tezy ped. społeczna - pedagogika - misialek20

tezy ped. społeczna.doc
(379 KB) Pobierz
1.Kształtowanie się pedagogiki społecznej jako dyscypliny akademickiej (fazy rozwoju i progi
zerwań i nieciągłości, główne problemy rozwoju, kontekst społeczny, przedstawiciele, ośrodki, prekursorzy,
kontynuatorzy
2.Punkt widzenia na wychowanie usytuowane w kontekście społecznym; relacyjna koncepcja
człowieka : wzrost, wrastanie, wprowadzenie do wartości.
3.Związki ped. społ. z innymi (sub) dyscyplinami humanistycznymi i społecznymi
(plurdyscyplinarnosc, interdyscyplinarność, transwersalność).
4.Badania w pedagogice społecznej: procesualność i temporalność – specyfika badań
aplikacyjnych, cechy badania i działania.
5. Praktyczność pedagogiki społecznej: zakres i przekraczanie.
6.POJĘCIA KLUCZOWE-JĘZYK DYSCYPLINY:
6.1 Środowisko życia i jego przetwarzanie
6.2 Siły społeczne, ich poszukiwanie i wspomaganie (wsparcie społeczne)
6.3 Pomoc w rozwoju – istota wychowania, towarzyszenie społeczne – wymiar profilaktyczny.
6.4 Relacja społeczna: transfer – wymiana – wzajemność dzielenia.
6.5 Wiek społeczny, próg zagrożenia rozwoju – zastosowanie.
6.6 Pokolenie historyczne.
6.7 Działanie społeczne i jego wymiar społeczno – pedagogiczny.
6.8 Instytucja symboliczna i jej tworzenie w wymiarze aksjologicznym
6.9 Czas i przestrzeń – znaczenie w refleksji społeczno-pedagogicznej.
6.10 Profilaktyka, kompensacja, ratownictwo, opieka, pomoc-związki
6.11 Wzór, wzorzec, norma, przeciętna, wskaźnik ogólny środowiska.
7.Działanie społeczne jako tworzenie instytucji (symbolicznej) – koncepcja i zastosowanie.
8.Koncepcja działania (działanie strategiczne, działanie nie strategiczne, sens, znaczenie).
9.Człowiek jako podmiot działający w obszarze edukacji, opieki, pracy socjalnej (sfera publiczna i
prywatna; człowiek zdolny do działania).
10. Ramy instytucjonalne działania społecznego pedagoga społecznego – elementy, tworzenie,
czynniki sprzyjające, przeszkody (przydatność koncepcji habitus i patern variables – zmiennych
strukturalnych).
11. Obszary (pola) działania pedagoga społecznego (zmienność, specyficzność punktu widzenia
orientującego praktykę, usytuowanie w kontekście społecznym).
12.Ruchy instytucjonalne (pedagogie instytucjonalne) i ich przydatność dla pedagogiki
społecznej.
13. Analiza instytucjonalna i jej możliwe zastosowanie w działaniu społecznym (np. socjoanaliza,
pedagogika instytucjonalna).
14. Etyczne aspekty działania pedagoga społecznego. Koncepcja użytkownika i klienta, innego i
osoby kluczowej – implikacje etyczne.
15. Aksjologiczne kryterium działania społecznego – miejsce wartości w polu działania
społecznego (dylematy etyczne – dwoistość).
16.Wybrane kwestie społeczne a praktyka działania społecznego w obszarze pracy socjalnej –
społeczno-pedagogiczny punkt widzenia (wykluczenie, wyłączenie, marginalizacja, sposoby włączania
społęcznego)
17.Pedagogika społeczna i praca socjalna/społeczna (w konflikcie związków).
18.Funkcje i modele pracy socjalnej – implikacje dla praktyki.
19.Paradygmat pracy społecznej pojmowanej jako nauka o działaniu (model A. Wagnera).
