konspekt-z-zajec-glowne-problemy
advertisement
10 Konspekt wykładów z makroekonomii I część, Tematy: 1. Wprowadzenie do makroekonomii. Ruch okrężny produktu i dochodów w gospodarce 2. Rachunek produktu i dochodu narodowego 3. Ogólny model zagregowanego popytu i zagregowanej podaży (AD-AS) . Gospodarka rynkowa i jej typy. 4. Wzrost i rozwój gospodarczy 5. Budżet państwa i polityka fiskalna 6. Pieniądz i współczesny system bankowy Temat 1 I. Wprowadzenie do makroekonomii. Ruch okrężny produktu i dochodów w gospodarce Definicja – makroekonomia: Główne problemy makroekonomii: inflacja - procentowy przyrost przeciętnego poziomu cen dóbr i usług w ciągu roku bezrobocie – liczba osób zarejestrowanych jako poszukujące pracy i jednocześnie nie mających zatrudnienia. produkcja i wzrost gospodarczy – Realny PNB jest miarą całkowitego dochodu gospodarki narodowej. Przyrost realnego PNB określa się mianem wzrostu gospodarczego. polityka makroekonomiczna – przedmiot dyskusji w społeczeństwie , co może zrobić rząd (zestaw narzędzi), kwestie pozytywne i normatywne 1. Ruch okrężny Gospodarstwa domowe oferują przedsiębiorstwom podaż usług czynników produkcji, przedsiębiorstwa zaś wykorzystują te czynniki do produkcji dóbr i usług. Tym usługom odpowiadają pewne płatności. Gospodarstwa domowe otrzymują dochody z tytułu świadczonych usług (płace, czynsze, zyski), wypłacane przez przedsiębiorstwa za dostarczone i wykorzystane czynniki wytwórcze. Następnie gospodarstwa domowe wydają swoje dochody na zakup od przedsiębiorstw dóbr i usług, dając tym samym przedsiębiorstwom pieniądze potrzebne do zapłacenia za usługi czynników wytwórczych wykorzystane w produkcji. W rzeczywistości gospodarstwo domowe nie wydają całości swoich dochodów na konsumpcję. Nadwyżkę dochodów nad konsumpcją, w postaci oszczędności, odprowadzają np. do banków. Banki z kolei wolne środki finansowe udostępniają przedsiębiorstwom na finansowanie inwestycji. Zdarzenia te mają miejsce na rynku finansowym, który został uwzględniony na poniższym schemacie. Dochód narodowy. Liczenie dochodu narodowego i produktu narodowego należy do najtrudniejszych problemów ekonomicznych i statystycznych, ma ono podstawowe znaczenie dla wszystkich analiz ekonomicznych. Produkt krajowy brutto (PKB): – rynkowa wartość dóbr i usług finalnych wytworzonych w danym okresie przez czynniki produkcji zlokalizowane na terenie danego kraju, bez względu na to, do kogo one należą, PKB=C+I+G+NX Produkt narodowy brutto (PNB) to rynkowa wartość wszystkich finalnych dóbr i usług wytworzonych w danym okresie przez czynniki produkcji należące do obywateli danego kraju, bez względu na to, gdzie są one zlokalizowane, PNB=PKB+Dn PKB w cenach rynkowych =C+I+G+NX PKB w cenach czynników produkcji = C+I+G+NX-Te Produkt narodowy netto (PNN) uzyskujemy pomniejszając wartość PNB o wielkość amortyzacji środków trwałych. PNN=PNB-Am Dochód narodowy obliczamy, odejmując od produktu narodowego netto w cenach rynkowych podatki pośredni, DN=PNN-Te. Dochody osobiste (DO) oznaczają całkowity dochód uzyskiwany przez obywateli przed opłaceniem podatków. Dyspozycyjne dochody osobiste (DDO) to dochody po zapłaceniu podatków, to kwota, jaką gospodarstwa domowe mogą przeznaczyć na konsumpcję. Produkt gospodarki może być liczony trojako: – jako strumień wytworzonych produktów – od strony wydatków na