Mgr inŜ. Arkadiusz Dyjakon Politechnika Wrocławska Instytutu Techniki Cieplnej I Mechaniki Płynów Oddziaływanie wyładowań elektrycznych na procesy spalania Streszczenie W pracy dokonano przeglądu moŜliwości zastosowań wyładowań elektrycznych w technice spalania. Opisano ich wpływ na zmianę właściwości płomieni, ograniczenie emisji zanieczyszczeń i modyfikację paliw. Zwrócono uwagę na moŜliwość zwiększenia zakresu stabilności palników pyłowych i gazowych. Abstract The number of industrial applications of electrical discharges in combustion technology was presented in the paper. The possibility of flames modification, reduction of pollutant emission and fuel processing were shown. The ability to expand flammibility limits for gas and pulverized-coal burners was discussed. 1. Wstęp Powszechnie znanym zastosowaniem wyładowań elektrycznych w technice spalania jest iskrowy zapłon palnej mieszaniny w tłokowych silnikach spalinowych. Jakość działania iskrowego urządzenia zapłonowego w silnikach spalinowych ma duŜe znaczenie dla rozruchu silnika oraz emisji zanieczyszczeń, nic więc dziwnego, Ŝe trwają poszukiwania zwiększenia efektywności zapłonu. Jednym z takich rozwiązań jest zapłon plazmowy, który polega na wytworzeniu, a następnie wprowadzeniu do przestrzeni spalania plazmy elektrycznej, co zapewnia skuteczny zapłon [1]. Istnieją teŜ inne obiecujące moŜliwości zastosowań elektrotechnologii w technikach spalania. Jedną z najwaŜniejszych dziedzin takich zastosowań jest stabilizacja działania palników wyładowaniami elektrycznymi w celu zwiększenia zakresu ich pracy i ograniczenia emisji zanieczyszczeń. Inne waŜne dziedziny wykorzystania wyładowań elektrycznych to incyneracja niebezpiecznych odpadów i modyfikacja paliw. 2. Charakterystyka wyładowań elektrycznych w gazach Wyładowanie elektryczne jest to przepływ prądu w gazie uzaleŜniony od procesów jonizacyjnych, a jego charakter określa wartość prądu przepływającego między elektrodami pod wpływem przyłoŜonego do nich napięcia [2]. NatęŜenie prądu zaleŜy od warunków i parametrów pracy układu jak: ciśnienie, rodzaj gazu, dostarczona moc, natęŜenie i częstotliwość pola elektrycznego, natęŜenie prądu, materiał elektrod, geometria elektrod, temperatura, moc odprowadzona itd. NajwaŜniejsze parametry wyładowania to: napięcie i natęŜenie prądu oraz ciśnienie gazu [3]. 1 Napięcie Odcinek AB – wyładowanie niesamoistne Punkt B – w pobliŜu tego punktu zachodzi zapłon, gaz zaczyna świecić; wyładowanie zaczyna być samoistne Odcinek BC – zwiększona jonizacja powoduje wzrost przewodnictwa czyli spadek oporu gazu; napięcie spada Odcinek CD – normalne wyładowanie jarzeniowe Odcinek DE – niestacjonarne wyładowanie jarzeniowe Punkt E – zaczyna się obszar wyładowania łukowego Punkt F – stabilne wyładowanie łukowe NatęŜenie prądu Rys.1. Charakterystyka prądowo-napięciowa wyładowania pod niskim ciśnieniem [4]. WyróŜnia się następujące typy (rodzaje) wyładowań elektrycznych w gazach [3]: ciemne, jarzeniowe, koronowe, iskrowe i łukowe. Podczas wyładowań elektrycznych w gazach, w wyniku ruchu i kolizji ładunków występuje jonizacja cząstek gazu, a ponadto zachodzą procesy termoemisji i elektrostatycznej emisji elektronów z cząstek stałych. Przepływający przez mieszaninę prąd elektryczny podgrzewa ją, co prowadzi do wzrostu temperatury, rozkładu termicznego substratów i zapoczątkowania egzotermicznej reakcji chemicznej (zapłonu) [5]. W technice spalania najpowszechniej stosowanym wyładowaniem elektrycznym jest wyładowanie iskrowe. Czas wyładowania iskrowego jest krótki: rzędu 10-8÷10-7s, istnieje więc minimalna energia iskry niezbędna do wywołania płomienia w palnej mieszance. Wartość minimalnej energii iskry zaleŜy od składu palnej mieszanki oraz od warunków jej przepływu [2,6]. Na przykład, minimalna wartość energii potrzebnej do zapłonu mieszaniny gazowej jest w zakresie 1mJ ÷ 0,5 J, natomiast dla zapłonu mieszanin pyłowych minimalna energia iskry musi być 10 ÷100 razy większa [7]. Okazuje się, Ŝe poza wyładowaniem iskrowym, kaŜdy z wymienionych typów wyładowań elektrycznych moŜe wpływać na procesy spalania. W technice spalania i w pokrewnych dziedzinach, jak podczas unieszkodliwiania odpadów i przeróbki paliw, waŜne zastosowanie znajdują wyładowania koronowe i łukowe (termiczne). 