20.Kultura profesjonalnego działania społecznego (praca socjalna/społeczna, profesje społeczne,
kształcenie do działania społ.).
21.Elementy porównawcze pedagogiki społecznej (odmiany społeczno-pedaggicznego punktu
widzenia).
1.Kształtowanie się pedagogiki społecznej jako dyscypliny akademickiej (fazy rozwoju i progi
zerwań i nieciągłości, główne problemy rozwoju, kontekst społeczny, przedstawiciele, ośrodki, prekursorzy,
kontynuatorzy)
Fazy rozwoju pedagogiki społecznej – charakter ewolucyjny:
*przed pedagogiką społeczną: praktyka społeczno-wychowawcza, powstawanie placówek; Radlińska użyła
terminu „pedagogika społeczna” w czasopiśmie „Muzeum” w 1908 roku
*faza intensywnego tworzenia dyscypliny akademickiej i jej instytucjonalizacji 1925 –
1950
*faza ponownej intensywnej instytucjonalizacji 1957–70;
*faza olbrzymienia instytucjonalnego i zasięgu przestrzennego 1970–80;
*faza zwątpienia teoretycznego i nowych wyzwań 1980–90 – tożsamość pedagogiki społecznej poszukiwana
*faza symbolicznego powrotu do korzeni, ale i podkreślenia nowych wymiarów 1990 – nadal.
Progi rozwoju – rewolucyjny sposób przechodzenia, skoki
Próg narodzin; Próg zerwania wojennego; Próg odbudowy; Próg zaniku; Próg współdziałania i wzajemność,
wsparcia; Próg epistemologiczny; Próg ontologiczny i aksjologiczny.
Od idei do działania.
Pedagogika społeczna, to nauka która ukształtowała się na skutek przeobrażeń gospodarczych, kulturalnych i
społecznych Europy i Ameryki w XIX wieku. Przeobrażenia te zostały wywołane przez postęp techniki i ruchy
rewolucyjne. Industrializacja i urbanizacja sprzyjały rozwojowi kapitalizmu, ale również i proletaryzacji mas
ludzkich oraz rozkładowi tradycyjnych grup społecznych, np. rodziny – a to zmuszało do powoływania
instytucji opiekuńczych, które miałyby zapobiec patologii i degradacji społecznej. Pedagogika społeczna
zaczęła wyłaniać się jako teoria zmierzająca do uogólnienia wychowawczego aspektu warunków społecznych
i środowiskowych ludzkiego życia oraz praktyki instytucji powołanych do ich ulepszenia. Pedagogika
społeczna narodziła się czerpiąc z pedagogiki, psychologii społecznej, polityki społecznej, teorii wychowania,
socjologii.
Pedagogika społeczna należy do nauk praktycznych, obejmujących teorię praktycznego działania, czyli
zamierzeń, projektowania i realizacji. Są to nauki empiryczne oparte na wnioskowaniu indukcyjnym.
Pedagogika społeczna zajmuje się osobami i zbiorowościami wszelkiego wieku, wymagającymi opieki lub
pomocy w rozwoju, oraz instytucjami powołanymi dla realizacji tych zadań. Wzajemne oddziaływanie
pomiędzy człowiekiem a jego środowiskiem człowiek jako istota bio-socjo- kulturalna (Kamiński), wzrost,
wzrastanie, wprowadzanie (Radlińska).
Pedagogika społeczna powstała na początku XX w., ale jej korzenie pochodzą z wieku XIX.
W Polsce kontekst społeczny to kontekst narodowowyzwoleńczy. Ponieważ, gdy pedagogika
społeczna się kształtowała, Polska nie istniała jako państwo. Dlatego pojęcie „społeczny” przeznaczone było
na pojęcie „naród”, który oznaczał jakąś zbiorowość, wartości, które tworzyły społeczność.
