Tw 2/14 - z 24 czerwca 2014 r.

524/6/B/2014
POSTANOWIENIE
z dnia 24 czerwca 2014 r.
Sygn. akt Tw 2/14
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Stanisław Biernat,
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym wniosku Konfederacji Lewiatan w
sprawie zgodności:
1) ustawy z dnia 6 grudnia 2013 r. o zmianie niektórych ustaw w związku z
określeniem zasad wypłaty emerytur ze środków zgromadzonych w otwartych
funduszach emerytalnych (Dz. U. poz. 1717) z art. 2, art. 7, art. 118 ust. 1 oraz art.
119 ust. 1 i 2 w związku z art. 2 i art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;
2) art. 23 ust. 1-17 ustawy z dnia 6 grudnia 2013 r. o zmianie niektórych ustaw w
związku z określeniem zasad wypłaty emerytur ze środków zgromadzonych w
otwartych funduszach emerytalnych (Dz. U. poz. 1717) z art. 2, art. 20, art. 21, art.
22, art. 32, art. 64 w związku z art. 31 ust. 3 i art. 67 w związku z art. 31 ust. 3
Konstytucji;
3) art. 23 ust. 18 ustawy z dnia 6 grudnia 2013 r. o zmianie niektórych ustaw w
związku z określeniem zasad wypłaty emerytur ze środków zgromadzonych w
otwartych funduszach emerytalnych (Dz. U. poz. 1717) z art. 2 i art. 92 ust. 1
Konstytucji;
4) art. 12 ustawy z dnia 6 grudnia 2013 r. o zmianie niektórych ustaw w związku z
określeniem zasad wypłaty emerytur ze środków zgromadzonych w otwartych
funduszach emerytalnych (Dz. U. poz. 1717) oraz art. 100c i art. 111c ustawy z
dnia 28 sierpnia 1997 r. o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych
(Dz. U. z 2013 r. poz. 989, ze zm.) z art. 2, art. 20, art. 21, art. 22, art. 64 w
związku z art. 31 ust. 3, art. 67 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji;
5) art. 197 i art. 197a ustawy z dnia 28 sierpnia 1997 r. o organizacji i
funkcjonowaniu funduszy emerytalnych (Dz. U. z 2013 r. poz. 989, ze zm.) oraz
art. 36 ustawy z dnia 6 grudnia 2013 r. o zmianie niektórych ustaw w związku z
określeniem zasad wypłaty emerytur ze środków zgromadzonych w otwartych
funduszach emerytalnych (Dz. U. poz. 1717) z art. 2, art. 20, art. 22 oraz art. 54
ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji;
6) art. 11 ustawy z dnia 6 grudnia 2013 r. o zmianie niektórych ustaw w związku z
określeniem zasad wypłaty emerytur ze środków zgromadzonych w otwartych
funduszach emerytalnych (Dz. U. poz. 1717) z art. 2 oraz art. 32 i art. 67 w
związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji;
7) art. 141 ustawy z dnia 28 sierpnia 1997 r. o organizacji i funkcjonowaniu funduszy
emerytalnych (Dz. U. z 2013 r. poz. 989, ze zm.) oraz art. 35 ustawy z dnia 6
grudnia 2013 r. o zmianie niektórych ustaw w związku z określeniem zasad
wypłaty emerytur ze środków zgromadzonych w otwartych funduszach
emerytalnych (Dz. U. poz. 1717) z art. 2, art. 20, art. 21, art. 22, art. 64 w związku
z art. 31 ust. 3 oraz art. 67 Konstytucji;
8) art. 37 ustawy z dnia 6 grudnia 2013 r. o zmianie niektórych ustaw w związku z
określeniem zasad wypłaty emerytur ze środków zgromadzonych w otwartych
funduszach emerytalnych (Dz. U. poz. 1717) z art. 2 Konstytucji,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu wnioskowi.
