iptpb1/415-278/13-7/ap

Rodzaj dokumentu
interpretacja indywidualna
Sygnatura
IPTPB1/415-278/13-7/AP
Data
2013.07.25
Autor
Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi
Temat
Podatek dochodowy od osób fizycznych --> Zwolnienia przedmiotowe
Podatek dochodowy od osób fizycznych --> Źródła przychodów --> Przychody ze stosunku pracy i
stosunków pokrewnych
Słowa kluczowe
diety
podróż służbowa (delegacja)
pracownik
wyżywienie
zwrot kosztów
Istota interpretacji
Czy Wnioskodawca jest obowiązany do realizacji obowiązków płatnika podatku dochodowego od osób
fizycznych dla przychodów ze stosunku pracy w stosunku do „diety ujemnej”, zdefiniowanej w części
G. 68 niniejszego wniosku, do której zwrotu pracownik nie został zobowiązany, lub która nie została
zwrócona, pomimo wezwania pracodawcy?
Wniosek ORD-IN (PDF)
339 kB
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z
2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r.
w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112
poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że
stanowisko Wnioskodawcy, reprezentowanego przez pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia
18 kwietnia 2013 r. (data wpływu 22 kwietnia 2013 r.), uzupełnionym pismami z dnia 2 lipca 2013 r.
(data wpływu 4 lipca 2013 r.) oraz z dnia 15 lipca 2013 r. (data wpływu 18 lipca 2013 r.), o udzielenie
pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego
od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 22 kwietnia 2013 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa
podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w
zakresie obowiązków płatnika.
Wniosek nie spełniał wymogów, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r.
Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.), w związku z czym pismem z dnia 24
czerwca 2013 r., Nr IPTPB1/415-278/13-2/AP, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h ww.
ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia
wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.
Wezwanie z dnia 24 czerwca 2013 r. skutecznie doręczono w dniu 27 czerwca 2013 r., w dniu 4 lipca
2013 r. uzupełniono ww. wniosek (data nadania w polskiej placówce pocztowej 2 lipca 2013 r.).
Następnie pismem z dnia 8 lipca 2013 r., Nr IPTPB1/415-278/13-5/AP, na podstawie art. 169 § 1 w
związku z art. 14h ww. ustawy, ponownie wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w
terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.
Wezwanie z dnia 8 lipca 2013 r. skutecznie doręczono w dniu 11 lipca 2013 r., w dniu 18 lipca 2013 r.
uzupełniono ww. wniosek (data nadania 16 lipca 2013 r.).
W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:
Z dniem 1 marca 2013 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z
dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawę należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w
państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz.U. z 2013
r., poz. 167).
Stosownie do § 7 przywołanego rozporządzenia - dieta w krajowej podróży służbowej jest
przeznaczona na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia i wynosi 30 zł za dobę podróży, przy
czym podlega ona zmniejszeniu w warunkach wskazanych w ustępie 2 tego paragrafu. Sposób
dokonywania zmniejszeń (ust. 4) budził wątpliwości interpretacyjne.
Zgodnie z aktualnym stanowiskiem Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej – zmniejszeń
dokonuje się w taki sposób, że kwotę diety wyliczoną adekwatnie do czasu trwania podróży służbowej
pomniejsza się o kwotę zapewnionego posiłku, każdorazowo wyliczaną od diety podstawowej w
wysokości 30 zł.
Powyższe może spowodować sytuację, w której pracownik nie otrzyma diety w ogóle, lub nawet
powstanie tzw. „dieta ujemna”. Najlepiej ilustruje to następujący przykład: pracownik przebywa w
podróży służbowej 10 godzin, zapewniono mu śniadanie i obiad. Wówczas dieta wyliczona zgodnie z
§ 7 ust. 2 pkt 1 lit. b przywołanego rozporządzenia w sprawie należności przysługujących
pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu
podróży służbowej - wynosiłaby 15 zł. Za zapewnione śniadanie należy pomniejszyć ją o 7,50 zł (25%
z 30 zł - § 7 ust. 4 pkt 1), a za obiad o 15 zł (50% z 30 zł - § 7 ust. 4 pkt 2). W opisanej sytuacji
pomniejszenia przewyższają kwotę należnej diety o 7,50 zł („dieta ujemna”).
W uzupełnieniu wniosku z dnia 2 lipca 2013 r. Wnioskodawca wskazał, że w praktyce
pracodawca wysyłający pracownika w podróż służbową nie będzie żądał od pracownika zwrotu
równowartości „diety ujemnej”, co spowoduje powstanie przychodu po stronie pracownika, mającego
źródło w stosunku pracy.
Stosownie do § 5 ust. 2 przywołanego wyżej rozporządzenia z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie
należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce
sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej - w przypadku diet oraz wydatków objętych ryczałtami
pracownik nie jest obowiązany do załączania do rozliczenia kosztów podróży dokumentów
potwierdzających poszczególne wydatki. Wnioskodawca nie posiada zatem faktur, rachunków ani
innych dokumentów w tym zakresie. Wskazane rozporządzenie w Ministra Pracy i Polityki Społecznej
z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w
państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej - zostało
wydane w wykonaniu ustawowego upoważnienia zawartego w art. 775 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca
1974 r. Kodeks pracy (Dz.U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), co jednoznacznie przesądza o
charakterze podróży odbywanej przez pracownika.