Rozwój pedagogiki społecznej można podzielić na wiele etapów. Pierwszym z nich jest okres
praktyki społeczno-wychowawczej, powstawania placówek jako odpowiedzi na problemy (kwestie) społeczne
II poł. XIX w. Początek XX w. to okres wielkich zmian rewolucyjnych, techniczno-przemysłowych. Pociągały
one za sobą zmiany życia społecznego. Nastąpiło wtedy rozbicie podstawowej komórki społecznej, jaka jest
rodzina. Nastąpił szybki rozwój przemysłu, ludzie zaczęli migrować do miast, zostawiając rodziny → młodemu
pokoleniu brakowało opieki rodzicielskiej. Z drugiej strony ci pracujący w mieście narażeni byli na różne
niebezpieczeństwa, brak czasu wolnego. Problemy te spowodowały powstanie pierwszych placówek
(instytucjonalizowanie się problemów) → sierocińce, domy starców.
Kolejny etap to okres pierwszych artykulacji i analiz praktyki. To wtedy, w 1908 r. po raz pierwszy
w swoim wykładzie H.Radlińska użyła pojęcia „Pedagogika Społeczna”.
Następnie zaczęły powstawać pierwsze instytucje. M.in. Wolna Wszechnica Polska, która skupiła
naukowców, badaczy i profesorów. W roku 1925 powstało Studium Pracy Społeczno-Oświatowej
Wolnej Wszechnicy Polskiej. Były to pierwsze studia wyższe w zakresie pracy socjalnej.
Powstanie placówek pociągnęło za sobą prowadzenie badań. Były to badania, które dziś maja
wartość już tylko historyczną, ale za to posiadają dużą wartość metodologiczną → powstały podstawowe
pojęcia metodologiczne, tj. wzór, wzorzec, norma.
Okres II RP (do czasów wojny) to Złoty Wiek dla pedagogiki społecznej, jej pozycja została mocno
zarysowana. Niestety nastąpiło zerwanie wojenne (nauka w tajnych kompletach).
Kolejny etap to tzw. Czas Łódzki (1945 – do ok. 1949 r.). to wtedy przyjechała do Łodzi
H.Radlińska. powstał Instytut Służby Społecznej, który był ośrodkiem prowadzenia badań.
Następny okres to tzw. Czas Warszawski. Na Uniwersytecie Warszawskim w 1958 r. powstała
katedra Pedagogiki Społecznej, który objął R.Wroczyński (naszą katedrą 1962, od 1972 kierował A.Kamiński).
Kolejny etap – lata 60,70 – to szybka i skuteczna instytucjonalizacja, powstało wiele prac (m.in.
podręczniki A.Kamińskiego, R.Wroczyńskiego).
Pedagogika społeczna narodziła się czerpiąc z pedagogiki, psychologii społecznej, polityki
społecznej, teorii wychowania, socjologii.
Prekursorzy: Jan Henryk Pestalozzi , Robert Owen, Ludwik Krzywicki , Mary Richmond, Edward
Abramowski, Helena Radlińska, Stanisław Szacki, K. Korniłowicz
Kontynuatorzy: Aleksander Kamiński, Ryszard Wroczyński, Tadeusz Kotarbiński,
Bogdan Nawroczyński, Janusz Korczak.
Prekursorzy- osoby, które przejawiały niezwykłą wrażliwość na losy upośledzonych grup społecznych oraz
ujawniały zapał i gorliwość reformatorów.
-Jan Henryk Pestalozzi (1746-1827)- uczestnik Wielkiej Rewolucji Francuskiej, człowiek ratujący dzieci
dotknięte okrucieństwem wojny, przyjaciel ludu, twórca idei oświaty ludu, autor powieści ,,Leonard i
Gertruda” 1781-87
-Robert Owen (1771-1858)- aktywny brytyjski działacz robotniczy, twórca jednego z nurtów socjalizmu
utopijnego. Dążył do poprawienia doli robotnika, budowy dziedzińca, szkoły, terenu zabaw, klubu dla
robotników na osiedlach robotniczych.
