Tolerancja (Niemcy

Tolerancja
(Niemcy-Polska)
Krystian Mikusek
Maks Kasprzyk
Tomek Komoszewski
Krucjaty Krzyżackie
Pierwsza krycjata-wyprawa wojenna, która zapoczątkowała
okres zbrojnych krucjat, rozpoczętych przez Papieża Urbana II
od apelu na synodzie w Clermont 27 listopada 1095 roku.
Wyprawa wyruszyła w 1096 roku, z podwójnie obranym celem
– zdobycia Jerozolimy i Ziemi Świętej oraz uwolnienia
wschodnich chrześcijan spod islamskiej władzy.
II wyprawa krzyżowa (1147-1149) – wyprawa wojenna
rycerstwa zachodnioeuropejskiego skierowana przeciwko
muzułmanom na terytorium Lewantu. Jej inicjatorami byli św.
Bernard z Clairvaux i papież Eugeniusz III. Główną przyczyną jej
zorganizowania było zdobycie hrabstwa Edessy przez
muzułmanów.
III wyprawa krzyżowa – wyprawa wojenna, która odbyła się w
latach 1189–1192. Była to próba odzyskania Ziemi Świętej z rąk
sułtana ajjubidzkiego Saladyna, której podjęło się rycerstwo
europejskie dowodzone przez cesarza Fryderyka I Barbarossę,
króla francuskiego Filipa II Augusta i króla angielskiego Ryszarda
Lwie Serce.
POLSCY RYCERZE I WYPRAWY KRZYŻOWE
Udział polskiego rycerstwa w wyprawach krzyżowych był niewielki.
Podczas drugiej krucjaty, w wojskach cesarza Konrada III obecny był
któryś z książąt polskich, nie wiadomo jednak dokładnie o którego
chodzi. Źródła pisane są w tym wypadku nieprecyzyjne, a historycy
mają odmienne zdania na temat tego, kim był polski krzyżowiec.
Miał to być Władysław II przebywający na wygnaniu, na dworze
Konrada III, lub też Bolesław Wysoki, słynny wówczas „obieżyświat” i
„poszukiwacz przygód”. Być może był to Henryk Sandomierski od
1146 roku przebywający na dworze cesarza niemieckiego. W 1154
roku wyruszył on do Jerozolimy skąd po rocznej służbie u Baldwina
III, powrócił do kraju. Rycerz Jaksa z Miechowa był w Jerozolimie
dwukrotnie. W 1147 roku i w latach 1162-1163. W piątej krucjacie,
w wojskach króla węgierskiego Andrzeja II walczył Kazimierz Opolski
lub Władysław Odonic.
Wiedeń
Wiedeń (niem. Wien, dialekt Wean) – stolica i największe miasto Austrii. Znajduje się w
północno-wschodniej części kraju, nad Dunajem. Jest miastem statutarnym, tworząc
jednocześnie odrębny kraj związkowy.
Wiedeń jest ośrodkiem administracyjnym, przemysłowym, handlowo-usługowym,
akademickim, turystycznym i kulturalnym o znaczeniu międzynarodowym. Jest siedzibą
austriackich urzędów centralnych (w tym parlamentu, prezydenta i rządu), związków
wyznaniowych działających na terenie Austrii, a także licznych przedsiębiorstw, stowarzyszeń,
organizacji i uczelni. Vienna International Centre jest jednym z czterech kompleksów, w których
ulokowane są instytucje Organizacji Narodów Zjednoczonych. Swoje siedziby w Wiedniu mają
również OBWE oraz OPEC. W skali kraju miasto stanowi najważniejszy węzeł drogowy i
kolejowy oraz lotniczy.
Został założony około 500 r. p.n.e. jako osada celtycka. W 15 r. p.n.e. stał się rzymskim
posterunkiem granicznym. Prawa miejskie uzyskał w roku 1221, stając się jednym z
największych i najważniejszych miast Rzeszy Niemieckiej, a po jej upadku – stolicą Cesarstwa
Austrii, a następnie Austro-Węgier. W roku 1918 stał się stolicą Republiki Austrii.
Jan III Sobieski
• Jan III Sobieski herbu Janina (ur. 17
sierpnia 1629 w Olesku, zm. 17 czerwca
1696 w Wilanowie) – król Polski od 1674,
hetman wielki koronny od 1668, hetman
polny koronny od 1666, marszałek wielki
koronny od 1665, chorąży wielki koronny
od 1656.
• Przez Turków bywał zwany Lwem
Lechistanu, a przez chrześcijan Obrońcą
Wiary (król został odznaczony tym tytułem
przez papieża Innocentego XI w 1684 r.)[1].