Wnioskodawca jest jednostką sfery budżetowej (urzędem zespolonej administracji rządowej w
województwie, działającym w formie państwowej jednostki budżetowej), zobowiązanym – jak wskazuje
sama nazwa powołanego rozporządzenia - do stosowania jego regulacji w przypadku polecenia
pracownikowi wyjazdu w podróż służbową.
W związku z powyższym zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w
uzupełnieniu wniosku):
Czy Wnioskodawca jest obowiązany do realizacji obowiązków płatnika podatku dochodowego od osób
fizycznych dla przychodów ze stosunku pracy w stosunku do „diety ujemnej”, zdefiniowanej w części
G. 68 niniejszego wniosku, do której zwrotu pracownik nie został zobowiązany, lub która nie została
zwrócona, pomimo wezwania pracodawcy...
Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku wystąpienia tzw. „diety ujemnej”, do której zwrotu
pracownik nie zostanie wezwany lub która nie zostanie zwrócona pomimo wezwania pracodawcy - po
stronie pracownika wystąpi przychód w wysokości równej kwocie tej „diety ujemnej”.
Powyższa kwota będzie stanowiła tzw. świadczenie ekstra na rzecz pracownika, mające swoje
źródło w stosunku pracy, co wypełnia dyspozycję przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12
ust. 1 przywołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. „Dieta ujemna” nie korzysta ze
zwolnienia podatkowego z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych, ponieważ przewyższa kwotę należną pracownikowi na podstawie przywołanego wyżej
rozporządzenia w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub
samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej.
W uzupełnieniu wniosku z dnia 2 lipca 2013 r. Wnioskodawca wskazał, iż „dieta ujemna” nie
korzysta ze zwolnienia podatkowego statuowanego art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku
dochodowym od osób fizycznych.
Z przedmiotowego zwolnienia korzystają jedynie diety i inne należności za czas podróży
służbowej pracownika do wysokości wskazanej w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej
z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w
państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej - należne
pracownikowi od pracodawcy, natomiast „dieta ujemna”, zdefiniowana w części G. 68 niniejszego
wniosku, stanowi kwotę, do zapłaty której pracownik byłby obowiązany na rzecz pracodawcy.
Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku „diety ujemnej”, do której zwrotu pracownik nie został
zobowiązany, lub która nie została zwrócona pomimo wezwania pracodawcy – po stronie pracownika
rozliczającego koszty krajowej podróży służbowej powstaje przychód ze stosunku pracy w rozumieniu
art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w wysokości tej „diety ujemnej” (tzw.
świadczenie ekstra na rzecz pracownika). W stosunku do tego przychodu Wnioskodawca, zakład
pracy w rozumieniu art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (jednostka
organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej) - jest obowiązany realizować wszystkie obowiązki
płatnika tego podatku dla należności ze stosunku pracy.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny
prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.
Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych
(t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego
rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od
których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, iż źródłami przychodów są: stosunek służbowy,
stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej
lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.
W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i
10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20
ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i
wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.
Stosownie do art. 12 ust. 1 cyt. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy,
pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne
oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło
finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia
za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i
wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto
świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych
świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
Mając na uwadze wyżej przywołane uregulowania prawne należy zaznaczyć, że przepis art. 12
ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienia jedynie przykładowo przychody ze
stosunku pracy. Świadczy o tym użycie słowa „w szczególności” co oznacza, że wymienione kategorie
przychodów stanowią katalog otwarty. Oznacza to, że przychodami ze stosunku pracy są więc
wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia
majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub
stosunku pokrewnym.
Jednakże, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są
diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika - do wysokości określonej w odrębnych
ustawach lub przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości
oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub
samorządowej jednostce strefy budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza
granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.
Odrębne przepisy, o których mowa powyżej zawiera rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki
Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi
zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży
służbowej (Dz.U. z 2013 poz. 167).
Zgodnie z przepisem § 2 rozporządzenia, z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej,
odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:
1. diety;
2. zwrot kosztów:
a. przejazdów,
b. dojazdów środkami komunikacji miejscowej,
c. noclegów,
d. innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez
pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.
Zatem przedmiotowe zwolnienie określone w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku
dochodowym od osób fizycznych jest limitowane wysokością diet i innych należności za czas podróży
służbowej określonych w ww. rozporządzeniach.
Warunkiem niezbędnym do skorzystania ze zwolnienia określonego w powołanym powyżej
przepisie jest odbycie przez pracownika podróży służbowej.
Z uwagi na brak definicji podróży służbowej na gruncie prawa podatkowego, do wyjaśnienia tej
kwestii należy posłużyć się treścią art. art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j.
