Dt Rachunek bieżący Ct
advertisement
Rachunkowość finansowa stanowi podsystem informacyjny przedsiębiorstwa. Jest to system ewidencji gospodarczej , który ujmuje w odpowiednich przekrojach, wyrażone wartościowo: majątek, źródła jego finansowania, stopień jego wykorzystanie, przebieg procesów gospodarczych i wynik działalności gospodarczej. Efekty procesu ewidencji prezentowane są w sprawozdawczości finansowej (bilans, rachunek zysków i strat i inne sprawozdania). Tradycyjnie wymienia się następujące części składowe rachunkowości: 1) księgowość – część ewidencyjna rachunkowości 2) rachunek kosztów – ewidencja, kalkulacja i analiza kosztów 3) sprawozdawczość finansowa 4) analiza finansowa- pozwala na interpretowanie prezentowanych danych liczbowych w sprawozdawczości finansowej. Najczęściej wykorzystywaną metodą w rachunkowości jest metoda bilansowa ( z łac. Podwójność). Zastosowanie tej metody przejawia się w ewidencji operacji gospodarczych na dwóch różnych kontach po przeciwstawnych stronach. Cechą charakterystyczną tej metody jest ciągłe poszukiwanie równowagi między stroną rzeczową i finansową. Najważniejszą częścią sprawozdawczości finansowej jest bilans. Bilans to wartościowe zestawienie majątku i źródeł jego finansowania podmiotu gospodarczego sporządzone na określony dzień w ściśle określonej przez normy prawnej formie. Przedstawiony jest on w formie tabeli. Skrócony schemat bilansu: Bilans przedsiębiorstwa „X” na 31.12.1999 Aktywa 1.majątek trwały 2.majątek obrotowy ∑ 1+2 Pasywa 1.kapitały własne 2.kapitały obce ∑ 1+2 A= =P Wartości bilansu nie można przedstawiać w wartościach naturalnych, nawet dla zagranicznych firm przestawia się go w polskich złotych. Bilans można sporządzić praktycznie na każdy dzień ale najczęściej sporządza się go na koniec miesiąca, kwartału, roku, a także w przypadkach przekształcenia, upadłości, przekwalifikowania itp. Układ bilansu wynika z ustawy o rachunkowości z dnia 29 IX 1994 opublikowanej u DU 121/94. Są to 3 wzory bilansów. Pierwszy dotyczy bilansu przedsiębiorstwa przemysłowego, drugi banków a trzeci ubezpieczycieli. Majątek trwały charakteryzuje się następującymi cechami: -posiada stosunkowo wysoką wartość -zużywa się stopniowo w toku procesu produkcyjnego przekazując swoja wartość wytwarzanym produktom lub procesom -wyrazem stopniowego zużywania się majątku trwałego są odpisy amortyzacyjne -okres użytkowania przekracza 1 rok -jego podgrupy to: rzeczowy majątek trwały i wartości niematerialne i prawne. Majątek obrotowy różni się od majątku trwałego tym że w stosunkowo krótkim czasie następuje zmiana jego postaci naturalnej (jakościowe przekształcenie w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej). Cechą charakterystyczną przedsiębiorstwa produkcyjnego jest to, że w strukturze zapasów stosunkowo dużo posiada surowców. Do majątku obrotowego zaliczamy zapasy, środki pieniężne i należności. Kapitał własny to cześć stała kapitału (kapitał podstawowy) i część zmienna. W zależności od formy podmiotu gospodarczego kapitały przybierają rożną postać. Umownie dzielimy kapitał na 2 części. Forma podmiotu gospodarczego Kapitał (fundusz) podstawowy Kapitały uzupełniające (finansowania) Spółka z.o.o. Kapitał udziałowy Zapasowy i rezerwowy Spółka akcyjna Kapitał akcyjny Zapasowy i rezerwowy Spółdzielnia Fundusz udziałowy Zasobowy Przedsiębiorstwo państwowe Fundusz założycielski Fundusz przedsiębiorstwa Kapitały obce wyrażają wielkość środków którymi dysponuje dany podmiot gospodarczy a które są własnością innych podmiotów gospodarczych. Podlegają one zwrotowi . do czasu zwrotu stanowią one zobowiązania. Wśród zobowiązań wyliczamy zobowiązania: -z tytułu dostaw, materiałów, usług (rozliczenia z kontrahentami) -kredyty bankowe -rozrachunki publicznoprawne -dla pracowników 9wynagrodzenia) kapitały podstawowe, inaczej założycielskie są rejestrowane w sądzie są one względnie stałe. Kapitały finansowania są tworzone najczęściej z zysków i pożądaną tendencją jest aby się one zwiększały. Wskaźnik zadłużenia= zobowiązania / kapitały własne Aktywa bilansu są pogrupowane według zbliżonej treści ekonomicznej, podobnie pasywa. Aktywa są pogrupowane według rosnącej płynności tj. możliwości spieniężenia składników majątkowych podmiotu gospodarczego. Pasywa są uporządkowane wg rosnącego stopnia wymagalności tj. pilności ich zwrotu. Operacje gospodarcze, konta i ich wykorzystanie w rachunku. Każdy podmiot prowadzi działalność gospodarczą na którą składają się różne operacje. Operacje gospodarcze to te zdarzenia, które powodują wartościowe zmiany w składnikach majątkowych podmiotu gospodarczego i źródłach jego finansowania. Np. jeżeli jesteśmy kredytobiorcami to samo złożenie wniosku nie jest operacją gospodarczą jest nią natomiast faktyczne zaciągnięcie kredytu. Konto księgowe jest to podstawowe urządzenie służące do rejestracji operacji gosp. a więc do wszelkich zmian kapitałowych i majątkowych. Schemat teowy konta: Nazwa konta Debet (winien) Dt (Wn) Kredyt Ct (Ma) Szczególne cechy konta: -każde konto ma swoją nazwę -ma dwie kolumny służące do ewidencji zmian -w wyniku ewidencji operacji gospodarczych każde konto wykazuje obroty -w dowolnym czasie istnieje możliwość ustalenia stanu konta Otwarcie konta polega na wpisaniu na podstawie bilansu salda początkowego posiadanego majątku lub źródeł jego finansowania na odpowiednią stronę konta. Saldo początkowe aktywów wpisuje się na lewej stronie konta, pasywów na prawej. Ogólne zasady ewidencji na kontach bilansowych przedstawiają schematy: Konta aktywów (aktywne) Dt Ct Saldo początkowe Zwiększenia Zmniejszenia konta pasywów (pasywne) Dt Ct Saldo początkowe Zmniejszenia Zwiększenia Innym rodzajem kont są konta procesowe (wynikowe). Wyróżniamy konta wynikowe –kosztów, -dochodów, -strat i zysków nadzwyczajnych. Na podstawie informacji pochodzących z tych kont sporządzany jest rachunek zysków i strat. Wynik finansowy to zysk lub strata. Jeśli więcej jest kosztów niż przychodów to mamy stratę. Dt Wynik finansowy Dt Koszty Ct Poniesione koszty Zmniejszenia kosztów Przeniesienie kosztów na wynik finansowy Dt Straty nadzwyczajne Ct Poniesione straty Zmniejszenia strat Przeksięgowanie strat na wynik finansowy Ct Dt Przychody Ct Zmniejszenie przychodów Uzyskane przychody Przeniesienie przychodów na wynik finansowy Dt Zyski nadzwyczajne Ct Zmniejszenia zysków nadzw. Osiągnięte zyski nadzw. Przeniesienie zysków nadzw. na wynik finansowy Koszty i przychody są związane z normalną działalnością jednostki gospodarczej. Do kosztów zalicza się celowe zużycie środków materialnych, usług obcych, wypłacone wynagrodzenie pracownicze, podatki i opłaty. Przychody są realizowane ze sprzedaży towarów, produktów i usług. Straty i zyski nadzwyczajne są związane z niepowtarzalnymi i losowymi zdarzeniami zaistniałymi w podmiocie gospodarczym – np. kradzież, pożar, ugoda. Pomiędzy kontami występuje ścisły związek. Powiązanie to nazywamy korespondencją kont. Np. jeśli pobieramy pieniądze z rachunku do kasy, kontami korespondującymi będą kasa i rachunek. W śród kont wymieniamy także konta syntetyczne i analityczne. Syntetyczne odzwierciedlają ogólne dane o sytuacji majątkowej i finansowej oraz o wynikach działalności gospodarczej jednostki. Konta analityczne to urządzenia księgowe służące do szczegółowej ewidencji danych podlegających na kontach syntetycznych. Rozbudowy analitycznej wymagają konta: rozrachunków, środków trwałych, kapitałów. Kontem syntetycznym generalnie będzie konto przychodów np. operacyjne, finansowe, zyski nadzwyczajne. Innym kryterium klasyfikacyjnym jest podział kont na -rozliczeniowe i -rozrachunkowe. Rozrachunkowe dotyczą zobowiązań np. z budżetem, kontrahentami. Rozliczeniowe natomiast są kontami przejściowymi między określonymi kontami. Wyróżniamy także konta korygujące np. „umorzenie środków” trwałych jest kontem korygującym konto „środki trwałe” i pozwala określić nam środki netto. Korekta (storno) Sposobem poprawiania błędnych zapisów na koncie jest storno. Storno dokonywane jest jako storno czarne lub czerwone. Np. podjęto gotówkę z banku do kasy w wysokości 100zł i gotówkę tą zaewidencjonowano, zapis jednak jest błędny. 1) za pomocą storna czarnego korygujemy: Dt Rachunek bankowy Ct Dt Kasa Ct 1) 100 100 (1a 100 (1b 1a) 100 1b) 100 100 (1 1) błędny zapis 1a) storno błędnego zapisu 1b) zapis prawidłowy 2) za pomocą storna czerwonego korygujemy: Dt 1) 1a) Rachunek bankowy 100 100 100 lub Ct (1b 100 100 lub 100 Dt Kasa Ct 1b) 100 100 (1 100 lub (1a 100 oznacza minus Storno czerwone zapewnia przejrzystość zapisów i nie zawyża obrotów. W szczególności jest stosowane do korygowania ewidencji sprzedaży gdy jest ona prowadzona na jednym koncie. Zasady i metody rachunkowości. Podstawowe reguły postępowania w rachunkowości obejmujące zasadnicze koncepcje, konwencje i procedury zostały określone jako reguły rachunkowości. - Zasada memoriałowa wg której przychody uważa się za osiągnięte w momencie ich wystąpienia a nie wpływu kasowego. Zgodnie z tą zasadą należy w księgach rachunkowych ująć wszystkie osiągnięte i przypadające na rzecz jednostki gospodarczej przychody i obciążające ją koszty. - Zasada współmierności- koszty odnoszące się do danych przychodów zaliczane są do tego samego okresu sprawozdawczego, w ewidencji wydziela się koszty i przychody przyszłych okresów. - Zasada kontynuacji działania- zakłada że jednostka w najbliższej przyszłości nie ulega likwidacji lub też nie nastąpi istotne zmniejszenie działalności gospodarczej. Konsekwencją tej zasady jest odmienny sposób wyceny majątku jednostki, która kontynuuje działalność od wyceny majątku firmy która wkrótce zaprzestanie prowadzić działalność. - Zasada ciągłości- oznacza stosowanie w kolejnych latach jednakowych zasad: grupowania operacji gospodarczych, wyceny aktywów. Bilans zamknięcia roku poprzedniego staje się bilansem otwarcia roku bieżącego. - Zasada ostrożnej wyceny- przy ustalaniu wartości majątku, przychodu, kosztów, zobowiązań, należy przyjmować realną wartość na dzień wyceny np. środki trwałe wykazuje się po uwzględnieniu umorzenia, papiery wartościowe zmniejsza się o trwałą stratę ich wartości na skutek zmian ich kursów na giełdzie. 4 typy gospodarczych operacji bilansowych: 1) jeden składnik zwiększa się o daną wartość a drugi zmniejsza o tę samą wartość, po stronie pasywów nic się nie dzieje, suma bilansowa pozostaje bez zmian ∑A=A1 + (A2+Q) +(A3 –Q) +...+A n ∑A =∑P 2) zmiana następuje tylko po stronie pasywów, jeden składnik się zwiększa a drugi zmniejsza o tę samą wartość , suma bilansowa pozostaje bez zmian ∑A=P1 + (P2+Q) +(P3 –Q) +...+P n ∑A =∑P 3) jeden składnik pasywów rośnie o taką samą kwotę o jaką rośnie jeden składnik pasywów, suma bilansowa wzrasta o daną wartość Q A1 + (A2+Q) ... +A n = P1 + (P2+Q)+...