Ruch Światło - Życie

advertisement
Ruch „Światło – Życie”
O Soborze Watykańskim II
• zwołany 25 XII 1961
• Przez papieża Jana
XXIII
• Dokończony przez
jego następcę
Pawła VI
• Zakończył się 8
grudnia 1965
Do najważniejszych
postanowień możemy zaliczyć:
• Wizje Kościoła jako Communio (wspólnoty), nie
tylko Ludu Bożego
• "Liturgia źródłem życia Kościoła„ - Odnowa
liturgii: msza w językach narodowych, dano
wiernym czynny udział w liturgii
• Nową role osób świeckich w życiu Kościoła
(powołani do apostolstwa na mocy chrztu)
• Ekumenizm (nawet na Soborze obecne były
grupy reprezentujące inne wyznania)
Ruch Światło - Życie
(potocznie zwany „oazą”)
- jest jednym z
ruchów odnowy
Kościoła według
nauczania Soboru
Watykańskiego II.
Założycielem tego Ruchu
jest sługa Boży
ks.
Franciszek Blachnicki
(1921-1987)
Doświadczenia ojca Blachnickiego
•
•
•
•
•
•
Harcerstwo - małe grupy
Służba wojskowa
Grupy konspiracyjne
Obóz koncentracyjny
Seminarium Duchowne - Diakonie
Początki pracy duszpasterskiej – potrzeba
wychowania elit
• Studia i podejmowane działania
Centrum Ruchu
Krościenko nad Dunajcem
Nurty inspirujące
Biblijno-ewangelizacyjny
Katechetyka
fundamentalna
Początki historii Ruchu sięgają pierwszej
oazy, która odbyła się w r. 1954 Ruch
Światło - Życie rozwinął się z oaz rekolekcji zamkniętych prowadzonych
metodą przeżyciową. Przed rokiem 1976
Ruch był znany pod nazwą "Ruch
oazowy", "Ruch Żywego Kościoła".
Pierwsze wychowanie
• Duszpasterstwo grup ministranckich
• Wakacyjne Oazy Dzieci Bożych i
cotygodniowe spotkania formacyjne
• Wczasy Maryjne dla Dorosłych
• Oaza Niepokalanej dla dziewcząt
• Oaza Nowego Życia
• Krucjata Wstrzemięźliwości
Historia
 Oazy dla ministrantów (1954)
 Krucjata Wstrzemięźliwości (1957-1960)
 Rodziny (1973)
 Zawierzenie Niepokalanej Matce
Kościoła – 11 czerwca 1973 r. w
Krościenku nad Dunajcem przez kardynała
Karola Wojtyłę.
 Domowy Kościół od 1978.
 1979 – Powołanie Krucjaty Wyzwolenia
Człowieka
 Stowarzyszenie „Unia Kapłanów
Chrystusa Sługi”
 1982 r. Międzynarodowe Centrum
Ewangelizacji Światło-Życie w Carlsbergu.
W roku 1976 Ruch
Żywego Kościoła
przyjął nazwę „Ruch
Światło-Życie”
Ruch gromadzi ludzi
różnego wieku i powołania:
młodzież, dzieci, dorosłych,
jak również kapłanów,
zakonników, zakonnice,
członków instytutów
świeckich oraz rodziny w
gałęzi rodzinnej, jaką jest
Domowy Kościół.
Poprzez odpowiednią dla
każdej z tych grup
formację Ruch wychowuje
dojrzałych chrześcijan i
służy odnowie Kościoła.
Znak ΦΩΣ-ΖΩΗ „fos-dzoe” składa się z dwóch
greckich słów: ΦΩΣ „fos” czyli światło i ΖΩΗ „dzoe” –
życie. Słowa te wpisane są w formę krzyża. Ten znak
w pierwszych wiekach chrześcijaństwa symbolizował
Chrystusa. Można go znaleźć w katakumbach. Jezus
sam o sobie mówił: „Ja jestem światłością” (J 8,12)
i „Ja jestem życiem” (J 11, 25).
Kto idzie za Mną, nie
będzie chodził w
ciemności, lecz będzie
miał światło życia.