2.1. Wyładowania koronowe Specyficzną formą wyładowania jarzeniowego jest wyładowanie koronowe, które występuje przy ciśnieniu zbliŜonym do atmosferycznego oraz duŜych odstępach między elektrodami, gdy napięcie między nimi nie wystarcza do przebicia iskrowego [8]. NatęŜenie pola elektrycznego musi być na tyle silne, aby wywołać jonizację przy zderzeniu cząstek [9]. Tego typu wyładowania szczególnie intensywnie występują, gdy powierzchnie elektrod mają cylindryczny układ lub duŜe krzywizny (ostrza, cienkie druty, itp.) [10]. Powstają wtedy duŜe nierównomierności, które tworzą w reakcyjnej objętości nierównowagowe i bardzo reaktywne środowisko sprzyjające reakcjom chemicznym. Podczas wyładowań koronowych ponad 80% energii elektrycznej zostaje zaabsorbowane przez endotermiczne reakcje. Czas przebywania w strefie reakcji jest w przybliŜeniu 10-3 s, co jest wystarczającym czasem dla zajścia wielu reakcji chemicznych w fazie gazowej [11]. 2 2.2. Wyładowania termiczne Powstanie wyładowania łukowego wymaga wysokiego ciśnienia gazu i dostatecznie duŜej mocy źródła zasilania. Cechuje je duŜe natęŜenie prądu przy niewielkim napięciu [3]. Podczas wyładowania łukowego decydującą rolę odgrywają zjawiska zachodzące na katodzie, poniewaŜ rozŜarzona do wysokiej temperatury katoda stanowi obfite źródło elektronów. Elektrony wywołują z kolei lawinową jonizację napotkanych atomów powietrza i w ten sposób powstaje wyładowanie łukowe. Zmniejszenie oporu w trakcie wyładowania wywołane jest tym, Ŝe ze wzrostem natęŜenia prądu wzrasta temperatura katody, liczba wybitych elektronów i jonizacja. Efektem tego jest wzrost liczby nośników ładunku, co pociąga za sobą spadek oporu (odcinek E-F na rys.1) [9]. W wyniku wyładowania termicznego powstaje niskotemperaturowa plazma, która stanowi częściowo zjonizowany gaz składający się z cząstek elektrycznie neutralnych oraz elektronów i jonów w stęŜeniu 1014÷1017 cm-3 [8]. Temperatura niskotemperaturowej plazmy jest w zakresie (20÷100)·103K [12]. Ponadto plazma charakteryzuje się wysokim współczynnikiem przenoszenia ciepła oraz wysoką koncentracją energii (do 40 kW/cm2) [8]. 3. Poprawa jakości spalania za pomocą wyładowań elektrycznych Problem uzyskania statecznego płomienia jest szczególnie istotny w urządzeniach technicznych, w których występują duŜe prędkości wypływu mieszanki palnej [6]. Dodatkowe czynniki jak: turbulencja, temperatura, ciśnienie, wilgotność, potrzeba ograniczenia emisji, jeszcze bardziej komplikują zagadnienie stabilizacji płomienia. Stabilność płomienia ma zasadnicze znaczenie dla poprawnej pracy palników, istnieje więc wiele sposobów stabilizacji płomieni. Interesujące moŜliwości stwarza zastosowanie niektórych efektów elektrycznych, a do najbardziej obiecujących czynników naleŜą: pole elektryczne, wyładowanie koronowe i wyładowanie termiczne. 