krajową produkcję – od strony dochodów czynników produkcji PKB jako strumień produktów – wszystkie dobra i usługi finalne, wytworzone w danym roku PKB od strony wydatków – suma wydatków na wszystkie dobra i usługi finalne, wytworzone w danym roku PKB od strony dochodów – suma wynagrodzenia właścicieli wszystkich czynników produkcji Wytworzone dobra dzielimy na: – Pośrednie: są wykorzystywane w procesie produkcji jako nakłady do wytwarzania innych dóbr – Finalne: nabywane przez ostatecznych użytkowników Ograniczenia w rachunku dochodu narodowego. Produkcja gospodarstw domowych jest omijana w rachunkach makroekonomicznych – opieka nad dziećmi, pranie robione w domu, sprzątanie w ogródku itp. Nieuwzględniane są także transakcje, tzw. szarej strefy – nie zarejestrowanej działalności gospodarczej. PKB nie uwzględnia także czasu wolnego, pojęcia jakości oraz różnorodności Pomijane są także efekty zewnętrzne (np. zatrucie środowiska) Wartość bieżąca i nominalna Bieżąca wartość to wartość w złotych równa kwocie, za jaką dobro lub usługa były kupione w chwili transakcji Jeżeli PKB liczony jest w oparciu o wartości bieżące, wówczas nazywamy go nominalnym PKB Realny PKB jest wartością PKB mierzonego przy użyciu stałych cen (w cenach z tzw. roku bazowego) Rok bazowy jest rokiem wzorcowym, w odniesieniu do którego mierzymy PKB w innych latach Deflator PKB to wskaźnik ogólnego poziomu cen dóbr i usług uwzględnionych w PKB Typy gospodarki rynkowej1 Na świecie wyróżniamy cztery typy gospodarki rynkowej: - neoliberalny, socjaldemokratyczny, społeczny i wschodnioazjatycki. Pod wpływem integracji i globalizacji ulegają one obecnie ewolucji. W latach ostatniego kryzysu 2008-2009 wzrosła rola państwa w gospodarkach poszczególnych krajów. Anglosaski model gospodarki rynkowej oparty jest na wolności gospodarczej i konkurencji. Ten typ gospodarki występuje m.in. w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Wielkiej Brytanii, Australii i Nowej Zelandii. Kraje te osiągają najwyższe wskaźniki w rankingach konkurencyjności. Jednocześnie występuje tam wysoki wskaźnik polaryzacji dochodów. W neoliberalnym modelu racjonalnego gospodarowania uważa się, że sektor publiczny stanowi hamulec działalności gospodarczej. Cechami charakterystycznymi neoliberalnej gospodarki m.in. są: Rynek spełnia rolę dominującą, rola państwa jest niewielka, Dominuje własność prywatna, Mały zakres ubezpieczeń społecznych i opieki zdrowotnej ze środków publicznych, Duża polaryzacja dochodów, dobrze wynagradzani są sprawni, kreatywni menedżerowie, Wysoki stopień indywidualizacji życia społeczno-gospodarczego Deregulacja życia gospodarczego. Gospodarka rynkowa socjaldemokratyczna – model państwa dobrobytu Model państwa dobrobytu charakteryzuje się wysoką stopą życiową, dużą redystrybucją wytworzonego PKB na cele socjalne i dużą rolą państwa. Ten typ gospodarki wynikający z państwa opiekuńczego odzwierciedla model skandynawski, zwany nordyckim, rozwinął się w Szwecji, Norwegii, Danii i Finlandii Cechami charakterystycznymi gospodarki socjaldemokratycznej m.in. są: Silne państwo i sektor publiczny, Połączenie mechanizmu rynkowego z bezpieczeństwem socjalnym, Państwo ingeruje w mechanizm rynkowy poprzez regulacje prawne, normy prawne, Państwo pośrednio dąży do zapewnienia pełnego zatrudnienia, powszechnego dostępu do dóbr kultury, szkolnictwa i ochrony zdrowia, Wysoki poziom podatków progresywnych od dochodów osobistych Nie występuje znaczna polaryzacja dochodów (społeczeństwo egalitarne) Społeczna gospodarka rynkowa Gospodarka ta powinna według jej twórców zapewnić wolność, konkurencję i równowagę społeczną. Główną tezą jest możliwość pogodzenia zasad liberalnej gospodarki rynkowej, swobodnego działania mechanizmu rynkowego z zapewnieniem równowagi społecznej. 