Zaburzenia komunikacji językowej – dyslalia

Semestr
Przedmiot
Punkty ECTS
Kod przedmiotu
Forma zajęć/
Liczba godzin
Skrócony opis
przedmiotu
Wymagania
wstępne
Efekty kształcenia
Wiedza
Umiejętności
Kompetencje
społeczne
Treści kształcenia
Zimowy, rok akademicki 2015/2016
Zaburzenia komunikacji językowej - dyslalia
4
LLA302
Wykład kursowy typ 2/15 godz.
Ćwiczenia konwersatoryjne typ 2/15 godz.
Celem kursu jest zapoznanie studentów z podstawami teoretycznymi
dotyczącymi postępowania w przypadku dyslalii. Podczas zajęć studenci
poznają różne definicje dyslalii, rozmaite typologie zaburzeń realizacji
fonemów, a także metody stosowane podczas usprawniania realizacji
fonemów. Istotne jest także kształtowanie umiejętności określania relacji
pomiędzy objawami zaburzeń realizacji fonemów a biologicznymi
czynnikami warunkującymi powstawanie wady wymowy.
Wiedza z teorii zaburzeń mowy oraz rozwoju i kształtowania się
komunikacji językowej dziecka
Student:
e1. zna różne definicje dyslalii (L1A_W02, L1A_W03)
e2. ma wiedzę dotyczącą różnych typologii dyslalii (L1A_W02,
L1A_W03, L1A_W11)
e3. zna etapy postępowania logopedycznego w przypadku dyslalii,
(L1A_W02, L1A_W03, L1A_W08, L1A_W10)
e4. ma podstawową wiedzę na temat czynników warunkujących rozwój
systemu fonetyczno-fnologicznego (L1A_W02, L1A_W03, L1A_W11)
Student:
e5. student potrafi posługiwać się podstawowymi terminami związanymi
z dyslalią (L1A_U01)
e6. posiada umiejętności rozpoznawania różnych wad wymowy
(L1A_U15)
e7. potrafi zaprojektować terapię logopedyczną dotyczącą usprawniania
realizacji fonemów (L1A_U11)
Student:
e8. student rozumie potrzebę ciągłego kształcenia się (L1A_K01,
L1P_K01).
1. Zakres znaczeniowy terminu dyslalia – różnorodność ujęć w literaturze
logopedycznej. Krytyczna ocena różnych typologii dyslalii.
2. Fonem jako realizacja głoski. Głoska normatywna a głoska wadliwa
3. Standard postępowania diagnostycznego w dyslalii.
4. Znaczenie tzw. „przedpola artykulacji„ w prawidłowym. kształtowaniu
się systemu fonetyczno- fonologicznego. Od czynności prymarnych do
sekundarnych.
5. Narzędzia służące ocenie fonetyczno-fonologicznego aspektu języka
6. Etapy pracy korekcyjnej w zaburzeniach artykulacyjnych
7. Analiza metod terapii zaburzeń wymowy.
8. Zasady prowadzenia terapii w przypadku dyslalii
Metody i kryteria
oceniania
Kolokwium sprawdzające wiedzę i umiejętności. Skala ocen (2-5).
Sprawdzane będą następujące efekty kształcenia: e.1, e. 2, e. 3, e. 4,
e. 5, e. 6, e. 7.
Aktywność i obecność na zajęciach.
Metody
dydaktyczne
Literatura
Metoda problemowa, metoda dyskusji panelowej, metoda doświadczeń
Literatura podstawowa
1. Jastrzębowska G., Pelc-Pękala O. (2003) Diagnoza i terapia
zaburzeń artykulacji (dyslalii). W: Gałkowski T., Jastrzębowska
G. (red.) Logopedia – Pytania i Odpowiedzi. Podręcznik
akademicki. Zaburzenia komunikacji językowej u dzieci
i dorosłych. T. 2. Wyd. Uniwersytetu Opolskiego. Opole, s. 403429.
2. Mierzejewska H., Emiluta-Rozya D. (1997) Projekt zestawienia
form zaburzeń mowy. „Audiofonologia” . T X, s. 37-48.
3. Ostapiuk B., Konopska L, Stecewicz M. (2008) Postępowanie
logopedyczne w przypadku wadliwej wymowy – dyslalia czy
dysglosja. „Logopedia”. T. T. 37, s. 127-130.
4. Ostapiuk B. (2012) Zaburzenia dźwiękowej realizacji fonemów
języka polskiego – propozycja terminów i klasyfikacji. W:
Grabias S., Kurkowski M. (red.) Logopedia. Teoria zaburzeń
mowy. Wyd. UMCS. Lublin, s. 431-454.
5. Pluta –Wojciechowska D. (2015) Analityczna i syntetyczna
metoda wywoływania głosek. „Forum Logopedyczne”. Nr 23,
s. 62-67.
6. Pluta-Wojciechowska D. (2013) Zaburzenia czynności
prymarnych
i
artykulacji.
Podstawy
postępowania
logopedycznego. Bytom.
7. Pluta-Wojciechowska D. (2012) Czy logopeda wywołuje głoski?
„Logopedia”. . T. 41, s. 39-69.
8. Rodak H. (2002) Terapia dziecka z wadą wymowy. Wyd.
Uniwersytetu Warszawskiego. Warszawa.
9. Sołtys - Chmielowicz A. (2008) Zaburzenia artykulacji. Teoria i
praktyka. Oficyna Wydawnicza „Impuls”. Kraków.
Literatura uzupełniająca:
1. Gunia G. (2011) Dyslalia. W: Gunia G., Lechta V. (red.)
Wprowadzenie do logopedii. Oficyna Wydawnicza „Impuls”.
Kraków, s. 77-86.
2. Kania T.J. (2001) Szkice logopedyczne. PTL, Zarząd Główny.
Lublin.
3. Konopska L. (2007) Wady wymowy u osób z wadami zgryzu.
Wyd. Media Druk. Szczecin.
4. Pluta-Wojciechowska
D. (2012) Typologia dyslalii
obwodowej. W: Grabias S., Kurkowski M. (red.) Logopedia.
Teoria zaburzeń mowy. Wyd. UMCS. Lublin, s. 455- 467.
Informacje
dodatkowe
Brak