3.1. Wpływ pola elektrycznego na stabilność płomieni gazowych Istnieje moŜliwość poprawy stabilności gazowych płomieni przez przyłoŜenie pola elektrycznego wywołanego napięciem kilku tysięcy wolt w strefie spalania. Efekt stabilizacji występuje zarówno podczas spalania ubogich, jak i bogatych mieszanin [13]. Na rys.2a pokazano schematycznie zastosowanie pola elektrycznego do stabilizacji płomienia gazowego, a uzyskany efekt stabilizacji płomienia metanowo-powietrznego pokazano na rys.2b. 3 b) płomień źródło zasilania palnik pręt izolowany elekroda 11 10 Prędkość przepływu mieszanki [m/s] a) 9 8 7 6 5 Płomień niestabilny bez pola elektrycznego Płomień niestabilny 3 kV 4 3 2 0 kV Płomień stabilny 1 0 0,40 0,60 0,80 1,00 1,20 1,40 1,60 Współczynnik nadmiaru powietrza metan + powietrze Rys. 2. Wpływ pola elektrycznego na zwiększenie obszaru stabilizacji płomienia gazowego a) schemat układu elektrod b) wykres dla mieszanki metan-powietrze (D=16,2mm) NaleŜy podkreślić niewielki pobór mocy elektrycznej dla stabilizacji płomienia „ciemnym” wyładowaniem elektrycznym. W eksperymencie, którego wyniki przedstawiono na rys.2 pobór mocy elektrycznej stanowił około 0,01% mocy cieplnej palnika. Pomimo, Ŝe efekt stabilizacji płomienia gazowego przy pomocy pola elektrycznego znany jest od pół wieku, brak przekonującej teorii wyjaśniającej mechanizm stabilizacji. Na przykład, Calcote i Berman [13] sugerują, Ŝe stabilizację płomienia powoduje pole elektryczne generujące „wiatr jonowy”. Opóźnia to oderwanie płomienia od wylotu palnika ze wzrostem prędkości wypływu. 3.2. Stabilizacja płomienia wyładowaniem koronowym Jeszcze wyraźniejszy efekt stabilizacji płomieni gazowych stwierdzono po zastosowaniu wyładowań koronowych w płomieniu [14]. Geometria elektrod była podobna jak na rys.2a. W tym przypadku takŜe nie ma zgodności co do dominującego mechanizmu stabilizacji płomienia. NaleŜy wziąć pod uwagę trzy waŜne czynniki: generację ozonu (O3), wydzielanie się ciepła podczas wyładowania koronowego i zmianę składu paliwa. Ozon jest reaktywnym reagentem, a ponadto podczas jego rozkładu powstaje atomowy tlen, co przyspiesza reakcję zapłonu. Rozkład ozonu przedstawia reakcja [15]: O3 + M → O2 + O + M Z drugiej jednak strony stabilizujące działanie ozonu w płomieniu osłabia temperaturowa zaleŜność szybkości rozkładu ozonu i rekombinacji rodników O [15]: 2O3 → 3O2 13 -24450/RT w której stała szybkości reakcji k ≈ 10 e . Autorzy pracy Bradley i Nesser [14] sugerują, Ŝe prawdopodobnie przewaŜa cieplny efekt stabilizacji, wywołany nagrzewaniem się katody podczas wyładowań koronowych. Istnieje jeszcze jeden czynnik przyczyniający się do stabilizacji płomieni węglowodorowych, a mianowicie powstawanie podczas wyładowania koronowego wodoru i acetylenu z metanu [16]. Obecność H2 i C2H2 w palnej mieszance ułatwia zapłon i rozszerza jej granice palności. 4 3.3. Plazmowe palniki pyłowe W energetyce węglowej wzrasta zainteresowanie problematyką stabilności pracy palników pyłowych. NajwaŜniejsze przyczyny tego zainteresowania, to: konieczność prowadzenia bloków energetycznych z małym obciąŜeniem (<50%), konieczność stabilizacji pracy niskoemisyjnych palników pyłowych, próby opracowania pyłowych palników podtrzymujących małej mocy i próby rozruchu kotłów pyłowych bez palników mazutowych. Ze względu na znacznie większą wartość energii zapłonu pyłów niŜ gazów, do stabilizacji płomieni pyłowych zastosowanie znalazły wyładowania termiczne (łukowe). Wytworzona w tych wyładowaniach zimna plazma w wieloraki sposób oddziałuje na mieszankę pyłowo-powietrzną stanowiąc pewne źródło zapłonu [17]. NajwaŜniejsze składniki entalpii wewnętrznej zimnej plazmy to: entalpia fizyczna, entalpia wynikająca z jonizacji cząstek oraz entalpia dysocjacji molekuł. Na rys.3 pokazano udziały wymienionych składników entalpii zimnej plazmy na bazie powietrza. 