ochrona środowiska w toku działalności inwestycyjnej

OCHRONA ŚRODOWISKA W TOKU DZIAŁALNOŚCI INWESTYCYJNEJ
Ochrona środowiska w toku planowania przestrzennego.
Instrumenty prawne planowania przestrzennego
miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego (tylko ten jest przepisem prawa
powszechnie obowiązującego)
studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy
plan zagospodarowania przestrzennego województwa
koncepcja przestrzennego zagospodarowania kraju sporządzona przez ministra właściwego
ds. rozwoju regionalnego i przyjęta przez RM
Ustawa POŚ nakazuje uwzględniać wymagania dotyczące ochrony środowiska w powyższych
instrumentach planowania przestrzennego
POŚ Art. 72. 1. W studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania
przestrzennego gmin oraz miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego zapewnia
się warunki utrzymania równowagi przyrodniczej i racjonalną gospodarkę zasobami
środowiska, w szczególności przez:
1) ustalanie programów racjonalnego wykorzystania powierzchni ziemi, w tym na terenach
eksploatacji złóż kopalin, i racjonalnego gospodarowania gruntami,
2) uwzględnianie obszarów występowania złóż kopalin oraz obecnych i przyszłych potrzeb
eksploatacji tych złóż,
3) zapewnianie kompleksowego rozwiązania problemów zabudowy miast i wsi, ze
szczególnym uwzględnieniem gospodarki wodnej, odprowadzania ścieków, gospodarki
odpadami, systemów transportowych i komunikacji publicznej oraz urządzania i
kształtowania terenów zieleni,
4) uwzględnianie konieczności ochrony wód, gleby i ziemi przed zanieczyszczeniem w
związku z prowadzeniem gospodarki rolnej,
5) zapewnianie ochrony walorów krajobrazowych środowiska i warunków klimatycznych,
5a) (61) uwzględnianie potrzeb w zakresie zapobiegania ruchom masowym ziemi i ich
skutkom,
6) uwzględnianie innych potrzeb w zakresie ochrony powietrza, wód, gleby, ziemi, ochrony
przed hałasem, wibracjami i polami elektromagnetycznymi.
2. W studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmin oraz w
miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego, przy przeznaczaniu terenów na
poszczególne cele oraz przy określaniu zadań związanych z ich zagospodarowaniem w
strukturze wykorzystania terenu, ustala się proporcje pozwalające na zachowanie lub
przywrócenie na nich równowagi przyrodniczej i prawidłowych warunków życia.
3. W studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmin oraz w
miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego określa się także sposób
zagospodarowania obszarów zdegradowanych w wyniku działalności człowieka, klęsk
żywiołowych oraz ruchów masowych ziemi.
1
4. Wymagania, o których mowa w ust. 1-3, określa się na podstawie opracowań
ekofizjograficznych, stosownie do rodzaju planu, cech poszczególnych elementów
przyrodniczych i ich wzajemnych powiązań.
5. Przez opracowanie ekofizjograficzne rozumie się dokumentację sporządzaną na
potrzeby studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy,
miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz planu zagospodarowania
przestrzennego województwa, charakteryzującą poszczególne elementy przyrodnicze na
obszarze objętym studium lub planem i ich wzajemne powiązania.
6. Minister właściwy do spraw środowiska, w porozumieniu z ministrem właściwym do
spraw budownictwa, gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej, określi, w drodze
rozporządzenia, rodzaje, zakres i sposób wykonania opracowań ekofizjograficznych, o
których mowa w ust. 4, uwzględniając odpowiednio potrzeby, dla których sporządzane są te
opracowania, konieczność zapewnienia trwałości podstawowych procesów przyrodniczych na
obszarze objętym planem zagospodarowania przestrzennego oraz dane będące podstawą
sporządzania tych opracowań.
7. Przepisy ust. 1 pkt 2 i 4 stosuje się odpowiednio do planu zagospodarowania
przestrzennego województwa.
POŚ Art. 73. 1. W miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego oraz w decyzji o
warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu uwzględnia się w szczególności
ograniczenia wynikające z:
1) ustanowienia w trybie przepisów ustawy o ochronie przyrody parku narodowego,
rezerwatu przyrody, parku krajobrazowego, obszaru chronionego krajobrazu, zespołu
przyrodniczo-krajobrazowego, użytku ekologicznego, stanowiska dokumentacyjnego,
pomników przyrody oraz ich otulin,
2) utworzenia obszarów ograniczonego użytkowania,
3) ustalenia w trybie przepisów ustawy - Prawo wodne warunków korzystania z wód
regionu wodnego i zlewni oraz ustanowienia stref ochronnych ujęć wód, a także
obszarów ochronnych zbiorników wód śródlądowych.
