praca licencjacka msg13.doc

Jakub Macierewicz
Przedstawicielstwa ogólne /dyplomatyczne/ i ograniczone /konsularne/ państwa
w stosunkach międzynarodowych.
Żadne państwo nie może istnieć w próżni, funkcjonować samodzielnie, bez żadnych kontaktów z innymi
krajami. Niemożliwe byłoby wtedy utrzymywanie stosunków handlowych, czy prowadzenie polityki
zagranicznej. Jest to jedynie teoretyczna sytuacja. Państwa nowoczesne, nawet bardzo rozwinięte nie mogą
pozwolić sobie na komfort „bycia z boku”, muszą współistnieć z innymi podmiotami prawa
międzynarodowego .Takie współistnienie ,kooperacja określa się mianem stosunków dyplomatycznych i
konsularnych. Każde państwo utrzymuje stosunki z innymi krajami poprzez swoich przedstawicieli, czyli
pewne organy występujące w jego imieniu. Prawo międzynarodowe nie określa na jakich zasadach ma być
oparte prowadzenie polityki zagranicznej danego państwa.
Decydują o tym czynniki wewnętrzne państwa, takie jak ustrój społeczno- polityczny, system rządów, a
także tradycja narodowa, która znajduje swoje odbicie w konstytucji, ustawodawstwie i praktyce
1
Przedmiotem prawnomiędzynarodowego uregulowania jest natomiast obszar reprezentowania państwa,
stwierdzenie, kto i na jakich zasadach może wyrażać wolę państwa w jego stosunkach zewnętrznych. Sferę
ta reguluje konwencja wiedeńska o prawie międzynarodowym(1969).
Organy państwa występujące w stosunkach międzynarodowych można podzielić na organy wewnętrzne i
organy zewnętrzne. Pierwsze z nich mają swoją siedzibę na terenie państwa, zaś drugie poza jego granicami.
Do organów wewnętrznych należą :głowa państwa, parlament, rząd i szef rządu ,minister spraw
zagranicznych i minister współpracy gospodarczej z zagranicą. Są one inaczej zwane konstytucjonalnymi
,ponieważ obok nich mogą pojawiać także organy wewnętrzne powołane do życia w rezultacie umów
międzynarodowych i ustaw, nazywane wtedy organami konwencyjnymi specjalnymi.
Do organów zewnętrznych należą przedstawicielstwa handlowe, przedstawicielstwa przy organizacjach
międzynarodowych, misje wojskowe oraz, niewątpliwie najważniejsze ze względu na spełnianą rolę
przedstawicielstwa dyplomatyczne stałe i doraźne oraz urzędy konsularne.
Do najistotniejszych organów zewnętrznych państwa występujących za granicą dla reprezentacji i ochrony
jego interesów należą stałe przedstawicielstwa(misje)dyplomatyczne, będące już od kilkuset lat
instrumentem realizacji stosunków dwustronnych. Liczba stałych przedstawicieli utrzymywanych poza
granicami kraju jest różna i zależy od pozycji, znaczenia i roli danego państwa w stosunkach
międzynarodowych, a także od stopnia , w jakim uczestniczy ono w obrocie międzynarodowym. Stosunki
dyplomatyczne regulowane są przez zespół norm prawa międzynarodowego, wyodrębnionych jako tzw.
prawo dyplomatyczne, przez normy o charakterze kurtuazyjnym, oparte na uprzejmości międzynarodowej, i
wreszcie przez normy prawa wewnętrznego. Prawa dyplomatyczne do XIX w. oparte było na prawie
zwyczajowym- a więc było ono tworzone w drodze praktyki międzynarodowej-postępowania państw
uznanego za prawnie wiążące . Dopiero wiek XIX przyniósł pierwsze normy umowne. Obecny wygląd
prawa dyplomatycznego zawdzięczamy rozmaitym konwencjom i ustaleniom.