1 Makroekonomia, E.Skawińska i in. PWE, Warszawa 2010, s. 51 Koncepcja społecznej gospodarki rynkowej powstała przed II wojną światową i była wdrażana w Niemczech Zachodnich przez Ludwiga Erharda. W niemieckiej koncepcji społecznej gospodarki rynkowej (SGR) miejsce i rola państwa nie są jednoznacznie określone. Większość niemieckich polityków, w tym także przedstawicieli szkoły liberalnej, uznaje konieczność istnienia silnego państwa. Państwo powinno skutecznie działać w interesie ogółu, tj. ponad partykularnymi interesami np. związków zawodowych i pracodawców. Silne państwo zapewnia wolność gospodarczą i konkurencję oraz efektywny system rynkowy. Drugim wyznacznikiem siły państwa jest jego zdolność do zapewnienia rozwoju gospodarczego i niezbędnego poziomu sprawiedliwości społecznej. Podstawą koncepcji społecznej gospodarki rynkowej jest teza o kluczowym znaczeniu wolności gospodarczej i konkurencji dla sprawności mechanizmu rynkowego. Wschodnioazjatycki model gospodarki rynkowej Dynamiczny wzrost i rozwój gospodarczy w krajach Azji Wschodniej i Południowo-Wschodniej (Japonia, Korea Południowa, Hongkong, Singapur, Tajwan, Malezja, Indonezja i Tajlandia) uplasowały te kraje na znaczącej pozycji w gospodarce świata. Określono je mianem „cudu wschodnioazjatyckiego”, a poszczególne kraje „tygrysami azjatyckimi”. Źródła dynamiki gospodarek wschodnioazjatyckich wynikają z kombinacji kliku czynników: akumulacji wewnętrznej, kapitału ludzkiego oraz szybkiego wzrostu eksportu. Kraje te charakteryzują się wysokimi stopami oszczędności i inwestycji, które są nieporównywalne do innych gospodarek świata. Rynek pracy charakteryzuje się tam dużą podażą, wysokim poziomem wykształcenia i umiejętności kapitału ludzkiego. Reorientacja polityki gospodarczej polegała od substytucji importu do polityki proeksportowej Temat 2 Podstawowy model gospodarki zagregowanego popytu (AD) i zagregowanej podaży (AS) AD – (ang. aggregate demand) AS – ( ang. Aggregate supply) Zagregowany popyt (AD) jest to zależność między całkowitą ilością dóbr i usług, czyli wielkością realnego produktu narodowego brutto, jaką gospodarstwa domowe, firmy i rząd chcą nabyć, a poziomem cen mierzonym deflatorem produktu narodowego brutto w określonym czasie. Czynniki wpływające na kształtowanie się zagregowanego popytu: 1. Wydatki konsumpcyjne. Zależność między dochodem a wydatkami konsumpcyjnymi, nosi nazwę krańcowej skłonności do konsumpcji lub przeciętnej skłonności do konsumpcji. Krańcowa skłonność do konsumpcji – MPC – (ang. marginal propensity to consume) stanowi tę część dodatkowego dochodu, która jest konsumowana, czyli MPC= zmiana konsumpcji zmiana dochodów Przeciętna skłonność do konsumpcji – APC (ang. average propensity to consume) pokazuje udział konsumpcji w dochodach gospodarstwa domowego, czyli APC= całkowita konsumpcja całkowite dochody 2. Wydatki inwestycyjne 3. Wydatki rządowe 4. Eksport netto Krzywa