-Ludwik Krzywicki (1859-1941)- marksista, socjolog, ekonomista, wychowawca, działacz społeczny,
oświatowy. Głosił postulat upowszechnienia wykształcenia ogólnego jako warunku równości społecznej,
propagował samokształcenie, rozpowszechniał kulturę (kształcenie na kursach dla dorosłych, kursach
wakacyjnych).
-Edward Abramowski (1868-1918) – socjolog, psycholog, twórca teorii pracy społecznej, jego zdaniem ,,w
głębi naszej psychiki zawarte są zalążki potrzeb i pragnień społecznych połączone z ich oceną moralną, czyli,
że sumienie jest rodnikiem życiaspołecznego”.
-Helena Radlińska- uczestniczka Rewolucji 1905r. zbiegła z zesłania syberyjskiego i osiedliła się w
Krakowie jako współkierowniczka Towarzystwa Uniwersytetu Ludowego im. A. Mickiewicza, pod jej
przewodnictwem wydano pierwszy polski podręcznik społecznej pracy kulturalno-oświatowej ,,Praca
oświatowa” 1913, głosiła konieczność wychowania narodowego. Radlińska stanęła na czele Studium Pracy
Społeczno-Oświatowej Wolnej Wszechnicy Polskiej w Warszawie w latach 1925-45. W 1935 wydała
,,Stosunek wychowawczy do środowiska społecznego”, 1937-,, Społeczne przyczyne powodzeń i
niepowodzeń szkolnych”. Kierowniczka Katedry pedagogiki społecznej UŁ w latach 1945-52. była
zwolenniczką poglądów Paula Bergmana- jego filozofia miała ujęcie przyrodnicze. Chętnie odwoływała się
do poglądów Adolfa Busemanna, który głosił, że człowiek do działania i przeobrażania świata pobudza samo
środowisko.
-Stanisław Szacki (1870-1934)- pedagog radziecki, za najważniejsze środowiska wychowawcze uznał
rodzinę, szkołę i środowisko sąsiedzkie; nauczyciela widział uczącego, działacza i badacza społecznego.
-Mary Richmond (1861- 1922) – działaczka amerykańskich instytucji charytatywnych, zajmowała się
społecznymi przyczynami nędzy, niezdolności do samodzielnego życia, wykolejeń. Jej zdaniem należy
diagnozować środowisko przez wywiad środowiskowy i działać.
-Kazimierz Korniłowicz (1892-1939)- współpracownik Radlińskiej, zainicjował prace badawcze nad czasem
wolnym robotników, młodzieży pracującej, tworzył koncepcje wczasów, propagował pracę kulturalnooświatową.
Kontynuatorzy:
-Aleksander Kamiński ur. 20.01.1903 zm. 15.03.1978. pedagog, wychowawca, wybitny instruktor,
harcmistrz. Przeszedł wszystkie szczeble harcerskiej kariery. W 1933 r. objął kierownictwo szkoły
instruktorskiej dla drużynowych zuchów w Nierodzimiu k. Skoczowa. Kamiński stworzył oryginalną metodę
pracy z zuchami, wychował kilka pokoleń instruktorów tej specjalności. W 1947 r. otrzymał tytuł doktora
filozofii na podstawie rozprawy ,,Metoda harcerska w wychowaniu i nauczaniu szkolnym”. Rozpoczął pracę na
U.Ł.
-Ryszard Wroczyński (1909-1987) pedagog społ. i historyk wychowania. W pierwszych latach życia
związany z Białymstokiem. W 1934 r. doktoryzował się na U.J. W 1949 habilitował się na U.Ł., w 1952 został
mianowany docentem U.W. W 1955 uzyskał tytuł prof. Wydziału Psychologii i Pedał. na U.W. wspólnie z
Radlińską tworzył ped.społ.w Polsce. W latach 1968-80 udzielał się w pracach UNESCO nad czasem wolnym
młodzieży i dorosłych oraz edukacją permanentną. Opracował metodologie ped.społ. pełnił funkcję redaktora
,,Kwartalnika Pedagogicznego”, ,,Studiów pedagogicznych Nauczyciela i Wychowania”. Został odznaczony
odznaka ,,Przyjaciel dziecka”, medalem ,,Zasłużonych Nauczycieli PRI”, Medalem Komisji Edukacji Narodowej.