Całość prawa dotyczącego dyplomacji została skodyfikowana dopiero w podpisanej18 kwietnia 1961 roku
konwencji wiedeńskiej, obowiązującej od roku 1964. Projekt konwencji został opracowany przez Komisję
Prawa Międzynarodowego. Konwencja ta nie uchyliła obowiązującego prawa zwyczajowego. Wiąże ona
nadal państwa nie będące stronami konwencji wiedeńskiej, jak i wszystkie państwa w sprawach ,które nie
zostały wyraźnie unormowane. Konwencja zakazuje dyskryminacji w stosunkach dyplomatycznych, ustala
jednak pewne minimum, od którego strony mogą na zasadzie porozumień odchodzić, przyznając swoim
misjom i ich personelowi bardziej uprzywilejowane traktowanie. Prawo dyplomatyczne zezwala też
państwu nie tylko na określenie ,które organy i w jakim stopniu reprezentują go w stosunkach
dyplomatycznych, oprócz tego pozostawia w jego wewnętrznych kompetencjach sprawy związane z
organizacją służby dyplomatycznej, lecz daje też możliwość regulowania pozycji obcego dyplomaty i misji
poprzez określenie protokołu dyplomatycznego obowiązującego w danym państwie.
Ustanawianie stosunków dyplomatycznych jest procesem złożonym i dlatego należy mu poświęcić więcej
miejsca. Wszystkie suwerenne państwa posiadają prawo legacji .Oznacza to prawo do wysyłania własnych i
przyjmowania obcych przedstawicieli dyplomatycznych, jest to tzw. czynne i bierne prawo legacji. Artykuł 2
konwencji wiedeńskiej mówi o ustanawianiu stosunków dyplomatycznych następuje na podstawie
wzajemnego porozumienia, więc zazwyczaj wysyłaniu przedstawiciela towarzyszy obowiązek przyjęcia
takowego. Zawarcie porozumienia o nawiązaniu stosunków dyplomatycznych stanowi pierwszy krok w
kierunku ustanowienia stałych misji. Kolejny etap stanowi znalezienie odpowiedniego kandydata na
szefa misji Powinien spełniać wymagania państwa wysyłającego, a jednocześnie byłby akceptowany przez
państwo przyjmujące. Wyrażenia zgody państwa docelowego na danego kandydata to :agrement. Jeżeli
kandydat nie zostanie zaakceptowanyi to państwo nie ma obowiązku podawania państwu wysyłającemu
przyczyn takiej sytuacji. Najczęstszą przyczyną odmowy jest działalność czy postawa krytyczna ,a nawet
wroga wobec państwa przyjmującego. Po uzyskaniu agrement szef państwa (w przypadku wysyłania
ambasadora czy posła) wystawia listy uwierzytelniające i wprowadzające ,które są składane głowie państwa
lub też szefowi ministerstwa spraw zagranicznych w uroczystej oprawie protokolarnej. Podobna procedura
ma miejsce w postępowaniu ministra spraw zagranicznych wobec charge d’affaires.
2
W czasie ceremonii złożenia listów uwierzytelniających ambasador wygłasza przemówienie, na które
odpowiada głowa państwa. Po wręczeniu listów ambasador jest przyjmowany przez głowę państwa audiencji
prywatnej, w której uczestniczy zazwyczaj minister spraw zagranicznych.
Niczym niezwykłym w procedurach dyplomatycznych jest stan gdy szef misji zostaje akredytowany w
więcej niż w jednym państwie .Dzieje się to oczywiście za zgodą państw zainteresowanych. Przykładem
może tu być sytuacja ambasadora RP w RPA. Poza powyższym krajem przyjmującym funkcje
dyplomatyczne pełni także w Lesotho, Namibii, Mozambiku i Swazilandzie. Należy tu zaznaczyć że misja
dyplomatyczna w państwie, w którym szef misji nie ma stałej siedziby , może być kierowana przez charge
d’affaires ad interim.
Członkowie personelu dyplomatycznego powinni mieć raczej obywatelstwo państwa wysyłającego, jednak w
praktyce nie zawsze jest to możliwe.
Funkcje misji dyplomatycznych polegają m.in. na : reprezentowaniu państwa wysyłającego w państwie
przyjmującym. Szef misji dyplomatycznej jest ogólnym reprezentantem danego państwa i z tego tytułu
koordynuje i zarządza(oczywiście nie osobiście) działalnością wszystkich biur, placówek , organizacji i
przedstawicielstw państwa wysyłającego. Z powodu pełnionej przez niego funkcji jego oświadczenia,
wyjaśnienia odpowiedzi są zawsze wiarygodne, mają one charakter oficjalny i składane są na polecenie
państwa wysyłającego, które ponosi pełną odpowiedzialność za jego postępowanie. Państwo wysyłające ma
jednak prawo zdezawuowania jego wypowiedzi i odwołania go do kraju. Z tytułu reprezentacji szef misji i
inni członkowie korpusu dyplomatycznego są zapraszani na oficjalne przyjęcia, powitania, uroczystości i
pożegnania na których reprezentują swoje państwo.