zagregowanego popytu pokazuje graficznie zależność między wielkością realnego narodowego brutto, na jaką zgłaszany jest popyt przez wszystkie podmioty gospodarujące, a poziomem cen mierzonym deflatorem produktu narodowego brutto. Wszystkie czynniki, które mają na wielkość ponoszonych przez gospodarstw domowe, firmy i rząd, determinują zmiany zagregowanego popytu. Zagregowana podaż (AS) pokazuje zależność całkowitą między ilością produktów, czyli wielkością realnego produktu narodowego brutto, jaką wszyscy producenci w gospodarce chcą zaoferować na sprzedaż, a poziomem cen mierzonym deflatorem produktu narodowego brutto w danym okresie. Czynniki wpływające na kształtowanie się zagregowanej podaży: 1. Poziom cen 2. Możliwości produkcyjne gospodarki 3. Postęp naukowo-techniczny 4. Siła robocza 5. Dostępność i koszty czynników produkcji 6. Regulacja rządowa Krzywa zagregowanej podaży (AS) pokazuje graficznie zależność między wielkością realnego narodowego brutto oferowaną na sprzedaż przez wszytskie firmy a poziomem cen mierzonym deflatorem produktu narodowego brutto. Trzy warianty krzywej zagregowanej podaży: a) gospodarka w recesji b) gospodarka na poziomie pełnego zatrudnienia c) gospodarka z pewnym bezrobociem Zmiany zagregowanej podaży Równowaga makroekonomiczna – punkt przecięcia krzywych zagregowanego popytu i zagregowanej podaży. Prowadzi do kreślenia poziomu cen i takiej wielkości realnego produktu narodowego brutto, którą producenci oferują na rynku, a odbiorcy chcą kupić. Jeśli gospodarka znajdzie się w stanie nierównowagi, czyli pojawią się niedobory lub nadwyżki, to w wypadku niedoborów wykupywanie zapasów skłoni producentów do zwiększenia produkcji, w wypadku nadwyżek, gromadzenie się zapasów stanowić będzie dla firm bodziec do zmniejszenia produkcji. Temat 3 1. Wzrost i rozwój gospodarczy Zjawisko wzrostu gospodarczego2 Wielkość produkcji w gospodarkach zmienia się: jednych dóbr wytwarza się coraz więcej, produkcja innych zamiera, pojawiają się nowe produkty. W wielu krajach realna wartość dóbr wytwarzanych przez gospodarkę zwykle rośnie z roku na rok. Wzrostem gospodarczym nazywamy powiększenie się realnej wartości PKB lub realnej wartości PKB per capita. Tempo wzrostu gospodarczego ekonomiści opisują za pomocą stopy wzrostu gospodarczego. Jest to zjawisko stosunkowo nowe. Przez wiele tysiącleci stopa wzrostu gospodarczego była bliska zeru. Produkcyjność pracy była bardzo mała. Dopiero pod koniec XVIII w. stopa wzrostu podniosła się z około zera do 0,5%. 2 Podstawy ekonomii, B. Czarny, R. Rapacki, PWN, Warszawa, 2002 Produkcyjnością pracy nazywamy ilość dóbr wytwarzanych przez pracownika w jednostce czasu. Cechą charakterystyczną jest wielkie zróżnicowanie poziomu życia i tempa wzrostu w różnych krajach świata. Granice wzrostu gospodarczego Czy wzrost gospodarczy jest zjawiskiem trwałym czy przejściowym? Czy długofalowy wzrost jest pożądany? Wzrost gospodarczy wiąże się z procesem wykorzystywania zasobów naturalnych, proces ten jest szybszy nim szybsza jest dynamika wzrostu gospodarczego. Ze względu na ograniczoność zasobów stawiamy pytanie czy możliwe jest utrzymanie wzrostu gospodarczego przez dłuższy czas? Już w 1798 r. Thomas Robert Malthus ogłosił prawo ludnościowe. Według różnych późniejszych raportów są przewidywane daty wyczerpania się zasobów wielu surowców. Czy