Dlaczego Europa ogłasza, że świat jest stworzony przez kulturę. „Każda cywilizacja jest kulturą , nie każda kultura jest cywilizacją.” Próbując odpowiedzieć na to pytanie należałoby się zastanowić, co jest przyczyną głoszonej tezy przez Europę, że świat jest stworzony przez kulturę. W tym celu musimy cofnąć się nieco do korzeni Europy i istotnych dla niej elementów. Nauka, najbardziej zasłużona dziedzina kultury w Europie, tworzyła podwaliny wszelkich osiągnięć człowieka, zrodziła się w Grecji. Koncepcja nauki w jej specyficznym znaczeniu nie istniała przed epoką wielkich myślicieli greckich, przed pitagorejczykami i atomistami, przed Platonem i Arystotelesem. Nawet jeśli kolebką całego życia kulturalnego była Babilonia, w której zrodziło się myślenie abstrakcyjne, przed epoką kultury greckiej nie znajdowano żadnych astronomicznych, dowodów kosmologicznych na i istnienie naukowego matematycznych, wyjaśniania przyjmowano zjawisk ogólnie, że Babilończycy i Egipcjanie dokonali wielkiego postępu matematycznego i technicznego, ale nie odkryli jeszcze pierwszych elementów matematyki teoretycznej. Grecy bardzo szybko zaszczepili swój sposób myślenia Rzymianom. Tradycja greckorzymska, wraz z prawdami głoszonymi przez chrześcijaństwo, miała stać się zrębem kultury europejskiej. Ta powstała kulturowa wspólnota przyczyniła się znacznie do wzmocnienia kulturalnej jedności Europy. Te dwa źródła ukształtowały ostatecznie kulturową tożsamość Europy, a szczególne zasługi przypisywane są tradycji łacińskiej. Ostateczny kształt Europy formował się w wielkich trudach, bólach, sporach, walkach, czystkach etnicznych. Podstawą była kultura łacińska, która nie przeszkadzała, a pomagała, i właśnie w oparciu o nią kształtowały się kultury innych krajów. Odgrywała ona rolę spoiwa, łącząc ze sobą w obrębie jednej cywilizacji pozostałe kraje i ich kultury. Łacińsko-chrześcijańskie dziedzictwo okazało się spoiwem, które w XX wieku miało rozpocząć proces politycznego zjednoczenia Europy. W Europie, podobnie jak na innych kontynentach, kultura bywa wykorzystywana dla usprawiedliwienia konfliktów między kulturami i religiami. Różnorodność jest bogactwem kulturowym Europy, jej wspólnym dziedzictwem i podstawą jedności. Historia, migracje i globalizacja sprawiły, że tak wiele różnych społeczności żyje dziś w Europie obok siebie. Za cel trzeba uznać obecnie udzielanie im pomocy w zdobywaniu lepszej wiedzy o dziedzictwie własnym i innych, rozwijaniu na tej podstawie świadomości wspólnych wartości i budowaniu tym sposobem lepszego wzajemnego zrozumienia, a także poczucia, że są częścią wspólnej europejskiej tożsamości. Wobec powyższego łatwo jest zauważyć, iż specyficzne cechy europejskiej cywilizacji i szczególny wkład do kultury ludzkiej zawdzięczamy w dużej mierze cywilizacjom śródziemnomorskiej, greckiej, rzymskiej, chrześcijańskiej. Od Greków przejęliśmy nie tylko ich poczucie piękna, głębokie idee religijne i moralne oraz idee obywatelstwa i demokracji; i nie tylko tradycję igrzysk olimpijskich. Zawdzięczamy im przede wszystkim zmysł krytyczny w opisie i ocenie zjawisk, który stał się podstawą rozwoju zarówno starożytnej, jak i współczesnej filozofii i nauki. Bez tego nie byłoby odkryć czasów nowożytnych, które przyspieszyły rozwój ludzkości. Od Rzymian przejęliśmy doświadczenia organizacji państwa, a zwłaszcza zmysł prawa jako czynnika stabilizacji stosunków