2. Linie komunikacyjne, napowietrzne i podziemne rurociągi, linie kablowe oraz inne
obiekty liniowe przeprowadza się i wykonuje w sposób zapewniający ograniczenie ich
oddziaływania na środowisko, w tym:
1) ochronę walorów krajobrazowych,
2) możliwość przemieszczania się dziko żyjących zwierząt.
3. W granicach administracyjnych miast oraz w obrębie zwartej zabudowy wsi jest
zabroniona budowa zakładów stwarzających zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzi, a w
szczególności zagrożenie wystąpienia poważnych awarii. Rozbudowa takich zakładów jest
dopuszczalna pod warunkiem, że doprowadzi ona do ograniczenia zagrożenia dla zdrowia
ludzi, w tym wystąpienia poważnych awarii.
3a. Przepis ust. 3 nie dotyczy budowy i rozbudowy zakładów na obszarach określanych
w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego jako tereny przeznaczone do
działalności produkcyjnej, składowania i magazynowania, jeżeli plany te nie zawierają
ograniczeń dotyczących zakładów stwarzających zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzi.
4. Zakłady stwarzające zagrożenie wystąpienia poważnych awarii powinny być
lokalizowane w bezpiecznej odległości od siebie, od osiedli mieszkaniowych, od obiektów
użyteczności publicznej, budynków zamieszkania zbiorowego i obszarów, o których mowa w
ust. 1 pkt 1 i 3.
2
Ustalenia zasad ochrony środowiska jest obowiązkowym elementem miejscowego
planu zagospodarowani przestrzennego w gminie.
Art. 15. 1. Wójt, burmistrz albo prezydent miasta sporządza projekt planu miejscowego,
zawierający część tekstową i graficzną, zgodnie z zapisami studium oraz z przepisami
odrębnymi, odnoszącymi się do obszaru objętego planem.
2. W planie miejscowym określa się obowiązkowo:
1) przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub
różnych zasadach zagospodarowania;
2) zasady ochrony i kształtowania ładu przestrzennego;
3) zasady ochrony środowiska, przyrody i krajobrazu kulturowego;
4) zasady ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej;
5) wymagania wynikające z potrzeb kształtowania przestrzeni publicznych;
6) parametry i wskaźniki kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym
linie zabudowy, gabaryty obiektów i wskaźniki intensywności zabudowy;
7) granice i sposoby zagospodarowania terenów lub obiektów podlegających ochronie,
ustalonych na podstawie odrębnych przepisów, w tym terenów górniczych, a także
narażonych na niebezpieczeństwo powodzi oraz zagrożonych osuwaniem się mas
ziemnych;
8) szczegółowe zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości objętych planem
miejscowym;
9) szczególne warunki zagospodarowania terenów oraz ograniczenia w ich użytkowaniu, w
tym zakaz zabudowy;
10) zasady modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji i infrastruktury
technicznej;
11) sposób i termin tymczasowego zagospodarowania, urządzania i użytkowania terenów;
12) stawki procentowe, na podstawie których ustala się opłatę, o której mowa w art. 36 ust. 4.
3. W planie miejscowym określa się w zależności od potrzeb:
1) granice obszarów wymagających przeprowadzenia scaleń i podziałów nieruchomości;
2) granice obszarów rehabilitacji istniejącej zabudowy i infrastruktury technicznej;
3) granice obszarów wymagających przekształceń lub rekultywacji;
4) granice terenów pod budowę obiektów handlowych, o których mowa w art. 10 ust. 2 pkt
8;
5) granice terenów rekreacyjno-wypoczynkowych oraz terenów służących organizacji
imprez masowych;
6) granice pomników zagłady oraz ich stref ochronnych, a także ograniczenia dotyczące
prowadzenia na ich terenie działalności gospodarczej, określone w ustawie z dnia 7 maja
1999 r. o ochronie terenów byłych hitlerowskich obozów zagłady.
W wypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego ustalenie warunków
zabudowy i zagospodarowania terenu następuje w drodze decyzji o ustaleniu lokalizacji
inwestycji celu publicznego lub decyzji o warunkach zabudowy. Każda z nich także powinna
zawierać ustalenia dotyczące ochrony środowiska.