W gestii placówki dyplomatycznej leży ochrona interesów swego państwa i obywateli. W tym celu misja
prowadzi rokowania ,stara się zapobiegać zjawiskom i procesom niekorzystnym dla własnego państwa
,sprawuje ona opiekę dyplomatyczną nad podróżującymi obywatelami, sprawuje też kontrolę nad realizacją
obowiązujących umów. Do jej zadań należy też prowadzenie rokowań i wyjaśnianie spraw spornych.
Ważnym elementem działalności placówek dyplomatycznych jest zdobywanie informacji o państwie
pobytu.
Odbywać się to powinno oczywiście za pomocą metod dozwolonych przez miejscowe prawo. Obowiązkiem
placówki dyplomatycznej jest także rozwijanie i pogłębianie przyjaznych stosunków z państwem
przyjmującym. Odbywać się to powinno poprzez stymulację współpracy gospodarczej, naukowej i
kulturalnej, zgodnie z celami artykułu pierwszego Karty Narodów Zjednoczonych.
Ogólnie rozróżnia się trzy typy(klasy) szefów misji dyplomatycznych. Mogą oni posiadać status:
ambasadorów i nuncjuszy(w przypadku przedstawicieli Stolicy Apostolskiej),posłów nadzwyczjnych i
ministrów pełnomocnych oraz internuncjuszy, oraz charge d’affaires .
Ambasadorowie o posłowie akredytowani są przy głowie państwa , a charges d’affaires przy ministrze
spraw zagranicznych. Od charges d’affaires en pied należy odróżnić charges d’affaires ad interim , którzy
są pracownikami dyplomatycznymi kierującymi nią w czasie nieobecności czy choroby szefa.\
Protokół akwizgrański z 1818 roku przewidział także możliwość ustanowienia klasy ministrów rezydentów, uplasowanych między posłami a charges d’affaires . Ministrowie tacy byli ustanawiani rzadko
,przede wszystkim w protektoratach i państwach zależnych , z czasem ta klasa szefów misji przestała mieć
jakikolwiek praktyczne znaczenie. Nie jest ona obecnie w użyciu, nie przewiduje jej nawet konwencja
wiedeńska. Można jednak o niej wspomnieć jako o swoistej ciekawostce.
Ważnym zagadnieniem wymagającym chwili uwagi jest problem precedencji -czyli pierwszeństwa między
szefami placówek. Z uwagi na liczne spory (nierzadko ambicjonalne) kwestia ta była często regulowana.
Najbliższa współczesności konwencja wiedeńska, stwierdza w artykule 16 ,że precedencja szefów misji w
ramach poszczególnych klas opiera się na kolejności daty i czasu podjęcia ich funkcji zgodnie z art.13.
Państwo może ustalać tą kolejność albo od momentu złożenia listów uwierzytelniających, albo od momentu
zawiadomienia o przybyciu i przedstawieniu ministerstwu spraw zagranicznych kopii listów
uwierzytelniających. Konwencja wiedeńska zaznacza jednak ze praktyka ta musi być jednolita i stosowana
bez dyskryminacji.
Personel standardowej misji dyplomatycznej składa się z osób będących przedstawicielami
dyplomatycznymi czyli szefa misji (wspomniane już trzy klasy),oraz personelu dyplomatycznego.Są to osoby
3
posiadające stopnie dyplomatyczne i korzystające z takich przywilejów i immunitetów jak szef misji,
wyróżnić tu należy ministrów pełnomocnych, radców ,sekretarzy(I,II,III), oraz attaches. Od attaches
zwykłych będących najniższymi rangą dyplomatami , odróżnia się attaches specjalnych :wojskowych
morskich czy lotniczych, utrzymujących stosunki z odpowiednimi ministerstwami państwa pobytu i
mających specjalne pozycje funkcjonalne i protokolarne w misji. W skład misji wchodzi także personel
administracyjny i techniczny(personel sekretariatu, tłumacze, szyfranci, lekarze, eksperci), oraz personel
służby, inaczej służba misji(woźni, kierowcy ogrodnicy, kucharze, osoby sprzątające itp.).Liczebność
personelu misji zależy od państwa wysyłającego .Państwo przyjmujące może jednak żądać, aby liczebność
misji była utrzymana w granicach rozsądku z uwagi na okoliczności i warunki panujące w państwie .W
sytuacjach szczególnych państwo pobytu może zażądać redukcji personelu misji. Ministerstwo spraw
zagranicznych państwa przyjmującego powinno być zawiadamiane o mianowaniu członków personelu, o
przybyciu ich oraz ich rodzin oraz ostatecznym wyjeździe. Poprzez korpus dyplomatyczny rozumie się
wszystkich szefów placówek dyplomatycznych akredytowanych w danej stolicy. Możne je( to pojęcie)
odnieś także do wszystkich osób zaliczanych do personelu dyplomatycznego i korzystających z przywilejów
dyplomatycznych, którzy wpisani są specjalną listę prowadzoną przez protokół dyplomatyczny miejscowego
MSZ. Świadectwem przynależności do korpusu jest posiadanie legitymacji czy zaświadczenia
dyplomatycznego wydanego przez miejscowe MSZ. Na czele korpusu dyplomatycznego stoi dziekan
(doyen).Z reguły jest nim najstarszy rangą dyplomata, a więc ambasador najdłużej przebywający w danym
kraju. Często jest nim nuncjusz Stolicy Apostolskiej. Obowiązki dziekana są czysto protokolarne i
reprezentacyjne. Bardzo podobną rolę pełni cały korpus dyplomatyczny(ceremoniał). Stosunki z korpusem
utrzymuje ministerstwo spraw zagranicznych poprzez departament protokołu dyplomatycznego.