międzyludzkich. Znany i powszechnie akceptowany przepis prawny dawał poczucie bezpieczeństwa i był podstawą społecznego ładu. Wspólne dziedzictwo kulturowe jest czymś niezaprzeczalnym. Każdy naród ma niezastąpiony wkład. Ale jest przecież jasne, że dziedzictwo naukowe jest wspólne. Najbardziej jednak znamiennymi cechami cywilizacji europejskiej, które trudno traktować rozłącznie, są i pozostaną umiłowanie wolności i akceptacja różnorodności. Kultura społeczeństwa stanowi istotną podstawę jego egzystencji. Należy ona do tych pojęć w naukach społecznych, o których mówi się, że mają długą przeszłość, ale krótką historię. Stwierdzenie takie oznacza, iż pojęcie „kultura” od niedawna zostało poddane rygorom myślenia naukowego. Światowa kariera łacińskiego terminu „kultura” zaczęła się w czasach Cycerona. Pierwotnie termin ten wiązano z uprawą roli cultura agi - uprawa ziemi. Cyceron natomiast użył słowa kultura w wyrażeniu „cultura animi” co oznacza uprawę umysłu. Począwszy od Cycerona, termin kultura zaczęto wiązać z wszelką czynnością ludzką mającą na celu pielęgnowanie, kształtowanie i doskonalenie. W ciągu wieków termin ten poszerzał swoją treść, stając się pojęciem wielowymiarowym i wieloznacznym. Na przykład w antropologii kulturowej ma ona zakres bardzo szeroki i najczęściej obejmuje różne przedmioty, kategorie , wartości i działania w różnych sferach życia ludzkiego. Ogólnie przez kulturę rozumiemy całokształt materialnego i duchowego dorobku ludzkości, państwa bądź epoki. Pomimo znacznych różnic nie sposób dostrzec ogromnego wpływu jaki wywarły obce kultury na nasze dziedzictwo. Jednym z kształtujących to czynników było niewątpliwie położenie naszego państwa w środkowej Europie decydowało o pewnym pośrednictwie między wschodem a zachodem Europy. Począwszy od II tysiąclecia p.n.e. przybywały do Europy ludy indoeuropejskie, które pozostawiły po sobie trwały ślad w postaci języków. Większość używanych w Europie języków jest pochodzenia indoeuropejskiego (greka, łacina, pochodne od niej języki romańskie, celtyckie, germańskie i słowiańskie). Również duży wpływ na kształtowanie się naszej świadomości kulturowej miała kultura hellenistyczna. Po dziś dzień postrzegamy piękno klasyfikując je według kanonów greckich. Na całym świecie istnieją liczne państwa bardzo zróżnicowane od siebie nie tylko pod względem religii czy gospodarki, ale również kultury. Pod pojęciem kultury rozumie się całokształt dorobku materialnego i duchowego danego państwa, który określa wszelkie modele zachowań ludzkich, obyczaje, dzieła sztuki itp. Mimo tak wielu różnic nie sposób zauważyć wpływu obcych kultur. Na przykład tak bliska nam kultura rzymska w ciągu stuleci uległa wielu przemianom. Rzymianie byli początkowo mieszkańcami niewielkiego miastapaństwa. W miarę upływu czasu ich państwo bardzo się powiększyło, a oni sami zetknęli się z kulturami rozmaitych ludów. Były wśród nich kultury starsze i bardziej atrakcyjne od rzymskiej. Stąd też Rzymianie ulegli po części ich urokowi, lecz jednocześnie przetworzyli wyniesione z nich wątki, czyniąc z nich element oryginalny własnej kultury, któremu obecnie tak wiele zawdzięczamy. Kultura jest tworzona dla człowieka i przez człowieka w ramach pewnej grupy społecznej, religijnej czy narodowej, owocem zachowań i działań człowieka są wytwory kultury : architektura i sztuki plastyczne, literatura, teatr, muzyka, film, radio, telewizja, ale