Prace: ,,Pedagogika pozytywizmu warszawskiego”, ,,Wprowadzenie do ped.społ.”, ,,Wychowanie poza
szkołą”.
-Tadeusz Kotarbiński (1886-1981) studiował na U.Ł. w 1919 r. uzyskał tytuł prof. na U.W., był
kierownikiem Katedry Filozofii po założeniu U.Ł.rektorem do 1949r. Otrzymał doktorat honoris causa U.J.,
Brukseli, Oksfordzie, Florencji. Stworzył teorie konkretyzmu oraz teorii skutecznego działania, pojęcie
opiekuna spolegliwego. Prace: ,,Traktat o dobrej robocie”, ,,Myśl o działaniu”, ,,Myśl o myśleniu”, ,,Co robic
dla podniesienia kultury moralnej społeczeństwa”.
-Bogdan Nawroczyński (1882-1974) filozof kultury, pedagog. Jego edukacja miała burzliwy przebieg,
studiował na wielu uczelniach: Polityka Warszawska- architektura, U.W.- prawo, Berlin, Lipsk, Dorpat, Lwówpolonistyka, tam napisał doktorat. W 1945 objął Katedre Pedagogiki na U. Poznańskim (rok). Zorganizował
studia pedagogiczne na U. W. Prace: ,,Uczeń i klasa”, ,,Zasady nauczania”, ,,Nasza walka o szkołę polską”,
,,Współczesne prądy pedagogiczne”, ,,Polska myśl pedał.”.
-Janusz Korczak (rodowe nazwisko Henryk Goldszmit) ur. Się w 1878r. Od 1912 roku podejmuje prace
dyrektora Domu Sierot dla dzieci żydowskich w Warszawie przy ul. Krochmalnej 92. Korczak wypracowuje
nowatorski system wychowawczy i opiekuńczy. Równocześnie prowadzi szeroka działalność społeczną i
oświatową. Jest autorem popularnych ,,gadaninek radiowych” w Polskim Radio, założycielem pisma dzieci i
młodzieży ,,Mały przegląd”. W 1940 r. Dom Sierot Janusza Korczaka decyzją niemieckich władz okupacyjnych
przeniesiony zostaje na teren warszwskiego getta. Stąd w sierpniu 1942 Korczak z personelem i dziećmi
zostaję wywiezieni do hitlerowskiego obozu śmierci w Treblince. Rok 1978 był ogłoszony przez UNESCO
Rokiem Korczaka. Prace: ,,Momenty wychowawcze”, ,,Prawidła życia”, ,,O gazetce szkolnej”.
Główne ośrodki naukowo badawcze pedagogiki społecznej w Polsce:
*KATEDRA PEDAGOGIKI SPOŁECZNEJ W UNIWERSYTECIE ŁÓDZKIM
*KATEDRA PEDAGOGIKI SPOŁECZNEJ W UNIWERSYTECIE WARSZAWSKIM
*KATEDRA PEDAGOGIKI SPOŁECZNEJ W UNIWERSYTECIE ŚLĄSKIM
*WSP w Olsztynie; *WSP w Zielonej Górze; *WSP w Częstochowie; *Uniwersytet w Białymstoku;
*Uniwersytet Jagielloński; *Uniwersytet Szczeciński.
Ośrodki:
Głównym ośrodkiem rozwoju myśli pedał.społ.było od 1925 r. Studium Pracy Społeczno-Oświatowej Wolnej
Wszechnicy Polskiej w Warszawie. Kierowniczką i założycielką tego studium była H. Redlińska. W latach
1939-45 Radlińska prowadzi tajne nauczanie. Towarzystwo Wolnej Wszechnicy Polskiej koncentrowało się na
zadaniach praktycznych i refleksji teoretycznej, Radlińska przeniosła swoją działalność do U.Ł. W 1950 r.
