Metoda Ruchu Rozwijaj*cego Weroniki Sherborne
advertisement
Weronika Sherborne (1922-1990) to angielska terapeutka oraz nauczyciel wychowania fizycznego. Przez całe życie pracowała z dziećmi. Wypracowała własny system ćwiczeń. Wywodzą się one ze szkoły Labana i z jej własnych doświadczeń, a znane są pod nazwą Ruchu Rozwijającego. Weronika Sherborne stworzyła system terapeutyczny z tak zwanego baraszkowania, które pojawia się w dzieciństwie każdego zdrowego dziecka. Podstawowe założenia metody to rozwijanie przez ruch: - świadomości własnego ciała i usprawnienia ruchowego; - świadomości przestrzeni i działania w niej; - dzielenia przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywania z nimi bliskiego kontaktu. Weronika Sherborne na podstawie własnych doświadczeń i obserwacji doszła do wniosku, że każde dziecko ma dwie potrzeby: - chce dobrze poznać swoje ciało i umieć nad nim zapanować; - odczuwa potrzebę nawiązywania kontaktu z innymi ludźmi. I właśnie Metoda Ruchu Rozwijającego ma na celu stworzyć dziecku okazję do poznania własnego ciała, usprawnienia motoryki, poczucia własnej siły i możliwości ruchowych. - - wyzwala zaangażowanie, swobodę zachowań i naturalność, daje okazję do rozładowania energii zbliża do siebie uczestników zajęć daje okazję do wspomnień, do przypomnienia sobie dzieciństwa daje radość, pewność siebie, poczucie bezpieczeństwa i partnerstwa Ze względu na swą prostotę, naturalność i możliwość stosowania tej metody w każdych warunkach, jest to metoda dla każdego. Każdy może w niej uczestniczyć w takim zakresie, w jakim jest to dla niego możliwe. Nie ma słabszych, gorszych, czy smutnych. Wszyscy są aktywni, radośni i zwycięscy. Ćwiczenia kształtujące świadomość osoby, schematu ciała i przestrzeni: - kołysanie/kołysanie się - przechodzenie przez „domki”, „tunele” - przewracanie i przetaczanie się - pełzanie i czołganie się - wzajemne uściski, obejmowanie, masowanie - przechodzenie pod i nad osobami - wskazywanie części ciała - naśladowanie partnera - czworakowanie - spacerowanie Ćwiczenia oparte na relacji „z” (relacji opiekuńczej): - obejmowanie, kołysanie, poklepywanie - bezpieczne przewracanie - podtrzymywanie - turlanie i pełzanie - przetaczanie - ciągnięcie - wykonywanie przewrotów - przenoszenie ciężaru ciała - przenoszenie innych osób - przeskakiwanie przez przeszkody Ćwiczenia oparte na relacji „przeciwko” (relacji mocy i energii): - opieranie i zapieranie się - popychanie i odpychanie - przesuwanie i przewracanie partnera - przepychanie się - „przyklejanie” się do podłoża - turlanie i toczenie się - powstrzymywanie partnera - obejmowanie i przytrzymywanie w uścisku - wyswobadzanie się z uścisku Ćwiczenia oparte na relacji „razem” (relacji partnerskiej): - opieranie się o partnera - przyciąganie i podpieranie - podnoszenie i unoszenie - równoważenie - obejmowanie - ciągnięcie - masowanie - poklepywanie - naśladowanie partnera Fotelik: pozycja wyjściowa dla większości ćwiczeń. Rodzic siedzi w rozkroku na podłodze. Obejmuje siedzące przed nim dziecko. Dziecko siedzi odwrócone do niego plecami. Obejmowanie i kołysanie; Kłębuszek przyjaźni – zabawa powitalna: przedstawianie się rodziców i dzieci za pomocą kłębka włóczki; Lustro: rodzic z dzieckiem siedzą naprzeciwko siebie. Pary wykonują czynności wskazane przez nauczyciela (klaskanie, mruganie, masowanie, poklepywanie); Miny: rodzic z dzieckiem siedzą naprzeciwko siebie. Pary robią miny wskazane przez nauczyciela; Prawidłowe oddychanie w pozycji leżącej: dziecko leży na podłodze z maskotka na brzuchu i prawidłowo oddycha. Rodzic obserwuje unoszenie i opuszczanie misia. Następuje zamiana ról; Spacery: rodzice z dziećmi tworzą pary. Spacerują po Sali wg wskazówek nauczyciela; Mosty/domki 1: rodzice w klęku podpartym tworzą ze swoich ciał domki. Dzieci przechodzą pod rodzicami. Mosty/domki 2: rodzice leżą na brzuchu. Dzieci przechodzą nad leżącymi; Przeciąganie się – jak najwyżej: rodzice i dzieci leżą na podłodze. Sięganie rękoma do sufitu. Naśladowanie czynności wkręcania żarówek; Przeciąganie się – jak najszerzej: rodzice i dzieci leżą na podłodze. Przeciąganie się niczym w łóżku. Każdy próbuje zająć jak najwięcej miejsca; Rolowanie po podłodze: rodzic klęczy na podłodze. Dziecko leży obok. Rodzic lekko i powoli obraca dziecko na brzuch i z powrotem na plecy. Chwilkę przytrzymuje dziecko na plecach; Fotelik I: dzieci siedzą w fotelikach przed dorosłymi tyłem do rodzica. Kołysanie dziecka na boki, poruszanie się wraz z nim w przód i w tył; Fotelik II: dzieci siedzą w fotelikach przed dorosłymi, zwrócone twarzą do rodzica. Kołysanie dziecka na boki, poruszanie się wraz z nim w przód i w tył; Spychacz: rodzice i dzieci siedzą oparci o siebie plecami. Rodzic odpycha od siebie dziecku, a potem następuje zamiana ról; Przepychanki: rodzice z dziećmi siedzą zwróceni do siebie twarzami i opierają się o siebie nogami. Ręce oparte z tyłu o podłogę. Próbują odepchnąć stopy partnera; Skała: rodzic klęczy na dywanie. Dziecko próbuje przesunąć rodzica za każdym razem z innej strony. Potem następuje zamiana ról; Paczka: rodzic siedzi skulony na podłodze, mocno ściskając ręce i nogi, a dziecko próbuje rozpakować paczkę; Kula u nogi: rodzic stoi w lekkim rozkroku. Dziecko siada przy jego nodze, obejmując ją rękami i nogami. Rodzic próbuje poruszać się po sali z dzieckiem u nogi; Unoszenie: rodzic stoi za dzieckiem trzymając je pod ramionami. Unosi je do góry, a następnie na dół; Wahadło: rodzic stoi za dzieckiem trzymając je pod ramionami. Unosi je do góry i kołysze na boki; Lustro: rodzic siedzi w rozkroku na podłodze, zwrócony przodem do siedzącego dziecka. Dziecko siedzi przed dorosłym, pomiędzy jego nogami. Rodzic rysuje dłonią w powietrzu różne figury, a dziecko naśladuje. Dziękujemy za uwagę i zapraszamy na zajęcia