+P n ∑A+Q =∑P+Q 4) jeden składnik aktywów zmniejsza się o wartość Q i jeden składnik pasywów zmniejsza się o tę samą wartość, suma bilansowa maleje o wartość Q A1 + (A2-Q) ... +A n = P1 + (P2-Q)+...+P n ∑A-Q =∑P-Q Środki pieniężne to najbardziej płynne środki bilansu. Każda jednostka gospodarcza posiada niezbędne zasoby gotówkowe. Jeśli firma jest nowa to sam właściciel wyposaża ją w środki, potem już pochodzą one z działalności np. sprzedaży. Zapasy zamieniają się w środki pieniężne. Do środków pieniężnych są zaliczane; środki pieniężne w kasie w walucie krajowej i zagranicznej – w skrócie „kasa”, środki pieniężne zgromadzone na rachunkach bankowych (rachunek bieżący, rachunki lokat terminowych, rachunki inwestycyjne w biurze maklerskim), inne środki pieniężne (obce weksle i obce czeki tzn. przyjęte przez firmę w wyniku rozliczeń). Środki pieniężne mają wpływ na płynność i wypłacalność każdej jednostki gospodarczej. Obrót środkami pieniężnymi odbywa się w formie bezgotówkowej i gotówkowej. Obrót gotówkowy realizowany jest za pośrednictwem kasy, w której występują znaki pieniężne w walucie krajowej i zagranicznej, jak również substytuty znaków pieniężnych (czeki gotówkowe). Maksymalny zapas gotówki w kasie ustala kierownik jednostki organizacyjnej uwzględniając posiadane warunki zabezpieczenia gotówki jak również wielkość obrotu gotówkowego i możliwości bezpiecznego transportowania gotówki z i do banku. W naszej gospodarce obrót gotówkowy zmniejsza się na rzecz obrotu bezgotówkowego. Osobą materialnie odpowiedzialną za pobraną gotówkę jest kasjer. Wszelkie operacje finansowe, każdy przychód gotówki do kasy powinien być potwierdzony dokumentem „kasa przyjmie” KP. Także kasjer gdy przywozi pieniądze z banku musi wystawić dokument KP. Kasjer może dokonać wypłaty gotówki na podstawie: -faktury VAT , -rachunku uproszczonego, -listy płac, wniosku o zaliczkę. Jeśli brak tych dokumentów źródłowych to dopuszczalny jest dokument zastępczy „kasa wypłaci” KW. Wówczas gdy kasjer odprowadza gotówkę do banku dowodem tego jest bankowy dowód wpłaty. Na koniec każdego dnia operacyjnego kasjer sporządza raport kasowy w którym podaje saldo początkowe kasy, przychody, rozchody z kasy a także saldo końcowe. Saldo końcowe dzisiaj staje się saldem początkowym jutro. Ewidencja gotówki w kasie prowadzona jest na koncie środki pieniężne w kasie (kasa). Stan początkowy oraz wpłaty gotówki są księgowane po stronie debetowej a wydatki po stronie kredytowej. Po stronie debetowej zawsze musi być więcej obrotów niż po stronie kredytowej. Dt Kasa Sp Wpłaty Ct Dt Kasa Sp wypłaty Ct 50 100 120 150 --150 120 30 Sk -przechodzi do bilansu jako środki 150 pieniężne w kasie Konto kasa ma konto zawsze debetowe informujące nas o stanie gotówki w kasie. Konto kasa koresponduje z następującymi kontami: Dt Kasa Ct Dt R-k bankowy Ct Dt 1a Dt Pozostałe rozrach. z pracow. Ct Dt Inne środki pien. Dt Dt Dt 1b 2b 1c 2c Ct Sprzedaż R-k bankowy Ct 2b Dt Ct Pozostałe rozrach. z pracow. Ct Rozrach. z dostawcami Ct Dt Rozrach. publ- prawne 1d 2d 1e 2e Przychody przyszłych okresów Ct Dt 1) a) b) c) d) e) Wpływy gotówki do kasy podjęcie gotówki z banku na podstawie czeku gotówkowego wpłata rozliczonej zaliczki zdyskontowanie weksla obcego – kwota otrzymana wpływy z tytułu sprzedaży gotówkowej zaliczka na poczet przyszłych dostaw 2) a) b) c) d) Wypłaty gotówki z kasy odprowadzenie gotówki do banku wypłata zaliczki pracownikom uregulowanie zobowiązania względem kontrahenta uregulowanie zobowiązań wobec budżetu Ct Rozrach. z tytułu wynagrodz. Ct Niedobory, nadwyżki kasowe. Przynajmniej raz w roku zgodnie z prawem powinna być przeprowadzona inwentaryzacja kasy i szczegółowe przeliczenie gotówki. Ujawnione w wyniku inwentaryzacji niedobory lub nadwyżki kasowe są ujmowane na kontach „ rozliczenia niedoborów i szkód’ względnie ‘rozliczenia nadwyżek”. Dt Dt Rozliczenie nadwyżki Kasa Ct Ct Dt 1a Rozliczenia niedoborów i szkód Ct 1b Operacja (1a) to ujawnienie nadwyżki kasowej, wystawiamy wtedy dokument KP. Operacja (1b) to stwierdzenie niedoboru kasowego, wystawiamy dokument KW. Ewidencja zagranicznych środków pieniężnych. Środki pieniężne w walucie obcej wykazuje się w księgach rachunkowych wg wartości nominalnej przeliczonej na wartość złotową po kursie zakupu lub sprzedaży danej waluty. Środki pieniężne w zagranicznej walicie ewidencjuje się na koncie dwuwalutowym. Dt Kasa DEM Ct Dt Kasa PLN Ct Dt Pozost. koszty finans. Ct Dt Przychody finans. Ct 1) 1000 1) 2.395 100 (3 3) 100 5 (2 2) 5 różnice kursowe 1)dzień zakupu 1DEM=2,395 2)na dzień bilansowy 1DEM= 2,400 3)na dzień bilansowy 1DEM=2,300 Jeżeli waluta wzrośnie lub spadnie to na koniec miesiąca należy urealnić wartość. Obrót bezgotówkowy Formy rozliczeń bezgotówkowych: -polecenie przelewu -czeki rozrachunkowe -akredytywa Polecenie przelewu to najczęściej stosowana forma rozliczeń między kontrahentami. Wystawca przelewu zleca swemu bankowi by obciążył jego konto określoną sumą i przekazał ją do banku wierzyciela. Czek rozrachunkowy jest również dyspozycją dla banku przelania wymienionej kwoty przelewu z konta wystawcy na konto wierzyciela. Otrzymany czek od dłużnika wierzyciel przekazuje do swojego banku, który to uznaje rachunek wierzyciela zwykle po 2,3 dniach. W tym przypadku wierzyciel składa czek. Akredytywa- polega na wydzieleniu na wniosek dłużnika określonej kwoty na odrębnym rachunku bankowym. Obrót bezgotówkowy dokonywany jest za pośrednictwem rachunku bankowego. Ewidencję środków pieniężnych w banku prowadzi się na koncie rachunek bieżący. Stan początkowy oraz wpływy księguje się po stronie winien, wypłaty środków pieniężnych po stronie Ma. W przypadku posiadania kilku rachunków bieżących należy prowadzić ewidencję analityczną na poszczególne rachunki. Ewidencja Powiązania księgowe konta rachunek bieżący: Dt Rachunek bieżący Dt Kasa Ct Dt 1a Dt 1b Rozrachunki z dostawcami Ct 2b Dt Inne środki pieniężne Ct Dt Rozrachunki publiczno -prawne 1c 2c 1d 2d 1e 2e Rozrachunki z odbiorcami Ct Dt Przychody finansowe Ct 2a Dt Kredyt bankowy Ct Dt Kasa Ct Dt Koszty finansowe Dt Ct Ct Ct Zobowiązania wekslowe Ct Dt Kredyty bankowe Ct 2f 1-wpływy na rachunek bieżący a- wpłata (odprowadzenie) gotówki do banku b- otrzymany kredyt bankowy c- realizacja weksla (czeku) obcego d- wpływa należności od odbiorców e- uzyskane odsetki od środków na rachunku, otrzymane dywidendy i przychody ze sprzedaży papierów wartościowych 2-wydatki z rachunku bieżącego a- podjęcie gotówki z banku na podstawie czeku b- zobowiązania z tytułu dostaw cdef- przelew podatków, składek na rzecz ZUS zapłacone odsetki od kredytu bankowego zapłata weksla własnego spłata zaciągniętego kredytu bankowego Konto rachunek bieżący może wykazywać 2 salda: -jeżeli podmiot gospodarczy posiada środki -gdy jednostka gospodarcza korzysta z kredytu bankowego w rachunku bieżącym Operacje przeprowadzane za pośrednictwem rachunku bankowego są udokumentowane następującymi dokumentami: -bankowym dowodem wpłaty -czekiem gotówkowym -czekami rozrachunkowymi -notami bankowymi -poleceniami przelewu (gdy firma dokonuje zapłaty) Stwierdzone błędy na rachunku bankowym umieszczane są na koncie pozostałe rozrachunki do czasu wyjaśnienia z bankiem. Specyficznym rodzajem obrotu bezgotówkowego jest obrót wekslowy. Weksel to bezwarunkowe zobowiązanie do zapłaty (uregulowania) sumy wekslowej w określonym miejscu i czasie. Bezwarunkowy charakter weksla polega na tym, że każda osoba umieszczona na wekslu jest dłużnikiem, wystarczy jedynie jej podpis. Wyróżniamy weksle: a) własne (proste lub weksle sola). Występują tutaj 2 osoby; wystawca weksla i remitent, czyli osoba na rzecz której ma być dokonana zapłata. b) Obce (trasowane) . Występują przynajmniej 3 osoby (podmioty gospodarcze): wystawca weksla zwany trasantem, trasat czyli osoba która ma dokonać zapłaty- zsy7kle jest nim bank ale niekoniecznie i osoba trzecia- remitent, osoba otrzymująca sumę wekslową. Remitent może zachować weksel do terminu jego wykupu a może wcześniej, przed terminem płatności zamienić go na gotówkę oddając weksel do dyskonta w banku. Bank wypłaca posiadaczowi weksla należność niższą od sumy wekslowej o pobrane dyskonto (odsetki) za okres złożenia weksla do banku do czasu jego płatności. Dyskonto zapłacone księgujemy zawsze w kosztach finansowych a otrzymane w przychodach finansowych. Typowe powiązania księgowe: Dt Inne środki pieniężne Dt X Rozrachunki z odbiorcami Ct 7500 Ct Dt 1a,b 2a,b Dt Pozostałe przychody finansowe Ct Rachunek bieżący 3800 Ct Dt Pozostałe koszty finansowe Ct b b 500 200 2c Pozostałe rozrachunki z dostawcami 1000 Pozostałe koszty operacyjne 2d 2000 1-przyjęcie weksla obcego o wartości nominalnej 8000 a- wartość należności od odbiorcy 7500 b- otrzymane dyskonto 2-zdyskontowanie weksli obcych o wartości nominalnej 4000 a- kwota uzyskana b- zapłacone dyskonto c- uregulowanie zobowiązania wekslem obcym o wartości nominalnej 1000 d- spisanie weksli nieściągalnych lub przedawnionych Sprzedaż może być realizowana pod względem finansowym poprzez: - gotówka (która wpłynie do kasy) - czek rozrachunkowy (księgujemy na Inne środki pieniężne) - należności (wpływają przelewem na rachunek bankowy) - weksel obcy (inne środki pieniężne) Weksle są wystawiane zwykle z terminem płatności 3 miesiące. Weksle przekazane innemu podmiotowi gospodarczemu są w drodze indosu ewidencjonowane na koncie pozabilansowym , które służy do ewidencji naszych zobowiązań abyśmy nie zapomnieli że mamy za ten weksel zapłacić. Konto to nazywa się zobowiązania z tytułu weksli. Po stronie Ma ewidencjuje się wartość oddanych weksli do dyskonta lub indosowanych. Biorąc pod uwagę czas papiery wartościowe dzielimy na krótko i długoterminowe. Podstawowym wyróżnikiem określającym do której grupy należy je zaewidencjonować jest ich przeznaczenie a więc określenie czy mają charakter handlowy czy są zakupywane z zamiarem przejęcia kontroli nad drugim podmiotem gosp. Zwykle w tym drugim przypadku zaliczamy je do długoterminowych. Do krótkoterminowych zaliczamy: obligacje, bony skarbowe, akcje. Obligacje są papierami wartościowymi o charakterze dłużnym tzn. że jeżeli mamy określić ich miejsce w bilansie to firma emitująca obligacje umieszcza je po stronie pasywów w zobowiązaniach. Obligacja jest to papier wartościowy w którym emitent potwierdza zaciągnięcie określonej kwoty pożyczki i zobowiązuje się do jej zwrotu właścicielowi obligacji w określonym z góry terminie wraz z należnymi odsetkami. Obligacje mogą być jednoroczne, dwu lub trzy letnie. Obligacje 1-roczne są indeksowane stopą inflacji, natomiast w tych dłuższych odsetki są wypłacane co 3 miesiące. Akcja jest papierem wartościowym stwierdzającym bezwarunkowe uczestnictwo jej właściciela w kapitale spółki. Uprawnia do udziału w zyskach w formie dywidendy oraz do majątku spółki w razie jej likwidacji. Każda akcja posiada 3 ceny: -wartość nominalna , określona w świadectwie depozytowym lub też występuje na akcji w przypadku akcji imiennych -cenę emisyjną, cena oferowana nabywcom akcji -cenę bieżącą (rynkową), cena ukształtowana pod wpływem popytu i podaży na giełdzie. Bony skarbowe, stanowią instrument umożliwiający zaciągnięcie przez Skarb Państwa krótkoterminowego kredytu na finansowanie długu publicznego. To poprzez nie Skarb Państwa zaciąga od społeczeństwa, firm kredyt na sfinansowanie deficytu publicznego. Termin ich wykupu określony jest w tygodniach. Sprzedaż dokonywana jest z dyskontem w formie przetargów bądź sprzedaży aukcyjnej. W sprzedaży pośredniczy NBP. Nabywamy je także w obrocie maklerskim. Dt Krótkoterminowe papiery wartościowe Dt Pozostałe rozrachunki Ct 5000 Dt Środki pieniężne Ct 6000 Ct Dt Koszty finansowe Ct 1a 2a 3000 Dt Rachunek bankowy Ct 3800 1b Pozostałe przychody finansowe 2b 3800 moment zainkasowania należności w cenie sprzedaży 1a- zakup bonów skarbowych, obligacji, akcji na subskrypcje (zapisy) według ceny nabycia 5000 1b- gotówkowy zakup lub na podstawie polecenia przelewu według ceny nabycia 6000 2a- sprzedaż krótkoterminowych papierów wartościowych w cenie nabycia 3000 2b- sprzedaż krótkoterminowych papierów wartościowych według ceny sprzedaży 3800 Rozrachunki Między poszczególnymi podmiotami gospodarczymi ciągle zawierane są umowy. Moment zakupu nie zawsze pokrywa się z momentem zapłaty i stąd powstają należności i zobowiązania. Należności- powstają w związku ze sprzedażą dóbr i usług i poprzedzają wpływ środków do kasy bądź na rachunek bieżący. Zobowiązania- wynikają z zawartych umów zakupu składników majątkowych i poprzedzają zwykle wydatek środków pieniężnych z kasy bądź rachunku bieżącego. Ogół zobowiązań i należności wraz z przebiegiem ich rozliczeń nazywamy rozrachunkami. Podział rozrachunków uwzględniający kryterium podmiotowe: I Rozrachunki z odbiorcami II rozrachunki z dostawcami III rozrachunki publiczno- prawne IV rozrachunki z pracownikami V pozostałe rozrachunki VI rozrachunki wykazywane w ewidencji pozabilansowej W rachunkowości może być prowadzone wspólne konto dla rozliczeń z dostawcami i odbiorcami. Takim samym kontem aktywno pasywnym jest konto zakupy. Jeżeli podzielimy to konto na dwa oddzielne to mówimy wtedy o podzielności pionowej konta. Podzielność pozioma natomiast na np. podzielenie konta rozrachunki z odbiorcami na rozrachunki z odbiorcami krajowymi i rozrachunki z odbiorcami zagranicznymi. Podzielność ta polega głównie na tworzeniu kont analitycznych. Na kontach sprzedaży ewidencjonujemy wartości netto, czyli bez podatku. Dt Rozrachunki z odbiorcami krajowymi Ct Dt Sprzedaż produktów Ct 1500 Ct Dt 2 Weksle obce Dt VAT (22%) 6 440 220 Ct 5 1000 1000 Ct 4 2000 Dt Sprzedaż towarów R-k bieżący Dt 1 400 Dt Ct Pozostałe koszty operacyjne Ct 300 1- wystawienie faktury dla odbiorcy krajowego za sprzedane produkty, wartość 2000 2- wystawienie faktury za sprzedane towary, wartość 1000 3- VAT należny od sprzedaży z operacji 1 i2 obliczony według stawki 22% 4- Zapłata należności przelewem, kwota 1500 5- Przyjęcie weksla obcego na pokrycie należności, kwota 400 6- Odpisanie należności przedawnionych i nieściągalnych Rozrachunki z dostawcami powstają w związku z zakupami składników majątkowych. Konto to ma charakter pasywny. Dt Rozrachunki z dostawcami Dt R-k bieżący Ct 2 1ab 2000 Ct Dt Rozliczenie zakupu 4000 Dt Zobowiązania wekslowe Ct Dt 3 1000 Dt Weksle obce Ct VAT naliczony Ct b 880 Ct 4 500 Dt Pozostałe przychody operacyjne Ct 5 60 1- zaakceptowanie faktury od dostawcy, łącznie z podatkiem VAT, wartość 4880 w tym podatek 880 2- zapłata zobowiązania 3- wystawienie weksla własnego na pokrycie zobowiązań, wartość 1000 4- przekazanie weksla obcego na pokrycie zobowiązań, wartość 500 5- odpisanie operacji przedawnionych, wartość 60 Ewidencję zaliczek na poczet przyszłych dostaw wykazuje się w bilansie w ramach tych składników których dotyczą, np. zaliczki na zakup oprogramowania będą wykazane w zaliczkach na poczet wartości niematerialno- prawnych. Rozrachunki publiczno –prawne obejmują rozliczenia z tytułu: podatków, ubezpieczeń społecznych, ubezpieczeń majątkowych, opłat skarbowych i ceł. W małym przedsiębiorstwie istnieje tylko jedno konto rozliczenia publiczno –prawne; natomiast w przedsiębiorstwie średniej wielkości w ramach podzielności poziomej konta rozrachunki publ.- prawne można wyróżnić 3 konta: 1) rozrachunki z budżetami 2) rozrachunki z ZUS 3) pozostałe rozrachunki publiczno- prawne Ad 1 Zakres rozrachunków z budżetem obejmuje rozliczenia z tytułu: - podatków i opłat obciążających koszty działalności podmiotu gospodarczego (np. podatek od gruntów, nieruchomości, środków transportu, opłaty skarbowe) - podatki obciążające przychody ze sprzedaży (VAT, podatek akcyzowy) - podatki obciążające wynik finansowy brutto (podatek osobowy od osób prawnych, dywidenda płacona przez przedsiębiorstwa państwowe) - podatki zwiększające wartość zakupionych materiałów z importu (np. cło) Istotny tytuł rozliczeń z budżetem stanowi podatek od towarów i sług ( w skrócie VAT) wprowadzony ustawą od 1 lipca 1993. Podmiotem opodatkowania jest sprzedaż produktów zaliczonych do towarów, sprzedaż usług, import usług a także inne czynności np. przekazanie składników majątkowych w darowiźnie, przekazanie towarów na potrzeby osobiste pracowników czy akcjonariuszy, zamiana towarów np. przejęcie towarów przez bank, przekazanie towarów na cele reprezentacji i reklamy. Towarami w rozumieniu ustawy są różne postacie energii (cieplna, gazowa, elektryczna), budynki, budowle. Podatek ten pobierany jest we wszystkich ogniwach podmioty gospodarczego. Do ustalenia podatków prowadzi się ewidencję analityczną w formie rejestrów zakupu i sprzedaży. Dane w rejestrach są ujmowane wg stawek podatkowych: 0%, 2%, 7% i 22%. Są pewne grupy usług zwolnione z opodatkowania np. wszelkie usługi komunalne jak wywóz śmieci, usługi pogrzebowe, usługi na rzecz rolnictwa. Jeżeli firma ma rzecz zwolniona z opodatkowania to nie ma możliwości odliczenia podatku naliczonego przy zakupach. Jednak od eksportu towarów przy którym jest stawka 0% można odliczyć podatek naliczony. Stawka 2% stosowana jest głównie na leki; 7% na usługi prawnicze i notarialne i 22% naliczana na większości usług. Sposób rozliczenia podatku VAT z urzędem skarbowym: Dt Rozliczenie z urzędem skarbowym z tytułu podatku VAT Ct Dt Dt VAT naliczony Ct 1a) 1000 1b) 100 1c) 200 VAT należny Ct 1500 (2a 500 (2b 3 4 1300 2000 1 a, b, c – ewidencja VAT-u naliczona w fakturach zakupu ( na podstawie rejestrów zakupu) 2- ewidencja podatku należnego na podstawie wystawionych faktur sprzedaży ( rejestr sprzedaży) 3- przeniesienie podatku naliczonego w danym miesiącu na konto rozrachunkowe 4- przeniesienie należnego podatku za dany miesiąc Na koniec miesiąca salda kont VAT naliczony i VAT należny muszą być zerowe. Rozliczenia z tytułu podatku VAT ustala się na podstawie konta Rozliczenie z urzędem skarbowym z tytułu podatku VAT. Każde konto rozliczeniowe wskazuje nam na dalszy tok postępowania. Ad 2 Rozrachunki z ZUS są skutkiem pozapłacowych kosztów pracy jak np. koszty ubezpieczeń społecznych. Ubezpieczenia te mają charakter obowiązkowy. Pracodawca przekazuje do ZUS składki ok. 22%. Odprowadzane składki na ubezpieczenie społeczne odprowadzane są w ciężar kosztów świadczenia na rzecz pracowników. W przypadku nie zapłacenia składek ZUS upoważniony jest do prowadzenia egzekucji. ZUS finansuje następujące świadczenia społeczne: -świadczenia emerytalno- rentowe ( przy udziale państwa) -zasiłki macierzyńskie, opiekuńcze, pielęgnacyjne -świadczenia rehabilitacyjne Inne składniki kosztów obciążające pracodawcę w związku z zatrudnieniem pracowników: -składki na rzecz funduszu pracy -odpisy na rzecz PFRON Ad 3 Rozliczenia z tytułu ubezpieczeń majątkowych i zobowiązania wobec urzędu celnego zaliczane są do pozostałych rozrachunków publiczno- prawnych. Składki na ubezpieczenia społeczne są kosztem dla pracodawcy. Podlegają one naliczeniu i odprowadzeniu w określonych terminach to jest trzeciego, ósmego i piętnastego dnia każdego miesiąca. Z dniem 1 stycznia br. Został wprowadzony specjalny formularz na przekazywanie składek. W zreformowanym systemie ubezpieczeniowym pracodawca opłaca następujące składki: na ubezpieczenie emerytalne 9,76%; ubezpieczenie rentowe 6,5%; wypadkowe 2,03%. Razem 18,29% od płacy ubruttowionej. Innym elementem składowym kosztów pracy rozliczanym w ramach rozliczeń publiczno- prawnych z ZUS są narzuty z tytułu wynagrodzenia, obejmujące odpisy na fundusz pracy w wysokości 3%. Fundusz Pracy (FP) jest instytucją finansującą bezrobocie poprzez zbieranie składek od wszystkich podmiotów gospodarczych. Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych (FGŚP); składka 0,08%. Zapewnia wypłaty pracownikom w razie bankructwa przedsiębiorstwa; jest on scentralizowany. Wszystkie wyżej wymienione składki stanowią element kosztów działalności gospodarczej i są księgowane w ciężar konta kosztów rodzajowych na koncie „świadczenia na rzecz pracowników”. We wzajemnych stosunkach pomiędzy podmiotem gospodarczym a ZUS określono, że przedmiotem rozliczeń na koniec miesięcznego okresu są: -wypłacone pracownikom w imieniu ZUS kwoty przysługiwanych świadczeń z tytułu zasiłków macierzyńskich, pielęgnacyjnych, opiekuńczych , wychowawczych a także należne ZUS-owi składki na ubezpieczenia społeczne. Zobowiązania powstają wtedy gdy naliczymy wszystkie świadczenia wobec pracowników. Przebieg rozliczeń z ZUS ilustruje schemat: Rozrachunki publiczno- prawne – ZUS Koszty rodzajowe Kasa Świadczenia na rzecz pracodawcy 500 3 1 1829 R-k bieżący 1637 2 4i5 308 Założono, że wynagrodzenie miesięczne brutto wynosi 10000zł. 1- naliczenie składek na ubezpieczenie społeczne obciążających koszty działalności podmiotu gospodarczego 10000 * 18,29% 2- naliczenie składki na FP i FGŚP obciążających koszty działalności podmiotu gospodarczego 10000* 3,08% 3- obciążenie ZUS za wypłacone pracownikom zasiłki i inne świadczenia, kwota 500 4- przelew do ZUS różnicy pomiędzy naliczonymi składkami a wypłaconymi zasiłkami i innymi świadczeniami; kwota 1329zł 5- przekazanie składek na FP i FGŚP, kwota 308zł Trzecią grupą rozrachunków są rozrachunki z pracownikami: Mogą one dotyczyć dwóch dziedzin: -rozrachunki z tytułu wynagrodzeń za pracę -rozrachunki z pozostałych tytułów. Wynagrodzenie spełnia jednocześnie i funkcję dochodową i kosztową. Dochodową gdyż jest źródłem przychodów dla pracowników. Kosztową gdyż jest częścią składową kosztów dla pracodawców. Umowy o pracę o charakterze kosztowym to umowy wymienione przede wszystkim w Kodeksie Pracy tzn. umowa o pracę na czas określony, nieokreślony, próbny, ; a także określone w Kodeksie Cywilnym umowa o dzieło czy umowa zlecenia. Podstawowym dokumentem odzwierciedlającym zobowiązanie pracodawcy wobec pracowników z tytułu wynagrodzeń jest lista płac. W liście płac wykazuje się wynagrodzenie brutto w przekroju każdego pracownika oraz potrącenia, które mogą mieć charakter -obligatoryjny, a więc składki na ubezpieczenie emerytalne, rentowe i chorobowe. Na ubezpieczenia emerytalne i rentowe pracodawca i pracownik płaci po tyle samo, na za wypadkowe płaci pracodawca, a na chorobowe pracownik. Charakter obligatoryjny ma podatek dochodowy od osób fizycznych (PDOF) a także egzekucje, zajęcie wynagrodzenia pracownika przez komornika lub ZUS. -dobrowolny charakter mają potrącenia na które pracownik wyraził zgodę na piśmie np. składki na rzecz związków zawodowych, pracowniczej kasy zapomogowo- pożyczkowej PZKP, ubezpieczenia zbiorowe a także spłaty zaciągniętych kredytów. Księgowe ujęcie listy płac przedstawia schemat: Rozrachunki z tytułu wynagrodzeń Rozrachunki publ.