o “Demokratycznych wojnach totalnych” przypomina, iż najbardziej znany z brytyjskich konserwatystów sir Winston Churchill w kilka lat po zdobyciu władzy przez NSDAP oświadczył publicznie, że gdyby Anglii przytrafiło się takie nieszczęście jak Niemcom podczas Traktatu Wersalskiego, prosiłby wtedy Boga, żeby zesłał jej człowieka o takiej sile woli i ducha, jaką posiada Adolf Hitler. Ten sam Churchill poparł marsz faszystów na Rzym, piał peany na cześć Mussoliniego stwierdzając nawet, że gdyby był Włochem to byłby faszystą. Zaniechał takich wypowiedzi dopiero wtedy, gdy uznał, że Niemcy i Włochy zagrażają brytyjskim interesom. Wielki rosyjski filozof historii i myśliciel chrześcijański Mikołaj Bierdiajew w swym słynnym “Nowym Średniowieczu” określił włoski faszyzm jako “jedyne twórcze zjawisko polityczne we współczesnej Europie”. Znamienny jest fakt, że za ojca faszystowskiej doktryny Isaak Berlin uznał Józefa de Maistre’a. Dodajmy jeszcze, że T.S.Eliot, politycznie powiązany z prawym skrzydłem Torysów, nieustannie posądzany był o faszystowskie sympatie. I choć Eliot faszystą z pewnością nie był, forma ataków na jego “reakcjonizm”, pokazuje pewne wspólne wątki faszyzmu i radykalnego konserwatyzmu. Odwrotnie niż “prawicowcy”, myśliciele i twórcy związani ideowo z lewicą zawsze byli niechętni, albo wręcz wrodzy faszyzmowi. Wielu z nich osobiście zaangażowało się w walkę z faszyzmem – najbardziej znani to Ernest Hemingway, Pablo Neruda, George Orwell. Klasycy myśli prawicowej, tacy jak Burke i de Maistre podkreślali, że głównym wyznacznikiem konserwatyzmu (prawicowości) są władza, lojalność, hierarchia, porządek, nieufność do ideałów wolności i równości. Dodajmy jeszcze militaryzm, będący przeciwieństwem lewicowego pacyfizmu. Wszystkie te wyróżniki można odnieść do faszyzmu. Entuzjazm Dla wielu współczesnych trudny do pojęcia jest fakt, że faszyzm zdobył sobie tak wielu zwolenników. W stopniu z pewnością mniejszym niż komunizm, choć na pewno porównywalnym fascynował faszyzm liczne rzesze intelektualistów, pisarzy i twórców kultury tamtego okresu. Przypomnijmy tu znakomitego norweskiego pisarza, laureata Literackiej Nagrody Nobla w 1920 roku Knuta Hamsuna, jednego z największych dwudziestowiecznych filozofów włoskich Giovanniego Gentile, który stał się głównym ideologiem ruchu Mussoliniego, czy bodaj najwybitniejszego amerykańskiego poetę lat międzywojennych Ezrę Pounda. Do zwolenników faszyzmu należał w młodości jeden z największych twórców kina XX wieku – Ingmar Bergman. Jeden z najwybitniejszych twórców i teoretyków architektury nowoczesnej Le Corbusier na wiele lat związał się z francuskim ruchem faszystowskim. Aktywnym działaczem i apologetą rumuńskiej Żelaznej Gwardii i jej legendarnego przywódcy Corneliu Codreanu był największy dwudziestowieczny religioznawca i wybitny pisarz Mircea Eliade oraz znakomity pisarz i eseista Emil Cioran. Luigi Pirandello - wybitny włoski dramaturg, prozaik i poeta, laureat Nagrody Nobla w 1934 roku do partii faszystowskiej wstąpił już w 1924 roku. Do listy tej można by dodać nazwiska Ferdynanda Celine (autora słynnej “Podróży do kresu nocy”), Bertranda de Jouvenal, Roberta Brasillacha, Pierra Drieu La Rouchelle, Curzio Malaparte czy Gabriela Annunzio. Dodajmy, że większość z nich drogo zapłaciła za swoje przekonania. Gentile i Brasillach zostali zabici, Drieu La Rochelle popełnił samobójstwo. Ezrę Pounda po zajęciu Włoch przez Armię Amerykańską zamknięto w klatce niczym dzikie zwierze i pokazywano wyszydzającym tłumom. Następnie zamknięto go w domu dla umysłowo chorych mimo, iż nikt nie wątpił w jego poczytalność. Również mający wtedy 85 lat Knut Hamsun osadzony został w domu wariatów. Ideologia faszystowska emanowała nawet na inne kultury. W 1932 roku Chan-Kai-Shek przywódca chińskich nacjonalistów mówił, że “tym czego współczesnym Chinom potrzeba bardziej niż czegokolwiek innego jest chiński faszyzm”. W latach trzydziestych nawiązującą do faszystowskich wzorów organizację utworzyli nowojorscy Murzyni. Bezprecedensowy był również entuzjazm mas. Oczywiście inaczej rzecz wyglądała w Hiszpanii, gdzie wojna domowa mocno podzieliła kraj. Jednak we Włoszech, a zwłaszcza w hitlerowskich Niemczech – nigdy wcześniej ani później w historii żadna władza nie cieszyła się tak powszechną akceptacją społeczną. Wszelkie próby wytłumaczenia tak ogromnego poparcia pojawiające się w oficjalnych źródłach nie wydają się być przekonywujące. Prawdopodobnie wynika to z głęboko zakorzenionego strachu przed przyznaniem, że faszyzm niósł w sobie istotne pozytywne wartości. Przywracał on zbiorowemu życiu to, czego ludzie najbardziej od niego oczekują: autorytet, hierarchię, formę. Mimo rewolucyjnych haseł dawał poczucie pewności i stabilności. Dodajmy też, że spory udział w ogromnej popularności Hitlera, miał fakt, iż był on pierwszym demokratycznie wyniesionym do władzy politykiem niemieckim, który wypełnił swe wyborcze obietnice. Poparcie Kościoła Dla wielu chrześcijan pytania o stosunek hierarchii kościelnej do faszyzmu są często kłopotliwe. Przyjazne gesty, jakich istotnie Kościół faszystowskim państwom udzielał, mogą wydawać się tym dziwniejsze, że zarówno w szeregach tak włoskich i ... Plik z chomika: wwss2 Inne pliki z tego folderu: praca magisterska - Prawo gospodarcze (15 stron).doc (253 KB) praca magisterska - Prawo gospodarcze - zagadnienia (13 stron) (2).doc (291 KB) praca magisterska - 1031143213.docx (83 KB) praca - miedzynarodowe przeplywy czynnikow produkcji.rtf (1980 KB) praca - zzl - zarzadzanie zasobami ludzkimi.rtf (3555 KB) Inne foldery tego chomika: Dokumenty Galeria magisterki od Wiolki Prywatne Zgłoś jeśli naruszono regulamin Strona główna Aktualności Kontakt Dział Pomocy Opinie Regulamin serwisu Polityka prywatności Copyright © 2012 Chomikuj.pl