Ratowanie Niemiec
Bitwa pod Wiedniem została stoczona 12 września 1683 roku między wojskami
polsko-austriacko-niemieckimi pod dowództwem króla Jana III Sobieskiego, a
armią Imperium osmańskiego pod wodzą wezyra Kara Mustafy. Zakończyła się
klęską Osmanów, którzy od tej pory przeszli do defensywy i przestali stanowić
zagrożenie dla chrześcijańskiej części Europy.
Uznanie rozbiorów przez państwa trzecie
Imperium osmańskie oraz Szwajcaria jako jedyne państwa trzecie nie uznały
likwidacji Rzeczypospolitej na skutek rozbiorów.
Legenda mówi, że Turcy chcąc szczególnie podkreślić fakt nieuznania
rozbiorów Polski, przy każdej prezentacji ambasadorów i dyplomatów na
dworze sułtana powtarzali: „Poseł Lechistanu jeszcze nie przybył”.
W tradycji tureckiej liczy się godny przeciwnik. Polska nie raz pokazała się jako
godny rywal. Nie uznanie rozbiorów było wyrazem szacunku do naszych
władców, którzy nie raz pokonali tureckie armie. Turcja gdyby nie interwencja
Sobieskiego pewnie już dawno zawiesiłaby swoje sztandary we Wiedniu, a
potem pewnie i w Paryżu.
Rozbiory Polski
Rozbiory Polski
Rozbiory Polski – okres w dziejach Polski w latach 1772–1795, kiedy Rzeczpospolita
Obojga Narodów za sprawą Rosji, Prus i Austrii dokonała na ich rzecz cesji części swojego
terytorium jako wynik przegranej wojny bądź pod groźbą użycia siły.
Obszary rozbiorów
Główne fazy rozbiorów to:
I rozbiór Polski – 1772 (Rosja, Prusy, Austria)
II rozbiór Polski – 1793 (Rosja, Prusy)
III rozbiór Polski – 1795 (Rosja, Prusy, Austria)
W wyniku trzech rozbiorów poszczególne państwa zagarnęły:
Rosja – 462 tys. km² obszaru i 5,5 mln mieszkańców;
Prusy – 141 tys. km² obszaru ok. 2,6 mln mieszkańców;
Austria – 130 tys. km² obszaru ok. 4,2 mln mieszkańców[1].
W 1807 Polska uzyskała namiastkę niepodległości w formie utworzonego Księstwa Warszawskiego, w 1815 przekształcono je
w niesuwerenne Królestwo Polskie, formalnie związane unią personalną z Rosją. Rosja zajęła tym samym 82% terytorium
Rzeczypospolitej w granicach z 1772, Austria 11%, Prusy 7%[2].
W 1916 Austro-Węgry i Niemcy utworzyły zależne od nich regencyjne Królestwo Polskie. 29 sierpnia 1918 Rada Komisarzy
Ludowych specjalnym dekretem anulowała traktaty rozbiorowe, 7 października Rada Regencyjna ogłosiła niepodległość
Polski i 11 listopada przekazała naczelne dowództwo wojska Józefowi Piłsudskiemu. Po 1918 r. na większości polskich
terenów przedrozbiorowych powstały nowe państwa: odrodzona II Rzeczpospolita Polska, a dodatkowo Litwa, Białoruś,
Ukraina oraz Wolne Miasto Gdańsk; skrawki terytorium ziem znalazły się w granicach Łotwy, Czechosłowacji i Rumunii, a
część ziem pozostała w granicach Niemiec oraz Rosji Radzieckiej (później – ZSRR).
-Rosja
-Austria
-Prusy
Germanizacja
• Germanizacja – proces przyswajania języka lub kultury niemieckiej
przez jednostki i grupy społeczne funkcjonujące wcześniej w ramach
innych kultur. Germanizacja może zachodzić zarówno w wyniku mniej
lub bardziej wyraźnego przymusu (np. administracyjnego,
edukacyjnego), jak i mieć charakter względnie dobrowolny, tzn. nie
wiązać się z żadną bezpośrednią presją. Często rozumiana obecnie
jako proces wynarodowienia, poprzez nakłanianie lub przymuszanie
ludności rdzennej określonego terenu do przyswojenia języka
niemieckiego oraz kultury niemieckiej, a także proces
rozprzestrzeniania się języka, kultury i ludności poprzez asymilację lub
adaptację obcojęzycznych słów.