UZASADNIENIE
W dniu 14 marca 2014 r. do Trybunału Konstytucyjnego wpłynął wniosek
Konfederacji Lewiatan (dalej też: wnioskodawca) w sprawie zbadania zgodności: po pierwsze
– ustawy z dnia 6 grudnia 2013 r. o zmianie niektórych ustaw w związku z określeniem zasad
wypłaty emerytur ze środków zgromadzonych w otwartych funduszach emerytalnych (Dz. U.
poz. 1717; dalej: ustawa z 2013 r.) z art. 2, art. 7, art. 118 ust. 1 oraz art. 119 ust. 1 i 2 w
związku z art. 2 i art. 7 Konstytucji; po drugie – art. 23 ust. 1-17 ustawy z 2013 r. z art. 2, art.
20, art. 21, art. 22, art. 32, art. 64 w związku z art. 31 ust. 3 i art. 67 w związku z art. 31 ust. 3
Konstytucji; po trzecie – art. 23 ust. 18 ustawy z 2013 r. z art. 2 i art. 92 ust. 1 Konstytucji; po
czwarte – art. 12 ustawy z 2013 r. oraz art. 100c i art. 111c ustawy z dnia 28 sierpnia 1997 r. o
organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych (Dz. U. z 2013 r. poz. 989, ze zm.;
dalej: ustawa z 1997 r.) z art. 2, art. 20, art. 21, art. 22, art. 64 w związku z art. 31 ust. 3, art.
67 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji; po piąte – art. 197 i art. 197a ustawy z 1997 r. oraz
art. 36 ustawy z 2013 r. z art. 2, art. 20, art. 22 oraz art. 54 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3
Konstytucji; po szóste – art. 11 ustawy z 2013 r. z art. 2 oraz art. 32 i art. 67 w związku z art.
31 ust. 3 Konstytucji; po siódme – art. 141 ustawy z 1997 r. oraz art. 35 ustawy z 2013 r. z art.
2, art. 20, art. 21, art. 22, art. 64 w związku z art. 31 ust. 3 oraz art. 67 Konstytucji; po ósme –
art. 37 ustawy z 2013 r. z art. 2 Konstytucji.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
1. Zgodnie z art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale
Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) skuteczne wszczęcie
postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym na podstawie wniosku możliwe jest jedynie
wówczas, gdy wniosek pochodzi od uprawnionego podmiotu. Uznanie podmiotu za
uprawniony do inicjowania abstrakcyjnej kontroli norm jest uzależnione w pierwszej
kolejności od spełnienia przesłanki podmiotowej: wnioskodawcą może być tylko jeden z
podmiotów wskazanych w art. 191 ust. 1 Konstytucji. W przypadku podmiotów
wymienionych w art. 191 ust. 1 pkt 3-5 Konstytucji (organy stanowiące jednostek samorządu
terytorialnego; ogólnokrajowe organy związków zawodowych oraz ogólnokrajowe władze
organizacji pracodawców i organizacji zawodowych; kościoły i inne związki wyznaniowe)
równie istotne jest spełnienie przesłanki przedmiotowej. Kwestionowane przez
wnioskodawców przepisy muszą dotyczyć mianowicie spraw objętych ich zakresem
działania. Tego rodzaju ograniczenie przedmiotowe wynika wprost z art. 191 ust. 2
Konstytucji.
2. Przedmiotem rozpoznawanego wniosku Konfederacja Lewiatan uczyniła całą
ustawę z 2013 r., kwestionując tryb prac legislacyjnych nad tym aktem normatywnym.
