1516_WL_P Zakażenia układu pokarmowego. Zatrucia pokarmowe

05.12.2016
2
Mechanizmy obronne układu pokarmowego
● budowa anatomiczna, perystaltyka jelit
● bariera nabłonka, złuszczanie się nabłonka
● miejscowe mechanizmy obronne: tkanka limfatyczna przewodu
pokarmowego (GALT). Przeciwciała IgA zapobiegają translokacji
bakterii przez błony śluzowe i wiążą się z receptorami bakteryjnymi
blokując dostęp do receptorów nabłonka jelit
● ślina (lizozym)
● śluz: mucyny (ułatwia pasaż zawartości jelit, chroni przed
uszkodzeniem mechanicznym, zawiera czynniki chemiczne i
proteolityczne laktoferyna, defensyny, stabilizuje mikroklimat)
● kwas solny żołądka (pH~2)
● enzymy trawienne: pepsyna, sok trzustkowy, żółć
● warunki beztlenowe
● flora fizjologiczna: tworzenie biofilmu, wytwarzanie kolicyn, kwasów
tłuszczowych
● kwaśne pH okrężnicy
ZAKAŻENIA UKŁADU POKARMOWEGO
ZATRUCIA POKARMOWE
3
Flora fizjologiczna przewodu pokarmowego
4
Rola bakterii w przewodzie pokarmowym
● Dekoniugacja i dehydroksylacja kwasów żółciowych –
● Przełyk – poniżej 103, flora identyczna jak jamy ustnej i
gardła
● E. coli, rodzaje: Bacteroides, Clostridium, Enterococcus
faecalis, Eubacterium
● Żołądek – poniżej 10-100 komórek/g soku żołądkowego
Lactobacillus sp., Streptococcus sp., beztlenowce jamy
ustnej, grzyby
● Konwersja bilirubiny do urobilinogenu – C. ramosum
● Konwersja cholesterolu do koprostanolu – Eubacterium
sp.
105-107 i
● Jelito cienkie – w początkowej części
dystalnej
106-108 Lactobacillus sp., Enterococcus sp., jelito kręte
podobnie do jelita grubego
● Produkcja witaminy K i witaminy B – rodzaje: Bacteroides,
Eubacterium, Propionibacterium, Fusobacterium,
Bifidobacterium, Lactobacillus
● Jelito grube – 1011/g kału. Bacteroides sp.,
Bifidiobacterium sp., Eubacterium sp., Propionibacterium
sp., Peptostreptococcus sp., Enterobacteriaceae,
Lactobacillus sp., Clostridium sp., grzyby
● Wytwarzanie krótkołańcuchowych kwasów tłuszczowych
● Degradacja śluzu
● Czynnik oporności na kolonizację
5
Czynniki predysponujące
do zakażeń układu pokarmowego
● Niedojrzałość związana z wiekiem (niemowlęta) lub
obniżenie poziomu odpowiedzi imunologicznej u osób
starszych
6
Czynniki etiologiczne zakażeń układu
pokarmowego
● Bakterie
● Bezkwaśność żołądka (achlorchydria)
● Stosowanie związków zobojętniających kwas solny
żołądka (antacid)
● Wirusy
● Wycięcie żołądka
● Grzyby
● Terapia antybiotykowa
● Żywienie jednostronne, parenteralne, dojelitowe
● Pasożyty
● U chorych z urazami wielonarządowymi, bez widocznych
uszkodzeń układu pokarmowego
1
05.12.2016
8
7
Definicje
Mechanizmy działania drobnoustrojów
w przewodzie pokarmowym
● Przyleganie do nabłonka jelita bez wytwarzania toksyn (EPEC,
DAEC (dyfuzyjnie adherencyjne)
● Biegunka: wydalanie ponad 200 g kału na dobę.
Biegunka wodnista: egzotoksyny lub zakażenia wirusowe.
Biegunka krwawa: stolec zawiera śluz, krew leukocyty.
● Przyleganie do nabłonka jelita z wytwarzaniem toksyn:
enterotoksyn, cytotoksyn (Vibrio cholerae, ETEC, EHEC,
EAggEC, C. difficile)
● Gastroenteritis: zapalenie żołądka i jelit: ostre lub
przewlekłe zakażenia przewodu pokarmowego z
biegunką.
● Inwazja do wnętrza komórek nabłonka jelita (Shigella, EIEC)
● Przenikanie przez śluzówkę do grudek chłonnych i węzłów
krezkowych (Salmonella, Yersinia)
● Enterocolitis: zapalenie jelita cienkiego i okrężnicy bez
zapalenia żołądka.