Każda misja dyplomatyczna korzysta z prawa nietykalności .Oznacza nie tylko to ,że bez zgody szefa misji
funkcjonariusze państwa przyjmującego nie mają prawa wstępu na jej teren. Nietykalność nakłada na
państwo przyjmujące obowiązek podjęcia wszystkich stosownych środków w celu ochrony pomieszczeń
misji przed jakimkolwiek natręctwem, szkodą, zakłóceniem spokoju lub naruszeniem powagi. Państwo
powinno też zapobiegać wszelkim zamachom skierowanym przeciw misji. Nietykalność dotyczy także
przesyłek dyplomatycznych ,,środków transportu, archiwów i dokumentów. Misje dyplomatyczne mają także
zagwarantowane prawo porozumiewania się z innymi placówkami i konsulatami własnego państwa
,niezależnie od tego gdzie się one znajdują i za pomocą wszelkich dostępnych środków. Misje mają też
możliwość oznakowania swych oficjalnych pomieszczeń i środków komunikacji flagą i godłem.Placówka
korzysta także ze zwolnienia od wszystkich opłat ,podatków i należności pobieranych w związku z
wykonywaniem funkcji oficjalnych.
Osoba przedstawiciela dyplomatycznego, podobnie jak sama misja, jest nietykalna. Oznacza to zakaz
stosowania w stosunku do danej osoby jakichkolwiek środków przymusu :zatrzymywania czy aresztowania,
nakłada obowiązek traktowania go z należytym szacunkiem oraz obowiązek przedsięwzięcia wszelkich
kroków dla ochrony i zapobieżeniu zamachowi na jego, osobę wolność lub godność.
Nietykalność rozciąga się także na prywatną rezydencję, korespondencję , akta i z pewnymi ograniczeniami
na jego mienie. Państwa przyjmujące przewidują bardzo ostre sankcje wobec aktów agresji wobec
dyplomatów. Przedstawiciele dyplomatyczni korzystają także z immunitetu jurysdykcyjnego, czyli
wyłączony jest spod jurysdykcji karnej państwa przyjmującego oraz( w większości )spod jurysdykcji
cywilnej i administracyjnej. Immunitet jurysdykcyjny przedstawiciela dyplomatycznego może zostać
uchylony przez państwo wysyłające ,mające na celu wtedy dobro stosunków dwustronnych .Przedstawiciele
dyplomatyczni są zwolnieni także od opłat i podatków ,posiadają także przywileje celne( art.28,31,36
konwencji wiedeńskiej).
Dyplomaci korzystają z uprzywilejowanego traktowania w czasie przejazdu lub przebywania na terytorium
państwa trzeciego ,ale pod warunkiem że znajduje się in transitu ,czyli w drodze do lub z państwa
przyjmującego. Na personelu dyplomatycznym leżą też pewne obowiązki wobec państwa przyjmującego:
jest to poszanowanie praw i przepisów, nie mieszanie się w sprawy wewnętrzne ,oraz niemożność
wykorzystywania pomieszczeń misji w sposób niezgodny z jej funkcjami.