- prawne- ZUS 3742 2a 1219 Koszy rodzajowe Wynagrodzenia 2b 1 20000 Rozr. publ.-prawne – Urząd skarbowy 3075 2c Pozostałe rozrachunki 1800 3a,b,c Kasa 9169 4 1- zaksięgowanie listy płac wykazującej wynagrodzenie brutto 20000 2- potrącenia obligatoryjne: a) składki na ubezpieczenie emerytalne 9,76%, rentowe 6,5% i chorobowe 2,45%, razem18,71%; 20000*18,71% b) składka na ubezpieczenie zdrowotne, 7,5%*16258 =1219 20000-3742 =16258 c) zaliczka na podatek dochodowy od osób fizycznych aby ustalić dochód należy wziąć wynagrodzenie brutto = 20000; odjąć od tego składki na ubezpieczenie społeczne 3742 i koszty uzyskania przychodu 74,06 a następnie pomnożyć przez odpowiednią stawkę podatku np. 19% 20000-3742 –74,06 = 16184 16184*19% =13109 3- potrącenie dobrowolne suma 1800 a) składki na rzecz Związków Zawodowych 500 b) składki na rzecz PKZP 1000 d) składki na rzecz PZU- ubezpieczenia dobrowolne 300 4- wypłata wynagrodzeń suma 9169 Ćwiczenie do powyższego: ustalić stan zobowiązań wobec pracowników, saldo końcowe zobowiązań wobec pracowników. W podmiocie gospodarczym występuje także wynagrodzenie nie mające charakteru kosztowego np. wynagrodzenia wypłacane z zysku (nagrody z zysku, dywidendy). Drugą podgrupą rozrachunków z pracownikami są pozostałe rozrachunki z pracownikami. Obejmują one: 1) zaliczki pobierane przez pracowników na delegacje służbowe, zaliczki na drobne zakupy administracyjno- biurowe 2) należności od pracowników z tytułu niedoborów i szkód w składnikach majątkowych podmiotu gospodarczego. Powyższe tytułu obciążają konto pozostałe rozrachunki z pracownikami, są one księgowane po stronie Wn. Natomiast uznanie tego konta ma miejsce w przypadku rozliczenia pobranych zaliczek, opłacenia przez p5racowników drobnych zakupów i świadczeń wykonanych przez kontrahentów. W związku z powyższym saldo to może mieć dwustronne saldo, debetowe i kredytowe. Ostatnia grupa rozrachunków to pozostałe rozrachunki; zaliczamy do nich: 1) rozrachunki z udziałowcami i akcjonariuszami obejmujące dwa konta, jedno to należne wpłaty na poczet kapitału ; konto to występuje sporadycznie, zazwyczaj w spółkach akcyjnych w momencie tworzenie spółki i organizowaniu kapitału akcyjnego. Drugie konto to pozostałe rozrachunki z udziałowcami i akcjonariuszami; dotyczy ono tworzenia kapitału zapasowego i rozliczeń dywidend wypłaconych akcjonariuszom z zysku netto. Należne wpłaty na poczet kapitału 100000 80000 20000 Sk 100000 100000 Kapitał akcyjny 100000 R-k bankowy Kasa 80000 100000 -20000 Sk 80000 2) Pożyczki zaciągnięte, otrzymane, krótkoterminowe i długoterminowe, udzielone pożyczki krótkoterminowe. 3) Roszczenia sporne, należności będące przedmiotem sporu skierowane na drogę postępowania sądowego 4) Rozrachunki wewnątrzzakładowe Inwentaryzacja rozrachunków polega na wysłaniu do kontrahentów pisemnego potwierdzenia salda w ciągu 30 dni. Gdy kontrahent po upływie 30dni nie potwierdzi salda, uznaje się je za zgodne. Przedawnienie należności i roszczeń według Kodeksu wynosi 10 lat, a dla roszczeń związanych z działalnością gospodarczą 3 lata. Chyba że przepisy stanowią inaczej. Podmioty gospodarcze mają obowiązek tworzenia rezerw na należności nieprawidłowe w ciężar pozostałych kosztów operacyjnych lub finansowych. Należności nieprawidłowe mogą dotyczyć: - należności spornych; -należności od dłużników postawionych w stan upadłości lub likwidacji. Obrót materiałowy Obrót materiałowy to cykl działań związanych z zakupami materiałów, ich magazynowaniem oraz z ich wydawaniem do zużycia. Charakteryzują się one niskim spośród środków obrotowych stopniem płynności finansowej dlatego też nadrzędnym celem każdego podmiotu gospodarczego powinno być dążenie do zapewnienia ciągłości produkcji, ustalenie optymalnego zapasu materiałowego, dążenie do obniżenia kosztów magazynowania materiałów. Trzy fazy obrotu to : zakup, magazynowanie i rozchód. Materiały są to rzeczowe składniki majątku obrotowego. Zalicza się do nich: - surowce które zużywają się w procesie produkcji i stanowią substancję produkowanego wyrobu - półfabrykaty stanowiące część składową produkowanego towaru stanowiące jego nieodłączną całość np. słoiki, tuby - materiały pomocnicze zużywane w trakcie procesu produkcyjnego, nadające określone właściwości produktowi np. opakowania wykorzystywane do zbiorczego pakowania - części samochodowe - paliwo a także benzyny W ewidencji materiałów występuje trójszczeblowość. Przedsiębiorstwa prowadzą ewidencję ilościową, którą prowadzi się oddzielnie w przekroju każdego materiału i magazynu przez magazyniera. Ewidencja wartościowa która zwykle prowadzona jest na syntetycznym koncie „materiały”. Prowadzą ją służby księgowe. I ewidencja ilościowo- materiałowa; prowadzona w dziale księgowości materiałowej. Dokumentacja obrotu materiałowego: a) dokumenty przychodowe b) dokumenty rozchodowe Ad a) Przychody są efektem zakupów dokonywanych u kontrahentów bądź też wewnętrznych przesunięć w ramach danej jednostki organizacyjnej Pz –oznacza przychód zewnętrzny, wystawiany przy przyjęciu materiałów do magazynu Zw – zwrot wewnętrzny np. wydział produkcyjny oddaje do magazynu niepotrzebne, niezużyte materiały Mm – przesunięcie między jednym magazynem a drugim Po – przyjęcie odpadów poprodukcyjnych Ad b) Wz –wydanie zewnętrzne Rw –rozchód wewnętrzny Karta limitu materiałowego- jest zbiorczym dokumentem upoważniającym zwykle pracownika produkcji do pobrania produktów do ustalonego limitu Wycena materiałów – uzależniona jest i ściśle związana z zasadą ostrożnej wyceny u podstaw której leży założenie kontynuacji działania podmiotu gospodarczego. W przypadku założenia kontynuacji wycena zapasów może odbywać się według różnych systemów wyceny bądź też według cen rynkowych. Wśród tych systemów wyceny wyróżnia się system wyceny według sposobu rozliczenia kosztów zakupu. Do wyceny przychodu i rozchodu mogą być stosowane ceny zakupu lub ceny nabycia. Cena zakupu występuje w fakturze dostawy bez podatku VAT. Może być ona stosowana w podmiotach gospodarczych w przypadku niskiej wartości kosztów zakupu i rytmiczności dostaw; oznacza to, że przy danym systemie ewidencyjny koszty zakupu są ewidencjonowane jako koszty usług obcych. Cena nabycia- jest wyższa w stosunku do ceny zakupu o koszty transportu, załadunku, wyładunku i ubezpieczenia. Ze względu na sposób przychodu i rozchodu materiałów wyróżniamy: 1) system zmiennych cen ewidencyjnych – przychody ewidencjonowane są w kolejności chronologicznej zakupów. Przy wycenie rozchodu materiałów stosowane są następujące metody: -metoda ceny średnioważonej; cena średnia -metoda FIFO; pierwsze weszło pierwsze wyszło -metoda LIFO; ostatnie weszło pierwsze wyszło Zakup odbywa się przy użyciu dwóch kont : rozrachunki z dostawcami i magazyn. Materiały Rozrachunki z dostawcami 1 250 250 100 250 2 2) System cen stałych- przyjmuje się cenę ewidencyjną. Jest to cena przyjęta do ewidencji wartościowej rzeczowego składnika majątkowego. Dla materiałów cenami ewidencyjnymi mogą być ceny zakupu i nabycia przyjęte z poprzedniego okresu. Wykorzystuje się tutaj konto pośredniczące „ rozliczenie zakupu materiałów”. Rozliczenie zakupu materiałów Rozrachunki z dostawcami 1 1000 2000 3 Materiały 2 1000 50 2000 1050 1050 1900 4 Odchylenia od cen ewidencyjnych 2a 50 1900 100 4a 100 1- zaakceptowanie faktury od dostawcy (bez VAT) wartość 1000 2- przyjęcie materiałów do magazynu według ceny ewidencyjnej; 1050 2a- zaksięgowanie odchyleń kredytowych; 50 3- zaakceptowanie faktury od dostawcy , bez VAT, 2000 4- przyjęcie materiałów do magazynu według ceny ewidencyjnej; 1900 4a- zaksięgowanie odchyleń debetowych Do ustalenia stanu zapasów według rzeczywistej wartości służą dwa konta: saldo końcowe materiałów i saldo końcowe odchylenia od cen ewidencyjnych. W ciągu okresu sprawozdawczego (miesiąca) następuje wyksięgowanie odchyleń proporcjonalnie do przekazanych materiałów do celu zużycia. I-szym etapem jest ustalenie wskaźnika narzutu odchyleń; obliczamy go ze wzoru: Wn= Odchylenia początkowe (Op) + odchylenia badanego okresu (Obz) Zapas początkowy (Zp)+ przychody bieżące (Pbz) OR= R*Wn OR – odchylenie rozchodu Materiały Sp 10000 800 2000 3000 15000 800 14200 Sk 15000 15000 R – rozchód Odchylenia od cen ewiden. Sp 1000 3000 200 48 1200 3048 852 Sk 1200 1200 Zużycie 800 48 Wn= (1000-100)*100% = 6% OR= 800*6% =48 10000+5000 Odchylenia mają charakter debetowy więc powinny podwyższać nam cenę materiałów i zużycie. przypadku wynosi 848. Materiały wykazane w bilansie wynoszą 14200+852 = 15052 Realne zużycie w powyższym Często jest tak że moment otrzymania faktury i dostawy towarów nie jest taki sam, stąd korzystamy z dwóch kont: materiały w drodze i dostawy niefakturowane. Zakup materiałów to dwie odrębnie udokumentowane czynności: przyjęcie materiałów do magazynu i otrzymanie faktury od dostawcy. Obie powyższe operacje często nie występują jednocześnie. Faktury nie mające potwierdzenia w przyjęciu dostawy stanowią saldo debetowe „rozliczenie zakupu materiałów” i są określane jako „materiały w drodze”. Dostawy przyjęte do magazynu lecz nie potwierdzone fakturami stanowią saldo kredytowe tego konta i określane są mianem „dostaw niefakturowanych”. W związku z tym „rozliczenia zakupu materiałów” zamyka się dwoma saldami. Obrót towarowy Towary – rzeczowe składniki majątku obrotowego nabyte w celu dalszej odsprzedaży. To wary stanowią najistotniejszą pozycję aktywów w przedsiębiorstwach handlowych ( także w przemysłowych-towary własnej produkcji przekazane do sprzedaży w sklepach, w gastronomii są to art. Spożywcze sprzedawane w bufetach, posiłki sprzedawane w barach). Obrót towarowy to ruch towarów ze swojej produkcji do swojej produkcji realizowany w formie kupna-sprzedaży. Sprzedaż towarów w dużych ilościach na rzecz osób prawnych i fizycznych, prowadzących działalność gospodarczą nazywamy obrotem hurtowym. Natomiast sprzedaż niewielkich ilości towarów indywidualnym konsumentom, jest obrotem detalicznym. Na pokrycie kosztów działalności gosp., przedsiębiorstwa handlowe stosują marże hurtowe i detaliczne. Marża to różnica między ceną sprzedaży i ceną zakupu. Zasady ewidencji zakupu towarów są zbliżone do zasad ewidencji materiałów. Towary są ewidencjonowane w księgach rachunkowych jedn. handlowych w cenach ewidencyjnych. Najczęściej stosowanymi cenami ewidencyjnymi towarów są ceny sprzedaży. W związku z tym, odchylenia od cen ewidencyjnych w jednostkach handlu detalicznego mają charakter kredytowy. Cena sprzedaży w detalu zawiera i odchylenie i marżę zakupu towarów Ewidencję zakupu towarów przedstawia następujący schemat : Rozr. z dostawcami 2440 (1 Rozl. Zakupu towarów 1a) 2000 3) 600 2600 (2 VAT naliczony Odchylenie od cen ewidencyjnych mater. 