Władze Centralne nakazały likwidację Katedry Pedał. Społecznej U.Ł. Działalność Katedry zamarła na 6 lat. W
1957 r. odbył się w Warszawie pierwszy zjazd pedagogów społecznych zorganizowany przez uczniów i
współpracowników Radlińskiej skupionych przy osobie R. Wroczyńskiego. Na tym zjeździe zainicjonowano
utworzenie na U.W. Katedry Pedagogiki Społecznej pod kierownictwem Wroczyńskiego. Na U.Ł.
reaktywowano pracę Katedry w 1962r. pod kierownictwem Kamińskiego. W ten sposób rozpoczęły
działalność dwa wiodące ośrodki ped.społ.w Polsce. W latach 80-tych powstają nowe ośrodki: WSP w
Olsztynie (Kawula S.), WSP w Zielonej Górze (E. Hajduk). W latach 90-tych uaktywniają się nowe środowiska
pedagogiczne w Uniwersytecie w Białymstoku, U.J. (F. Adamski), Uniwersytet Szczeciński (S. Wawryniuk),
WSP w Częstochowie (D. Marzec), na Wydziale Profilaktyki, Resocjalizacji i Problemów Społ. U.W. (T. Pilch).
Pedagogika społeczna jako nauka została zinstytucjonalizowana w postaci Instytutu, Katedry,
Zakładu i Pracowni. Pedagogika społeczna jako przedmiot nauczania występuje niemal we wszystkich
szkołach wyższych (nie we wszystkich uczelniach tworzy się odrębne jednostki typu katedra, zakład,
pracownia). Aktualnie w 12 uniwersytetach i 10 Wyższych Szkołach Pedagogicznych. Jest wiele (11) katedr,
zakładów, pracowni i 1 instytut, na U.W. w Katedrze Ped.Społ.znajdują się 2 pracownie, katedra P.S.jest
również na U.Ł., Uniwersytecie Śląskim, U. Wrocławskim, W.Sz.Pedag. w Olsztynie, w Bydgoszczy. Zakład
ped.społ.znajduje się w Uniwersytecie im. A. Mickiewicza w Poznaniu, U.J., U.im.M. Kopernika w Toruniu, w
W.Sz.Pedag. w Zielonej Górze powołano Instytut.
2.Punkt widzenia na wychowanie usytuowane w kontekście społecznym; relacyjna koncepcja
człowieka : wzrost, wrastanie, wprowadzenie do wartości.
Relacyjna koncepcja człowieka w pedagogice społecznej:
Kontekst społeczny i środowisko są wtopione w tą koncepcję – kontekst społeczny i środowisko są relacyjnie
wtopione w osobę i jej system społeczny, czyli osobowość.
Helena Radlińska wyróżnia 3 sfery wychowania:
*WZROST – rozwój biologiczny i fizjologiczny organizmu rozumiany jako rozwój osobniczy, odbywa się
niezależnie od naszej woli. Nie mamy wszakże wpływu na to, jakie cechy dziedziczymy; wyrównywanie
braków organizmu, pobudzanie rozwoju, pielęgnacja, kompensacja; wzrost fizyczny i duchowy powinien być
nierozerwalny
*WRASTANIE – rozwój społeczny; należy również do procesów niekontrolowanych przez człowieka, jest
ściśle związane ze wzrostem. Dziecko przejmuje całkiem nieświadomie wszystko to, co je otacza – mowę,
sposoby zachowania się itp. Uznaje to za naturalne i właściwe. Okres dorastania jest czasem weryfikacji
poglądów. W dalszym etapie wrastania człowiek czynnie poszukuje nowych wartości – wrasta w szersze
środowisko. Radlińska zauważa, że wrastanie wymaga odpowiedniego czasu. Nauczyciel musi ułatwić
podejmowanie ról społecznych, internalizację norm i zasad grupowych, uczestniczenie w grupie,
dostosowywanie się do wymagań w grupie
*WPROWADZANIE – rozwój kulturalny, nie dotyczy już tylko ludzi młodych. Jest wsparciem dla osób w
różnym wieku, które potrzebują pomocy w rozwiązywaniu problemów, z którymi sami sobie nie radzą.