Germanizacja ziem polskich
• Przymusowa germanizacja na ziemiach polskich – polegała na narzucaniu rdzennym mieszkańcom ziem polskich języka
niemieckiego oraz kultury i sztuki niemieckiej wbrew ich woli. Prowadzona była szczególnie w okresie rozbiorów Polski
przez Prusy. Szczególnym zwolennikiem germanizacji ziem polskich w ramach Kulturkampfu był Otto von BismaPo dymisji
Bismarcka nastąpiło przejściowe złagodzenie polityki antypolskiej (tzw. era Capriviego, 1890–1894). Germanizacja
wzmogła się znów po 1894 r., przybrała postać tzw. hakatyzmu i trwała do I wojny światowej.
• Od 1885 r. miały miejsce Rugi pruskie – przymusowe wysiedlenie z Wielkopolski 25 tys. Polaków niemających pruskiego
obywatelstwa. Władze niemieckie stopniowo starały się wypierać język polski z życia publicznego, w tym ze szkół. W 1887
r. władze pruskie usunęły język polski jako osobny przedmiot, ale gdy nakazano również naukę religii po niemiecku w szkole
we Wrześni w 1901 r., 118 uczniów się zbuntowało. Wybuchł strajk dzieci wrzesińskich.
• W 1904 weszła w życie, wymierzona w Polaków, ustawa budowlana o osadnictwie (bez zgody władz niemieckich nie wolno
było budować stałych budynków – zgody takiej odmawiano Polakom m.in. Michałowi Drzymale).
• W 1908 r. niemiecki parlament przegłosował ustawę (tzw. ustawa kagańcowa), która w pkt. 12 zakazywała używania na
spotkaniach języka polskiego w miejscowościach, w których znajdowało się mniej niż 60% Polaków.
• W 1908 parlament niemiecki przegłosował "ustawę wywłaszczeniową" o przymusowym wykupie ziemi od Polaków (nie
weszła jednak w życie wskutek protestów opinii międzynarodowej).
• Proces germanizacji odcisnął także piętno na polskich nazwiskach. W samym tylko Gdańsku w okresie od 1874 do 1944
roku urzędowo zmieniono 24 810 nazwisk polskich. Praktyka ta polegała m.in. na wyrażaniu nazwisk polskich za pomocą
niemieckich odpowiedników (tłumaczenie), zapisywaniu fonetyki polskiej zgodnie z zasadami pisowni niemieckiej oraz
zmianie elementu nazwiska, np. przyrostka. Dlatego nie każde obco brzmiące nazwisko jest jednoznacznym dowodem, że
dana rodzina ma cudzoziemskie korzenie.rck.
II Wojna Światowa
• Za datę rozpoczęcia wojny przyjmuje się 1 września 1939 roku – atak
Niemiec na Polskę. 3 września przystąpiły do wojny Wielka Brytania i
Francja (w piśmiennictwie zachodnim podaje się czasami tę drugą
datę jako początek wojny światowej). Niektórzy historycy za początek
wojny światowej uznają wojnę chińsko-japońską, rozpoczętą 7 lipca
1937 roku najazdem wojsk japońskich, jednakże aż do 1941 roku
konflikt ten pozostawał lokalny. W historiografii radzieckiej istniało
pojęcie Wielkiej Wojny Ojczyźnianej, rozpoczętej 22 czerwca 1941
roku atakiem niemieckim. Dla Amerykanów wojna rozpoczęła się 7
grudnia 1941 roku, wraz z japońskim atakiem na Pearl Harbor.
Obóz koncentracyjny
• Obóz koncentracyjny – miejsce przetrzymywania, zwykle bez wyroku sądu,
dużej liczby osób uznawanych z różnych powodów za niewygodne dla
władz. Służyć może różnym celom: od miejsca czasowego odosobnienia
osób, wobec których zostaną podjęte później inne decyzje, poprzez obóz
pracy przymusowej, czyli de facto niewolniczej, aż po miejsce fizycznej
eksterminacji. Wg prof. Władysława Konopczyńskiego obozy
koncentracyjne tworzyli Rosjanie dla jeńców polskich, uczestników
konfederacji barskiej. Istniały trzy takie obozy w Połonnem, Warszawie i w
pewnym miejscu na Litwie. Koncentrowani w nich konfederaci oczekiwali
na zesłanie na Syberię[1].
• Pierwsze obozy zastosowały władze hiszpańskie, gen. Valeriano Weyler y
Nicolau, (1896) wobec chłopów nie będących powstańcami na Kubie, obozy
nazwano "campos de concentración"[2].
Obozy niemieckie
• Obozy niemieckie 1933–1945 – obozy i podobozy kierowane przez SA, a później
SS, policję i Wehrmacht utworzone w latach 1933–1945 przez nazistowskie
władze III Rzeszy. Obozy te, w liczbie przynajmniej 12 tysięcy, utworzone były na
własnym terytorium III Rzeszy oraz na ziemiach państw okupowanych.