Ponadto, zakwestionowała zgodność z Konstytucją poszczególnych przepisów ustawy z 2013
r. oraz ustawy z 1997 r., dotyczących kolejno: po pierwsze – umorzenia 51,5% jednostek
rozrachunkowych zapisanych na rachunku każdego członka otwartego funduszu
2
emerytalnego, przekazania do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych zgromadzonych przez
otwarte fundusze emerytalne aktywów w postaci obligacji i bonów emitowanych przez Skarb
Państwa, obligacji emitowanych przez Bank Gospodarstwa Krajowego, innych papierów
wartościowych opiewających na świadczenia pieniężne, gwarantowanych lub poręczonych
przez Skarb Państwa, środków pieniężnych denominowanych w walucie polskiej, a także
procedury przekazywania tych środków i ich ewidencjonowania przez Zakład Ubezpieczeń
Społecznych (art. 23 ust. 1-17 ustawy z 2013 r.); po drugie – delegacji dla Rady Ministrów do
uregulowania w drodze rozporządzenia szczegółowego sposobu i trybu przekazania przez
otwarte fundusze emerytalne do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych aktywów, o których
mowa w art. 23 ust. 2 ustawy z 2013 r., przy uwzględnieniu konieczności zapewnienia
bezpieczeństwa i terminowego przekazania aktywów (art. 23 ust. 18 ustawy z 2013 r.); po
trzecie – umarzania przez otwarty fundusz emerytalny jednostek rozrachunkowych
pozostających na rachunku członka otwartego funduszu emerytalnego po poinformowaniu
przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych o obowiązku przekazania środków zgromadzonych
na rachunku członka otwartego funduszu emerytalnego na fundusz emerytalny Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych w związku z ukończeniem przez ubezpieczonych, którzy w dniu
wejścia w życie ustawy z 2013 r. byli w wieku niższym o mniej niż 10 lat od wieku
emerytalnego, o którym mowa w art. 24 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i
rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1440, ze zm.), sposobu
umarzania tych jednostek rozrachunkowych oraz ich ewidencjonowania przez Zakład
Ubezpieczeń Społecznych (art. 12 ustawy z 2013 r. oraz art. 100c i art. 111c ustawy z 1997
r.); po czwarte – udostępniania informacji o otwartych funduszach emerytalnych i okresowym
zakazie reklamy tych funduszy (art. 197 i art. 197a ustawy z 1997 r. oraz art. 36 ustawy z
2013 r.); po piąte – wysokości przekazywanej składki emerytalnej oraz trybu składania przez
ubezpieczonych oświadczeń w sprawie dalszego przekazywania części ich składki
emerytalnej do otwartego funduszu emerytalnego (art. 11 ustawy z 2013 r.); po szóste –
lokowania aktywów przez otwarte fundusze emerytalne (art. 141 ustawy z 1997 r.); po siódme
– minimalnej wysokości łącznej lokat aktywów otwartych funduszy emerytalnych w latach
2014-2017 (art. 35 ustawy z 2013 r.); po ósme – terminu wejścia w życie ustawy z 2013 r. (jej
art. 37).
3. Ze względu na przedmiot zaskarżenia Trybunał odniósł się do zdolności
wnioskowej w niniejszej sprawie Konfederacji Lewiatan jako organizacji pracodawców.
3.1. Uzasadniając swoją legitymację do zainicjowania postępowania przed
Trybunałem Konstytucyjnym w sprawie kontroli zakwestionowanych przepisów,
Konfederacja Lewiatan podniosła, że regulacje zawarte w ustawie z 2013 r. i ustawie z 1997
r. odnoszą się do sytuacji prawnej pracodawców zrzeszonych w tej organizacji jako płatników
składek na ubezpieczenie społeczne pracowników oraz dotyczą relacji pomiędzy
pracownikami a pracodawcami.
3.2. Trybunał Konstytucyjny wielokrotnie podkreślał – m.in. w sprawach, w których
wnioskodawcą był podmiot inicjujący niniejsze postępowanie (wówczas pn. Polska
Konfederacja Pracodawców Prywatnych Lewiatan) –że charakter norm konstytucyjnych oraz
nadrzędna pozycja ustawy zasadniczej w systemie źródeł prawa uniemożliwiają dokonywanie
wykładni terminów konstytucyjnych na podstawie przepisów ustawowych oraz w oparciu o
postanowienia statutowe organizacji występującej z wnioskiem do Trybunału
Konstytucyjnego (zob. np.: postanowienia TK z: 20 czerwca 2005 r., Tw 16/05, OTK ZU nr
6/B/2005, poz. 212; 7 września 2005 r., Tw 28/05, OTK ZU nr 5/B/2005, poz. 183; 15
listopada 2005 r., Tw 44/05, OTK ZU nr 6/B/2005, poz. 221 oraz 4 października 2006 r., Tw
3
58/06, OTK ZU nr 5/B/2006, poz. 164). Pojęcia dotyczące legitymacji wnioskowej
podmiotów w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym mają na gruncie ustawy
zasadniczej charakter autonomiczny. Ich wykładnia musi się zatem opierać na odpowiednich
postanowieniach konstytucyjnych.
