Rozwijała się od IV tysiąclecia na terenie Egiptu. Pierwsze
advertisement
Zabytki starożytnych cywilizacji SZTUKA BABILOŃSKA Sztuka ta rozwinęła elementy kultury sumeryjskiej i akadyjskiej. Babilon był jedną z największych metropolii świata starożytnego. Wznoszona tam okazałe budowle, których ściany pokryte były okładzinami z barwnych glazurowanych cegieł, tworzących monumentalne fryzy o motywach zwierzęcych i roślinnych. Rzeźbę z tego okresu reprezentują reliefy i drobne figurki wykonane z terakoty. Brama Isztar to monumentalna brama w starożytnym Babilonie. Poświęcona była bogini Isztar. Była północną bramą miasta, otwierającą tak zwaną drogę procesyjną. SZTUKA ASYRYJSKA Rozwijała się na terenach Asyrii od początku II tysiąclecia do ok. 612r. p.n.e. Pozostawała pod wpływem stojącej na wyższym poziomie kulturalnym Babilonii. W budownictwie stosowano kamień (głównie w postaci okładzin ścian). Świątynie posiadały ziguraty – schodkowe piramidy. Rzeźbę z tego okresu reprezentują kamienne posągi władców i kamienne ołtarze kultowe z reliefami przedstawiającymi modlącego się króla. Z ogromnym znawstwem anatomii i dużą ekspresją przedstawiano zwierzęta na malowidłach. Lamassu z pałacy Sargona II; ok. 710r. p.n.e. SZTUKA EGIPSKA Rozwijała się od IV tysiąclecia na terenie Egiptu. Pierwsze grobowce budowano z kamienia lub cegły. Miały kształt ściętego ostrosłupa. Poprzez nakładanie na siebie kolejnych mastab powstała pierwsza piramida. Wznoszono je w pobliżu Gizy. Do wnętrz budowli prowadziły aleje sfinksów. Rzeźbiono imponujących rozmiarów posągi władców oraz reliefy i płaskorzeźby, zdobiące ściany świątyń. Malowidłami pokrywano ściany grobowców i domostw. W malarstwie występuje charakterystyczne ujęcie postaci ludzkiej. Głowa z profilu, lecz oko z przodu. Dolna część ciała prezentowana bokiem, zaś tors przodem. Malowidło egipskie Kolosy Memnona miały około 18 m wysokości. Wykute są z bloków skalnych kwarcytu. Oba posągi przedstawiają tego samego faraona zasiadającego na tronie. Po bokach posągów znajdują się postacie jego żony i matki. SZTUKA MINOJSKA Rozpoczęła się w III tysiącleciu p.n.e. Sztuka ta nawiązuje do kultur starożytnych krajów na Wschodzie. Około 2000r. p.n.e. powstały pierwsze budowle pałacowe. Do podtrzymywania płaskich stropów stosowano kolumny. Dolna część budowli przypominała labirynt. Najstarsze znaleziska to małe figurki postaci ludzkich wykonywane z gliny, kamienia, czasem kości słoniowej lub muszli. Minojskie malarstwo wiąże się z dekoracją ścian i podłóg w pałacach budowanych na Krecie. Malarstwo minojskie znajdowało się pod silnym wpływem malarstwa egipskiego zarówno pod względem tematyki jak i techniki wykonania. Artyści minojscy często odtwarzali i przetwarzali otaczającą ich naturę. Freski malowane na ścianach pałaców i domostw Krety wykonywane były techniką charakterystyczną dla tej wyspy. Podkład w stiuku modelowany był w płaski relief, a na nim wykonywano malowidło. Tzw. Paryżanka, fragment fresku z Knossos SZTUKA MYKEŃSKA Trwała od 1600r. p.n.e. do 1100r. p.n.e. Budowano twierdze położone na pagórkach, otoczone potężnymi murami obronnymi. Budowano również cytadele. Ściany w nich ozdabiano freskami. Największy rozwój malarstwa nastąpił w okresie od ok. 1400 p.n.e. do 1200 p.n.e. Przedstawiały