5,5 1 Entalpia powietrza-10-4 [kJ/kg] 5 4,5 4 2 3,5 3 2,5 3 2 1,5 1 0,5 0 1000 2000 3000 4000 5000 6000 7000 8000 9000 10000 11000 Temperatura [K] Rys. 3. ZaleŜność entalpii powietrza od temperatury (1 – z uwzględnieniem dysocjacji i jonizacji, 2 – bez jonizacji, 3 – bez jonizacji i dysocjacji, nagrzewanie bierne) [17] Oddziaływanie plazmy na pył węglowy jest złoŜone, poniewaŜ obejmuje zarówno procesy fizyczne jak i chemiczne [18]. NajwaŜniejsze przemiany zachodzące podczas kontaktu niskotemperaturowej plazmy z cząstkami węgla to [19]: nagrzewanie cząstek węgla, gwałtowny rozkład termiczny substancji organicznej, szybkie wydzielanie części lotnych (CO, CO2, CH4, C6H6, N2, H2O) oraz związków azotu (pirydyna C5H5N, pirol C4H5N), rozpad cząstek węgla na cząstki o mniejszych rozmiarach (fragmentacja), dysocjacja termiczna wielu produktów gazowych rozkładu i powstawanie w fazie gazowej rodników (O, H, C, S, NH, CH, CN, OH i innych), jonizacja i tworzenie się jonów dodatnich (C+, H+, N+, CO+, O+, Si+, K+ i inne) oraz ujemnych (O-, H-, N2- i inne). Pod wpływem kontaktu cząstek węgla z plazmą występują w nich silne napręŜenia cieplne wywołujące rozpad cząstek i gwałtowne wydzielanie części lotnych. Zatem pył węglowy w kontakcie z plazmą staje się bardzo reaktywną substancją z duŜą zawartością gazowych substratów, w których są wolne rodniki oraz zjonizowane cząstki. W kontakcie z powietrzem szybko rozwija się płomień, co stanowi podstawę stabilizacji spalania mieszanki pyłowo-powietrznej. Schemat palnika plazmowego do zapłonu i podtrzymania spalania pyłu węglowego przedstawia rys.4. 5 Plazmotron Pył węglowy + powietrze nośne Plazma Płomień Rys. 4. Plazmowy palnik pyłowy Jednym z waŜnych zagadnień dotyczących zastosowania wyładowań elektrycznych do stabilizacji pracy palników pyłowych jest zapotrzebowanie energii elektrycznej do plazmowego zapłonu mieszanki pyłowej. WaŜnym czynnikiem decydującym o energii zapłonu są właściwości węgla. Na rys.5 pokazano jak potrzebna do plazmowego zapłonu pyłu węglowego energia wyładowań elektrycznych zaleŜy od udziału części lotnych w węglu. Ilość części lotnych [%] 60 50 40 30 20 10 0 0 0,05 0,1 0,15 0,2 0,25 0,3 0,35 0,4 0,45 Strata energetyczna [kWh/kg] Rys. 5. Wpływ zawartości części lotnych w węglu na zapotrzebowanie na energię elektryczną niezbędną do podtrzymania płomienia [17] Zastosowanie technologii plazmowej w energetyce kotłowej moŜe przynieść znaczne korzyści, gdyŜ umoŜliwia [20]: poprawę efektywności procesu rozpalania, stabilne spalanie wszystkich rodzajów węgli: od antracytu do brunatnego, zmniejszenie straty niedopału, wyeliminowanie spalania mazutu, automatyzację procesu rozruchu kotła i zmniejszenie emisji zanieczyszczeń do atmosfery. 4. Modyfikacja właściwości paliw wyładowaniem elektrycznym Istnieją obiecujące perspektywy zastosowania wyładowań elektrycznych do modyfikacji paliw kopalnych, dzięki którym moŜna zmieniać skład palnych mieszanek, własności płomieni, a nawet wytwarzać nowe paliwa lub substraty dla technologii chemicznej. Węgiel i ropa naftowa, obok roli podstawowych surowców energetycznych, znajdują zastosowanie jako wyjściowe substraty chemiczne w procesach syntezy organicznej. Z paliw kopalnych otrzymuje się cenne węglowodory gazowe takie jak: acetylen, etylen czy metan. NajwaŜniejszymi zaletami plazmowego rozkładu związków organicznych są intensyfikacja i selektywność procesu ciągłego oraz moŜliwość wykorzystywania niskowartościowych surowców [3]. 6 4.1. Modyfikacja płomieni gazowych wyładowaniem koronowym JeŜeli w dyfuzyjnym płomieniu metanowym wywołać wyładowanie koronowe, to metan przed spaleniem ulegnie głębokim przemianom. Przede wszystkim pojawi się sadza, a ponadto metan w duŜym stopniu (10 ÷ 40%) ulegnie rozkładowi do acetylenu i wodoru [16]. Na rys.6 schematycznie przedstawiono koncepcję palnika gazowego z wykorzystaniem wyładowań koronowych do modyfikacji właściwości płomienia. Pojawienie się sadzy w płomieniu metanowym ma duŜe znaczenie dla zwiększenia intensywności przekazywania ciepła od płomienia, poniewaŜ płomień metanowy, który jest nieświecący, staje się płomieniem świecącym. Obecność acetylenu i wodoru w palnej mieszance poprawia stabilność płomienia. płomień elektroda gaz ziemny powietrze powietrze Rys. 6. Schemat palnika z wyładowaniem koronowym Podsumowując, zastosowanie wyładowań koronowych w gazowych płomieniach węglowodorowych zwiększa świecenie płomienia, poprawia jego stabilność, a ponadto umoŜliwia zmniejszenie emisji termicznych NOx [16]. Zapotrzebowanie na energię elektryczną wyładowań koronowych w płomieniu gazowym oceniana się na około 25% energii chemicznej niesionej strumieniem metanu. 