3
Szczególnym rodzajem instrumentu gwarantującego ochronę środowiska w toku procesu
inwestycyjnego jest decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach inwestycji. Bez wydania
tej decyzji nie jest dopuszczalna realizacja przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na
środowisko. . Decyzja ta jest wydawana po zakończeniu postępowania w sprawie oceny
oddziaływania na środowisko planowanego przedsięwzięcia.
POŚ Art. 46. 1. Realizacja:
1) planowanego przedsięwzięcia mogącego znacząco oddziaływać na
środowisko, określonego w art. 51 ust. 1 pkt 1 i 2,
2) planowanego przedsięwzięcia innego niż określone w art. 51 ust. 1 pkt 1
i 2, które nie jest bezpośrednio związane z ochroną obszaru Natura 2000
lub nie wynika z tej ochrony, jeżeli może ono znacząco oddziaływać na ten
obszar
- jest dopuszczalna wyłącznie po uzyskaniu decyzji o środowiskowych
uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia, zwanej dalej
"decyzją o środowiskowych uwarunkowaniach".
(...)
4. Wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach następuje
przed uzyskaniem:
1) (uchylony);
1a) (39) decyzji o warunkach zabudowy dla przedsięwzięcia polegającego na
zalesieniu - na podstawie ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i
zagospodarowaniu przestrzennym;
2) decyzji o pozwoleniu na budowę obiektu budowlanego, decyzji o
zatwierdzeniu projektu budowlanego oraz decyzji o pozwoleniu na
wznowienie robót budowlanych - na podstawie ustawy z dnia 7 lipca 1994
r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2003 r. Nr 207, poz. 2016, z późn. zm.11));
2a) decyzji o pozwoleniu na rozbiórkę obiektów jądrowych - na podstawie
ustawy, o której mowa w pkt 2;
3) koncesji na poszukiwanie lub rozpoznawanie złóż kopalin, na
wydobywanie kopalin ze złóż, na bezzbiornikowe magazynowanie
substancji oraz składowanie odpadów w górotworze, w tym w
podziemnych wyrobiskach górniczych - na podstawie ustawy z dnia 4
lutego 1994 r. - Prawo geologiczne i górnicze;
3a) (40) decyzji określającej szczegółowe warunki wydobywania kopaliny na podstawie art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o zmianie
ustawy - Prawo geologiczne i górnicze;
4) pozwolenia wodnoprawnego na wykonanie urządzeń wodnych - na
podstawie ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. - Prawo wodne;
5) decyzji ustalającej warunki prowadzenia robót polegających na regulacji
wód oraz budowie wałów przeciwpowodziowych, a także robót
melioracyjnych, odwodnień budowlanych oraz innych robót ziemnych
zmieniających stosunki wodne na terenach o szczególnych wartościach
przyrodniczych, zwłaszcza na terenach, na których znajdują się skupienia
4
roślinności o szczególnej wartości z punktu widzenia przyrodniczego,
terenach o walorach krajobrazowych i ekologicznych, terenach masowych
lęgów ptactwa, występowania skupień gatunków chronionych oraz tarlisk,
zimowisk, przepławek i miejsc masowej migracji ryb i innych organizmów
wodnych - na podstawie przepisów ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o
ochronie przyrody;
6) decyzji o zatwierdzeniu projektu scalenia lub wymiany gruntów - na
podstawie ustawy z dnia 26 marca 1982 r. o scalaniu i wymianie gruntów
(Dz. U. z 2003 r. Nr 178, poz. 1749 oraz z 2004 r. Nr 116, poz. 1206);
6a)
(41) dla planowanego przedsięwzięcia, które może znacząco
oddziaływać na obszar Natura 2000 i nie jest bezpośrednio związane z
ochroną tego obszaru lub nie wynika z tej ochrony:
a) decyzji uzgadniającej warunki rekultywacji - na podstawie art. 106 ust. 2,
b) decyzji w sprawie rekultywacji i zagospodarowania - na podstawie ustawy
z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych (Dz. U. z
2004 r. Nr 121, poz. 1266, z późn. zm.),
c) decyzji w sprawie zgody na przeznaczenie gruntów rolnych i leśnych na
cele nierolnicze i nieleśne - na podstawie ustawy z dnia 3 lutego 1995 r. o
ochronie gruntów rolnych i leśnych;
7) decyzji o zmianie lasu na użytek rolny - na podstawie ustawy z dnia 28
września 1991 r. o lasach (Dz. U. z 2005 r. Nr 45, poz. 435, z późn.
zm.12));
8) decyzji o ustaleniu lokalizacji autostrady - na podstawie ustawy z dnia
27 października 1994 r. o autostradach płatnych oraz o Krajowym
Funduszu Drogowym (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2571 i Nr 273, poz.