(J 8,12)
•
Przede wszystkim znak krzyża znak Chrystusa, w którego życiu
najpełniej objawiło się światło
miłości Boga
• Zawiera w sobie najbardziej
podstawową zasadę życia
chrześcijańskiego jedność wiary i
życia z wiary.
Ten znak jest równocześnie wyzwaniem dla członków Ruchu, by Chrystus
stał się naszym światłem i życiem, tzn. by oddali Mu swoje życie, przyjęli
Go jako jedynego Pana i Zbawiciela. W tym znaku jest również wyrażony
postulat poddania się słowu Bożemu, tak żeby stało się ono słowem życia,
by było wprowadzane w życie.
Wzrastanie w
Ruchu Światło-Życie
GRUPY OAZOWE W PARAFII
Zgodnie z założeniami ks. Franciszka
Blachnickiego, formacja we wspólnocie odbywa
się głównie w małych grupach (6-12 osób).
Grupie takiej służy animator - osoba, która
formuje uczestników, pomaga im w poznaniu
Jezusa. Animatorzy również się formują,
spotykając się na swoich spotkaniach. Także
można powiedzieć, że wspólnota oazowa w
parafii jest odzwierciedleniem Kościoła
hierarchicznego.
Oprócz osób, formujących się w tych grupach,
są również i takie, które przychodzą tylko na
spotkania całej wspólnoty.
Charyzmat
Wspólnota słucha,
rozważa, wspiera
każdego ze swych
członków modlitwą i
dobrym słowem.
Spotykamy się we
wspólnocie, by być
dla drugiego
darem,
bezinteresownie
ofiarować to, co
mamy najlepszego.
Formacja we wspólnocie
• Małe grupy (najlepiej 6-12 osób),
które wspólnie przeżywają treści i
dzielą się nimi
• Grupie takiej służy animator osoba, która formuje uczestników,
pomaga im w poznaniu Jezusa.
• Animatorzy również się formują,
spotykając się na swoich
spotkaniach.
Formacja poza wspólnotą
• Oazy Żywego
Kościoła
• Diecezjalne Dni
Wspólnoty
• Rejonowe Dni
Wspólnoty
• Diakonia
Martyria – leiturgia - Diakonia
Używane w Ruchu Światło-Życie biblijne
pojęcia określające funkcje, przez które
dokonuje się budowanie wspólnoty
chrześcijańskiej - koinonii.
Martyria to świadectwo, głoszenie słowa,
leiturgia to liturgia czyli sprawowanie kultu,
diakonia to służba.
Cel formacji to
wychowanie
Nowego
Człowieka
PEDAGOGIA NOWEGO
CZŁOWIEKA
„La pedagogia del l’uomo nuovo” – czyli
pedagogia nowego człowieka.
Comunio
NOWY CZŁOWIEK
•
•
•
•
Zdezintegrowany
Konsumpcyjny
Wyczynowy
Stada, manipulowany
SPACZONY OBRAZ
CZŁOWIEKA
• Zintegrowany
• Posiadający siebie w
dawaniu siebie
• Realizujący siebie przez
służbę
CZŁOWIEK
WYZWOLONY
Nie siewca, ale ogrodnik
• Duszpasterstwo masy – Duszpasterstwo
masy przez duszpasterstwo Elit
Masa przez Elity
• W parafii, Kościele całość powinna się
składać z grup gotowych do służby i
stanowiących jedność.
METODA I DROGA
WYCHOWANIA NOWEGO
CZŁOWIEKA
• Światło – Życie - Metoda nieustannego
podporządkowywania życia woli Boga.
• Oaza Wychowawcza - Inaczej metoda
przeżyciowo – wychowawcza. Wakacyjne
przeżycie wiary .
• Mała grupa - czyli dopełnienie oazy
rekolekcyjnej. Umożliwia wzrost człowieka w
codziennych warunkach życia.
Metoda formacji
•
•
•
•
•
•
Metoda przeżyciowa
Metoda wychowawcza
Zasada wspólnotowa
Rekolekcje zamknięte
Zasada Chrystocentryczna
Zasada personalno-maryjna
Rekolekcje wakacyjne
Życie rodzi się z życia.
