Historia bankowości w Polsce
advertisement
wykonała: Karolina Słowińska kl. IV teh nauka o przedsiębiorstwie bankowym i jego otoczeniu. Zajmuje się m.in. zagadnieniami związanymi z funkcjonowaniem systemu bankowego, produktów i operacji bankowych, zarządzania ryzykiem bankowym. Także dział księgowości – nauki o operacjach finansowych wchodzących w zakres działalności banków (rachunkowość bankowa) W grudniu 1918r. zapowiedziano, że w przyszłości zostanie utworzony Bank Polski. Nowy bank emisyjny miał nawiązywać swą nazwą do instytucji, która od 1828 r. zajmowała się sprawami monetarnymi i gospodarczymi w okresie krótkotrwałej autonomii Królestwa Polskiego. 20 stycznia 1924 r. ustanowiono statut Banku Polskiego i nadano mu wyłączne prawo emisji banknotów. Organizacją Banku zajął się pięcioosobowy komitet, któremu przewodniczył przyszły prezes Stanisław Karpiński. Zgodnie z ówczesnymi wzorami, powstał bank centralny w formie prywatnej spółki akcyjnej, co miało zapewnić jego niezależność. Akcje Banku objęło 176 tys. akcjonariuszy. Skarb Państwa miał tylko 1 proc. akcji. W styczniu 1924 r. Sejm uchwalił reformę walutową, która pozwoliła przezwyciężyć katastrofę hiperinflacji i związany z nią chaos w gospodarce. W kwietniu 1924 r. w miejsce zniszczonej inflacją marki polskiej wszedł do obiegu złoty, poprzednik naszej obecnej jednostki pieniężnej. Zajął się tym utworzony wówczas Bank Polski– poprzednik Narodowego Banku Polskiego. Współtwórcą Banku Polskiego SA był Władysław Grabski. Narodowy Bank Polski rozpoczął działalność w 1945, zastępując ówczesny Bank Polski Spółka Akcyjna. Początkowo funkcjonował jako bank państwowy pod nadzorem ministra skarbu. Aż do końca lat 80. zajmował się działalnością ogólno bankową: był monopolistą nie tylko w dziedzinie emisji pieniądza, ale także udzielania kredytu i gromadzenia oszczędności. W czasie przemian ustrojowych wydzielone zostały z niego banki regionalne i komercyjne, a sam NBP zajął się tylko emisją pieniądza i polityką monetarną państwa (funkcja monetarna). Powszechna Kasa Oszczędności (ob. Powszechna Kasa Oszczędności Bank Polski) – 1987 Państwowy Bank Kredytowy w Warszawie (PBK, później Powszechny Bank Kredytowy, ob. Bank BPH) – 1989 Bank Przemysłowo-Handlowy w Krakowie (BPH, ob. Bank BPH) – 1989 Bank Śląski w Katowicach (BŚ, ob. ING Bank Śląski) – 1989 Wielkopolski Bank Kredytowy w Poznaniu (WBK, ob. Bank Zachodni WBK) – 1989 Pomorski Bank Kredytowy w Szczecinie (ob. Bank Polska Kasa Opieki) – 1989 Bank Depozytowo-Kredytowy w Lublinie (ob. Bank Polska Kasa Opieki) – 1989 Powszechny Bank Gospodarczy w Łodzi (PBG, ob. Bank Polska Kasa Opieki) – 1989 Bank Gdański S.A. (BG, ob. Bank Millennium) – 1989 Bank Zachodni we Wrocławiu (BZ, ob. Bank Zachodni WBK) – 1989 Polski Bank Inwestycyjny (PBI, później Kredyt Bank, ob. Bank Zachodni WBK) – 1993 1 stycznia 1995 NBP denominację złotego przeprowadził Do istotnych zmian doszło po 1997 r. Nowa Konstytucja zapewniła mocną pozycję Narodowego Banku Polskiego w systemie instytucji publicznych i związała politykę pieniężną z nowym organem NBP – Radą Polityki Pieniężnej. Sprawowanie nadzoru nad bankami powierzono Komisji Nadzoru Bankowego, a jego realizację Generalnemu Inspektoratowi Nadzoru Bankowego, wydzielonemu w strukturze NBP. W ten sposób dbałość o złotego oraz czuwanie nad stabilnością systemu finansowego stały się głównymi celami działalności polskiego banku centralnego. Zdzisław Pakuła 13.07.1988–11.09.1989 Władysław Baka 12.09.1989–24.01.1991 Grzegorz Wójtowicz 25.01.1991–31.08.1991 Andrzej Topiński 10.08.1991–4.03.1992 Hanna Gronkiewicz-Waltz 5.03.199231.12.2000 Leszek Balcerowicz 10.01.2001–10.01.2007 Sławomir Skrzypek 10.01.2007–†10.04.2010 Piotr Wiesiołek 10.04.2010–10.06.2010 Marek Belka od 11.06.2010
