Nasz Świat 2009.12 - Przedszkole nr 24 w Chorzowie

NR12(49)2008
GRUDZIEŃ
MIESIĘCZNIK DLA RODZICÓW DZIECI
Z PRZEDSZKOLA NR 24
Idą święta, idą święta,
Każda buzia uśmiechnięta.
Z nieba biały śnieżek leci,
Już dzieciątko spieszy się do dzieci
Jest mroźna, świąteczna noc,
Pod choinką prezentów moc.
Teraz opłatkiem się podzielimy.
Wszyscy święta bardzo lubimy!
SPRAWY BIEŻĄCE:
grudzień 2009
 4 .12.2009 Spotkanie dzieci z Mikołajem, uroczystość przedszkolna
zorganizowana w ramach realizacji programu profilaktycznego:
Z Misiem Tulisiem miło i bezpiecznie, włączenie do organizacji
uroczystości rodziców i przedstawiciela policji

 18. 12.2009 uroczystość przedszkolna- Wigilia.
 !!! WAŻNE – 24. 12. 2009- Wigilia- Dzień wolny od zajęć
przedszkolnych- przedszkole nieczynne
Wigilia to jeden z niewielu dni w roku kiedy wszyscy starają się być
razem. Jest okazją do spotkań z bliskimi i przebywaniem z nimi, dzieleniem się
wrażeniami, spostrzeżeniami, przeżyciami do wspólnego świętowania.
Jak ważną rolę w życiu dziecka stanowi rodzina oraz jaki jest jej wpływ
na kształtowanie się dziecka, przedstawia poniższy artykuł:
Rodzina jest grupą, której członkiem bywamy w ciągu całego naszego życia. W
niej się rodzimy, rozwijamy i żyjemy przez znaczną, bardzo ważną część
naszego życia. Jest grupą, w której uczestnictwo jest przypisane, nie jest
wynikiem wyboru.
W rodzinie poznajemy sposoby właściwego postępowania, elementarne
zasady bycia z innymi ludźmi. Rodzina przekazuje dzieciom wartości i wiedzę
oraz tworzy otoczenie emocjonalne, w którym dziecko może czuć się kochane
i akceptowane.
W wieku przedszkolnym kształtują się podstawowe nawyki i sposoby
zachowania, cechy osobowości i skale uczuć. Dlatego bardzo ważne jest
zaspokajanie
potrzeb
psychicznych
(poznawczych,
społecznych,
emocjonalnych) dziecka, stanowiących
fundament
jego rozwoju.
W zaspokajaniu tych potrzeb największą rolę odgrywa rodzina, a przede
wszystkim rodzice.
W klasyfikacji potrzeb wymienia się najczęściej na pierwszym miejscu
potrzebę bezpieczeństwa. Jej istota przejawia się w dążeniu do spokojnego
i niezagrożonego samopoczucia. Rodzice stwarzają warunki, aby dziecko
mogło czuć się bezpiecznie i dobrze w domu, u siebie. Dom rodzinny jakby
uzbraja, wyposaża w ufność wobec ludzi.
Ogólnie można powiedzieć, że poczucie bezpieczeństwa dziecka opiera
się całkowicie na miłości najbliższego otoczenia, a głównie rodziców. Miłość
powinna wyrażać się w pełnej akceptacji dziecka, w bliskim z nim kontakcie.
Jeśli rodzice troszczą się o zaspokojenie potrzeby bezpieczeństwa, budzą wiarę
dziecka we własne możliwości, w prawidłowy sposób kształtują jego stosunek
do świata, wówczas dziecko i w innych środowiskach będzie przeżywało mniej
rozczarowań. Z kolei podstawowym skutkiem niezaspokojenia tej potrzeby
może być lęk.
Innym elementem miłości rodzicielskiej jest akceptacja dziecka takim,
jakie ono jest. Na podstawie sądów rodziców tworzy się w dziecku obraz
samego siebie i samoakceptacja. Od rodziców zależy czy będzie to samoocena
pozytywna.
Miernikiem akceptacji jest satysfakcja i radość dzieci oraz rodziców
z wzajemnych kontaktów.