● Destrukcja bez toksyn (zakażenia wirusowe Rota, Norwalk,
Adenovirus)
● Colitis: zapalenie okrężnicy.
● Intoksykacja (C. botulinum, S. aureus, Bacillus cereus)
9
Rodzaje zakażeń w obrębie przewodu
pokarmowego
10
Ważnym elementem w ustaleniu rozpoznania
biegunki jest
● Zakaźne choroby biegunkowe (np. biegunki niemowląt,
biegunki podróżnych, czerwonka)
● Stan chorego przed wystąpieniem biegunki (leki
immunosupresyjne, antybiotyki, choroby przewodu
pokarmowego)
● Zatrucia pokarmowe (enterotoksyny, neurotoksyny)
● Rodzaj spożytego pokarmu – zwierzęcy, konserwy,
pokarm dłużej przechowywany
● Choroby uogólnione wywodzące się z przewodu
pokarmowego (dur brzuszny, uogólnione salmonelozy,
jersinioza)
● Pobyt w innej strefie klimatycznej – biegunki podróżnych o
różnej etiologii
● Przewlekłe stany zapalne żołądka i dwunastnicy
(Helicobacter pylori)
● Okres wylęgania tj. okres od spożycia podejrzanego
pokarmu do wystąpienia choroby
● Postacie jelitowe różnych chorób zakaźnych (wąglik,
promienica, tularemia, bruceloza, gruźlica)
● Początek choroby: ostry czy łagodny
● Wygląd oddawanego stolca
● Biegunki poantybiotykowe
11
Diagnostyka laboratoryjna biegunek
● Materiałem do badań jest kał lub wymaz, rzadziej
wymiociny
● Biopsja jelit przy biegunce inwazyjnej
12
Zatrucie pokarmowe (1)
Zatrucie pokarmowe jest to rodzaj ostrego nieżytu
żołądka i jelit występującego po spożyciu posiłku
zawierającego czynnik etiologiczny lub jego
produkty metabolizmu w ilości pozwalającej na
wywołanie objawów.
● Posiewy krwi – gdy występują objawy ustrojowe
2
05.12.2016
14
13
Zatrucie pokarmowe – epidemiologia (3)
Zatrucie pokarmowe – epidemiologia (2)
● Droga przenoszenia
fekalno-oralna: przenoszenie przez kontakt między ludźmi,
skażenie produktów podczas ich przyrządzania
pokarmowa: dystrybucja produktu skażonego przed
przyrządzeniem posiłku (mięso, drób, owoce morza,
warzywa)
• Intoksykacja jest to zatrucie będące wynikiem spożycia
produktów żywnościowych zawierających toksyny
bakteryjne wytworzone przez drobnoustroje przed
spożyciem (w żywności może już nie być żywych
drobnoustrojów)
● Rezerwuar
• Toksykoinfekcja jest to zatrucie na skutek spożycia
żywności zawierającej żywe mikroorganizmy. Czynnikiem
wywołującym zatrucie są egzotoksyny lub endotoksyny
(LPS) wytwarzane w przewodzie pokarmowym
ludzie (kał, zmiany na skórze), zwierzęta (kał, mocz),
piasek
● Środek przenoszenia
żywność, woda
15
16
Intoksykacja
Toksykoinfekcja
● Enterotoksyna gronkowcowa: czas wylęgania średnio 6 godz.,
odporna na ogrzewanie, objawy: wymioty, biegunka nie jest
dominującym objawem, rozpoznanie – stwierdzenie toksyny w kale lub
wymiocinach, w żywności
diagnostyka: hemaglutynacja, EIA
● Toksyna botulinowa – najczęściej toksyna A lub B, dawka śmiertelna
wynosi poniżej 1 mikrograma, okres wylęgania 1-2 dni, blok
acetylocholiny w płytce motorycznej, diagnostyka EIA, test na
myszkach
● Toksyna Bacillus cereus – dwa zespoły zatrucia pokarmowego:
I okres wylęgania: 1-6 godz. – termostabilna toksyna (emetyna) –
nudności i wymioty, mechanizm nieznany
II- okres wylęgania: 8-16 godz. – ciepłochwiejna toksyna
(enterotoksyna) aktywująca cyklazę adenylową (zwiększone
wydzielanie płynów). Biegunka ze skurczami jelit. Rozpoznanie –
wykrycie co najmniej 105 bakterii w zakażonej żywności
MID
Clostridium botulinum
Typ A, B, E, F
12-96 godz.