Dz.U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.), zgodnie z którym, pracownikowi wykonującemu na polecenie
pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub
poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą
służbową.
W świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych istotne jest natomiast, że
niezależnie od formy w jakiej pracodawca zapewnia pracownikom wyżywienie podczas wykonywania
zadań służbowych poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym
miejscem pracy, ze zwolnienia od podatku korzysta tylko ta część otrzymanego świadczenia
związanego z wyżywieniem, która nie przekracza wysokości diety określonej w przepisach Ministra
Pracy i Polityki Społecznej wydanych na podstawie art. 775 § 2 ustawy - Kodeks pracy.
W przypadku krajowych podróży służbowych dieta wynosi 30 zł za dobę podróży i jest
przeznaczona na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia w czasie podróży (§ 7 ust. 1
rozporządzenia). Pracownik nie otrzymuje diety, jeżeli zapewniono mu bezpłatne całodzienne
wyżywienie (§ 7 ust. 3 pkt 2).
Pracownik dokonuje rozliczenia kosztów podróży krajowej lub podróży zagranicznej nie później
niż w terminie 14 dni od dnia zakończenia tej podróży (§ 5 ust. 1 rozporządzenia). Do rozliczenia
kosztów podróży, o których mowa w ust. 1, pracownik załącza dokumenty, w szczególności rachunki,
faktury lub bilety potwierdzające poszczególne wydatki; nie dotyczy to diet oraz wydatków objętych
ryczałtami. Jeżeli przedstawienie dokumentu nie jest możliwe, pracownik składa pisemne
oświadczenie o dokonanym wydatku i przyczynach braku jego udokumentowania (§ 5 ust. 2). W
uzasadnionych przypadkach pracownik składa pisemne oświadczenie o okolicznościach mających
wpływ na prawo do diet, ryczałtów, zwrot innych kosztów podróży lub ich wysokość (§ 5 ust. 3).
Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby
prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami
pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy
od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy
nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego
wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce
bilansowej.
W myśl art. 32 ust. 1 ww. ustawy, zaliczki, o których mowa w art. 31, za miesiące od stycznia do
grudnia, z zastrzeżeniem ust. 1a, wynoszą:
1. za miesiące od początku roku do miesiąca włącznie, w którym dochód podatnika uzyskany od
początku roku w tym zakładzie pracy przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego
przedziału skali - 18% dochodu uzyskanego w danym miesiącu;
2. za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód uzyskany od początku roku przekroczył
kwotę, o której mowa w pkt 1 - 32% dochodu uzyskanego w danym miesiącu.
Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest jednostką sfery budżetowej,
który wysyłając pracownika w podróż służbową stosuje się do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki
Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi
zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży
służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167). Wnioskodawca wskazał sytuację, w której pracownik nie
otrzyma diety w ogóle, lub nawet powstanie tzw. „dieta ujemna”. Ilustruje to następujący przykład:
pracownik przebywa w podróży służbowej 10 godzin, zapewniono mu śniadanie i obiad. Wówczas
dieta wyliczona zgodnie z § 7 ust. 2 pkt 1 lit. b przywołanego rozporządzenia w sprawie należności
przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery
budżetowej z tytułu podróży służbowej - wynosiłaby 15 zł. Za zapewnione śniadanie należy
pomniejszyć ją o 7,50 zł (25% z 30 zł - § 7 ust. 4 pkt 1), a za obiad o 15 zł (50% z 30 zł - § 7 ust. 4 pkt
2). W opisanej sytuacji pomniejszenia przewyższają kwotę należnej diety o 7,50 zł („dieta ujemna”).
Wnioskodawca wskazał, iż w praktyce pracodawca wysyłający pracownika w podróż służbową nie
będzie żądał od pracownika zwrotu równowartości „diety ujemnej”, co spowoduje powstanie
przychodu po stronie pracownika, mającego źródło w stosunku pracy. Wnioskodawca nie posiada
faktur, rachunków ani innych dokumentów w tym zakresie.
Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że nadwyżka kosztów wyżywienia ponad kwotę
diety określonej w przepisach rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie krajowych
podróży służbowych stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu, od
którego Wnioskodawca, jako płatnik, jest obowiązany pobrać zaliczkę na podatek na zasadach
określonych w art. 32 ustawy w związku z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych.
W tym miejscu podkreślić jednak należy, że pojęcie „podróży służbowej” należy do zakresu prawa
pracy, a w konsekwencji rozstrzygnięcie kwestii dotyczącej obowiązku, czy zasadności wypłacania
przez Wnioskodawcę diet i innych należności przysługujących pracownikowi z tytułu odbywania
podróży służbowych nie leży w kompetencji organów podatkowych upoważnionych do wykonywania
indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego.
Ponadto Organ podatkowy nadmienia, że jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe
będzie różnić się od zdarzenia przyszłego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana
interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego
zdarzenia przyszłego.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego
obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa
podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu
Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14
dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia
naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami
administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch
egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu
na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w
terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem
skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji
Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.