• Pierwsze obozy koncentracyjne zostały zorganizowane w III Rzeszy w 1933 r., a
więc przed II wojną światową, na mocy „rozporządzenia wyjątkowego o ochronie
narodu i państwa” z dnia 28 lutego 1933 r. Rozporządzenie to umożliwiało m.in.
zawieszenie wolności osobistej obywateli posiadających niemieckie obywatelstwo
i zezwalało na aresztowanie i osadzanie bez wyroku sądowego na czas
nieograniczony wszystkich osób uznawanych za wrogów państwa i narodu
niemieckiego. W pewnym sensie sankcjonowało ono praktykę bojówek
nazistowskich SA i SS (jeszcze sprzed zdobycia władzy w wyborach w 1933 r.) –
tworzenia „prywatnych odosobnień”, w których przetrzymywano siłą osoby
niechętne rodzącemu się reżimowi, zwłaszcza działaczy partii opozycyjnych.
Mur Berliński
Mur berliński (niem. Berliner Mauer) – system
umocnień o długości ok. 156 km (betonowy
mur, okopy, zapory drutowe, miny). Zwany był
również eufemistycznie w języku propagandy
NRD – antyfaszystowskim wałem ochronnym
(antifaschistischer Schutzwall), od 13 sierpnia
1961 do 9 listopada 1989 oddzielał Berlin
Zachodni od Berlina Wschodniego.
Był on jednym z najbardziej znanych symboli
zimnej wojny i podziału Niemiec. Podczas prób
przedostania się przez strzeżone urządzenia
graniczne do Berlina Zachodniego wielu ludzi
zostało zabitych. Dokładna liczba ofiar jest
sporna i niepewna, różne źródła podają od 136
do 238 śmiertelnych przypadków.
Współczesne relacje Polski i Niemiec
• Obserwujemy wysoki poziom polsko-niemieckiej współpracy na szczeblu
europejskim i umacniania się polsko-niemieckiego partnerstwa dla Europy.
Rządy RP i RFN konsultują się we wszystkich istotnych kwestiach dot.
przyszłości UE, kryzysu zadłużenia, wieloletnich ram finansowych, Wspólnej
Polityki Bezpieczeństwa i Obrony oraz Partnerstwa Wschodniego. Dialog
polsko-niemiecki prowadzony jest w pełnym zaufaniu i poszanowaniem
niekiedy odmiennych stanowisk.
• Polska wspólnie z Niemcami prowadzi debatę nt. przyszłości i kierunków
rozwoju Unii Europejskiej – debatę, którą zapoczątkował Min. R. Sikorski w
Berlinie w listopadzie 2011 r. (tzw. przemówienie berlińskie Min. R.
Sikorskiego z 28 listopada 2011 r. o przyszłości UE i roli RFN w zjednoczonej
Europie)
Wykres handlowy
Polsko-Niemiecka Izba Przeysłowo-Handlowa
• Polsko-Niemiecka Izba Przemysłowo-Handlowa (AHK Polska) (niem. Deutsch-Polnische Industrieund Handelskammer, AHK Polen) jest największą izbą bilateralną w Polsce. PNIPH jest też jedną z
83 niemieckich Zagranicznych Izb Przemysłowo-Handlowych AHK, uznana przez Niemieckie
Zrzeszenie Izb Przemysłowo-Handlowych (niem. Deutscher Industrie- und Handelskammertag,
DIHK) oraz Krajową Izbę Gospodarczą. Głównymi zadaniami PNIPH są wspieranie niemieckich firm
w Polsce i polskich w Niemczech oraz informowanie o rynku niemieckim. W okresie
międzywojennym, od 1927, działała Deutsche Handelskammer für Polen (Niemiecka Izba dla
handlu z Polską) z siedzibą we Wrocławiu przy Graupenstr. 15, oraz oddziałami - w Berlinie przy
Kurfürstenstr. 88, i w Warszawie w al. Ujazdowskich 36 (1938).
• 2 listopada 1990 - otwarcie Delegatury Gospodarki Niemieckiej w Polsce,
• 15 września 1994 - zgromadzenie założycielskie Polsko-Niemieckiej Izby Przemysłowo-Handlowej,
• 7 lipca 1995 - otwarcie Polsko-Niemieckiej Izby Przemysłowo-Handlowej,
• 1999 - liczba firm członkowskich przekracza barierę 500 firm: AHK Polska staje się największą izbą
bilateralną w Polsce.
Firmy członkowskie AHK Polska