Nie może dać ten, kto nie ma.
Oaza wakacyjna Ruchu Światło - Życie to piętnastodniowe rekolekcje
zorganizowane w taki sposób, aby był czas i na modlitwę, i na zabawę
(taniec i różaniec). Nie jest to kolonia, nie są to też rekolekcje podobne
np. do parafialnych czy szkolnych rekolekcji wielkopostnych.
Oazy wakacyjne organizowane są dla różnych grup wiekowych.
Dla dzieci (szkoła podstawowa):
Oaza Dzieci Bożych I stopień
Oaza Dzieci Bożych II stopień
Oaza Dzieci Bożych III stopień
Dla gimnazjalistów:
Oaza Nowej Drogi I stopień
Oaza Nowej Drogi II stopień
Oaza Nowej Drogi III stopień
Dla młodzieży:
(przeznaczona jest dla osób od 15 roku życia).
Oaza Nowego Życia I stopień
Oaza Nowego Życia II stopień
Oaza Nowego Życia III stopień
Cel formacji
• Ewangelizacja
• Deuterokatechumenat
• Diakonia
Droga Katechumenalna
• Czyli wcielenia w życie dokumentu
posoborowego dokumentu „Ordo initiationis
christianae adultorum”
• Przystosowany do naszych czasów
rozbudowany system formacji katechumenalnej
• Najczęściej dotyczy ludzi ochrzczonych, dlatego
nazywany jest deuterokatechumenatem
1. Okres Preewangelizacji
• Ewangelizacja
indywidualna
• Rekolekcje
ewangelizacyjne (ODB,
OND, OE)
• Praca w grupach
postewangelizacyjnych
2. Okres Ewangelizacji
•
•
•
•
Indywidualna
ODB
OND
Rekolekcje
ewangelizacyjne
3. Okres właściwego
katechumentatu
• ONŻ stopnia I stopnia – moment przejścia do
właściwego deuterokatechumentatu
• Obrzęd włączenia do deuterokatechumenatu
• 11 rozmów ewangelicznych
• 10 kroków ku dojrzałości chrześcijańskiej
4. Dalszy katechumenat
• ONŻ II stopień
• 11 kręgów biblijnych
• KRĘGI liturgiczno – biblijne nawiązujące
do niedzielnych czytań
• Okres przygotowania do odnowy
przymierza chrztu
• Triduum Paschalne i odnowa przymierza
chrztu
5. Okres Mystagogii
•
•
•
•
ONŻ III stopnia
11 rozmów pogłębienia eklozjologicznego
Kurs Oazowy dla Animatorów (KODA)
Ewangeliczne rewizje życia na temat:
charyzmat-powołanie-diakonia
• Oaza Rekolekcyjna Diakonii (ORD) i Centralna Oaza
Modlitwy – przejście do diakonii stałej i do formacji
permanentnej
Obrzędy chrześcijańskiego wtajemniczenia dorosłych
Ewangelizacja
Drogowskazy
Nowego Człowieka
Moje miejsce w
Kościele
Przyjęcie Jezusa jako Pana i
Zbawiciela
Pogłębienie Biblijne i
liturgiczne
DIAKONIA
Rezultatem formacji podstawowej członków
Ruchu jest świadomość odpowiedzialności za
sprawy Kościoła i świata, która wyraża się w
podejmowaniu służby na rzecz Ruchu i
wspólnot lokalnych.
Zasady działania Diakonii Ruchu
Światło-Życie:
 kolegialności
 pomocniczości
 solidarności
Stać się oazą
…
Wreszcie ostatnia myśl, która mi się nasuwa, kiedy słyszę słowo: oaza. Kiedy słyszę to
słowo odmieniane przez tyle ust [...], wtedy myślę sobie: jeżeli jest oaza, to znaczy, że
niestety jest pustynia, bo oaza ma rację bytu tylko na pustyni. Tam, gdzie nie ma
pustyni, nie ma oaz. Otóż to jest jakiś podtekst tej prawdy, którą wy tutaj wyrażacie i
przeżywacie.