Pojęcie „spraw objętych zakresem działania” organizacji pracodawców w rozumieniu
konstytucyjnym dotyczy wyłącznie spraw wynikających z aktów normatywnych, które
bezpośrednio kształtują relacje pomiędzy pracownikami a pracodawcami. Trybunał stwierdza,
że Konstytucja przyznaje legitymację wnioskową dla ochrony takich interesów organizacji
pracodawców, które są związane z zatrudnianiem pracowników, nie może natomiast służyć
ochronie innych rodzajów interesów gospodarczych związanych z funkcjonowaniem
przedsiębiorców zrzeszonych w organizacjach pracodawców (zob. postanowienia TK z: 17
marca 2003 r., Tw 63/02, OTK ZU nr 1/B/2003, poz. 11; 25 lutego 2003 r., Tw 77/02, OTK
ZU nr 3/B/2003, poz. 163; 19 marca 2003 r., Tw 73/02, OTK ZU nr 2/B/2003, poz. 80; 21
maja 2003 r., Tw 6/03, OTK ZU nr 2/B/2003, poz. 85; 30 marca 2004 r., Tw 10/03, OTK ZU
nr 1/B/2004, poz. 6 oraz 14 kwietnia 2004 r., Tw 22/03, OTK ZU nr 2/B/2004, poz. 105, a
także postanowienie pełnego składu TK z 28 stycznia 2004 r. Tw 74/02, OTK ZU nr
1/B/2004, poz. 2).
W analizowanym wniosku Konfederacja Lewiatan kwestionuje szereg przepisów
ustawy z 2013 r. oraz ustawy z 1997 r. związanych z systemem zabezpieczenia emerytalnego,
a mianowicie dotyczących zasad gromadzenia składek emerytalnych i ich obrotu. Zaskarżone
przepisy nie odnoszą się w bezpośredni sposób do sfery zatrudniania pracowników ani nie
kształtują wzajemnych relacji pracowników z pracodawcami.
Kwestionowane w analizowanym wniosku przepisy kształtują sytuację prawną
przyszłych emerytów, czyli osób świadczących obecnie pracę na podstawie różnych tytułów
prawnych, podlegających ubezpieczeniu społecznemu w zakresie zabezpieczenia
emerytalnego, od których wynagrodzeń odprowadzana jest składka emerytalna. Nie dotyczą
natomiast pracodawców, którzy – w myśl art. 16 ust. 1 in fine ustawy z dnia 13 października
1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1442, ze zm.) – jedynie
współfinansują składki pracowników (ubezpieczonych). Zarówno w stanie prawnym sprzed
wejścia w życie ustawy z 2013 r., jak i w obecnym stanie prawnym, składka na ubezpieczenie
społeczne (w tym emerytalne) dotyczy wyłącznie pracownika (zob. szerzej na temat
charakteru składek na ubezpieczenie społeczne: wyrok TK z 30 stycznia 2001 r., K 17/00,
OTK ZU nr 2001, poz. 1, poz. 4; wyrok SN z 4 czerwca 2008 r., sygn. akt II UK 12/08, OSP z
2009 r., nr 6, poz. 62; wyrok pełnego składu TK z 15 lipca 2013 r., K 7/12, OTK ZU nr
6/A/2013, poz. 76).
Przepisy zawarte w ustawie z 2013 r. oraz ustawie z 1997 r. nie wpływają na
dotychczasowe współfinansowanie składek emerytalnych przez pracodawców, a dotyczą
jedynie sposobu gromadzenia tych składek oraz wypłaty ubezpieczonym świadczeń
emerytalnych.