Potrzeba przynależności polega na specyficznej więzi uczuciowej dziecka
z innymi
ludźmi,
wyrażającej się w
trzech
komponentach:
w identyfikacji, w akceptacji dziecka (bez której nie wytworzy się więź łącząca
je z bliskimi mu osobami), w strachu separacyjnym.
Istota potrzeby kontaktu emocjonalnego polega na dwustronnym, bliskim,
trwałym, pozytywnym uczuciowo stosunku dziecka z innymi osobami z jego
otoczenia. Zaspokojenie tej potrzeby powoduje wytworzenie się więzi społeczno
– emocjonalnej dziecka z innymi osobami, to zaś warunkuje zaspokojenie
pozostałych potrzeb psychicznych, a tym samym rozwój osobowości.
Dziecku potrzebny jest częsty kontakt z rodzicami oraz ich czynna
obecność, co określa się jako potrzebę kontaktu społecznego. Dziecko musi
czuć, że rodzice zainteresowani są nim i tym, co robi. Także dziecko interesuje
się tym, co robią rodzice. W ten sposób nawiązuje się współdziałanie między
dzieckiem a rodzicami.
Od układu stosunków społecznych osoby z otoczeniem zależy
funkcjonowanie potrzeby samodzielności. Jej zaspokajanie jest możliwe dzięki
podejmowaniu decyzji oraz dokonywaniu wyboru sposobu działania zgodnie
z własnym uznaniem.
Brak zaspokojenia tej potrzeby sprzyja wytwarzaniu się poczucia
niższości oraz zaniechaniu wykonywania czynności, nieznajdujących aprobaty
w otoczeniu.
Następną ważną potrzebą jest potrzeba samourzeczywistnienia – własnego
rozwoju jako jednostki jedynej w swoim rodzaju, niepowtarzalnej; potrzeba
rozwoju własnych uzdolnień i realizowania odpowiednich dla nich zamierzeń.
Zaspokojenie tej potrzeby sprzyja rozwojowi samodzielności i aktywności.
Ostatnią z głównych potrzeb jest potrzeba szacunku. Dziecko źle się
czuje, gdy jest lekceważone, krytykowane, poniżane. Rodzice zawsze powinni
mieć czas dla dziecka, interesować się jego sprawami a przede wszystkim
traktować je na równi z dorosłymi.
Zaspokajanie potrzeb, sposób ich realizacji tworzy określony styl życia
rodziny, wywiera wpływ na rozwój poszczególnych członków, ich system
wartości, określa związki z otoczeniem.
Rodzina zaspokaja potrzeby dziecka i powstające na tym tle więzi
społeczno – emocjonalne. W niej uruchamiane są niezmiernie ważne
w procesie socjalizacji i rozwoju czynniki społecznego uczenia się
(naśladownictwa, identyfikacji, modelowania).
Postawa społeczna człowieka jest określana w największym stopniu przez
środowisko rodzinne. Rodzina jest tym środowiskiem wychowawczym,
w którym rozpoczyna się proces uspołeczniania dziecka. Od warunków
i atmosfery życia rodzinnego, od stosunków panujących
w obrębie rodziny,
od wartości i wzorów, które uznają jej członkowie uzależniony jest przebieg
rozwoju procesu uspołecznienia oraz jego kierunek.
Wśród czynników życia rodzinnego, które wyznaczają społeczny rozwój
dziecka, niewątpliwie czołowe miejsce zajmuje zachowanie się rodziców,
będące przedmiotem naśladownictwa i identyfikacji ze strony dziecka. Silny
związek emocjonalny z rodzicami sprawia, że dzieci wychowujące się wśród
rodziców będących odpowiednimi wzorcami łatwiej dostosowują się
do nakazów i zakazów.
Innym mechanizmem warunkującym przebieg uspołecznienia dziecka
w rodzinie jest kierunek działania kontroli ze strony rodziców.
Rodzice prezentują różne style dyscypliny rodzicielskiej.
Rodzice autorytarni dążą do kształtowania i kontrolowania swoich
dzieci poprzez stosowanie ograniczeń, którym dziecko ma się podporządkować.
Środkami służącymi do egzekwowania ustalonych standardów postępowania
jest nacisk na podporządkowywanie, stosowanie kar i okazywanie gniewu.