także narzędzia i sprzęty użytku, obyczaje domowe i towarzyskie, nazwy etyczne i prawa, obrzędy liturgiczne i zwyczaje religijne. Literatura jest częścią kultury i możemy ją tylko odbierać w pełni z zrozumieniem kulturalnych kontekstów z jasną wizją okoliczności, które wpłynęły na kształt artystyczny danego dzieła z zrozumieniem dzieciństwa, z którego dane dzieło wyrasta. Fundamentem kultury jest człowiek. Im bardziej wyższe i bardziej wysublimowane są jego dzieła tym wyższa jest kultura, którą tworzy człowieka. Kultura jako całokształt materialnego i duchowego dorobku ludzkości, narodu bądź epoki zaznaczyła swą obecność na całym świecie i to ona stanowi podwaliny naszych cywilizacji, społeczeństw i naszego istnienia. U podstaw idei integracji tak charakterystycznej dla Europy, legło poczucie wspólnoty kulturowej i cywilizacyjnej narodów całej Europy, kształtowane w oparciu o dorobek kultury antycznej i chrześcijaństwa. Na przestrzeni wieków religia była nie tylko elementem spajającym kontynent, ale również podstawowym kryterium przynależności. Na jej bazie tworzono trwałe sojusze polityczne oraz kształtowano przyszłość Europy. Przedmiotowe pytanie tej pracy dotyczącego stworzenia świata przez kulturę, jak głosi Europa, ma swoje uzasadnienie w jej przeszłości. Europa to laboratorium dla świata, w którym wypracowane zostały narzędzia, za pomocą których można dojść do korzystnego dla wszystkich stron, pokojowego współżycia wbrew różnorodności, odmienności poglądów, wierzeń religijnych, kultur, tradycji, obyczajów itd. Spowodowane jest to licznymi doświadczeniami Europy, która ma za sobą przeszłość. Ma poparzone palce, pełne odcisków i pamięć tego, do czego dochodzi, kiedy nie potrafi się żyć z różnorodnością i odmiennością. Osiągnięcia Europy, wypracowanie zasady równości obywatelskiej, niealienowalnego prawa człowieka to jest to, co nasz kontynent może wniósł w rozwój świata. I z powodu, tej przeszłości, jak sądzę, jest przygotowana lepiej psychologicznie i kulturowo niż reszta świata. Podsumowując ten temat można stwierdzić, iż kultura jest ludzkim wynalazkiem, który towarzyszył człowiekowi od momentu powstania ludzkości.Kultura dała ludziom lepszy i szybszy sposób przystosowania się do zmian fizycznych, topologicznych i klimatycznych, niż mogła to zapewnić ewolucja biologiczna. Kultura w pewien sposób ogranicza naszą wolność. Ludzie nie zawsze mogą robić to co chcą. Prawo – wynalazek kultury – zabrania im pewnych typów zachowań, a innych od nich wymaga. Kultura ogranicza nas nierównomiernie. Jednocześnie jest ona wynalazkiem zwiększającym nasze umiejętności radzenia sobie ze środowiskiem. Mimo ograniczeń kultura sprzyja wolności. Wyzwala jednostki od ograniczających ją, a wyznaczonych z góry zachowań dyktowanych przez instynkt. Kultura pozwala na wybór spośród stosunkowo wielu akceptowanych opcji. To właśnie kultura pozwala wytworzyć narodowi własne, indywidualne cechy, różniące je od innych państw i narodów. To właśnie ona stanowi o sile tak w ogóle. Kultura europejska wyraźnie wyróżnia się na tle innych cywilizacji, istniejących na świecie. Kraje Europy i ich kultura są na trwałe wpisane w karty historii Starego Kontynentu. Świat stworzyła kultura, ta kultura, którą ludzie tworzyli od zarania dziejów, nieustannie zmagając się z losem i z własnymi słabościami, nikt tego chyba nie wie lepiej jak sami Europejczycy.