1b) 440 Towary 2) 2600 600 (3 1- zaksięgowanie faktury VAT otrzymanej od dostawcy; wartość brutto 2440 1a- w cenie zakupu netto 2000 1b- podatek VAT 22%; 440 2- przyjęcie towarów do magazynu według ceny ewidencyjnej; wartość 2600 3- zaksięgowanie odchyleń Powiązania dotyczące konta „towary” i „odchylenia” : Konto „towary” wykazuje saldo 2600. Jest to wartość zapasu towarów w cenie ewidencyjnej wyższej od ceny zakupu. Pozycją korygującą ewidencyjną wartość zapasu jest saldo Ma konta „odchylenia od cen ewidencyjnych towarów”. Po uwzględnieniu tej korekty, tzn. 2600-600 otrzymuje się wartość rzeczywistą towarów w cenie zakupu. Konto „rozliczenia zakupu towarów” w omawianym przykładzie nie wykazuje żadnego salda, ponieważ operacja zakupu została w całości rozliczona na podstawie faktury i dowodu przyjęcia towaru do magazynu. Sytuacja zmieni się gdy zaakceptowanie faktury, jej zaksięgowanie jest wcześniejsze od przyjęcia towarów lub przyjęcie towarów jest wcześniejsze od zaakceptowania faktury. Oba wymienione przypadki powodują powstanie sald na koncie „rozliczenie zakupu towarów”. Jeżeli jest faktura bez dowodu przyjęcia towaru to na tym koncie wystąpi saldo debetowe które oznacza wartość towarów w drodze. Przyjęcie towarów bez faktury powoduje że na koncie „rozliczenie zakupu towarów” pojawi się saldo kredytowe które oznacza wartość dostaw niefakturowanych. Oba salda (towary w drodze i dostawy niefakturowane) zwiększają wartość pozycji bilansowych. Towary w drodze zwiększają wartość towarów wykazywanych w bilansie na koniec okresu sprawozdawczego. Dostawy niefakturowane zwiększają wartość zobowiązań wykazywanych w bilansie na koniec okresu sprawozdawczego. Rozrachunki z dostawcami 2000 (1 4500 (2 6500 Sk 6500 6500 6500 Rozliczenia zakupu towarów 1) 2000 2000 (1a 2) 4500 3000 (3 6500 5000 Sk 3000 4500 Sk 9500 9500 Towary 1a) 2000 3) 3000 5000 5000 5000 5000 Wartość towarów wykazanych w bilansie to 9500 na co złoża się salda końcowe konta ‘towary”=5000 i „towarów w drodze” z rozliczenia zakupu towarów =4500. W zobowiązaniu należy wykazać 6500 +3000; saldo końcowe „rozrachunki z dostawcami” 6500 i saldo końcowe konta „rozliczenie zakupu towarów” (dostawy niefakturowane) 3000. W powyższym przypadku nie ma odchyleń; gdyby były kwoty nie byłyby takie same. Przedsiębiorstwa handlowe sprzedają towary w ilościach hurtowych lub detalicznych. W zależności od charakteru sprzedaży inaczej odbywa się jej udokumentowanie. Przy sprzedaży hurtowej stosuje się faktury VAT lub rachunki uproszczone; natomiast przy sprzedaży detalicznej sprzedaż udokumentowana jest raportami kasowymi. W jednostkach detalicznych ewidencja odbywa się za pomocą kas fiskalnych. Podmioty sprzedając towary do 80tys są zwolnione z podatku. Duże i średnie jednostki handlowej gastronomiczne są zobowiązane do prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących z pamięcią fiskalną. Do odzwierciedlenia procesów sprzedaży towarów są stosowane konta: „wartość sprzedanych towarów w cenie zakupu (nabycia)”i „przychody ze sprzedaży towarów”. Pierwsze konto służy do ustalenia kosztu własnego sprzedaży, drugie do ujęcia przychodu netto ze sprzedaży. W końcu roku salda obu kont są przenoszone na konto "wynik finansowy" , czyli są to konta pozabilansowe (wynikowe). Ewidencję typowych operacji sprzedaży towarów pokazuje schemat: Towary Obr 80000 60000 (1 Wartość towarów w cenie nabycia 1) 60000 18000 (2 Wn = 24000 100% = 30% Or = 0,3*60000 =18000 Przychody ze sprzedaży towarów 60000 (3a Kasa, Rozr. z odbiorcami 3c) 73200 Odchylenie od cen ewidencyj. towarów 2) 18000 24000 Obroty VAT należny 13200 (3b 1- zaksięgowanie rozchodu towarów wg ceny ewidencyjnej ustalonej na poziomie ceny sprzedaży; wartość 60000 2- zaksięgowanie odchyleń przypadających na sprzedane towary, kwota 18000 3- zaksięgowanie faktury VAT wystawionej dla odbiorcy 3a)- wartość towarów w cenie sprzedaży netto, 60000 3b)- VAT należny 22%*60000= 13200 3c)- wartość w cenie sprzedaży brutto, 73200 Koszty, produkcja, przychody Koszty- użycie pracy żywej i uprzedmiotowionej. W rachunkowości są to wyrażone w pieniądzu, celowo zużyte składniki majątku i usługi obce, wynagrodzenie za pracę i nakłady czysto pieniężne (podatki, opłaty, składki ubezpieczeniowe i ZUS) ; związane z normalną działalnością jednostki gospodarczej. Ewidencja kosztów może być prowadzona w 3 układach: -tylko rodzajowym (zespół IV ) -tylko w układzie funkcjonalno- kalkulacyjnym (zespół V ) -w obu układach jednocześnie, jest to wówczas pełna ewidencja, rozwinięty rachunek kosztów Układ rodzajowy kosztów obejmuje 7 grup: 1) zużycie materiałów i energii – materiały i surowce podstawowe, półfabrykaty, materiały biurowe, gospodarcze, reklamowe, materiały pomocnicze, części zapasowe, opakowania stanowiące nieodłączną całość produktu, paliwa płynne, stałe i gazowe, woda, obca energia elektryczna, gazowa i cieplna, ubytki naturalne materiałów mieszczące się w granicach norm. 2) Usługi obce- remontowe, transportowe i sprzętowe, budowlano- montażowe, najmu i dzierżawy, łączności, pralnicze, wydawnicze. 3) Koszty z tytułu podatków i opłat- podatek akcyzowy i VAT naliczony nie podlegający zwrotowi, podatek od nieruchomości, środków transportowych, opłaty skarbowe i lokalne. 4) Koszty wynagrodzeń- wypłaty pieniężne za wykonaną pracę, wartość świadczeń w naturze (deputat węglowy i śniadaniowy), ekwiwalenty pieniężne (pranie odzieży) 5) Koszty świadczeń na rzecz pracowników- składki na ZUS, na Fundusz Pracy FP, Fundusz gwarantowanych świadczeń pracowniczych FGŚP, odpisy na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych ZFŚS, szkolenie pracowników, dopłaty do biletów, wydatki związane z BHP. 6) Koszty amortyzacji- obejmują amortyzację środków trwałych i wartości niematerialno- prawnych 7) Pozostałe koszty rodzajowe- koszty podróży służbowej, reprezentacji i reklamy, koszty ubezpieczeń społecznych, opłaty za zanieczyszczenie środowiska naturalnego nie mające charakteru sankcyjnego. Układ funkcjonalno- kalkulacyjny- grupuje koszty wg rodzajów działalności i miejsc ich powstawania. Zaliczamy tutaj koszty działalności podstawowej (bezpośrednie i pośrednie koszty, działalność pomocniczą i socjalną) koszty zarządu (administrowanie ogólne) koszty operacyjne. Poza kosztami związanymi z typową działalnością gospodarczą ustawa podatkowa wprowadza dodatkowe kategorie kosztów takich jak: koszty operacyjne, finansowe, straty nadzwyczajne. Pozostałe koszty operacyjne powstają z tytułu: likwidacji lub sprzedaży środków trwałych, wartości niematerialno- prawnych oraz rozpoczętych inwestycji takich które nie przyniosły zamierzonego efektu gospodarczego, nie umorzone część środków trwałych i wartości niematerialno- prawnych, utworzenie rezerwy na należności z odpisania przedawnionych, umorzonych i nieściągalnych należności (wyjątkiem są rezerwy utworzone dla operacji finansowych), dokonanie nieplanowanych odpisów amortyzacyjnych, poniesione koszty postępowania spornego, zapłacone kary, grzywny, odszkodowania, przekazanie nieodpłatnie rzeczowych i pieniężnych składników majątku (darowizny). Koszty finansowe wynikają ze : sprzedanych akcji, papierów wartościowych, udziałów, odsetek od emitowanych obligacji, odsetek os środków trwałych przyjętych w leasing , rezerw tworzonych na operacje finansowe, odsetek od zaciągniętych kredytów i pożyczek, odsetek za zwłokę (nieterminowe uregulowanie zobowiązań), dyskonta zapłacone przy przekazaniu weksli obcych, z tytułu ujemnych różnic kursowych i innych kosztów finansowych nie związanych bezpośrednio z działalnością jednostki. Straty nadzwyczajne wynikają z odpisania wartości składników majątku trwałego oraz obrotowego na skutek zdarzeń losowych (kradzież z włamaniem, powódź, pożar), kosztów usuwania skutków zdarzeń losowych, zaniechanie lub zawieszenie działalności w tym zmiana metod produkcji, sprzedaż zorganizowanej części jednostki (ośrodek wczasowy, magazyn), przeprowadzenie postępowania układowego lub naprawczego u kontrahentów, i inne operacje nie kwalifikujące się do kosztów finansowych lub pozostałych kosztów operacyjnych. Wyżej wymienione tytuły kosztów znajdują odzwierciedlenie w sprawozdaniu „rachunek zysków i strat”. Przychody Najważniejszą grupą przychodów są przychody ze sprzedaży produktów, towarów i usług. Ewidencja analityczna do konta „przychody ze sprzedaży” jest prowadzona z uwzględnieniem wyżej wymienionych przychodów ze sprzedaży. Za moment sprzedaży uważa się moment wydania produktu bądź wykonania usługi bez względu na termin zapłaty. Sprzedaż może być prowadzona dla kontrahentów krajowych oraz zagranicznych. Ze sprzedażą składników majątkowych wiążą się dwa etapy; wydanie składnika majątkowego (rozchód) który jest księgowany w ciężar odpowiedniego konta kosztów i jednocześnie na uznanie konta danego składnika majątkowego (np. sprzedaż produktów, Wn- koszt utworzenia sprzedanych produktów, Ma- produkty). Drugi etap to zaewidencjonowanie przychodów ze sprzedaży poprzez uznanie konta „przychody ze sprzedaży” i obciążenie konta rozrachunków bądź środków pieniężnych ( Wn- środki pieniężne w kasie, banku; Ma- sprzedaż produktów). Ponadto w podmiotach gospodarczych występują przychody operacyjne, finansowe i zyski nadzwyczajne. Przychody operacyjne: sprzedaż, likwidacja środków trwałych i wartości niematerialno- prawnych, umorzone lub przedawnione zobowiązania, rozwiązanie rezerw na należności które zostały zapłacone, otrzymane odszkodowania, kary, grzywny, darowizny, dotacje (subwencje i dopłaty). Zasady ewidencji kosztów w układzie rodzajowym. Koszty układu rodzajowego Umorzenie śr. Trwałych Umorzenie wartości niemat.