Budzenie aspiracji i zainteresowań, przekazywanie norm i zasad moralnych, wprowadzenie do uczestnictwa w
kulturze.
Te trzy sfery należy traktować jako wzajemnie uzupełniające się.
Wychowanie to system działań zmierzających do określonych rezultatów wychowawczych. Człowiek to istota
bio-socjo-kulturalna. Te 3 sfery ludzkiego życia przenikają się wzajemnie, ale cechują się także odrębnością
sytuacji wychowawczych.
Rozwój- to ukierunkowane zmiany zmierzające do osiągnięcia wyższych form strukturalnych i funkcjonalnych.
Rozwój biologiczny: wymaga dla właściwego przebiegu, właściwej pielęgnacji, wyrównywania ewentualnych
braków organizmu,pobudzania rozwoju przez korzystne warunki środowiska.
Rozwój społeczny: polega na wrastaniu w grupy społeczne, których członkiem staje się jednostka, oraz na
przyswajaniu sobie w tych grupach odpowiednich ról społecznych. Wymaga odpowiednich sytuacji
interpersonalnych i grupowych.
Rozwój kulturalny: to wrastanie w wartości kultury materialnej i duchowej przez przyswajanie pożądanych
modeli kultury. Sprzyja temu upowszechnianie wartości kultury, kształcenia i samokształcenia, umiejętność
dokonywania właściwego wyboru na ,,rynku kultury”.
Takie ujęcie wychowania zawiera 4 konsekwencje:
1. wychowanie jest korzystne i pożądane w toku całego ludzkiego życia
2. rozszerzenie kręgów wychowania intencjonalnego poza tradycyjne środowisko wychowawcze
3. rozszerzeniu kręgów wychowania intencjonalnego towarzyszy rozszerzone pojmowanie wychowawcy
(wychowawcy zawodowi, ochotnicy, działacze społeczni, wychowawcy amatorzy)
4. nasilenie aktywności samokształceniowej
Wg. Radlińskiej
,, ludzkie istoty zakorzeniają się w glebie społecznej inaczej niż rośliny w ziemi, trudno przewidzieć co
odnajdą i co sobie przyswoją. Należy uprawiać całą glebę wrastania i rozpowszechniać szeroko wybrane
wartości”.
Podstawowym zadaniem pedagoga społecznego staje się przeistaczanie wpływów, które są pozornie
nieintencjonalne wychowawczo, na wpływy przetwarzające w świadomy sposób, z korzyścią dla człowieka,
środowisko wzrostu, wrastania i wprowadzające jednostki i grupy w wartości kultury.
3.Związki ped. społ. z innymi (sub) dyscyplinami humanistycznymi i społecznymi (plurdyscyplina...
Plik z chomika:
misialek20
Inne pliki z tego folderu:

Magda Karkowska - Socjologia Wychowania.pdf (126606 KB)
 Ewa Marynowicz-Hetka Pedagogika społeczna. Podręcznik akademicki.pdf (205911 KB)
 Aleksander Kamiński- Funkcje pedagogiki spońecznej.pdf (46232 KB)
 chris beckett - Podstawy teorii dla praktykw pracy socjalnej.PDF (228238 KB)
 Marynowicz-Hetka Pedagogika społeczna podręcznik akademicki część 2.pdf (202020 KB)
Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin





Strona główna
Aktualności
Kontakt
Dział Pomocy
Opinie
elektronika


Regulamin serwisu
Polityka prywatności
Copyright © 2012 Chomikuj.pl