one sceny myśliwskie i wojenne. Największy rozwój rzeźby nastąpił około 1300 – 1200 p.n.e. Rzeźbiono małe figurki przedstawiające postacie kobiet. Ogromną część figurek stanowią wyroby o charakterze ludowym, produkowane zapewne przez garncarzy. Dzięki wprowadzeniu koła garncarskiego produkowano dużą ilość naczyń ceramicznych. Na żółtym tle występuje zazwyczaj kolor czerwony i brązowy. Lwia Brama albo Brama Lwów - główna brama cytadeli mykeńskiej, znajdująca się w północno-zachodniej części murów obronnych. SZTUKA GRECKA Kolebką kultury greckiej była Kreta. Wykształciły się tam trzy porządki: dorycki, joński i koryncki. Wykorzystywano je w budownictwie świątyń. Uzyskiwano efekt harmonii. W rzeźbie dominował idealizm. Dążono do ukazania piękna ciała człowieka, podkreślając jego idealne proporcje i anatomię. Grecja zasłynęła malarstwem wazowym wykonywanym na wazach (naczyniach ceramicznych toczonych z gliny i wypalanych w specjalnych piecach). Naczynia te miały zróżnicowane kształty, a posługiwano się nimi zarówno w gospodarstwie domowym, jak i podczas obrządków religijnych i pogrzebowych. Malarstwo wazowe dzieliło się na: czarno figurowe (620 – 530 p.n.e.) i czerwonofigurowe (ok. 525 p.n.e.). Myron ukazał ostatni moment przed rzuceniem dysku przez sportowca. Wnikliwie oddał istotę ruchu człowieka, podkreślając napięcie mięśni i układ jego ciała ,,Dyskobol” Myrona, V wiek p.n.e. Waza czerwonofigurowa Malowidło na wazie przedstawia walkę greckich piechurów z perskim jeźdźcem w bitwie pod Maratonem. SZTUKA HELLENISTYCZNA Sztuka hellenistyczna, mająca swoje odzwierciedlenie między innymi w architekturze, narodziła się w centrach artystycznych Grecji, czerpiąc tym samym z dotychczasowych osiągnięć Greków. Charakter ówczesnego miasta tworzyły dwa budynki, spotykane zarówno na agorze, jak i akropolu, portyk i stoa. W tym okresie architektura rezydencjonalna nabrała znacznego przepychu w porównaniu do lat poprzednich. Stawiano ogromne założenia pałacowe. Rzeźba hellenistyczna była gównie zainteresowana osobowością człowieka. Rzeźby często tworzone były jako wolno stojące. Pozwalało to tworzyć dzieła przestrzenne o wieloplanowej kompozycji. Malarstwo monumentalne znane jest na ogół z opisów i kopii rzymskich. Popularne były tematy historyczne, rodzajowe dotyczące życia codziennego i mitologii oraz pejzaże i martwa natura. Na zamówienie tworzone były oficjalne portrety, niektóre przetrwały w rzymskich kopiach. Świątynia Zeusa Olimpijskiego w Atenach Budowla liczyła 104 marmurowe kolumny i była największą świątynią w starożytnej Grecji. We wnętrzu na polecenie Hadriana umieszczono dwa posągi – jeden przestawiał Zeusa (kopia posągu z Olimpii), a drugi samego cesarza. Do naszych czasów zachowało się jedynie 15 kolumn, pozostałe zaś leżą przewrócone na ziemi. Posągi zaginęły. Wenus z Milo Datowana między 150 a 90r. p.n.e. Jej autorem jest prawdopodobnie Aleksander z Antiochii. Posąg ma 204 cm wysokości. Nie mamy pewności jak były ułożone ręce bogini. Możliwe, że w lewej dłoni trzymała jabłko, które wedle greckiej mitologii otrzymała od Parysa, jako nagrodę dla najpiękniejszej bogini, gdyż obiecała mu pomóc w porwaniu Heleny. Fragment ramienia z jabłkiem również odkryto w pobliżu ruin teatru. W 1821 umieszczona została w Luwrze.