4.2. Modyfikacja paliw gazowych wyładowaniem jarzeniowym i łukowym W obszarze wyładowań elektrycznych następuje rozkład cząstek organicznych do innych produktów gazowych, których stopień przemiany zaleŜy od rodzaju wyładowania. Głównymi produktami rozkładu węglowodorów nasyconych są: wodór, acetylen i etylen. PoniŜej przedstawiono przykłady oddziaływania wyładowania koronowego lub łukowego na palne składniki gazowych mieszanin: a) Mieszanina metanu z powietrzem [16] Stwierdzono konwersję metanu (50%) pod wpływem wyładowania koronowego do produktów: wodór (40%), acetylen (6%), etylen (0,2%), etan (0,03%). b) Mieszanina metanu z dwutlenkiem węgla [11] Pod wpływem działania wyładowania koronowego o mocy 2,8-3,4 MJ/m3 na mieszaninę CH4 i CO2 stwierdzono konwersję (reforming) z efektywnością 23-42% do produktów: H2, CO, H2O, CO2. c) Propan [21] W wyniku wprowadzenia do reaktora plazmowego propanu stwierdzono następujący skład objętościowy głównych produktów: C2H2 (13,7%), C2H4 (5,83%), CH4 (8,38%), C3H8 (2,87%), H2 (66,4%). 7 4.3. Modyfikacja paliw ciekłych Sprzyjające warunki termiczne i gazodynamiczne, charakterystyczne dla strumienia plazmy niskotemperaturowej, znalazły zastosowanie w reaktorach plazmowych do przeróbki paliw ciekłych. Stosowanie jako gazu roboczego argonu, wodoru czy azotu powoduje, Ŝe w produktach reakcji brak jest związków tlenowych, co istotnie upraszcza proces separacji składników powstałej mieszaniny gazowej [3]. Przykładowe wyniki pirolizy ciekłych węglowodorów przeprowadzonej pod wpływem wyładowania łukowego w reaktorze plazmowym to: a) Benzen surowy [21] Skład objętościowy produktów po przeprowadzonej pirolizie w reaktorze plazmowym wynosił odpowiednio: C2H2 (18,1%), C2H4 (0,96%), CH4 (2,96%), H2 (75,9%). b) Benzyna niskooktanowa [22] W strumieniu plazmy wodorowej i mocy wyładowania łukowego 50kW otrzymano następujące stęŜenia gazowych produktów pirolizy: C2H2 (56%), C2H4 (42%). c) Ropa naftowa [21] Przeprowadzono pirolizę ropy naftowej, w wyniku czego otrzymano następujący skład produktów reakcji: C2H2 (15,0%), C2H4 (6,43%), CH4 (6,26%), H2 (68,2%). 4.4. Modyfikacja paliw stałych Zastosowanie wyładowania elektrycznego w obszarze przepływu pyłu węglowego stwarza moŜliwość uzyskania palnych składników gazowych. Szybkie ogrzanie węgla do temperatury powyŜej 1500K prowadzi do jego rozkładu na gazowe palne związki węglowodorowe [23]. Przykładowe oddziaływania wyładowania łukowego na pył węglowy do produkcji składników gazowych: a) W strumieniowym reaktorze plazmochemicznym przedstawionym na rys.7 przeprowadzono badania rozkładu drobnoziarnistego węgla o zawartości części lotnych 36%. Moc wyładowania łukowego zmieniała się w zakresie 4÷14kW, a jako gaz roboczy stosowano argon i wodór. Stwierdzono rozkład do acetylenu dla plazmy wodorowej 40%, a dla plazmy argonowej 20% [24]. gaz roboczy 4 1 2 3 5 gaz transportujący 6 1 – katoda 2 – anoda 3 – chłodzenie odbieralnika 4 – zasilanie elektryczne 5 – podalnik 6 – filtr gazy poreakcyjne produkty stałe Rys. 7.Chemiczny reaktor plazmowy do pirolizy węgli [24] 8 b) W wyniku przepływu mieszanki pyłu węglowego i dwutlenku węgla przez obszar wyładowania łukowego w reaktorze plazmowym o mocy 52kW przeprowadzono syntezę substratów do produktu końcowego jakim był tlenek węgla. Sprawność reakcji chemicznej C(s) + CO2(g) = 2CO(g) wyniosła 80 ÷87% [25]. c) Przy uŜyciu plazmy argonowo-wodorowej i nakładzie