To oczywiste, że jest pustynia. Nie może nas ona jednak zniechęcać, może nas tylko
zachęcić, ażeby było jak najwięcej oaz. Pustynia jest bowiem tylko wtedy groźna, jeżeli
na niej nie ma oazy, jeżeli oazy są bardzo rzadko, bardzo daleko. Wtedy można
naprawdę, jak tutaj jeden z was powiedział, umrzeć z pragnienia. Ale jeżeli oazy są,
jeżeli są dość gęsto, blisko siebie, to nawet pustynia nie jest groźna. [...] Ja myślę, moi
drodzy, że jest bardzo głęboka prawda w nazwie oaza. W jakimś znaczeniu życie jest
jednak pustynią. Grozi nam pustynia. Powiem jeszcze inaczej: groziłaby nam
pustynia, gdybyśmy nie tworzyli oaz.
Jan Paweł II
Fragment przemówienia z dnia wspólnoty w Tylmanowej, 16 VIII 1972 r.,
[w:] „Słowa Jana Pawła II do Ruchu Światło-Życie”,
Wyd. Światło-Życie, Kraków 2003, s. 68-70
….
i zagęścić pustynię
oazami
I teraz drugi wniosek z tego wyprowadzam: jesteście tutaj na oazie, jest was tutaj
wielu. Myślę, że na tej oazie poniekąd każdy z was staje się oazą po to, ażeby wrócić
na pustynię i żeby tę pustynię zagęścić oazami. Może to spojrzenie, które tutaj
wnoszę, jest nieco inne, aniżeli wasze. Wy patrzycie bardziej od wewnątrz, od strony
waszego przeżycia. Ja na to patrzę inaczej. Patrzę pod kątem życia naszego
społeczeństwa, pod kątem życia naszej młodzieży, pod kątem wielkich zmagań, które
się w tej chwili toczą, jeżeli chodzi o styl życia, o pewien świat wartości, o poziom
duchowy całego społeczeństwa, a zwłaszcza naszej młodzieży. Od tego zależy całą
nasza przyszłość, społeczeństwo jutra. Dlatego wracam do mojego wniosku: jesteście
tutaj na oazie, trzeba, aby każdy z was wziął tę oazę w siebie i żeby się stał taką oazą,
i żeby tymi oazami zagęścić jak najbardziej pustynię. Wtedy ona nie będzie groźna.
Jan Paweł II
Fragment przemówienia z dnia wspólnoty w Tylmanowej, 16 VIII 1972 r.,
[w:] „Słowa Jana Pawła II do Ruchu Światło-Życie”,
Wyd. Światło-Życie, Kraków 2003, s. 68-70
Duchowość
Ruchu Światło-Życie
1. Osobista relacja do Jezusa Chrystusa, jedynego
Pana i Zbawiciela
2. Poddanie się działaniu Ducha Świętego
3. Na wzór Chrystusa Sługi
4. Ku Ojcu przez Chrystusa w Duchu Świętym
5. Nierozdzielność światła wiary i życia wiary
6. Umiłowanie Liturgii
7. Miłość do Kościoła
8. Ecclesia Mater – Mater Ecclesiae
9. Kolegialność i zorientowanie ku wspólnocie lokalnej
Kościoła
Duchowość Ruchu Światło - Życie została
wyrażona w "Drogowskazach Nowego
Człowieka".
1. JEZUS CHRYSTUS jest moim Światłem i Życiem oraz
jedyną Drogą do Ojca; Przyjąłem Go jako mojego Pana i
Zbawiciela; oddaję Mu swoje życie, aby nim kierował.
2. NIEPOKALANA jest dla mnie najdoskonalszym wzorem
Nowego Człowieka oddanego całkowicie w Duchu Świętym
Chrystusowi, Jego słowu i dziełu; dlatego oddaję się Jej,
rozważam z Nią w Różańcu tajemnice zbawienia i naśladuję Ją.
3. DUCH ŚWIĘTY namaścił Jezusa; dzięki Chrystusowi i ja
otrzymałem Ducha Świętego, który sprawił, że narodziłem się
na nowo do życia dziecka Bożego skierowanego w miłości i
posłuszeństwie ku Ojcu; dlatego chcę prowadzić życie w
Duchu, poddając się Jego tchnieniu i mocy.