wzrost jest rzeczywiście potrzebny? Na przykład niektórzy radykałowie wysuwają postulaty zerowego wzrostu. Oto ich argumenty: wzrostowi towarzyszą szkodliwe skutki uboczne, zanieczyszczenie środowiska, efekt cieplarniany. wzrost jest skutkiem wielu niepotrzebnych dóbr ................................. ???jest efekt manipulowania przez producentów potrzebami nabywców. wzrostowi towarzyszą negatywne konsekwencje dla pracowników, chodzi o stres związany z rywalizacją o ekonomiczny sukces, o brak zadowolenia z rosnącej ilości posiadanych dóbr. wzrost nie rozwiązuje kwestii sprawiedliwości, ważniejszy od wytwarzania coraz większej ilości dóbr jest sprawiedliwy podział tego, co już wytworzono. Obrońcy wzrostu twierdzą, iż umożliwił on poprawę warunków pracy, przyrodę można chronić nie zamykając fabryki, co tworząc odpowiednie bodźce ekonomiczne, należy nie dzielić po równo biedy, lecz powiększać produkcję w taki sposób aby nawet najbiedniejsi mogli żyć coraz lepiej. Korzyści ze wzrostu gospodarczego wzrost poziomu życia wpływ na styl życia, nowy model konsumpcji redystrybucja dochodu narodowego, zmiana bez naruszenia osiągniętego poziomu przez którąś z grup społecznych wzrost ilości i jakości dóbr oraz usług oraz czasu wolnego większe możliwości obronne prestiż narodowy, zaufanie międzynarodowe Dążenie do lepszego zaspokojenia potrzeb i wyższej stopy życiowej jest jedną z ważniejszych aspiracji życiowych manifestowanych przez ludzi we współczesnym świecie. Przyczyny wzrostu: wzrost nakładów pracy wzrost produkcyjności pracy w tym: coraz więcej kapitału rzeczowego coraz więcej kapitału ludzkiego postęp techniczny i organizacyjny korzyści skali zmiany struktury zatrudnienia inne czynniki Czynniki wzrostu gospodarczego historyczne (wzrost jest funkcją: kapitału, ziemi, pracy, surowców,); modelowe, w którym wyróżnia się czynniki bezpośrednie (zatrudnienie i wydajność pracy) i pośrednie (majątek produkcyjny, efektywność, inwestycje) wzrostu gospodarczego; systemowe, na podstawie różnych kryteriów - klasyfikuje się czynniki wzrostu jako: czynniki tradycyjne; czynniki nowoczesne; postęp w kierowaniu gospodarką (zmiany strukturalne) społeczne (infrastruktura społeczna i ekonomiczna) rynkowe (konkurencja i równowaga) ilościowe: przyrost zasobów np. zatrudnienia, kapitału; jakościowe: wzrost wydajności pracy, produktywności kapitału, postęp naukowo-techniczny i technologiczny. Hipoteza konwergencji i efekt doganiania Rozwój gospodarczy - oprócz zmian ilościowych, wyrażanych za pomocą wskaźników wzrostu gospodarczego, obejmuje również zmiany jakościowe w strukturze społeczno-ekonomicznej kraju. To proces łączący w sobie: zrównoważony wzrost wartości PKB (PNB), zmiany strukturalne procesów produkcji (zmiany jakości wytwarzanych dóbr i usług, zmiany struktury asortymentowej) postęp technologiczny (doskonalenie techniki, pracy, zarządzania) zmiany na gruncie społecznym, politycznym oraz instytucjonalnym, polepszenie warunków życia ludności kraju. Wybrane wskaźniki jakościowe Wartość wskaźnika HDI – Human Development Index określana jest na podstawie trzech wielkości: Indeksu przewidywanej długości życia Indeksu edukacji Indeksu PKB Wskaźnik rozwoju płci (GDI), Wskaźnik aktywności zawodowej kobiet (GEM), Wskaźnik ubóstwa dla krajów rozwijających się Indeks wolności gospodarczej Współczynnik Giniego Wzrost