mocy 14,5kW stwierdzono konwersję pyłu węglowego o rozmiarze około 200µm do produktów [23]: C2H2 (74%), CH4, C2H4, C2H6, CO. 5. Zastosowanie wyładowań elektrycznych do zmniejszania emisji zanieczyszczeń 5.1. Zmniejszenie emisji NOx Dzięki stabilizującemu działaniu pola elektrycznego udaje się spalać ubogie mieszanki gazowe, dla których płomień ma znacznie niŜszą temperaturę niŜ płomienie o składzie zbliŜonym do stechiometrycznego. Ze względu na silną temperaturową zaleŜność termicznych NOx (k≈e-67000/T) zmniejszenie temperatury płomienia powoduje znaczną redukcję NOx. Na rys.8 pokazano jak bardzo stabilizacja ubogiego płomienia metanowego polem elektrycznym o napięciu 3kV pozwala zmniejszyć emisję NOx w porównainu do emisji z płomienia bez stabilizacji. Efekt ograniczenia NOx dzięki zastosowaniu wyładowań elektrycznych obserwowano zarówno dla laminarnych, jak i turbulentnych płomieni gazowych [26]. 140 120 3 kV 0 kV NO [ppm] 100 80 60 40 20 0 0,90 1,00 1,10 1,20 1,30 1,40 Ws półczynnik nadm iaru powietrza Rys. 8. Wpływ pola elektrycznego na powstawanie NO (D=16,2mm, Re=3500) [26] 5.2. Zmniejszenie emisji związków organicznych Gazy odlotowe z wielu przemysłowych procesów chemicznych, jak: obróbka plastiku, przeróbka papieru, wytwarzanie farb i innych, zawierają róŜne lotne związki organiczne (VOCs) [27]. W ich skład zaliczyć moŜna: węglowodory (toluen, ksylen, etylobenzen), estry (octan etylu, octan butylu), alkohole (butylowy, etylowy). Lotne zanieczyszczenia organiczne wywierają negatywny wpływ na środowisko naturalne, a ponadto w pewnym stęŜeniu stwarzają zagroŜenie wybuchowe. Istnieje moŜliwość ograniczenia negatywnych efektów występowania VOCs w gazach odlotowych, dzięki zastosowaniu wyładowań elektrycznych, poniewaŜ pod wpływem 9 wyładowań koronowych lub łukowych w obecności powietrza następuje ich konwersja do substancji o mniejszej szkodliwości [11]. Na przykład, w powietrzu zanieczyszczonym takimi substancjami organicznymi, jak: heptan, toluen i inne węglowodory, wyładowanie koronowe powoduje ich utlenienie z 90% skutecznością. Inne przykłady zastosowań wyładowań elektrycznych do unieszkodliwiania lotnych związków organicznych przedstawiono poniŜej [28]: a) Heptan Pary heptanu (2000 ppm) zawarte w powietrzu zostały całkowicie usunięte i zamienione głównie na CO2. Całkowita moc elektryczna dostarczona do reaktora plazmowego wynosiła 0,94 kW przy przepływie powietrza 1,8 nm3/h. b) Toluen Początkowa koncentracja oparów toluenu (1800 ppm) w powietrzu została zredukowana w reaktorze przy przepływie powietrza 2,0 nm3/h i mocy 0,84 kW do ilości 140 ppm. c) Ksylen Przy ciśnieniu atmosferycznym i zapotrzebowaniu mocy przez reaktor 0,12 kWh/nm3 obniŜono koncentrację ksylenu w obecności powietrza ze 160 ppm do 30 ppm. 5.3. Plazmowe unieszkodliwianie odpadów niebezpiecznych MoŜliwość uzyskiwania wysokich temperatur w strumieniu plazmowym stwarza nową jakość procesu destrukcji odpadów w porównaniu do tradycyjnego spalania [29], poniewaŜ w temperaturze rzędu 10000K mogą przebiegać takie reakcje chemiczne, jakie nie zachodzą w niŜszych temperaturach. Dzięki wysokiej temperaturze i duŜej gęstości energii w plazmie, szybkość procesu destrukcji jest wysoka, co decyduje o duŜej wydajności incyneracji odpadów [30]. Istotą termochemicznej neutralizacji i likwidacji aktywnych substancji chemicznych jest wykorzystanie strefy plazmy do atomizacji, utleniania i przekształcenia produktów procesu w związki mało aktywne. Doprowadzenie do reaktora czynnika utleniającego zapewnia efektywne utlenianie odpadów w strefie plazmy. Na rys.9 przedstawiono schemat reaktora do plazmowej likwidacji niebezpiecznych odpadów. Istnieje moŜliwość uzyskania końcowych produktów incyneracji odpadów w mało ługowalnej postaci ( w formie spieku, ŜuŜla lub szkła). W tym celu do