4. KOŚCIÓŁ - wspólnota pielgrzymujących ludu
Bożego, zjednoczona z Ojcem przez Syna w Duchu
Świętym jest jedynym środowiskiem życia, w którym
może rozwijać się Nowy Człowiek; chcę wzrastać
coraz głębiej w tę braterską wspólnotę poprzez żywą
komórkę grupy w ramach Kościoła lokalnego, który
jest znakiem i urzeczywistnieniem Kościoła
powszechnego.
5. SŁOWO BOŻE stanie się dla mnie światłem życia,
jeżeli będę podejmował stały wysiłek zachowania go,
pójścia za nim i czynienia go słowem życia; chcę
karmić się nim jak najczęściej szczególnie poprzez
osobiste i wspólne z braćmi studiowanie Pisma
świętego.
6. MODLITWA jest oddechem Nowego Życia, wielkim
przywilejem i radością Nowego Człowieka, źródłem mocy i
dziełem Ducha Świętego w nas; dlatego chcę być wierny
praktyce codziennego Namiotu Spotkania.
7. LITURGIA, szczególnie eucharystyczna, jest
uprzywilejowanym miejscem spotkania z Chrystusem w
Duchu Świętym, znakiem objawiającym i
urzeczywistniającym tajemnicę Kościoła - wspólnoty oraz
źródłem i szczytem jego życia; dlatego chcę zawsze jak
najpełniej w niej uczestniczyć, a moim zaszczytem i
radością jest służba w zgromadzeniu liturgicznym według
zaleceń soborowej odnowy liturgii.
8. ŚWIADECTWO słowa i życia jest nakazem Pana, który chce, aby
światłość nasza świeciła przed ludźmi i dlatego obiecał nam moc
Ducha Świętego, abyśmy mogli stać się jego świadkami; ufając tej
mocy i modląc, się o nią chcę przy każdej okazji wyznawać
Chrystusa, mojego Pana i Zbawiciela
9. NOWA KULTURA polega na uwolnieniu człowieka od
wszystkiego, co poniża jego godność, oraz na rozwijaniu
wartości osoby i wspólnoty we wszystkich dziedzinach
życia; jest ona dziś bardzo potrzebną formą świadectwa i
ewangelizacji; moim świadectwem w tej dziedzinie
będzie więc ofiara całkowitej abstynencji od alkoholu,
tytoniu i wszelkich narkotyków oraz szerzenie kultury
czystości i skromności jako wyrazu szacunku dla osoby.
10. AGAPE czyli piękna miłość, którą Duch Święty rozlewa
w sercach naszych, dzięki której osoba może odnaleźć się
w pełni przez bezinteresowny dar z siebie (KDK 24) dla
Boga i bliźnich, jest najwyższą formą świadectwa i
urzeczywistniania się osoby; dlatego poprzez stałą
metanoię, przekreślanie swego egoizmu, naśladowanie
Chrystusowego Krzyża, chcę wdrażać się w postawę
bezinteresownej służby - diakonii, służąc na wzór Syna
Człowieczego wspólnocie Kościoła oraz wszystkim
braciom, zwłaszcza najmniejszym i uciśnionym.
Słowo Boże – owocem (kadr.
Stanisław Ryłko dla Radia
Watykańskiego)
"Nowe wspólnoty i ruchy kościelne w tej odnowie spojrzenia na
Słowo Boże, na Jego rolę w życiu chrześcijan, odegrały
niezmiernie doniosłą rolę. (…) dla wielu świeckich stały się one
laboratoriami Słowa Bożego. Tam nauczyli się brać do ręki
Pismo Święte, modlić się Pismem Świętym, medytować nad
Słowem Bożym, a także odważnie to Słowo głosić. (…) Ich
oryginalność polega nie tylko na nowości metody, pedagogii,
inicjacji w Słowo Boże. Ich nowość polega na przeżyciu
wielkiej skuteczności Słowa Bożego. Ojcowie synodalni
często podkreślali, iż Słowo Boże ma nie tylko charakter
informacyjny, ale także performatywny. To znaczy, że sprawia
to, co głosi. I ruchy kościelne właśnie to pokazują, a mianowicie,
że Słowo Boże jest żywe, że sprawia w życiu człowieka to,
co głosi i obiecuje”.
