logorytmika - Stowarzyszenie DLACZEGO NIE

PROGRAM ZAJĘĆ USPRAWNIAJĄCYCH
WYKORZYSTUJĄCYCH ELEMENTY
LOGORYTMIKI I METODY DOBREGO STARTU
Opracowano:
mgr Halszka Cyberska, mgr Beata Pachulska
PROGRAM ZAJĘĆ USPRAWNIAJĄCYCH
WYKORZYSTUJĄCYCH ELEMENTY LOGORYTMIKI I
METODY DOBREGO STARTU
I. ZAŁOŻENIA PROGRAMU
Pogram przeznaczony jest dla dzieci z różnymi dysfunkcjami narządu
ruchu i niepełnosprawnością intelektualną. Program zajęć usprawniających
łączy ze sobą elementy Logorytmiki i Metody Dobrego Startu, które
oddziaływują na sferę słuchową, słuchowo–ruchową, ruchową i wzrokowo–
słuchowo–ruchową w połączeniu z metodologią pracy logopedycznej, a także z
elementami kinezjologii edukacyjnej (gimnastyki mózgu – skoordynowany
zestaw ruchów integrujących, które usprawniają proces uczenia się). Istotą zajęć
jest emocjonalne, ruchowe i muzyczne pobudzanie dzieci. Są to zajęcia
poprawiające ich ogólną kondycję psychiczną i fizyczną. Wyzwalają aktywność
ruchową,
umożliwiają
odreagowanie
napięć
i
negatywnych
emocji
oraz przygotowują i usprawniają narządy artykulacyjne do mowy.
II. WARUNKI REALIZACJ
Opisany program adresowany jest do dzieci w wieku od 3 do 17 lat,
uczęszczających zarówno do przedszkola, klas integracyjnych jak i szkoły
specjalnej a zrzeszonych w Stowarzyszeniu „Dlaczego NIE” działającym przy
Samorządowej Szkole Podstawowej nr28 w Gdyni. Program będzie realizowany
jako dodatkowa forma wspierania rozwoju dzieci z różną niepełnosprawnością
motoryczną i intelektualną. Stosując odpowiednie metody pracy i środki
dydaktyczne
program
terapeutyczny
ma
w
efekcie
doprowadzić
do
usprawnienia nieprawidłowości rozwoju językowego. Zajęcia prowadzone są
przez dwóch specjalistów raz w tygodniu. Czas trwania zajęć – jedna godzina.
III. CELE ZAJĘĆ USPRAWNIAJĄCYCH
CELE GŁÓWNE:
 stymulowanie ogólnego rozwoju dziecka
 wyrównywanie dysharmonii rozwojowych,
 korygowanie zaburzonych funkcji rozwojowych.
CELE SZCZEGÓŁOWE:
 kształtowanie prawidłowej wymowy dziecka,
 usprawnianie percepcji słuchowej,
 usprawnianie koordynacji wzrokowo–słuchowo–ruchowej,
 korygowanie parcjalnych i fragmentarycznych opóźnień rozwoju funkcji
percepcyjno–motorycznych i integracji percepcyjno–motorycznej oraz
lateralizacji i orientacji w schemacie ciała i przestrzeni,
 kształtowanie wrażliwości muzyczno–ruchowej,
 uwrażliwianie dziecka na muzyczne elementy mowy,
 usprawnianie aparatu artykulacyjnego,
 przygotowanie do nauki czytania i pisania.
IV. ZARYS GŁÓWNYCH METOD I FORM PRACY
WYKORZYSTYWANYCH W ZAJĘCIACH USPRAWNIAJĄCYCH
 LOGORYTMIKA
Zajęcia poprawiające ogólną kondycję psychiczną i fizyczną dziecka.
W formie cyklicznych zajęć tematycznych wykorzystuje elementy rytmiki do
celów rewalidacyjnych specyficznych ze względu na rodzaj deficytu
i wynikające z niego zaburzenie rozwoju ogólnego i rozwoju mowy dziecka.
Zadaniem logorytmiki jest usprawnienie dzieci z zaburzeniami mowy,
wymagających jednocześnie terapii ruchowej, słuchowej słuchowo–ruchowej.
Ćwiczenia logorytmiczne można potraktować jako technikę pobudzającą,
odreagowującą i wyciszającą emocje oraz rozładowującą i odreagowującą
napięcia dziecka.
 METODA DOBREGO STARTU
Celem metody jest jednoczesne usprawnienie czynności analizatorów
słuchowego, wzrokowego i kinestetyczno – ruchowego, a także kształcenie
orientacji w schemacie ciała i przestrzeni. W jej założeniach leży bowiem
koordynowanie czynności słuchowo – wzrokowo – ruchowych, integrowanie
i harmonizowanie wszystkich funkcji psycho–motorycznych. Dzięki tym
ćwiczeniom dochodzi więc do wykształcenia percepcji słuchowej, wzrokowej
i motoryki, koordynacji wzrokowo–słuchowo–ruchowej, prawidłowej orientacji
czasowo–przestrzennej, możliwości wykonywania ruchów dowolnych coraz
lepiej zorganizowanych, zlokalizowanych w określonej przestrzeni i czasie.
Metoda
dobrego
startu
kształci
też
zdolność
rozumienia
i posługiwania się symbolami abstrakcyjnymi.