-prawnych 1 Wynik finansowy 7 Rozr. z tytułu wynagrodzeń Rozliczenie kosztów 2 8 Rozr. publicznoprawne 3 Materiały 4 Środki pieniężne 5 Fundusze specjalne 6 12345678- odpisy amortyzacyjne koszty wynagrodzeń pochodne ( narzuty) na wynagrodzenia zużycie materiałów, usług a także VAT-u naliczonego wydatki pieniężne obciążające koszty odpisy na ZFŚS przeniesienie w końcu roku obrotowego kosztów rodzajowych na wynik finansowy przy porównawczym rachunku zysków i strat przeniesienie w końcu roku obrotowego kosztów rodzajowych na konto rozliczenie kosztów przy kalkulacyjnym rachunku zysków i strat Przy pełnej ewidencji kosztów rodzajowych (zespół IV ) na koszty według typów działalności (zespół V) następuje przy zastosowaniu konta rozliczenie kosztów (490). Rozliczenie kosztów Koszty produkcji podstawowej 1 Koszty produkcji pomocniczej 2 Koszty zarządu 3 Rozliczenie kosztów rodzajowych dotyczących: 1- działalności produkcyjnej 2- działalność pomocniczej 3- kosztów zarządu Ponoszone przez jednostkę gospodarczą koszty zmieniają się w produkty pracy. Do produktów pracy zalicza się: wyroby gotowe (produkty) oraz wykonane usługi, półfabrykaty, produkcję w toku i rozliczenia międzyokresowe kosztów. Wyroby gotowe- produkty których proces technologiczny został zakończony i zostały one przekazane do magazynu produktów gotowych. W przypadku usług zostały one przekazane zamawiającemu. Półfabrykaty- własne produkty pracy które mają postać półproduktów wchodzących w skład wyrobów gotowych i są przeznaczone do dalszego przerobu. Produkcja nie zakończona- wyraża tę część kosztów przypadających na wytworzenie produktów które na koniec okresu sprawozdawczego znajdują się w możliwym do ustalenia stadium procesu technologicznego. Zgodnie z ustawą o rachunkowości produkty pracy wycenia się według technicznego kosztu wytworzenia obejmującego koszty bezpośrednie i koszty pośrednie. Koszty bezpośrednie jest to zużycie materiałów i pracy. Koszty pośrednie to koszty wydziałowe. W związku z tym że techniczny koszt wytworzenia znany jest na koniec okresu sprawozdawczego konieczne jest zastosowanie cen ewidencyjnych. Ceną ewidencyjną jest planowany koszt wytworzenia. Koszt planowany rożni się od rzeczywistego kosztu a różnicę tę określa się mianem odchyleń. Rzeczywisty koszt wytworzenia= planowany koszt wytworzenia +/ - odchylenia. Ewidencja obrotu produktami gotowymi przedstawia się następująco: Rozliczenie kosztów produkcji (580) Koszty produkcji Produkty 2 1 5500 5500 6000 500 Koszt wytworzenia sprzedanych produktów 6000 4800 4 Odchylenie od cen ewidencyjnych produktów 500 400 4800 5) 400 3 5) 5) Wn= (Op + Ob.) / (Zp+ Pb) = (500/ 600) *100 = 8,33% Os= 4800*8,33% = 400 1- przyjęcie 100 sztuk wyrobów gotowych do magazynu według planowanego technicznego kosztu wytworzenia 60zł/ szt. 2- Przeksięgowanie rzeczywistego kosztu produktów 100szt po 55zł/ szt. Ustalenie rzeczywistego kosztu produktów na podstawie kalkulacji 3- Przeksięgowanie odchyleń księgowych; koszt planowany wyższy od rzeczywistego 4- Wydanie odbiorcy na podstawie WZ 80szt produktów po cenie 60zł/szt. 5- Przeksięgowanie odchyleń przypadających na sprzedane produkty Produkcja w toku to saldo końcowe konta koszty produkcji. Wycena produktów w bilansie to saldo końcowe konta produkty plus (minus) Sk odchylenia od cen ewidencyjnych. Rzeczywisty koszt wytworzenia to Sk koszty wytworzenia sprzedanych produktów. Konto rozlicznie kosztów produkcji powinno się w całości rozliczyć. Rozliczenia międzyokresowe kosztów i przychodów obejmują; rozliczenia międzyokresowe kosztów czynne , rozliczenia międzyokresowe kosztów bierne i przychody przyszłych okresów. Rozliczenia międzyokresowe czynne kosztów polegają na wyłączeniu z kosztów działalności tych kwot kosztów które dotyczą przyszłych okresów sprawozdawczych, koszty te są wykazywane w bilansie po stronie aktywów, konto to może wykazywać saldo debetowe np. koszty remontu rozliczane w czasie, prenumerata czasopism zapłaconych z góry, ubezpieczenie rzeczowe zapłacone w styczniu za cały rok, podatek od nieruchomości za pierwsze półrocze. Najpierw więc występuje wydatek wysokiego rzędu np. płacimy za ubezpieczenie za cały rok z góry 60000. Potem co miesiąc rozliczamy 1/12 tej całej kwoty aż do całkowitego rozliczenia. Srodki pieniężne 60000 Rozliczenie międzyokresowe kosztów 60000 5000 I 5000 II ........ 5000 XII Koszty rodzajowe 5000 5000 ...... 5000 Rozliczenie międzyokresowe bierne polega na tworzeniu rezerwy w ciężar kosztów na wydatki przyszłych okresów. Obejmują one sumy zaliczane do kosztów działalności bieżącego okresu których pokrycie nastąpi w przyszłości. Zazwyczaj występują w ciągu roku. Na koniec roku występują tylko określone koszty w bilansie po stronie pasywów. Rozliczenie takie polega na samodzielnym ustaleniu wydatków np. za energię sami możemy odczytać stan i obliczyć jaką kwotę należy przekazać jeszcze przed przyjściem faktury. Przychody przyszłych okresów obejmują otrzymane faktury za które świadczenia zastaną wykonane w przyszłych okresach sprawozdawczych (zaliczka mniej niż 50%), (odsetki za zwłokę podwyższają wartość roszczenia. Przychody przyszłych okresów nie rozliczone w końcu roku stanowią saldo które ujawniane jest w bilansie po stronie pasywów. Rzeczowe i zrównane z nimi składniki majątku trwałego Do środków trwałych zaliczamy : zużywające się stopniowo składniki majątku , których okres używania jest dłuższy niż 1 rok, są kompletne i zdatne do użytku w momencie ich przyjęcia do eksploatacji , stanowią własność jednostki gosp. lub mogą być oddane do używania na podstawie umowy , najmu , dzierżawy , leasingu lub innych umów o podobnym charakterze . Środki trwałe można podzielić na grupy rodzajowe: budynki , budowle , maszyny , aparaty specjalnego przeznaczenia , urządzenia techniczne , środki transportu , przyrządy , narzędzia , ruchomości . Za wartość początkową środka trwałego przyjmuje się : 1.cenę nabycia – cena zakupu + koszty transportu , montażu , instalacji , cło, różnice kursowe 2.koszt wytworzenia lub wybudowania 3. wartość rynkową , w przypadku darowizny lub ujawnienia 4. wartość wynikającą z umów np. przy wnoszeniu środków trwałych jako aportu Do ewidencji środków trwałych wykorzystuje się konto środki trwałe , które po stronie Dt odzwierciedla przychód środków trwałych według wartości początkowej , a po stronie Ct rozchód. Natomiast utratę wartości śr. trwałych spowodowaną zużyciem ewidencjonuje się na koncie Umorzenie śr. trwałych po str. Ct , w korespondencji kontem Amortyzacja jako kontem układu rodzajowego kosztów. W zakresie ewidencji śr. trwałych prowadzi się obligatoryjnie ewidencję analityczną bowiem każdy śr. trwały uważany jest jako odrębny obiekt inwentarzowy. Każdy śr. trwały musi mieć swój numer inwentarzowy, posiadać odrębną kartę analityczną , być szczegółowo opisany. Karta analityczna zawiera wszelkie dane jak wartość początkową, jej zmiany , opis techniczny, stawkę, stopę i kwotę odpisów amortyzacyjnych, kwotę umorzenia rocznego i miesięcznego, miejsce użytkowania , datę umorzenia i likwidacji. Do ewidencji analitycznej śr. trwałych można zaliczyć: plan amortyzacji , ustalany na każdy rok z podaniem stawek amortyzacyjnych i kwot odpisów , księgę inwentarzową . Środki trwałe wykorzystywane w działalności gosp. podlegają zużyciu , w rachunkowości ma ono dwojaki charakter , występuje jako amortyzacja i umorzenie . Amortyzacja to wyrażone wartościowo zużycie rzeczowych składników majątku trwałego odnoszone w ciężar kosztów jednostkowych. Umorzenia- wyrażone wartościowo zużycie rzeczowych skł. majątku trwałego, stanowiące zmniejszenie ich wartości początkowej W bilansie śr. trwałe = Sk środki trwałe – Sk umorzenia Podstawą naliczania amortyzacja jest wartość początkowa śr. trwałego. Odpisów amortyzacyjnych od śr. trwałych dokonuje się od 1-go dnia miesiąca następującego po miesiącu , w którym przyjęto śr. trwały do użytkowania do końca miesiąca , w którym następuje zrównanie występującej amortyzacji z jej wartością początkową , lub w którym śr. trwałe sprzedano lub postawiono w stan likwidacji. Podstawową metodą naliczania amortyzacji jest metoda liniowa zw. równomierną , przy której zakłada się , że środek trwały zużywa się jednakowo w ciągu całej działalności . Odpisy= stopa % * Wp stopa % bierze się z rozporządzenia Inną metodą naliczania amortyzacji jest metoda degresywna – przyspieszona. W początko – wym okresie odpisy amortyzacyjne są wysokie , a później maleją wraz ze zmniejszeniem się przydatności śr. trwałego . Metoda ta jest stosowana w odniesieniu do niektórych maszyn i urządzeń produkcyjnych , gdy maszyny są szybko zużywane. Najwyższy współczynnik d=2. Wartość pocz. 10000 =Wp , stopa amortyzacyjna 20% t = 100% / 20% = 5 1) Metoda liniowa 1 rok 10000* 20% = 2000 2 rok 10000 * 20% = 2000 3 rok 10000 *20% = 2000 4 rok 10000 *20% = 2000 5 rok 10000* 20% =2000 5 * 2000 = 10000 zrównanie wartości początkowej w 5 roku 2) Metoda degresywna Wp = 10000 współcz. = 1,5 stopa amortyzacyjna 20% + 20%*1,5 = 30% 1 rok 10000* 30% = 3000 2 rok 7000 * 30% = 2100 3 rok 4900 * 30% = 1470 w tym roku przechodzimy na metodę liniową od 4 roku 4 rok 10000* 20% = 2000 5 rok 1430 ( w 9 miesięcy zakończymy naliczenie amortyzacji ) odpis w skali 1 miesiąca (10000 * 20%) / 12 = 166,67 w 5 roku należy prowadzić odpisy 1430/166,67 = 8 miesięcy Skróciliśmy o 3 miesiące naliczanie amortyzacji w stosunku do metody liniowej. Metoda naturalna – wykorzystywana w przeszłości , miała zastosowanie przy obliczaniu zużycia środków transportowych . Zużycie jest proporcjonalne do wykorzystania przy pomocy danego środka trwałego produktów. Majątek trwały : - rzeczowy majątek trwały - wartości niematerialno – prawne - finansowy majątek trwały Odpisów amortyzacyjnych nie dokonuje się od: 1.gruntów i prawa wieczystego użytkowania gruntów. Grunt, który stanowi kopalnię odkrywkową zużywa się i podlega amortyzacji. 