Zakończenie misji dyplomatycznej może się odbyć na kilka sposobów. Art.43 konwencji wiedeńskiej mówi,
że zakończenie misji może nastąpić na skutek notyfikacji przez państwo wysyłające państwu przyjmującemu
4
o zakończeniu misji i odwrotnie, na skutek notyfikacji przez państwo przyjmujące państwu wysyłającemu
,że odmawia uznawania przedstawiciela dyplomatycznego za członka misji. Postanowienie to dotyczy
zarówno szefów misji, jak i innych członków personelu dyplomatycznego. Koniec misji dyplomatycznej
może nastąpić też poprzez uznanie dyplomaty za persona non grata , lub na skutek rozmaitych wypadków
losowych. Sytuacja taka może też nastąpić na skutek zakończenia działalności całej placówki , ogłoszenia
stanu wojny, rewolucji w państwie wysyłającym lub przyjmującym, a także w wypadku utraty
podmiotowości przez któreś z państw zainteresowanych, lub taż na sutek sankcji przewidzianych w art.41
KNZ.
Stosunki konsularne , podobnie jak dyplomatyczne ,określane są przez zespół norm prawnych umownych i
zwyczajowych składających się na międzynarodowe prawo konsularne oraz przez normy prawa
zwyczajowego. Treści dotyczące nawiązywania powyższych stosunków, a także funkcji konsularnych ,
przywilejów i immunitetów znajdują się w specjalnych konwencjach konsularnych, oraz porozumieniach,
traktatach handlowych, żeglugowych czy nawet politycznych. Należy zaznaczyć że istnieją konwencje dwu i
wielostronne( 3).Dwie z nich regulują stosunki konsularne państw amerykańskich. Są to konwencja o
funkcjach konsularnych ( Caracas 1911 rok) i konwencja hawańska o funkcjonariuszach konsularnych
podpisana w 1928 roku. Umową o zasięgu globalnym i powszechnym jest , podpisana 24 kwietnia 1963
roku
na konferencji w Wiedniu ,konwencja o stosunkach konsularnych. W granicach dozwolonych przez prawo
międzynarodowe stosunki konsularne są regulowane przez ustawodawstwo wewnętrzne danego państwa.
Określa ono samo praktykę służbową urzędników konsularnych, decyduje o ich prawach ,obowiązkach
,randze, wskazuje też zadania jakie powinni wypełniać.
Ustanowienie stosunków konsularnych następuje na podstawie wzajemnego porozumienia.Zgoda na
nawiązanie stosunków dyplomatycznych zazwyczaj pociąga ze sobą zgodę na nawiązanie stosunków
konsularnych. Zależność ta nie działa w odwrotną stronę, konwencja konsularna zaznacza w art.2 że
zerwanie stosunków dyplomatycznych nie pociąga za sobą ipso facto zerwania stosunków konsularnych.
Trzeba podkreślić , że zerwanie stosunków konsularnych może nastąpić przy jednoczesnym zachowaniu
stosunków dyplomatycznych .Funkcje konsularne są wykonywane nie tylko za pośrednictwem specjalnych
placówek konsularnych , ale są również pełnione przez misje dyplomatyczne, które mają zazwyczaj
specjalne placówki konsularne. Pełnienie funkcji konsularnych przez misje dyplomatyczne nie wymaga
zgody przyjmującego, ale jedynie notyfikacji osób, które je wykonują.
Zgoda na nawiązanie stosunków konsularnych daje państwu wysyłającemu prawo do ustalenia siedziby
urzędu konsularnego , jego klasy i okręgu konsularnego- oczywiście za zgodą państwa przyjmującego. Przy
ustalaniu liczby placówek konsularnych nie obowiązuje ścisła wzajemność, ale w praktyce jest ona częsta.
Wyznaczając placówki konsularne bierze się pod uwagę : liczebność obywateli w danym okręgu, istnienie
skupisk emigracyjnych, interesy żeglugi morskiej i powietrznej, interesy handlowe , organizowanie targów
międzynarodowych. Szefowie placówek konsularnych otrzymują tzw. listy komisyjne wystawiane przez
głowę państwa ,premiera czy ministra spraw zagranicznych( stosownie do przepisów rodzimego państwa).