Krucjata Wyzwolenia
Człowieka
Jak powstała KWC?
KWC została powołana
przez ks. Franciszka
Blachnickiego i Ruch
Światło-Życie
w odpowiedzi na apel Ojca
Świętego Jana Pawła II
skierowany do Polaków
u progu pontyfikatu.
Apel Jana Pawła II
„Proszę abyście przeciwstawiali się
wszystkiemu, co uwłacza ludzkiej godności
i poniża obyczaje zdrowego społeczeństwa, co
czasem może aż zagrażać jego egzystencji
i dobru wspólnemu, co może umniejszać jego
wkład do wspólnego skarbca ludzkości, narodów
chrześcijańskich, Chrystusowego Kościoła”.
Życie w Krucjacie
• Modlitwa
• Abstynencja
• Świadectwo życia w
wolności
• Nowa Kultura
Dzień Wspólnoty
Dzień ten stał się tak głębokim i pięknym
przeżyciem, że spontanicznie nazwaliśmy to
miejsce: Tabor, góra Przemienienia. Z
przeżycia wszystkich rodziło się wtedy w
sercach wyznanie: Dobrze nam tu być. I
wszyscy czuliśmy się przemienieni przeżyciem
oazy, które w tym spotkaniu znalazło swój
najpełniejszy owoc, a któremu na imię
wspólnota. (…) To, co stało się wtedy naszym
udziałem, to właśnie dar jedności w Duchu
Świętym.
Wtedy oazy przeżywają w szczególny sposób
tajemnicę wspólnoty, istotny owoc całych
rekolekcji oazowych i szczególny dar Ducha
Świętego.
Ks. Franciszek Blachnicki, „Godziny Taboru”
Dni wspólnoty są ważnym elementem życia Ruchu
Światło-Życie i jego systemu formacyjnego. Są one
pewną nową formą dni skupienia, różniącą się od
formy tradycyjnej tym, że akcent spoczywa tutaj nie
tyle na przeżyciu wertykalnej wspólnoty z Bogiem
na skupieniu i modlitwie, ile na przeżyciu rodzącej
się ze wspólnoty wertykalnej z Bogiem wspólnoty
horyzontalnej z braćmi. Dni wspólnoty nawiązują do
przeżycia oazy rekolekcyjnej i są pewnego rodzaju
"mini-oazą", pragnąc odnowić przeżycie jednego
dnia oazy.
Jan Paweł II o rozumieniu
oazowego dnia wspólnoty
• Bez względu na to, gdzie, bez względu na to według jakiego programu
realizują się rekolekcje oazowe, zawsze kształtują one dwoistą
wspólnotę: naszą wspólnotę z Chrystusem i naszą wspólnotę z bliźnimi.
(…)
• Jedność z Chrystusem wyraża się naszą wzajemną jednością.
Ponieważ jedność kształtuje się zawsze przez miłość, na ile przez
rekolekcje dojrzała nasza miłość do Chrystusa, czyli miłość Chrystusa w
nas, i na ile ta miłość Chrystusa w nas dojrzała w stosunku do bliźnich
(…)
• Jest to dzień rachunku, można by powiedzieć rachunku sumienia z
dojrzałości, jaką osiągnęliśmy. Jest to równocześnie dzień
podziękowania za tę dojrzałość, którą osiągnęliśmy w Chrystusie i przez
Chrystusa pomiędzy sobą.
Zagrożenia w życiu oazowicza
•
•
•
•
•
Aktywizm
Realizowanie siebie
Wiedza bez wiary
Egoizm – biorę, ale nie chcę dawać
Zamknięcie się na dalsze rozeznawania
drogi: rekolekcje specjalistyczne i diakonia
Oaza to piękna
propozycja, aby stać
się przyjacielem
Jezusa – Jego
umiłowanym
uczniem.
www.oaza.pl
www.wruchu.oaza.pl
www.warszawa.oaza.pl
Nie lękaj się!
Download