2.dzieł sztuki i eksponatów muzealnych 3.budynków mieszkalnych z zastrzeżeniem , że podatnicy mogą podjąć decyzję o amortyzację tych budynków, które są wydzierżawiane lub wynajmowane W wyniku zużycia następuje zmniejszenie wartości rzeczowych składników majątku trwałego , natomiast zwiększenie wartości rzeczowych skład. majątku trwałego ma miejsce w przypadku aktualizacji ich wyceny , która ma na celu doprowadzenie wartości księgowej składników majątku do ich realnej wartości. Aktualizację przeprowadza się tylko w przypadku rozporządzenia ministra finansów na określony dzień wg zasad podanych w tym przepisie. W obecnych warunkach stopa inflacji jest niewielka . Aktualizacja wyceny – przeszacowanie , aktualizacja może być dokonywana : 1.metodą współczynnikową 2.metodą cennikową W przypadku gdy występuje znaczna rozbieżność między metodą współczynnikową a ceną bieżącą za dany składnik. Skutki przeprowadzenia aktualizacji wyceny środków trwałych są odzwierciedlane w rachunkowości wraz z odpowiednimi kosztami ( lub kontami) kapitałów funduszy. Jest to uzależnione od formy własności podmiotów gosp. , np. w przedsiębiorstwach państwowych przeszacowanie odnoszone jest na fundusz założycielski i fundusz przedsiębiorstwa proporcjonalnie do wartości tych funduszy na koniec roku poprzedzającego rok aktualizacji. W spółkach prawa handlowego aktualizację wyceny śr. trwałych ilustruje poniższy schemat : Środki trwałe Sp) 10000 1) 2000 Umorzenie śr. trwałych 6000 Sp) 1200 2) Kapitał rezerwowy z aktualizacji wyceny środków trwałych 2) 1200 2000 1) Współczynnik aktualizacji = 1,2 10.000 * 1,2 = 12.000 Wp = 12000 – 10000 = 2000 Umorzenie 6000 * 1,2 = 7200 umorzenia = 7200 – 6000 = 1200 Inwestycje Pod pojęciem inwestycje rozumie się działania polegające na ponoszeniu kosztów w celu powiększe – nia istniejącego stanu środków , poprzez zakupy , budowę nowych obiektów , bądź modernizację dotychczas używanych śr. trwałych. Do kosztów inwestycji zalicza się koszty : 1.nabycia gruntów 2.przygotowania terenu pod budowę 3.koszty dokumentacji projektowej oraz badań geologicznych i pomiarów geodezyjnych 4.koszty budowy 5.koszty zakupu maszyn i urządzeń 6.koszty montażu skł. majątku trwałego 7. prób montażowych 8. koszty nadzoru inwestorskiego 9. koszty odsetek, prowizji, różnicy kursowej od kredytów w okresie realizacji inwestycji 10. koszty ubezpieczeń majątkowych budowanych obiektów 11.próby techniczne , eksploatacyjne 12.wystrój zewnętrzny: zieleń, drogi Do kosztów inwestycji zaliczane są także koszty poniesione w obcych śr. trwałych , a związane z budową , przebudową i adaptacją do własnych potrzeb . Po zakończeniu inwestycji może powstać 1 obiekt inwentarzowy lub wiele obiektów inwentarzowych. Do ewidencji kosztów inwestycji służy konto Inwestycje , które może mieć rozwiniętą analitykę. Inwestycje 5000 3000 Środki trwałe 3000 1.oddanie inwestycji do użytku o wartości 3000 Wartości niematerialno – prawne Za wartości niematerialne i prawne uznaje się nabyte prawa majątkowe nadające się do gospodarczego zagospodarowania w dniu przekazania ich do użytkowania . Obejmują : 1.prawo do wieczystego użytkowania gruntu 2.własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego 3.licencje , dotyczące wykorzystania programów komputerowych , prowadzenia pojazdów 4.autorskie prawa majątkowe i pokrewne 5.prawa do wynalazków, patentów , znaków towarowych, wzorów zdobniczych 6.wartości związane z informacją w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej 7.wartość firmy Wartość firmy może być ujemna lub dodatnia . Występuje wtedy, gdy nabywający płaci za składniki maj. firmy wyższą wartość niż ich wartość księgowa. aktywa nabyte < ceny nabycia + = wartość firmy ( wartość niematerialno - prawna ) = cena nabycia ( wartość ujemna ) Płacimy więcej , gdy nabywana firma ma znany znak towarowy, korzystną lokalizację. Można to rozliczać w czasie przez okres co najmniej 3 lat. 8.koszty organizacji poniesione w przypadku powstania spółki , bądź w celu rozszerzenia zw. kapitału akcyjnego. Od wartości niemat. – prawnych naliczana jest amortyzacja i umorzenie od Wp przy określonej stawce. Maksymalny okres amortyzacji 5 lat , maks. stawka roczna 20 % . Środki trwałe , których wartość przewyższa 2500 są amortyzowane stopniowo, do 2500 – możliwość jednorazowego odpisania składników w koszty ( od nowego 2000-roku do 3500) Finansowy majątek trwały 1.udziały i akcje 2.papiery wartościowe 3.udzielone pożyczki Za udziały uważa się wniesione do innych podmiotów gosp. wkłady pieniężne w walucie krajowej i zagranicznej i wkłady niepieniężne – aporty. Do papierów wartościowych zaliczamy dokumenty o charakterze finansowym , potw. wierzytelności pieniężne i uprawnienia do współwłasności majątkowej z góry ustalonego dochodu . Pożyczki są to przekazane przez pożyczkodawcę do dyspozycji pożyczkobiorcy środki finansowe na warunkach określonych w umowie. Inne składniki finansowe maj. trwałego – jednostki uczestnictwa w funduszach zbiorowego inwestowania. Za określoną sumę śr. pieniężnych podmiot gosp. nabywa udziały w funduszu inwestycyjnym – udziały uczestnictwa. Jednostki uczestnictwa są obliczane na podstawie wartości aktywów, zmieniają się codziennie. Roczne sprawozdanie jest zbiorem zestawień liczbowych sporządzanych okresowo lubj ednorazowo dla celów szerokiego kręgu odbiorców lub zarządzania operacyjnego. Podstawowym aktem prawnym regulującym zasady sporządzania sprawozdania finansowego dla poszczególnych podmiotów gospodarczych jest ustawa o rachunkowości z 24 września 1994 opublikowana w Dz. U nr 121 z 1994r. Struktura rocznego sprawozdania finansowego według podległego prawa bilansowego obejmuje: - bilans - rachunek zysków i strat - informacja dodatkowa - sprawozdanie z przepływu środków pieniężnych (cash flow) - sprawozdanie z działalności Każdy podmiot gospodarczy jest zobowiązany sporządzić trzy pierwsze sprawozdania. Sprawozdanie z przepływu środków pieniężnych sporządzają jednostki zobowiązane do ogłaszania i badania sprawozdania finansowego to jest podmioty prowadzące większą działalność gospodarczą i spółki prawa handlowego. Sprawozdanie z działalności sporządzają spółki akcyjne, spółki z.o.o, towarzystwa ubezpieczeń wzajemnych i spółdzielnie. Bilans obok rachunku zysków i strat jest jednym z ważniejszych elementów składowych rocznego sprawozdanie finansowego. Informuje on o stanie majątkowym i finansowym podmiotu gospodarczego. Jest on statycznym ujęciem majątku przedsiębiorstwa i źródeł jego pochodzenia; sporządzany jest w określony dzień. Ustawa wyróżnia wzór bilansu dla jednostek nie będących bankami i ubezpieczycielami. W załączniki nr 2 bilans dla banków i w załączniku nr 3 dla ubezpieczycieli podane są wzoru bilansów. Bilans może być sporządzony według metody brutto, netto lub metody mieszanej. W Polsce obowiązuje metoda netto, środki trwałe są korygowane o umorzenia. Rachunek zysków i strat jest drugim obok bilansu elementem składowym sprawozdania finansowego. Jest on powiązany z bilansem poprzez wynik finansowy netto. Stanowi on rozwinięcie wyniku finansowego poprzez wykazanie źródeł jego powstania. Występuje tutaj 5 kategorii wyniku finansowego: - zysk ze sprzedaży - zysk operacyjny - zysk na działalności gospodarczej - zysk brutto - zysk netto Poszczególne kategorie zysków ilustruje poniższy schemat: Koszty działalności (-) (+) Przychody ze sprzedaży produktów, towarów i usług Zysk ze sprzedaży Pozostałe koszty operacyjne (-) (+) Pozostałe przychody operacyjne Zysk operacyjny Pozostałe koszty finansowe (-) (+) Pozostałe przychody finansowe Zysk z dział. Gosp. Straty nadzwyczajne (-) (+) Zyski nadzwyczajne Zysk brutto Obowiązkowe odpisy i podatek (-) Zysk netto Rachunek zysków i strat może być sporządzony metodą brutto polegającą na odrębnym ujmowaniu kosztów i przychodów z określonych rodzajów działalności gospodarczej. Metodą mieszaną gdy w odniesieniu do jednych składników stosuje się metodę netto a do innych metodę brutto. Metoda netto gdy wykazuje się wynik z poszczególnych działalności gospodarczych bez szczegółowego przedstawiania kosztów i przychodów. Dla jednostek innych niż banki i ubezpieczyciele ustawa daje możliwość prezentacji rachunku zysków i strat według wariantu porównawczego lub kalkulacyjnego. Każdy z nich może być ujęty dwustronnie w tzw. układ sprawozdawczy albo jednostronnie tzw. Układ drabinkowy. Różnica pomiędzy wariantami polega na odmiennym sposobie ujęcia kosztów wytworzenia sprzedanych produktów. W wariancie porównawczym koszty grupuje się w układzie rodzajowym z uwzględnieniem zmiany stanu produktów. Zmiana ta wykazywana jest w grupie przychody ze sprzedaży a nie w grupie koszty działalności operacyjnej. W związku z tym zwiększenie produktów występuje po stronie dodatniej a zmniejszenie po ujemnej. W kosztach działalności operacyjnej wystąpią koszty układu rodzajowego ale także różnice związane ze stanem produktów i ich zmianą. W wariancie kalkulacyjnym ustala się koszt wytworzenia sprzedanych produktów a następnie wyodrębnia się koszty sprzedaży i koszty zarządu. Następnym składnikiem sprawozdania finansowego jest informacja dodatkowa. W szczególności zawarte są w niej przedstawiane przyczyny zmian w stosunku do roku poprzedniego, objaśnienia do stosowanych metod wyceny, uzupełniające dane o aktywach i pasywach bilansu oraz elementach rachunku zysków i strat, proponowany podział zysku lub pokrycia straty, podstawowe informacje dotyczące pracowników i organów jednostki, inwestycjach, wartościach niematerialno- prawnych, gruntach użytkowanych wieczyście, powoązaniach kapitałowych. Sprawozdanie z działalności gosp. jednostki powinno obejmować informacje o wszelkich ważnych wydarzeniach , inwestycjach , mających istotny wpływ na działalność jednostki , które następują w roku obrotowym i są przewidywane w dalszych latach ; informacje o ważnych osiągnięciach w dziedzinie badań i rozwoju, aktualnej , przewidywanej sytuacji finansowej. Sprawozdanie z przepływów środków pieniężnych – zestawienie przepływu śr. pieniężnych stanowi rozwinięcie bilansowej pozycji śr. pieniężnych. Służy ono do oceny możliwości jednostki w zakresie generowania gotówki , płynności podmiotu gosp., jego wypłacalności. Pozwala ono stwierdzić w jakich obszarach działalności przedsiębiorstwa powstaje najwięcej środków pieniężnych . Układ sprawozdania z przepływów środków pieniężnych dla jednostek innych niż banki i ubezpieczyciele A. Przepływy środków pieniężnych z działalności operacyjnej I. Wynik finansowy netto ( zysk / strata) II. Korekty o pozycje 1. amortyzacja 2. zyski, straty z tytułu różnic kursowych 3. odsetki i dywidendy otrzymane i zapłacone 4. rezerwy na należności 5. podatek dochodowy od zysku brutto 6. podatek dochodowy zapłacony 7. wynik na sprzedaży i likwidacji składników działalności inwestycyjnej ( koszty i przychody operacyjne) 8. zmiana stanu należności 9. zmiana stanu zobowiązań III. 10. zmiana stanu rozliczeń międzyokresowych i przychodów przyszłych okresów 11. zmiana stanu zapasów Środki pieniężne netto z działalności operacyjnej B. Przepływy śr. pieniężnych z działalności inwestycyjnej I. nabycie i sprzedaż wartości niematerialno – prawnych II. nabycie i sprzedaż rzeczowych składników majątku trwałego III. nabycie, sprzedaż akcji , udziałów w jednostkach zależnych i stowarzyszeniach IV. nabycie , sprzedaż akcji, papierów wartościowych ( w tym również przeznaczonych do obrotu) V. Środki pieniężne netto z działalności inwestycyjnej C. Przepływy śr. pieniężnych z działalności finansowej I. Zaciągnięcie ( spłata) długoterminowych kredytów bankowych II. Zaciągnięcie (spłata) długoterminowych pożyczek ; emisja / wykup obligacji III. Płatności dywidend i innych wypłat na rzecz właścicieli IV. Zaciągnięcie / spLata krótkoterminowych kredytów bankowych V. Płatności zobowiązań z tytułu umów leasingu finansowego VI. Zapłacone/ zwrócone odsetki VII. Środki pieniężne netto z działalności finansowej D. Zmiana stanu środków pieniężnych ( suma A + - plus minus B + - C ) E. Stan środków na początek roku obrotowego F. Środki pieniężne na koniec roku obrotowego ( D + E) Każda operacja gosp. w działalności przedsiębiorstwa