a rozwój gospodarczy Gospodarka może wykazywać wzrost gospodarczy, który jednak nie musi sprzyjać rozwojowi gospodarczemu. Tylko wzrost gospodarczy służący sfinansowaniu inwestycji zmieniających strukturę rzeczową aparatu wytwórczego, technologie produkcji, strukturę i jakość wytwarzanych dóbr i usług może się przyczynić do rozwoju ekonomicznego. Oddziaływanie państwa na wzrost gospodarczy pobudzanie skłonności do oszczędzania i do przekształcania oszczędności w inwestycje; sprzyjanie innowacjom, pobudzania i ułatwianie modernizacji aparatu wytwórczego Temat 5 3 Pojęcie i funkcje budżetu państwa Budżet państwa jest to plan finansowy zawierający dochody i wydatki państwa związane z realizacją przyjętej polityki społecznej, gospodarczej i obronnej. Budżet państwa składa się z dochodów i wydatków centralnych władz państwowych (budżet centralny), władz lokalnych (budżety lokalne) i ubezpieczeń społecznych. O włączeniu określonych rodzajów dochodów i wydatków do budżetu centralnego lub do budżetów terenowych decyduje ich znaczenie dla gospodarki. Z budżetu centralnego finansuje się: - wydatki na administrację centralną, - wymiar sprawiedliwości, - obronę narodową. W gestii budżetów lokalnych znajduje się zazwyczaj gospodarka komunalna i mieszkaniowa, oświata, ochrona zdrowia, kultura, utrzymanie porządku publicznego, infrastruktura. Władze lokalne realizują zadania własne oraz zadania zlecane im przez państwo, wynikające z przyjętej polityki społeczno-gospodarczej. Jest on sporządzany na okres jednego roku oraz zatwierdzany przez władzę ustawodawczą. Jako najważniejsze funkcje budżetu traktuje się zazwyczaj funkcje fiskalną, redystrybucyjną, stymulacyjną i alokacyjną. 3 Źródło: R. Milewski, Podstawy Ekonomii, PWN 2006 Funkcja fiskalna polega na gromadzeniu dochodów budżetowych umożliwiających utrzymanie aparatu państwowego oraz realizację określonych zadań. Funkcja redystrybucyjna umożliwia dokonywanie pożądanych zmian w podziale dochodu narodowego, takich jak: zmniejszanie dysproporcji w poziomie rozwoju gospodarczego rożnych regionów oraz niwelowanie nadmiernego zróżnicowania dochodów rożnych grup społecznych i tworzenie warunków bezpieczeństwa socjalnego dla grup najuboższych. Funkcja stymulacyjna polega na oddziaływaniu dochodów i wydatków budżetu państwa na życie gospodarcze i społeczne. Za pomocą odpowiednio skonstruowanych systemów podatkowych oraz wydatków budżetowych można np. wpływać na poziom dochodu narodowego i zmiany strukturalne w gospodarce, kształtować poziom akumulacji i tempo wzrostu gospodarczego, regulować poziom i kierunki konsumpcji. Funkcja alokacyjna umożliwia dokonywanie zmian struktury wytworzonego dochodu narodowego. Państwo, dysponując odpowiednimi dochodami budżetowymi, może przesunąć pewne zasoby czynników produkcji do wytwarzania dóbr publicznych, neutralizacji ujemnych efektów zewnętrznych, prowadzenia prac badawczorozwojowych itp. Dochody budżetu państwa. Podatki Źródłami dochodów budżetowych państwa są: podatki, cła, dochody ze sprzedaży prywatyzowanych przedsiębiorstw, opłaty skarbowe, opłaty sądowe, opłaty notarialne Podstawą dochodów budżetowych są podatki. Pozostałe źródła odgrywają. w praktyce niewielką rolę. Podatki są to przymusowe, bezzwrotne i nieodpłatne świadczenia pieniężne pobierane przez państwo na podstawie przepisów prawa w celu uzyskania dochodów na pokrycie wydatków państwowych. Płatnikami podatków mogą być osoby fizyczne i prawne. Podatki mogą być klasyfikowane w różny sposób, ze względu na przedmiot opodatkowania wyodrębnia się: 1) podatki dochodowe, pobierane od dochodów osobistych ludności oraz dochodów od osób prawnych, 2) podatki konsumpcyjne (inaczej podatki od wydatków), nakładane na dobra i usługi będące przedmiotem obrotu, np. podatek obrotowy, VAT, akcyza. 