Udział elementów wzrokowo–przestrzennych ma istotne znaczenie
w realizowaniu celów terapeutycznych i kształcących metody dobrego startu.
Reprodukowanie wzorów graficznych kształci przede wszystkim analizę
i syntezę wzrokową, ponieważ kolejno opracowuje się wzory coraz bardziej
skomplikowane. Podczas reprodukowania wzorów stosuje się coraz trudniejsze
techniki ich odtwarzania. Dzieci pracują kolejno narzędziami wymagającymi
coraz większej precyzji ruchów: całą kończyną, dłonią, palcem, pędzlem.
Ćwiczenia ruchowe i ruchowo–słuchowe, w których dzieci na polecenie słowne
wykonują ruchy ściśle zlokalizowane w przestrzeni, oraz odtwarzanie wzorów,
zawierających elementy zorganizowane przestrzennie, kształcą rozumienie
pojęć: góra – dół, lewo – prawo, nad, na, w, za, przed, nad. Rozwijają
kierunkowy
aspekt
spostrzegania
wzrokowego,
orientację
w
lewej
i prawej stronie schematu ciała i przestrzeni oraz umiejętność nadawania
pożądanego kierunku ruchom dowolnym i właściwego lokalizowania ich
w przestrzeni.
V. SCHEMAT ZAJĘĆ
1. ĆWICZENIA PRZYGOTOWUJĄCE NARZĄDY ARTYKULACYJNE
DO WYWOŁANIA ZABURZONYCH GŁOSEK
 Ćwiczenia oddechowe
 Ćwiczenia usprawniające właściwe funkcjonowanie narządów mowy
– ćwiczenia języka
– ćwiczenia warg i policzków
– ćwiczenia podniebienia miękkiego
 Wybrane ćwiczenia gimnastyki mózgu
2. ĆWICZENIA
WŁAŚCIWE
Z
ZAKRESU
KOREKCJI
WAD
WYMOWY
 Wywołanie głoski w izolacji
 Utrwalanie głoski
 Rozmowy kierowane
 Opowiadanie historyjek obrazkowych
3. ĆWICZENIA WSPOMAGAJĄCE TERAPIĘ LOGOPEDYCZNĄ

Zabawy słowno–rytmiczne
– muzykowanie
i
śpiew
(gra
na
instrumentach
muzycznych,
muzykowanie naturalne – uzyskiwanie efektów akustycznych przez
np. klaskanie, uderzanie rękoma o kolana i podłogę, tupanie,
szeleszczenie papierem itp.).
– mowa – zrytmizowane grupy wyrazów i zdań z akompaniamentem
naturalnym (mowa ekspresyjna i komunikacyjna
 Ćwiczenia ruchowo–słuchowe
– ćwiczenia ruchowe zgodne z tematyką zajęć.
– ćwiczenia dynamiki (kształtowanie pojęć: głośno – cicho; szybko –
wolno).
– ćwiczenia z wykorzystaniem instrumentów muzycznych i nagranych
melodii.
 Ćwiczenia ruchowo–słuchowo–wzrokowe
– wykonywania wzorów w rytm jednocześnie śpiewanej piosenki
(wykorzystanie programu „Piosenki do rysowania” i „Piosenki na
literki”).
– uczenie polisensoryczne.
 Ćwiczenia ortofoniczne
 Psychoterapia
– trening autogenny
– masaż relaksacyjny
– relaks oddechowy
4. ĆWICZENIA
STYMULUJĄCE
ROZWÓJ
SŁUCHU
FONEMATYCZNEGO
VI. PRZEWIDYWANE EFEKTY
 Wykształcenie podstawy komunikacyjnej;
 Usprawnienie motoryki i koordynacji narządów artykulacyjnych;
 Nauka i utrwalenie prawidłowego wzorca artykulacyjnego;
 Usprawnienie funkcji na rozwój mowy (pamięci; koncentracji; percepcji
słuchowej, wzrokowej i ruchowej; myślenie);
 Rozwijanie zasobów słownictwa;
 Usprawnienie funkcjonowania małej i dużej motoryki;
 Nabycie umiejętności łatwiejszego komunikowania się ze środowiskiem.
ZAŁĄCZNIK
ŚRODKI DYDAKTYCZNE
USPRAWNIAJĄCYCH
WYKORZYSTYWANE
W
ZAJĘCIACH
W zajęciach usprawniających środki dydaktyczne wykorzystywane są
zgodnie z potrzebami i możliwościami percepcyjnymi dzieci. Nie tylko
uatrakcyjniają zajęcia, ale mają zastosowanie terapeutyczne. Pobudzają
koncentrację uwagi, uwrażliwiają zmysły, aktywizują dziecko do współpracy
z terapeutą.
STOSOWANE ŚRODKI DYDAKTYCZNE
 Instrumenty muzyczne (bębenek, dzwonki, kołatki) lub przedmioty, które
mogą je zastąpić,
 Wzory ze znakami graficznymi (różne faktury),
 Przedmioty o różnych kształtach,
 Kolorowe materiały,
 Wstążki,
 Szarfy,
 Balony,
 Chusteczki,
 Bańki mydlane,
 Gazety, papier,
 Przedmioty związane z tematem zajęć,
 Karty do ćwiczeń,
 Kasety i płyty CD z muzyką