reaktora łukowego dodatkowo wprowadza się stabilizujące dodatki, które ulegają przetopieniu i wiąŜą pozostałości po incyneracji. Odpady wtórne powstają w minimalnych ilościach, zwykle poniŜej 1% masy wsadu [29]. Plazmowa utylizacja odpadów organicznych moŜe być prowadzona w następujących warunkach [29]: a) pirolizy termicznej (prowadzona w obecności wody, co korzystnie wpływa na redukcję sadzy i sprzyja powstawaniu procesów rodnikowych i łańcuchowych; głównymi produktami pirolizy plazmowej są: CO, H2, CO2, HCl, niŜsze węglowodory gazowe, odpady nieorganiczne w postaci stopionego ŜuŜlu. b) plazmy powietrznej lub tlenowej (następuje głębsza destrukcja odpadów, ale istnieje moŜliwość powstawania dioksyn) c) plazmy wodnej (obecność pary wodnej powoduje wysoką reaktywność tworzących się rodników hydroksylowych, bardzo szybką reakcję rozkładu i powstawanie gazu palnego) d) plazmy wodorowej (duŜa efektywność tworzenia się niŜszych węglowodorów nasyconych, ale proces jest bardzo kosztowny) 10 Przykłady zastosowania plazmy do procesu utylizacji odpadów niebezpiecznych w reaktorach plazmowych to: a) Odpady szpitalne [29] W wyniku wprowadzenia substratów do reaktora plazmowego (rys. 9.) i prowadzenia procesu bez udziału powietrza (zapobiegło to tworzeniu się dioksyn, furanów i NOx) wytworzono gaz palny o wartości opałowej około 12 MJ/m3 i następującym składzie chemicznym: H2 (52%), CO (35%), CO2 (6%), CH4 (2%), inne gazy (5%). gaz roboczy wylot gazu wlot gazu katoda łuk elektryczny wymurówka materiał stopiony anoda Rys. 9. Schemat reaktora plazmowego [29] b) Odpady chloroorganiczne [31] W reaktorze plazmowym z łukiem wirującym poddano destrukcji: chlorometan (CH3Cl), czterochlorek węgla (CCl4), chlorobenzen (C6H5Cl), PCB. Efektywność procesu była większa niŜ 99,99% za wyjątkiem pirolizy CCl4, w której stwierdzono w gazach wylotowych zawartość 0,02% CCl4. c) Olej transformatorowy zawierający PCB (polichlorowany bifenyl), odpady węglowe, opony, odpady komunalne [29] Po poddaniu pirolizie tych odpadów w reaktorze plazmowym o mocy 3,5 MW i zuŜyciu energii 1 kWh/kg stwierdzono następujący skład głównych gazów odlotowych: H2 (41÷53%), CO (27÷39%). 6. Podsumowanie Wykazano, Ŝe kaŜdy rodzaj wyładowań elektrycznych w płomieniu moŜe oddziaływać na zachodzące w nim procesy spalania. Najbardziej podatny na oddziaływania elektryczne jest płomień gazowy, w którym nawet pole elektryczne bez wyładowań wywołuje efekt stabilizacji. Z technicznego punktu widzenia prawdopodobnie najwaŜniejszy jest efekt stabilizacji płomienia pyłowego strumieniem plazmy. Mechanizm stabilizacji jest bardzo złoŜony, obejmuje bowiem efekty termiczne, fragmentację cząstek węgla, bezpośrednią generację rodników i jonizację. Istnieją obiecujące perspektywy zastosowania wyładowań elektrycznych do zmniejszenia emisji takich zanieczyszczeń, jak tlenki azotu (NOx) i lotne zanieczyszczenia organiczne (VOCs). WaŜne znaczenie dla likwidacji niebezpiecznych zanieczyszczeń ma zastosowanie reaktorów plazmowych. W przyszłości praktyczne zastosowanie mogą znaleźć elektrotechnologie pozwalające modyfikować cechy płomieni, zmieniać właściwości paliw oraz wytwarzać substraty dla przemysłu chemicznego. 11 Na zakończenie naleŜy takŜe zaznaczyć, Ŝe zastosowanie elektrotechnologii w procesach spalania wiąŜe się z koniecznością poboru energii elektrycznej, której zapotrzebowanie zaleŜy od rodzaju zastosowanego wyładowania. Dodatkowy pobór energii oraz koszty instalacji elektrycznej będzie miała istotne znaczenie dla oceny efektywności ekonomicznej zastosowań elektrycznych w procesach spalania. LITERATURA: 1. Weinberg F.J., „Ignition by plasma jet”, Nature, vol. 272 (str.341), 1978 2. Frączek Jerzy, „Aparatura przeciwwybuchowa w wykonaniu iskrobezpiecznym”, Śląskie Wydawnictwo Techniczne, Katowice, 1995 3. Brzeski