W liście takim wymienia się nazwisko szefa, jego klasę , okręg konsularny i siedzibę placówki.List
komisyjny (inaczej patent) przekazywany jest drugiemu państwu na drodze dyplomatycznej.Z jego zgodą
może być zastąpiony przez notyfikację. List jest tylko propozycją i jako taka powinien być zatwierdzony
przez państwo przyjmujące.Udzielenie zgody nosi nazwę exequatur: dopuszczenie szefa misji do pełnienia
obowiązków konsularnych. Może ona mieć formę osobnego dokumentu jak i umieszczenie słowa exequatur
na listach komisyjnych. Państwo ma swobodę udzielania lub odmowy zgody, w razie odmowy nie musi ono
podawać przyczyn. Wykonywanie funkcji konsularnych kończy się w razie zawiadomienia przez państwo
wysyłające państwa przyjmującego o zakończeniu czynności przez funkcjonariusza konsularnego , cofnięcia
exequatur
oraz notyfikacji przez państwo przyjmujące państwu wysyłającemu, że przestało uważać daną osobę za
członka personelu konsularnego. Zakończenie może też nastąpić( podobnie jak w przypadku stosunków
dyplomatycznych )poprzez oddziaływanie czynników losowych,śmierci,zerwania kontaktów
konsularnych,wybuchu wojny ,rewolucji czy też zmian w podmiotowości zainteresowanych państw.
5
Zadania konsulatów są bardzo rozbudowane, gdyż pełnią oni zazwyczaj funkcje należące zazwyczaj do
wielu urzędów i instytucji.Jak zauważa K. Libera w ,,Zasady międzynarodowego prawa
konsularnego”Warszawa 1960,właściwość rzeczowa konsula obejmuje : kompetencje o charakterze ogólnym
, opiekę nad obywatelami państwa wysyłającego, kompetencje w sferze obrotu gospodarczego,żeglugi
morskiej i powietrznej oraz zadania o charakterze prawnym i administracyjnym.Konwencja wiedeńska
szczegółowo okreżla zadania misji konsularnych ( art. 5) :ochrona interesów państwa wysyłającego i jego
obywateli,popieranie rozwoju stosunków handlowych, gospodarczych, kulturowych i naukowych,
zapoznawanie się legalnymi sposobami z warunkami i rozwojem we wszystkich aspektach życia obywateli i
funkcjonowania państwa pobytu (także zdawanie relacji z tego własnemu rządowi),wystawianie paszportów
i wiz , udzielanie pomocy własnym obywatelom, pełnienie czynności notariusza i urzędnika stanu cywilnego
(zgodnie z miejscowym prawem),ochrona interesów spadkowych własnych obywateli, ochrona interesów
nieletnich osób i osób pozbawionych pełnej zdolności do czynności prawnych,reprezentowanie obywateli
przed sądem czy innymi organami państwa przyjmującego, wykonywanie kontroli nad statkami i
samolotami, udzielanie im pomocy.Praktycznie konsul może robić wszystko to co jest przewidziane
umowach międzynarodowych i nie narusza interesów czy prawa państwa przyjmującego.Widać więc że
kompetencje urzędów konsularnych są węższe niż placówek dyplomatycznych, ich działania mają charakter
bardziej administracyjny i szczegółowy
Placówce konsularnej także przysługują prawa i immunitety. Są to m.in. prawo do używania godła i flagi
oraz
nietykalność placówki oraz częściowo pracownika konsulatu.Placówka ma także prawo porozumiewania się.
Stosownie do art. 9 konwencji wiedeńskiej używany jest następujący podział szefów placówek
konsularnych:konsule generalni,konsule, wicekonsule, agenci konsularni. Nie oznacza to jednak że wszystki
państwa korzystają w pełni z tej możliwości. Na przykład Polska posiada 44 konsuli generalnych, ale
żadnych wicekonsulatów i agencji konsularnych.Istnieje także korpus konsularny , na którego czele stoi
konsul najstarszy rangą.Korpus konsularny, tak jak dyplomatyczny, jest ograniczony do sfery protokolarnej i
reprezentacji. Ciekawa jest także pozycja konsula honorowego. Do państwa przyjmującego ma on stosunek
prywatno-prawny,zazwyczaj jest obywatelem tego państwa.Nie otrzymuje on stałego uposażenia,ale ma
prawo do rekompensaty poniesionych wydatków z pobieranych opłat konsularnych.
Bibliografia
1.Karta Narodów Zjednoczonych
2.Konwencja wiedeńska dyplomatyczna 1961
3.Konwencja wiedeńska konsularna 1963
4.R. Bierzanek, J.Symonides ,,Prawo międzynarodowe publiczne”, Warszawa 2001
5.W. Góralczyk ,,Prawo międzynarodowe publiczne”, Warszawa 1998
6
7
8