3) podatki majątkowe, płacone od posiadanego majątku oraz od przenoszenia praw do majątku (np. podatki spadkowe). Kolejny podział – podatki bezpośrednie i pośrednie. Bezpośrednie są nakładane na dochody i majątek. Podatki nakładane są na wydatki określane są jako pośrednie. Obciążenia podatkowe mogą być naliczane proporcjonalnie, progresywnie lub regresywnie. Opodatkowanie jest proporcjonalne wówczas, gdy wszyscy podatnicy płacą ten sam procent swoich dochodów, czyli obowiązuje jedna stopa podatkowa. Zazwyczaj podatki od dochodów osób prawnych mają charakter proporcjonalny. Opodatkowanie progresywne występuje wówczas, gdy osoby uzyskujące wyższe dochody obciążone są wyższą stopą podatkowa. Opodatkowanie regresywne polega na tym, ze wraz ze wzrostem dochodu nakładane są coraz mniejsze procentowe stawki podatkowe. Największe znaczenie mają podatek od towarów i usług, stanowi on przeciętnie 30% dochodów budżetowych państwa z tytułu podatków. Istotny też jest podatek od dochodów osobistych ludności (PIT), dostarcza on ok. 26% dochodów sektora publicznego. Obecnie wspólną cechą gospodarek rynkowych jest niski udział podatków od przedsiębiorstw w dochodzie budżetu państwa, nie przekraczają one 10%. Wydatki budżetu państwa Wielkość i struktura wydatków publicznych odzwierciedlają rolę, zakres i kierunki działalności państwa. Z punktu widzenia przeznaczenia można wyodrębnić trzy grupy wydatków publicznych: 1) wydatki związane z tradycyjnym pełnieniem przez państwo takich funkcji jak: obrona narodowa, administracja i wymiar sprawiedliwości; 2) wydatki związane z realizacją celów społecznych „państwa dobrobytu” (oświata, kultura, ochrona zdrowia, świadczenia socjalne itp.); 3) wydatki wynikające z pełnienia funkcji interwencyjnych w gospodarce (oddziaływanie na inwestycje, subsydia dla rolnictwa, przedsiębiorstw państwowych i prywatnych oraz wydatki transferowe i In.) Udział wydatków publicznych w PKB (w %) Kraje 1900 1928 USA 7,3 10,4 Wielka Brytania 14,4 24,4 Niemcy 12,3 13,6 Źródło: R. Milewski, Podstawy Ekonomii, PWN 2006 1950 23,1 39,3 28,6 1970 32,2 40,9 37,8 1980 33,1 46,0 47,2 Deficyt budżetowy i dług publiczny Wzrastające wydatki rządowe mogą być finansowane z takich źródeł, jak: podatki, pożyczki zaciągane u społeczeństwa, sprzedaż części majątku państwa, dodatkowa emisja pieniędzy, kredyty zagraniczne. Powszechniejszą niż podnoszenie podatków formą zdobywania środków na pokrycie wydatków publicznych są pożyczki zaciągane przez rząd u ludności i przedsiębiorców oraz w bankach i instytucjach finansowych. Prowadzi to do powstawania długu publicznego. Dług publiczny jest finansowym zobowiązaniem państwa z tytułu zaciągniętych pożyczek. makroekonomia - wzory Rachunek produktu narodowego - wykład Wykład - Produkt globalny i dochód narodowy Polityka fiskalna Ekonomia - polityka fiskalna Polityka fiskalna - budżet państwa Reklama Prawa autorskie Reklama Kontakt