wywołuje określone wydatki lub otrzymanie śr. pieniężnych. Przepływ śr. pieniężnych w ogólnej działalności gosp. jest suma przepływów z działalności operacyjnej , inwestycyjnej , finansowej . Działalność operacyjna ma najmniejszy zakres , jest bowiem związana z całością bieżących operacji zakupu czynników produkcji oraz sprzedażą wyrobów towarów i innych składników majątku. Pociąga to za sobą wzrost lub zmniejszenie zapasów ,należności , zobowiązań oraz osiąganie nadwyżek finansowych. Nadwyżka finansowa obejmuje zysk netto i amortyzację. Działalność inwestycyjna odnosi się do zakupu lub sprzedaży składników majątku trwałego w postaci rzeczowej i finansowej. Działalność finansowa obejmuje operacje związane ze zmianami kapitału akcyjnego (udziałowego) lub zapasowego rozliczeniami osiągniętych zysków (dywidendy), zysk pozostawiony na potrzeby przedsiębiorstwa , operacje związane z zaciąganiem i spłatą kredytów i pożyczek. Sprawozdanie z przepływu śr. pieniężnych może być sporządzane metodą bezpośrednią i pośrednią. Metoda bezpośrednia – uwzględnienie w obrębie działalności operacyjnej wszystkich składników kształtujących wynik na działalność gosp. Metoda pośrednia – uproszczenie metody bezpośredniej prowadzące do uwzględnienia w dział. operacyjnej syntetycznego wyniku netto , wraz z amortyzacją bieżącego roku oraz dalszymi ujmowanymi saldowo składników działalności gosp. W Polsce obowiązuje metoda netto . Przykład W spółce z.o.o występują w bilansie, rachunku zysku i strat następujące dane : zysk netto 4000 dział.oper. amortyzacja 2000 oper. zwiększenie stanu zapasów 1400 oper zmniejszenie stanu należności 200 oper wzrost zobowiązań z tytułu dostaw 100 oper nabycie wartości niematerialno- prawnych 80 inwest. sprzedaż rzeczowego majątku trwałego 300 inwest nabycie akcji 2000 inwest zaciągnięcie długoterm. kredytu bankowego 400 finans spłata krótkoterm. kredytu bankowego 1150 finans płatność udziału w zyskach 100 finans wpływy z emisji akcji 300 finans śr. pieniężne na początku roku obrotowego 400 Sporządzić sprawozdanie z przepływu śr. pieniężnych , ustalić stan środków na koniec roku , ocenić sytuację finansową spółki . A. Przepływy śr. pieniężnych z dział. operacyjnej I. Zysk netto 4000 II. Korekta o pozycje 1. amortyzacja +2000 2. zmiana stanu produktów -1400 3. zmiana stanu należności +200 4. zmiana stanu zobowiązań +100 III .Środki pieniężne z dział. operacyjnej 4900 B. Przepływy śr. pieniężnych z dział. inwestycyjnej I. Nabycie wartości niemat. – prawnych -80 II. Sprzedaż rzeczowego maj. trwałego +300 III. Nabycie akcji -2000 IV. Śr. pieniężne netto z dział. inwest. –1780 C. Przepływy śr. pieniężnych z dział. finansowej I. Zaciągnięcie długoterm. kredytu bankowego +400 II. Spłata krótkoterm. Kredytu bankowego -1150 III. Płatności udziałów dywidendy -100 IV. Emisja akcji +300 V. Środki pieniężne netto z dział. finansowej -550 D. Zmiana stanu środków pieniężnych netto ( A+B+C) = 4900 – 1780- 550 = 2570 E. Stan śr. pieniężnych na początku okresu 400 F. Stan środków na koniec roku obrotowego 2970 Stan środków pieniężnych jest wysoki, źródłem tego jest dział. operacyjna , prowadzona w sposób efektywny . Występują obce źródła finansowe dział. inwestycyjnej . Jest to związane z zakupem finansowego maj. trwałego. Podmioty gosp. sporządzają roczne sprawozdanie finansowe w terminie 3- miesięcy od daty zakończenia roku obrotowego . W okresie 6 miesięcy od daty zamknięcia roczne sprawozdanie finansowe podlega badaniu przez biegłych ewidentów i zatwierdzeniu przez właściwy organ i podlega ogłoszeniu w monitorze B. Obowiązek ogłaszania dotyczy większych podmiotów gosp. ( tych, w których średnio roczne zatrudnienie przekracza 50 osób , suma bilansowa 1 mln euro , wpływy ze sprzedaży przekraczają 3 tys. euro . Mniejsze jednostki gosp. prowadzą ewidencję z punktu widzenia podatku dochodowego w formie księgi przychodów i rozchodów. Jeszcze mniejsze jednostki prowadzą ewidencję w formie karty podatkowej . Podmioty większe prowadzą pełną rachunkowość – księgi rachunkowe. Księgi rachunkowe prowadzą następujące podmioty : 1.spółki prawa handlowego – sp. akcyjne z.o.o 2.instytucje finansowe: banki, przeds. maklerskie,fundusze powiernicze, ubezpieczyciele 3.zagraniczne osoby prawne i fizyczne 4.osoby fizyczne i spółki cywilne , jeżeli przychody ze sprzedaży towarów, produktów i operacji finansowych za poprzedni rok wynosiły 800 tys euro 5.państwowe i gminne jednostki budżetowe 6.gospodarstwa pomocnicze zakładów budżetowych ( jednostki szczebla centralnego i jedn. samorządu terytorialnego 7.jednostki otrzymujące dotacje i subwencje z budżetu państwa Prowadzenie ksiąg rachunkowych wynika z ustawy o rachunkowości . Części składowe ksiąg rachunkowych: 1.dziennik 2.konta księgi głównej (ewidencja syntetyczna) 3.konta ksiąg pomocniczych (ewidencja analityczna) 4.inwentarz 5.zestawienie obrotów i sald kont syntetycznych i analitycznych Księgi powinny być trwale oznaczone nazwą jednostki , co do roku obrotowego , przechowywane starannie w ustalonej kolejności .Za nieprawidłowe prowadzenie ksiąg rachunkowych zostały wprowadzone sankcje w kodeksie karnym, skarbowym. Są kwalifikowane do przestępstw lub do wykroczeń. o Dziennik – zapisywanie operacji gosp. w porządku chronologicznym , zapisy powinny być ponumerowane o Konta księgi głównej służą do ujęcia operacji w porządku systematycznym . Ilość i rodzaje kont wynikają ze stopnia zróżnicowania działalności gosp. i przyjętej formy kosztów. o Konta ksiąg pomocniczych uzupełniają lub uszczegóławiają dane zawarte w syntetyce na zasadzie zapisu powtarzanego. Stopień ich rozbudowy wynika z wymogów statystyki , rozliczeń podatkowych , rozliczeń z pracownikami i kontrahentami. Suma obrotów i sald na kontach analitycznych powinna być zgodna z sumą obrotów i saldem na koncie syntetycznym. o Inwentarz – wykaz aktywów i pasywów , specyfikacja składników majątkowych o Miesięczne zestawienie obrotów i sald – na podstawie zapisów na kontach księgi głównej , a także na kontach analitycznych . Powinno zawierać : numery bądź nazwy kont , salda poszczególnych kont na dzień otwarcia księgi rachunkowej , obroty za miesiąc i narastająco od początku roku obrotowego , salda na koniec miesiąca . Na dole podsumowanie wszystkich kolumn. Zapisy w księgach rachunkowych dokonuje się w sposób trwały, czytelny , ręcznie, maszynowo lub komputerowo. Korekta błędnych zapisów jest możliwa poprzez skreślenie poprzedniej treści z zachowaniem jej czytelności i wprowadzenie w to miejsce poprawnego zapisu , sporządzenie dokumentu korygującego błędy zapisu. Cechy ksiąg rachunkowych : 1.rzetelność – księgi powinny odzwierciedlać rzeczywisty obraz stanu majątkowego 2.bezbłędność – księgi muszą być poprawne, wszystkie operacje i dowody księgi 3.sprawdzalność 4.terminowość – bieżące prowadzenie ksiąg rach. Miejsce prowadzenia ksiąg rach. : miejsce siedziby jednostki , poza jednostką w biurach rachunkowych na podstawie starannie opracowanej umowy między stronami. Księgi powinny być wyrażone w języku polskim i polskiej walucie. Podstawą zapisów w księgach rach. Są dowody ksiąg dotyczące przeprowadzanych operacji gosp. Dowód księgowy: 1.rodzaj dowodu księgowego ( oznaczenie dowodu) 2.określenie stron dokonywanej operacji gosp. 3.opis operacji gosp .oraz jej wartość 4.data sporządzenia dokumentu 5.podpis wystawcy dowodu Aby wystawiony dokument stał się dowodem księgowym należy przeprowadzić kontrolę merytoryczną i formalno – rachunkową. Kontrola formalna – sprawdzenie czy dokument został sporządzony we właściwej formie i czy zawiera wszystkie elementy określone przepisami. Kontrola rachunkowa – sprawdzenie arytmetyczne danych zgromadzonych w dowodzie . Kontrola merytoryczna polega na stwierdzenie faktycznego zaistnienia operacji gosp. w ilości i wartości wyliczanej na dokumencie i na stwierdzeniu zgodności z zamówieniem , legalności, rzetelności i celowości operacji. Podział dowodów księgowych wg różnych kryteriów : 1. Przyjmując za kryterium jednostkę wystawiającą dowód z ogółu dok. wyodrębnia się : - dokumenty własne : są to dowody wystawiane przez jednostki gosp. i ich wewnętrzne komórki organizacyjne , służące udokumentowaniu operacji gosp. wewnątrz jednostki , np. wydanie materiałów na potrzeby produkcyjne RW. Dowody Potwierdzające wykonanie operacji na zewnątrz , np. faktura VAT . - dokumenty obce : są dowodami które zostały wystawione dla jednostki przez jej kontrahentów , przez bank 2. kryterium wg wystawiania dowodów - dokumenty źródłowe ( pierwotne), np. dowód kasa przyjmie KP , bank – dowód wpłaty - dokumenty zbiorcze( wtórne), np. raport kasowy , wyciąg bankowy Metody rachunkowości 1.metoda podmiotowa – wielkie zdarzenia gosp. są odnoszone do konkretnego podmiotu 2.metoda bilansowa – podwójność , przejawia się w ewidencji operacji gosp. na kontach wg zasady podwójnego zapisu. Zasady rachunkowości Są to reguły postępowania w rachunkowości , obejmujące zasadnicze koncepcje , konwencje i procedury. 1.zasada memoriałowa – wg niej przychody uważa się za osiągnięte w momencie ich występowania , a nie w momencie wpływu kasowego , podobnie koszty poniesione w momencie występowania , a nie w momencie wydatku. Do przychodów danego okresu należy zaliczyć wszystkie osiągnięte przychody i koszty obciążające te przychody. 2.zasada współmierności – koszty dotyczące danych przychodów są zaliczane do tego samego okresu sprawozdawczego . W ewidencji wydziela się koszty i przychody dotyczące przyszłych okresów. 3.zasada kontynuacji działalności – zakłada , że jednostka w przyszłości nie ulegnie likwidacji , nie nastąpi istotne zmniejszenie zakresu jej działalności . Gdy zasada kontynuacji jest zagrożona stosuje się inny sposób wyceny , wycenienie wg cen rynkowych . 4.zasada ciągłości – oznacza stosowanie w kolejnych latach jednakowych zasad grupowania operacji gosp. wyceny aktywów. Bilans zamknięcia poprzedniego roku obrotowego staje się bilansem otwarcia następnego roku obrotowego . 5.zasada ostrożnej wyceny – oznacza , że przy ustalaniu wartości majątkowej , przychodów, kosztów należy przyjmować realną wartość na dzień wyceny. Przy składnikach majątkowych wyrażonych w walutach należy miesięcznie aktualizować o różnice kursowe , środki trwałe – netto , na należności tworzymy rezerwy , papiery wartościowe aktualizujemy w zależności od kursów giełdowych . 6.zasada wiernego obrazu – żeby bilans rzetelnie odzwierciedlał sytuacje maj.i stan finansowy majątku podmiotu gosp. nie wolno kompensować różnych co do rodzaju aktywów i pasywów , a także przychodów i kosztów. Podstawy prawne rachunkowości Dostosowanie przepisów do prawa międzynarodowego . W Unii obowiązuje czwarta dyrektywa , na niej oparta jest również ustawa o rachunkowości , sprawozdanie finansowe oparte na siódmej dyrektywie. Dyrektywy – przepisy prawne obowiązujące w danym kraju.