2703, z 2005 r. Nr 155, poz. 1297 i Nr 172, poz. 1440 oraz z 2006 r. Nr
12, poz. 61);
9) decyzji o ustaleniu lokalizacji drogi krajowej - na podstawie ustawy z
dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i
realizacji inwestycji w zakresie dróg krajowych (Dz. U. Nr 80, poz. 721, z
późn. zm.13));
10) (42) decyzji o ustaleniu lokalizacji linii kolejowej - na podstawie ustawy
z dnia 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 16,
poz. 94, Nr 176, poz. 1238 i Nr 191, poz. 1374).
W toku procesu realizacji inwestycji obowiązki w zakresie ochorny środowiska przewiduje
Prawo budowlane.
OCHRONA KOPALIN
Prawo geologiczne i górnicze nie definiuje pojęcie kopaliny. Definiuje natomiast pojecie
złoża kopalin:
Art. 6
złożem kopaliny jest takie naturalne nagromadzenie minerałów i skał oraz innych
substancji stałych, gazowych i ciekłych, których wydobywanie może przynieść korzyść
gospodarczą,
5
Art. 5. 1. Kopaliny dzieli się na podstawowe i pospolite.
2. Do kopalin podstawowych zalicza się:
1) gaz ziemny, ropę naftową oraz jej naturalne pochodne, węgiel brunatny, węgiel kamienny
i metan z węgla kamiennego,
2) kruszce metali szlachetnych, rudy metali (z wyjątkiem darniowych rud żelaza) i metale w
stanie rodzimym, łącznie z rudami pierwiastków rzadkich i rozproszonych oraz
pierwiastków promieniotwórczych,
3) apatyt, baryt, fluoryt, fosforyt, gips i anhydryt, piryt, siarkę rodzimą, sole potasowe i
potasowo-magnezowe, sole strontu, sól kamienną,
4) azbest, bentonit, diatomit, dolomit, gliny biało wypalające się i kamionkowe, gliny i łupki
ogniotrwałe, grafit, kaolin, kamienie szlachetne i ozdobne, kwarc, kwarcyt, magnezyt,
miki, marmury i wapienie krystaliczne, piaski formierskie i szklarskie, skalenie, ziemię
krzemionkową.
2a. (3) W rozumieniu ustawy wszystkie kopaliny występujące w granicach obszarów
morskich Rzeczypospolitej Polskiej są kopalinami podstawowymi.
3. (4) Kopaliny nie wymienione w ust. 2 i ust. 2a są kopalinami pospolitymi.
4. W rozumieniu ustawy nie są kopalinami wody podziemne, z wyjątkiem solanek, wód
leczniczych i termalnych.
Prowadzenie działalności w zakresie wydobycia kopalin wymaga koncesji.
Obszarem górniczym jest przestrzeń ramach, której przedsiębiorca jest uprawniony do
wydobywania kopaliny i prowadzenia robót górniczych, natomiast terenem górniczym jest
przestrzeń objęta przewidywalnymi szkodliwymi wpływami robót górniczych. .
W szczególny sposób uregulowano zasady odpowiedzialności za szkody.
OCHRONA WÓD
Podział wód:
morskie i śródlądowe
powierzchniowe i podziemne
płynące i stojące
Prawo wodne
art. 5. 1. Wody dzielą się na powierzchniowe i podziemne.
2. Wody, z wyjątkiem wód morza terytorialnego i morskich wód wewnętrznych, są
wodami śródlądowymi.
3. Śródlądowe wody powierzchniowe dzielą się na:
1) płynące - w ciekach naturalnych, kanałach oraz w źródłach, z których cieki biorą
początek,
6
2) stojące - znajdujące się w jeziorach oraz innych naturalnych zbiornikach wodnych
niezwiązanych z ciekami naturalnymi.
4. Przepisy o wodach płynących mają zastosowanie do jezior oraz innych zbiorników
wodnych o ciągłym dopływie lub odpływie wód powierzchniowych, a także do wód
znajdujących się w sztucznych zbiornikach wodnych usytuowanych na wodach płynących.
Własność wód:
Wody publiczne i wody niepubliczne
Art. 10. 1. Wody stanowią własność Skarbu Państwa, innych osób prawnych albo osób
fizycznych.
