Świadczenie usług w krajach innych niż Polska wiąże się również z

Świadczenie usług w krajach innych niż Polska wiąże się również z kwestiami podatkowymi.
Kwestie VAT rozwiązano w następujący sposób.
Podstawowym zagadnieniem jest tu określenie miejsca świadczenia usługi, ponieważ od
tego zależy właściwe prawo oraz stawki podatku VAT. Nowa polska ustawa o VAT określa
miejsce świadczenia usługi. Co do zasady, za miejsce świadczenia usługi przyjmuje się
miejsce siedziby świadczącego usługę (art. 27 ust. 1). Od zasady tej zostały przewidziane
następujące wyjątki:
 dla usług związanych z nieruchomością miejscem świadczenia jest miejsce położenia
nieruchomości,
 dla usług w dziedzinie kultury, sztuki, sportu, nauki, edukacji lub rozrywki, usług
pomocniczych do usług transportowych, takich jak załadunek, rozładunek, przeładunek i
podobne czynności, wyceny majątku rzeczowego ruchomego, na ruchomym majątku
rzeczowym miejscem świadczenia jest miejsce faktycznego wykonania usługi,
 w przypadku niektórych usług, świadczonych na rzecz podatników mających siedzibę lub
miejsce zamieszkania na terytorium Wspólnoty, ale w kraju innym niż kraj świadczącego
usługę, miejscem świadczenia tych usług jest miejsce, gdzie nabywca usługi posiada
siedzibę (art. 27 ust. 3). Przepis ten stosuje się do usług: sprzedaży praw lub udzielania
licencji i sublicencji, przeniesienia lub cesji praw autorskich, patentów, praw do znaków
fabrycznych, handlowych, oddania do używania wspólnego znaku towarowego albo
wspólnego znaku towarowego gwarancyjnego oraz innych pokrewnych praw, reklamy,
usług prawniczych, rachunkowo-księgowych, badania rynków i opinii publicznej,
doradztwa w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania (PKWiU
74.1); przetwarzania danych i dostarczania informacji; usług architektonicznych i
inżynierskich (PKWiU 74.2), tłumaczeń, usług bankowych, finansowych i
ubezpieczeniowych łącznie z reasekuracją, z wyjątkiem wynajmu sejfów przez banki,
dostarczania (oddelegowania) personelu, wynajmu, dzierżawy lub innych o podobnym
charakterze, których przedmiotem są rzeczy ruchome, z wyjątkiem środków transportu,
usług telekomunikacyjnych, nadawczych radiowych i telewizyjnych, elektronicznych;
polegających na zobowiązaniu się do powstrzymania się od dokonania czynności lub
posługiwania się prawem, usług agentów, pośredników działających w imieniu i na rzecz
innej osoby, jeżeli uczestniczą w zapewnieniu świadczenia usług.
Jeżeli ustawa przyjmuje, że usługa wykonana jest w Polsce, to podatnik wystawia polską
fakturę VAT. Jednakże jeśli miejscem świadczenia będzie inny kraj, to firma świadcząca
usługę będzie dokonywać tzw. eksportu usług, który w Polsce nie podlega VAT, a za to
opodatkowany będzie w miejscu nabycia. Jeżeli nabywcą jest podatnik VAT w innym kraju,
to polska firma wystawi fakturę bez VAT, z zastrzeżeniem że podatek rozliczany jest przez
nabywcę (według stawki miejscowej). Jeśli jednak nabywcą nie są podatnicy VAT (np. osoby
fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej), to świadczący usługę będzie musiał
zarejestrować się dla celów podatku VAT w miejscu świadczenia usługi i samodzielnie
naliczać podatek VAT.
Inaczej ma się sprawa oczywiście z podatkiem dochodowym
Podmioty mające siedzibę w Polsce podlegają opodatkowaniu od całości swoich dochodów
(tzw. nieograniczony obowiązek podatkowy). Jednocześnie każdy kraj opodatkowuje
dochody uzyskane na jego terytorium. Tym samym, przy transgranicznym świadczeniu usług
może dojść do podwójnego opodatkowania. Aby tego uniknąć, Polska zawarła z szeregiem
państw umowy dwustronne o unikaniu podwójnego opodatkowania. Generalnie można
przyjąć, że zyski przedsiębiorstw opodatkowane są wyłącznie w kraju siedziby, chyba że
przedsiębiorstwo prowadzi działalność na terenie drugiego kraju poprzez zakład. Zakładem
jest np. biuro, warsztat, fabryka oraz budowa trwająca dłużej niż 12 miesięcy. Dochody z
pracy (np. wynagrodzenia pracowników delegowanych) opodatkowane są w miejscu
wykonywania pracy (tj. za granicą), chyba, że pracodawca nie ma tam siedziby bądź
pracownik przebywa tam nie dłużej niż pewien okres. Powyższe zasady należy traktować
orientacyjnie, ponieważ umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania różnią się w
szczegółach i w stosunku do różnych krajów możemy mieć do czynienia z różnymi
rozwiązaniami.