Jerzy i inni „Chemia plazmy niskotemperaturowej”, Warszawa, WNT 1983 4. Stachórska D. „Wstęp do elektrycznych wyładowań w gazach”, Uniwersytet Marii CurieSkłodowskiej, Lublin, 1977 5. Bobrov Yu.K., Korobeinikov V.P., „On electrical discharges and ignitions of combustible mixtures”, archivum combustionis, Vol. 18, No. 1-4, 1998 6. Chomiak Jerzy, „Podstawowe problemy spalania”, PWN, Warszawa, 1977 7. Bobrov Yu.K., Djakov A.F., Korobeinikov V.P., „On electrostatic discharges in dusty gases”, Proc. 7th Intern. Colloq. on Dust Explosion, Univ. of Bergen, Bergen, Norway, 1996 8. Celiński Zdzisław „Plazma”, Warszawa, PWN 1980 9. Szczeniowski Sz., „Fizyka doświadczalna-elektryczność i magnetyzm”, PWN, Warszawa, 1966 10. Zdanowski Jerzy, „Wyładowania elektryczne w gazach”, PWr, Wrocław, 1975 11. Fridman A., Nester S., Kennedy L.A., Salveliev A., Mustaf-Yardimci O., Gliding arc gas discharge, Prog. Energy Combust. Sci., Vol. 25 12. Hering Mieczysław „Podstawy elektrotermii” cz. II, Warszawa, WNT 1998 13. Calcote H.F., Berman C.H., „Increased methane-air stability limits by a dc electric field”, ASME, vol. 25, 1989 (s. 25) 14. Bradley D., Nasser S.H., „Electrical Coronas and Burner Flame Stability”, Combustion and Flame, vol. 55 (str.53), 1984 15. Frank-Kameneckij D.A., „Diffuzija i teploperedača v chimičeskoj kinetike”, Akademija Nauk CCCP, Moskva, 1987 16. Berman C.H., Dreizin E.L., Hoffmann V.K., Calcote H.F., „An atmospheric pressure glow discharge for enhanced combustion”, AeroChem Research Lab. Inc., GRI-95/0243, Princeton, New Jersey, 1995 17. Karpenko E.I., Messerle V.E., „Vvedenie v plazmenno-energetičeskie technologii toplivoispol’zovanija”, Vostočno-Sibirskij gosudarstvennyj technologičeskij universitet, 1996 18. Ecker G. und andere „Das Niedertemperatutplasma-Ein Universalschlssel zu neuen Mrkten und Zukunftstechnologien”, VDI-Verlag GmbH, Dsseldorf 1988 19. D’iakov A.F., Karpenko E.I., Messerle V.E., „Plazmenno-energetičeskie technologii i ich mesto v teploenegetike”, Teploenergetika, nr 6, s.25, 1998 20. The Branch Centre for Plasma-Energy Processes of Russian Joint-Stock; Company „The United Energy System of Russia” at JC „The Gusinoozyorsk State District Elektric Power Station”; Gusinoozyorsk 1996 21. Błaszczuk Aleksander, „Piroliza węglowodorów”, WNT, Warszawa, 1973 22. Gladish H., Chem. Ing. Tech., 41 (4), 205, 1969 12 23. Szekely J., Apelian D., „Plasma processing and Synthesis of materials”, Littlewood K., „Interaction of coal particles injected into argon and hydrogen plasmas”, Symposium, November 1983, Boston, Massachusetts, U.S.A. (s.127) 24. Bond R.L., Ladner W.R., McConnel G.I.T., Fuel, nr 5 (str.381), 1966 25. Szekely J., Apelian D., „Plasma processing and Synthesis of materials”, Giacobbe F.W., Schmerling D.W. „Design and use of an efficient plasma jet reactor for high temperature gas/solid reactions”, Symposium, November 1983, Boston, Massachusetts, U.S.A. (s.133) 26. Berman C.H., Gill R.J., Calcote H.F., „NOx reduction in flames stabilized by an electric field”, ASME, vol. 33, 1991 (s. 71) 27. Czernichowski A., Lesueur H., Fillon G., „Proc Workshop on Plasma Destruction of Wastes”, Odeillo-Font Romeu, France, 1990 28. Czernichowski A., Lesueur H., 10th Int Symp on Plasma Chemistry, 3.2.1.,Bochum, Germany, 1991 29. Piecuch Tadeusz „Termiczna utylizacja odpadów i ochrona powietrza przed szkodliwymi składnikami spalin”, Politechnika Koszalińska, Koszalin, 1998 30. Kołaciński Z., Cedzyńska K., „Piroliza plazmowa alternatywą spalania odpadów oraz nowoczesną techniką wytwarzania czystych paliw”, Politechnika Łódzka 31. Cedzyńska K., Kołaciński Z., „Plazmowa destrukcja ciekłych i gazowych odpadów chloroorganicznych”, V Jubileuszowa Konferencja Naukowo-Techniczna, Termiczna utylizacja odpadów-wymiana doświadczeń i poglądów 13