2. Wody stanowiące własność Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego są
wodami publicznymi.
3. Płynące wody publiczne nie podlegają obrotowi cywilnoprawnemu, z wyjątkiem
przypadków określonych w ustawie.
Art. 12. Wody stojące oraz wody w rowach znajdujące się w granicach nieruchomości
gruntowej stanowią własność właściciela tej nieruchomości.
Trzy rodzaje korzystania z wód:
Powszechne
Zwykłe
Szczególne
Prawo wodne art. 34. 1. Każdemu przysługuje prawo do powszechnego korzystania
ze śródlądowych powierzchniowych wód publicznych, morskich wód wewnętrznych wraz z
wodami Zatoki Gdańskiej i z wód morza terytorialnego, jeżeli przepisy nie stanowią inaczej.
2. Powszechne korzystanie z wód służy do zaspokajania potrzeb osobistych,
gospodarstwa domowego lub rolnego, bez stosowania specjalnych urządzeń technicznych, a
także do wypoczynku, uprawiania turystyki, sportów wodnych oraz, na zasadach określonych
w przepisach odrębnych, amatorskiego połowu ryb.
3. Powszechne korzystanie z wód nie obejmuje:
1) wydobywania kamienia, żwiru, piasku oraz innych materiałów z morskich wód
wewnętrznych wraz z wodami Zatoki Gdańskiej oraz z wód morza terytorialnego,
2) wycinania roślin z wód lub brzegu,
3) wydobywania kamienia i żwiru z potoków górskich.
4. Wydobywanie kamienia, żwiru, piasku oraz innych materiałów w granicach
powszechnego korzystania z wód może odbywać się, po uzyskaniu zgody właściciela wody,
w miejscach wyznaczonych przez radę gminy w drodze uchwały.
Art. 35. 1. Rada powiatu może, w drodze uchwały, w celu zaspokajania niezbędnych
potrzeb społecznych wprowadzić powszechne korzystanie, służące zaspokajaniu potrzeb
osobistych, gospodarstwa domowego lub rolnego, z wód powierzchniowych innych niż
wymienione w art. 34 ust. 1, ustalając jednocześnie dopuszczalny zakres tego korzystania.
7
2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, właścicielowi wody przysługuje z budżetu
powiatu odszkodowanie na warunkach określonych w ustawie.
Art. 36. 1. Właścicielowi gruntu przysługuje prawo do zwykłego korzystania z wód
stanowiących jego własność oraz z wody podziemnej znajdującej się w jego gruncie; prawo to
nie stanowi prawa do wykonywania urządzeń wodnych bez wymaganego pozwolenia
wodnoprawnego.
2. Zwykłe korzystanie z wód służy zaspokojeniu potrzeb własnego gospodarstwa
domowego oraz gospodarstwa rolnego, z zastrzeżeniem ust. 3.
3. Nie stanowi zwykłego korzystania z wód:
1) nawadnianie gruntów lub upraw wodą podziemną za pomocą deszczowni,
2) korzystanie z wody podziemnej, jeżeli urządzenia do poboru wody umożliwiają pobór w
ilości większej niż 5 m3 na dobę,
3) korzystanie z wód na potrzeby działalności gospodarczej,
4) wprowadzanie do wód lub do ziemi oczyszczonych ścieków, jeżeli ich ilość jest większa
niż 5 m3 na dobę.
Art. 37. Szczególnym korzystaniem z wód jest korzystanie wykraczające poza
korzystanie powszechne lub zwykłe, w szczególności:
1) pobór oraz odprowadzanie wód powierzchniowych lub podziemnych,
2) wprowadzanie ścieków do wód lub do ziemi,
3) przerzuty wody oraz sztuczne zasilanie wód podziemnych,
4) piętrzenie oraz retencjonowanie śródlądowych wód powierzchniowych,
5) korzystanie z wód do celów energetycznych,
6) korzystanie z wód do celów żeglugi oraz spławu,
7) wydobywanie z wód kamienia, żwiru, piasku oraz innych materiałów, a także wycinanie
roślin z wód lub brzegu,
8) rybackie korzystanie ze śródlądowych wód powierzchniowych.
Korzystania szczególne wymaga zezwolenia właściwego organu
Szczegółowym kwestiom związanym z ochroną wód poświęcony jest Dział III POŚ
OCHRONA POWIETRZA
Porblamtyka ochrony powietrza ujmowana jest zwykle jako cześć tzw. Prawa emisyjnego
Przez emisje rozumie się wprowadzanie pośrednio lub bezpośrednio do do powietrz, wdoy ,
gleby lub ziemi w wyniku aktywności człowieka
a) substancji
b) energii w postaci ciepła, hałasu, wibracji, pola elektromagnetycznego
Zanieczyszczeniem jest emisja, która jest szkodliwa dla zdrowia ludzi lub stanu środowiska.