Nie ulega zatem wątpliwości, że regulacje zawarte w ustawie z 2013 r. i ustawie z
1997 r. nie należą do spraw objętych zakresem działania organizacji pracodawców w
rozumieniu art. 191 ust. 1 pkt 4 w związku z art. 191 ust. 2 Konstytucji. Podmioty te nie są
bowiem uprawnione do kwestionowania wszelkich aktów normatywnych odnoszących się do
zmiany sytuacji prawnej pracowników. Do zakresu zadań organizacji pracodawców istotnych
w kontekście powołanych przepisów konstytucyjnych należą wyłącznie sprawy związane z
sytuacją prawną jej członków występujących w charakterze pracodawców w relacjach z
pracownikami (zob. przywołane postanowienie pełnego składu TK w sprawie Tw 74/02).
3.3. Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że argumentacja przedstawiona w
analizowanym wniosku jest nieprawidłowa. Co prawda, należy zgodzić się z wnioskodawcą,
4
że zakres działania organizacji pracodawców wyznaczają głównie przepisy ustawy z dnia 23
maja 1991 r. o organizacjach pracodawców (Dz. U. Nr 55, poz. 235, ze zm.; dalej: u.o.p.) oraz
odpowiednie postanowienia statutu takiej organizacji. Akty te stwarzają podstawy dla
podejmowania wielu działań mających na celu ochronę praw i reprezentowanie interesów
organizacji pracodawców, w tym gospodarczych, zrzeszonych członków wobec organów
władzy publicznej i innych podmiotów. Realizacja tych zadań może odbywać się w różnych
formach, w tym także przez występowanie z wnioskiem do Trybunału Konstytucyjnego.
Trzeba jednak podkreślić, że granice tego ostatniego uprawnienia są ściśle wyznaczone przez
odpowiednie normy konstytucyjne, których wykładni dokonał Trybunał Konstytucyjny.
Zakres działania organizacji pracodawców, w tym Konfederacji Lewiatan, wyznaczony przez
odpowiednie przepisy u.o.p. oraz statutu tejże organizacji nie jest zatem tożsamy z tym
zakresem, o którym mowa w art. 191 ust. 2 Konstytucji. Nie każda sprawa, wskazana m.in. w
art. 5 u.o.p., będzie mogła zostać zaliczona do katalogu spraw objętych zakresem działania
organizacji pracodawców w rozumieniu konstytucyjnym. Wbrew twierdzeniom
wnioskodawcy istnieją zatem ograniczenia przedmiotowe, dotyczące charakteru zadań
Konfederacji Lewiatan, które mogą być realizowane poprzez występowanie z wnioskami do
Trybunału Konstytucyjnego. Ograniczenia te są wyznaczone przez przesłanki, których
znaczenie wielokrotnie wyjaśniał Trybunał w swoim orzecznictwie.
3.4. Mając na względzie powyższe ustalenia, Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że
kwestionowane w niniejszej sprawie przepisy nie dotyczą spraw objętych zakresem działania
wnioskodawcy w rozumieniu art. 191 ust. 2 w związku z art. 191 ust. 1 pkt 4 Konstytucji.
Stanowi to przesłankę odmowy nadania dalszego biegu wnioskowi Konfederacji Lewiatan ze
względu na niedopuszczalność orzekania (art. 39 ust. 1 pkt 1 in fine ustawy o TK).
4. Trybunał odniósł się ponadto do sformułowanego przez wnioskodawcę zarzutu
nieprawidłowego trybu uchwalenia ustawy z 2013 r.
4.1. Konfederacja Lewiatan podnosi, że procedura prac legislacyjnych nad projektem
ustawy z 2013 r. naruszyła art. 2, art. 7, art. 118 ust. 1 oraz art. 119 ust. 1 i 2 w związku z art.
2 i art. 7 Konstytucji. Chodzi tu o zbyt krótki – zdaniem wnioskodawcy – termin
przewidziany na konsultacje społeczne, nierozpatrzenie części poprawek poselskich na etapie
prac w Sejmie oraz przyjęcie ustawy bez poprawek przez Senat.
4.2. Trybunał Konstytucyjny zauważa, że zarzut naruszenia trybu ustanowienia aktu
normatywnego (niekonstytucyjności formalnej) opiera się na wskazaniu reguł, którymi
powinien się kierować organ stanowiący akt, i wykazaniu, że reguły te zostały złamane.