Zgon po 1-8 dniach lub
rekonwalescencja 6-8 miesięcy
0,005-1µg
toksyny
Staphylococcus aureus
1-6 godz.
6-12 godz.
1-25 µg
(enterotoksyna)
24-72 godz.
Od 48 godz. do 2 tygodni
10-103
2-5 dni
10-12 dni
102-105
8 godz.-2 dni
7-12 dni
102-106
Vibrio parahaemolyticus
2-48 godz.
48-120 godz.
105-107
Clostridium perfringens
Typ A (enterotoksyna)
6-12 godz.
12-48 godz.
105-107
Bacillus cereus
3-8 godz.
12-24 godz.
>106
Escherichia coli
24-72 godz.
24-48 godz.
106-107
1-6 godz.
Kilkanaście dni
108-109
Yersinia enterocolitica
Yersinia sp.
Bacillus cereus
Aeromonas hydrophila
Czas trwania choroby
Salmonella sp.
E. coli (np. EPEC)
Klebsiella sp.
Listeria monocytogenes
Campylobacter jejuni
Czas
inkubacji
Campylobacter jejuni
Shigella sp. (wyjątek S. dysenteriae)
Vibrio parahaemolyticus
Pseudomonas aeruginosa
17
Shigella sp.
Salmonella sp. (wyjątek S. typhi, S. paratyphi A, B, C)
Clostridium perfringens typ A i C
Zatrucia pokarmowe
Czynnik etiologiczny
● Spożycie wraz z pokarmem żywych drobnoustrojów
(około 20 gatunków bakterii)
Schorzenia biegunkowe wywołane przez E. coli
18
● EPEC – enteropatogenne. Sporadyczne lub epidemiczne biegunki u dzieci
do 2 roku życia. Biegunka wodnista, zwykle bez gorączki. Mechanizm adhezji
do enterocytów „attaching and effacing” w postaci mikrokolonii, destrukcja
rąbka szczoteczkowego. Diagnostyka- aglutynacja lateksowa, test FAS.
● DAEC – dyfuzyjnie adherencyjne. Biegunki u dzieci. Dyfuzyjny typ adhezji
do Hep-2.
● EAEC (EAggEC) – enteroagregacyjne. Biegunki u dzieci. Czynniki wirulencji
– ciepłostabilne enterotoksyny AstA i Pet. Typ adhezji „w postaci stosu cegieł”.
● ETEC – enterotoksyczne. Biegunki podróżnych. Biegunka wodnista.
Szczepy nieinwazyjne. Dwa typy toksyn: LT (ciepłochwiejna), ST (ciepłostała),
adhezyny CFA I i CFA II. Diagnostyka – EIA, hodowle tkankowe.
● EIEC – enteroinwazyjne. Biegunka z krwią, podobna do czerwonki. Zdolność
penetracji do komórek nabłonka. Diagnostyka: penetracja do komórek hodowli
HeLA, test Sereny.
● EHEC – enterokrwotoczne – krwotoczne zapalenie okrężnicy, zespół
hemolityczno-mocznicowy, zakrzepowa plamica małopłytkowa, cytototoksyny
STX 1 i STX 2. Diagnostyka: określenie zdolności fermentacji sorbitolu,
wytwarzania beta-glukuronidazy, test lateksowy z surowicą O157, EIA, PCR
3
05.12.2016
19
20
Dur brzuszny
Enterokrwotoczne E. coli (EHEC) serotyp O157H7
● Źródło zakażenia: mielona wołowina, niedopieczona wołowina,
surowe mleko, skażone odchodami surowe owoce i warzywa, woda.
● Salmonella typhi – pałeczka duru brzusznego, grupa serologiczna D
● Chorobotwórcza tylko dla człowieka.
● Znane czynniki chorobotwórczości: LPS, antygen Vi.
● Krwotoczne zapalenie okrężnicy – 90% diagnozowanych
przypadków.
● Rezerwuar: człowiek.
● Źródło zakażenia: chory człowiek, zakażony bezobjawowo, nosiciel.
Okres zakaźności kończy się w okresie rekonwalescencji.
● Drogi szerzenia: żywność, woda, możliwe zakażenie oralno-fekalne.
Zakażenie drogą pokarmową i rzadko droga powietrzna (zakażenia
laboratoryjne).
● Diagnostyka: izolacja S. Typhi z krwi, kału. Inne materiały mocz, żółć,
szpik kostny. Wykazanie dynamiki swoistych przeciwciał w odczynie
Widala.