W myśl art. 220 ust. l Prawa ochrony środowiska wprowadzanie do powietrza gazów lub
pyłów z instalacji wymaga pozwolenia. Ustawodawca określił, że minister właściwy do spraw
8
środowiska w drodze rozporządzenia może ustalić, kiedy wprowadzanie gazów i pyłów nie
wymaga pozwolenia .
Ważnym instrumentem związanym z prawem emisyjnym jest tzw. handel emisjami
Omawiając problematykę ochrony powietrza, trzeba też wspomnieć o tzw. handlu
emisjami. Zagadnienia te reguluje ustawa z 22 grudnia 2004 r. o handlu uprawnieniami do
emisji do powietrza gazów cieplarnianych i innych substancji.
System handlu uprawnieniami do emisji składa się z:
1) wspólnotowego systemu handlu uprawnieniami do emisji,
2) krajowego systemu handlu uprawnieniami do emisji.
System ten obejmuje instalacje, dla których przyznaje się uprawnienia do emisji, i instalacje,
które są czasowo wykluczone z systemu. Nadzór nad nim sprawuje minister właściwy do spraw
środowiska.
Uprawnienia do emisji są przyznawane prowadzącemu instalacje dla każdej instalacji objętej
systemem na okres rozliczeniowy, z podziałem na poszczególne lata tego okresu. Przyznanie
uprawnień następuje na wniosek. Uprawnienia do emisji dla instalacji nowych są przyznawane w
zezwoleniu związanym z korzystaniem ze środowiska.
Przyznane dla instalacji uprawnienia do emisji na dany rok okresu rozliczeniowego mogą
być:
1) wykorzystane na własne potrzeby prowadzącego instalację, odpowiadające rzeczywistej
emisji danej substancji do powietrza,
2) sprzedawane,
3) wykorzystane w następnych latach okresu rozliczeniowego lub w następnym okresie
rozliczeniowym.
Umowa sprzedaży uprawnień do emisji powinna być zgłoszona w ciągu 3 dni roboczych od
dnia jej zawarcia do Krajowego Rejestru, pod rygorem nieważności.
Obowiązek ten ma:
1) prowadzący instalację położoną na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej — w przypadku
wspólnotowego systemu handlu uprawnieniami do emisji,
2) sprzedawca i kupujący — w przypadku krajowego systemu handlu uprawnieniami do
emisji.
Prowadzący instalację może przenosić uprawnienia do emisji miedzy instalacjami, do których
posiada tytuł prawny.
Prowadzony jest także Krajowy Rejestr Uprawnień do Emisji. W Rejestrze tym są gromadzone
informacje o;
1) zezwoleniach,
2) przyznanych uprawnieniach do emisji,
3) sprzedanych i przeniesionych uprawnieniach do emisji,
4) umorzonych uprawnieniach do emisji,
5) wielkościach dopuszczalnej emisji i emisji rzeczywistej.
Krajowy Rejestr Uprawnień do Emisji prowadzi minister właściwy do spraw środowiska.
W systemie prawa polskiego funkcjonuje także Krajowy Rejestr Uwalniania i Transferu
Zanieczyszczeń. Funkcjonowanie tego Rejestru reguluje rozporządzenie (WE) nr 166/2006
Parlamentu Europejskiego i Rady z 18 stycznia 2006 r. w sprawie ustanowienia Europejskiego
9
Rejestru Uwalniania i Transferu Zanieczyszczeń i zmieniające dyrektywę Rady 91/689/EWG i
96/61 /WE6.
Europejski Rejestr Uwalniania i Transferu Zanieczyszczeń (PRTR) zawiera informacje
dotyczące:
a) uwolnień zanieczyszczeń, które muszą być zgłaszane przez operatorów zakładów
prowadzących rodzaje działalności wymienione w załączniku 1;
b) transferów poza miejsce powstania odpadów oraz zanieczyszczeń w ściekach, które muszą
być zgłaszane przez operatorów zakładów prowadzących rodzaje działalności wymienione w
załączniku l do tego rozporządzenia;
c) uwolnień zanieczyszczeń ze źródeł rozproszonych, gdy informacje takie są dostępne.
10