główne ośrodki miejskie starożytności

STAROŻYTNOŚĆ
GŁÓWNE OŚRODKI MIEJSKIE STAROŻYTNOŚCI
Nazwa
Memfis
Teby
Lokalizacja
Nad Nilem
w dolnym
Egipcie
Nad Nilem
w górnym
Egipcie
Początek Okres
istnienia rozkwitu
pocz.
III tys.
p.n.e.
III tys.
p.n.e.
Babilon
Mezopotamia, nad
Eufratem
III tys.
p.n.e.
Tyr,
Sydon,
Byblos,
Berytos
Wsch.
Wybrzeża
M. Śródziemnego
III tys.
p.n.e.
Ateny
Grecja, kilka
km od
wybrzeży M.
Egejskiego
Kartagina
Afryka Pn.,
niedaleko
obecnego
Tunisu
Rzym
Italia
Środk., nad
Tybrem
Aleksandria
Nad M.
Śródziemnym, przy
ujściu Nilu
Antiochia
22 km od
syryjskiego
wybrzeża
M. Śródziemnego
300
p.n.e.
Bizancjum
Na europejskim brzegu
cieśniny
Bosfor
660
p.n.e.
III tys. i
2 pół. II
tys. p.n.e.
II tys. i
2 poł. I
tys. p.n.e.
Dzieje, charakterystyka
Stolica pierwszych faraonów egipskich, jedno
z głównych miast Egiptu w odległej starożytności,
w czasach rzymskich upadek
Od pocz. II tyś. p.n.e. stolica Egiptu, ośrodek kultu
Amona. W VI w. p.n.e. zniszczone przez Asyryjczyków, w pocz. n.e. ostateczny upadek
Ośrodek państwa starobabilońskiego za HammuraXVII w. biego. W VI w. p.n.e. rozbudowa - sławne mury
p.n.e. i miejskie, monumentalne świątynie (zikkurat EtemeVI w. nanki). Po zdobyciu przez Persów (539 p.n.e.) miasto
P.n.e. bardzo podupadło, w I w. p.n.e. opustoszało
Główne portowe miasta Fenicji. Wybitne ośrodki
II i I tys. rzemiosła. Dalekosiężny handel i kolonizacja pd.
p.n.e. wybrzeży M. Śródziemnego. W pocz. n.e. bardzo
podupadły, dziś (z wyj. Bejrutu) niewielkie miasta
Przywództwo Grecji w czasie wojen perskich, za
Peryklesa największe miasto Grecji (ok. 200 tyś.
XVI w. V–VI w. mieszk.). Od czasów rzymskich aż do XIX w. podup.n.e.
p.n.e. padało, zwł. po zniszczeniu (267 n.e.) przez Gotów
(1830 - 2 tyś. mieszk., dziś - 3 min)
Początkowo kolonia fenickiego Tyru, od VI w. p.n.e.
wg
III w. walki z Grekami o hegemonię w zach. części basenu
tradycji
p.n.e., M. Śródziemnego, w pocz. III w. p.n.e. ok. 100 tyś.
814
II–V w. mieszk. Zrównana z ziemią przez Rzymian (146 p.n.e),
p.n.e.
n.e.
lecz po odbudowie przeżyła ponowny rozkwit
Stolica imperium obejmującego świat śródziemnmorski
wg
II w. i zach. Europę. W pocz. cesarstwa (I-II w. n.e.)
tradycji
p.n.e.– ok. 1 min mieszk., od IV w. upadek, w VI w.
753
III w. n.e. przejściowo praktycznie opustoszały
p.n.e.
Założona przez Aleksandra Wielkiego, od 311 p.n.e.
stolica Egiptu. W okresie świetności blisko 1 min
mieszk. (gł. Grecy, Egipcjanie, Żydzi), największy port
III w. (m.in. wywóz egipskiego zboża) i ośrodek naukowy
332
p.n.e.– antyku (Muzejon, Biblioteka Aleksandryjska). W III-IV
p.n.e.
II w. n.e. w. upadek, pogłębiony po zdobyciu przez Arabów 642
n.e. W pocz. XIX w. 5 tyś. mieszk., rozwój po
zbudowaniu Kanału Sueskiego (1869)
Stolica państwa Seleukidów, nast. główne miasto Syrii.
III w. W IV w. ok. 200 tyś. mieszk., w IV-V w. stolica
p.n.e.– patriarchatu rywalizującego z Aleksandrią, KonstantyV w. n.e. nopolem i Rzymem. Od VI w. wielokrotnie niszczona,
traciła znaczenie; dziś – niewielkie miasto Atakya
Początkowo niewielka kolonia grecka, wzrost znaczenia
III-XI w pocz. ces. rzymskiego, od III w. traktowana jako
w. n.e. stolica wschodniej części cesarstwa, od 330 n.e. pod
nazwą Konstantynopol