● Leczenie: wg antybiogramu, u osób dorosłych fluorochinolony (np.
ciprofloksacyna), ampicylina. U osób z chorobami pęcherzyka żółciowego
cholecystektomia + ampicylina.
● Zespół hemolityczno-mocznicowy (z.h.m.) – 2%-7 % (ostra
niewydolność nerek, trombocytopenia, mikroangiopatyczna
niedokrwistość hemolityczna). Śmiertelność 3%-10%.
● Zakrzepowa plamica małopłytkowa – brak danych
W 4%-30% przypadków pojawiają się chroniczne komplikacje nerek
serca, neurologiczne.
● Leczenie: w przypadku zwykłej biegunki nie jest wskazane.
Antybiotyk może zwiększać wytwarzanie cytotoksyny. Leczenie
objawowe zaburzeń wodno-elektrolitowych (droga dożylna).
22
21
Czerwonka bakteryjna-szigeloza
Salmonelozy
● GATUNEK Salmonella enteritidis (najczęściej), S. typhimurium, S.
agona, S. choleraesuis, S. hadar, S. heidelberg, S. dublin, S. infantis.
● Rezerwuar: zakażone zwierzęta.
● Źródło zakażenia: zwierzęta, rzadziej ludzie.
● Drogi szerzenia: żywność zakażona pierwotnie (jaja, mięso, mleko) lub
wtórnie.
● Mechanizm – penetracja krętnicy, rzadko jelita grubego, przenikanie do
grudek chłonnych i węzłów krezkowych. Zniszczenie mikrokosmków.
Gastroenteritis: bóle brzucha, biegunka odwodnienie, czasem nudności i
wymioty. Okres zakaźności: zakażenia objawowe i bezobjawowenosicielstwo od kilku dni do kilku tygodni. Może się przedłużyć po leczeniu
antybiotykami.
● Diagnostyka: izolacja drobnoustroju z kału lub wymazu z odbytu.
● Leczenie: leczenie objawowe, a przy obfitej biegunce chemioterapeutyki
(nifuroksazyd),w przypadkach o ciężkim przebiegu, uogólnione
zakażenie: chinolony- ciprofloksacyna, norfloksacyna, ofloksacyna.
●
●
●
●
Shigella dysenteriae (gr. A)
S. flexneri (gr. B)
S. boydi (gr. C)
S. sonnei (gr. D) (90% zakażeń w Polsce)
Rezerwuar: człowiek.
Drogi szerzenia: droga oralno-fekalna.
Źródło zakażenia: chory, ozdrowieniec lub nosiciel.
Objawy: wymioty, kurczowe bóle brzucha, bolesne parcie,
biegunka z krwią, ropą, śluzem.
● Diagnostyka: izolacja drobnoustroju z kału lub wymazu z
odbytu.
●
●
●
●
● Leczenie: w ciężkim przebiegu po wykonaniu antybiogramu
kotrimoksazol, ciprofloksacyna, ampicylina (w Polsce 85%
pałeczek oporna na ampicylinę a 50% na ko-trimoksazol).
24
23
Kampylobakterioza
Campylobacter jejuni, C. coli, rzadko C. lari i inne
● Czynniki zjadliwości: zdolność do przylegania i wnikania do
enterocytów, obecność ciepłochwiejnej enterotoksyny i/lub
cytotoksyny. Miejsce zakażenia jelito czcze i kręte.
● Źródło zakażenia: zwierzęta, chory człowiek, nosiciel.
● Drogi szerzenia: żywność pochodzenia zwierzęcego, skażona
odchodami woda również przez bezpośredni kontakt z
zakażonymi zwierzętami.
Leczenie: Zwykle nie jest potrzebne. Leczenie swoiste:
erytromycyna, ciprofloksacyna gdy występuje jeden z objawów:
> 8 wypróżnień/dobę, krew w kale, utrzymująca się wysoka
gorączka.
Helicobacter pylori
I Schorzenia:
● zapalenie błony śluzowej żołądka
● choroba wrzodowa dwunastnicy (praktycznie wszystkie
przypadki) i żołądka (2/3 przypadków)
● rak żołądka
II Epidemiologia: zakażenie nabywane najczęściej w dzieciństwie
Rezerwuar:
● żołądek człowieka i niektórych ssaków
● płytka nazębna i kieszonki dziąsłowe
● kał, woda?