Trybunał w swym orzecznictwie wielokrotnie podkreślał swoistość kontroli trybu stanowienia
aktu normatywnego (zob. np. wyroki TK z: 28 listopada 2007 r., K 39/07, OTK ZU nr
10/2007, poz. 129; 30 czerwca 2009 r., P 45/09, OTK ZU nr 6/A/2009, poz. 88 oraz 18 lutego
2009 r., Kp 3/08, OTK ZU nr 2/A/2009, poz. 9). Swoistość ta wywiera wpływ na legitymację
wnioskodawców, o których mowa w art. 191 ust. 1 pkt 3-5 Konstytucji. Legitymacja ta ma
także i tutaj charakter ograniczony, wyznaczony przez art. 191 ust. 2 Konstytucji. Należy
zatem ustalić zakres spraw dotyczących wnioskodawcy w związku z jego udziałem w trybie
stanowienia aktów normatywnych. Znaczenie zwrotu „spraw objętych ich zakresem
działania” w odniesieniu do kontroli dochowania trybu tworzenia aktów normatywnych
należy ustalać na podstawie przepisów, które wyznaczają uprawnienia podmiotów z
ograniczoną legitymacją wnioskową w procesie stanowienia prawa. Innymi słowy, zarzut
naruszenia trybu ustanowienia aktu normatywnego może odnosić się do tych elementów
trybu, które dotyczą wnioskodawcy z ograniczoną legitymacją wnioskową. Wnioskodawca
5
taki może kwestionować naruszenie przyznanych mu uprawnień, np. opiniodawczych, przez
organy stanowiące prawo. Nie może natomiast stawiać zarzutów wykraczających poza ten
zakres, tzn. podnosić zarzutów związanych z elementami procesu legislacyjnego, w którym
nie bierze udziału. Ten ostatni aspekt inicjowania kontroli norm zastrzeżony jest dla
podmiotów, o których mowa w art. 191 ust. 1 pkt 1 Konstytucji. Taka wykładnia jest zgodna
z ratio legis art. 191 ust. 2 Konstytucji, gdyż daje wnioskodawcom z ograniczoną legitymacją
instrument procesowy ochrony ich uprawnień w procesie stanowienia prawa (zob.
postanowienie TK z 13 grudnia 2011 r., Tw 4/11, niepubl.).
Wykładnia art. 191 ust. 2 Konstytucji w związku z art. 42 ustawy o TK wskazuje, że
zarzuty sformułowane we wniosku Konfederacji Lewiatan należy uznać za niedopuszczalne.
Przede wszystkim we wniosku nie wskazano wzorców konstytucyjnych, które zawierałyby
normy adresowane do pracodawców i określające ich sytuację prawną. Wzorcami takimi nie
są art. 2, art. 7, art. 118 ust. 1 oraz art. 119 ust. 1 i 2 w związku z art. 2 i art. 7 Konstytucji.
Zarzuty dotyczące trybu uchwalenia ustawy z 2013 r. wykraczają poza legitymację
procesową wnioskodawcy.
Nie mieści się w ramach uprawnień określonych w art. 191 ust. 1 pkt 4 Konstytucji
ogólne kwestionowanie przez Konfederację Lewiatan elementów postępowania
ustawodawczego w Sejmie czy Senacie. Nie jest to bowiem sprawa objęta zakresem działania
organizacji pracodawców w rozumieniu art. 191 ust. 2 Konstytucji.
Odnosząc się do zarzutu zbyt krótkiego – zdaniem wnioskodawcy – terminu
konsultacji społecznych nad projektem ustawy z 2013 r. Trybunał zwraca uwagę na to, że
Konfederacja Lewiatan nie wykazała, że w toku konsultacji społecznych została pozbawiona
możliwości przedstawienia swojego stanowiska w sprawie projektowanych regulacji na
zasadzie art. 16 i art. 162 u.o.p., a także że organy stanowiące prawo nie respektowały jej
uprawnień.
Z powyższych względów należało postanowić jak w sentencji.
6