Rodzice permisywni są wrażliwi i czuli na potrzeby dzieci jednak
wprowadzają mało zasad, do których przestrzegania zobowiązane są dzieci i w
niewielkim stopniu utrzymują dyscyplinę. Rodzice stosujący permisywną formę
kontroli unikają kar, konsultują się z dziećmi przed podjęciem ważnych dla nich
decyzji, wyjaśniają im reguły rządzące rodziną.
Rodzice autorytatywni w racjonalny sposób ukierunkowują aktywność
dzieci. Jasno formułują reguły, których dzieci muszą przestrzegać, lecz dają
przy tym ciepło, opiekę i poczucie bezpieczeństwa. Akcentują też konieczność
dochodzenia w rozmowie do kompromisu oraz starają się wyjaśniać przyczyny
utrzymywania dyscypliny.
Dzieci rodziców preferujących autorytatywną formę kontroli mają
większe kompetencje poznawcze i społeczne niż innych dzieci.
Zdarza się też tak, że rodzice wychowujący swoje dzieci mieszają różne
sposoby wychowania.
Od stylu kontroli rodzicielskiej zależy atmosfera w domu oraz rozwój
zachowań dzieci.
Rodzice autorytarni sprawując zwierzchnictwo nad zachowaniami dzieci
przyczyniają się do rozwijania u dzieci
konformizmu i
uległości,
a w przypadku starszych dzieci się do tworzenia się buntu i agresji u dzieci.
Rodzice permisywni mają tendencje do wyzwalania w dziecięcych
zachowaniach egoizmu i niedojrzałości.
Autorytatywna forma kontroli tworzy najbardziej sprzyjającą atmosferę
w rodzinie, przyśpiesza rozwój niezależności dziecka i jego wiary w siebie.
Dzieci wychowywane w domach autorytatywnych są bardziej skłonne
do współpracy oraz wrażliwe na potrzeby innych.
Rodzice swoimi postawami i sposobem traktowania dziecka mogą
stymulować jego rozwój, ale też mogą spowodować, że dziecko nie zrealizuje
w pełni swojego dziedzictwa, które dostało w genach.
Wiele dzieci żyje w domach pozbawionych harmonii i stabilności,
w rodzinach, w których dochodzi do przemocy.
Środki masowego przekazu bardzo często informują nas o znęcaniu się
nad dziećmi. Czynnikami wpływającymi na maltretowanie dzieci są: naciski
w pracy, dom, trudności finansowe, niski poziom samoakceptacji,
doświadczenia rodziców z przeszłości, gdy jako dzieci sami byli maltretowani.
W każdej rodzinie stosunki rodzice – dziecko tworzą jedyny
i niepowtarzalny w swoim rodzaju układ. Procesowi uspołeczniania najbardziej
sprzyja taki układ stosunków między rodzicami a dzieckiem, który umożliwia
dziecku uczestniczenie w życiu rodzinnym bez obaw i lęków, na zasadzie
równouprawnienia oraz wzajemności świadczeń i wymagań.
Literatura:
1.
Ciechanowska B. (1991) Potrzeby emocjonalne dziecka
w: „Wychowaniu w Przedszkolu” nr 7.
2.
Filipczuk H. (1981) „Rodzina a rozwój psychiczny dziecka”,
Warszawa, NK.
3.
Piłat Z. (1981) Rodzina ważnym środowiskiem wychowawczym,
w: „Życie Szkoły” nr 1.
4.
Przetacznik – Gierowska M., Tyszkowa M. (2004) „Psychologia rozwoju człowieka”, Warszawa,
PWN.
5.
Turner J. S., Helms D. B. (1999) „Rozwój człowieka”,
Warszawa, WSiP.
6.
Vasta R., Haith M., Miller S. A. (2001) „Psychologia dziecka”, Warszawa, WSiP.
7.
Żebrowska M. (1986) „Psychologia rozwojowa dzieci i młodzieży”, Warszawa, PWN.
Redaktor Naczelny: mgr Małgorzata Nowak
Tel./faks: (032) 249 30 71
[email protected]
www.przedszkole24.kei.pl