Europa Zachodnia 30-50%
Europa Środkowo-Wschodnia 80%
Drogi szerzenia:
droga oralno-oralna (zakażenie rodzinne),
fekalno-oralna (endoskop, zgłębnik żołądka – 1% zakażeń)
4
05.12.2016
25
Czynniki chorobotwórczości
Helicobacter pylori
● Metoda inwazyjna (gastroskopia):
Pobranie dwóch wycinków błony śluzowej: jeden z części
przyodźwiernikowej, drugi z trzonu żołądka. 1. Badanie
histopatologiczne, 2. Wycinek przesyłamy do pracowni
mikrobiologicznej na podłożu transportowym.
Składniki komórkowe:
●
●
●
●
26
Diagnostyka zakażenia H. pylori
wici
helikalny kształt komórki
adhezyny
LPS
Badanie mikrobiologiczne – hodowla na podłożu Columbia, Brucella,
agar czekoladowy, warunki mikroaerofilne, hodowla 4-6 dni.
● Metody nieinwazyjne:
Czynniki wydzielane przez komórkę:
● ureaza: mocznik rozkładany przez ureazę o dużej aktywności
● cytotoksyna (liza komórek nabłonka)
● czynniki aktywujące neutrofile, monocyty (makrofagi oraz płytki
krwi)
● katalaza, proteaza, fosfolipaza (degradacja śluzu żołądkowego i
błony śluzowej)
Test ureazowy (CLO test) – ocena aktywności ureazy: wycinek
błony śluzowej umieszcza się w środowisku z zawartością mocznika,
ureaza bakteryjna rozkłada mocznik a uwolniony amoniak powoduje
zmianę koloru wskaźnika.
Test oddechowy – pacjent wypija mocznik znakowany węglem C13.
Serologia: test lateksowy, EIA – wykrywanie w przeciwciał anty-H.p.
PCR
27
Leczenie (H. pylori)
28
Zakażenia układu pokarmowego
u chorych na AIDS
Klasyczna terapia potrójna (14 dni):
1. tetracyklina
2. bizmut koloidalny
3. metronidazol
● Zakażenia przełyku: Candida albicans
Podstawowa terapia potrójna (7 dni):
1. omeprazol, pantoprazol, lansoprazol (inhibitory pompy
protonowej)
2. amoksycylina
3. Klarytromycyna
● Zakażenia błony śluzowej żołądka: CMV, rzadko
Helicobacter pylorii
● Zakażenia jelita cienkiego: Mycobacterium avium (prątek
ptasi), Cryptosporidium
lub zamiast jednego antybiotyku metronidazol
Oporność:
Rzadko: amoksycylina, tetracyklina, klarytromycyna.
Często: metronidazol. W Polsce 70% szczepów opornych.
● Zakażenie jelita grubego: najczęściej CMV, adenowirusy
29
Biegunki poantybiotykowe
● Clostridium difficile: 20-25% przypadków, w pierwszej
kolejności po leczeniu cefalosporynami, ampicyliną,
klindamycyną
● Clostridium perfingens: 5-10% przypadków,
szczególnie u osób starszych
● Staphylococcus aureus: szczepy wytwarzające
enterotoksynę A i leukotoksynę Luc E-LucD
● Klebsiella oxytoca: szczepy wytwarzające cytotoksynę
– ostre zapalenie okrężnicy z krwawą biegunką po
leczeniu penicyliną, ampicyliną
● Wielolekooporne Salmonella sp. (S. Newport – rzadkie
przypadki)
● Candida sp. (>105 cfu/ml)
30
Clostridium difficile
I Chorobotwórczość
● Biegunka poantybiotykowa,
● Zapalenie okrężnicy bez błon rzekomych
● Rzekomobłoniaste zapalenie okrężnicy
II Czynniki ryzyka rozwoju biegunki o etiologii C. difficile
Antybiotykoterapia, długa hospitalizacja, wiek >65 lat,
chirurgia jamy brzusznej, leki przeciwnowotworowe,
immunosupresja
III Leczenie: odstawienie antybiotyków, leczenie objawowe.
Antybiotykoterapia: metronidazol, wankomycyna.
Bioterapia: Lactobacillus , Saccharomyces boulardii,
cholestyramina, immunoterapia (IVIG)
5
05.12.2016
31
Wirusy powodujące gastroenteritis, hepatitis
● Biegunki niemowląt: często Rotavirus między 6 a 24
miesiącem, Adenovirus typ 40-41, rzadziej Adenovirus
inne serotypy, Norwalk-like virus, Coronavirus
● Biegunki dorosłych: często Norwalk-like virus,,rzadziej
Rotavirus, Coronavirus
● Hepatitis często: HAV, HBV, HCV, HDV, HEV, rzadziej
EBV, CMV
6